- ცოცხალი ხარ ? - ჰკითხა სიცილით და საცვლების ამარა გაიყვანა საძინებელში.
პირსახოცი აიღო და ოდნავ მოწნინდა დანამული სახიდან წყალი.
- არ მინდა , პურასახოცი ! - თქვა და ხელი გააწევინა .
- აბა რა გინდა ? - გაიოცა და იქვე საწოლზე მიაგდო ...
- კოცნით გაშრობაზეც არ ვიტყპდი უარს ... - კისერზე თითი ჩამოუსვა და დაუნახა , როგორ გააჟრჟოლა მამაკაცს.
-კოცნითზე ? - დააზუსტა , შეპარული ღიმილით .
- აჰამ ...- თავი დაუქნია და საწოლზე ხელის მსუბუქი მოძრაობით გადააგდო.
ხარძიანმა ტუჩის კუთხე , ისევ მომაკვდინებლად ჩატეხა და წარბებს ქვემოდან ამოიხედა , ეშმაკური ღიმითა და მზერით.
მოდით ნატროშვილის ფიქრები გავძარცვოთ და შიგნით შევიპაროთ , იქნება და სიმპატიური პოლიციელები გვაკავებენ კაცო ...
ყოველთვის ფიქრობდა , პირველ ღამეზე.
არა განა °აკუნჩხულებული° იყო და არიქა კაცი მომიყვანეთო.
უბრალოდ რაც წამოიზარდა და თინეიჯერობის ასაკიც დატოვა , მას შემდეგ კითხვა აწუხებდა , ნეტავ როგორი იქნება ჩემი ქმარი , შვილი , ჩემი პირველი კოცნა და ღამე.
გოგონებსაც ჰქონდათ ამაზე ნალაპარაკები.
აი მაგალითად საწყალ ელენეს ეშინოდა , ამიტომ ეღავებოდნენ ესენიც პასტა აიღე და გაიხიეო.
ეჭვი მაქვს ელენეს შიშები მოეხსნა და ახლა იმის ეშინია , ერთი ღამე ° არ გამემაზოსო°...
დეას რაც შეეხება , ყოველთვის ამბობდა საწოლში °დომინანდი° ვიქნები და ამით ორმაგ სიამოვნებას მივიღებო.
° საიდან ეს აზრები ამ პატარა გოგოში ° ...
ხო და მაგას ვამბობდი , ცალი ფეხის მუხლი მოხარა და მამაკაცს მუცელზე დაადო.
საინტერესოა ნატროშვილმა , სექსუალური საცვლრბი ამ ღამისთვის , მომზადებულმა ჩაიცვა თუ ? ... თუ °ადრე გაფუჭდა° ეს გოგო და ° ამფერი რაცხები აცვია ღამე ? სიკვდილი ჩემი !°.
რა თქმა უნდა რემის ძალიან სიამოვნებდა ეს ყოველივე , მაგრამ ... მაგრამ დეას ამ დაბნეულობაზე ძალიან ეცინებოდა და ტუჩის კუთხე მაინც მარჯვნიდან , მარცხნივ გაურბოდა.
დეაც ამჩნევდა ამ ყოველივეს , აკანკალებული თითები მწყობრში მოიყვანა და პერანგის ღილები ოდნავ შეხსნა მისკენ დახრილმა .
ამას ქვია ° მკერდი სახეში გამარტყაო°...
ხარძიანს უკვე თვალები ებნიდებოდა , სასურველი და სასიამოვნო შეხებისგან.
უპირველეს ყოვლისა ისიც კი აბედნიერებს , რომ ხედავს , უბრალოდ , რომ შეეხოს ესეც ზე პიკურად ესიამოვნება და წარმიდგინეთ ... ნატროშვილი ა
სექსუალური ამორძალის როლში და ხარძიანი ° საღ° მდგომარეობაში...
ნელა შეხსნა პერანგის ღილები და ნერწყვი მძიმედ გადააგორა სასულეში .
ბოლომდე მოაშორა და მის შიშველ ზედა სხეულს , ხელები დაადო.
თითები აასრიალა და კომფორტულად მოთავსდა მის ფეხებზე.
ტუჩებზე დაეწაფა და ხელები თავთან ააწევინა , მტევნები დაძაბა და მაგრად მოუჭირა ხელზე .
ტუჩებით მუცელს ჩამოყვა და თითოეული კუნთი , ცალ-ცალკე დაუკოცნა , ქამარი ხელებით გაუხსნა და საჩვენებელი თითები ნელ-ნელა ჩამოასრიალა მის მკერდზე .
ხარძიანი როგორ იყო? თქვენ წარმოიდგინეთ და დომინანტი ქალი საწოლში თან აცინებდა , თან აბედნიერებდა.
მოთმენლად მოიქვია თავის ქვემოდან და ზემოდან დააჩერდა.
- ეს ჩემი პარტიაა ფისო... - ტუჩებზე საჩვენებელი თითო დაადო და მაშინვე დაეწაფა სასურველს.
მერე იქ რაც მოხდა ჩვენი საქმე არაა , ბევრი ვნახეთ ისედაც თვალებზე თითები აიფარეთ .



