-რა სისულელეა!-თავი გააქნია ევამ.
-კარგი,მაგრამ მე ასე მეგონა!
-რა მნიშვენლობა აქვს! საერთოდ რამე უნდა გეგონოს!-თვალებში ჩახედა მოცინარ ბიჭს.
-სახეზე აწითლებული ხარ..ხელი მომე,მგონი,გაგეყინა-გოგონას ხელები ტორებში მოიქცია და ნიშნის მოგებით ახედა.
-რა იყო?_გაიკვირვა ევამ.
-გაიყინე..სახლში უნდა წავიდეთ.
-კარგი,ჰო..-მალევე დასთანხმდა,რადგან იგრძნო,რომ მთელი სხეულით ხურდა,ხურდა სიცივისგან.
-წამო!-ხელი მოხვია ათრთოლებულ ბეჭებზე...-გზა ვიცი!-ანიშნა და ჩიხში შეუხვია.
ხმის ამოუღებლად მიდიოდნენ.რაზე ფიქრობდნენ ნეტა! არც არაფერზე ან უბრალოდ სიცივეზე,რომელსაც თოვლი ბადებდა.
-ლიფტი..-გახედა გოგონას და ისევ ჰორიზონს მიაშტერდა.
-ხელები გაყინული მაქვს,ვერ ამოვიღებ!-ევას სახე შეეჭმუხნა,ხელები მართლაც ყინულივით ჰქონდა..ხელთათმანების გაკეთება როგორ ვერ მოტვინა ამხელა გოგომ!
-სად გაქვს ხურდა? მე არანაირი რკინა არ მაქვს..-თავი გააქნია და ევას მიაშტერდა.
-ჯიბეში.
-რომელ?
-შარვლის.
-ამოგიღებ,კარგი?-გოგონამ მხოლოდ თავი დაუქნია,სხვა რა გზა ჰქონდა...წამებიც და გაბრიელის ხელი უკანალზე იგრძნო..ჰარნმონიული და ნაზი შეხება იყო,მაგრამ მაინც იგრძნო,რომ ვიღაცამ უკან ხელი შეახო.
-აჰა..შევხტით-ხელით ლიფტისკენ უბიძგა გოგონას.
-გასაღები აიღე-მიაწოდა გაბრიელს და გაყინულმა თავი მხარზე მიადო.
-ხვალ რეპეტიცია გვაქვს,მაგარია!-ღიმილით ახარა ბიჭმა.
-შევედით..
-აქეთაა ჩემი ოთახი..-თავის ოთახში ფეხაკრეფით შევიდა,კარები მიხურა და შუქი აანთო.
-გამოიცვალე და შხაპი მიიღე!-ბრძანებით შეხედა გაბრიელმა.
-ვაპირებ!
-მეგონა მეტყოდი,წადიო.
-მარტო არ მინდა..დარჩი!-მუდარით ახედა ბიჭს.
-ევა,კაი,დაგელოდები..თუ გინდა,ღამითაც დავრჩები.
-როგორც გინდა-ამ პასუხიდან უკვე ჩანდა,რომ ცუდი არაფერი უფიქრია..ამის საშუალებას ბიჭი არც არასდროს აძლევდა.
ცოტა ხანში ხალათის ამარა გამოვიდა და მაშინვე საწოლში შეწვა..
-გცივა ისევ?-ინტერესით შეხედა ბიჭმა.
-აღარ,კარგად ვარ,გაბრიელ.
-მგონი,დივანი არ გაქვს..ისე დიდი საწოლია და თუ არ იქნები წინააღმდეგი.
-მარტო არ მინდა..არ მეძინება..მოდი!-სასხვათაშორისოდ უთხრა და ანიშნა,დაწექიო.
-კარგი...ევა,რაზე ფიქრობ?-ჩაცმული მიუწვა გვერდით და მისკენ მიტრიალდა..-სახეც დაგიმშვიდდა.
-შევიშალე?-შეხედა ბიჭს და თვალები დახუჭა.
-არა..მოდი აქ!-უეცრად წელზე იგრძნო გაბრიელის ხელი.თბილად დაჰაეროვნად შეეხო და მიიხუტა..ესიამოვნა მისი ხელების სიმხურვალე და არაფერი უთქვამს..რა მეგობრები არ იქცევიან ასე თუ!
დილას დედამისის ხმამ გააღვიძა,ომარს ეჩხუბებოდა,ნასკების გასარეცხად შეყრა დაგავიწყდაო.
-ჰაჰჰა..-სიცილს მოჰყვა.
-ლამაზია შენი ღიმილი..
-სიცილი-შეუსწორა ბიჭს.
-არ წავიდე?-ცნობისმოყვარედ შეხედა გოგონას სახეს,ხელზე უჩქმიტა და ირონიით ჩაუკრა თვალი.
-საუზმის გარეშე ვერ წახვალ.
-ჰო,მაგრამ...
-გუშინ დამეხმარე,გაბრიელ..-ღიმილით ახედა.
-ჰო..ისე კარგი მეგობრები ვართ-მეგობრებს ხაზი გაუსვა და ისე წამოწია.
-კაი,მორჩი ბაზარს..ადექი,თავი მისკდება!
-ჰო?
-ჰო.
-ლონდა და ომარი რომ წავლენ,მერე გავიდეთ...კარგ რმაეს მოგიმზადებ.
-ყავითურთ?-ჰკითხა და არეულს ლოგინს დახედა-ერთად დავალაგოთ,თუ?
-მიდი,დაალაგე..-ევამ წიგნი ამოიღო.
-რას სწავლობ?
-ინგლისური სიტყვები უნდა გავიმეორო-არც კი შეუხედავს,ისე უპასუხა.

