დილით რომ გავიღვიძე ბექა ჩემ გვერდზე აღარ იწვა.. ოთახი მოვათვალიერე და ლოგინში ოდნავ წამოვჯექი.. თავბრუს ხვევამ ისევ შემახსენა თავი და მაშინვე სიცხის საზომი ავიღე...
-შესანიშნავია 38,6...
ჩემთვის ჩავიბურტყუნე და სიცხის დამწვიც დავლიე... საბანში გავეხვიე და თავი ისევ ბალიშზე დავდე... მალევე გავიგე კარების ხმა, მაგრამ თავის აწევის თავი არ მქონდა.. ცხვირში ნაცნობმა სურნელმა მომიღიტინა და ოდნავ გამეღიმა...
-ვიცი რომ არ გძინავს, - წყნარად დაიწყო ბექამ და სახეზე ხელი ჩამომისვა... მეც მორჩილად გავახილე თავლები და ახლოს მდგარ სილუეტს დავაკვირდი... - მე სამსახურში უნდა წავიდე სასწრაფოდ, რაღაც საქმე გამომიჩნდა.. სიცხე რამდენი გაქვს...
-38,6
ხმაწართმეულმმა ამოვილაპარაკე და ანერვიულებულ თვალებში ჩავხედე...
-კარგი, მაშინ გადავრეკავ სასმახურში და ვეტყვი, რომ დღესაც ვერ მივალ....
ტელეფონი ამოიღო და ნომერი აკრიფა...
-არა ბექა, ჯობია წახვიდე... გოგოებს დავურეკა და ისი გამოვლენ...
სვენებ-სვენებით ვუთხარი და წყალი მოვსვი...
-დარწმუნებული ხარ?
თავი თანხმობის ნიშნად დავუქნიე და შეძლებისდაგვარად გავუღიმე...
-კარგი მაშინ ნიკას და ანმარიასაც დავურეკავ უფრო მსვიდად ვიქნები...
მზრუნველად გამიღიმა და ოთახიდნა გავიდა... ზუსტად ერთ საათში ოთახშო გოგოები მესხდნენ და გუშინდელ ჭორებს მიყებოდნენ... მეც მორჩილად ვუსმენდი მათ, მაგრამ ფიქრებით სულ სხვაგან ვიყავი...
-მარიამ მისმენ? მარიამ... მარიამ !
-აა რა ჰა? რამე მითხარი?
ფიქრებიდან ნატას გაბარზებულმა ხმამ გამომიყვანა და თვალები მოვისრისე...
-კი გითხარი.. მე და ზუკა მალე ვქორწინდებით თქო...
უემოციო მზერა მესროლა და გაბრაზებული წამოდგა....
-ეეეე რა მაგარია.. გილოცავთ.. და მოიცა მე ეხლა უნდა ვიქქგებდე მაგას?
ვერ გამეგო უნდა გამხაარებოდა თუ მწყენოდა ესე გვიან რომ გავიგე ჩეი ძმის და საუკეთესო დაქალის „დოჯახების“ შესახებ....
-რაც მოვედი მაგაზე ვლაპარაკობ და ფიქრებით სულ სხვაგან ხარ მარიამ! რა გჭირს გამაგებიე....
თავი ჩავხარე და ობლად ჩამოგორებული ცრემლი ცერა თითით მოვიწმინდე....
-მოიცა მოიცა რა გატირებს გოგო გაგვაგებიე...
ლაპარაკში ეთო ჩაერთო და აკანკალებული ხელები სხეზ მომისვა...
-არ ვიცი რა მჭირს.. როცა სახლში არაა საშინლად ვნერვიულობ... მინდება სულ ახლოს მყავდეს და მეხუტებოდეს.. დღეს რო მითხრა სამსახურში უნდა წავიდეო კინაღამ ტირილი დავიწყე.... არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო.. არადა 2 თვე რჩება... ორი თვე და მერე სამუდამოდ ყველაფერი დამთავრდება... გმშორდება და წაყვება ისევ ტავის ძველ ცხოვრებას... მამააჩემი ბიზნეს გადარჩენს და შვილს დაღუპავს.. მომენატრება აქ გატარებული დრო.. გუშინ ერთად ჩაგვეძინა...