°°°•°°°



დილით პირველმა რემიმ გაახილა თვალები , საათს ახედა და ისრები 13:03 -ს უჩვენებდა.
გვერდით გაიხედა და დაინახა , როგორ მშვიდად ეძინა ნატროშვილს...
დროდადრკ ძილში ტუჩებს აცმაცუნებდა და წარბებს ხან ხსნიდა ხან კრავდა.
ისეთი ბავშვური და ლაღი იყო , უნებურად გაახსენდა მაშინ , თავის სახლში როგორ ეძინა ...
მასზე მოქცეულს და მის ყელში ცხვირჩარგულს.
ასევე უნებურად გაეღიმა და შიშველ მუცელზე ხელი შუცურა.
იგრძნო დავლილი ჟრუანტელი , თავის სხეულზეც და ხელქვეშ , რომელიც დეას შიშველ მუცელზე ედო.
ცხვირი მის კისერში ჩარგო და ქოქოსის სურნელი ძალიან მაგრად შეისუნთქა.
ნატროშვილი გამოძრავდა , გვერდი იცვალა და უკანალი სასაცილოდ მიუშვირა მამაკაცის სხეულს ...
- ქალბატონო ... - ჩუმი ხმითჩასჩურჩულა რემიმ და გაიღიმა .
- ჰმ ... - ამოიზმუვლა და თვალები მოიფშვნიტა .
- რას მომიშვირე ეგ უკანალი , რისი თქმა გინდა მაგით ? - იკითხა და გაიცინა .
ნატროშვილი ნათქვამის სიტყვენის არსს , რომ ჩასწვდა მაშინვე თვალები ჭყიტა და გაოგნებული წამოჯდა საწოლზე.
კიდეს აეკრო და ხელი გულისკენ წაიღო.
ხელში მხოლოდ შიშველი მკერდი მოხვდა და გველნაკბენივით აიფარა ხელები.
ზეწარს დაეჯაჯგურა , მაგრამ ხარძიანის ტუჩში გაპარულ ღინილზე მიხვდა ,რომ ვერ ეღირსებოდა.