ათი საათი იქნებოდა,როცა სამზარეულოში გაიყვანა გაბრიელი.საყვარელი სალათი გაუკეთა,ვინეგრედი ძალიან უყვარდა ევას.გაბრიელზე არ იცოდა,მაგრამ,როგორც აღმოჩნდა,ბიჭსაც ყვარებია.
-კარგია,შენი გაკეთებული უფრო ასწორებს!
-ნორმალური სიტყვებით,ბიჭი!
-ყავას სვამ.ჰო?
-ჰო,შენ?
-მეც.

ცხრა საათზე ლეამ მოაკითხა...რაღაც ახალი ამბები უნდოდა მოეყოლა მისთვის.ერთი ის იყო,რომ მარიამმა ჩაუშალათ გართობა..ტირილით მივიდა,გიგამ მაწყენინაო.ნეტა სხვა არავინ ჰყავდა ამ გოგოს!
-მისმინე,უბრალოდ დაწყნარდი,კარგი?-მკაცრად დაიწყო ევამ.
-რატომ? როგორ?-სახე შეეცვალა მარიამს.
-გოგო..ჰოო..-ლეა ჩაერთო და დაქალს მხარი გაკრა.
-რატომ და...რაღაცაც მოგიყვები..მოგიყვები,თუ როგორი ძლიერი ვარ...-ევამ თავდაჯერებულად თქვა.
-გისმენ..
-ორჯერ მატკინეს გული...მომწონდა და სულ სხვანაირად გაიგეს...ორივე ადამიანი ჩემთან ერთსა და იმავე რამის გამო იყო..არასდროს მყოლია გვერდში ისეთი ბიჭი,როგორიც გიგა..მას უყავრხარ,მარიამ...იჩხუბებთ და შერიგდებით! წვრილმანები არ აქრობს სიყვარუსლ!-დამაჯერებლად საუბრობდა ევა..მართალიც იყო,რასაც ამბობდა.
-მართლა? რის გამო?-გულუბრყვილო ბავშვის გამომეტყველებით შეხედა.
-არავის უთხრა...ამას განა ყველას ვეუბნებო? შენ გამენდე დ ამეც გაგენდე...ამის გამო მრცხვენია კიდეც,მაგრამ რას იზამ..ასეთია ცხორვება!
-რის გამო და ცხოველური მოთხოვნილებების-წამოწითლდა ლეა და ფეხზე წამოხტა-ყველა კაცი ერთნაირია!
-ასე უფრო ამძაფებ ყვეალაფერს!-თვალები დაუბრიალა ევამ.
-რა ხდება და უბრალოდ უნდა დავმშვიდდე..-სახეზე ხელები აიფარა მარიამმა და მხრების ტოკვას მორჩა...
-წამო,ყავა დავლიოთ!-ფეხზე წამოდგა ევა და მარიამს ხელი გაუწოდა.
-სულ ამან უნდა გარიგოს რა-ბუზღუნს მოჰყვა ლეა.
-ჩუ,გოგო!-წარბები მაღლა ასწია ევამ.

