მზერა თედოზე გადავიტანე. ის მხტუნავ ბურთულას დასჩერებოდა და ბაიბურშიც არ იყო, მისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით რა ხდებოდა. ალბათ თავში აზრადაც არ მოსვლია, ნიკა ჩვენს შემოწმებას თუ განიზრახავდა. ნეტავ რესტორანში გავყოლოდი და აქ არ შემოვსულიყავი… ეს რა ჩავიდინე!

სიგიჟემდე მომინდა, თედო მიმეტოვებინა და ნიკას გავკიდებოდი. მინდოდა მეკითხა, რამ გამოიწვია მისი უკმაყოფილება. რამ განარისხა ასე სასტიკად და სასურველი პასუხი მიმეღო… მინდოდა, კიდევ ერთხელ მენახა მისი გაღიმებული სახე, საყვარლად ჩამოშლილი თმა და სევდიანი ნაცრისფერი თვალები… ის ნიკა მინდოდა მენახა, როგორსაც მხოლოდ მე ვიცნობდი. მისი ხმა მომენატრა, სიმკაცრეგამოცლილი და «დათბილული», სიღრმისეული, რბილი და ხავერდოვანი… მაგრამ გონებამ აჯობა გულის კარნახს, ფიქრებიდან გამოვერკვიე და კვლავ სათამაშო მაგიდას დავუბრუნდი. ნაძალადევად გავუღიმე თედოს, რომელიც ტყავიდან ძვრებოდა, ოღონდ კი ჩემთვის ესიამოვნებინა. ახლა უკვე აღარაფერს ჰქონდა აზრი… ისე ჩამოვყარე ყურები, არც ხუმრობა, არც მოგება, არც მისი მხიარული რეპლიკები… არაფერი მშველოდა… ჩემზე ვეღარაფერი ახდენდა შთაბეჭდილებას. ტყუილად ვცდილობდი, კვლავ აზარტულად ჩავრთულიყავი თამაშში, არ გამომდიოდა.

როცა მესამედაც წავაგე, ამოვიოხრე და თედოს მივუბრუნდი.

_ მაპატიე… თავი ამტკივდა… ძალიან გთხოვ, წავიდეთ.

_ რა თქმა უნდა, აბა რას ვიზამ, ახლავე, ახლავე, _ დაფაცურდა ქალების გულთამპყრობელი.

ხელკავი გამიკეთა, ნაცნობებს თავის დაკვრით დაემშვიდობა და გარეთ გამომიყვანა. სუფთა ჰაერი მესიამოვნა.

_ რესტორანში ხომ მივდივართ? _ მკითხა.

_ იცი? მართლა მტკივა თავი, _ ყრუდ ვუპასუხე, თან ვწუხდი, ჩემი გულისთვის ამდენი ფული რომ დახარჯა.

_ გინდა, წამალი ვიყიდოთ? დალიე და უმალ გაგივლის.

_ არა, გმადლობ, წამლის დალევას ვერიდები, _ ვიუარე.

_ მაგიდა უკვე შევუკვეთე, მიუსვლელობა არ გამოვა, _ ჩემი დაყოლიება სცადა.

_ კარგი, ოღონდ ძალიან ცოტა ხნით, გთხოვ.

_ როგორც მეტყვი, ლამაზო, შენი ნებაა. დღეს შენი დღეა. თუ გინდა, ნახევარ საათში წამოვიდეთ, არ არის პრობლემა.

მადლიერების ნიშნად ოდნავ გავუღიმე, ლაპარაკის თავიც არ მქონდა.

სანამ რესტორანში მივიდოდით, თედოს პირი არ გაუჩერებია, მთელი გზა იმაზე ლაყბობდა, როგორი ფურორი მოვახდინე კაზინოში და რა უცებ აღმოვჩნდი ყურადღების ცენტრში, თუმცა წესიერად არც ვუსმენდი. მართალია, ის ძალიან ყურადღებიანი იყო და მადლობის მეტი რა მეთქმოდა, ჩემი სიამოვნებისთვის ასე რომ დაიხარჯ-გაისარჯა, მაგრამ ახლა ისეთ ხასიათზე ვიყავი, დანა პირს არ მიხსნიდა. ნიკას გამოჩენამ მთელი საღამო ჩამიშხამა. მტანჯავდა იმის გახსენება, თედოსთან ერთად რომ დამინახა. არადა, ახი იყო ჩემზე, ხომ მე მოვიფიქრე ეგ ყველაფერი.

სამორინესგან განსხვავებით, რესტორნის დარბაზი ხმაურიანი გამოდგა. როგორც კი ჩვენს მაგიდას მივუსხედით, მაშინვე რამდენიმე ადამიანი დაგვადგა თავს, რა თქმა უნდა, თედოს ნაცნობები. შეზარხოშებული მამაკაცები სასაცილოდ ცდილობდნენ ჩემზე შთაბეჭდილების მოხდენას. შეფარვით მეპრანჭებოდნენ. გენერალურ დირექტორს დიდი ძალისხმევა დასჭირდა მათ თავიდან მოსაშორებლად.

_ ქორებივით არ შემოგვესივნენ? _ გაიცინა თედომ, როცა აბეზარი ცნობისმოყვარეები «მიფანტ-მოფანტა», _ ასე თუ გაგრძელდა, დიდი ეჭვი მაქვს, რომ ამწაპნავენ შენს თავს.

_ მაგრამ შენ ამას არ დაუშვებ, ხომ მართალია? _ ვცადე, გავმხიარულებულიყავი და გავეკეკლუცე.

_ შუბლში ტყვიას თუ დამახლიან, არ ვიცი და სხვანაირად ამ ლურჯკაბიან საოცრებას არავის დავუთმობ, _ წაიტრაბახა მამაკაცმა.

სიცილი წამსკდა, ისე ბავშვურად გამოუვიდა. რაც მართალია, მართალია, ძალიან სასიამოვნო ადამიანია… სიმპათიურიც არის, ჭკვიანიც და ინტელექტუალურიც. არ მიკვირს იმ ქალების, მის ხელში ჩაგდებას რომ ცდილობენ. რომ არა ნიკა, არც მე დავიხევდი უკან… ალბათ…

«უბერავს ქარი, იღება კარი და ჩემგან მიდის ლამაზი ქალიიიი»… _ პანჩოს სიმღერას უნიჭოდ მღეროდა ვიღაც.

_ რატომ არაფერს მიირთმევ? გადაიღე რამე, რა…

_ არ მშია, თედო, წვენი მსიამოვნებს მხოლოდ.

_ ერთ ჭიქას მაინც არ დალევ ჩემთან ერთად? ბოლოს და ბოლოს, პირველად ვართ ასეთ სიტუაციაში…

_ სხვა დროს, კარგი? მართლა ცუდად ვარ.

_ გინდა, ვიცეკვოთ? რომ იმოძრავებ, ცოტას გაგივლის, _ შემომთავაზა.

