გაგიჟებული მივარდა ანდრეას და მუჭების რტყმევა დაუწყო გულმკერდზე.გამწარებული ცდილობდა ტკივილი ასე გამოეხატა,თვალებიდან ცრემლები სდიოდა და ვერც კი ხვდებოდა უკვე რომ საკმარისზე მეტად გააფრინა.ცრემლების ბადემ ანდრეას სახის დანახვაში ხელი შეუშალა,მუჭებით ამოიზილა თვალები და უღონოდ მყოფ ბიჭს დააკვირდა.მერე თვითონაც მასსავით სავადმყოფოს სკამზე დაენარცხა და სადღაც,შორს,ცხრა მთას იქით ხედვა დაიწყო.
-მის თავს ვფიცავარ - სიჩუმეში ლიკას ჩახლეჩილი ხმა შემზარავად გასიმა,ლოყებზე ცრემლები ისევ „მორბოდნენ“,თითქოსდა ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ,წინ რომელი წავიდოდა - მის თავს გეფიცები,რამე რომ დაემართოს იცოდე ვერ გადამირჩები,არ გაცოცხლებ,იქედან ექიმი რომგამოვა - საოპერაციო ბლოკის კარისკენ გაიშვირა ხელი - ილოცე რომ კარგის გარდა სხვა არაფერი თქვას თორემ,გეფიცები ცხოვრებას შეგაძულებ! შეგაძულებ ანდრეა! დავივიწყებ ყველაფერს და მხოლოდ იმაზე ვიფიქრებ როგორ მოგიშხამო ცხოვრება - მტრული მზერით გახედა და ისევ მზერა გაუშტერდა.
-და შენ რა გგონია მე კარგად ვარ ლიკა? ასე გგონია? - სასოწარკვეთილმა ხმამ ადგილზე გაყინა,მაგრამ უკვე ისედაც გაყინული იყო.სული გაუყინეს!
-ხომ იცი? ხომ იცი ახლა რის გამოც არის იქ? ხომ იცი ანდრეა? - გამწარებული წამოვარდა ფეხზე და მის წინ გაიჯგიმა - მე გაგაფრთხილე,იქედან ან ექიმი გამოვა და კარგს იტყის ან ცხოვრებას რომელშიც ბედნიერად ცხოვრობდი დაემშვიდობე - ისევ ცრემლება იფეთქა და თავქუდმოგლეჯილი გავარდა.დერეფნებში დარბოდა და კიბეს უშედეგოდ ეძებდა,ბოლოს იპოვნა,მესამე სართულზე ავიდა,თითქმის სიცარიელე იყო,თითქმის რა ყველაფერი ცარიელი იყო,ხანდახან თუ გამოივლიდა ექთანი,კედლის კუთხეში ძალაგამოცლილი დაენარცხა და მუხლებს,ყბა დააბჯინა.მისი გაცნობიდან ყველა დღე,წამი,წუთი გაიხსენა და ბედნიერს გაეღიმა.ბავშვობა,თინეიჯერობა და აი ახლა სკოლაც დაამთავრეს და სულ რაღაც 2 თვეში სტუდენტები ხდებოდნენ ... ნუ იმედია გახდებოდნენ. იხსენებდა ყველა მათ გიჟობას და გული უკვდებოდა.მოკვდებოდა მაგრამ მის ცხოვრებას თეკლეს გარეშე ვერ წარმოიდგენდა,ვერ! ასე იყო თავიდანვე გადაწყვეტილი ლიკა თეკლეს გარეშე იქნებოდა სულ სხვა.არც კი წარმოედგინა როგორ უნდა ესუნთქა მის გარეშე! (რა დავიჯერო თქვენ წარმოგიდგენიათ და’ქალის გარეშე რაიმე?) წარმოიდგენდა ყოველ წამს თეკლეს გარეშე და გული გადიოდა,გამოდიოდა და ისევ სადღაც გადიოდა.ემოციების ნაკადმა ძლია და ისევ ცრემლები გადმოეყარა თვალებიდან.არადა იშვითად ტიროდა,ყოველთვის ძლიერი იყო,მაგრამ ახლა ვერ ... ცრემლებს იშორებდა მაგრამ უშედეგოდ,ისევ ახალი მოდიოდა.
-და დავიჯერო ახალ რომ თეკლეს ასე დაენახე მოეწონებოდა? - მოესმა მისთვის სასიამოვნო ხმა და თავი მაღლა წამოსწია,მისგან ოდნავ მოშოებით გულ ამოვარდნილი გაბრიელი იდგა და შეშლილი თვალებით უყურებდა.არც დაფიქრებულა ისე წამოდგა და ბიჭის ყელს თავისი ხელები შემოხვია.ჭირდებოდა,უნდოდა ეგრძნო რომ მის გვერდით იყო.გაბრიელის ხელებმა წელზე ჭკუა დააკარგვინა,ასეთ მდგომარეობაშიც კი.ასე იდგნენ 10წუთის განმავლობაში,ლიჩელის სხეულზე „ჩამოკიდებული“ ლიკა,მარჯვენა ბეჭის მხარე გაბრიელის პერანგს სულ დასველებოდა,ლიკას წელზე მოხვეული ხელები და უშედეგო ბუტბუტი იმასთან დაკავშირებით რომ ყველაფერი ისევ ისე .. ძველებურად იქნებოდა!
