ჰი ხალხო. თორმეტის მერე ვეღარ დავდე, სიცხე მაქვს ვკვდები მგონი, დიდი თავია მგონი ორიათასი სიტყვააა და მაპატიებთ ცოტა დაგვიანებას, ამ შაბათ კვირას ვეცდები დიდი ტავები დაგიდოთ რომ არ გაწყენინოთ, მიყვარხართ ყველა, იმედია მოგეწონებათ ახალი წყვილი.
თქვენი ვოვა ჩუმაკი <3



-ღმერთო როგორ მომენატრე-ელენეზე ვიყავი მუხუტებული ჩემი ხელების ტკივილის გამო. ამ ბოლო დროს ეს ნაღრძობ-მოტეხილი ხელის ტკივილმა შემაწუხა. ამიტომაც დედიკომ მიყიდა სპეციალური "რაღაც" რითაც კისერზე მაქვს ორივე ხელი ჩამოკიდებული.
-მეც ძალიან მომენატრე შტერო-გაიცინა და ლოყაზე მაკოცა
-ნუ დამდორბლე არ იცოდე მაინც რომ ვერვიტან ლოყაზე კოცნას-შევუღრინე და საჭმელს საწყლად გადავხედე რომელსაც ხელს ვერ ვაკარებდი, თუ ვინმე არ დამეხმარებოდა. სუფრაზე კი ჟრიამული ისმოდა, ჩემი დის დაბადების დღე იყო და თითქმის მთელი სანათესაო ჩვენი და მისი ქმრის აქ იყო, ბოლოსდაბოლოს 29 წლის გახდა 29 ივნისს. არაფერი მიჩუქნია, არც წყენია, თვითონ კი სულ მჩუქნიდა საჩუქარს მაგრამ მე არასდროს, თუ რაიმე აუცილებელი არიყო.
-ელენე მწვადი მინდა-ანთებული თვალებით გავხედე მწვადს.
-მე ვერ გაჭმევ ამ ხალხში თავი დამანებე-მიპასუხა ელენემ და ენა გამომიყო
-ნიკა მწვადი მინდა-მეორე გვერდზე მჯდომ ნიკას გავხედე.
-ტეხავს ამ ხალხში გოგო-თვალები დამიბრიალა მან
-დე მწვადი მინდა-საწყალი სახით დავუსკუპდი დედას სკამის სახელურზე.
-მოდი დაგიჭრი პატარა ნაჭრებად და გაჭმევ მანამდე დაბრუნდი ადგილზე-მითხრა და მწვადი გადმოიღო თეფშზე
-ყველაზე კაი მყავხარ-ლოყაზე ვაკოცე და სიცილით დავბრუნდი ჩემს სკამზე. მალევე მიხმო მასთან, სკამზე ჩამოვუჯექი და ისე ვჭამდი, არ მრცხვენოდა ჭამის, უმეტესობა ხო მაგისთვის იყო რესტორანში? ლუკმა ყელში გამეჩხირა რესტორანში ცოტნე რომ შემოვიდა ძმაკაცებუთურთ. სწრაფად ავამუშავე კვლავ ყბა და ფეხზე წამომდგარ ნიკას მივაჩერდი რომელიც ცოტნეს და სხვა ბიჭებს მეგობრულად მიესალმა და რაღაცაზე დაუწყო საუბარი.
-მოდი დე, გაჭამო, ჩემი პატარა გოგო-ჩანგალი პირთან მომიტანა დედამ
-ბოლოა ეს მეტი აღარ მინდა-ვუთხარი მწვადი კბილებით მოვაძვრე ჩანგალს და ფეხზე წამოვდექი, წამით დავიჭირე ცოტნეს მზერა მაგრამ მზერა მოვაშორე და ელენეს მივუჯექი კვლავ გვერდით თავი მხარზე დავსდე და ყელში ვაკოცე,
-რას მკოცნი გოგო-გაიცინა ელენემ
-მომბეზრდა უკვე აქ ყოფნა-ვუთხარი და ფეხები ავათამაშე. აბა ხელებს მე ვერ ვანძრევდი და.