თოთხმეტში საოცარი საჩუქარი მიიღო მარიამმა..ძალიან ბედნიერი იყო და არ იცოდა რა ექნა...საღამოს ევას კონცერტზეც მოვიდა,შეყვარებულიც თან ახლდა,მაგრამ ყვეალზე სექსუალურ მომენტზე,ბიჭი გაქრა...გოგონამ ვერ გაიგო საით წავიდა..
-გიგა! გიგა...-ცოტა ხანს ეძახა და მერე შეეშვა..უყურებდა და მის გულს უხაროდა...დროდადრო მედალიონზე დაიხედავდა ხოლმე,ერთი სული ჰქონდა როდის ანახებდა გოგონებს.
-როგორ ხარ?-გვერში ამოუდგა ლეა.თავიდან გიგა ეგონა,მაგრამ მერე მიხვდა,რომის სულ სხვა ვინმე იყო.
-გიგა არ გინახავს?-კითხვაზე კითხვით უპასუხა.
-არა..აქ იყო?-გაიკვირვე ლეამ.
-ალბათ,საპირფარეშოში გავიდა..ან კიდე მოშივდა-უდარდელად თქვა..-ნახე რა მაჩუქა!

-საოცარი იყავი...
-ვიყავით!-შეუსწორა ევამ გაბრიელს.
-მაგარი გოგო ხარ!
-მადლობ.
-უნდა ავღნიშნოთ.
-დღეს 14-ის..იქნებ გეგმები მაქვს-ირონიულად თქვა.
-არ გაქვს.
-რა იცი? და შენ?
-არც მე..წამო,სადმე წავიდეთ..გავერთოთ.
-წამოვიდოდი,მაგრამ ლეა და...გოგონებთან დავგეგმე!-თავი გააქნია.
-ჰმმ-უკმაყოფილო გამომეტყველებით გავიდა ბიჭი.

„საოცარი იყავი...“-ტელეფონზე იუცხო ნომერი დაინახა...მაგრამ რა მიხვდა...ეს გიგა იყო!
„შენც აქ იყავი?“
„ჰო.“
„მარიამმა სულ სხვა რამ თქვა..“
„არა...ასე იყო...ასე“
მეტი არაფერი მიუწერია,ტელეფონი ბალიშის ქვეშ ამოდო და თვალები დახუჭა...მძიმე დღე ელოდა და გამოძინება ნამდვილად სჭირდებოდა.


დრო მალე გადიოდა,სწრაფად და სწრაფად...ისეთი სწრაფი იყო საათი,როცა სკოლაში აღარ დადიოდნენ..იმ დღის მერე არც ერთი მათგანი მისულა სკოლაში..მის მაგივრად სახლში მეცადინეობდა ხოლმე ევა ისტორიაში...ისტორიის მასწავლებელი არ გამოადგა,აი,დედა კი ჰყავდა სასწაული...როგორც ყოველთვის,ის იყო მისი ისტორიკოსი,საგანი არ იცოდა,მაგრამ გამოცდებისთვის სულ ის ამზადებდა...ვინ თქვა ახმეტელის საატესატო წიგნით ვერ ჩააბარებო!
ევას საკუთარი თავის რწმენა ჰქონდა..ბოლო დროს სულ არ ხვდებოდა მეგობრებს,ლეა და ეგ ერთად ისხდნენ და ლონდას უსმენდნენ..ქალი კითხვებს უსვამდა და უსვამდა...ახლადგაღვიძებულს დაადგებოდა ხოლმე თავზე და ხან სტალინზე ეკითხებოდა და ხან ნაპოლეონზე..და ასე შემდეგ...
-აი,ტო ...10 თუ არ ავიღო..
-მერე?
-მერე მივახლი მაგ ჩალლის ფასს..
-ნუ ამბობ ასე!
-აუ,გოგო ეს პირველი პარაგრაფი ჰო იცი?-ცნობისმოყავრედ ახედა ლეას.
-ამაზე რაღაც ნაწარმოები რომ დავწერე 6 კლასში..გახსოვს რომ დაგვავალა?აააა ..შენ არ იყავი..აუ,ეგ კიდე ახსოვს მაგ ქალს...წინაზე რომ თქვა..
-ჰო....აუ,დავიღალე..-ევას საწოლზე ფეხები შემოაწყო.
-ისე მარიამისთვისაც დაგვერეკა.
-რაღაცას მალავ?
-არაფერს...უბრალოდ იმ დღეს გიგა მომწერა,საოცარი იყავიო...არადა არ ყოფილა მოსული..
-წასულა...
-აუ..კაი,კარს გავაღებ..
-მარიამ..
-ჰო,ლეამ დამირეკა.
-ჰო?-ღიმილით შეხედა დაქალს.