იცი რა სასიამოვნო იყო?! სასიამოვნოა, როც იცი რომ ვირაც მაინც ზრუნავს შენზე... საავადმყოფოში, რომ წმიყვანა ისე ნერვიულობდა, იმ წუთში საკუთარი თავი შემზიზღდა მისი ესეთი ნერვიულობისთვის.. მაგრამ...
მაგრამ ვიცი, რომ 18 წლის მანძილზე ცხოვრებაში პირველად ვიღაც მთელი გულით შემიყვარდა და მალევე უნდა გავშორდე...
ნატა ვერც კი წარმოიდგენ რა ბედნიერი ხარ როცა იცი, რომ ზუკას მართლა უყვარხარ.. ან შენ ეთო, როცა გიორგისგან იგივე გრძნობას გრძნობ რასაც შენ მის მიმართ... აი მე კი ბექასგან მხოლოდ მვალეობას ვგრძნობ... ამ თამშ-თამაშში ისე სემიყვარდა ვერც მე ვერ გავიგე... ბოლო წუთამდე ვცდილობდი არ მომეშვა ეს გრძნობა ჩემ გულამდე, მაგრამ შედეგი სხეზეა...
ბექა გასვიანი სიცოცხლეზე მეტად შემიყვარდა...
ხო მიყვარდა, მიყვარს და მეყვარება მუდამ...
შეუძებელია, მას ვერასდროს ვერავი ვერ შეცვლის.. სულ რომ ვიღაცას აი ზე სიმპატიურს შევუყვარდე, ისე რომ ჩემ გარეშე ვერ სუნთქავდეს, ვერასდროს სევიყვარებ ისე როგორც ბექას... არა საერთოდ ვერ შევიყვარებ ბექას გარდა ვერავის....

უკვე ცრემლებსაც ვეღარ ვიკავებდი და ბოლო ხმააზე ვტიროდი... შეუძლებელი იყო ეს ყველაფერი კიდევ დამეტია ჩემში... საბოლოოდ მაინც მომიწევდა ამის თქმა გოგოებისთვის...
ორივე გაშტერებულები მიყურებდნენ და ჩემი ნათქვამის გააზრებას ცდილობდნენ... რამდენჯერმე გააღეს პირი რაღაცის სათქმელად მაგრამ, იმნდეჯერ გაჩუმდნენ.. სიტყვებს ვერ პოულობდნენ რა უნდა ეთქვათ.. ბოლოს ორივე მოვიდა და ძლიერად ჩამეხუტნენ..
-კარგი რა მარ.. ხო იცი არა ორივე შენთან ვართ და დამერწმუნე ბექასაც ძალიან შეუყვარდები...
-ვეთანხმები ეთოს.... სად გვყავს გასვიანების დასწუნი გოგო...
სიცილით გამრკა ბეჭი ნატამ და ჩემი გაცინებაც მოახერხა.. ორივე თავიანთ ადგილებს დაუბრუნდნენ და კითხვების დასმა დაიწყეს...
-მაღთლა ძალიან გიყვარს?
-აბა ვის ვინ უყვარს?...
კარებში მომღიმარი ანამარია გამოჩნდა და ლოგინისკენ წამოვიდა... გოგოებმა კითხვისნიშნის თვალებით გადმომხედეს და სათქმელსაც მიმახვედრეს..
-ანამარია მარტო ხარ?
-კი.. ნიკამ ერთ სათში მოვალ და ბიჭებსაც ამოვიყვანო... და რა ხდება.?
-შეყვარებულია...
მოკლედ მოუჭრა ეთომ და მე გადმომხედა...
-მოიცა ვინ? - გაოცებულმა ანმარიამ ჯერ გოგოებს გადახედა და მერე მე... აცრემლიანებული თვალებით სევხედე და მის გულუბრყვილობაზე გულწრფელად გამეღიმა... - არ არსებობს... შეენ? ჩემი ძმა? კაი რა მარიამ შენ არ მეუბნებოდი ექვს თვეში გავშორდებიო? და არასდროს შემიყვარდებაო?
გამომცდელად მომაშტერდა ანამარია და დაკვირვების ნიშნად ცალი თვალი მოჭუტა...
-კი ვამბობდი მაგრა, ხო იცი არა გულს ვერ უბრძანებ...
ხელები თეატრალურად გავშალე და მომცინარ გოგოებს გადავხედე..