-აღარ გავიდა 1 კვირა რომ მოიხსნა ეგ რაღაცა?-ხელზე მიმანიშნა მან
-ხვალ უნდა მივიდე ექიმთან მერე კიდევ 2 კვირაში თაბაშირსაც მოვიხსნი-სწრაფად განვუმარტე სიტუაცია და გვერდით დამჯდარ ნიკას გადავხედე
-იმ მხეცს აქ რაუნდა?-წარბ აწევით ვკითხე
-ძმაკაცებთან ერთადაა, კუპეში აქვთ მაგიდა შეკვეთილი, არაფერს გეტყვის თუ შენთვითონ არ გამოიწვიე-თვალები დამიბრიალა მან და ხალხთან ბაასი გააგრძელა
-წამო აივანზე გავიდეთ-ვუთხარი ელენეს და ვანიშნე ფეხზე ამდგარიყო.
-რამოხდა?-მკითხა როცა აივანზე გავედით
-მოწევა მინდა-თვალები გადავატრიალე
-ეხლა მე ჩემი ხელით უნდა მოგაწევინო? ნიკა მომკლავს ხომ იცი?-თვალები გაუფართოვდა ელენეს
-3 დღეა არ მომიწევია, ცუდად ვარ-ვუთხარი და ნაღრძობი ხელი ფრთხილად გავამოძრავე.
-მოდი ხელში დამაკავებინე-საცოდავი თვალებით გავხედე ელენეს, მანაც ვეღარ გაუძლო ჩემს გამოხედვას და სიგარეტი თითებს შორის ჩამიდო, სიგარეტს მოუკიდა. ფრთხილად მიმქონდა პირთან ხელი მტკიოდა მაგრამ იმდენად მინდოდა მოწევა ეხლა არ მაინტერესებდა რა მოხდებოდა.
-შევალ რა-მოიბუზა ელენე
-კაი შე ჩემა სად გეჩქარება? მარტო მტოვებ? მოვწევ და შევიდეთ-ვუთხარი წარბაწეულმა. მთელი ღამე ქეიფობდნენ თითქმის 4 საათი რომ დავიშალეთ შემდეგ კი კაცებმა ჩვენთან გააგრძელეს ქეიფი. მე მშვიდად ავედი ელენესთან ოთახში. ელენეს დახმარებით საღამურები მოვირგე და ერთ ლოგინში შევწექით ორივე
-რახდება აბა? შეყვარებული გყავს?-წარბები შევათამაშე
-არა რა შეყვარებული გოგო-ხელი სიცილით აიქნია მან
-მე გაგაცნობ ერთ მაგარ ბიჭს-გავიღიმე და თავი მხარზე დავადე.
-სიმპატიურია?-თვალები გაუბრწყინდა ელენეს
-თან როგორი მერე, შენ რომ გიყვარს ეგეთი მანქანა ყავს-ჩავიცინე და თვალები დავხუჭე
-აუ სურათი მანახე რაა-უცებ წამოხტა ის
-თუ არ დამაძინებ ეხლა არ გაგაცნობ-ენა გამოვუყავი, მალევე გაისუსა ლოგინში ელენე, ჩავიცინე და ძილის სამყაროში გადავეშვი.
//
-წამოდი უბნის ჭორიკნებს გაგაცნობ-დავუძახე ელენეს
-დრეს ექიმთან არ მიდიხარ?-გაიკვირვა მან
-წამოდიმეთქი-თვალები ვუბრიალე და გარეთ გავვარდი
-ნელა გოგო რას მირბიხარ-სირბილით დამეწია ელენე და ჩემს გვერდით დადგა.
-გიგუუუშ-დავიყვირე იმხელა ხმაზე რომ 100 მეტრში მდგარ ბიჭს გაეგო
-ვაიმე ყურები-ხელები აიფარა ელემ ყურებზე
-წამოდი-ვუთხარი და გიგასკენ წავედი მისი სახელის ყვირილით
-რახდება?-გაკვირვებული მომაჩერდა გიგა
-აი ეს გოგო არის ჩემი ნათლული-ვუთხარი და ელენესკენ ვანიშნე თავით
-მერე?-გაიკვირვა მან
-მერე ნათლულია შე ჩემა რაიყო-გავიცინე მხარი გავკარი.
-სასიამოვნოა, გიგა-ხელი გაუწოდა ელენემ ბიჭს
-ელენე-ჩამოართვა ხელი ელენემაც.