- რას აკეთებ ? - თვალები დააკვესა გაბრაზებულმა და დამორცხვილმა.
- რას ვაკეთებ? -გაიკვირვა და თითები მის მკერდზე აასრიალა.
წამში მიებნიდა თვალები ნატროშვილს და კისერი მოიღერა.
- უფრო სწორად რას ვაკეთებ ისეთს, რაც შენ არ გინდა ? - წარბები აუთამაშა და წელზე მოხვეული ხელით , თავის გვერდით მიიწვინა და ზემოდან დააჩერდა.
- კარგი რა ... გაჩერდი ! - დაჰყეფა და ფეხები ააფარათხალა.
- ნწ ... - თავი გააქნია და მუცელზე შეუღუტუნა .
ნატროშვილის მაშინვე აკისკისა და ხელ-ფეხის ქნევას მოჰყვა ჰაერში.
- გაჩერდი ... ცუდად ვარ უკვე . - იცინოდა და უკვე დიაფრაგმა ტკიოდა , სიცილისგან.
- მიყვარხარ ! - თქვა ბოხი ხმით და ღიმილით .
ღიმილი სახეზე შეეყინა და თვალები დაქაჩა.
შემდეგ წამწამები ააფახულა და ნერწყვი მძიმედ გადააგორა სასულეში.
გააზრებაც არ აცადა , არც აცია ,არც აცხლეა და სანამ გონზე მოსვლად დაიწყებდა , იქამდე ეცა და მთელი არსებით , არა ჟინით არამედ სიყვარულით დაუკოცნა ტუჩები და მაგრად მიიხუტა.
- ყველაზე დიდი ბედნიერებაა ,შენთან ერთად გაღვიძება . - თვალები დახუჭა და ცხვირი მის კისერში ჩაჰყო.
გაშეშებული იწვა და გონზე ვერ მოდიოდა.
ვერ აანალიზებდა რა ხდებოდა მის გარშემო.
- "ნუ თუ სადღაც აქ არის? შენი ლურჯი თვალები , არაფერს დავიშურებდი .... ერთხელ , რომ მათ შევხებოდი"
- რამპარარა , რა კარგია ,რამპარარა , შენა ხარ მზე და გამათბე მე , რა კარგია , ერთად ვართ მე და შენ ... - ღიღინში აყვა ხარძიანიც და კისერში აკოცა .
- ერთად ვართ მე და შენ , მე მათბობთ შენ და მზე ...- მთელი არსებით ამღერდა ნატროშვილიც.
- დაგარქვი მე შენ მზე , და მათბობ დღეს მე შენ ... და ერთად ვართ მე და შენ ... და მერე რამპარარა ,რა კარგია , რამპარარა რამპარარა , შენა ხარ მზე ... და გამთბე შენ , და რა კარგია , ერთად ვართ მე და შენ .... - შეხედა და თმა გაისწორა ღიმილით .
- მოდი გავაკეთოთ რამე ერთად ... - დაიწყო სიმღერა სიცილით .
- მოდი აიწიო კაბა ... - გადაიხარხარა რემიმ და ოდნავ გაიწია უკან.
- მასხარა ! - ენა გამოუყო და გაბუტული გადაწვა ბალიშზე. - კიდევ კარგი ის არ მითხარი , მოდი ვიზასაოთ ზღვაშიო ...

