გაღიზიანებულმა გადავკვეთე გზადტკეცილი,სველი პალტო მჭიდროდ გადავიკარი ერთი მეორეზე და გალუმპული ფეხები რამდენჯერმე დავაბაკუნე.
-ჯანდაბა!-ჩავიქირქილე ბრაზიანად და მანქანა განვბლოკე.წარბშეკრულმა დავძარი ჩემი პორშე და ტრასაზე გავასრიალე,ძრავა უცნაურად ღმუოდა არ ჩამიქრე მეთქი ვეუბნებოდი და დიდი სიჩქარით მივილტვოდი წინ.
წინასწარმეტყველება ამიხდა, შუა ტრასაზე დასტუკა ჩემმა მოტორომა,გაღიზიანებული დადმოვედი მანქნიდან და ჭყლაპუნით ავხადე კაპოტი მანქანას.ნაწილები გადახურებული იყო,გაკეთებას კი ვერ შევძლებდი.წვიმამ უფრო უარესად დაუშვა და თან აქა-იქ ელვაც დაიკლაკნებოდა ხოლმე ცაზე.ფაცხაფუცხით ჩავჯექი მანქანში და ტელეფონი მოვიძიე,სასურველი ნომრის ნახვისას უმალ დავაწექი მწვანე ღილაკს და ჩემს მაშველს საშას დავურეკე.
-ჰეი საშკა-ჩვაძახე ენერგიულად.-ძრვა ჩამიქრა და მიშველე...
-სად ხარ?-სიცილით ამბობს კაცი.
-მარჯანიშვილზე...
-ოქეი ათ წუთში მანდ ვარ.
-ძმა ხარ!-ვამბობ კისკისით ტელეფონს ვთიშავ და სავარძელზე კომფორტულად ვთავსდები.
ესეც შენი გრანდიოზული დაბრუნება სამშობლოში და ღირსეული დახვედრა სისინებს ალტერ ეგო და ამჟავებულ ნერვებს უარესად მიმღვრევს.

***
სახლში საშკას მივყვარ მანქანას კი ვულკანიზაციაში გზავნის.
გასაღებს მაგიდაზე ვაგდებ და სველ ტანსაცმელს ვიძრობ,სააბაზანოში მისვლამდე ტანისამოს ბოლომდე ვიშორებ და მთელი სიტკბოებით განვიცდი ცხელი წყლის მაგიურობას.
სანამ ჩემს სხეულზე თბილი წყლის წვეთები სასიამოვნოდ დაცოცავენ,მე სიამოვნების ზენიტში მყოფი ვნებიანად ვკრუსუნებ მოსალოდნელი სიამოვნების მოლოდინში.თეთრ, ფაფუკ პირსახოცს სხველ ტანზე ვიმაგრებ და სააბაზანოდან სამზარეულოში გავდივარ.მადუღარას ვრთავ რომ ყავა დავლიო და აღელვებულმა ოდნავ მაინც გადავაყოლო გული.საყვარელ ჭიქაში ოხშივარ ადენილ ყავას ვასხამ და ფანჯარასთან ვდგები,ისევ წვიმს...ქუთუთოებს მთელი ძალით ვაჭერ ერთმანეთს და კმაყოფილებისგან ტუჩებზე ალმაცერი ღიმილი მიკაიფდება.ცხელ ყავას ნელ-ნელა ვსვამ და საკუთარი თავით კმაყოფილი ხვალინდელ დღეზე ვფიქრობ,მე ხომ ჩემი ყოველი ნაბიჯებით ვუახლოვდები მიზანს,მიზანს რისთვისაც მთელი ხუთი წელია ვიბრძვი და ახლა მოვიდა დრო საქმე ბოლომდე მივიყვანო.ცარიელ ჭიქას მაგიდაზე ვდებ და ისევ ფანჯარასთან ვდგები,პირში გაჩრილ სიგარას ხელში ვიჭერ და ნაცრისფერ რგოლების ყურებით ვტკბები...