ნეტავ არ დავთანხმებულიყავი… როგორც კი საცეკვაო მოედანზე გავედით, ერთმანეთში შეთანხმებულებივით, ყველა ჩვენ შემოგვაჩერდა… მუქი ლურჯი კაბა მეცვა, ღრმა დეკოლტეთი, წელში გამოყვანილი, კოჭებამდე დაშვებული და მარცხენა მხარეს, მუხლს ქვემოთ ჩახსნილი. ეს სტილი განსაკუთრებულად ხაზგასმით აჩენდა ჩემს ფიგურას _ წვრილ წელს, მაღალ თეძოებს და სავსე მკერდს… რაღაც მომენტში ყურიც კი მოვკარი, რომელიღაცამ სოფი მარსო რომ ახსენა… ალბათ კიდევ ვიღაცამ მიმამსგავსა. ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას კაბის ჩახსნილი ნაწილი იშლებოდა და ჩემი ლამაზი მარცხენა ფეხი მაცდურად შიშვლდებოდა ყველას თვალწინ. ისე დავამთავრეთ ცეკვა მე და თედომ, ჩვენ შორის «კომკავშირული დისტანცია» არ დამირღვევია, მიუხედავად იმისა, რომ მამაკაცმა რამდენჯერმე სცადა, მჭიდროდ მივეკარი მკერდზე… ამის საშუალება ერთხელაც არ მივეცი… სამაგიეროდ, სხვა ჭირი ავიკიდე. დაჯდომა ვერ მოვასწარი, რომ თედოს ერთ-ერთმა ნაცნობმა, მისივე ნებართვით, საცეკვაოდ გამიწვია. უარი ვერც მას ვუთხარი… მის შემდეგ კიდევ ოთხი პარტნიორი გამოვიცვალე… მათგან ორი სრულიად უცხო აღმოჩნდა, თედოს საერთოდ არ იცნობდნენ. ყოველი მათგანი თავდაჭერილად ცდილობდა თავისი ცნობისმოყვარეობის დაკმაყოფილებას, ვინ ვიყავი, რა მერქვა, სად ვმუშაობდი და რა მაკავშირებდა კაცთან, რომელთანაც ვვახშმობდი. მეც ლაკონიურად ვპასუხობდი შეკითხვებს, რადგან ლაპარაკის არც თავი მქონდა და არც სურვილი… ყველაზე გამბედავი ბოლო პარტნიორი აღმოჩნდა, რომელმაც საცეკვაო მუსიკად ტანგო შეუკვეთა და ისე სწრაფად დამატრიალა, თავბრუ დამეხვა. არაჩვეულებრივად ცეკვავდა თავად, თუმცა არც მე ვაკლებდი. მთენთავდა ნაცნობი, სიყვარულით სავსე მუსიკის ჰანგები, შიგადაშიგ თვალებს ვხუჭავდი, რომ უკეთ შემეგრძნო სევდიანი და, ამავდროულად, აგზნებული რიტმით გაჯერებული მელოდია. უცხო მამაკაცი მჭიდროდ მეკვროდა, როცა წელზე ხელს მხვევდა, თუმცა არ გამიპროტესტებია. მისი არსებობა ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა… ცეკვის დამთავრების შემდეგ იგი უკვალოდ გაქრებოდა ჩემი ცხოვრებიდან… როცა დავამთავრეთ, უცნობმა, არც აცია, არც აცხელა და ტელეფონის ნომერი მთხოვა. რა თქმა უნდა, არ მივეცი.

დაახლოებით ერთი საათის შემდეგ დავტოვეთ რესტორანი. მაინც დამძიმებული მქონდა გული, გზაში ხმას არ ვიღებდი. უინტერესო თანამოსაუბრედ ვიქეცი _ ჩემი აზრები სადღაც შორს დახეტიალობდნენ, გონებაგაფანტული ვპასუხობდი თედოს შეკითხვებს, ნაძალადევად…

როგორც იქნა, ჩემს კორპუსს მივაღწიეთ. კმაყოფილმა დირექტორმა მანქანა გააჩერა და ნებივრად გადაწვა საზურგეზე, თან მარჯვენა ხელი მხარზე გადამხვია.

_ ძალიან მიმზიდველი ვინმე ხარ, ლოლა, _ ხმადაბლა შენიშნა, _ ხომ არ გაგვეგრძელებინა გზა და სადმე მყუდრო ადგილი მოგვენახა? _ «მადაზე» მოვიდა ჩემი თაყვანისმცემელი.

უარის ნიშნად მხოლოდ თავი გავაქნიე, ხმის ამოღების ძალა არ შემწევდა.

როგორც ჩანს, ჩემი «გაქნეული» უარი ყოყმანის ნიშნად ჩათვალა, მთელი ტანით მოტრიალდა და მეორე ხელი ნიკაპქვეშ ამომდო.

_ არა მგონია, ლამპიონების შუქზე ისე მოვახერხოთ დამშვიდობება, როგორც წესი და რიგია… ასე არ არის? _ შეფარვით მიმანიშნა, მაკოცნინეო.

_ ვშიშობ, მოგვიწევს, _ უდარდელად ვუპასუხე და ვაგრძნობინე, რომ კოცნის იმედი ტყუილად ჰქონდა.

მისი ტკბილი ოდეკოლონის სურნელი უკვე მაღიზიანებდა. თან ეს ხელი… ვნებიანად რომ მითათუნებდა შიშველ მხარზე, გულს მირევდა… ბოლოს არც ამას დასჯერდა და… მისმა თითებმა მხრიდან ფეხისკენ გადაინაცვლეს, ნელ-ნელა დაბლა ჩასრიალდნენ, ჩახსნილ კაბაში გზა ადვილად გაიკვლიეს და მუხლისთავთან გაჩერდნენ. უხეშად გავაწევინე ხელი.

_ ღამე მშვიდობისა, თედო, _ ცივად დავემშვიდობე და მანქანიდან გადმოვედი.

თავადაც გადმომყვა და სადარბაზომდე მიმაცილა.

_ დიდი მადლობა დღევანდელი საღამოსთვის, ამას არ დაგივიწყებ, _ დემონსტრაციულად დავუკარი თავი და სიბნელეში ისე გავუჩინარდი, მის პასუხს არ დავლოდებივარ.

8 8 8

ტკივილისგან თავი მისკდებოდა… მაკიაჟი მოვიშორე, ორი აბი ციტრამონი დავლიე და სიბნელეში ძლივს გავიკვლიე გზა საწოლისკენ. საინტერესოა, რას ფიქრობს თედო… იმედია, ჩემი საქციელით მისი მამაკაცური ღირსება არ შელახულა და ამის გამო არც სამსახურიდან დათხოვნა დამემუქრება. ნიკა, რა თქმა უნდა, სიტყვას არ შემაწევს ასეთ შემთხვევაში…

ნიკა!.. რატომ არ შემიძლია, არავისზე ფიქრი, მის გარდა? ასე უცებ როგორ შემაყვარა თავი? თითქოს ტვინში ჩამიშენეს მისი სახე, მგრძნობიარე, ირონიული, თავდაჯერებული… გარშემო სხვას ვერავის ვხედავ…

მთელი ღამე ვიწრიალე ლოგინში. ხან ერთ მხარეზე გადავტრიალდი, ხან მეორეზე. ფეხის თითები ისე მქონდა გაყინული, ვერაფრით გავითბე. იქნებ მხოლოდ ამის გამო ვერ ვიძინებ? მეეჭვება… ჩემი უძილობის მთავარი მიზეზი მეტრეველია, ტყუილად ვატყუებ საკუთარ თავს.

ნუთუ მართლა ჩანდა ტკივილი ნიკას გამოხედვაში? და თუ ჩანდა, რითი იყო გამოწვეული? ავდექი და ფანჯარას მივუახლოვდი. თვალი უკვე შეეჩვია სიბნელეს. ლოყა ცივ მინას მივადე და ამოვიოხრე. თითქოს სასტარტო სიგნალი ყოფილიყო ეს ამოოხვრა, უმალ ცრემლები წამსკდა და ღაპაღუპით დამედინა ღაწვებზე… სამაგიეროს გადახდა მინდოდა და თვითონ აღმოვჩნდი სამაგიეროგადახდილი… შურისძიება მინდოდა და თავად გავხდი შურისძიების მსხვერპლი…

როცა ტირილით გული მოვიოხე, საწოლს დავუბრუნდი. ცოტა არ იყოს, შემცივდა. «უკვე აღარ არის ტიტლიკანა სირბილის დრო, ლოლა, ზამთარი კარს მოგვდგომია. აჯობებს, ნიკას ნაჩუქარი პიჟამა ჩაიცვა და ჩათბე, იქნებ ჩაგეძინოს სითბოში», _ დავტუქსე ჩემი ორეული.