- ეგ იქნება კაცო ... - გაბრაზებულ სახეზე დასცინა და "შესარიგებლად" დაეწაფა ტუჩებზე.
^^^
ბედნიერი სახით ჩავიდნენ ქვევით და სასუმრო ოთახში შეკრებილ სამეგობროს მოავლეს თვალი.
ელენე და ლუკა ხელი-ხელ გადახვეულები ისხსნენ და წყვილებს დასცინოდნენ.
ამაზე ვიბლიანი ირეოდა და რას ქვია მე დამცინეო , აქეთ-იქით დაარბენინებდა ლუკას.
მერე ელენე ევედრებოდა , ნაადრევად ნუ დამაქვრივებო .
- ეს ჩვეულ სტიქიაშია . - გაიცინა რემიმ და დამჯდარმა , საყვარელი ქალი კალთაში ჩაისვა.
მანაც გაბადრულმა მიადო მხარზე თავი და გოგონებს გაუღიმა.
- მოსაყოლი დაგიგროვდა ვგრძნობ ... იმოქმედა ბაყაყებმა ? - გაიცინა გიორგაძემ.
- თავზე გადამასხა ... დამასწრო... - სიცილით ჩაილაპარაკა და ზიზღით დამანჭა სახე.
- ფუუ ... - ხელი აიქნია და ფეხები მაგიდაზე ააწყო მარიამმა.
- რა ზრდილობაა გოგო ... - ფეხებზე ხელი აუსვა , შეპარულით ღიმილით თორნიკემ.
- ზრდილობა ის იქნება , რომ შემოგარტყავ ახლა ... - ძალიან მშვიდი სახით გახედა და მთელი ირონია ჩააქსოვა მის სიტყვებში.
- უკვე შემორტყმაზე გადადის ... - წარბები აათამაშა ბიჭმა.
- ნეტა აქამდე , რატომ არ გადავედი ? - თავისთვის დასვა კითხვა და თავი გადააქნია.
გიორგაძე ჩუმად იჯდა და მთელი მონდომებით თამაშობდა თამაშს.
წააგო თუ არა მობილური ისროლა გაბრაზებულმა და ფეხები ააბაკუნა.
ქავთარაძემ უცებ გაგიჯებულ გოგონას გაკვირვებულმა გადახედა წარბები შეკრა , მისი მობილური პირდაპირ მის ფეხებთან დავარდა.
ზუსტად მაშინ გაისმა მესიჯის ხმა და შემთხვევით წაეკითხა , ისე კი არ უნდოდა...
ნწ ...
"როგორ ხარ ანუშ?"
წარბები უფრო მაგრად შეკრა და სახეს დააკვირდა , რომელიც აღარ ჩანდა.
მობილური მიაწოდა და ვითომც არაფერიო ისე გააგრძელა ლუკასთან და ელენესთან საუბარი.
უცებ ანას სიცილი გაიგონა და მაშინვე გადახედა წინ მჯდომს.
გიორგაძემ , "დარცხვენილმა" აიფარა უხერხული ღიმილით ტუჩებზე ხელი და გადაიკისკისა.
- რა ხდება ? - იკითხა ელენემ , როცა დათას გაავებული სახე დაინახა.
- არაფერი , გიომ რაღაც სასაცილო მომწერა ... - გაიცინა და მარიამს თვალი ჩაუკრა.
- რომელმა გიომ , შენ რომ მოგეწონა და მარიამს , რომ დაუწყო ჩალიჩი ? - გაკვირვებულმა დეამ თავი წამოყო.
-ხო ... მარიამსაც წერს და მეც ... - გაიცინა და მობილური მარიამს ანახა.
კიკნაძემ გაკვირვებულმა ჭყიტა თვალები და სიცილი ატეხა.
- აუ წაიკითხე ... რაო ... - ელენე უკვე სიცილს ვერ იკავებდა , ვიბლიანის და ქავთარაძის სახეებზე.
- რაო და ...შენ და მარიამი წამოდით სადმე კაფეშიო ... - წაიკითხა სიცილით ანამ.
- წადით ... - საყვარელი კაცის კისერში აფხუკუნდა ნატროშვილი და რემისაც ღიმილი მოედო სახეზე.
- არსად არ წავლენ ! - დასჭექა გაბრაზებულმა ლუკამ , სერიოზული ხმით .
- რაო ? - დეიდაშვილის სიტყვებითა და ტონით გაკვირვებულმა მარიამმა თავი ამოსწია მობილურიდან.
- რა იყო ? არ მინდა , რომ ჩემი მამიდაშვილი და დეიდაშვილი ვიღაც დასირებუ*ლებს ხვდებოდნენ ! რამე არის პრობელმა ? - წარბი ასწია ჰაერში ჩიქოვანმა.
- როგორღაც მივხვდებით , ჩვენ თვითონ ვის უნდა შვეხვდეთ და ვის არა ! - გაბრაზებული ახტა ანა ... - ახლა გაგახსენდა შენი მამიდაშვილი , რომ ვარ და ეს შენი დეიდაშვილი ? - მარიამზე მიუთითა და შემდეგ დათაზეე და თოკოზე.
- ანა ბევრს ნუ ლაპარაკობ და საერთოდ ვიღაც ყლ* გიოს გამო , რატომ მაჩხუბებთ ?ხო იცით , რომ არ მიყვარს ტონისთვის აწევა ?! - წყობიდან გამოვიდა მამაკაცი.
ელენე უხერხული ღიმილით დაექაჩა ხელზე და ყურთან ტუჩები მიუტანა.
- სულელო ! ვერ მიხვდე , რომ აეჭვიანებენ ! რა ხარ ასეთი ქლიავი ?! , ესენი არიან ხისთავიანები თუ შენ ?! - ჩასცურჩულა და ლუკასაც მაშინვე აღებეჭდა ღიმილი სახეზე.
- აა ... წადით კაცო რა პრობლემაა , გიოს უთხარი კაი ბიჭი გაგაცნოს , ჩემი ძმაა ეგ . - უცებ გადააკეთა და სიცილი დაიწყო ,ძმაკაცების სახეზე.
ანამ და მარიამმა ერთმანეთს გადახედეს და თვალები გადაატრიალეს.