ყველა გამოცდაზე 10 აიღო...ერთი ისტორიაღა დარჩა...ღელავდა,საშინლად ღელავდა..ლეასთვის ხელი ჩაეჭიდა და სკოლის ეზოში ნერვიულად აცეცებდა თვაელბს.
-ნუ ღელავ-ამშვიდებდა დაქალი.
-გოგო,რომ ჩავიჭრა?-თვალებს ხუჭავდა და ოფლი ასხამდა.
-ასე რატომ ღელავ?
-არ ვიცი..მეშინია!
-ისტორია მოდის,ჩუ!-გაუბდღვირა ლეამ.
-თქვენ 10-11-ზე შეხვალთ.
-კარგით-ერთხმად უთხრეს.
-მგონი.ვიღაც გირეკავს...
-არ მაინტერესებს-ტელეფონი ისე გამორთო ევამ,რომ ნომრისთვის არც შეუხედავს...საშინლად ეშინოდა,არ იცოდა რით დამთავრდებოდა ყველაფერი.
-გოგო..რატომ ღელავ?-ისევ ჰკითხა შესვლისას ლეამ..ევა წინ წაიწია,ის შედიოდა 10-ზე.
-10-ს ვერ მივიღებ-მეთქი-მეშინია-ნიშნის მოგებით უთხრა და ზღურბლს გადააბიჯა..სხვა რა გზა იყო.პირდაპირ თავით გადაეშვა ოკეანეში..უკვე აღარ ეშინოდა,უკან დასაბრუნებელი გზა ხომ აღარ იყო!
„ყველაფრისგან სპილოს რატომ ვხვდი?“-შესვლისას პირჯვარი გადაისახა და თვაელბი დახუჭა...
-აქ,გოგონა!-დამკვირვებელმა კომპიუტერისკენ ანიშნა.
-ახლავე..-ხელების კანკალით შეიყვანა ინფორმაცია.
-დაიწყეთ..წარმატებები!-გაიგო ხმა და მისთვის რეალობა გაქრა...აქ უნდა დაენახვები რა ისწავლა ამდენ ხანს ისტორიაში...გოგონა გამამაცდა.კითვები მიდი-მოდიოდნენ,გული ჩადი-ჩამოდიოდა...ევა აღარ ღელავდა,ქულას ელოდა..ელოდა და უცბათ..ბრახ! გოგონა შეხტა,სკამიდან წამოხტა და ხელები სახეზე აიფარა...დამვირვებელი მისკენ წამოვიდა,სახეზე ფერი წაშლოდა...რაც უნდა იყოს,ჩაჭრა მაინც საშინელებაა
-რამდენი?-მეორე დამკვირვებელს გახედა შედარებით ახალგაზრდამ.
-გოგო,კარგად ხარ?-ევას გაიგო და გამოფხიზლდა..
-ცხოვრებაში პირველად მქონია ბედი-ჩაეღიმა და ხელი მოაწერა მითითებულ ადგილს..კარებთან გიაგ დახვდა,მასაც დაემთავრებინა გამოცდა და ევას უყურებდა..ალბათ,აინტერესებდა,რა ქნა.
-გილოცავ-შეხედა გოგონას და მისკენ წაიწია..ევამ მხოლოდ თავი დაუქნია და შემდეგ დუმილმა დაისადგურა...გიგას მკლავები ერტყმოდა მხრებზე და ისე იდგა..არც ერთი ინძრეოდა,მხოლოდ იდგნენ და იდგნენ..
-გადით და იქ აღნიშნეთ-ისინი მხოლოდ დამკვირვებლის ხმამ გამოაფხიზლა.
-უი,ჰო..-ღიმილიანი სახეებით გავიდნენ გარეთ,ერთმანეთს არ უყურებდნენ..უბრალოდ იღიმოდნენ.
-რამდენი?თითბერიძის მრისხანე თვალები გოგონასაკენ წავიდა.
-10-ამაყად თქვა.
-საღოლ,გვასახელე...ორი ოქროს მედალი ჩვენზეა..-ქალმა სიხარული ვერ დამალა.
-ევა...ჩავედით! დამიცადე..-გიგას ხმა გაიგო და შეჩერდა.
-მეც გილოცავ,ჩაბარებას..
-საოცარი ხარ..-ღიმილით უთხრა და გვერდით გაჰყვა.
-ახმეტელ-ლორთქიფანიძე-მურღულია საღოლ!-კისკისით ჩავიდა ევა დაბლა...მისი ხმა,ალბათ,ყველას ესმოდა!
-რა აიღე?
-სრული 10..მადლობა მათ.
-შენ გაკვეთილებსაც სწავლობდი,ქალბატონო..-ნიშნის მოგებით უთხრა ისტორიის მასწავლებელმა-ისე საღოლ.10 არავის გამოუტანია ჯერ.
„ვერც გამოიტანენ“-გაიფიქრა და გარეთ გავიდა.
-ლეა...-გადაეხვია დაქალს და კინაღამ დაახრჩო.