***
დილის რიჟრაჟი სასიამოვნოდ მოქმედებს ჩემზე და კარგად გამოძინებული ენერგიულად ვიწყებ დილას.თავს ვიწერიგებ დაგარდერობთან ვდეგები.დღეს ხომ ჩემი პირველი დღეა სამსახურში და ყველაფერი გეგმის თანხმად,უშეცდომოდ უნდა შესრულდეს.გარდერობის კარებს ვაღებ და შავი მაღალწელიანი,ვიწრო ქვედაბოლო გამომაქვს,თეთრი ოდნავ გამჭირვალე პერანგი და ჩაცმას ვიწყებ.
-მშვენიერია!-ვამბობ წარბაწული და სარკის წინ ვტრიალებ.რაც მართალია მართალია შესაშური გარეგნობა მაქვს,ჩემს გარდაცვლილ დედას ვგავარ,დედა ესპანელი მყავდა მასავით ეშხიანი ვარ.სახის ულამაზესი ნაკოთებით და გასაგიჟებელი სხეულით.ეს სოლოდური სამოსიც დამაკვდა სხეულზე,კმაყოფილი ვშორდები სარკეს და მზადებას განვაგრძობ შავ ქუსლიანებს ვიცვამ,შემდეგ მსუბუქ მაკიაჟს და სუნამოს ვისხამ და ოთახიდან გავდივარ.
როგორც ჩანს წვიმას გადუღია,მაგრამ ცუსხიანი ქარი მაინც შლის აფრებს.პალტოს სხეულზე მჭიდროდ ვიჭერ და გახარებული ვჯდები მანქნაში.საშას ვურეკავ და მადლობას ვუხდი რომ ასე სწარაფად მოაგვარა ჩემი პორშეს შეკეთება.მანქანას ვძრავ და პოლიციიკენ ვიღებ გეზს.


***
წელში ამაყად გამართული შევდივარ შენობაში და თავაწეული მედიდურად მოვილტვი წინ.კარებში ბატონი ბესო მეგებება და კაბინეტისკენ მიმიძღვის.
-თქვენს ანკეტას გადავხედე ქალბატონო ადელინა და ფრიად მოხარული დავრჩი,სწორედ თქვენნაირი პროფესიონალები გვჭირდება სამსახურში ამიტომ დუფიქრებლად აგიყვანეთ სამსახურში-კმაყოფილი მზერით გადმომხედა კაცმა და სავარძელზე გადაწვა.
-გმადლობთ,მერწმუნეთ არ ინანებთ რომ ამიყვანეთ.-ამაყად ვიღერებ ყელს და მსუბუქად ვუღიმი კაცს.
-იმედია,ახლა კი წამოდი თანამშრომლების წინაშე წარგადგენ შემდეგ კი შენს მეწყვილეს გაგაცნობ და საეთო საქმესაც გადმოგცემთ...
-ძალიან კარგი-ვამბობ კმაყოფილი, ფეხზე ვდგები და ფეხდაფეხ მივყვები ბატონ ბესოს.
საკონფერენციო დარბაზში შევდივართ და ყველას მზერა ჩემზე გადმომდის,თუმცა ეს სულაც არ მაკომპლექსებს პირიქით ენით აუწერელად მსიამოვნებს და მრავლის მეტყველი ღიმილით ვაჯილდოვებ საზოგადოებას.
-მინდა გაგაცნოთ ახალი თანამშრომელი,ექსპერტ-კრიმინალისტი ადელა ვასაძე ჩვენი გუნდის ახალი წევრი,ის მაქსიმეს მეწყვილე იქნება და მასთან ერთად იმუშავებს ბაღაშვილების საქმეზე-საუბარი დაამთავრა თუ არა ბესომ წინ ორმეტრიანი კაცი აეტუზა და განრისხებული მზერა მომავლო.
-ბესო ეს საქმე ჩემია და არ მჭირდება ბავშვების დახმარება!-წამოენთო კაცი.
-მაქსიმე საქმეს ასე სჭირდება,ზედმეტები არგავიგონო შენსგან.-წარბშეკრულმა უპასუხა ბესომ და დარბაზი დატოვა.
ირგვილივ მიმოვიხედე და გასვლა დავაპირე რომ ვიღაც მკვლავში მეცა დაკედელზე მიმანარცხა.
-ეს საქმე ჩემია და თუ სიცოცხლე გინდა როგორც მოხვედი ისე წადი უკან-მირიალა კაცმა,მის ცხელ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი.ვხედავდი როგორ გამოდიოდა წყობილებიდან თუმცა მე ის ვერაფრს დამაკლებდა ეს სისულელე იყო.
-ეს საქმე ჩემია და ვერავინ წამართმევს იცოდე მიფრთხილდი თორემ თუ გავბრაზდი ეშმაკზე უარესი ვხდები კოლეგავ!-ჩავისისინე კმაყოფილმა,მისი ხელები მოვიშორე და ამაყი ნაბიჯებით დავტოვე დარბაზი.