დღეები ერთმანეთს მისდევდა , ერთი თვე იყო მათი იქ ყოფნიდან გასული.
ერთ დღეც არ გასულა დაპირისპირების გარეშე , მარიამის , ანას , თოკოსა და დათას შორის .
ანა ისე იქცეოდა , თითქოს საერთოდ არ აინტერესებდა ქავთარაძე.
იმდენად გააბრაზა მისმა , პირველ დღევანდელმა რეაქციამ , საერთოდ გადაიფიქრა თამაშიდა ისე იქცეოდა როგორც სხვა დანარცენებთან.
მარიამი და ვიბლიანი, დღეში სამჯერ ჩხუბობდნენ და ხუთჯერ ხან , რომელი გარბოდა და რომელი მისევდა , ხან რომელი პირიქით ...
ერთი დღე არ გასულა , რომ ელენეს და დეას შეყვარებულებთან არ ეცუღლუტათ.
ხან ნინიასგან გარბოდა დეა ხან ბაბუასგან ელენე.
მერე ამაზე ბიჭები დასცინოდნენ და ეუბნებოდნენ , რომ სირბილი და მალვა არ იყო საჭირო, რადგან მათ მშობლებთან იყო უკვე მოგვარებული ყველაფერი.
არა ესენი მაინც იმალებოდნენ და დარბოდნენ ...
"მოგვწონს თამაშიო "
- აუ ეპილაციის გაკეთება მინდა ... - გიორგაძე სარკესთან იდგა და სახეზე თითებს დაატარებდა.
- აუ ხო რა , არ მეტყობა არაფერი პროსტა მივეჩვიე უკვე თვეში ერთხელ მისვლას , ჩავიდეთ და გავიკეთოთ ... - დეაც დაეთანხმა და თმა შეიკრა.
- ხო და მეორე დღეს დავბრუნდეთ ... - თავი დააქნია მარიამმა და ელენეს მხარს დაეყრდნო ნიკაპით .



^^^


ძლივს გამოეპარნენ ბიჭებს წაღვერიდან.
არც ერთ უთქვამს სად მიდიოდნენ , მიწერეს მობილურზე და ელენემ ლუკას მანქანის გასაღები , რომ მოიპარა მაშინვე სიცილით ჩახტა და დაქოქა.
- სად ხართ ?! - ელენეს მობილური აიღო დეამ.
- ხო მოგწერეთ ? თბილისში საქმე გვქონდა და შენი მანქანით წამოვედით ... - ჩაილაპარაკა , ჩუმი ხმით დეამ და აფხუკუნდა მათი რეაქციის წარმდოგენაზე.
- ჩემი გასაღები ... მანაქანა ... ვაიმე საჭესთან ... ვინ ზის ელენე ზის ? გააფრინეთ გოგო თქვენ ? - აღრიალდა ლუკა და აშკარად მობილური გაწია ყურიდან.
- დეა ! - როგორც კი ხარძიანის მკაცრი და დაბოხებული ხმა გაიგონა , ღიმილი წაეალა სახიდან.
- რა ... - ამოიხრიალა საწყლად და აფხუკუნებულ დაქალებს იდაყვი კრა.
- ახლავე მოაბრუნეთ მანქანა ! - დასჭექა მთელი ხმით .
- აუ რემი , ნუ ატრაკუცუნებ რაა ... საქმე გვაქვს და ხვალვე ჩამოვალთ , რა გჭირს ?

- დეა , რომ გეუბნები დაბრუნდით მეთქი და მოაბრუნეთ მანქანათქო არ გესმის ?! - ტონს აუწია ოდნავ და ფეხი მიჰკრა სავარძელს.
- რემი ... - საუბრის დაწყება გადაწყვიტა და აკანკალებულმა გადახედა გოგონებს.
- მომეცი აქ ! - გამოგლიჯა ხელიდან მარიამმა მობილური ... - რა გაღრიალებთ ? , რომ ვამბობთ საქმე გვაქვსთქო , ესეიგი გვაქვს! რას იჭიმებით მანდედან ?! - მობილური გათიშა და იქვე მიაგდო.
- ხომ არ მივბრუნდეთ მართლა ? - ელენემ და დეამ , ერთად თქვეს და გზას გახედეს.
- ნუ სულელობთ , აქედანვე დააჩმოებინეთ თავები , ელემენტარული შეგნება ხომ უნდა ქონეთ ?! - გაბრაზდა გიორგაძე.
- ხო მაგრამ ... გვეთქვა და ისე წამოვსულიყავით რაა ... -აბუზღუნდნენ გოგონები და მოწყენილები მიყვნენ დინებას ...