ნეტავ, რამდენი დრო დამჭირდება ამ უიმედო სიყვარულის ჩასაქრობად? მაგრამ განა ასე ადვილია? არა, არ არის ადვილი… უკვე ძალიან გვიანაა, რადგან სენად მექცა მისი სიყვარული, ისე მოედო ჩემს გულს და სულს, ისე გადამყლაპა, ერთი ნამცეციც არ დატოვა მთელი. მოთხოვნილებად მექცა მისი ნახვა, მის გვერდით ყოფნა, მასთან ლაპარაკი…

თვალები დავხუჭე. უნდა დავიძინო. დილით სამსახურში დროზე უნდა ვიყო. წინ კიდევ ერთი გრძელი, მძიმე და უსიხარულო დღე მელოდება… ხვალ ბანკეტია, რომელიც უჩემოდ ჩაივლის…

8 8 8

_ იცი, რომ დღეს მოკლე სამუშაო დღეა? სამის შემდეგ შეგიძლია წახვიდე და მოემზადო, _ მითხრა თედომ, როცა, ჩვეულებისამებრ, დილის ყავა შევუტანე.

_ რატომ, რადგან პარასკევია? _ გავიკვირვე.

_ პარასკევი რა შუაშია, შვიდზე ბანკეტი გვაქვს, არ გახსოვს? _ სათვალის ზემოდან ამომხედა.

_ ა! ეგ კი დამავიწყდა… მაგრამ მე ვერ მოვდივარ, _ სევდიანად გავუღიმე.

_ კარგი რა, ხვალ წადი მამაშენის სანახავად, ხომ შეიძლება? თანაც, ხვალ შაბათია…

_ ვერა… მამა მელოდება, არ მინდა, ვანერვიულო.

_ უშენოდ ამ საღამოს რა ეშხი ექნება… _ თქვა და წამოდგა, ნელ-ნელა მომიახლოვდა, _ წუხელ კინაღამ ჭკუიდან გადამიყვანე, ისეთი სექსუალური იყავი, _ ჩახრინწული ხმით გააგრძელა და ხელი ნელა ჩამომისვა ზურგზე, _ ნამდვილი ჯადოქარი ხარ… თან მაღიზიანებ, თან აღმაგზნებ… არც ჭამა მახსოვს, არც ძილი… სულ შენზე ვფიქრობ, _ ჩურჩულით დაასრულა და ტუჩებში კოცნა დამიპირა, მაგრამ დროზე მოვარიდე სახე და უკან დავიხიე.

_ რა იყო? აქ ჩვენ მეტი არავინაა, დაუკაკუნებლად არც არავინ შემოვა.

_ ჩემთვის სულერთია, შემოვა თუ არა. ამისთვის არ შემოვსულვარ, ყავა შემოგიტანე მხოლოდ.

_ და სულ ეს იყო? აბა გუშინ რატომ დამთანხმდი პაემანზე? რაღაც ვერ გავიგე… _ მუქარის ტონით წარმოთქვა და კვლავ წამეტანა.

_ შეწყვიტე! _ ხელი ვკარი და მოვიშორე, _ ჩემი დანაშაული იმაშია, რომ შენ ყველაფერი სხვანაირად გაიგე, მე ასე არ მინდოდა! ძალიან გთხოვ, მეორედ ეგრე არ მომექცე!

_ აჰაა! ესე იგი, შენ მოგწონს, როცა ძალით ცდილობენ შენს დამორჩილებას? რა პრობლემაა, ჩემთვის არც ეგ არის უცხო.

_ შენ ვერ გამიგე, თედო! გაწიე ხელი! ცოტა ფრთხილად, შენს მდივნებში არ აგერიო!

_ ჩემს მდივნებს რას ერჩი?.. შენ რა, მათზე უკეთესი გგონია თავი? თუ ქალი ხარ!.. არ გვინდა წმინდანის როლის თამაში და არ დამიწყო ახლა იმის მტკიცება, რომ ქალწული ხარ.

_ ვარ! _ ჩემდა უნებურად წამომცდა და მაშინვე ვინანე, რაში მჭირდებოდა ამის მტკიცება?

სახე შეეცვალა… ვნებაც ჩაუცხრა, დაბნეულობა შეეტყო… შევამჩნიე, როგორ ჩამოუშვა მხრები.

_ მაგრამ… ეს ცოტა დაუჯერებელია… ფაქტობრივად, აღარ დარჩნენ შენი ასაკის ქალწულები.

_ როგორც ჩანს, დარჩნენ! _ ცივად მივუგე.

ჩაფიქრებული თავის სავარძელს დაუბრუნდა, უჯრა გამოაღო და იქიდან «ნემიროვის» გაუხსნელი ბოთლი და ვერცხლის მინიატიურული სირჩა ამოაძვრინა.

_ მაპატიე… ახლა თუ არ დავლიე, შეიძლება გავგიჟდე, _ თქვა, არაყი დაისხა და გადაჰკრა, _ ხომ არ მიბრაზდები? _ მკითხა.

_ არა, _ დათბილული ღიმილი ვესროლე, _ არა უშავს, ხდება ხოლმე… მე წავალ, შენი ნებართვით.

_ კარგი… კარგი… _ შეცბუნებულმა ჩაილაპარაკა და არაყი ხელმეორედ დაისხა.

არ დავინტერესდი, კიდევ დალევდა თუ არა, ზურგი შევაქციე და კაბინეტიდან გავედი.

ნიკა არც იმ დღეს მინახავს. მარიკა მიმტკიცებდა, დილიდან აქ იყოო, მაგრამ მე ვერსად მოვკარი თვალი.

მთელი საათი მეხვეწა მარი, შენც წამოდი ბანკეტზეო, თუმცა ვერ დამიყოლია. ვერ ვბედავდი იქ გამოჩენას, მეშინოდა, ვაითუ, მეტრეველი გააღიზიანოს ჩემმა დანახვამ-მეთქი. არადა, გულის სიღრმეში ძალიან მინდოდა მეც ვყოფილიყავი თანამშრომლებს შორის და ჩემი გამოჩენით ფურორი მომეხდინა.

8 8 8

სამსახურიდან ადრე გამოსულს შინ დაბრუნება არ მინდოდა. გადავწყვიტე, ეკა მომენახულებინა, ჩემი ჯგუფელი. დავურეკე. ჩემი ხმა რომ გაიგონა, სიხარულისგან აკივლდა. რაც მუშაობა დავიწყე, ერთხელ არ მივსულვარ, არც დამირეკავს. ორსულად ვარო, მახარა. ახლა მე დავიწყე კივილი. ძლივს ერთი ბედნიერი ადამიანი არ აღმოვაჩინე გარშემო? ყველას პრობლემა აქვს, ყველას რაღაც აწუხებს, ყველა წუწუნებს და ცხოვრებას უჩივის. აი, ეკა კი სულ სხვაა. ბედნიერებისგან გაბრწყინებია თვალ-სახე, შევსებულა და დაქალებულა. მიყვარს ფეხმძიმე ქალები… სულ სხვანაირები ხდებიან ამ დროს, საყვარლები, ნაზები, უბოროტო და ძალიან ლამაზები… თვალს ვერ ვწყვეტდი, ისეთი სასიამოვნო სანახავი იყო.

დიდხანს ვიჭორავეთ. ყველაფერი მოვუყევი, რაც ბოლო ხანს გადამხდა. გაოცდა, როგორ მოხდა, რომ ჰორიზონტზე შენი მოსაწონი კაცი გამოჩნდაო… ეკა ერთადერთი იყო, ვისაც არასდროს არაფერს ვუმალავდი და ვინც საუკეთესო რჩევებს მაძლევდა სტუდენტობისას.

_ მითხარი რამე, ხომ ხარ ჩემი სულის მალამო? _ მუდარით სავსე მზერა მივაპყარი.

_ რ უნდა გითხრა, ლოლა… ფაქტია, რომ გულგრილი არ არის შენ მიმართ… უეჭველია, მალე გამოჩნდება, დაელოდე. ალბათ ჰქონდა მიზეზი, სხვა ქალი რომ მოიყვანა იმ ღამეს… ოდესმე აგიხსნის ალბათ. წინასწარ ნუ უსწრებ მოვლენებს და სისულელეებს მოეშვი, დაანებე თავი სხვა კაცებს. ამით შენს თავს ვნებ და არა მას, გასაგებია? _ დამმოძღვრა დაქალმა.

