მალე ორსართულიანი სახლის წინ გავჩერდით.. სახლს დიდი და ლამაზუ ეზო ჰქონდა.. ხმას არცერთი ვიღებდით, უბრალოდ ინსტიქტურად მას მივსდევდი.. უცხო იყო, თუმაცა მისი სრულებით არ მეშინოდა..
- ამ ოთახში შედი - მიმითითა ერთ ოთახზე და კარი შეაღო - აქ სადღაც ჩემი დეიდაშვილის ნივთები იქნება და რაიმე ტანსაცმელს შემოგიტან - რა უჟმური ტიპია ეს ბიჭი..
- კარგი - ვუთხარი მეც და ოთახში შევედი. ძალიან ვიყავი გადაღლილი.. ემოციებისგან უფრო მეტად ვიდრე ფიზიკურად, თომაც მალე მოვიდა, ტანსაცმელი მომცა და გავიდა.. უჟმური, ღამემშვიდობისა მაინც ესურვებინა.. სააბაზანოში შევედი.. დიდ ხანს ვიდექი ცხელი წყლის ჭავლის ქვეშ და ვცდილობდი მომხდარის გააზრებას.. ძნელია, როდესაც სიმაეთლე არ იცი.. ვინ იყო ჩემთვის თომა? - არც არავინ.. ადამიანი, რომელსაც ქუჩაშიც კი არ შევხვედრილვარ, და მაინც, მისი თვალები.. მეხსიერებიდან არ ამომდის მისი მწვანე თვალები.. ფიქრებით იარაღიან კაცსაც გადავწვდი.. როგორი შემზარავი იყო.. შავებით მოსილი, შავი ნიღბით.. თუმცა არის ის, რაც მაინც შევამჩბიე მას.. ეს არის ტატუ , იმ ხელზე, რომლითაც უმიზნებდა.. ტატუ და იქვე შრამი.. ფიქრები გავფანტე, წყლიდან ამოვედი და პიჟამაც მოვირგე.. დავწექი და თვალები მაშინვე მიმელულა.. უეცრად შეშინებული წამოვხტი.. კოშმარი მესიზმრა.. ყელი გამშრალი მქონდა და გახშირებულად ვსუნთქავდი.. სამზარეულიში გადავწყვიტე წასვლა.. ფრთხილად ჩავიარე კიბეები და სამზარეულოს მიგნებაც არ გამიჭირდა.. წყალი ჩამოვასხი და ''ჩემი'' ოთახისკენ მივდიოდი, როდესაც ფეხი ყვავილების ქოთანს წამოვკარი..
- ჯანდაბა- ჩავილაპარაკე ჩემთვის.. არ დავეცი, მაგრამ ქოთანი დაიმტვრა, რამაც ხმაური გამოიწვია.. ნატეხების აკრეფვას შევუდექი რიდესაც ვიღაცამ კედელზე ამაკრა.. გაურკვეველი ბგერები აღმომხდა, მაგრამ ამ ''ვიღაცაში'' თომა რომ ამოვიცანი შვება ვიგრძენი..
- რას აკეთეთებ აქ ამ შუაღამისას - მკითხა მკაცრად თომამ, ჩემთან ძალიან ახლის იდგა, მის სუნთქვას ჩემს სახეზე ვგრძნობდი. მის მწვანე თვალებში უსასრულობას ვხედავდი..
- მე, მე წყალი მინდოდა და შემთხვევით დავეჯახე ამ ქოთანს - ძლივს გგადავაბი სიტყვები ერთმანეთ
- კარგი, დამშვიდდი.. - მითხრა და ლოყაზე გაყინული თითები ჩამომისვა.. უზარმაზარი მუხტი მოდიოდა მისგან.. ერთიანად გამაჟრჟოლა - უბრალოდ ხმაური გავიგე და მეგონა გვიპოვეს, ოთახში ადი... - თავი დავუქნიე მხოლოდ და წასვლა დავაპირე, როდრსაც მომიახლოვდა და ყელთან ტუჩები მომაწება.. ჯანდაბა, როგორ მაბნევს ეს ბიჭი..
- ეს რა იყი
- მადლობა - მითხრა და ჩაიღიმა, უცებ მოვშორდი და გზა განვაგრძე
- ძილინებისა ელე
- ძილინებისა, სხვა დროს უბრალოდ შოკოლადი მაჩუქე - ვუთხარი და ასე აფორიაქებული შევვარდი ოთახში.. ახლა მომეჩვენა თუ სახელი შემიმოკლა, ჰმ.. საინტერესოა.. ძლივს ჩამეძინა.. დილით ავდექი თუ არა სამზარეულიში გავვარდი.. ჩემდა გასაოჩრად მაცივარში ბევრი რამ ვნახე.. ყავა გავაკეთე ჩემთვის და იქვე ჩამოვჯექი.. მალე თომაც შემოვიდა
- დილამშვიდობისა
- დილამშვიდობისა - მოვიდა და ბართან ჩამოჯდა
- ყავას დალევ - თავი არც ამიწევია ისე ვკითხე
- კი - ყავა მოვუმზადე და მაგიდაზე დავდგი მის წინ..- დღეს ჩემი ძმა ჩამოვა და შენთვის საჭირო ნივთებს მოგიტანს
- გმადლობ, მაგრამ აქ რამდენ ხანს მომიწევს ყოფნა, საქმეები მაქვს.. უნივერსიტეტსაც რა უნდა ვუყო?
