ტელეფონი ამოვიღე და სასწრაფოდ მამას დავურეკე..
--ნეტავ სად წავიდააა...
-დედა დამშვიდდი ვრეკაავ...
-ზედმეტი მომივიდა ძაალიან ზედმეტიი..
-გამორთული აქვს ტელეფონი...
-ასეც ვიცოდი ნაწყენია ჩემზეე... ღირსი ვარ.
-დარწმუნებული ვარ მალე მოვა.. გთხოვ ნუ ნერვიულობ..
ხმაურზე თეო ოთახიდან გამოვიდა...კარებზე დააკაკუნა და შემოვიდა. კარების ჯახუნი გავიგე რა ხდება ? რატომ ტირით მაკა დეიდა?
-თეო შენც აქ ხარ?
დედაჩემმა აცრემლიანებული შემომხედა..
-ხო უნდა გვემეცადინა...
-თეო ვწუხვარ არ მინდოდა ამ სიტვაციას შესწრებოდი.
-რას ამბობთ მაკა დეიდა, არაუშავს..
-თეკლე კიდევ სცადე.. დარეკე
-უკვე ვცადე გამორთული აქვს...
-წავალ მოვძებნი.. ბოდიში უნდა მოვუხადო.
-არა დედა სად წახვაალ.. მოვა და მერე ილაპარაკეთ.
-აქ ვერ გავჩერდები.. გამიშვი
-ნუ მაწყენინებ ძალიან გთხოვ. მოდი დაწექი დამამშვიდებელს მოგცემ.
-რა დამამშვიდებს?
-ხო მაკა დეიდა თეკლე მართალია, ჯობს დაისვენოთ....
დიდი წინააღმდეგეგობის მიუხედავად, ძლივს დავითანხმეთ დაწოლაზე, მთელი ღამე ველოდებოდით.. გამთენიისას ჩამეძინა, ყურები კარზე მქონდა რომ არ გამომრჩენოდა, მამას შემოსვლა მაგრამ ამაოდ. მთელი ღამე არ მოსულა...დილით კარებზე ზარმა გამაღვიძა, მაშინვე წამოვხტი ხალათი მოვიცვი. და კარებს მივარდი იმ იმედით რომ მამა იქნებოდა.. მაგრამ არაა დედაჩემის სუკეთესო მეგობარი მერი იყო..
-თეკლე რა ხდება? დილით ველაპააკე დედაშენს? არ მოსულა მამაშენი?
-არა არ მოსულა.. მობრძანდით ოთახშია დედა...
სად ხარ მამა სად.. რატომ არ პასუხობ ტელეფონს....თეო ოთახიდან გამოვიდა..
-არაფერია ახალი?
-არა
-უნდა მოვემზადო სავადმყოფოში მივდივარ.
- ხო წადი მე არ წამოვალ სახლში უნდა ვიყო.
-რა აზრი აქ ყოფნას? მერიცა აქა მიხედავს მაკა დეიდას.
-არა აქ უნდა ვიყო
-კარგი მაშინ მეც არ წავალ, შენთან ვიქნები.
-არა შენ წადი, თან თუ მიკითხავენ რამე მოატყუე, უთხარი რომ ავად ვარ, სიცხე მაქვს ან რამე.
-კარგი მაშინ ტელეფონთან ფხიზლად იყავი..ნებისმიერ დროს შეილება დაგირეკო.
-კარგი საყვარელო.. მადლობა..
-რის მადლობა არ გრცხვენია.. კარგი წავედი დროებით.
-დროებით..
-არ ინერვიულო..
-ვეცდები..
ალბად მარტო ყოფნა უნდოდა მაგიტომ წავიდა და ტეელეფონი გათიშა... თავს ვიმშვიდებდი...დედა და მერი ოთახიდან გამოვიდნენ.
-როგორხარ დე?
- ძაალიან გთხოვ ყავა გამიკეთე თავი მისკდება.
-კარგი ახლავე....
-12-ზე მოსწავლე მყავს.. უნდა გამოვფხიზლდე მოვწესრიგდე და წავიდე.
