[თავი 1]
–აქ რატომ ვარ?–თავს ხელებში ვრგავ და ფეხებს იატაკზე ვაბაკუნებ.
–იმიტომ, რომ მიყვარხარ!–გადაღლილი თვალებს ატრიალებს ჩემს წინ მდგარი მამაკაცი და ნიკაპზე ხელს ნერვიულად ისმევს.
–მე არ მიყვარხარ, გესმის? ერთი თვის წინ გაგიცანი! ეს ერთი თვე კი არ არის საკმარისი სიყვარულისთვის!–ოთახში ბოლთას ვცემ. მუცელში უცნაურ ტკივილს ვგრძნობ... ამის მიზეზი ნერვიულობაა, მაგრამ როგორ არ ვინერვიულო!
–ნუ პანიკდები! ცოტა დამშვიდდი და მერე ვილაპარაკოთ!–თვალებს მიბრიალებს ის და კომოდს ხელებით ეყრდნობა.
როგორია დამშვიდება მაშინ, როცა გატაცებული ხარ! როცა გეუბნებიან, რომ იმ კაცის ცოლი უნდა გახდე, ვის მიმართაც არანა... ნუ თითქმის არანაირი გრძნობა არ გაგაჩნია... ამ შემთხვევაში იმას მნიშვნელობა არ აქვს, რომ სიმპათიურია... არც იმას, რომ მომწონებია და ხშირად მისი მოხიბვლაც მიცდია, მაგრამ გათხოვებაზე და მით უმეტეს მის ცოლობაზე არასდროს მიფიქრია!
–ეს კანონდარღვევაა! ჩემი თავისუფლების ხელყოფა... ასე არ შეიძლება! თუ გიჩივლე...–საჩვენებელ თითს ბრაზით ვუქნევ და ისევ თვალს ვარიდებ, რადგან თუ აქედან ვერ გავედი, ჩივილს როგორ შევძლებ... თავის დახსნის საშუალებას კი ვერ ვხედავ!
–ეგ მუხლები და კანონები შენზე უკეთ მე ვიცი, მართა! და აი, სიცოცხლის ხელყოფაზე გაგიგია რამე?–ირონიით გაჟღენთილი ხმით მეკითხება და ხელებს უბეებში იყოფს.–ძალიან გთხოვ, ისტერიკებისგან თავი შეიკავე! მე შენთვის არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ!
ხო, როგორ არა, იცის! კანონებიც იცის, წესებიც და საერთოდ მთელი კონსტიტუცია დაზეპირებული აქვს! მაშ, როგორ გაბედა ჩემი მოტაცება! თუ პირადი ცხოვრება და სამსახური ერთმანეთისგან ძალიან შორს არის? ის პროკურორია, მე უბრალო სტუდენტი! ის დანიელია, მე მართა! ის მამაკაცია, მე ქალი! სწორედ ამ მიზეზების გამო ძალიან რთულია ჩემთვის იმის გაგება თუ რა მიზანი აქვს, რას აპირებს, რატომ მომიტაცა...
–არაფრის დაშავებას? რომ არ დაგთანხმდე? რომ გავიქცე? რომ წავიდე?–ვიცი, სულელურ კითხვას ვსვამ, მაგრამ იქნებ ასე მაინც გამოვტეხო.
–ნუ ღელავ, ესეც გავითვალისწინე. თუ იცი, საიდან უნდა გაიქცე, მეც მითხარი!–სარკასტულად მიღიმის და სავარძელში ესვენება.
ვხვდები, საუბრის გაგრძელებას ახლა აზრი არ აქვს! სკამზე ვჯდები და მაგიდის კუბუკრულ სუფრას ვაკვირდები... ასე ვცდილობ ნერვების დაწყნარებას! მართლაც რა აზრი აქვს ისტერიკებში ჩავარდნას, როცა შორიდან უკვე ვიცნობ დანიელის ხასიათს... მისი შეუვალობა, პირდაპირობა და სიმკაცრე გოგონებისთვის ამოუხსნელ ამოცანად იყო დარჩენილი... თავიდან მეგობრებს ავყევი და ამიტომ მინდოდა მისთვის თავის მოწონება, მერე ოდნავ დავახლოვდით და მეც მახეში გამაბა მისმა წაბლისფერმა თვალებმა და განსხვავებულმა თვისებებმა... შემდეგ კი რა მოხდა? მომიტაცა და როგორც თვითონ ამბობს, ამის მიზეზი სიყვარულია!