-წავედით ეხლა სხვა ჭორიკნებსაც გავაცნობ-წინ წავედი და თითქმის ვინც შემხვდა ნაცნობი ყველა გავაცანი. ცოტნეს მზერა რომელიც ძმაკაცთან ერთად სადარბაზოსთან იდგა და ეწეოდა დავაიგნორე და კვლავ განვაგრძე ხალხის ელენესთვის გაცნობა.
-მე არ გამაცნობ ლუკიტო?-მის წინ გავლის დროს გადამიდგა წინ ცოტნე
-ელენე, ერთი ჩაარტყი რა, ხომ იცი ხელებს ვერ ვამოძრავებ-საწყალი სახით გავხედე ელეს.
-შენ ჭკუა ვერ ისწავლე?-დაიღრინა და ანთებული თვალებით შემომხედა
-წამოდი ლუ, საავადმყოფოში ვართ წასასვლელი-როგორც კი სიტუაციის დაძაბვა იგრძნო ელენემ ხელი მხარზე ჩამავლო
-პრინციპში რომელი ჭკუა, შენ ხომ ეგ არიცი რა ხილია-ირონიულად ჩაილაპარაკა მან
-მიწვევ ცოტნიკო, იცოდე გაგანადგურებ-ვუყვირე და მანქანიდან გადმოსულ ვოვას ცინიკური მზერა მივაბყარი რომელიც გაკვირვებული გვიყურებდა
-როდის მერე წყვიტავთ ერთმანეთს?-წარბაწეულმა გამოგვხედა ორივეს
-იდიოტია-ცხვირი ავიბზუე და ცინიკური მზერა მივაბყარი ცოტნეს
-ის კი ნამდვილი პატარა ბავშვია რომელსაც ტვინი არ აქვს თავში და გონია ყველა ყველაფერს მოუთმენს, საჭიროა ვინმემ ჭკუა ასწავლოს-არც მან დამაკლო ირონია და ცინიზმი
-უი ვოვუკააა-არ შევიმჩნიე ცოტნეს სიტყვები და რომ გამახსენდა ელენეს და ვოვას ერთმანეთისთვის გაცნობას ვაპირებდი თვალები გამიბრწყინდა
-რა?-გაოცებულმა გამომხედა მან
-საავადმყოფოში გამიყვანე-თავი მოვისაწ.... უცებ და კნუტის თვალებით შევხედე
-გეუბნები, აქ აქვს ტვინი თავშითქო-კვლავ თქვა ცოტნემ
-ვოვუკაა, მართლა, ეს ჩემი ელენიკოა, ჩემი ნათლულია, ეს კიდე ვოვაა-გავაცანი ელენე და ვოვა ერთმანეთს
-სასიამოვნოა-ჩაილაპარაკა ელენემ უხერხულად
-ძალიან-თქვა აგდებით და კვლავ მე და ცოტნეს მოგვშტერებოდა.
-კარგი, წამოდი ლუ-მითხრა ელენემ და ძალით გამაგდო, ტაქსი გააჩერა და შიგ ჩამტენა.
-მოიცადეთ-სანამ ტაქსი წავიდოდა მანამდე გააღო ტაქსის კარი ვოვამ და ორივე გადმოგვიყვანა მძღოლს ბოდიში მოუხადა და თავისი მანქანისკენ გაგვიღძვა
-თაბაშირს იხსნი?-მკითხა და ხელებზე მანიშნა ნაღრძობ ხელზე.
-ნაღრძობ ხელს გავითავისუფლებ-ვუთხარი და დაველოდე კარს როდის გამიღებდა მან კი უკანა კარი გააღო
-მე უკან მაჯენ ბიჭო?-ვიყვირე შეშფოთებულმა
-ბავშვს გავუღე კარები გოგო რა გაწივლებს-თავში ხელი ნაზად წამომარტყა და აწითლებულ ელენეს ანიშნა უკანა სავარძელზე დამჯდარიყო, კარი მიხურა და ეხლა მე მომემსახურა
-ეს ბავშვი ცოტა გიჟი ხოარაა?-გადმომილაპარაკა ვოვამ ჩუმად.