^^^


თბილისში ჩასულები სალონისკენ წავიდნენ და მოწესრიგებულები დარიგდნენ სახლებში.
ელენემ მანქანა და გასაღები დეას გადააბარა , მე , რომ გამოგიონ მომკლავენო .
მონატრებული მშობლები მოინახულეს და ისევ სკაიპში შეკრიბნენ.
მობილურები აუფეთქეს რემის და ლუკას , მაგრამ არც ერთი გამოდიოდა კონტაქტზე.
ყველაზე მეტად ის აბრაზებდა , რომ ახსნასაც კი არ აცდიდა.
თითქოს არ იცოდა , როგორ მდგომარეობაში იქნებოდა დეა ახლა.
კარგად ხვდებოდა ხარძიანიც , რომ ძალიან ნანობდა თავის შეცდომას ნატროშვილი , მაგრამ ყველაფერს ართულებდა და მისთის ჭკუის სწავლებას აპირებდა.
- არ იღებს ! - გაბრაზდა ელენე ... - შევქანდი უკვე !
- არც რემი იღებს ... - ცრემლები გადმოყარა და თვალები დახუჭა .
- კარგი გოგო რა გატირებს დამშვიდდი ... - ჩაილაპარაკა და თვითონაც გადმოყარა ცრემლები .
სკაიპი გათიშა და ლეპტოპი გამორთო.
ცრემლმორეულმა , გაიხედა ფანჯარაში და ოდნავ ჩაბნელებულ გარემოს თვალი მოავლო.
უმოწყალოდ ტიროდა და ყველა მოგონებას თავში ატრიალებდა.
გული ტკიოდა და ისევ იმ აუტანელ ტკივილს გრძნობდა შიგნეულად.
კარადას მივარდა და ატმისფერი , ლამაზი და გამჭივალე , თხელი სარაფანი გადმოიღო , ტანზე გადაიცვა და თმა უბრალოდ , ზემოთ აიწია კოსად.
ფეხზე თხელი , შავი , ლამაზი სანდელი მოირგო და ჩანთას ხელი დაავლო.
მობილური აიღო და სატენიც ჩანთაში ჩააგდო.
ოთახიდან გავიდა და მამასთან მიირბინა.
ნონა და ის გაცხარებულები მსჯელობდნენ პოლიტიკაზე.
ამან ხომ გითხარი ბიძინაო არ ივარგებსო , იმან მიშამ ხომ ივარგა და რას ამბობო.
შუაში ჩახტა და მამას შეხედა.
- რა გინდა , რა უნდა მთხოვო მამიკოს ფერია ? - ლოყაზე აკოცა და ეჭვით აათვალირ-ჩაათვალიერა , გამზადებული შვილი. - არაა ! - რომ მიუხვდა წამოიყვირა და წამოჯდა.
- აუ მაა , გთხოვ , ვერ დავიძინებ და ვერ მოვისვენე , როცა ვიცი , რომ ის ნაწყენია ჩემზე ... - ასლუკუნდა და ცრემლები გადმოყარა.
- რა ხდება და ... აუ ისე წამოვედით , რომ გზაში მოგვისწრეს დარეკვა ... და ძალიან გაბრაზდნენ ...
- სულელები ხართ ? - შეიცხადა ნონამ და გაბრაზებულმა გადახედა ლევანს.
- აუ მაა , დე გთხოვთ ...
- იცოდე , მშვიდად ატარებ , პრავას წაიღებ , არ მაინტერესებს მე პატრულის ახალი მექანიზმები და პრავის ტარების არ საჭიროება , დამირეკავ მაშინვე , როგორც კი ჩახვალ და არც ერთ ზარს გამოტოვებ , ჩემსას !
- გპირდებით , გპიდებით , მიყვარხართ ! ...



^^^


- რა აიტეხეთ რა ... - აბუზღუნდა გიორგაძე და თვალები მოიფშვნიტა.
- ხო რა ... ხვალამდე ვერ მოიცდიდით ? - გაბრაზდა მარიამიც .
ელენე გვერდით ეჯდა, საჭესთან მდჯომ დეას და ღიმილით აკვიდებოდა , როგორ ნერვიულობდა.



^^^


ჭიშკართან გააჩერეს მანქანა და ზუსტად იქ დააყენეს საიდანაც წაიყვანეს.
ჭიშკარში შესულებს ბიჭები ისევ ადგილზე დახვდათ , მხოლოდ რემი არ იჯდა იქ .
დეამ მშობლებთან გადარეკა და ეზოში შევიდა ასლუკუნებული.
- ხვდებით რა გააკეთეთ ? - გაბრაზდა ლუკა და ელენე მხარზე მოიდო .