გული მოვიოხეთ ლაპარაკით. ათი საათი დამთავრებული იყო, მისგან რომ წამოვედი. გზად სუპერმარკეტში შევიარე, ყველი და პომიდორი ვიყიდე, მერე თონეში შოთის პურიც ავიღე და ამასობაში თერთმეტი საათიც გახდა. ახლა უკვე გახურებული იქნება ქეიფი, ცეკვავენ ალბათ… გული მწყდებოდა, თანამშრომლებს რომ გამოვაკლდი. ნეტავ, ნიკა თუ ერთობა? კარგ ხასიათზეა? ჩემზე თუ ფიქრობს? იქნებ მორიგი ასაკოვანი კახპა მიიყვანა და მასთან ერთად ატარებს დროს? დამამძიმა უაზრო შეკითხვების «კორიანტელმა», თან შიმშილმაც ამიწვა კუჭი…

ქოშინით ავაღწიე ჩემს სართულამდე და შევისვენე, იმდენად დამღალა საფეხურებმაც და პროდუქტებით სავსე ჩანთამაც. მოულოდნელად სიბნელეში ნელა შეირხა ვიღაც… თუ რაღაც… მაინცდამაინც აქ არ არის განათება, ბედი არ გინდა? თვალები ამიჭრელდა სიბნელეში… შიშისგან ლამის ჩავიკეცე.

_ არის აქ ვინმე? _ აკანკალებული ხმით ვიკითხე.

_ ნუ გეშინია, მე ვარ, _ მომესმა ნაცნობი ხმა და… საბოლოოდ მომეკვეთა მუხლები.

ნიკამ ფანარი მომანათა. მკვეთრმა სინათლემ თვალები მომჭრა და გაშლილი ხელისგული მოვიჩრდილე, რათა მისი სახე გარკვევით დამენახა.

_ უკვე შემეშინდა… _ ყრუდ წარმოვთქვი და ჩანთა ძირს დავდე, სანამ კარს გავაღებდი.

დავიჯერო, გარეთ მელოდა? თუ ჩემს მანქანას იყო დადარაჯებული და მერე გამოვიდა?

_ ამდენ ხანს სად იყავი? _ რბილად მკითხა, რასაც ნამდვილად არ ველოდი…

_ საქმეზე! _ ცივად მივუგე, კარი გავაღე და ჩანთის ასაღებად დავიხარე, მაგრამ დამასწრო, პომიდორ-ყველ-შოთიანი ჩანთა მხარზე მოიგდო და ჰოლში უბოდიშოდ შეალაჯა.

გაოცებულმა გავაყოლე თვალი. უკვე არც მეკითხება… იქნებ არ ვუშვებ სახლში?!

_ მე კი მთელი საღამო შენს დაკეტილ კართან მქონდა კოცნაობა გაჩაღებული, _ თქვა და სამზარეულოში შესულმა ჩანთა მაგიდაზე შემოდო, მერე კი პროდუქტების ამოლაგებას შეუდგა.

ისე იქცეოდა, როგორც შინაური… როგორც მეგობარი… თუ ქმარი?.. თუ საყვარელი?..

ზღურბლზე შევდექი, ხელები მკერდზე გადავიჯვარედინე და ურეაქციოდ მივაჩერდი…

სანამ საქმეს არ მორჩა, თავი არ აუწევია, მერე კი გაკვირვებული მზერა მესროლა.

_ რატომ მიყურებ ასე? შემთხვევით, ხომ არ გეზიზღები? _ ირონიული ტონით მკითხა.

_ რატომ უნდა მეზიზღებოდე?

_ არ ვიცი, ეს შენ უნდა ამიხსნა.

_ რა გინდა, ნიკა, რისთვის მოხვედი?

_ არ იცი, რისთვის მოვედი და რა მინდა?

_ არა, არ ვიცი და ეს შენ უნდა ამიხსნა, _ ჯიბრიანად ვუპასუხე.

იქვე ჩამოჯდა, უზურგო სკამზე და თავადაც გადაიჯვარედინა ხელები მკერდზე.

_ იცი, რა მაღიზიანებს ყველაზე მეტად ცხოვრებაში?

რა-მეთქი, წარბ-თვალით ვანიშნე, კითხვა არ დამისვამს.

_ ყალბი ქალები და ყალბი ბრილიანტები, _ ნიშნის მოგებით მიპასუხა.

ცალი წარბი მრავლისმეტყველად ავზიდე.

_ მე რომელ კატეგორიას მივეკუთვნები, ქალებს თუ ბრილიანტებს? _ დამცინავი ღიმილი ამითამაშდა ტუჩებზე.

_ შენ ჩემთვის ძვირფასი იყავი, როგორც ქალი… ჩემი ცხოვრების სამკაულად მიგიჩნიე… აღმოჩნდა, რომ ნიჭიერად გაყალბებული ეგზემპლარი შემრჩა ხელთ _ ქალიც და ბრილიანტიც.

_ რა ხატოვანი სიტყვებია, სად ამოიკითხე? _ არ ვზოგავდი, _ საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმაა, არა? მაგას მე მეუბნები? მე-ე?! _ ავყვირდი, _ შენ? შენ ვინ ხარ? როგორი ქვა ხარ? ძვირფასი თუ ნახევრად ძვირფასი? შენ მელაპარაკები სიყალბეზე, როცა…

_ მოიცა, მოიცა, _ უეცრად ფეხზე წამოიჭრა, მომვარდა და პირზე ხელისგული ამაფარა, _ შენ ისევ შენი რეპერტუარით უბერავ… ასე არაფერი გამოვა… იეჭვიანე, არა? ეს კარგია, ძალიან კარგი… მეც ვიეჭვიანე და სწორედ იმის შედეგი იყო, ჩემს საწოლში სხვ ქალი რომ აღმოჩნდა…

_ შენ… შენ იეჭვიანე? ვისზე? რა გქონდა საეჭვიანო? _ მისი სიახლოვით გაბრუებულმა ძლივს მოვუყარე სიტყვებს თავი.

_ რა მქონდა? მეკითხები კიდეც? ვინ იყო ის ყმაწვილი, ჯიპით რომ მოგაკითხა სამსახურში?

თვალები გამიფართოვდა ამის გაგონებაზე… იგი ჩემს ნიკუშაზე ეჭვიანობდა… ეგ საიდანღა გაიგო? თედომ ჩაუკაკლა? რა ჭორიკანა ყოფილა!

კინაღამ წამომცდა, შენი მეგობარი როგორ ვერ იცანი-მეთქი, მაგრამ დროზე დავაჭირე ენას კბილი. მას არ უნახავს ნიკუშა, საიდან ეცოდინებოდა, ვინ იყო? ცოტა ხომ არ წავეთამაშო?

_ რა შენი საქმეა, ვინ იყო? _ ნიშნის მოგებით შევუბრუნე კითხვა.

_ როგო-ორ? _ ერთიანად შეიკუმშა და წამით შემეშინდა, სილა არ გამაწნას-მეთქი. მივხვდი, მასთან ხუმრობა კარგს არაფერს მიქადდა და დავნებდი.

_ კარგი, კარგი… გეტყვი… ჩემი ბიძაშვილი იყო, უცხო არავინ. გეფიცები…

ამ დროს ჩემი მობილური ტელეფონი ამღერდა. შემკრთალი ნიკას მოვცილდი და ჯერ კიდევ მხარზე გადაკიდებული ჩანთიდან აპარატი ამოვიღე. ეკრანს დავხედე და გავშრი… დაფეთებულმა ნიკასკენ გავაპარე მზერა. შემეტყო სახეზე, რომ არასასიამოვნო ზარისთვის უნდა მეპასუხა. ჩემი ოცნების მამაკაცი გამომცდელად მომჩერებოდა და თვალს არ მაშორებდა. არადა, არ შეიძლებოდა, არ მეპასუხა… ეს უფრო საეჭვოს გახდიდა სიტუაციას…

_ იქნებ გამაგებინო, რას ნიშნავდა ჩვენი წუხანდელი შეხვედრა, _ თედოს ნამთვრალევი ხმა ჰქონდა, თან ყაყანი ისმოდა ყურმილში, ალბათ საბანკეტო დარბაზში იმყოფებოდა, _ რისთვის დამაპატიჟებინე თავი, სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი წყდებოდა?