საღამოს მეთორმეტე კლასელი და ახლო „სასტავი“ ერთად წავიდა აღსანიშნავად.რაღაც ფილმი ნახე და სიცილით გასკდნენ,შემდეგ მარიამის სახლში ავიდნენ,მარიამმა დაიჟინა,რააცები მაქვს ამოტანილიო.
-აუ,ევამ 10 აიღო..რა სახე ჰქონდა დამკვირვებელს.
-მეტმა ვერავინ..-განავრცო ლეამ გიგას ნათქვამი.
-აუ,ისტორიის მასწს რა სახე ჰქონდა..მაგარი ვარ!-კისკისით თქვა ევამ..-აუ,ახლა ბანკეტი.
-შენ შოკი იქნები..-შეაქო მარიამმა.
-არ ვიცი,რა შევიკერო.
-იცი,იცის!-ღიმილით თქვა ლეამ.
ევა გიგამ მიაცილა სახლამდე..გოგონაგადმოვიდა თუ არა,ისევ უკან დაბრუნდა,თითქოს რაღაც დარჩენოდა..
-რა მოხდა?-თავი გამოყო მანქანის ფანჯრიდან გიგამ.
-ძალიან მაგარი წყვილი ხართ,დააფასე მარიამი!-გულწრფელად უთხრა და ჰორიზონტი დატოვა..სახლში და ლონდა ელოდა..უნდა ჩახუტებოდა საყვარელ დედას,ქალს,რომელიც მუდამ მასზე ფიქრობდა.

მეორე დილას განბლოკა ტელეფონი..თურმე გაბრიელი ურეკავდა,მას კი არ უპასუხა...ჩამოდი დაბლაო,ახლა წერდა.გაკვირვებულმა შეასრულა ბიჭის სურვილი,ჩაქროლდა ეზოში და ბიჭს შეეფეთა.
-გილოცავ...-გულში ჩაიკრა ევა და დიდ ხანს არ უშვებდა.
-რას?
-გოგო ხარ...საოცრება გოგო..
-ვის ესაუბრე?
-ლეაჩკები.
-ომგ!
-უნდა ავღნიშნოთ....წამოდი,რა..ევაჩკები,გავისეირნოთ..თან რაღაც საჩუქარი მაქვს...ძალიან მაგარი..
-გამოვიცვლი და მერე,კარგი?
ერთად გაატარეს ეს ლამაზი დღე...გაბრიელის ქალაქგარეთ არსებულ ქოხში იყვნენ და შესანიშნავად იგიჟეს,იხსნებდნენ საყვარელ წამებს და საყავრელ ცეკვებს ცეკვავდნენ...სასმელს მაინც და მაიცნ არ მისტანებიან...კვირა დღე იყო,თავისუფალი,ლაღი და ლამაზი...უბრალოდ საოცარი.
-გახსოვს პირველი ცეკვა,რომელიც ერთად შევასრულეთ?-ცნობისმოყავრედ ჰკითხა ევას.
-ვალსი იყო....
-საოცარი იყავი...
-უცნაური ხარ..-გოგონამ დაბნეულად შეხედა.
-უცნაური საჩუქარის დრო დადგა...
და უბრალო წამები..ეს იყო წამები,რომელიც ევას მუდამ ემახსოვრება...იმ წამებს გაბრიელმა საოცრად დამუხტა გოგონას ტუჩები..ბიჭის ბაგეების სიმხურვალე ევას მთელ სხეულს მოედო..
-ჩვენ..-კოცნის შემდეგ უკან გაიწია ევა.
-რა ჩვენ?
-ეს რა იყო?
-არ ვიცი...
-საჩუქარი?
-ჰო,საჩუქარი..

