ბუნება საოცარება იყო.ამ მთის ლაჟვარდზე გადაშლილი ეს მდელოები და ტყვე მომაჯადოებლად მოქმედებდა დამსვენებელზე.ჩემი ექიმი მართალი იყო,ჩემს გონებაზ ამაზე მეტად არაფერი მოუხდება,იქნებ ისე იმოქმედოს კიდეც,რომ ორი კვირის თავზე არც კი დამჭირდეს ექიმი.
საბა საბავშვო ეტლში მოთავსებული თავისთვის ღუღუნებლა და თვალს ვერ წყვეტდა ფოთლების რითმულს შრიალს,აქა-იქ,რომ შეყვითლებული ფოთოლი ნარნარით ეშვებოდა მიწაზე,რამოდენიმე მის კალთაშიც ჩავარდა.ბავშვის სიხარულისაგან ხელ-ფეხს იქნევდა და კმაყოფილი საოცარ ბგერებს გამოსცემდა.მისი ეს აღფრთოვანება მეც გადმომედო.ტყის და მთის სურნელით გაბრუებული არემარეს ხარბად ვაკვირდებოდი და ვფიქრობდი ღმერთძე,რომელმაც ეს საოცრება ჩვენთვის შექმნა.
დამსვენებლები საკმაოდ ბევრი ჩანდნენ.წყვილები,ოჯახები თუ ახალგაზრდები.პლედი მივაფინეთ მდელოზე და პატარასთან ერთად მოვკალათდით.რა კარგი,რომ გრძელი სარაფანი ჩავიცვი,ახლა კომფორტულად შემიძლია დავჯდე ისე,რომ არ ვიუხერხულო.საბას სათამაშოები დავუყარეთ წინ და მთელი არსებით თავის სამყაროში გადაეშვა.
-რომ ჩავალთ თბილისში შენს ექიმს ჩემი სახელითაც გადაუხადე მადლობა-ვერც კი შევამჩნიე ისე ახლოს ჩამომჯდარა ჩემთან თემო,მისი განიერი ბეჯები ჩემს მხრებს ნაზად შეეხო და მისი სურნელი მობერილმა ნიავმა სახეზე შემომაფქვია,სიამოვნებისაგან გამაჟრჟოლა,ნეტარებით წამიერად მივლულე თვალები.
-რისთვის?-ჯერ კიდევ არ მსურდა თვალების გახელა.
-ამ წუთებისათვის,ამ გარემოსათვის,ამ დასვენებისათვის-თემოს ვერ ვცნობ,თითქოს სულ სხვა პიროვნებაა,ძველი თბილისში დარჩა ჩემს გვერდით კი სულ სხვა ადამანია,მხიარული,იდუმალი,რომანტიული,რომელიც ცდილობს დამიახლოვდეს,ან....... მე მეჩვნენება ასე........ ავიბენი.
-სჯობს არ ვუთხრათ,თორემ გაწეულ კონსულტაციაში ორმაგი სარგებლობის გამო ანაზღაურება არ გაგვიზარდოს-ვერ ვბედავ თავის მაღლა აწევას ,ვხვდები თუ ასე გავაკეთებ მის თვალებს შევეჩეხები და ეს საშინლად არ მინდა,ამიტომ იქვე მოქანავე პატარა ბალახის ღეროს დავწვდი და თითებში შევათამაშე.
-მე ძალიან მიყვარს ბუნება-თქვა და ზურგით მიწაზე გადაწვა,ხელები კი თავქვეშ ამოიდო,ცოტა მომეშვა -ეს მხარე ჩემი სამშობლოა,მამა აჭარელია ,დედა გურული,ზღვააც მიყვარს და მთაც ,მაგრამ აქ ბუნების ასეთ საოცრებაში უფრო ლაღად და მშვიდად ვგრძნობ თავს,შემიძლია საათობით დავხუჭო თვალი და ვუსმინო თუ როგორ შრიალებს ფოთლები,როგორ ჟღურტულებს ჩიტები,ვუსმინო ამ საოცარ ხმებს და მოვწყდე სამყაროს.
-შენ მე მაოცებ-მუხლებზე მჭიდროდ მქონდა ხელები შემოხვეული და გაოცებული თვალს ვერ ვაშორებდი მის სახეს,იმას,რასაც ამბობდა სახეზე ეწერა.
-არ გინდა შენც გამოსცადო?-თვალები ფართოდ გაახილა და მაჯაში მწვდა ,მსკენ მსუბუქად მიმიზიდა,დავყევი,გვერდით პლედზე ფრთხილად წამოვწექი ,ხელები მუცელზე დავიწყვე და თვალები დავხუჭე.