-გიჟი შენ ხარ-შევუღრინე მე
-აბა შენ ვინ მოგანათლინა?-ხოლო ხმაზე გაიცინა მან
-ფუ შენი, ჩაგარტყავდი ეხლა თავში რამეს-ვუთხარი გაბრაზებულმა
-კარგი, რომელ საავადმყოფოში წაგიყვანო-მკითხა და ღვედი შემიკრა
-ღვედი არმიყვარს-ვუთხარი აღრენილმა
-მაშინ გადაჯექი უკან-მანაც იგივე ტონით მითხრა და მანქანა მთელი სისწრაფით დაძრა
-ვაა ვოვუკა შენ აღარც ხუმრობ ტო-სიცილით ამოვილაპარაკე და უკან გავიხედე სადაც ელენე იჯდა
-შენ ხომ გიყვარს სიჩქარე?-ვკითხე გაბრწყინებული თვალებით და ტუჩებით კოცნის იმიტაცია გავაკეთე
-ლუკა გცემ-მითხრა მკაცრად, ხმა აღარ ამომიღია, არც ვოვას უთქვამს რამე და არც მითუმეტეს ელენეს.
-მოვედით-ჩაილაპარაკა ვოვამ და მანქანა კლინიკის ავტოსადგომზე დააყენა.
-მე წავალ, აქ დამელოდეთ, იცოდეთ არცერთი არ წამომყვეთ, ჩემს სიმპო ექიმთან მარტო მინდა დარჩენა-უცებ დავაბრეხვე ტყუილი და ვოვას ვუთხარი კარი გაეღო შემდეგ კი მხიარული ნაბიჯებით შევედი კლინიკაში.
#ვოვა და ელენე
-აქ ცხოვრობ?-კითხა ვოვამ ელენეს დაძაბული სიტუაციის განსამუხტად 10 წუთის შემდეგ
-არა, ბათუმში, ცოტა ხნით ვარ-თქვა ჩუმად ელენემ და ხელები ნერვიულად აათამაშა ფეხზე
-აჰა, იქ სწავლობ უნივერსიტეტში?-კვლავ კითხა ვოვამ
-არა, წელს ჩავაბარე და ლუკასთან გადმოვდივარ სანამ მამა ბინას მიყიდის
-აჰა, ანუ ამ გიჟის ნათლული ხარ-ამოილაპარაკა ვოვამ ჩუმად, სავარძელზე დაგდებულ ლუკას ტელეფონს დახედა და ხელში აიღო.
„ვნახოთ, კონტაქტებში როგორ ვუწერივარ“-გაიფიქრა ლუკამ და სწრაფად შევიდა კონტაქტებში, თავის სახელი ჩაწერა და ჩაიფხუკუნა მის ნომერზე „მეგრელი ვოვუკა“-ს დანახვაზე, სურათად კი აინშტაინის ენაგადმოყოფილი კაცი ეხატა, რაც ამავე დროს ფონად დაეყენებინა ტელეფონზე ლუკას.
-ლუკას ფიზიკა ევასება?-ჩაიცინა ლუკამ და კვლავ განაგრძო კონტაქტებსი სასაცილო ზედმეტსახელების თვალიერება.
-არა, ვერ იტანს ფიზიკას-დარწმუნებულმა უთხრა ელენემ
-აჰა, კაი-უპასუხა ვოვამ და „ვოვას ელენიკო“ რომ წაიკითხა კონტაქტებში გაუკვირდა, თავის ტელეფონი ამიოღო და ჩუმად გაუშვა ზარი ნომერზე. რამოდენიმე წამში აწუწუნდა ელენეს ტელეფონიც, სარკეში გაიხედა გოგონას გაკვირვებულ სახეს რომ წააწყდა მშვიდად ჰკითხა
-ვინ გირეკავს?
-არვიცი-ჩაიდუდღუნა და სწრაფად გათიშა ტელეფონი.
-მართლა?-ჩაიცინა ირონიულად ვოვამ და კიდევ ერთხელ გაუშვა ზარი ნომერზე.