-თეატრალურზე უნდა ჩაგებარებინა რა...
დანანების ნიშნად გააქნია თავი ეთომ და აცეკვებულ ტელეფონს დახედა... სახეზე რაღაცნაირმა ღიმილმა გადაურბინა და ოთახიდან გავიდა...
-გიო...
ერთხმად ჩავილაპარაკეთ სამივემ და თავი რა ეშველებას ნისნად გავიქნიეთ... კიდე ბევრი ვილაპარაკეთ და ზუსტად ერთ საათში კარებზე ზარი იყო რასაც გოგოების კივილი მოყვა...
დაფეთებული წამოვხტი ფეხზე და თავბრუსც დამეხვა.. ბარბაცით გავედი მისღებში და სანახაობამ ერთ ადგილას გამაშეშა...
ექვსი ახმახი ნაცემები იჯდნენ ტახტზე და წუწუნებდნენ..
-რა გჭირთ კი მარა?
შოკში ყოფმა ძლივს ამოვიღე ხმა და სათითაოდ გადავხედდე ყველას....
-შენ როგორ ხარ?
კითხვას თავი აარიდა ბექამ და მე გადმომხედა...
-მგონი გეკითხები არა?
გაბრაზების ნიშნად წარბები მაღლა ავწიე და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე...
-ლიზას ვიღაც აწუხებდა და იმასთან ვიყავით წასულებბი...
ხვნეშით ამოილაპარაკა მიშომ და ნატკენ გვერდზე ხელი მიიდო..
-მოიცა ლიზა ვინაა?
გაოცებულმა იკითხა ანმარიამ და ყველას სათითაოდ გადახედა...
-მიშოს შეყვარებული...
უცებ აუხსნა ნიკამ და ტახტზე კომფორტულად მოთავსდა..
-აუ მოგვხედეთ რა ძალიან მტკივა...
ამოიკნავლა აკომ და ტკივილისგან სახე დამანჭა...
-კარგით ჰო რა გაწუწუნებთ ... ეთო მიიდიი კარადაში აფთიაქია და ბამბა და სპირტი ამომიღე.. აი თქვენ კი ხმა არ ამოიღოთ და მაცადეთ მუშაობა..
გამაფრთხილებლად დავუქნიე თითი და ჭრილობების დამუშავება დავიწყე... ნახევარ საათში ექვსივე ბინტებში იჯდნენ გახვეულები და იცინოდნენ ოთხმა კაცმა ეს ექვსი კაცი როგორ ცემა...
-ისე კი მაინტერესებს, იმათ მოხვადთ რაამე თუ თქვენივე მოქნეული მუჭები თქვენვე გხვდებოდათ..
ფხუკუნით ამივილაპარაკე და ბიწების მამისმკვლელი სიფათები როგორც კი დავინახე მაშინვე ამივარდა სიცილი და გოგოებიც ამყვნენ... საღამოს შვიდი საათისთვის სახლში მხოლოდ „ცოლ-ქმარნი“ ვიყავით დარჩენილები და უაზროდ მივშტერებოდით ტელევიზორს..
-დილის მერე სიცხე გქონდა?
სიჩუმე ბექამ დაარღვია და ტელევიზორი გამორთო..
-არა არ მქონია მაგრამ სუსტად ვარ ჯერ კიდევ... - წყნარად ამივილაპარაკე და სავარძლიდან წამოვდექი... - კარგი მე წავალ დავწვები და ცოტას დავისვენებ თუ რამეა დამიძახე...
წყნარად ამოვილაპარაკე და ოდნავ გავიღიმე...
-ისა მარიამ..
საზინებელში სესვალს ვაპირებდი როცა ბექამ გამაჩერა...
-ჰოუ
ოდნავ მოვტრილდი და ერთ ადგილას მცქმუტავ ბექას გავხედდე,,,
-კაი არაფერი დავიწყე...
მხრები ავიჩეჩე და კარები გავაღე...
-მარიამ მადლობა კიდევ ერთხელ.....
მალევე დამაწია სიტყვა და თავის ოთახში შევიდა.....


გამარჯობათ ბავშვებო..... ვიციც პატარაა და ძალიან დავაგვიანე უბრალოდ სკოლის გამო დაწერას ხშირად ვერ ვახერხებ <3 მაგარმ იმედი მაქ მოგეწონებათ <3......