_ არა… სიყვარულის, _ გულგრილად მივუგე ცოტაოდენი ყოყმანის შემდეგ და გავუთიშე…

სანამ მობილურს კვლავ ჩანთაში ჩავაბრუნებდი, გამოვრთე და მხოლოდ ამის შემდეგ შევინახე. ნიკა არ განძრეულა, არც გამომცდელი მზერა მოუშორებია ჩემთვის. ის ელოდა… ელოდა, როდის ვეტყოდი, ვის ველაპარაკე… მე კი ხმას არ ვიღებდი… ვითომც არაფერი, შემოსასვლელში გავედი და ფეხსაცმლის გახდას მშვიდად შევუდექი… უკან გამომყვა, ჩემთან ახლოს, კედელს მიეყრდნო და ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი უცნაურად მომაშტერდა.

_ რა იყო, რატომ მიყურებ ასე? _ შიშველი ფეხები ფლოსტებში გავყავი და ავხედე.

_ ველოდები…

_ რას ელოდები?

_ როდის მეტყვი.

_ რას?

_ იცი შენ, რასაც, _ მბრძანებლურად «გამოუვიდა».

ტუჩები ვერ დავიმორჩილე, გამეღიმა.

_ რა უფროსივით მელაპარაკები, _ სიტუაციის განმუხტვა ვცადე, თან მსიამოვნებდა მისი ეჭვიანობა.

_ ეგრეც არის, _ დაურბილდა ხმა.

_ ნუთუ?! კიდევ კარგი, მითხარი, _ წელში გავიმართე და თვალი თვალში გავუყარე.

_ მაშ ასე, დაიწყე.

_ ხომ გითხარი, ჩემი ბიძაშვილი იყო-მეთქი, _ ყასიდად ამოვიოხრე და დავიწყე, _ სამსახურში გამომიარა და საერთო მეგობართან ავედით. სულ ეს იყო.

_ ეგ გავიგე… ახლა რომ ელაპარაკე, ის ვინ იყო?!

_ ახლა? ა! ის… ის თედო იყო… რა გინდოდა ჩემგან წუხელ, რაში გამომიყენე, მითხარიო.

_ კიდევ?

_ მეტი არაფერი.

_ ვერ დამარწმუნე…

_ ჩვენი შეხვედრა სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი იყოო? ეგ მკითხა ბოლოს.

_ და შენ რა უპასუხე? _ ახლოს მოიწია, მისი სუნთქვის ხმაც კი მესმოდა.

ავილეწე… უკან დასახევიც არ მქონდა, სულ რაღაც, ოც სანტიმეტრში კედელს ვაწყდებოდი…

_ მშვენივრად გესმოდა, რაც ვუპასუხე… მაპატიე, უნდა გამოვიცვალო, _ ჩავილუღლუღე და საძინებელში ფეხარეული გავედი.

იქაც შემომყვა.

_ საინტერესოა, რატომ გაუჩნდა ასეთი ეჭვი… მართლა გამოიყენე?

_ არა! _ ტყუილში დაჭერილი ბავშვივით ვიყვირე.

_ აბა, რა გინდოდა კაზინოში მასთან ერთად?

_ ვთხოვე, წავეყვანე, _ ისე გავწითლდი, ჩემი ღაწვების სიმხურვალის ხმაც კი მესმოდა.

_ რატომ, მოგწონს თედო? _ არ მომეშვა.

_ შენ თვითონ რა გინდოდა იქ, მე მითვალთვალებდი? _ იქით შევუტიე.

_ გითვალთვალებდი? გგონია, მეტი საქმე არაფერი მაქვს? _ იუკადრისა.

_ აბა მაინცდამაინც მაშინ რატომ გაჩნდი იმ დარბაზში, ვინ გითხრა, რომ იქ ვიქნებოდი?

_ სხვათა შორის, მე ხშირად დავდივარ იქ. თამაში განტვირთვის საუკეთესო საშუალებაა, როცა დაღლილი ხარ. ეს უბრალო დამთხვევა იყო, მხოლოდ შემთხვევითობა და მეტი არაფერი.

_ განტვირთვა რაღაც ვერ შეგატყვე… უფრო გაცოფება გეწერა სახეზე, ვიდრე სიმშვიდე, არეული ჩანდი, _ ტუჩი ნიშნის მოგებით ავიბზუე.

_ ისეთ გარემოცვაში დაგინახე, სახეს რა დამიწყნარებდა?

_ მინდა გითხრა, რომ მშვენიერ გარემოცვაში ვიყავი, _ ჯიბრიანად ვუპასუხე.

_ შენ რა, შეყვარებული ხარ? _ ზღურბლთან შედგა და ხელები მკერდზე, ხოლო ფეხები ერთმანეთზე გადაიჯვარედინა, ირიბად დამიწყო ცქერა.

_ რატომ არ უნდა ვიყო, აკრძალულია? _ უკანმოუხედავად შევუბრუნე კითხვა და გარდერობი გამოვაღე.

_ ვისზე? _ არ მომასვენა.

_ იქნებ გახვიდე? უნდა გავიხადო, _ ვუბრძანესავით.

_ მიპასუხე და გავალ.

_ არავისზე… ისე ვთქვი, მის თავიდან მოსაცილებლად. ახლა კი გადი!

გამიკვირდა, ისე მორჩილად დამთანხმდა. გავიდა და კარიც გაიხურა. სასწრაფოდ გამოვიცვალე ტანსაცმელი, შემეშინდა, არ წავიდეს-მეთქი. სამზარეულოში რომ შევედი, თვალები გამიფართოვდა, ისეთი სურათი დამხვდა _ ყველს ჭრიდა…

_ მშია, _ ჩემს უთქმელ შეკითხვას ხმამაღლა უპასუხა, _ ორი დღეა, წესიერად არ მისადილია.

_ გშიააა? _ «შევიცხადე», _ ბანკეტიდან მოდიხარ და გშია?

_ მერედა, ვინ გითხრა, რომ ბანკეტზე ვიყავი?

_ ახლა არ მითხრა, არ ვყოფილვარო.

_ ჰო… ნახევარი საათით მივირბინე და წამოვედი.

_ რატომ?

_ იმიტომ, რომ იქ შენ არ დამხვდი.

_ და რა იცოდი, აქ თუ დაგხვდებოდი? _ გულგრილად ვკითხე და ჯამიდან სამი ცალი პომიდორი ავიღე, ონკანს შევუშვირე და გავრეცხე.

_ ამაში მთლად დარწმუნებული არ ვიყავი, მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი _ შენ მელოდებოდი.

_ ვინ მოგატყუა? _ მეორე დანა ავიღე და სალათის დაჭრას შევუდექი.

_ არავინ… გამართლდა რასაც ვფიქრობდი. შენ აქ ხარ.

_ მაგრამ მე გვიან მოვედი და შენი მოლოდინი არაფერში მეტყობოდა.

_ გეტყობოდა.

_ რაში? შინ რომ არ დაგხვდი იმაში? მოლოდინი რომ მქონოდა, სახლიდან ფეხს არ გავადგამდი, მე კი დავიგვიანე.

_ მერე რა? ხომ მოხვედი?

არ ვუპასუხე. უსიტყვოდ შევუდექი სუფრის გაშლას…

_ იცი? ყოველთვის ადვილად ვახერხებდი ქალის გულის მოგებას, თუმცა დიდი ხანია, სასიყვარულო თავგადასავლებს გავურბივარ, მაგრამ ოდესღაც ხომ არ გავურბოდი? შენთან კი ყველაზე მეტად მიძნელდება ეს… რატომ ხარ ასეთი ბუტია?

