დღეები გადიოდა,მია და დამიანი ერთმანთს თითქმის სულ ეკამათებოდნენ,ხან რაზე და ხან რაზე..ნონა უფრო უცნაურად იქცეოდა.ტელეფონზე ლაპარაკს მოუხშირა,ქმარს ადრინდელივით აღარ ექცეოდა,სულ ჩაფიქრებული დადიოდა...
-დედა,რა ხდება?(მია)
-რაზე მეკითხები?(ნონა)-კითხვაზე კითხვითვე უპასუხა.
-ამ ბოლო დროს,სულ სადღაც დადიხარ,ტელეფონზეც გამუდმებით ლაპარაკობ(მია)-ნონა გაბრაზდა,შვილს ყვირილი დაუწყო.
-მორჩი მია!ჩემს ცხოვრებაში ნუ ერევი!წადი!(ნონა)-მია დაღონებული გავიდა ოთახიდან.სახლში ყოფნა აღარ შეეძლო,ამიტომ ძმასთან ერთად სასეირნოდ გავიდა,გასართობ პარკში მიიყვანა,პატარა თამაშობდა,თვითონ კი ფიქრობდა. ფიქრებიდა მობილურის ხმამ გამოაფხიზლა..
-რა ხდება დამიან?(მია)-მოწყენილი,მაგრამ გაბრაზებული ხმით უპასუხა.
-უნდა ვილაპარკოთ!სად ხარ მითხარი.(დამი)
-პარკში,სანდრო მყავს(მია)-დამიმ გაუთიშა და ცოტა ხანში იქ გაჩნდა.
-რაო მია,ბავშვობა ხომ არ მოგენატრა?(დამი)-ხუმრობა და ცინიზმი იგრძნობოდა მის ხმაში.
-შენს ხასიათზე არ ვარ!თუ რამის თქმა გინდა მითხარი(მია)
-თეკლამ და სალომ მითხრეს,რომ იმ ბიჭმა სიყვარული აგიხსნა,მასთან ხარ?(დამი)-უნდოდა უდარდელად ეკითხა,მაგრამ ბრაზი მის ხმას მაინც შეეპარა.
-იმ ბიჭს ლუკა ჰქვია.მასთან არ ვარ!-გარკვევით უთხრა,ბიჭმა კი ამოისუნთქა.-თუნდაც მასთან ვიყვე,შენ რაში გაინტერესებს?როდის აქეთ დაინტერესდი ჩემი ცხოვრებით?!(მია)-დამიანი ჩაფიქრდა,არ იცოდა რა ეთქვა,ამას რომ თავი დაანებოს იმასაც კი ვერ მიხვდა,თუ რატომ ადარდებდა ეს ამბავი,რა ხდებოდა მის თავს.
-მე..(დამი)-სანამ რამეს იტყოდა მათთან სანდრო მივიდა.
-დაიკო,დაიკო,ნატინს მიყიდი?(სანდრო)
-რა თქმა უნდა,ჩემო საყვარელო(მია)-როდესაც ასადგომად წამოიწია,დამიმ გააჩერა.
-სალამი პატარა,მე დამიანი ვარ(დამი)-სანდროს ხელი გაუწოდა.
-შენ ჩემი დის შეყვარებული ხარ?(სანდრო)-მიას შერცხვა და გული აუჩქარდა,დამიანმა კი ჩაღიმა,მაგრამ...
-სანდრო!(მია)-თვალებით ანიშნა,რომ გაჩუმებულიყო.
-პატარა მეგობარო,წამოდი ნაყინი ვიყიდოთ,თან ვილაპარაკოთ(დამი)-პატარა ხელში აიყვანა და მხიარულად წავიდნენ.მია იქ დარჩა და გული გამალებით უცემდა,მაგრამ რატომ ვერ ხვდებოდა... მალევე დაბრუნდნენ ნაყინით ხელში.
-გამომართვი,ვიცოდი,რომ შოკოლადის ნაყინი გიყვარს(დამი)
-მადლობ(მია)
-ძმაზე გიჟდები ხომ მართალია?(დამი)
-კი ასეა..ცხოვრებაში ყველაზე მეტად მიყვარს(მია)-დამიანს გაეღიმა,რაღაცის თქმას აპრებდა მაგრამ მობილურის ხმამ გააჩერა.
-გისმენ ანა(დამი)
-თუ გცალია გნახავ დამი(ანა)
-ნახევარ საათში გნახავ,დაგირეკავ(დამი)-მიას არ ესიამოვნა,ამიტომ რამე ისეთი,რომ არ ეთქვა სანდროს დაუძახა წასასვლელად.