- რატომ არ იღებდი ? - შეყვარებულს მხარზე ხელი მიარტყა ელენემ და სახლში გაუჩინარდნენ.
- კაი იყო ულვაშების , ბაკების და შუბლის დაპუტვა ? - გაიცინა ვიბლიანმა და ფეხები გაშალა.
- შენ წარმოიდგინე და იმაზე კარგი , ვიდრე შენ განცდილი გაქვს ... - წაკბინა მარიამმა და სისინით წამოდგა ფეხზე.
- მეც წამოვალ , თორემ ამათი ცოდვა არ დამაძინებს მერე ღამე ... - სიცილით გაჰყვა უკან გიორგაძე და დათას დაჟინებული მზერა არ შეიმჩნია.

- სად არის ? - თავი გააქნია ნატროშვილმა და ბიჭებს შეხედა.
- ძალიან გაბრაზებული იყო ! - თვალები გადაატრიალა დათამ.
- აუ ... მე მართლა არ მინდოდა ... უბრალოდ , ხვალ უნდა წამოვსულიყავით და ვეღარ გავძელი , დღესვე წამოვყარე ესენიც ... - თავის მართლებას მოჰყვა და ადგილზე გაშეშდა , როცა ღია ჭიშკარში ნათია და ხარძიანი შემოვიდნენ.
რემი იქვე ჩამოჯდა და ნათიაც ხელით მის მხარს დაეყრდნო.
ისეთი გველური ღიმილით , უღიმოდა მომტირალ დეას , რომ გული ერეოდა თვით რემისაც კი .
- ჩემო ფერია , რა გატირებს ? - მასთან ჩაიკუზა და შუბლზე ტუჩები მიაწება.
- ძალიან მიყვარხარ ! - მთელი ძალით მოეხვია და ტირილს მოჰყვა.
- წამოდი ჩემთან ... - ხელში აიყვანა და მისი ხელები კისერზე , რომ იგრძნო წამით მოლბა.
ნათიას თავის დაკვრით დაემშვიდობა და თავის სახლისკენ წავიდა.
პირველ რიგში , საყვარელი ქალის თავმოყვარეობას სცა პატივი და მას არ გადაახტა.
სიამოვნებით ეჩხუბებოდა იქვე , მაგრამ იცოდა რამდენად სძულდა ნათია , თვითონაც არ მოსდიოა თვალში ეს გოგო , მაგრამ შეხვდა და თხოვა , რომ წამოვალთ თქვენთანო და რა ექნა ?
გაბრაზებული წყაროზე იჯდა იქ , რომ მიუსწრო.
ამიტომ შეიკავა თავი , იქვე კამათისგან და საქმის გარჩევისგან , თორემ ნატროშვილს ამას შეარჩენდა ?
ოთახში აიყვანა და კარი მიხურა , ფეხზე დააყენა და ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა.
- აუ მე ... - საუბარი არ აცადა ხარძიანმა.
- თავზე გადამაბიჯე ხვდები ? ათასჯერ გთხოვე , მოაბრუნე ეს დედა ნაქაჩ*ი მანქანათქო , შენ რა გააკეთე ? მარიამს მიეცი მობილური და გამითიშე ? - ტონი მაინც გააკონტროლა , არ უნდოდა შეეშინებინა და ზედმეტი მოსვლოდა.
- ჯერ ერთი მე არ მიმიცია , მეორეც მინდოდა მობრუნება , მაგრამ მე და ელენე წამოვსულიყავით , მარიამი და ანა მარტო გაგვეშვა ?
- და წასვლამდე , რომ გაგეფრთხილებინეთ და არ გემაიმუნათ პატარა ბავშებივით არა ? - გაცხარდა და თვალები დაუბრიალა.
- აუ რემი ... - ტირილი დაიწყო და საწოლზე ჩამოჯდა.
ვერ უძლებდა მის ტირილს .
არც დეა იყო ნაკლებ დღეში.
თვითონ როგორ აწყენინა და ეს კიდე იმაზე ფიქრობდა , რომ ნათიას წინ არ ეჩხუბა და ცალკე გაერკვია.
მისმა მამაკაცურმა და ვაჟკაცურმა საქციელმა კიდევ ერთხელ მოიპოვა , მის თვალში აღიარება და ამის გამო უფრო ატირდა ნატროშვილი.
