ელენე
დილით ოთახში თომა და დემე შემოვარდა, ფარდები გადასწიეს, რომ სინათლეს შევეწუხებინე
- ადექი ელენეე - დამკივლა თომამ
- ლუციფერის სახელით გიბრძანებ მომასვენო ფანგანო.. - ჩავიდუდუნე ჩემთვის
- აუ ადექი რა თბილისში ვბრუნდებით - თავი შეგვახსენა დემემ და ოთახი დატოვა
- რაა? მართლა? რა კარგიაა
- ხო, ქორწილისთვის უნდა მოვემზადოთ
- აუუ, სულ დამავიწყდა ქორწილი
- ელე, აჯობებს რომ ვიწრო წრეში გავაკეთოთ არა - მკითხა თომამ, ალბათ იმ იმედით რომ დავთანხმდები
- ჰმ.. არა, არა და არა, ჩვენ დიიდი ქორწილი გვექნება.. მიუხედავად შექმნილი ვითარებისა მე დიდი და ლამაზი ქორწილი მინდა
- ელე, სერიოზულად?.. იქნებ..
- რა იქნებ თომა, რა იქნებ.. მე გადავწყვიტე გვექნება დიდი და ლამაზი ქორწილი,.. გასაჩივრებას არ ექვრმდებარება
- ელენეეე
- ერთ სიტყვასაც აღარ ვიტყვი სანამ ჩემი ადვოკატი არ მოვა , გადი უნდა ავდგე
- პატარა ბავშვი ხარ რა..
- ახალი ამბავი - ბალიში მოვუქნიე, მაგრამ რად გინდა, კარს მოხვდა.. ავდექი, გავემზადე და დაბლა ჩავედი. მშვიდობიანად ვისაუზმეთ და თბილისის გზას დავადექით,, მთელი ერთი კვირა მაქვს, რომ ქორწილს ორგანიზება გავუკეთო.. შევჭამე ერთი კვირა თომა, ხან მოსაწვევების დიზაინზე ვკამათობდით, ხან ფერზე, ხანაც ადგილზე.. ნუ კარგით, ძირითადად მე ვჩხუბობდი.. ისე ვიქცეოდით, რომ თვითონაც აღარ გვახსოვდა ეს ფიქცია იყო, თუ ნამდვილი ქორწინება.. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მე ეს ქორწინება ძალიანაც მსიამოვნებს.. რა მიზეზიც არ უნდა ქონდეს, ეს ჩემი ქორწილია.. ჩემი და თომას ქორწილი.. ყველაფერი მზად იყო, კაბაც, ადგილიც და საქორწინო სახლიც.. თომას მეგობრევიც გავიცანი.. თუმცა ერთი მათგანი - აკო, საშინლად არ მომეწონა.. მისი თვალები.. თითქოს სადღაც მინახავს.. ქორწილის დღეც დადგა.. ჩვენ მაინც ვნერვიულობდით.. მთელი პრესა ჩვენს ქორწილზე გაჰკიოდა.. თორნიკე კი საეჭვოდ წყნარად იყო. ეს მას არა და არ სჩვევია.. დილით ლილი დამადგა თავს სტილისტებით და ყველა საჭირო ადამიანით.. გამიკეთეს ვარცხნილობა, მაკიაჟი და კაბაც მოვირგე.. ზუსტად ისეთი იყო, როგორიც მინდოდა წელიდან გაშვებული, დიდი შლეიფით, ლამაზი დეკოლტეთი.. უეცრად ლილი შემოვარდა, ხელი ჩამჭიდა და უმისამართოდ გამაქანა
- სად მიმარბენინებ გოგოო, აუ დამტყდა ქუსლებიი
- კარგი რა წიწილა, თომა მოვიდა და დროა ხელის მოსაწერად წახვიდეთ
- მერე რას მიმარვენინე, ქორწილს ჩემ ჰარეშე კი არ გადაიხდიან.. - ჰმ.. იცით თომას ჯერ არ უთხოვია ცოლობა, ხოდა დროა შევახსენოო.. კიბეზე ჩასვლისას შევეჩეხე თომას მზერას, თვალი გაშეშებული მიყურებდა.. ხელი წელწე მომხვია და ვიგრძენი მისი გაორმაგებული პულსაცია.. ახლოს მოიწია და ყურში ჩამჩურჩულა
- შეუდარებელი ხარ ელე - ტუჩები ყელზე მომაწება და ცხვირი ყელში გამიხახუნა.. ერთიანად დამბურძგლა და ამერ-დამერია თავში ყველაფერი.. თომას მიმართ უბრალოდ ნოწონებას კი არა იმაზე მეტს განვიხდი, ვიდრე წარმოვიდგენდი..