-დღეს არ წახვიდე მაკა..დაურეკე და რამე უთხარი..
-არა სახლში რა ვაკეთო იმის მოლოდინში უნდა ვიყო, როდის მოვა... ცოტა გულს გადავაყოლებ..
-ჰო,იქნებ მანამდე მოვიდეს კიდეც
-კარგი წავალ გამოვიცვლი....თეკლე დე მერისაც გაუკეთე ყავა..
-რა თქმა უნდა გავუკეთებ ამას თქმა რა საჭირო იყო... ღიმილით ვუთხარი..
-შენ არ წახვედი სავადმყოფოში?
-არა ვიფიქრე შენთან ვიქნებოდი...
-არა დე წადი კარგად ვარ.
-კარგი ვნახოთ.
-კაი შევალ მოვემზადები...
არადა კარგად არ იყო, საშინლად განიცდიდა ამ ყველაფერს...უკვე ვბრაზდებოდი მამაზე, ასეთი საქციელი არ შეეფერებოდა.. ცოტახანში დედა და მერი წავიდნენ.. სახლში მარტო დავრჩი, სავადმყოფოში აღარ წავსულვარ.. წიგნი ავიღე და მეცადინეობა დავიწყე, გამოცდაც მიახლოვდებოდა მაგრამ არაფერი შემდიოდა თავში...წიგნით ხელში მდივანზე მიმეძინა. რომ გავიღვიძე უკვე 5საათი იყო, ისევ არავინ იყო სახლში....ტელეფონში უცხო ნომერი იყო შემოსული ალბად მამა.. მაშინვე დავრეკე.
-ალო.
--გისმენ რომელიხართ? თქვენი ზარია შემოსული?
ბოხი ხმა იყო საიდანღაც მეცნობოდა..
-ირაკლი ვარ, თეომ მითხრა ცუდად არისო,გირეკავდი რომ გამეგო როგორხარ?
ირაკლი...მისი ხმის გაგონებაზე რამის ცუდად გავხდი.. მომიკითხა რომ გაეგო როგორ ვარ ანუ მისთვის რაღაცას წარმოვადგენ.. თეომ მოატყუა ალბად რომ ცუდად ვარ, დავმშვიდდი და ვუპასუხე.
-კარგად ვარ ეხლა დილას ისე ცუდად ვიყავი რომ ძლივს დავდიოდი.. ჩემ ტყუილზე მე თვითონვე მეცინეობოდა..
-რატომ? გაცივდი ალბად?
-ჰო, ალბად ეს დღეებია რაღაც ვერ ვარ..
-კარგი გამოჯანმრთელდი, თავს მიხედე, კარგი?
-კარგი მადლობა რომ მომიკითხე.
-რის მადლობა მალე გამოჯანმრთელდი კარგად.
-მადლობა.. კარგად.....
ოჰ, თეო თეო..ჩემი ჭკვიანი გოგო როგორ მოუტყუებია ირაკლი...ამან ცოტა გამახალისა. წიგნი ავიღე და მეცადინოება გავნაგრძე, მთელი საღამო ვმეცადინეობდი.. დრო ისე გავიდა ვერც კი გავიგე...ჩემს ოთახში ვიყავი.. კარის ხმა იყო... გარეთ გავედი.
-თეკლე
-მამაა........როგორხარ?
გავიქეცი და ჩავეხუტე...ხელში ყვავილები ეჭირაა..
-კარგად ჩემო ცხოვრება..შენ როგორხარ?
-სად ხარ? რატომ გაქ ტელეფონი გათიშული? ასე შეილება?
კითხვები მივაყარე....
-კარგი დაწყნარდი აქ ვარ თქვნთან ვარ...
-სად იყავი??? საშინლად გაბრაზებული ვარ შენზე.., სიტყვა არ მქონდა დასრულებული რომ დედა შემოვიდა...მამას დანახვაზე ჩანთა დაუვარდა, და ადგილზე გაქვავდა..თვალები აუწყლიანდა..რამოდენიმე წამი ერთმანეთს უყურებდნენ. თავი დახარა.. გამოიქცა და მამას ჩაეხუტა.