-მერე რამე გითხრა?
-არა..-თავი გააქნია ევამ.
-სახეზე ფერი არ გაქვს..რა მოხდა?
-მზად ხარ?-გოგონამ ცრემლები ძლივს შეიკავა.
-რა მოხდა? მალე თქვი,ამოშაქრე.
-კატო კომაშია...გუშინ ავარიაში მოყვა..
-რა?-ეს შოკი იყო..იმ წამს გული წაუვიდა,როცა გამოფხიზლა,გვერდით მარიამი ეწვა და თმაზე ხელს უსვამდა..მეორე მხარეს კი გაბრიელის ასვეტილი სხეული დალანდა...მგონი,ელანდებოდა...
-აქ ვარ?-იკითხა და წამოიწია..
-ევა,ლეამ დამირეკა...-გაბრიელმა გოგონას ხელი ხელებში მოიქცია და ტუჩები მიადო.
-მარტო ვარ ვარ? მეგონა,მოვკვდი..-იმედიანად ახედა ბიჭს.
-ევა,შენთან ვართ..-მარიამი ფეხზე წამოდგა და ტელეფონს მიაშტერდა.

საავადმყოფოში იჯდა და ტიროდა..რომ არა გაბრიელი,ალბათ,გულიც დგაუსკდებოდა..ცოტა ხანში გიგა მოვიდა და მარიამს დაუწყო დამშვიდება..
-საოცარი გოგო იყო..-დიახ,მარიამიც იცნობდა კატოს.
-გიგა...არ მჯერა..-ლეამგადაკოცნა ბიჭის და გვერდით მიუჯდა.
-ნაგავია ეს ცხოვრება!-ფეხზე წამოდგა ევა..ალბათ,წონასწორობას დაკარგავდა,რომ არა გაბრიელის ძლიერი ხელები,რომელიც წამიერად იგრძნო წელზე.ბიჭმა დაიჭირა და ლეას გვერდით ჩამოჯდა,გოგონა კალთაში ჩაისვა და მისი თავი მკერდზე მიიდო.
-მადლობ,გაბრიელ..-ლეამ მადლიერად შეხედა ბიჭს.
-ძლიერი უნდა ვიყო!-თავი წამოსწია ევამ..-ძლიერი..ჰო ასეა?-თვალებში შეხედა ბიჭს და ხელებიდან დაუსხტა.
-ევა,ჩავიდეთ დაბლა..ჰაერზე,არ გინდა?-გიგა ფეხზე წამოდგა და გოგონას თვალი გაუსწორა..
-კარგი-გაჰყვა ბიჭს ისე,რომ უკანაც არ მოუხედავს.
-ბანკეტი და ცხოვრება...არადა ნაგავია ყველაფერი..
-საშინლად ვარ..ბანკეტი კი არა..უბრალოდ ძილი მინდა,სამუდამო ძილი!
-ბედია ყველაფერი.
-არ გამაგონო..