- გმადლობ.. მაგრამ სულ ცოტა დრო გრჩება თომაა, ხელი უნდა მთხოვო - თვალი ჩავუკარი და დემესკენ წავედი ჩასახუტებლად.. ჩემი ხელის მომკიდე ლილი იყო, თომასი კი მისი მეგობარი სანდრო.. ყველაფერი კარგად იყო.. ხალხი უკვე გველოდა საქორწინო სახლში, მანქანა გაჩერდა, თომა ჩემს მხარეს მოვიდა, კარი გამოაღო და ხელი გამომიწოდა
- წავედით
- აარა..
- ელე ნუ ბავშვობ
- არ ვბავშვობ, ჯერ მთხოვე
- რა უნდა გთხოვო
- ცოლობა იდიოტო - თომა ახლოს მოიწია და ტუჩებზე მომეწება
- ბევრს ტლიკინებ ელე, მაგრამ მაინც, რადგანაც არ იშლი, ელენე გეგეშიძევ, თანახმა ხარ ცოლად გამომყვე - და ბეჭედი გამომიწოდა
- კი - კმაყოფილი სახით შევხედე, ხელი შევაგებე და გადავედით.. ხელი მოვაწერეთ, შემდეგ ჯვარი სამებაში დავიწერეთ.. მშვენიერი საღამო იყო, ყველა ვერთობოდით.. მხოლოდ აკო გვიყურებდა რაღაცნაირი, ბოროტული მზერით.. წყნქრი მუსიკა ჩაირთო, მე და თომა დარბაზის ცენტრში ვცეკვავდით, ხელები მის მხრებზე მედო, მას კი წელზე.. თავი მის მკერდს მივადე და მესმოდა მისი გულისცემა.. ფეხისწვერებზე ავიწიე და კისერში ვაკოცე.. ვიგრხენი მისი ბუსუსები კანზე.. ჯანდაბა, ვერ ვხვდები რა მჭირს.. რატომ მაბნევს მისი სიახლოვე.. უფრო სწორად ვხვდები.. შემიყვარდა.. ასე მოკლე დროში, ასე ძალიან.. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მანამ, სანამ ჰორისონტზე თორნიკე არ გამოჩნდა. ავღელდი,. ვხედავდი როგორ გაბრაზდა თომა და დემე, თომამ ხელი ძლიერად ჩამდა და ჩამჩურჩულა
- არ ინერვიულო, ვერაფერს დაგიშავებს.. უბრალოდ გაიღიმე და მოდუნდი.. ახლა იმაზე მეტად უნდა ეცადო შეყვარებული ჩანდე, ვიდრე აქამდე.. - თავი დავუქნიე, გავუღიმე და ძალიან ნაზად ვაკოცე ტუჩის კუთხეში.. თორნიკე მოგვიახლოვდა და მლუქვნელურად მოგვილოცა.. ყველაფერს აკვირდებოდა, ყველა დეტალს.. თომა არ მცილდებოდა გვერდიდან.. არც ის და არც დემე მარტოს არ მტოვებდნენ.. ცოტა ხანში საპირფარეშოში გავედი.. კართან არ ვიყავი უკნიდან ვიღაც რომ მომიახლოვდა
- შენ ჩემი ცოლი უნდა ყოფილიყავი - მომესმა თოღნიკეს ხმა - ამას ორივე ინანებთ, - შემეშინდა და ადგილზე მივეყინე, ვერ ვტრიალდებოდი . იკნიდან ამეკრო, მისმა შეხებამ აზრზე მომიყვანა და თავდაცვის ოთხრეჟიმიანი სისტემა ავამოქმედე.. ქუსლიანი ფეხცაცმლით მთელი ძალით ფეხში ჩავარტყი, იდაყვის წვერი კუჭში, ფეხებშუა ამოვარტყი და ბოლოს მუშტი ვუთავაზე.. ღმერთო ასე არასოდეს მიქნია, უბრალოდ ფილმში ნანახი სცენა იყო, საშინლად მეშინოდა, მთელი სხეული მიკანკალებდა.. სწრაფად გავედი და თომას ავეკარი... მაგრად მივეკარი
- ელე, რა გჭირს, ხომ კარგად ხარ
- უბრალოდ მომეხვიე კარგი? - თომამ ხელები მძლაბრად შემომხვია, მზერა კი საპირფაერეშოსკენ გასასვლელზე გაეყინა
- რა დაგიშავა - თავს ვერ იკავებდა თომა
- ვერაფერი, ვერ ხრდავ ტუჩიდან სისხლი რომ სდის?
