სული და გული მტკივა,თითქოს რაღაც მიჭერს მთელი ძალით და გაქცევის საშვალებას არ მაძლევს.თანდათან სისწრაფეს ვუმატებ და არ მადარდებს არაფერი.თუნდაც მოვკვდე ...მე სიკვდილი მინდა ,ზოგს კი ჩემს ვითომდა უზრუნველ ადგილზე ყოფნა.მწარედ მეცინება.რაც არის არის.ქალაქის ქუჩებს უკვე მერამდენედ ვუვლი გარს ..მომბეზრდა და სახლისკენ მიმავალ გზას დავადექი.მანქანას ჩემს უზარმაზარ სახლთან ვაჩერებ.სწრაფად გადმოვდივარ და მთელი სისწრაფით გავრბივარ.შევაღე სახლის დიდრონი კარები.გასაღები იქვე ვისროლე.კარები მივიჯახუნე და ჩავიკეცე.საშინელებაა მარტოობა.ირგვლივ უკუნითი სიბნელე და სიჩუმეა.ვტირივარ ,მწარე ცრემლებს ვღვრი და იცით რატომ ამ უბადრუკი ცხოვრების გამო. ერთ შავბნელ წერტილს ვუყურებ და თან ვფიქრობ.ერთდროს მეც მყავდა ოჯახი ,მაგრამ არა თბილი კერა.ყველაზე მეტად მშობლებიდან მამა მიყვარდა,მიყვარდა მისი კეთილი გამოხედვა ,მწვანე აწყლიანებული თვალები,მისი სუსტი და დაუცველი სხეული,შავი ამ სიბნელესავით შავი თმა და წვერი.ის ჩემი სინათლე და ცხოვრების მთავარი აზრი იყო.ის მასწავლიდა ყველაფერს ...-იყავი მუდამ ძლიერი და მამაცი ჩემო კარგო,ჩემო ფერია...-მეუბნებოდა მამა და თან ჩემს წითელ თმებს ეთამაშებოდა.მე კი მის მწვანე თვალებს შევცქეროდი.ოხ,როგორ მინდოდა მასნაირი თბილი თვალები მქონოდა .ჩემი თვალები ცვალებადია ხან ცისფერი,ხან ლურჯი,ხანაც კი მოცისფრო.ამბობენ იშვიათია წითელ თმებზე ამდაგვარი ფერი ,მაგრამ ეს არ მადარდებს.მოგონებები თანდათან იცვლება და ფერკმთალდება.მამა ავარიაში მოყვა და გარდაიცვალა მაშინ ,როცა ყველაზე მეტად მჯირდებოდა.13 წლის ვიყავი და არსებობა არ მინდოდა.ის მართლაც დათარსული წელი იყო.ახლა მკითხავთ?დედა რას აკეთებდა ან სად იყოო?!ოჰ,ქალბატონი ნინო ოთახში მამის გარდაცვალებისას იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა.იმაზე ფიქრობდა რამდენი ერგებოდა ქონებიდან და რას გააკეთებდა თავის ნაგავ საყვარელთან ერთად.ნურას უკაცრავად დედილო!მალე გავასვენეთ მამა და მალე ანდერძიც ვნახეთ ,მამამ ყველაფერი მე მიანდერძა,მაგრამ უფლება არაფრზე მქონდა სანამ სრულწლოვანი არ გავხდებოდი.ჩემმა სათაყვანებელმა დედამ კი ჩემთან დარჩენა გადაწყვიტა .ანდა უფულოდ სად წაეთრეოდა.ხოო,ვითომ მე მივლიდა და ჩემზე ზრუნავდა.არცერთი ტკბილი სიტყვა მისგან,არცერთი მოფერება ,ზრუნვა.მხოლოდ ის და მისი სათაყვანებელი დაქალუშკები .გავხდი 18 წლის და ვეგარ ვიტანდი მის კაპრიზებს ,უმიზეზო ჩხუბებს,მის მუდამ სხვადასხავა საყვარლებს.ალბათ, მობეზრდა აქ ყოფნა და საქართველოდან გადაიხვეწა,წავიდა საფრანგეთში ერთადერთ დასთან.მალე კომპანია ,,თორსის“ სრულუფლებიანი მფლობელი გავხდი.მამის გზას არ ვღალატობ...ახლა 22 წლის,ლიზა ჭელიძე ვარ, თანაც სუფთა რაჭველი. შევძელი ბრწყინვალედ მესწავლა ,უმაღლესი განათლება მიმეღო.საზოგადო მაღალ წრეებს ვერ ვიტან.ამიტომ ინკოგნიტოდ ვარ.როგორც ქალი იდუმალება და საოცრებაა.მეცინება .დროა დავიძინო და შევეშვა საკუთარ თავთან უაზრო მონოლოგს.მალე ფეხზე ვდგები ,მეორე სართულზე ავდივარ ,სწრაფად ვიხდი ,პირსახოცს ვიღებ ხელში და სააბაზანოში ვიკეტები.მალე გადავივლე წყალი.ჩავიცვი ლურჯი აბრეშუმის პენუარი და შევძვერი ჩემ ფუმფულა საწოლში.გადაღლილს მალე ჩამეძინა.