-მოეშვი და მხოლოდ უსმინე-ხმადაბლა გადმომიჩურჩულა.მეც მზადყოფნით შევირხიე და სმენად ვიქეცი.თავიდან მეღიმებოდა ამ ყველაფერზე,მაგრამ მალევე ჩავწვდი იმ ჰანგების საოცრებას,რისი გადმოცემაც ასე მონდომებით სურდა ჩემთვის ჯერ თემოს ახლა კი ბუნებას,დაძაბულობა ნელნელა გამიქრა სახიდან და ნეტარების ტალღამ თბილად დამიარა მთელს სხეულში.
-რა საოცარია-კმაყოფილებით ჩავიჩურჩულე და ჩემდა უნებურად მის თითებს წავეპოტინე,ვიგრძენი,როგორ შეკრთა,წამიერად სურდა უკან წაეღო ხელი მაგრამ არ გააკეთა,მისმა ამ მოძრაობამ მეც დამაბრუნა რეალობაში,თვალები სასწრაფოდ გავახილე,თავი მისკენ მივაბრუნე და მის თბილ მზერას წავაწყდი, დაჟინებით მიცქერდა,სულში მიძვრებოდა,ის იყო ხელი უნდა გამეშვა მისთვის,რომ საშინელი სიმძიმე ვიგრძენი მუცელზე.
-ვაი-სიმწრით წამოვიძახე და თავი მაღლა წამოვწიე,რომ დამენახა რა ხდებოდა.საბუკა მთელი ძალით და კისკისით ცდილობდა ჯერ ჩემზე გადმობობღებულიყო და მერე მამიკოზე,ეს ისე საყვარლად და უზეირობ გამოსდიოდა,რომ მეც ჩამინგრია გვერდები და თემოსაც.ჩვენს ვიშვიშზე ის გულიანად კისკისებდა და თემო უფრო მონდომებულად იგრიხებოდა და ყვიროდა,რომ საბა მეტად გაემხიარულებინა,მე ფრთილად ჩამოვაცურე ჩემი ხელი მისი თითებიდან,ვიგრძენი არ მიშვებდა მაგრამ მაინც გავთავისუფლდი,ფეხზე წამოვდექი და კაბა ჩამოვიფერთხე.თითქოს არაფერი მომხდარა,პიკნიკის კალათს დავწვდი და თან მათ თამაშს თვალს არ ვწყვეტდი.
ამის გამეორება არასოდეს არ მომბეზრდება,რომ ამ ერთობლიობის ხილვა ყოველთვის ემოციებთ მავსებს და ერთიდაიგივე სურვილი იღვიძებს ჩემში-მინდა ,რომ მეც მათი ერთობლიობა ვიყო,მათო ოჯახი,ცოლი და დედა.
შებინდებული იყო სახლისაკენ,რომ ავიღეთ გეზი,სახლამდე არცერთს არ ამოგვიღია ხმა,თითქოს შინაგანად ვგრძნობდით იმ შეხების მიერ გამოწვეულ უხერხულ ვითარებას და დავპაუზდით.
საბა ვაბანავე,ვაჭამე და დაეძინა.მეც მოვიწესრიგე თავი და სამზარეულოში გავედი,ვახშმისათვის რამე უნდა მომემზადებინა.გამიხარდა,რომ თემო იქ არ დამხვდა.როგორც ჩანს მის ოთახში იყო.მაცივრიდან გამზადებული ფარში გამოვიღე და გუფთის კეთებას შევუდექი.ნახევარ საათში ქვაბში ყველა ინგრედიენტი მოთავსებული იყო და ნებისად დუღდა.მალევე შემომესმა თემოს ოთახის კარის ხმა.
-კი მამა კარგად ვართს,საბაც კარგადაა, მშვენივრვარ შეეგუა კლიმატს.....კი თათოც კარგადაა,გადაეცი ლია დეიდას,რომ არ ინერვიულოს,როცა მოუნდება დარეკოს-ჰო მე მობილური არ მქონდა,ან რაში მჭირდებოდა,ჩემი ნაცნობების რაოდენობის ჩამოსათვლელად თითებიც კი საკმარისი,იყო და ეს ნაცნობები ყოველთვის ჩემს გვერდით იყვნენ.
ვივახშმედ მშვიდად.დალაგების მერე აივანზე სარწეველა სკამზე ჩამოვჯექი და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას თვალს ვერ ვწყვეტდი,მიუხედავად იმისა,რომ სიცივისაგან საშინლად ავიბუზე,ადგომა აღარ მინდოდა.მხრებზე თბილი პლედის შეხება ვიგრძენი,გამოვფხიზლდი,მაღლა ავიხედე,თემო იყო.
-არ გაცივდე-მის ხმაში საოცარი მზრუნველობა იგრძნობოდა.
-მადლობა-აკანკალებული ხმით მივუგე,თბილი პლედი მესიამოვნა და მხრებზე უფრო მჭიდროდ შემოვიხვიე.
-არ მიწილადებ?
-რას?-დავიბენი.
-პლედს.
-მეტი აღარ არის?
-არა-აშკარად იტყუება,მაგრამ ........ სასიამოვნო ტყუილი იყო.