- მითხარი რამე დაგიშავა? - გამკაცრდა თომა და მისკენ წავიდა, საყელოში ჩაეჭიდა და მიბნელებულ კუთხეში გაათრია, მეც გავყევი..
- ჩემს ცოლს ვერ მიეკარები, გესმის? სათითაოდ დაგამტვრევ ყველა ძვალს, შენ გამო ერთი ცრემლიც რომ გადმოუვარდეს.. - უყვიროდა და თან ურტყამდა - მასთან ასი მეტრის რადიუსით აღარ გნახო, თორემ რაც დაგემართება, იმაზე პასუხს არ ვაგებ.. - გაცოფებული იყო თომა, ასეთი ჯერ არ მენახა..
- თომა შეეშვი კარგი? გთხოვ თომა.. - ხმა აკანკალებული ვეუბნებოდი თომას, თორნიკემაც რომ დაარტყა ცუდად ლამის გავხდი და ვიკივლე, დემე გამოჩნდა და ძლივს დააშოშმინა თომა და თორნიკე გაათრია.. თომას ცელებივდასისძლიანებოდა და წარბი გატეხვოდა, მისი ამ მდგომარეობაში ნახვა მილირდა, მაგრამ თორნიკე უარესად იყო.. თომასკენ წავედი და ჩავეხიტე, ცრემლები ვერ შევიკავე..
-ელე - დამიძახა დამთბარი ხმით - ელე შემომხედე - სახე ამაწევინა - ნუ ტირი რა, ის ვეღარ მოგეკარება, გპირდები.. ჩემი ხომ გჯერა ელე? - მეჩურჩულებოდა თომა და თან შუბლზე მკოცნიდა, თავი დავუქნიე, რაზეც გაიღიმა.. ხელი ჩამავლო და მანქანისკენ წამიყვანა, დემე შეგვხვდა, ჩამეხუტა
- წიწილა, მოიშორე სახიდან ეგ გამომეტყველება.. აბა გაიღიმე ახლავე, მიდი ჰა, გაიღიმე - მოახერხა დემემ ჩემი გაღიმება. დაგვპირდა სტუმრებს მივხედავო და წავიდა.. მე და თომა სახლისკენ წავედით, იქ მისულებს ლამაზად მორთული დაგვხვდა ყველაფერი.. მე და თომა სხვადასხვა ოთახებში შევედით.. ვიბანავე დამოვიცვალე და ოთახში გავედი.. არ მეძინებოდა.. ცოტა ხანში წვიმა დაიწყო.. მიყვარს წვიმა, ფანჯრის რაფაზე დავჯექი და ფიქრებში წავედი.. თვალწინ ჩემი ოჯახი წარმომიდგა, მერე თორნიკეს სახე და ისევ შიშმა შემიპყრო, საშინელ ხასიათზე დავდექი. მისი მუქარის შემეშინდა, კიდევ ერთხელ საყვარელი ადამიანის დაკარგვის .. ვიგრძენი თომას შემოსვლა, მისკენ არც კი გამიხედავს საუბარი ისე დავიწყე
- წვიმა გიყვარს?