- აბა სუპერმებობა რომ მოინდომე რას ელოდი. - დამცინა თომამ
- ჰმ.. მადლობა თქვი, რომ გიშველე - დავეღრიჯე მას..
- იქ რას აკეთებდი - უცებ დასერიოზულდა თომა
- ყელსაბამს ვეძებდი
- მერე იპოვე?
- კი, ყელსაბამიც და შარიც - საყვარლად ჩაიღიმა თომამ.. ახლა უფრო მეტად სიმპათიური ჩანდა.. მწვანე თვალები, შავი თმა, სწორი ცხვირი და დიდი, სავსე ტუჩები.. რომ არ გამიგრძელდეს, მესიმპატიურება ეს ბიჭი.. სწრაფად წამოვდექი, სკამი გადაყირავდა , მეც წონასწორობის შენარჩუნება გამიჭირდა.. ის ის იყო წავიქცეოდი, თომამ ხელი მომჭიდა და მისკენ მიმიზიდა, გამაბრუა მისმა სურნელმა, თუმცა აზრზე უცებ მოვედი
- მოკლედ რა შარიანი ხარ რა ელენე
- ნუ იტყვი - თავი გავაქნიე, ვითომ ახალი ამბავი გავიგე და თომას მოვშორდი.. დღე უაზეოდ გავიდა. ცოტა ხანში თომამ დამიძახა ჩემი ძმა მოვიდაო, ჩავირბინე კიბეები და სიხარულისგან ვიკივლე ნაცნობ სილუეტს რომ მოვკარი თვალი
- დემეე - ვიკივლე და ბიჭს მოვეხვიე, ცოტა გაკვირვებულიც ვიყავი
- ელე შენ აქ საიდან ? - არანაკლებ გაკვირვებული ჩანდა დემეც
- თქვენ რა ერთმანეთს იცნობთ? - გაუკვირდა თომასაც
- კი, ერთ სკოლაში ვსწავლობდით, მასზე ერთი კლასით მაღლა ვიყავი, მაგრამ ძალიან კარგი მეგობრობა გვქონდა - გაიღიმა დემემ
- გვქონდა? კი არ გვქონდა გვაქვს - ვუჯიკე დემეს
- ისე აქ რა გინდა - მკითხა დემემ და გაიცინა
- სუპერმენობა მოინდომა და ასე გამოვიდა რა - ჩაერია თომა
- ამ ჯერად ვის უშველე ყმაწვილო - თეატრალურად მკითხა დემემ
- ამას - ვანიშნე თომაზე.. ცოტა ხანს ვისაუბრეთ.. ისე მომნატრებია დემე.. თითქმის მყჭთელ დღეს სკოლის ამბებს ვიხსენებდით
- საინტერესოა მე რატომ არ გიცნობდი - ჩაილაპარაკა თომამ
- რას გეცოდინებოდა, საზრვარგარეთ ეგდე და - პასუხი არ დააყოვნა დემემაც და დიდი ნაჭერი ნამცხვარი პირში ჩაიტენა..
- შებ ჭამე რაა - უპასუხა თომამაც.. დემე და თომა ნახევარძმები არიან თურმე.. ერთი მამა ჰყავთ.. თუმცა სულაც არ აქვთ ცუდი ძმობა
- ე.ი ელენეზე დიდი ხარ
- ხო, მაგრამ ნახევარზე მეტი ჩემს კლასში იჯდა - ავუხსენი თომას
- აბა მარტოს ხომ არ დაგტოვებდი წიწილა - წიწილა ჯერ კიდევ მეშვიდე კლასში შემარქვა დემემ
- სულ მე გადარდებდი აი.. თხუთმეტი გოგო ვიყავით ჩვენს პარალელში და ათს მარტო ეს ხვდებოდა - ვუთხარი თომას
- ნეტავ რატომ არ მიკვირს - ჩაილაპარაკა თომამ.. კიდევ დიდ ხანს ვიხსენებდით ძველ დროს.. დემემ თქვა რომ რამდენიმე დღეს დარჩებოდა და ახლა სულაც აღარ მოვიწყენდით

*********************
მეგობრებო მითხარით თქვენი აზრი, მოგწონთ თუ არა? საერთოდ ღირს რომ გავაგრძელო?