-ბოდიში ზედმეტი მომივიდა...
-კარგი საყვარელო არაუშავს..ნუ ტირი.
-სად იყავი???
-საქმეებს ვაგვარებდი... მოდი დაჯექით უნდა ვილაპარაკოთ...
-რა მოხდა ცუდი ამბავია??
-გუშინ მთელი ღამე იმიტომ არ მოვედი სახლში რომ, მეგობართან ვიყავი ისიც არქიტექტორია რჩევები და დახმარება მჭირდებოდა. ეს დიდი პროექტია... ვიცი რომ გაამართლებს მაგიტომაც ჩავდე ბანკში სახლი, ეჭვი რომ მეპარებოდეს ამ პროექტის განვითარებაში ასე არ გავრისკავდი...მთელი ღამე პროექტის ხაზვაში გავატარე. მთელი ჩემი ყურადღება და გონება ჩავრთე, და დილით გადავგზავნე დღეს შუადღით კი დამირეკეს და მითხრეს რომ პროექტი დამიმტკიცდა.
-რაააა? დაგიმტკიცდაა? ყოჩაღ საყვარელო
შვებით ამოვისუნთქეე...
-ეხლა კიდევ რაღაც...
-მოიცადე ეს უნდა ავღნიშნოთ, მთავარია პროექტი დამტკიცდა, დანარჩენი ყველაფერი მეორე ხარისხოვანია..სუფრას გავაწყობ..
მამას რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ დედამ არ დააცადა..და უარიც ვერ უთხრა..
-კარგი საყვარელო გააწყე..მე შევალ წყალს გადავივლებ.
-მამა რისი თქმა გინდოდა?
-მერე გეტყვით..ეხლა კი წავედი თორე ორი დღეა ეს ტანსაცმელი მაცვია..
რახან არ მითხრა ესეიგი მნიშვნელოვანი არაფერია..
-კარგი მიდი..
-თეკლე შენ რას შვები დე? იყავი სავადმყფოში..მოდი მომეხმარე.
-არა არ ვყოფილვარ, ვმეცადინეობდი...ოჰ ბედნიერი ხარ არაა? სატრფო დაგიბრუნდა.
-ძაალიან ბედნიერი... ყველაფერი ძველებურად იქნება, უკეთესათაც კი..
თან ღიღინებდა თან საქმეს აკეთებდა....მამაც გამოვიდა, მივუსხდეთ სუფრას.
-ალბად ორი დღეს საჭმელსაც არ ჭამდი არა?
მაკამ ღიმილით გახედა..
-ოოო არა საჭმლის გარეშე მე არ შემილია..
ღიმილითვე უპასუხა..
-რა იყოთ ორი დღეც არა რაც ერთმანეთი არ გინახავთ..
-ორი დღე? მე კიდე მთელი საუკუნე მეგონა..
ამის გაგონებაზე მამას სახე შეეცვალა.
-რა ხდება მამა? მონატრების სევდა მოგაწვა?
სიცილით ვუთხარი..
-ჰო, მართლა რისი თქმა გინდოდა წეღან, თავი დახარა... ჩაისუნთქა და ორივეს შემოგხვედა..
აშკარად რაღაც ისე ვერ იყო..
-მისმინეთ თქვენზე მეტად არავინ და არაფერი მიყვარს, თითოეული გატარებულ დღეს თქვენს გარეშე აზრი არ აქვს... ამსტერდამში მივდივარ საქმესთან დაკავშირებით ნახევარი წელი...
-ნახევარი წელი???
მაკა ისევ გაბრაზდაა...
-ჰო, ნახევარი წელი.
-და არ შეილება რომ აქედან მოაგვარო საქმეები??
-არა არ შეილება..ჩემი დაც ამსტერდამშია მასთან ვიცხოვრებ. ყოველდღე ვილაპარაკებთ...
ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა.. შემდეგ კი მაკას ნაღვლიანმა ლაპარაკმა შეცვალა სიჩუმე.
-ეხლა ვლაპრაკობდით რომ ორი დღე ვერ ვძელბთ ერთმანეთის გარეშე... ნახევარი წელი როგორ..
მამაჩემი ვერაფერს იძახდა...
-კარგი დედა საქმეს ჭირდება.. მამას არ უნდა რომ წავიდეს მაგრამ სხვა გზა არ არის, უნდა გავუგუთ. თან თავის დასთან იცხოვრებს რამდენი წელია არ უნახია...
-ყოველდღე ვილაპარაკებთ..
-რა თქმა უნდააა..
-როდის მიფრინავ?
-ზეგ საღამოს..
-ასე მალე?
-ჰო, და კიდევ.
-ეხლა რაღა მოხდა?
გაოცებულმა შევხედე ამდენი სიურპრიზი ერთ დღეს უკვე მეტისმეტია..
-ჩემი დიშვილი გიგა ჩამოვა ამსტერდამიდან მე რომ წავალ.
- არა ოღონდ გიგა არაა..
-რატომ არ მოგენატრა მამიდაშვილი?
-სულაც არაა.
-მოიცა მოიცა ზედამხედველს გვიტოვებ? შენ მიდიხარ გიგა ჩამოდის..
-აბა რა ჩემს გოგოებს ვინმემ ხომ უნდა მიხედოს...ეს ხუმრობით ისე ჩამოდის მეგობრები და საქართველო მოენატრა, და თქვენ რაღა თქმა უნდა..
-როდის ჩამოდის?
-ზეგ მე რომ წავალ ის ჩამოვა.
-დედა აშკარად მართლა ზედამხედველს გვიტოვებს..
-ჰო, ვთქვი
სიცილით შეხედა მამას.
-კარგი წავედი უნდა დავიძინო.. მეძინება..
-კარგი საყვარელო ძილინებისა.
-თქვენ არ იძინებთ..
-ჩვენ ცოტახანი კიდე ვიქნებით.
-კარგი ძილინების. მიყვარხართ.
-ჩვენც გვიყვარხარ..
და ისევ ჭუკჭუკი განაგრძეს გვიანობამდე ეღვიძათ რაღაცაზე საუბრობდნენ, არც ერთი წუთის დაკარგვა არ უნდოდათ ნახევარი წელი შეყვარებული ადამიანების განშორება საშინელება. ადამიანების რომელიც ადრეული ასაკიდან დღემდე ერთად არიან და დღითიდღე უფრო მეტად უყვართ ერთმანეთი.. ბევრი წინააღმდეგობის მიუხედავად რომელიც ცხოვრებამ მოიტანა...
დილით რომ გავიღვიძე სამზარეულოში იყვნენ გვრიტებიი, ჩვეულ რეჟიმში დამხვდა ყავა.. მოვწესრიგდი და სავადმყოფოში წავედი, კიბეებზე ავირბინე ფორმა ჩავიცვი და საოპერაციოში გავიქეცი, თან ირაკლის ნახვაც მინდოდა.. საოპერაციოში შევედი სტერილიზაცია გავიარე...ღვიძლის გადანერგვა იყო, ქირურგი უკვე მზად იყო..ვიწყებთ!
-თეკლე რა შემთხევაში უნდა გადავნერგოთ ღვიძლი და როდისა ვარგისიანი?
კითხვა არ ქონდა დამთავრებული მაშინვე ვუპასუხე.
-ღვიძლის გადანერგვა დაზიანებული ღვიძლის ჯანმრთელით შეცვლის ოპერაციაა. ჯანმრთელი ღვიძლი შეიძლება აღებულ იქნეს როგორც გარდაცვლილი, ისე ცოცხალი დონორისგან. ღვიძლის გადანერგვამ ექსპერიმენტული მეცნიერებიდან ყოველდღიურობაში გადმოინაცვლა.
-კარგია ყოჩაღ.
-მადლობა..