-შენ რეკავ?-იკითხა გაბრაზებულმა ელენემ როდესაც ვოვას ხელში ტელეფონები დაინახა, თუმცა ვერ მიხვდა რატომ ეწერა ნომერს „ჩემი ვოვუკა“ როდესაც არასდროს ჩაუწერია ესეთი სახელით ნომერი
-იქნებ ამიხსნა რატომ აწერია ლუკას ტელეფონსი შენს ნომერს „ვოვუკას ელენიკო?“-წარბაწეულმა გახედა სარკეში გოგონას
-და მე ვიღაც „ჩემი ვოვუკა“ რატომ მირეკავს?-საწყლად ამოილაპარაკა ელენემ
-ვინ გირეკავს? როდიდან გავხდი შენი?-ახარხარდა ვოვა
-შენ რა გგონია მე ჩავწერე ეს ნომერი ტელეფონში?-როცა გაიაზრა რას ფიქრობდა ვოვა სწრაფად აუხურდა ლოყები
-შენ შემთხვევით ხოარ გიყვარვარ?-კიდევ იცინოდა ვოვა
-რა მიყვარხარ ადამიანო ნორმალური ხარ? პირველად გნახე დღეს საერთოდ რატომ წერია შენი ნომერი ჩემს ტელეფონში, ეხლავე წავშლი-ყვიროდა ელენე, გაბრაზებულმა გამოაღო მანქანის კარი და მანქანიდან გადავიდა.
-კარგი დაჯექი, რას ბრაზდები, შენ ვერ ხვდები ვისი ოინებია? ჩვენი დაჯახება უნდა ლუკას-მშვიდად ჩაილაპარაკა ვოვამ და გოგოს ანიშნა დამჯდარიყო.
#ლუკა
შენობიდან გახარებული გამოვედი, დავინახე ელენე ანერვიულებული იდგა მანქანასთან ვოვა კი მანქანაში იჯდა და ეწეოდა
-რახდება?-ვკითხე გაკრეჭილმა და მანქანის კარი გავუღე ელენეს რომ დამჯდარიყო. შემდეგ კი წინა სკამი ისევ მე დავიკავე
-რას გეგმავ ლუკა?-გაღიზიანებულმა გადმომხედა ვოვამ
-ვერ მივხვდი-გაკვირვებულმა შევხედე ვოვას
-„ვოვუკას ელენიკო“ არა?-წარბი ამიწია მან და გაღიზიანებულმა გადმომხედა
-ხომ გითხარი გოგო უნდა გაგაცნოთქო?-წარბი ავუწიე მას
-მეც გითხარი მე შესანიშნავი გოგონები მყავსთქო-არ ჩამომრჩა ის
-ხოდა გყავდეს, მე ჩემი ელენე შენთვის მაინც არ მემეტება, ვინმე კარგ ბიჭს მოვძებნი და იმაზე გავათხოვებ-ცხვირი ავიბზუე მე.
-ლუკა-ეხლა ელენე ჩაერთო საუბარში
-კარგი ხო, ვიცი დამნაშავე ვარ ცოტა ვიმაიმუნე-გავიღიმე საღი ხელი ბეჭზე მსუბუქად დავარტყი ვოვას.
-ბოლოა-თითი დამიქნია და მანქანა მთავარ გზაზე გაიყვანა. 15 წუთში მანქანა იქ გაგვიჩერა საიდანაც წაგვიყვანა და თავის გზა გააგრძელა
-რაკარგია თავისუფლებააა-ხელი ავწიე ჰაერში და წავიმღერე
-გოგო რასაქციელი იყო ის, რომ დამირეკა კინაღამ მოვკვდი ჩემი ვოვუკა რომ დაეწერა-შემომიღვირა ელემ
-ისე ხო დაგევასა?-წარბები ავათამაშე
-აუმაგარი ტიპია-თვალები გაუბრწყინდა და ხელი გადამხვია (ჩემზე მაღალია ეს ლაწირაკი)
-ხო, კაი ტიპია მართლა-დავეთანხმე და სახლისკენ წავედით. წინ ცოტნეს საძმაკაცო რომ დავინახე სადარბაზოსთან დაყურებული თვალები ავატრიალე, ცოტნეც იქ იყო.
-ამას მეტი საქმე არაქვს ნეტავ?-ჩავიხითხითე და სიმღერა დავიწყე
-„მინდა ისევ შენთან ვიყო,
ისევ შენი ღიმილი მკლავს,
უშენობა არ მასვენებს ვიცი უნდა ვუშველო თავს
ვეღარსად ვერ გაგექცევი
ომი შენთან ლაპარაკს გავს.