მყვარებია, მაგრამ ძალიან ადრე... მთლად ძალიანაც არა... მაშინ 13 წლის ვიყავი და თანაკლასელი შემიყვარდა... როგორ ყოველთვის ისეთ ადამიანებთან ვიწყებდი თამაშს, რომლებიც ხაფანგში ადვილად გასაბმელები არ იყვნენ. ასეთი იყო ნიკოლოზ ყიფიანიც. მე შემიყვარდა, ის ზედაც არ მიყურებდა! რამდენიმე წილს შემდეგ ჰორიზონტზე ახალი ობიექტი გამოჩნდა და ახლა მას დავუწყე კეკლუცი, თუმცა ზღვარს არასდროს გადავცილებულვარ.
წარმოშობით კი სვანი ვარ, მაგრამ ქუთაისში დავიბადე და ჩემთვის თბილისში სასწავლებლად გადმოსვლა ძალიან რთული აღმოჩნდა. ოჯახიც იქ დავტოვე, მეგობრებიც და ნათესავებიც... თუმცა ამდენი ხანი იურიდიულზე ჩაბარება მინდოდა და როცა სრული დაფინანსება მივიღე, უარს როგორღა ვიტყოდი!
დედაქალაქში თან გამომყვა უამრავი ცრემლი, დალოცვა, რჩევა და დედის გული! ვცდილობდი მაქსიმუმი გამეკეთებინა და ჩემი ოცნება ამეხდინა! ხალხი უნდა დამეცვა... პატიოსანი ხალხი... სულ ორი წელი დამრჩენოდა და იურისტი გავხდებოდი, მაგრამ ვინ გაცადა! პროკურორმა დანიელ სვანმა მომიტაცა! მამაკაცმა, რომელთანაც რაღაც ტრენინგებზე დავდიოდით კვირაში ერთხელ. პირველი შეხვედრის შემდეგ ყოველდღე, ყოველ წუთს, ყოველ წამს, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი და როგორც არ უნდა ვყოფილიყავი, უკან შავი გელენდვაგენი მომყვებოდა. დანიელი ხან კაფეში მხვდებოდა, ხან უნივერსიტეტში, ხანაც ჩემს ნაქირავებ სახლთან ახლოს, თუმცა ეს მოვლენები შემთხვევითობას ეწერებოდა. რამდენიმე დღე ერთად გავატარეთ, მიუხედავად იმისა რომ ბევრი ლაპარაკი არ უყვარდა, იუმორის შეგრძნება ჰქონდა... მის გვერდით თავს კარგად ვგრძნობდი... დრო სასიამოვნოდ გადიოდა, მისი გამჭოლი მზერა ყურადღებას მიფანტავდა და მაბრუებდა, მაგრამ სხვა ურთიერთობაში არ გადავჭრილვართ...
დღეს დილით კი უნივერსიტეტში მივდიოდი და გაჩერებაზე ვიდექი. ტაბლოზე არც ერთ ავტობუსს 15 წუთზე ნაკლები არ ეწერა, ასე რომ არც გაჩერებაზე იდგნენ ადამიანები. მხოლოდ მე ვიყავი! მხოლოდ მე! უეცრად ჩემს წინ მანქანა გაჩერდა. კარი გაიღო და ვიღაც მამაკაცმა ფურცელი დამანახა, რომელზეც მისამართი ეწერა. მკითხა, რომელ მოსახვევში უნდა შევიდეო, ის იყო მისამართის წასაკითხად დავიხარე, რომ ავტომობილში ერთი ხელის მოძრაობით ჩამტენეს... ძრავის დაქოქვის ხმა მომესმა, უცნაურმა სურნელმა თავბრუ დამახვია... და გავითიშე!
გონს რომ მოვედი ამ ოთახში, დივანზე ვიწექი, გვერდით კი დანიელ სვანი მედგა.
აი, ასე მოვედი აქამდე და არ ვიცოდი, როგორ გაგრძელდებოდა ჩემი ცხოვრება!
ცხოვრება, რომელიც აქამდე არაჩვეულებრივობით არ გამოირჩეოდა, დღეიდან მიმართულებას იცვლიდა!

^^^
ახალი ისტორიით შემოვფრიალდი და ვფიქრობ, განსხვავებული და არაორდინალური სიუჟეტია.
სულ შვიდი თავია და შევეცდები ყოველდღე მოზრდილი თავები დავდო, ამ თავისგან განსხვავებით.
ველი თქვენს შეფასებებს, ჩემო კარგებო...
თქვენი სოფო!
პ.ს. უდიდესი მადლობა ყველას, ვინც ჩემს წინა ისტორიას კითხულობდა და შეფასებებს არ იშურებდა!