-კარგი-სკამზე გავიჩოჩე და პლედის კუთხე მივაწოდე,კიდევ კარგი საკმაოდ განიერი იყო და თავისუფლად დავჯექით.
-ასეთი იყავი ყოველთვის?-ვარსკვლავებისათვის თვალი არ მომიცილებია ისე ვკითე.
-ასეთი როგორი?
-მზრუნველი,მხიარული,კომუნიკაბელური.
-ყოველთვის..... და ამაზე მეტიც
-ასეთი უკეთესი ხარ.
-გავითვალისწინებ.-ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა ჩვენს შორის,მხოლოდ ერთმანეთის სუნთქვა გვესმოდა-თათო....
-ჰო-თითქოს ველოდი.
-როგორ ფიქრობ ძლიერი ქალი ხარ?
- მგონი კი-დამაბნია მისმა უცნაურმა კითხვამ.
-მზად ხარ ყველაფერი გაიგო შენს ცხოვრებაზე?
-უკვე კი
-კარგია.
-იმედია სერიული მკვლელი ან თაღლითი არ ვიყავი-რაღაც ისტერიული და შიშნარევი სიცილი ამიტყდა.
-შენ ყველაზე სათნო,თბილი და კეთილი ადამიანი იყავი ადრეც და ეხლაც.
-გულზე მომეშვა-ღრმად ამოვისუნთქე-მიხარია ასე თუ ფიქრობ.
-ჰო.......მეც.......იცი?....
-რა?
-არაფერი........არაფერი..... მე წავალ დავიძინებ-თქვა და უცებ წამოხტა ფეხზე და სახლში ჩქარი ნაბიჟებით შევიდა.მისმა აბნეულმა ლაპარაკმა გონება ამირია,მეორე დღეა თემოს საქციელი და საუბარი მაბნევს.ცოტა ხანში მეც ჩემს საძინებელში შევედი და ჩემს გოჭუნიას გვერდით მივუწექი.
.........................................
საძინებლის კარი სწრაფად მივხურე და ზურგით ავეკარი,საშინლად მინდოდა შეკრული მუშტი კედლისათვის დამეშინა ,ან მეღრიალა ,ან ...... არ ვიცი ემოციებისაგან მინდოდა დაცლა მაგრამ......
ძალიან მიჭირს თავის მოთოკვა,ახლა,რომ არ გამოვცლოდი ალბათ ვაკოცებდი...კი აუცილებლად ვაკოცებდი მის წითელ სავსე ტუჩებს....თავს ვერ მოვერეოდი კიდე ორი წამით,რომ გავჩერებულიყავი...მაშინაც,როცა მისი თითების შეხება ვიგრძენი ტყეში პლედზე წოლისას,მაშინაც ასე დამემართა,საბამ გადამარჩინა მაშინ.... ახლა კი მე ვიხსენი ჩემი თავი.
მეორე დილით ადრიანად წამოვდექი ფეხზე,მინდოდა გუშინდელივით გამეხარებინა თათო და ბლინები გამომეცხო.მას და პატარას ისევ ეძინა.ბლინებიც მოვასწარი მათ გამოსვლამდე და კაკაოს შემოდგმაც გაზქურაზე.საბა ეტლში იჯდა,უკან კი ზლაზვნით თათო მოყვებოდა.
-რა დაგემართა?-გულიგამიჩერდა მისი სახე,რომ დავინახე.
-ყველაფერი მტკივა-მოიკუნტა და გაშლილი ხელი გვერდებზე მოიდო.
-ეს მაღალი წნევის ბრალია,არაუშავს ხვალ ან ზეგ გაგივლის,მიუჩვეველი ხარ-გულზე მომეშვა,რომ სერიოზული არაფერი იყო.მისკენ წავიწიე,რომ სიარულში შევშველებოდი-აღიარე,იგონებ რომ საბას მე მოვუარე.
-ნუ მაცინებ გვერდები მტკივა-გაბრაზებით ხელი ამიქნია,მაგრამ ამ მოძრაობაზეც დაეჭმუხნა სახე.
- მოდი მოგეხმარო-მისკენ წავიწიე და ხელიდან ეეტლი გამოვართვი,საბა წინ გავაგორე და იდაყვი თათოსკენ გავწიე,რომ ხელმკლავი გამოედო ჩემთვის,მაგრამ ფეხი უხეიროდ გადმოდგა და ხელის გაყრის მაგიერ მთელი სხეულით დამეჯახა,თავი ვერ შევიმაგრე და ზურგით იატაკზე დავენარცხე,მე კი თათო დამეცა სხეულზე,მისი გაშლილი კულულები მთელს სახელე და მკერდზე გადამეფინა,ისე ახლოს იყო,რომ მისი ტუჩების სიმხურვალე მწვავდა.............................................

p.s,
მთალდ დიდი არაა წინანანდელთან შედარებით მაგრამ,არ დავაგვიანე და არ დავიკარგე 