ეს ქალი ისევ ცდილობს ჩემს გამოცდას ცდილობს რომ ზოგად ქირურგიაში შემიტყუოს...ძაალიან სახალისოა..
-რის გამო შეილება დაზიანდეს ღვიძლი?
- C ჰეპატიტების, ალკოჰოლური ციროზისა და სხვა.
-და ღვიძლის გადანერგისთვის საშიში რა არის?
-ღვიძლგარეთ არსებული ბაქტერიული და სოკოვანი ინფექციები; გულ-სისხლძარღვთა მძიმე დაავადებები..
-კარგი...ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა გილოცავთ..გადაიყვანეთ პაციენტი...ოპერაციიდან გამოვედი.. ლაბორატორიაში ავედი რომ ანალიზი ჩამომეტანა.. კიბეებზე ირაკლი იჯდა.
-ვა, თეკლე როგორხარ?
ჩემს დანახვაზე კიბებიდან წამოდგა.
-ეხლა შედარებით კარგად ვარ.
-კარგია.
თვალებში მიყურებდა.
-მადლობ რომ გუშინ მომიკითხე.
-ჰო, გუშინ ვერ გნახე მთელი დღე. მერე თეო შემხვდა და იმან მითხრა რომ ავად იყავი.
-მეძებდი?
ცოტახანი ხმას არ იღებდა ისევ თვალებში მიყურებდა.
-კი გეძებდი.
-რატომ?
-არ ვიცი.
-არ იცი?
-ჰო, არ ვიცი.. უბრალოდ მთელი დღე არ დამინახიხარ. მიხვდი რომ სერიოზული მიზეზი გექნებოდა, ისე არ გააცდენდი.
-ჰო, მართალიხარ ისე არ გავაცდენდი....
თავი დავხარე..
-თეკლე
-რა არის?
ისევ თვალებში შევხედე..
- არა არაფერი.. მიდი ადი ალბად გეჩქარება
-არა არ მეჩქარება რამის თქმა გინდა?
-არ ვიცი ზუსტად, რა უნდა გითხრა...
-კარგი მაშინ წავალ.
-არა მოიცა
ხელი მომკიდა და ჩემსკენ მოიწია.
-რა არის?
-გუშინ რომ არ იყავი ,მთელიდღე თვალებით გეძებდი,რომ გავიხედავ მსიამოვნებს საოპერაციოდან რომ გამოდიხარ ამაყი სახით. პაციენტები რომ გადაგყავს პოსტ ოპერაციულში, მომწონს როგორ გულდმოდგენით ისმენ და აკვირდები ყველაფერს ოპერაციაზე ცდილობ არაფერი გამოგჩეს. მომწონს როდესაც კაფეტერიაში შეკვეთას აძლევ ტუჩს რომ იკვნეტ ისე რომ არავინ შეგამჩნიოს. მაგრამ მე ვერ გამომაპარე. მომწონს როგორ იღიმი, მომწონს როდესაც ბრაზდები, მაშინ ძარღვი გეჭიმება ყელზე. მიყვარს როდესაც თვალებში გიყურებ. შენი ყურება მიყვარს....გუშინ მთელი დღე რაღაც მეკლდა, მიმოვიხედე და ვერ დაგინახე, მიხვდი რომ შენ მეკლდი.. მაგიტომაც დაგირეკე.
ადგილზე გავიყინე ვუსმენდი, და ძლივს ვიკავებდი თავს რომ არ ჩავხუტებოდი..
-საჭირო არ არის რამე მითხრა, შენი თვალები ამბობენ ყველაფერს..ძალიან ლამაზი ხარ.
-ამ ყველაფერს რატომ ვერ ვამჩნევდი?
გაკვირვებულმა შევხედე.
-ჰო, რას იზავ ესეთი ვარ გრძნობების გამოხატვა ჩემი სტილი არ არის..
-არც ჩემი....
-იმაზე მეტად მგავხარ ვიდრე მეგონა.. დაფიქრდი შენს გრძნობებში, და მერე ჩემთან მოდი....