_ მე ვარ ბუტია? ტყუილია, ბუტია სულაც არ ვარ, _ არ მივიღე საყვედური.

_ არ ხარ კი არა, ნამდვილი «მის გაბუტვა ხარ»… თუ არ გჯერა, სარკეში ჩაიხედე, _ თქვა და ისე ლამაზად გაიცინა, მეც ვერ შევიკავე თავი.

_ ძნელია შენი გულის მოგება…

_ მართლა? სხვა ქალების ადვილია?

_ შენ წარმოიდგინე…

_ როგორ ახერხებ, იქნე მითხრა და ჩემზეც იმოქმედოს? _ ექიდნურად ჩავიღიმე, _ რა უნდა გააკეთო, რომ ქალის გული მოიგო? _ მაინტერესებდა, რას მიპასუხებდა.

_ რა და… უნდა დაუდარაჯდე სახლთან და დაელოდო, როდის გამოვა სახლიდან.

_ მაგრამ ეს ხომ თვალთვალია? _ არ მომეწონა და ისე დავიჯღანე, თითქოს იაფფასიან ნივთს ძვირად მიფასებდა.

_ მაცალე!.. მერე ჩაავლო ხელი და წაიყვანო ისეთ ადგილას, სადაც ვერავინ მოგაგნებთ.

_ მაგრამ ეს ხომ მოტაცებაა, ორივე ერთად კი დანაშაული.

_ სულელო! დანაშაული კი არა, რომანტიკაა, _ ისევ ისე გაიცინა.

_ რომანტიკული დანაშაული, _ დავასკვენი და პომიდვრის წვენით გასვრილი თითები გავილოკე.

_ რომანტიკული დანაშაული იცი, რა იქნება? _ მომიახლოვდა, _ შენი ნებართვის გარეშე მეც რომ გაგილოკავ ამ თითებს და მერე იმ ტუჩებს, რომელმაც ეს თითები გალოკა, _ ჩურჩულით მითხრა, ზურგიდან წელზე შემომხვია მკლავები და ყელზე დამეკონა.

_ აკი მშიაო? _ შევახსენე ათრთოლებულმა.

_ შენ «მშივხარ», _ ვნებიანად შემატა ახალი სიტყვა ქართული ენის ლექსიკონს და ისე მიმიკრა მკერდზე, სუნთქვა შემიგუბდა, მაგრამ არ ავყევი, არ მინდოდა ასე უცებ შევრიგებოდი.

_ ბებერი ქათმები მოგბეზრდა? ვარიები მოგენატრა? კარგია, მშვენივრად ერთობი, _ ვუკბინე.

მეგონა, ჩემი ნათქვამი გააღიზიანებდა, წყობილებიდან გამოიყვანდა, მაგრამ შევცდი.

_ რაც შეეხება გართობას, შენ მართალი ხარ, _ ჩუმად თქვა, თან ჩემს ყელში ნებივრობას განაგრძობდა, _ თუმცა ბოლომდე ვერ ჩაწვდი ჩემი სურვილის არსს. მინდოდა, ეს ყველაფერი ცოტა გვიან მომხდარიყო, როცა ჩვენი ურთიერთობა გარკვეულ ეტაპამდე მიაღწევდა, მაგრამ მოცდა აღარ შემიძლია, ეს ჩემს ძალებს აღემატება, _ აღგზნებულმა თავისკენ შემატრიალა…

მისი ცხელი სუნთქვა ტუჩებს მიწვავდა.

_ გეყოფა… _ შეშინებულმა თვალები ავატრიალე, _ ძალიან გთხოვ… გაჩერდი… ინანებ, იცოდე…

_ შენ შეიძლება ინანო, მაგრამ მე _ არასდროს, _ ვნებამორეულმა თქვა, ხელში ამიტატა და საძინებლისკენ გამაქანა.

გავიბრძოლე, მაგრამ ამაოდ… ჩემს მოწინააღმდეგეს აშკარა უპირატესობა ჰქონდა წონით კატეგორიაში. მისი ძლიერი, ნავარჯიშები სხეული ნებისმიერ ფიზიკურ დატვირთვას გაუძლებდა, ორმოცდათექვსმეტკილოგრამიანი ტვირთით ოციოდე მეტრის გავლა მისთვის რა დიდი ბედენა იყო? მაინც გავიბრძოლე, განსაკუთრებით მას შემდეგ, საწოლზე რომ წამომაქცია…

არაფერი გამომივიდა… ვიგრძენი, როგორ გამომეცალა არაქათი და ნელ-ნელა დავნებდი… ხარბად მკოცნიდა, მოწყურებულად… თანდათან გაუცივდა მხურვალე ტუჩები… მივხვდი… როცა განსაკუთრებით ძლიერად ვუნდებოდი, ტუჩები უცივდებოდა…

მთლიანად გამაშიშვლა, თავადაც გაიხადა. მისი შიშველი და გახურებული სხეულის შეხებამ საბოლოოდ გამთიშა. თითქოს ალისასავით ბოცვრების ორმოში ჩავვარდი, რომელსაც ფსკერი არ ჰქონდა. უეცრად ჩამობნელდა და… მივფრინავდი ამ სიბნელეში, სულ უფრო ღრმად და ღრმად. არ ვიცოდი, როდის დამთავრდებოდა ეს ფრენა… ან როგორი იქნებოდა ამ ფრენის დასასრული.

უკანასკნელად შეძიგძიგდა ნიკა და… თითქოს გაქვავდა… ჩემს თმაში ხელჩავლებული… დაღლილი… ძალაგამოცლილი… დაცარიელებული… კმაყოფილი… მისი სხეულის სიმძიმე სასიამოვნო იყო და ქალმა, ჩემ შიგნით ქალმა, უკვე მტკიცედ იცოდა, რომ მხოლოდ ეს, მასზე დამხობილი ერთადერთი მამაკაცი უყვარდა… მამაკაცი, რომელიც მძიმედ სუნთქავდა სიბნელეში…

ჩვენი გულები თითქოს ერთ რიტმში სცემდნენ… კიდევ ცოტაც და მისი სხეული საბოლოოდ მოეშვა, მოითენთა და მოწყდა ჩემს სხეულს. მინდოდა, ეს წამები გაგრძელებულიყო, უსასრულოდ, დიდხანს, თუმცა «ვნების დაბნელება» დამთავრდა და სასიამოვნო სიბნელეც მალევე გაიფანტა…

…მივხვდი, როგორც დამთავრდა ეს ფრენა… მივხვდი და დამცირებულად ვიგრძენი თავი… წყენის ცრემლები დამედინა ღაწვებზე… თან ვტიროდი, თან მომთენთავ კმაყოფილებას ვგრძნობდი… აი, თურმე როგორი ყოფილა სექსი! სასიამოვნო… უ-უ-უსასიამოვნო-ესი… საინტერესოა, რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს ყველაფერი? ალბათ, ამას ჰქვია «მცოდნე» საყვარელი, პროფესიონალი… მან ხომ პირველსავე ცდაზე (ჩემთვის პირველ ცდაზე) მომანიჭა სიამოვნება, თან ისე, რომ ტკივილი არ მიგრძნია, წამითაც კი… ის კი არა, ნეტარების ისეთ წერტილამდე ამიყვანა, რომ ზეაღმატებულად ვნებიანი შეგრძნებისგან თავი ვერ შევიკავე და დავიყვირე. ამას ჰქვია ექსტაზის განცდა… და ჩვენ ორივემ თითქმის ერთდროულად განვიცადეთ ეს…

_ შუქი საიდან ავანთო? _ დაცლილი ხმით მკითხა.

_ შენგან მარცხნივ, კომოდის თავზე…

ნიკამ ხელი გადაჰყო და კედელზე კარგა ხნის ფათურის შემდეგ ჩამრთველს გაჰკრა. მჭახე შუქმა თვალი მომჭრა და საბანი წავიფარე… იქნებ სირცხვილისგან? იქნებ დამცირებისგან?.. არ ვიცი… მაგრამ ნათელი იყო, არ შემეძლო მისთვის თვალებში შემეხედა.