ნელნელა ვახელ თვალებს და ვხიზლდები .საწოლიდან წამოვიზლაზნე .ფეზები გავყავი თბილ ჩუსტიკებში და სარკესთან დავდექი.-აუფ,თვალები ჩამშავებია.ჯანდაბა ..-მოვემზადე ,ჩავიცვი და ქვემოთ სამზარეულოში ჩავედი.იქ ჩემი მოსამსახურე ,ყველაზე ტბილი დეიდა ნანა დამხვდა. -ჰე,ნან რა ხდებაა?აბა შაბათს არ მცალიაოო.მე ხომ ნება დაქრთე დაგესვენა თან გადარლილი იქნებოდი.რატომ მუშაობ?.. -ჩემო გოგო ახლა არ მინდა დასვენება. მალე ჩემი შვილიშვილი ჩამოდის და მაშინ დავისვენებ .ახლა ყავა დალიე. -კარგი,კარგი შენს გემრიელობებს დავაგემოვნებ.ასე ნუ გამათამამებ იცოდე ,თორემ გავსუქდები ... -გოგო, რა გაგასუქებს?! ჩხირივითა ხარ.ისე კარგი გვარიანი მკერდი და უკანალი კი გაქ. -რატო დამცინი არ მოგწონსს? -რომ მომწონს ამიტომ გიქებ.ჭამე ,ჭამე და ნუ ბუზღუნებ.დაისვენე ისედაც შენ უფრო ბევრს მუშაობ. -ხო,ეგ მართალია .დასვენება არ მაწყენდა,მაგრამ შუადღეზე მაინც უნდა შევიარო კომპანიაში...უამრავი საქმეებია. -შენ რა გითხარი დღეს მაინც დაისვენე ორშაბათს გადი სამუშაოზე ,უშენოდ მიხედავენ .არაფერი უჭირთ. -ისე მართალია თან მნისვნელოვანი შეხვედრაც არ მაქვს...მადლობა ნანა .გემრიელი ყავა და ნამცხვარია. - ტკბილად შეგერგოს... -კარგი წავედი მე ანასთან წავალ,თორემ მომკლავს . -ოთახში ავედი შავი კლასიკური მაღალწელიანი შარვალი ჩავიცვი.თეთრი, თხელი ზედა,შავი შემოსაცმელი და თეთრი კედები.ჩემი გრძელი თმები ავიწიე .არანაირი მაკიაჟი.უბრალოდ, ღია ყავისფერი ტუჩსაცხი .ტელეფონი ,გასაღები ჯიბეში ჩავიდე .ხელში ჩანდა და მზად ვარ.კიბეებს ნელა დავუყევი .მანქანით მალე ანას სახლთან ვიყავი .ანა ჩემი საუკეთესო მეგობარია,რომელიც უნივერსიტეტში სიარულისას გავიცანი და მალევე დავახლოვდით.ის არც ისე მდიდარია ჩემსავით .შეძლებურად ცხოვრობს,მაგრამ ეგ არანაირი პრობლემაა.ვერ ვიტან ფულიან გათამამებულ იდიოტებს,თავიანთი თავი რომ რამე ჰქონიათ.სადარბაზოს წინ მანქანა გავაჩერე .და ანის ველოდები. -სადაა ამდენხანს ეს გოგო!-ვურეკავ თან. -ან სადა ხარ ამდენხანს?!გელოდები,ჩამო ქვემოთ ვარ .კაფეში არ მივდიოდით?მალე! -გოგო შენ ამო .მიდი რა ..გთხოვ .. -ნამტირალები ხმით მითხრა.სასწრაფოდ გავუთიშე და მანქანიდან გადავედი.ოჰჰ,იქვე ბიჭები ისხდნენ სკამებზე .ნეტა რას მიყურებენ პირდაღებულები.მათ სახეებს ვაიგნორებ .ზარი დავრეკე კარებთან.ანამ გამიღო თვალები სულ ჩაწითლებული ჰქონდა .მივარდი და ჩავეხუტე. -ან რა გჭირ ჩემო სუნელო და გადარეულო გოგო..-ალერსიანი ხმით მივმართე. -მომიყევი რა ხდება?! -შემო ჩამოჯექი.ყავა თუ წვენი ? -რა დროს ეგაა?!