- რა? - ამ კითხვას ალბათ არ ელოდა
- წვიმა გიყვარს- მეთქი?
- ისე რა..
- ისე რაა? არა, ან გიყვარს, ან არა - გამიღიმა მხოლოდ
- მაშინ არა
- მე ყოველთვის მიყვარდა.. ადრე, წვიმის დროს გარეთ იმიტომ გავდიოდი, რომ წვიმის წვეთებთან მეთამამაშა, მერბინა, მეხტუნავა, ახლა კი მხოლოდ იმიტომ, რომ ისე ვიტირო, ვერ დაინახონ.. იცი დაკრძალვის დღეებიდან არაფერიც არ მახსოვს, გათიშული ვიყავი.. მის მერე ვცდილობ ძლიერი ვიყო, ვიღიმოდე, ვცანცარებდე.. ისეთი გავხდე, როგორიც ადრე ვიყავი.. მაგრამ ეს რთულია , ყოველთვის რთული იყო და რთული იქნება სულ.
- ელე - მხარზე შემახო ხელი - ცხოვრებაში მარტივი არაფერია გესმის, და თუ მაინც არის, მაშინ ის ადვილად მოსაბეზრებელია. ღმერთი იმაზე დიდ განსაცდელს მაინც არ მოგივლენს, რის გადატანასაც ვერ შეძლებ.. ასეთ ხასიათზე ნუ ხარ რა, შენ სიცილი უფრო გიხდება.. წამოდი, - მითხრა და ხელში ამაფრიალა
- რას აკეთებ, თომა სად მივდიბართ?
- წვიმაში, უნდა ვითამაშოთ, ვირბინოთ და ვიხტუნავოთ.. - გამეღიმა და მომეწონა ეს აზრი.. წვიმაში საყვარელ ადამიანთან ერთად, თუნდაც თამაში..
- რომ გაცივდე? - ვკითხე თომაა, ცოტა ხნის შემდეგ
- კარგი რა, ზაფხულის წვიმაა.. დაიცა, მეჩვენება თუ ნერვიულობ ჩემზე - ახლოს მობიდა და წარბები შეათამაშა
- სულაც არა - ვიცრუე უნიჭოდ - უბრალოდ მერე ჩემი მოსავლელი გახდები
- მხოლოდ ეგ? - გამომცდელად მკითხა და წლზე მიმჭიდა მკლავები, ნელ-ნელა უფრო ახლოს მოდიოდა
- კი - ვუთხარი ათრთოლებული ხმით, ის კი ძალიან ახლოს იყო, საუბრისას მისი ტუჩების მოძრაობას სახეზე ვგრძნონდი.. არ დააყოვნა და მალე ტუჩებზე მომეკრო.' ჯერ ნაზად მკოცნიდა.. მერე ღრმად და მთელი ვნებით.. ამ ჯერად მეც ავყევი.. ხასიათზე ნამდვილად მომიყვანა თომამ? კიდევ კარგ ხანს დავრბოდით და ვთამაშიბდით.. მერე სახლში შევედით, გამოვიცვალე და დასაძინებლად დავწექი..მალე კარის ჭრიალი გავიგე და თომა შევნიშნე..
- აქ რა გინდა?
- დღეს აქ ვიძინებ, გასაჩივრებას არ ექვემდებარება, და კიდევ, ერთ სიტყვასაც აღარ ვიტყვი, მანამ ჩემი ადვოკატი არ მოვა - შესაფერის მომენტში გამახსენა ჩემივე სიტყვები.. მოჩილად მივიწიე, მერე ერთმანეთს. ჩავეხუტეთ და გადავეშვით ძილის სამყაროში..

***********
გთხოვთ მითხარით რა თქვენი აზრი, ასე მგონია რომ საერთოდ არ მოგწონთ