_ როგორ ხარ? _ ხმადაბლა მკითხა და იდაყვზე დაყრდნობილმა ზემოდან დამხედა, თან თითები ნაზად ჩამოუსვა ჩემს მკერდს.

_ არ ვიცი… _ ამოოხვრით ვუპასუხე და გვერდზე გადავბრუნდი, ზურგი ვაქციე.

_ ისევ მებუტები? _ მხარზე შემეხო და გადმომატრიალა, ზურგის შექცევის ნება არ მომცა.

_ არა, _ კვლავ დავხუჭე თვალები.

_ კარგია, რომ არა, თორემ შენ რა შეგირიგებდა, _ ჩაიცინა.

გულზე მომხვდა ეს ჩაცინება. წამოვჯექი და გამომცდელად შევაჩერდი. ტრიუმფული გამარჯვება იკითხებოდა მის მზერაში. ერთიანად დავმძიმდი… კვლავ გულაღმა გავიშოტე და თვალები ხელისგულებით დავიფარე. ნუთუ მხოლოდ ინსტრუმენტი ვიყავი მის ხელში, რომელზეც რამდენიმე წუთის წინ შესანიშნავად დაუკრა? მიიღო რაც უნდოდა და ამით დამთავრდა?

ნიკა ჩემკენ გადმოტრიალდა და მარჯვენა ფეხი თეძოზე შემომაჭდო, ხოლო ხელი თმაში შემიცურა… აი, ისიც! მესაკუთრის ჟესტი! ისე მექცევა, როგორც ნივთს… ნეტავ წავიდოდეს და აღარასდროს დაბრუნდებოდეს! უნდა ვუთხრა… უნდა დავასწრო, სანამ თავად გაუკეთებია ეს…

_ ახლა კი წადი! _ ვთქვი და ნათქვამს გული ამოვაყოლე.

_ არა. გგონია, ასე ადვილად დაგთმობ?

ხელისგულები მოვიშორე თვალებიდან და შევხედე. მანაც შემომხედა. თვალები მიმქრალი ნაღვერდალივით ღია ნაცრისფერი გახდომოდა…

_ დაგარწმუნე? _ თითქოს ნიშნისმოგება შეინიშნებოდა მის ტონში.

_ რაში? _ აღვშფოთდი, _ ვერაფერშიც ვერ დამარწმუნე. შენ, უბრალოდ, დამიმტკიცე, რომ ჩემზე ღონიერი ხარ და გადამთელე იმ იარაღით, რომელიც მე არ მაქვს. ამაშია საქმე!

_ და შენ ვერაფერი იგრძენი? მხოლოდ გადაგთელე?

მინდოდა, მომეტყუებინა, მაგრამ გადავიფიქრე.

_ არა… და შენც კარგად იცი ეს.

_ აბა რა გინდა? პატიება გთხოვო? ბოდიში მოგიხადო? მე რა ვიცოდი, თუ ქალიშვილი იყავი…

გული დამიმძიმდა… არადა, ეს სულაც არ იყო ახლა მნიშვნელოვანი… მთავარი ის იყო, რა გაგრძელება ექნებოდა ამ ღამეს… მას კი არ ესმოდა, მე რა მაწუხებდა…

_ ლო, ისეთი არაფერი მომხდარა, ტყუილად განიცდი… თუ ვინმე დაზარალდა, მხოლოდ შენი სიამაყე, გასაგებია?

_ ჩემი სიამაყე? რა შუაშია აქ სიამაყე? _ განვრისხდი.

_ მინდოდა, რადაც უნდა დამჯდომოდა, დამემტკიცებინა შენთვის, სინამდვილეში ვისთან მსურს ყველაზე ძლიერად ყოფნა… ეს ძალადობა არ არის… ბოლოს და ბოლოს, შენც ხომ გესიამოვნა…

«იმიტომ, რომ ადრე არასდროს განმიცდია მსგავსი რამ», გავიფიქრე, ხმამაღლა კი ვუთხარი.

_ მე კი მომეჩვენა, რომ ამით ჩემს დასჯას ცდილობდი… რაღაცის გამო… ვიღაცის გამო… არარსებული ბრალდების გამო… და არ დამიწყო იმის მტკიცება, რომ შენი ოცნების ქალი ვარ.

_ არ დაგიმალავ და სიგიჟემდე მინდოდი, _ გაცხარებით ცდილობდი იგი ჩემს დარწმუნებას, _ ჩვენი შეხვედრის პირველივე მომენტიდან, თუკი აუცილებლად გჭირდება დეტალების მოსმენა, _ გაღიზიანებულმა მომაყარა, _ და მსურს, მოგესურვილო ახლაც, ამწუთას, სასწრაფოდ! ოღონდ ამჯერად არ ვიჩქარებ! გაცდუნებ ნაბიჯ-ნაბიჯ, ნება-ნება… სანამ დანდობას არ მთხოვ, _ ჟინიანი ჩურჩულით დაასრულა, მკლავებში მომიქცია და ტუჩები კოცნით დამიფარა.

ჩემი შელახული თავმოყვარეობის დასაცავად სუსტი წინააღმდეგობის გაწევა ვცადე, მაგრამ უიმედოდ. ის უკვე მკოცნიდა… ნელ-ნელა გადადიოდა ტუჩებიდან ნიკაპზე, ნიკაპიდან ყელზე, ყელიდან მკერდზე… ქვევით და ქვევით… მისი შეხება უფრო და უფრო მსუბუქი ხდებოდა, მაგრამ პროფესიონალურად გათვლილი და აღმაგზნებელი. ის ეალერსებოდა ჩემი სხეულის ყველა უჯრედს მოშიებული საყვარლის სიხარბით, რითაც წინააღმდეგობის უკანასკნელ ძალას მაცლიდა. ვგრძნობდი, როგორ თანდათან ძლიერდებოდა სურვილი, ზღვის ტალღებივით, კიდევ და კიდევ, დიდდებოდა და ზვირთდებოდა მოსალოდნელი შტორმის წინ…

როცა ვნებათაღელვამ კულმინაციას მიაღწია, ჩუმი კვნესა აღმომხდა… ვგრძნობდი, სად იწყებოდა ჩემში ქალი და სად მთავრდებოდა მასში მამაკაცი. თითქოს ვმაღლდებოდი… თითქოს რაღაც იდუმალი ძალით მივიწევდი ზევით და ზევით, კმაყოფილების მწვერვალთან შესახვედრად…

მერე… მერე ძალაგამოცლილები ვეყარეთ საწოლზე…

როგორც ჩანს, ბოლო დღეების დაძაბულობამ თავისი გაიტანა, ამიტომაც მკვდარივით ჩაგვეძინა…

8 8 8

რაღაცამ გამომაღვიძა… თავდაპირველად ვერ მივხვდი, რამ. მივაყურადე… სააბაზანოდან წყლის ჩხრიალი ისმოდა. შეშინებული წამოვხტი, უცებ ვერ გავიაზრე, სად ვიყავი და რა ხდებოდა. მალევე მოვეგე გონს… ღმერთო, ეს რა ჩავიდინე! სასოწარკვეთილმა შიშველ მკერდზე ვიტაცე ხელი. ახლაღა ვიგრძენი, როგორ მტკიოდა კერტები. მორჩა! ყველაფერი დამთავრდა! რა სულელი ვარ, კრეტინი, შტერი, გამოთაყვანებული! ეს როგორ გავაკეთე? ო! ღმერთო! ნეტავ შეიძლებოდეს ამ ღამის უკან დატრიალება! რატომ არ გავუწიე წინააღმდეგობა? რატომ ვერ ვძლიე ცდუნებას? როცა არაფერი ხდებოდა, მაშინ არ იკლავდა ჩემთან შეხვედრით თავს და ახლა? როცა ყველაფერი მიიღო, რაღაში დავჭირდები? ღმერთო! მაპატიე… დამნაშავე ვარ…

_ თუმცა, რატომ ვარ დამნაშავე? რაშია ჩემი დანაშაული, საყვარელ მამაკაცთან რომ დავწექი? იქნებ ეს რომანტიკა უფროა, ვიდრე დანაშაული? სულელო ჩემო თავო, რა მიამიტი ხარ!.. _ მოულოდნელად შევნიშნე, რომ ჩემთვის ვლაპარაკობდი, ხმადაბლა… მთლად გავაფრინე, მგონი.