-მოცადეთ გაგაცილებთ(დამი)-მათ დაეწია.
-არ გვინდა,ჩვენით წავალთ.ყველაფრისთვის მადლობ,არ მოგაცდენთ,ანას ნუ ალოდინებ(მია)-ბრაზ ნარევი ხმით უთხრა,დამიც გაბრაზდა ამაზე.
-როდესაც რამეს გეუბნები ნუ მეწინააღმდეგები!(დამი)
-გითხარი,ჩვენით წავალთ მეთქი(მია)-როდესაც ბიჭი მიხვდა,რომ ვერ დაითანხმებდა,სანდროს მიუბრუნდა.
-პატარა მეგობარო,გინდა,რომ სახლამდე გაგაცილო?(დამი)-ეშმაკური ღიმილით უყურებდა.
-კი მინდა,წავიდეთ(სანდრო)-ბიჭმა ხელში აიყვანა და გზას გაუდგა,მთელი გზა ხმა არ ამოუღიმა მიას,სახლის წინ გაჩერდნენ,სანდრო მეგობარს დაემშვიდობა და შინ შევიდა.
-მადლობ,ისედაც მოგაცდინეთ,შეგიძლია წახვიდე(მია)
-კარგი,მაგრამ ჯერ შენ შედი!(დამი)-წარბ აწეულმა უთხრა,მიაც მიხვდა,რომ ვერაფერს იზამდა.
-კარგი,კარგი.მაინც ახერხებ,რომ შენი გაიტანო ხოლმე(მია)
-მე,ხომ დამიან ალკაზარი ვარ.ყოველთვის ვიღებ იმას რაც მინდა(დამი)-ბიჭმა ამაყი სიცილით თქვა.
-ძალაუფლების მოყვარული!(მია)-გაწიწმატებულმა თქვა.
--უკვე ზედმეტი სახელიც შემარქვი?(დამი)
-ვიზრუნებ,რომ მალე შეგირჩიო(მია)-გოგონა სახლში შევიდა,ნნონა კი არ დახვდა ურეკავდა,მაგრამ არ პასუხობდა... ამასობაში დიტო დაბრუნდა.
-ჩემო გოგო,ძლიან მომენატრეთ(დიტო)
-ჩვენც მამიკო..მითხრი,რომელ ნამცხვარს მიირთმევ?(მია)
-მმმ...პავიდლოანს.დედაშენი სად არის?(დიტო)
-არის უფროსო..არ ვიცი მამა,რომ დავბრუნდით არ დაგვხვდა.(მია)-სამზარეულოში ფუსფუსებდა,მამას ნამცხვარს დიდი სიამოვნებით უცხობდა..
დამი ძმაკაცთან იყო "საბასთან".
-ძმაო,დღს რაღაც მხიარული ხარ.ანასთან იყავი?(საბა)
-არა,მიას შევხვდი,მისი პატარა ძმა ძალიან საყვარელია(დამი)
-მიასთან რამე ხდება?(საბა)-თვალები ჭყიტა.
-არაფერი,უბრალოდ ძალიან მხიარულია და ამასთან საშინლად ჯიუტიც(დამი)
-რამეს გრძნობ?(საბა)
-არა,ერთმანეთს არ შევეფერებით,ხომ არ დაგავიწყდა?ეს შენ და გიგამ მითხარით(დამი)
-ძმაო!თაავს ნუ იმართლებ.თუ რამეს გრძნობ უნდა უთხრა(საბა)
-არაფერს ვგრძნობ(დამი)-თვითონაც არ სჯეროდა ამია.
-კარგი და ანასთან რა ხდება?(საბა)-დამიმ მძიმედ ამოისუნთქა.
-არ ვიცი,შეიძლება რაღაც გამოვიდეს(დამი)-წარბის აწევით უპასუხა.
-ყველაფერზე კარგად დაფიქრდი(საბა)...
დამი ფიქრობა,მაგრამ ვერ გაერვია,თუ რა ხდებოდა..ვერ ხვდებოდა რა ემართებოდა,როდესაც მიას გვერდით იყო,როდესაც უღიმოდა,თითქოს ყველაფერი კარგად იყო..ესიამოვნა როდესაც მან თავისი გაიტანა,მაგრამ ალბათ იმიტომ,რომ მოსწონდა როდესაც მას ემორჩილებოდნენ.