ხო,კარგი მარტო წვენი ,თანაც შენც დალიე ,დამშვიდდი და დაწვრილებით მომიყევი.-მალე წვენიც მოიტანა ორივესთვის . -დამშვიდდი ,კარგიი.-და როგორც იქნა დაიწყო. -ხომ იცი სად ვმუშაობ?აი ,იმ კაფეში შენ ერთხელ, რომ მომაკითხე . -ხო,მერე? -რადა ვმუშაობდი ჩემთვის .შეკვეთა მივიღე და მივიტანე,მთვრალი სასტავი იყო.სინსილა მაგათი.ღლაბუცობა დამიწყეს .ვეღარ მოვითმინე და ერთ -ერთს სასმელი გადავასხი .ლევანმა ,ჩვენმა უფროსმა კი გამათავისულა.-და უარესად ატირდა. -ანა,მაგაზე ტირიხარ ?კარგი რა ! -ახლა რა ვქნა სად ვიმუშაო ?!უნდა მოვძებნო იქნებ რამე გამოვნახო.არ ვიცი რა ...ჩემ ძმას, ხომ უნდა მივხედო. -ჩემო ტკბილო,რა საყვარელი , რა მართლა ბავშვი ხარ რა.მე ასჯერ გაგაფრთხილე მდივანი და მარჯვენა ხელი მჭირდება -მეთქი.კარგია ასე,რომ მოხდა.ხოდა ჩემთან ერთად იმუშავებ ცუნცულ.ახლაა გაიღიმე._კოპებშეკრული ვუბრძანე .ამაზე ავხარხარდით ორივე. -აუუ,არა არ შემიძლია .ხომ იცი არ მაქვს არანაირი გამოცდილება. -მერე რა ,ისწავლი, თან ჩემთან იქნები.მე კი დაგიცავ მუდამ.-სასიამოვნო ამბებზე ვისაუბრეთ და ბევრიც ვიცინეთ. -მორჩა ორშბათიდან იწყებ.გილოცავ ჩემო ლამაზო,გადაწყვეტილია და გასაჩივრებას არ ექვემდებარება.ხო, მართლა დღეს წამო კლუბში .შევუბეროთ ჩვენებურები.. -აბა რა .აღარ ვკვდები დარდით ...იმ ლევანისის.არადა ვგიჟდები მაგ დამპალზე. -დაანებე თავი .აი,ნახე მოენატრები და ინანებს.საღამოს გამოგივლი .მანამდე დაგირეკავ და გაემზადე. -არის სერ.-მითხრა სამხედრო სალამით. -ოხ,ანა ანაააა!
ამ წერაში სულ გადამავიწყდა საკუთარი გარეგნობა აგიხწეროთ.ვარ საშუალო სიმაღლის.ნუ მკერდისა და უკანალის შესახებ იცით.მაქვს გრძელი წელამდე წითელი ,ბუნებრივი ფერის თმები,ქამელეონი თვალები და სახის ლამაზი მოყვანილობის ნაკვტები.გოგო ვარ კანფეტ,მაგრამ განა გარეგნული სილამაზეა მთავარი?! არამც და არამც.მოსაბეზრებელია მამაკაცების პირდაღებული სახეებისა და ვნება ანთებული თვალების ყურების ,ამასთანავე ბევრს შურს ჩემი.ანა მეუბნება და არა მარტო ანა ,რომ ნამდვილი ქალმერთი და ანგელოზი ვარ.მამაკაცებს ვერ ვიტან ,ვერ ვიტან მათ მონადირე სულს,მათ სურთ დამეუფლონ და დამიმონონ.მე კი არავისი მინფა ვიყო .ხანდახან ჩვეულებრივი ადამიანების მშურს ,რადგან უკვე აუტანელია ყველაფერი,როდესაც სხვების თვალში სრულყოფილი ხარ.არადა ჩემი გული მკვდარია.ის მოკლებულია ყოველგვარ სითბოს და ტანჯვითაა შეპყრობილი.ვერავინ შევიყვარე ,რადგან უგულო და სხვების ვნებებზე მოთამაშე ვარ.ვერ ვიტან ვინმე ,რომ მეხება.ეს თითქოს ჩემი სენია.