_ ვის ელაპარაკები, კონკია? _ ნიკა სააბაზანოდან გამოვიდა, პირსახოცით თმას იმშრალებდა.

მის დანახვაზე ელდა მეცა და სხვა რომ ვერაფერი მოვიფიქრე, თვალები დავხუჭე. პირველად ვხედავდი შიშველ მამაკაცს ცხოვრებაში, თან ასე ახლოს… ჩემს ბინაში… ჩემს პირისპირ…

_ ლო, რა დაგემართა? _ იგი საწოლზე ჩამომიჯდა და ნამიანი თითები მკერდზე ჩამომისვა.

გამაჟრჟოლა. მსწრაფლ გავახილე თვალები.

_ ცუდად ხარ?

_ არა! _ ყვირილს უფრო ჰგავდა ჩემი პასუხი.

ალბათ მიხვდა, რაც მჭირდა. ეშმაკურად ჩაიღიმა, წამოდგა, პირსახოცი წელზე შემოიხვია და სააბაზანოში შებრუნდა. კვლავ აჩხრიალდა ონკანში წყალი. მალევე შემობრუნდა, მომიახლოვდა, სველი თითები ჩემკენ გამოიქნია და წყლის წვეთები პირდაპირ თვალებში შემომაშხეფა.

მსუბუქად შევკივლე.

_ კარგია… ხომ გამოცოცხლდი? იცი, რომელი საათია? ცხრა ხდება, ადგომის დროა.

_ მართლა?! ღმერთო, რა დრო გასულა!

_ დღეს კვირაა, არ მუშაობ, _ დამამშვიდა.

ო! კიდევ კარგი. თუმცა რა, ვინ რას მეტყოდა, როცა მთავარი «მთქმელი» სახლში მყავდა?

_ ადე, რა, ვჭამოთ, თორემ გამიხმა კუჭი. მაგიდა გაშლილია, ყბების გაქნევის მეტი არაფერი დაგვრჩენია, _ თქვა, საბანი გადამხადა და უცებ უკანალზე ურცხვად დამიტყაპუნა ხელი.

ავილეწე… საშინლად შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. საბანს ხელი ვტაცე და კვლავ გადავიფარე. ჩემი რეაქცია შეუმჩნეველი არ დარჩენია, არც ჩემი სახის გამომეტყველება.

_ მეორედ ასეთი რამ არ გაბედო! _ ცივად ვთქვი.

_ რა «ასეთი რამ», რაზე მეუბნები? _ თავი გაისულელა.

_ მე შენი კახპა არა ვარ! _ განვუმარტე.

_ აჰაა… აი, თურმე რაში ყოფილა საქმე. მაპატიეთ, პრინცესა, ბოდიში მომიხდია. ეს აღარ განმეორდება, _ სიცილით მითხრა და ზედ გადმომემხო, _ მე ახლა უარესს გავაკეთებ!

_ არ მომეკარო! არ მომეკარო! _ შეშლილივით მოვრთე ყვირილი.

_ ო კეი, ო კეი… დაწყნარდი, გთხოვ… შენი წყენინება არ მინდოდა. აჰა, ვდგები… წყნარად, მშვიდად, კარგი? _ ხელებაწეული ადგა, საწოლს მეორე მხრიდან მოუარა და ჩაცმას შეუდგა.

8 8 8

ისე გემრიელად ილუკმებოდა, თითქოს დამშეული ყოფილიყო, ქუჩის მაწანწალასავით…

_ რატომ არაფერს ჭამ? _ ლუკმით პირგამოტენილმა ძლივს დაილაპარაკა.

_ არ შემიძლია, _ ჩუმად ვთქვი, _ როცა ვნერვიულობ, ვერაფერს ვჭამ.

_ ნერვიულობ? _ უცებ გააჩერა ყბები, _ რატომ? მოხდა რამე?

ისე გულუბრყვილოდ მეკითხებოდა, შემრცხვა, ამეხსნა მისთვის, რასაც განვიცდიდი. არც ის მინდოდა, სოფლელივით გამომსვლოდა, ვერც ამას გამიგებდა, ამიტომ მხრები ავიჩეჩე მხოლოდ.

_ აუჰ! _ უეცრად თავზე შემოირტყა ხელი, _ პრეზერვატივი არ გამომიყენებია.

_ ვიცი… _ მშვიდად მივუგე, _ შევამჩნიე.

_ და ასე მშვიდად ხარ? მეგონა, ეს განერვიულებდა, _ დამეჯღანა.

_ არც შენ ჩანხარ მაინცდამაინც შეშინებული… რაც მთავარია, შენი ხომ მიიღე.

_ რას ნიშნავს, ჩემი მივიღე? _ კოპები შეკრა და ჭამა შეწყვიტა.

_ ყოველთვის აღწევ ხოლმე შენსას? ყოველთვის იღებ იმას, რაც გინდა? _ მისი კოპები არად ჩავაგდე და გავაგრძელე.

_ არა, _ გაჭიანურებული ღიმილით ამოთქვა, _ არის ისეთი რამეებიც, რისი ყიდვაც არ შეიძლება.

_ სიყვარულს გულისხმობ? _ სხეული დამეჭიმა.

_ არა. სიყვარულის ყიდვა შემიძლია, ლოლა.

_ არა, არ შეგიძლია! _ მაგიდას დავეყრდენი და წამოვიწიე, _ შენ შეგიძლია სექსი იყიდო, მაგრამ არა სიყვარული.

_ მართალი ხარ… მაგრამ მე სიყვარულს არ ვეძებ და არც სექსში ვიხდი ფულს… ისიც უფასოდ შემიძლია მივიღო.

«სიყვარულს არ ვეძებო?! როგორც ჩანს, გამართლდა ჩემი ვარაუდი! თავისი მიიღო და მორჩა!»

_ ო! ამაში დარწმუნებული ვარ! _ გესლიანად ჩავიცინე.

_ ლო, არ მეტყვი, რატომ ხარ ასეთი აგრესიული? შეგიძლია ამიხსნა?

«იმიტომ, რომ მინდა შენც ისე გიყვარდე, როგორც მე მიყვარხარ!»

_ არ ვიცი, _ სევდით «გაიტენა» ჩემი ხმა.

_ გეშინია, რომ ამით ყველაფერი დამთავრდება? რომ შენთან აღარ მოვალ? ასეა?

_ ჰო, _ ცოტაოდენი ყოყმანის შემდეგ ვუპასუხე და თვალები ცრემლმა დამიბინდა.

_ მე შენ არასდროს მიგატოვებ… გპირდები… და, სხვათა შორის, ამისთვის სულაც არ მოვსულვარ წუხელ შენთან, ყველაფერი სპონტანურად მოხდა. მე სულ სხვა საქმე მქონდა.

_ რა საქმე? _ ანერვიულებულმა გაურეცხავ პომიდორს დავტაცე ხელი და ჩავკბიჩე. ვერ მოვზომე მისი სირბილე, ზედმეტად მომივიდა კბილების დაჭერა. მოულოდნელად იგი ხელში ჩამეჭყლიტა და ცხვირსა და ტანსაცმელზე შემომეწუწა…

_ თხუპნია! _ შესძახა ნიკამ და ჩაბჟირდა. მე კი სულაც არ მეცინებოდა.

უეცრად დაიგრგვინა. ფანჯარაში გავიხედე. ისე მოქუფრულიყო, თითქოს გვიანი საღამო ყოფილიყო. მერე იელვა, იქეჭა, იქუხა.