--------------------------------------------------------------------------

კიდევ 1 თვე გავიდა.. მია და დამი ერთმანეთს ხან უახლოვდებოდნენ,ხან კი შორდებოდნენ. მია ყველანაირად ცდილობდა,რომ მისგან შორს ყოფილიყო!დედამისის ქცევა უკვე ზედმეტი იყო..
ერთ საღამოს როდესაც ნონა სახლიდან გადიოდა უკან გაყვა.სახლიდან 15 წთ-ის სავალზე ერთ კაცს შეხვდა.გოგოს თითქოს ეცნო ეს ადამიანი,ოდნავ მიუახლოვდა მათ.
-როგორც იქნა!შეიძლება პასუხი მაჩვენო?-კაცი ოდნავ მკაცრად ესაუბრებოდა.
-კი,აიღე.-კონვერტი გაუწოდა,გახსნა და თვალები გაუფართოვდა,ენა ჩაუვარდა.-ეს მართალია,ის შენი შვილია!(ნონა)-გოგო დაიბნა,ვინ იყო მისი შვილი ვერ მიხვდა.
-რატომ მიმალავდი?!უფლება მქონდა მცოდნოდა!სანდრო ჩემი შვილია!-ეს ყველაფერი მეხს გავარდნა იყო მიასთვის,სამყარო თავზე დაენგრა,ვერ იჯერებდა.
-ლუკა,ეს უნდა გამეკეთებინა...მიყვარდი მაგრამ შენ წახვედი.მალე გავიგე,რომ ორსულად ვიყავი!ბავშვი არ მოვიშორე..(ნონა)-კაცმა გააჩერა.
-მთავარია,რომ ჩემი შვილი კარგად არის!მისი ნახვა მინდა(ლუკა)-მიამ იფიქრა,რომ ჩარეულიყო მაგრამ გაჩერდა.
-ხვალ შევძლებ,საღამოს 5ზე(ნონა)
-კარგი(ლუკა)-კაცი მას გადაეხვია,გოგონამ ვეღარ გაუძლო..მთელი საღამო დადიოდა,ტიროდა,ვერ იჯერებდა,რომ დედამისმა ეს გააკეთა,თავი საშინელ ჯოშმარში ეგონა.
გვიან დაბრუნებისას,მას ნონა შეხვდა.
-ამ დრომდე სად იყავი!-გოგომ არაფერი უპასუხა.-მიპასუხე!მია!(ნონა)
-მეძინება!(მია)-უხეშად უპასუხა და ოთახში შევიდა. მთელი ღამე არ ეძინა,ფანჯარასთან იჯდა და ტიროდა..
დილით არავის დაემშვიდობა ისე გავიდა სახლიდან.სკოლაში არავის ესაუბრა,არც მეგობრებს ისე წავიდა გაკვეთილებიდან. სახლში არ მისულა,ბაღში იჯდა,ხის ქვეშ და ფიქრობდა,მობილური გამორთული ჰქონდა,არც მასწავლებლებთან იყო. დამი ურეკავდა მაგრამ არ იღებდა.
-თეკლა,სალამი.დამიამი ვარ,მია თენთან არის?(დამი)
-არა,დილის მერე არ მინახავს.მასზე ვღელავ,ცუდად გამოიყურებოდა.-დამი შეშინდა.-არც სახლშია,ნონა დეიდამაც მკითხა(თეკლა)-დამიმ გაუთიშა,მიაზე ღელავდა,ვერ ისვენებდა. მთეელი საღამო გარეთ დადიოდა და მიას ეძებდა.
-სად ხარ,სულელო!ნუთუ ვერ ხვდები,რომ შენზე ვღელავ.რატომ არ ვიცი,მაგრამ ვღელავ!თუ ახლა გიპოვი,განანებ,რომ ასე მანერვიულე!(დამი)-ბიჭი ბრაზობდა,ღელავდა.ძებნისა გაახსენდა მისი და მიას საუბარი,საყვარელი ადგილი,ზუსტად იქ წავიდა.
-მანდ უნდა იყვე!მია!იცოდე..-სირბილით მივიდა.შორიდან დაინახა,რომ ხის ძირში ის იჯდა და ტიროდა. მიუახლოვდა და მხარზე ხელი დაადპ.-მია...(დამი)-გოგომ შეხედა.
-აქ რა გინდა!(მია)-ჩხუბი დაიწყო.