-ოპერაცია დამთავრდა - კიბის თავთან თალებ შეშუპებული სანდრო იდგა და „წყვილს“ ოდნავ იმედით უყურებდა - 24 საათი - როგორც კი გაბრილის ლიკა მოშორდა განაგრძო,ათთრთოლებული ხმით - 24 საათი აქვს,გონზე მოსასვლელად .. თუ არადა - აქ უკვე ვეღარ გააგრძელა და კიბის მოაჯირს ჩამოეყრდნო,თვალებში ცრემლები ჩაუდგა .. ჰო მერე რა რომ ასეთი მექალთანე იყო და თითქმის უგრძნობი .. მასაც სტკიოდა თეკლე,მასთან ხომ მთელი 17 წელი აკავშირებდა.
-სანდრო თუ არადა? - ლიკა წინ წაიწია და ბიჭის წინ დადგა - ამოიღე ხმა სანდრო - ბეჭზე ხელი დაარტყა და აცრემლებული თვალებით წამოიყვირა.
-აზრი აღარ ექნება .. აპარატს გათიშავენ .. - მოაჯირს ჩამოყრდნობილი ხელი უღონოდ დაუშვა და კიბეებზე როგორც გამლღვალი ხორცი,ისე დაეშვა.უკან მალევე მიყვნენ გაბრიელიც და ლიკაც.ანდრეა გაგიჟებული ღრიალებდა,ექიმს ლამის ხელით შეეხო.
-არ გაბედოთ ... სულ რომ მთელი ცხოვრება გათიშული იყოს .. არ გაბედოთ და აპარატი არ გათიშოთ .! - გაცხოველებულმა იღრიალა და მწკრივში ჩალაგებულ სკამებს წიხლი კრა.კედელზე ჩამოკიდებული სურათი მოიქნია და უმისამართოდ ისროლა.ნიკოლოზი სწრაფად მივარდა და უკნიდან მკლავები შემოაჭდო,ძლივს გააჩერა.
-წამოდი - ნიკოლოზმა მაჯაში ხელი ჩაავლო და გაიყვანა.ექიმიც სწრაფად გაშორდა ტერიოტიას და დამლაგებლები გამოჩდნენ.
მთელი ორი კვირა გავიდა.
ორი კვირა .. რამოდენა დროა არა? ორ კვირაში შეიცვალა ყველა და ყველაფერი.
ლიკა სკილეტს დაემსგავსა,ანდრეაც ანალოგიურ დღეში იყო,სანდრო და ნიკოლოზი ცდილობდნენ როგორმე მოდუნებულიყვნენ და სავადმყოფოშიც რამოდენიმე საათით მიდიოდნენ.მიზეზი კი ყველას გულს უგლეჯდა „ არ შეგვიძია მისი ასე ყურება“ -ო ამბობდნენ და ისინიც არანაკლებ განადგურებულები ტოვებდნენ იქაურობას.გაბრიელი თითქმის სულ მათ გვერდით იყო.არც დემეტრეს ბიჭები მიდიოდნენ სადმე.
და ამ ორი კვირის მანძილზე არც ერთი დღე არ ყოფილა მზიანი .. მიუხედავად იმისა რომ სავადმყოფოს კედლებს იქეთ „გაგანია“ აგვისტო იყო.
და მაინც ერთ წინადადებას შეუძლია თავზე ჩამოგანგრიოს მთელი ცხოვრება ან უკეთეს შემთხვევაში ბედნიერების მორევმა წაგიღოს.
და ხომ არის არა უბედონი? ხოდა აი ეგ უბედონი რატომ აღმოჩდნენ ესენი არ ვიცი მაგრამ ..
პალატიდან გამოსულმა ექიმა უხერხულად ჩაიღიმა.
-გონზეა
ერთი სიტყვა და გახარებული ბავშვები.გახსნილი წარბები,აბრჭყვიალებული თვალები,იმედის მომცემი მზერა
-მაგრამ ..
აი სიტყვა რომელიც ღმერთს არ უნდა შეექმნა.სიტყვა რომელსაც ცხოვრებაში შეუძია დაანგრიოს ან ააშენოს ყველაფერი.სიტყვა რომელიც იმ წამს სრულიად უადგილო იყო.
....
გამარჯობათ! ბოდიშით დაგვაინებისთვის მაგრამ ვერ მოვახერხე ვერანაირად ატვირთვა .. ჰო კიდევ თქვენი აზრი მაინტერესებს და თუ ვინმე კითხულობს დააკომენტაროს მაინც,მაინცტერესებს თქვენი აზრი ისტორიასთან დაკავშირებით.