ალბათ ისევ დავბრუნდები, წამოვყვები ქაღალდის ნავს
მე გადმოვცურავ ზღვას,
ნუ დაუკერებ სხვას
რომ მე არ მოვალ
მე შენთან მოვალ, დავბრუნდები“
ორივე ვღიღინებდით და თან ვიცინოდით
-ჩვენი გოგონა სიცილის ხასიათზეაო-წინ გადამიდგა ცოტნე
-და შენს ხასიათზე არაა-კვლავ წავიღიღინე მე-გამეცალე
-ოჰ, რას ლაპარაკობ?-ცინიკურად მკითხა და სიგარეტი რომელიც ხელში ეჭირა ტუჩემს შორის ჩაიდო. დამბურძგლა, მის წითელ ტუჩებს რომ შევხედე, ისეთი მადისაღმძვრელი იყო, სწრაფად მოვარიდე მზერა და ყავისფერ თვალებში მივაშტერდი
-რაგინდა ცოტნე?-ელენეს ხელი გავაშვებინე, წინ დავუდექი და ჯიქურ მივაშტერდი თვალებში
-გილოცავ, ხელი მოგრძენია, იმედია იგივე მოქმედებებს აღარ გაიმეორებ თორემ ისევ მოგტყდება-დამაიმედა მან. ვხედავდი, მისი ძმაკაცები როგორ მოგვშტერებოდნენ ორივეს.
-ელენე კამერა ჩართე და დააფიქსირე-ვუთხარი ელენეს ისე რომ ცოტნესთვის მზერა არ მომიშორებია, საღი ხელი ჰაერში ავწიე და შუა თითი ვაჩვენე, ისე რომ მის ძმაკაცებსაც კარგად დაენახათ, იმათ ხარხარი აუტყდათ, ცოტნეს კი გაეღიმა
-მეცოდები-მითხრა და ხელი ძირს დამაშვებინა
-რატომ?-გავიცინე და წარბი ავწიე
-შუა თითის აწევის გარდა რომ არაფერი შეგიძლია-მითხრა ირონიულად, სიგარეტის ბოლო ნაპასი დაარტყა, შემდეგ გვერდით მოისროლა, ირონიული მზერით აათვალიერა ჩემი მთელი სხეული და თავის ძმაკაცებისკენ დაიძრა
-არა მაინც რა სიმპატიური და სექსუალურია?-ტუჩზე ვიკბინე სიცილით, ელენეს წელზე ხელი მოვხვიე, მან ბეჭებზე გადამხვია და სიცილ-სიმღერით დავიძარით სახლისკენ
///
-აუ ელიჩკა, მომენატრები-ჩავეხუტე ელენეს ავტობუსში ასვლამდე, ლოყაზე ვაკოცე და როგორც კი ავტობუსი დაიძრა ვოვას მანქანაში ჩავხტი
-არ მოგეწონა ჩემი ელენიკო?-ვკითხე სიცილით ვოვამ
-როგორც ნაშა კი-გამიცინა მან
-ნაშას მოგცემ ბიჭო შენ, გოგოს ხელი დაედება და ვიღაცას რაღაცა მოეჭრება-შევუბღვირე და მისი როხროხი რომ გავიგონე მეც გამეცინა
-ვიხუმრე რაიყო, მაინერესებდა შენი რეაქცია-მითხრა სიცილით
-ცოტნეს უნდა გავუარო, არ დაგაგვიანებ სახლში-მითხრა დუმილის შემდეგ და მანქანა სადღაც კერძო სახლის წინ გააჩერა, მის ხსენებაზე ცხვირი ავიბზუე და მხოლოდ სიმღერები ჩავრთე ბოლო ხმაზე, ძლივს ვნახე ქართული სიმღერა
-ვგიჟდები ამ სიმღერაზე-ვთქვი აღფრთოვანებულმა და სიმრერას ავყევი. (მერე რა რომ ზამთარია), მალევე გაიღო უკანა კარი და მანქანაში ცოტნე მოთავსდა
-სად ხარ აქამდე ბიჭო-უთხრა ვოვას
-ამ ქალბატონთან ერტად ვიყავი-ანიშნა ჩემზე
-ეს ის არარის უზრდელი როა?-ირონია არ მოკლებია მის ხმას, მე კი უბრალოდ დავაიგნორე და უფრო ხმამაღლა დავიწყე სიმრერა, ხალხში სიმრერა საერთოდ არ მიტყდებოდა, მითუმეტეს, კარგი ხმა მქონდა, დედას ვოკალზეც კი დავყავდი მეცხრე კლასამდე და მასწავლებელი ჩემით აღფრთოვანებული იყო.