- მაპატიე ... - ჩაილუღლუღა და თავი ხელებში ჩარგო.
- კარგი დამშვიდდი და მეტჯერ ასე აღარ მოიქცე , შევთანხმდით ? -მასთან ჩაიცუცქა და თავი ააწევინა , ცრემლები შეუმშრალა და ცხვირზე აკოცა.
- გპირდები ... - კისერზე მოხვია ხელები და მის კისერში ჩარგო ცხვირი.
- ჩემი სულელი , სულელი ქათმისტვინა ... - თმაზე აკოცა და ჩაიხუტა.
ძალიან კი აინტერესებდა ნათია , როგორ ნახა , მაგრამ ამის კითხვას როგორ გაბედავდა ?
არა კი ენდობოდა , წამით არ შეჰპარვია მასში ეჭვი , კარგად იცოდა , დამშვიდებული იქნებოდა თუ გაცხარებული , მაინც სწორად მოიქცეოდა რემი.
მაგრამ იმ გათახსირებულ გოგოზე ბრაზი და წარსულში მომხდარი ფაქტები მოსვენებას უკარგავდა.
ნასიმაოვნებმა დახუჭა თვალები და გატრუნული ჩაძვრა ცხვირით , მის კისერში.
- არ ეღირსოს კაცი ! - დაიწყევლა და სიცილით ააბობღდა სხეულზე მამაკაცს . - ან თუ ეღირსება ... იმაზე მეტი არ ეღირსოს , ვინც დაკერა ...
- რა იყო , რამ გაგამწარა ვინმე აგახია ? - სიცილით კითხა და თმაზე გადაუვსა ხელი.
მის ფეხებზე ზემოდან მოქცეული წამოჯდა და ნელ-ნელა შეხსნა პერანგის ღილები.
- ნწ , უბრალოდ ვისაც კი შევხედე , დაინახა თუ არა ყველას კისერზე ჩამოეკიდა , ეგ მაღიზიანებს ! - გამოსცრა კბილებში და შიშველ მუცელზე ხელები აასრიალა.- არამგონია , ახლა ნათიაზე ლაპარაკის დრო იყოს ... მაგას მაინც არ ეღირსება კაცი ! - მტკიცედ თქვა და ტუჩებზე დაეძგერა საყვარელ მამაკაცს.
- დასჯის დროა ! - გაიცინა ზემოდან მოექცა , დომინანთ ქალს . - და მაინც ... - მისი ხელი თავისაში მოიქცია და , მის თითზე რაღაც ააცოცა.
გაკვირებულმა დახედა ნატროშვილმა ლამაზ ბეჭედს , რომელიც თითს უმშევენბდა .
- ცოლად გამომყვები ? - ტუჩებზე ნაზად აკოცა და შუბლზე ააცოცა ბაგეები.
ამჯერად ბედნიერებისგან ატირდა დეა და ცხოვრების სიყვარულს მაგრად აეხუტა.
- ქმრადაც მოგიტაცებ ! - გადაიკისკისა და ბედნიერი გაიყურსა მის მკლავებში.
- ასეც ვიცოი , ვინ მაცდიდა მე რამეს , როგორც საწოლში წყვეტ ფართხალს , გადამწყვეტ მომენტში ისე გაიყინები ქუჩაშიც , შენი ჭირიმე შუა გზაში არ მიმატოვო ... - გაიცინა და ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა.
- ნწ , გაცდი ქორწილს და მერე მოგიტაცებ ... - ლოყაზე აკოცა და ბედნიერი აკისკისა.
"- "ნუ თუ სადღაც აქ არის? შენი ლურჯი თვალები , არაფერს დავიშურებდი .... ერთხელ , რომ მათ შევხებოდი" ...
უკვე შეეხო , ჩაიძირა სამუდამოდ ჩაიძირა და იქ ცხოვრებაც ებედნიერა.
თხვდება , საყვარელ მამაკაცზე თხოვდება და უზომოდ ბედნიერია ...


შედარებით დიდი თავია, ადრეც დავდებდი , მაგრამ დენი წავიდა და ჩვეულებრივი 90-იანები მქონდა სახლში :დდ
მიყვარხართ !
ბოლოს წინა თავია ...