მოკლე ,შავი ,ტანზე მომდგარი ,მთლიანი კაბა ჩავიცვი ,რომელსაც ზურგი მთლიანად ამოღებული ჰქონდა ,წინ კი მცირე დეკოლტით ,ოქროსფერი მაღლები მოვირგე,თმები გავიშალე ,ტუჩებზე ტუჩის პანქარი ,უფერული ტუჩსაცხი და რაც მთავარია ოქროსფერი საზის ნიღაბიც მოვირგე,რომელიც მარტო თვალების გასწვრივ მოდამოებს მიფარავდა.ეს იმიტომ ,რომ მე ქალი იდუმალება ვარ!
ანას გავუარე და ახლა კლუბში შევდივართ. -აუ,ყველა შენ გიყურებს დედოფალო.-მიცურჩულა ანამ. -ოო,წამო ჩემი ნათლია ვნახოთ . -მოიცა ვინ? -ან ამ კლუბის მეპატრონე .დათო პატარიძე.არ გახსოვს ?ახლა ქ უნდა იყოს. -ააა. -მალე ბართან მივედით და ორი მარტინი შევუკვეთეთ,ანა საცეკვაოდ გავიდა და ტანის ნელი მოძრაობით აუყვა მუსიკის რიტმებს .მე კი უღიმრამოდ ვსვამ. -გამარჯობა ლამაზო..ოო.ნიღაბი რად გინდა ?არ გინდა ვიცეკვოთ?-მომესმა გვერდით უცნობი ხმა.შევტრიალდი და დავაკვირდი უცნობს,რომელიც ცინიკურად მიმზერდა.მიუხედავად იმისა,რო საშინლად სიმპატიური სოლიდურად ჩაცმული 30 წლამდე მამაკაცი გახლდათ,ყურადღება არ მიმიქცევია.ფეხებზე მისი სიმპატიურობა.სულ რაღაც რამდენიმე წამით შევავლე თვალი .ცინიკურად ჩავიცინე და მარტინის სმა განვარძე. -ლამაზო ხმას რატო არ მცემ?! -აი ,აქ უკვე ნერვებმა მიმტყუნა და რაც შეიძლება მშვიდად მივმართე. -იქნებ მარტო ყოფნა დამაცადოთ?!ვერ ხედავთ,რომ ვსვამ?! -ოო,კარგით რა .მოდი ვიცეკვოთ.რაღას იფასებ თავს.ვითომ არ გინდოდეს...ჩემზე ოცნებობენ პრინცესა..პირობას გაძლებ მაგრად გავერთობით.-აი ,აქ უკვე მაგრად გავბრაზდი.მინდოდა ნაკუწებად დამეშალა ან რამე ძლიერი რაღაც ჩამერტყა თავში.მოუნდა ბიჭს გართობა.. -ფეხებზე ვინ ხართ ან ვინ ჩემი ფეხები ხართ?!მეტი საქმე არ მაქ შენ გეცეკვოთ, კიდე რამე გინდათ?!არ ვაპირებ თქვენაირ იდიოტებს ვეცეკვო.სხვა საქმე გამონახე ძვირფასოო...-ბოლო სიტყვები მთელი ზიზღითა და ირონიულად წარმოვთქვი.მინდოდა კიდევ მესწავლებინა ჭკუა ,მაგრამ უფრო გამწვავება სიტუაციის არ მინდოდა.ვგრძნობდი ,როგორ დაებერა ძარღვები,როგორ შეკრა მუშტები და კოპები.მეგონა იქვე მითავაზებდა,მაგრამ არც კი დავბნეულვარ.მშვიდად დავუტოვე ბარმენს ფული .ავდექი და ნელი სვლით ჩემი ნათლიის კაბინეტთან მიმავალ კიბეებს ავუყევი.კაბინეტში დათუჩა მეგულებოდა,დაუკითხავად შევაღე კარები.ის სავარძელში იჯდა და საუბრობდა, თან სასმელს სვამდა.როგორც კი მორჩა გავექანე და ჩავეხუტე.-დათ ,იცი როგორ მომენატრე?.. -ოო,ჩემი ლამაზი,მეც მომენატრე.-ბევრი ვისაუბრეთ და ბევრიც ვიცინეთ.შემდეგ ხელიხელ გადახვეულები ქვემოთ ჩავედით.ის მეგობრებისკენ დაიძრა ,მე საპირფარეშოსაკენ.კარები უნდა გამეღო,როდესაც მაჯაზე უხეშად შეხება ვიგრძენი.