ბანკეტზე არ უნდოდა წასვლა,მაგრამ დააძალეს,კატოს ეს ხომ არ ენდომებოდაო.გაბრეილმა შესთავაზა მეწყვილეობა,ისიც დასთანხმდა..ის კოცნა თითქოს ორივეს მიავიწყდა...ამ ბიჭში საუკეთესო მეგობარსა და გვერდში მდგომს ხედავდა გოგონა..უყვარდა მისი ღიმილი,გამოხედვა,მისი თბილი სიტყვები და ასეთივე თბილი შეხება.
მოკლე კაბა შეიკერა..ვერცხლისფერად ჰქონდა შემორტყმული ხორცისფერ ნაჭერს რაღაც ფორმებად,მოკლე იყო და ზე სექსუალურს აჩენდა..უნდოდა,რომ ეს დღე დასამახსორებელი ყოფილიყო.
-დღეს იყავი ბედნიერი,უბრალოდ დღეს!-დაარიგა ლეამ.
-შევეცდები..
-მეც უნდა შევეცადო..-სევდიანად ჩაილაპარაკა გოგონამ,თუმცა მისი სიტყვები საკუთარ თავს მიშტერებულ ევას არც გაუგია,მგონი.თმა ზემოთ აიწია სალონში,სოლარიუმშიც კარგად გარუჯულიყო..მაკიაჟ მთლად ხატავდა..მართლაც აფექტი უნდა მოეხდინა..
მარიამს ფოტოები გაუცვალეს გოგონებდა..უკვე ისე ახლოს იყვნენ,რომ უხერხულადაც კი გრძნობდა მარიამი თავის კატოს გამო..არ უნდოდა,რომ გოგონებს ეფიქრათ,მისი ადგილის დაკავებას ცდილობსო.
ბანკეტის დღეს ღელავდა..გრძნობდა,რომ ეს დღე საბოლოოდ ამშვდიებდა სკოლასთან და...და ბავშვობასთან...იქნებ ბავშვობის სიყვარულთანაც!
ეს იყო დღე,როცა უნდა უკან დაეტოვებინა პირველი კლასის ორი ნანკეტი,პირველი ასოებით გამოწვეული სიხარული,ემოცია,გრძნობები..ის ბიჭიც უკან უნდა დაეტოვებინა..ბიჭი მერხიდან...გიგაც!

-ყველაზე ლამაზი გოგო ხარ...მიხარია,რომ წილად შენიპარტნიორობა მხვდა...-გაბრილზე ბედნიერი იმ წამს,მგონი,არავინიყო..
-შენც..საუკეთესო ხარ!-ღიმილით ახედა და ამაყად ასწია თავი,უფრო ამაყად.
დარბაზში შევიდნენ...საოცარი გრძნობა დაეუფლა..მუსიკას დაუგდო ყური და იმავე წამს გიგა დალანდა..ბიჭი მისკენ იხედებოდა და ლამის იყო თვალები ამოვარდნოდა..
-ევა,ეს შენხ არ...-მრავალი კომპლიმენტი მიიღო იმ დღეს,მაგრამ გულიმაინც იმ ერთის სიტყვებს ელოდა..დამრიგებელმაც აღნიშნა,რა ლამაზი ხარო..ზოგმა ვერც კი იცნო გოგონა,იმ დღის შოკი იყო..დედოფალადაც კი აღაირეს გულებში მისი უნაკლო სხეული და უალმაზესი სახე.
-საოცარი ხარ..მაბრმავებ..-ბოლოს გიგამაც უთხრა..მხოლოდ იმ დროს,როცა გაბრიელი სასმელზე იყო წასული.
-ევაჩკა შოკია..-დალი გვერდში ამოუდგა გიგას.
-მარიამიც ერთობა,იმედია..-ჩუმად უთხრა ლეას ევამ.
საოცრად ნოსტალგიური და თბილი წამები..მოგონებები...დრო,რომელიც მალე და თან საშინლად ნელა გადის...12წლიანი ერთად ყოფნა და მერე უეცარი დასრულე..ბავშვობის ბედნიერი წლები..ის ლამაზი დღეები და წამები,როცა გიგას უყურებდა და ეს გულს უთბობდა..
ის წამებიც გაახსენდა,რომ ტარიელი გიგამ შეაყვარა...ჰო,მესამე კლასში სწორედ ის ასახირებდა მას...ის იყო მტირალი რაინდი..გაახსენდა როგორ ამყარებდა მაშინ იმედებს,ნესტანი ვიქნებიო,მაგრამ მისი როლი სხვა გოგონას არგეს..
ორ საათამდე კიდევ ფხიზლები იყნენ,მერე უფრო მოეშვნენე,თუმცა კდევ შორს იყო დასასრული..საჩვენებელი ცეკავ შეასრულეს ევამ და გაბრიელმა...ეს იყო ყველაზე ამაღელვებელი ცეკვა..ამ უკანასკნელს გიგამ გულში „ცეკვა-სექსიც“ კი უწოდა...ბიჭს ლოყები აითლებოდა და ოფლი ასხამდა...ცუდად ხომ არ ხარო,ისიც კი ჰკითხეს..შემდეგ საპირფარეშოში გავიდა,ისტერიულად სვამდა და გოგონას ისევ აშტერდებოდა..ენას ვერ იმორჩიელბდა,ფიქრები ღალატობდნენ,ბიჭი თავს არ ჰგავდა...უნდოდა,რამე ეთქვ,მაგრამ ესეც არ შეეძლო...ბოლოს ძალა მოიკრიბა და გიორგის გვერდით მიუჯდა,ძმაკაცს მუდარით აღსავსე თვალები მიანათა,მაგრამ მალევე მოაშორა,თითქოს იცოდა,რას ეტყოდა იგი.