-ჯერ ლუკა მივიყვანოთ-უკან გახედა ცოტნეს ვოვამ
-მეც სანდრექსასთან მივდივარ-აღნიშნა ცოტნემ. მე კი ისევ ჩემს სტიქიაში ვიყავი.
-ლუკა, ტელეფონი გირეკავს-ხელი მკრა მხარზე ვოვამ და ტელეფონზე მანიშნა, ფეხებზე რომ მედო, სწრაფად გავაჩერე სიმღერა და მხიარული ხმით ვუპასუხე ზურას, ელენეს ძმას
-პანტერა, რაფრა ხარ?-გავიგე მისი ხმა მობილურსი
-პანტერაც ხარ და დინოზავრიც-გადავიხარხარე მე-მშვენივრად ვარ, შენც კარგად იქნები, სეზონია, გულაობ ალბათ ბათუმში ნაშოჩკებთან ერთად
-აბა რას ვშვები, მთელი კვირა არ გამოვფხიზლებულვარ-ჩაიცინა მან
-პახმელია შენ არ გაწუხებს და დათვრები შე ჩემა აბა-კვლავ ავხარხარდი მე
-ელენე წამოვიდა? მანქანა დამტვრეული მყავს და ვეღარ ჩამოვაკითხე-შეწუხებული ხმით მითხრა მან
-ნუ გეშინია, შენი პრინცესა ჩავსვი ავტობუსში და გამოვუშვი, ვიცი რომ ჩამოაკითხავდი მანქანა რომ გაფუჭებული არ გყავდეს, არადა რამანქანაა, ხომ იცი უნდა მაჩუქო დაბადების დღეზე-გავახსენე მისი ერთ-ერთი დაპირება რომელიც სიმთვრალის დროს მომცა მე კი ჩავიწერე რომ არ დავიწყებოდა (ბოროტი მე)
-აბა რას ვიზავ, ოღონდ შენ ახალს გაჩუქებ, ძველს ხოარ შემოგაპარებ-ჩაიცინა მან
-ძველი და ნახმარი შენ გქონდეს-ავფხუკუნდი-ახალი ჩემია იცოდე
-ოკეი ბოს, კაი წავედი ეხლა ელენეს დავურეკო, წეღან არ აიღო ალბათ ძინავს
-ხოიცი მგზავრობა წყენს და იძინებს ხოლმე, ნუ ნერვიულობ-ვუთხარი და გავუთიშე.
-ვინ იყო?-წარბაწეულმა გადმომხედა ვოვამ
-ელენეს შეყვარებული იყო, ხომ გითხარი უეჭველი ვუშოვი შენზე მაგარ ბიჭსთქო-ენა გამოვუყავი და ბოროტულად ჩავიცინე, რათქმაუნდა ელენეს ძმა მის შეყვარებულას წარვუდგინე
-ხო არა? და ელენეს შეყვარებული შენ გჩუქნის მანქანას-ირონიულად ჩაილაპარალა ცოტნემ.
-აი თუ არ გჯერა-ენა გამოვუყავი და ზურას ვიდეო ვაჩვენე სადაც იძახის რომ მისი პატარა და ვარ და როგორც კი 21 წლის გავხდებოდი დაბადების დღისთვის იმ მანქანას მაჩუქებდა რომელიც მომწონდა, რომელიც ეხლა მის მფლობელობასი იმყოფებოდა,.
-რამდენი ხანია ერთად არიან?-მკითხა ვოვამ კვლავ
-რაიყო ვოვუკა, ხოარ დაგევასა?-წარბი ავუწიე მე
-არა, მე დამევასა და-გავიგე ცოტნეს ხმა და ადგილზე გავშეშდი.....


მოგწონთ ცოტნე?