რამოდენიმე დღეა წარსულზე მეფიქრება და ჩემდა უნებურად სულ ერთი ისტორია მიტრიალებს თავში, სულ მინდოდა დამწერა და გულიდან წამოსული სიტყვები მკითხველამდე მიმეტანა. არ ავრ რომანტიკოსი და არც ხშირად მიჩნდება ხოლმე წერის სურვილი მაგრამ ახლა სწორედ ის პერიოდია ჩემს ცხოვრებში, რომ წერას თუ გადავყოებ გულს. ძვირფასო მკითხველნო გთხოვთ ძალიან ნუ გამაკრიტიკებთ დაშვებული შეცდომების გამო.

ყველაფერი სამი წლის წინ დაიწყო.სალი 11 კლასის მოსწავლე იყო. ფეისბუქზე დამატება მისი დაქალის ბიძაშვილმა გამოუგზავნა. რამდნჯერმე ნანახი ჰყავდა ეს ბიჭი თუმცა ინტერესი არც მას გასჩენიაა და არც სალის, ცოტა არ იყოს გაუკვირდა მაგრამ მაინც დაიმატა. ჰომ ასე დაიწყო ახლგაზრდა ლამაზი გოგონასა და წარმაებული სპორცმენის ურთიერთობა. სალის ნიკოლოზის მიმართ ინტერესი არც მას შემდეგ გასჩენია მაგრამ დაქლის ხათრით ხშირად დადიოდა ნიკოლოზის თამაშებზე. ნიკოლოზიც შანსს ხელიდან არ უშვებდა რომ მისთვის საკუთარი სიმპათია გამოემჟღავნებინა. ხშირად უწევდა რაგბისტს საქართველოდან წასვლა ამიტომ სალის ნახვას ხშირად ვერ ახერხებდა, ყურადგებას არასდროს აკლებდა და ანებივრებდა კიდეც საჩუქრებით რაც სალისთვის მისაღები სულაც არ იყო. დაქლებმა მთელი ზაფხულის გატარება ერთად დაგეგმეს და გეზი თამოს სოფლისკენ აიღეს, რატომღაც ნიკოლოზ ეს სულაც არ მოსწონდა მიუხედადავად იმისა რომ მისი მამულეთიც სწორეს ეს სოფელი გახლდათ. სალის მისთვის არ მოუსმენია და სოფლისაკენ მიმავალ გზას დაადგნენ.
მშვენივრად გადიოდა დღეები. ქალაქიდან ჩასულ ლამაზ გოგოებს ყურაგღება არ ეკლდათ და კარგადაც ერთობოდნენ. ერთ დღესაც სოფლის გოგოები მთელი აღტაცებით რაღაცაზე ჭორაობდნენ, ვიღაც ალექსანდრე თურმე სოფელში ჩადიოდა მაგრამ რათომ იყვნენ ასეთი აღფრთოვანებულები სალისთვის ცოტა გაუგებარი იყო
-გოგო ალექსანდრე ჩამოდის და ახლა ნახე აქ რა ამბები იქნება ნახევარ სოფელს უყვარს
-ვინაა ალექსადნრე?
-ჩემი ბიძაშვილი გოგო ნიკოლოზის ძმა რა გჭირს?
-უი ხო გამახსენდა
-არ იცნობ ხო შენ?
-არა ნიკოლოზი არ ახსენებს ხოლმე და რავიცი ხო იცი დედმამიშვილებით მე არ ვინტერესდები
-იცი როგორ ვუყვარვარ, გიჯდება მართლა, ორივე ძმებს ეკეტებათ ჩეზე
-თამო არაფერი მიახალო ვინ ვარ ნიკოლოზი არავის ეუბნება და შენც ნუ ეტყვი
-გოგო უყვარხარ?
-არაა რავიცი ერთი ვერაა ცოტა
-ნეტა შენ რა, თუ არ მოგწონს უთხარი და შეგეშვება
-იცის და ისიც იცის რომ შანსი არ აქ,და მერამდენედ მაყოლებ ერთი და იგივეს შენ კიდე
მეორე საღამოს გაპრანჭული გოგოები "ბირჟაზე" გამოვიდნენ იმ იმედით რომ ალექსანდრეს ნახავდნენ მაგრამ რატომღაც ბიჭი არსად ჩანდა.
-ალო, ალექსანდრე როგორ გამახარე რომ დამირეკე..... კი სოფელში ვარ.... აუ კაი რა შენ ჩამო... კაი კაი ხო ამოვალთ.....არა მე და ჩემი დაქალი. კაი მოგწერ
-ვინ იყო?
-გოგო ალექსადნრე და წამო ავიდეთ ცოტა ხანს არ ჩამოდის თვითონ მაგათი თავი არ მაქ და მაგრად მენატრებიო
-ეგ რა წესია მე არ მოვდივარ
-ოო სალი მორჩი ახლა და წავედით
-თამო არა რა მინდა მე
-ჩემი ხათრით თან კმაზლს გაგაცნობ
-ჩაკვდი, კაი წამო ოღონდ მალე დავბრუნდეთ
-ხარაშოოოო
სიბნელეში საკამოდ მაღალი ბიჭის სილუეტი გამოკვეთა,რომელიც ჩვენსკენ მოდიოდა
-ალე ჩემო საყავრელო , უცებ წამოხტა თამო და ბიძაშვილს მოეხვია
-გიჟო მომენატრე ძალიან
-ვაიმე მეც მეც, ძლივს არ გნახე
-შენი ჯიში შე აფერისტო შეეეხუმრა ბიძაშვილს და კიდევ ერთხელ მოეხვია
-უი ხო გაიცანი ეს სალია შენი.. შენი კი არა და ჩემი დაქალი
გაეცინა თამოს მაგრამ ღიმილი სახეზე შეაშრა როცა სალის სახეს შეხედა
-სასიამოვნოა სალი
-ჩემთვისაც
შემდეგ კიდევ ბერვი ილაპარაკეს ბიიძაშვილებმა ბევრიც იხუმრეს და სახლისკენ ავიღეთ გეზი. ალექსანდრე მიგვაცილებდა. სიბნელეშიც კარგად ჩანდა მისი სპორტული აღნაგობა თუმცა სახე ნაკლებად.


თუ მეტყვით კარგია და გააგრძელეო მხოლოდ იმ შემთხვევაში გავაგრძელებ.
პ.ს იმედია საშინელი არ არის