უცაბედად არმოვჩნდი კარჩაკეტილ საფირფარეშოში უცნობთან ერთად.ჩემს სახეზე მხოლოდ გაბრაზებას და ზიზღს თუ ამოიკითხავდით.თანდათან მომიახლოვდა, მე უკვე კარებზე ვიყავი მიყუდებული ,ვეცადე კარების გამეღო,როდესაც კვლავ ხელებში ჩამაფრინდა და ზედ ამიკრო. -რაო იდუმალო ქალბატონო!რატო არ გეშინია?! არადა უნდა ცახცახებდე.კვლავ გიმეორებ არ იცი ვინ ვარ და ამ დაცინვისთვის რას გიზამ.. -ოჰ,მართლა და შენ თუ იცი მე ვინ ვარ?!-კითხვა შევუბრუნე და კვლავ დავამატე. -და რისი უნდა მეშინოდეს?! -ქალბატონო !ვიცნობ შენნაირ კახპებს...თქვენი გარეგნობით ცდილობთ მოხიბლოტ ირგვლივ მყოფები .სინამდვილეში კი სულით დამპები,ნამდვილი ბოზები ხართ! -დაიღრიალა .მაჯებზე სულ უფრო და უფრო მომიჭირა. -იცით რა ნამდვილი იდიოტი ხართ!საერთოდ ნუ მიყვირიხართ და ნუ მეხებიტთ თქვენი ბინძური ხელებით.შემეშვით და ვისტანაც გინდათ იქ დაიკმაყოფილეთ ჰორმონები და შეიგნეთ მე თქვენი კახპა არ ვარ!-არანაკლებ დავიყვირე.კიდე კარგი შიგნით არავინ იყო თორემ შიშისაგან გული წაუვიდოდა. -აბა ,აბა ,ვისი კახპა ხარ?!-და უფრო მომეწება.ეს უკვე ამაზრზენი იყო.ეს კაცი უკვე მძულდა და მეზიზრებიდა. -თქვენი საქმე არ არის, ხელი გამიშვით!ნამდვილი არაკაცი და ცხოველი ხართ! -უკვე ვყვიროდი. -გაჩუმდი.მე ვარ არაკაციი?!ახლა ნახე რაც ვარ...თუ მენდომება ჩემ ხასადაც დაგსვამ.-ველურივით ჩემს დიდ ბაგეებზე დამაცხრა.ვცდილობდი შევწინააღმდეგებოდი.შემდეგ ავყევი და ძლიერ ვუკბინე.მაშინვე შეწყვიტა ,როდესაც ტკივილი იგრძნო,შემდეგ კი ტუჩიდან სისხლი წასკდა. -ფუ შენი!..-დაიღრიალა,რამდენჯერმე შეიგინა გაბრაზებულმა უცნობმა და ხელი შემიშვა.მე კი მშვიდად ვუთხარი. -მისმინეთ,მეტის ღირსი ხართ!მე გაგაბრთხილეთ.თან ვერ ვიტან როცა მეხებიან.ვინც გინდათ ის მოძებნეთ და ის გაჟიმეთ.მე კი შემეშვით ცხოველო! -მე შენ მინდიხარ და მაგიჟებ !-უცებ დამეთაკა ,ყელში კოცა დამიწყო,ერთი ხელი კაბის ქვეშ შეაცურა და უკანალზე მტელი ძალით მომიჭირა.მე კი ორივე ხელით ვეჯაჯგურებოდი.მუშტებს ვურტყამდი.ის კი უფრო და უფრო მეკვროდა .არ ვიცი ამდენი ძალა საიდან და უცებ ფეხებშუა ამოვარტყი ,ის იქვე სიმწრისაგან ჩაიკეცა და ერთი ამოიოხრა. -აი,თურმე როგორი არამზადა და ნაგავი ხართ.უკვე მეზიზღებით.ნამდვილი არარაობა და საცოდაობა ხართ!-შემდე კიდევ დაიღრიალა. -ამას მწარედ განანებ ლამაზო,მეტად მწარედ!- კარები უცებ გამოვგლიჯე და გამოვიქეცი.ანა იქვე ბართან იჯდა თვალებს აქეთ -იქით აცეცებდა . ნელი ნაბიჯებით მივუახლოვდი. -ლიზ სად ხარ?გეძებდი.. -წამო,მე მივდივარ.დღეს ჩემთან დარჩი რა,გთხოვ.-მუდარის თვალებით ავხედე. -კარგი ძვირფასო,მაგაზე გეტყვი უარს?! -მალე სახლისაკენ მიმავალ გზას დავადექით.