2თავი

დიდი შემართებით შევაბიჯე კაბინეტში და ჩემს მაგიდასთან კომფორტულად მოვთავსდი.
'ესეც ასე' ჩაიხითხითა ჩემმა ალტერ ეგომ და ფეერვერკებიც გაუშვა.კაბინეტი ერთი შეხედვით მოვათვალიერე და ჩემ გვერდით მდგარ მაიდაზე გადავიტანე აქცენტი. მაქსიმე ვილბიანი ეწერე მადიგაზე მდგარ პატრა აბრას.ტუჩის კუთხეში ღიმილი გამეპარა როცა გამახსენდა ინციდენტი პატივცემულ კოლეგასთან.მე ყოველთვის ვიღებ იმას რაც მინდა,სულერთია თამაშის წესები...ვაღიარებ რომ საკმაოდ კარგი მოთამაშე ვარ,და არ გავჩერდები მანამ სანამ ჩემსას არ გავიტან.
ფიქრების მოსაშორებლად თავს ვაქნევ და საქმის მასალებს გულდასმით ვაკვირდები.
-უკვე მოწყობილხარ-კაბინეტის კარზე მიყდნობილი მაქსიმე გამჭოლ მზერას მაბყრობს.
-დიახ,უკვე მოვშინაურდი...-ვამბობ წარბაწეული და საბუთებს ვუბრუნდები.
-....და მაინც გეტყვი არაფერი გამოგივა,ამ საქმეს არ დაგითმობ-ღვარძლიანად ჩაილაპარა კაცმა.
-კარგია როცა თვითდაჯერებული ხარ,საკუთარ თავში რომ ხარ დარწმუნებული-ვამბობ წყნარად და ფეხზე ვდგები.-მთლად უკეთესია როცა გონებაც გაძლევს ფორას,მაგრამ თვითდაჯერებულებას ერთი ნაკლი აქვს...ვერ ამჩნევ შენზე ძლიერებს,შენი ნაკლიც ეს არის,არ ან ვერ აღიერებ რომ მე შემიძლია მარტივად აგწაპნო საქმე...
-იგივეს ვიტყოდი შენზეც!-გაიჟღერა კაცის ირონიულმა ბარიტონმა.
-ჰო,მეც თავდაჯერებულივარ იმ განსხვავებით რომ შემიძლია დავინახო სხვისი უპირატესობები რომ შემდეგში ჩემს სასიკეთოდ გამოვიყენო...-ვამბობ მშვიდად და სავარძელში ვეშვები.


***
სამუშაო საათების დასრულებისთანავე საქმის მასალებს ვიღებ და დაუმშვიდებლად ვტოვებ კოლეგას.
მანქანაში ვჯდები და სამსახურს ვტოვებ.ყვევილების მაღაზიასთან ვჩერდები და შიგნით შევდივარ,სტაფილოსფერ ვარდების უზარმაზარ თაიგულს ვყიდულობ,თეთრი ნუშიანი შოკოლადიც არ მავიწყდება და კურსს სასაფლაოსკენ ვიღებ.
-მარტოობის ყველას ეშინია,სულ ერთია დიდს თუ პატარას,მდიდარს თუ ღარიბს.
მარტოობა, ავადმყოფობაა..
სახლშიც კი დაუცველად რომ გრძნობ თავს,ვიღაცას ან რაღაცას მთელი ძალით ეჭიდები მაგრამ მაინც იძირები ჭაობში.
რომ ვიხსენებ,როგორ გეშინოდა ხოლმე...
ახლაც მაკანკალებს,შენ ხომ ყველაფერი ხარ ჩემი.ჩემი დაიკო-აზლუქუნებული ძლიერად ვეკვრი ცივ ქვას,და გულში ლახვარივით მესობა ასეთი ყოფა.ვარდებს მიწაში ჩაჭდობილ ვაზაში ვაწყობ,დელიას ფოტოს ხელით ვეფერები და დანაღვლიანებული გამოვდივარ სასაფლაოდან.თითქოს ცუდი აურა მომსდევს თან,ყოველ ნაბიჯზე ვჩერდები და საფლავებს უსიცოცხლო თვალებით ვაკვირდები.
ცხოვრება ხომ მწარეა,მწარეა მაგრამ სიტკბოება მაინც დაჰკრავს და ალბათ ეს გვაძლებინებს.ნაჩქარევად გაკოვდივარ სასაფლაოდან და ხელში ჩაბღუჯულ თეთრ შოკოლადს პატრა ხელებ გათხუპნულ გოგონას ვაძლევ,ცრემლები ერთი მეორის მიყოლებით მცვივა ღაწებზე,ბავშვს ლოყაზე ვკოცნი და მანქანაში ვჯდები. ღრმად ვსუნთქავ და ემოციების დალაგებას ვცდილობ,ყველაფერი ისეთი რთულია,რომ ხანდახან მეც ვიჯრებ ჩემს გამოგონილ სიდიადეს,მყინვარწვერივით ამაყად რომ დგას და თავისი სიდიადით აშინებს მნახველს.