-რა მინდა?!ხვდები როგორ ვინერვიულე!?აქ რა გინდა.-დამი მას ჩაეხუტა,მთელი ძალით იკრავდა გულში.-მითხარი,რატომ არ მპასუხობდი,რა გჭირს?(დამი)
-მარტო მინდოდა ყოფნა..(მია)-ცრემლები მოსდიოდა.
-მეორედ ასე აღარ მომექცე,რამის ჭკუიდან გადავედი!(დამი)-ბიჭი ჩხუბზე გადავიდა.
-რატომ ნერვიულობდი!შენთვის ხომ არაფერი ვარ!?(მია)
-იმიტომ,რომ...-დამი გაჩერდა.-წამოდი სახლში მიგაცილებ(დამი)
-არ მინდა სახლში მისვლა!(მია)-გოგო უკან დაჯდა.
-გვიანია,შენები ინერვიულებენ,თან აქ მარტო არ დაგტოვებ!(დამი)
-მათი საქმე არ არის!შენ კი წადი.(მია)-დამიანი გვერდით დაუჯდა.
-კარგი,მეც აქ მომიწევს მაშინ დარჩენა(დამი)-მია გაბრაზდა.
-არ მინდა წადი მეთქი(მია)
-ან შენც სახლში წაგიყვან,ან მეც აქ დავრჩები(დამი)
-არსად არ წავალ!ვალდებული არ ხარ აქ იყვე!(მია)-ბიჭმა ყური არ ათხოვა,მას უყურებდა და უხაროდა,რომ მასთან იყო...
-მითხარი,ამ ჯერად რა მოხდა,სახლში რამე პრობლემაა?(დამი)-გოგოს ცრემლები წამოუვიდა.
-ეს ოჯახის საქმე...მე..(მია)-სათანადო სიტყვა ვერ მოიფიქრა.
-ნუ ღელავ,არ გაძალებ თქმას.-ცრემლები მოწმინდა.-მინდა იცოდე,რომ შენთან ვარ.-მიამ გაუღიმა და გააჟრჟოლა.-გცივა?(დამი)
-კი..(მია)
-მოდი ჩაგეხუტო.-მიამ გაკვირვებული სახით შეხედა.-გცივა,მე კი თბილი ვარ.-ბიჭმა ეშმაკური ღიმილით შეხედა,გოგოც ჩაეხუტა და გულმა გამალებით დაუწყო ცემა.-ვიცოდი.(დამი)
-რა იცოდი?(მია)
-ის,რომ ერთ ღამეს ასე ჩამეხუტებოდი..-მიამ ცივად გაუშვა ხელი და გაიბრძოლა,რომ ამდგარიყო,მაგრამ..-ნუ ცქმუტავ!(დამი)-ბიჭმა ძლიერად ჩაიკრა გულში.. მიას მალევე ჩაეძინა დამის მკლავებში..ბიჭი ბედნიერი იყო,რომ ის,მის გვერდით იყო უვნებელი..
დილით მიამ თვალი,რო გაახილა,მომღიმარი დამიანი დაინახა.
-გაიღვიძე?როგორ გეძინა?(დამი)
-უკეთესადაც მძინებია..-უცბად სახლი გაახსენდა.-უნდა წავიდე(მმია)-ადგა და დამიანიც მიყვა.
-წამოდი გაგაცილებ(დამი)
-მე..არ..(მია)-თქმა არ აცადა.
-ეს შემოთავაზება არ იყო(დამი)-მიაც არ შეეკამათა,სახლთან მივიდნენ.
-მადლობ...ჩემს გამო მთელი ღამე არ გეძინა(მია)-თბილი ხმით და ღიმილით უთხრა.
-მთავარია შენ გეძინა(დამი)-ლოყაზე ნაზად აკოცა და წავიდა... მიას სახლში გაბრაზებული ნონა დახვდა.
-მთელი ღამე სად იყავი!?-მიამ ხმა არ გასცა.-მია!რას აკეთებ?სად იყავიმიპასუხე!(ნონა)
-სალისთან,მე და თეკლა!ახლა წავალ და დავძინებ!(მია)
-აბაშიძეების ქალბატონო,მერე დაგელაპარაკები!(ნონა)-გოგომ ყური არ ათხოვა,ოთახში ავიდა და საწოლზე დაეხეთქა. წუხანდელ ღამზე ფიქრში ჩაეძინა.თუმცა ნონა და მისი საიდუმლო ისევ ახსოვდა,კოშმარები აწუხებდა.......


---------
მეგობრებო,თუ შეიძლება თქვენი აზრი დაწერეთ მაინტერესებს მოგწონთ,თუ,არა...