***
სახლში მისული სააბაზანოში შევრბივარ და კაჯუზის წყლით ვავსებ თან სხვადასხვა სურნელოვანი ზეთებით ვაზავებ და წყალში ჩაწოლილი ვგრძნობ როგორ ვიცლები.
დილას ადრე ვდგები,მშვენიერი ამინდი გუნებას მიკეთებს და კმაყოფილი ვარჩევ სამოსს.შავ,კოჭებამდე შარვალს ვიცვამ,ღია ცისფერ გამჭირვალე პერანგს და შავ ქუსლიანებს.მაკიაჟს ვიკეთებ,შავ თმებს ვიშლი და ბოლოებში ვიხვევ.სარკეში ამაყად ვიმზირები და ნერწყვი მე'ვე მომდის ჩემ სხულის ფორმებზე.
შავ ტყავის ქურთუკს,ჩანთას და გასაღებს ვიღებ კარებს ვკეტავ და სახლიდან გავდივარ.
სამსახურში დაძაბული სიტუაცია მხვდება,ხასიათი მეფუქრება და კაბინეტში ამრეზილი შევდივარ.როგორც ჩანს ჩვენი მაქსიმე უგუნებოდაა.
-გამარჯობა-ვამბობ ხმადაბლა და კომფორტულად ვთავსდები ჩემს ტერიტორიაზე.
-ბაღაშვილების საქმეს გადახედე?-მეკითხება წარბებშეკრული კოლეგა.
-ჰო,რამდემიმე დეტალზეც გავახვილე ყურადღება რაც თქვენ გამორგრჩათ...-ვამბობ უკმაყოფილოდ და ფეხს ფეხზე ვიდებ.
-დილით ჩამოსულან საქართველოში,არარეგალურად გადმოკვეთეს საძღვარი თუმცა მათი კვალი არ ჩანს.
-ისინი ერთი ნაბიჯით ყოველთვის მისხლტებიან ხელიდან!-ვამბობ წარბებშეკრული და წელში ვსწორდები.
-ამჯერად ვერ დაიძვრენენ თავს,ამას არ დავუშვებ-ბოლთას სცემს მაქსიმე.
-ამას არც მე დავუშვებ!
-პატარა ქალბატონო იცოდე ოპერაცია რომ ჩამიშალო ჩემი ხელით მოგკლავ!-თითის ქნევით მაფრთხილებს კაცი და ოთახიდან გასვლას აპირებს როცა ხელში ვწვდები.
-ნუ მემუქრები!მე არ ვარ გოშია ძაღლი შენი შიშით რომ ვერ ვიმოქმედო.ტრა'ის ქიცინს გირჩევნია საქმით დამიმტკიცო შენი პროფესიონალიზმი!-ვამბობ ირონიით ხელს ვუშვებ და ვატარებ თუმცა გაუაზრებლად ვხდები კედლეზე არკული და მის ტუჩების სიმხურვალეს ჩემ ტუჩებზე ვგრძნობ.

მოგესალმებით ჩემო ძვირფასებო,იმედია მოგეწონებათ დააფიქსირეთ თქვენი აზრი ღირს თუ არა გაგრძელება.