იმ დღეს სახლში არ მოსულა.ის და გაბრიელი მთელი ღამე დახეტიალობდნენ,შემდეგ კი სკამზე ჩაეძინათ..ესიამოვნა გაბრიელის სურნელი..ისიცესიამოვნა,რომ დილას მეეზოვის ხმამ გააღვიძა.
-გაიღვიძეთ,ახალგაზრდებო!
-უიმე...-ფეხზე წამოდგა ევა.
„სად ხარ?“-გიგას მოწერილი ნახა,მაგრამ დააიგნორა.
-მეორე დღესაც ერთობით?-ჰკითხა ბიჭმა.
-ჰო..-თავი დაუქნია და ხელზე ჩამოეკიდა.
იმ დღეს აღარ უნახავს კლასელები,მთელი დღე გაბრიელთან გაატარა,სახლში იყვნენ და საუბრობდნენ...ევა თავის რომანებზე უყვებოდა,შემდეგ ფილმებს იხსნენებდა და საყვარელ წიგნებსაც არ ტოვებდა..

-რაღაც გაწუხებს,გიგა?-დამრიგებელს არ გამოჰპარვია...ის ადრეც ხომგრძნობდა,რომ რააც ვერ იყო..იქნებ ადრეც იცოდა,რომ ევას მოსწონდა გიგა,რომ იგი მისი ბავშვობის სიყვარული იყო...ან იქნებ გიგაზეც იგივეს ფიქრობდა!
-არ ვიცი..რაღაც მჭირს..
-იქნებ მესაუბრო..-თავის მანქანაში ჩაისვა ბიჭი.
-ევა მაგიჟებს...
-ვიცოდი! თქვენ ისე იყავით,რომ..
-რა იცოდით?
-ვერ ხვდებოდი,რომ იმ გოგოს უყვარდი..
-ახლა?-ცნობისმოყავრედ შეხედა.
-ახლა გზები გაიყო..ჰო ნახე როგორი თვალებით უყურებდა ის ბიჭი..შენც სხვას ხვდები..
-აქამდე ბრმა ვიყავი თუ სულელი?
-ალბათ,შეგეშინდა..ის სულ განსაკუთრებული გოგო იყო,თითით საჩვენებელი,წარმატებულისა და შეძლებული მშობლების შვილი..გაიზარდა და მოიშორა შენზე ფიქრები...ახლა სულ სხვა..მაშინ ბავშვი იყო..მას დიდ ხანს უყვარდა..ვგრძნობდი,რომ შენც გიყვარდა,მაგრამ ბავშვები იყავით,თავისუფლება მოგეცით!
-მაშინ ვერ ვხვდებოდი...
-ისიც ვერ ხვდებოდა..-თქვა ქალმა და ჰორიზონტს გახედა-ვინმემ იცის?-მიაშთერდა ბიჭს მუქ თვალებში.
-არავინ.
-გეშინია!

უფროსები ხშირად ჩვენზე მალე ხვდებიან,რომ ვიღაც გვუყვარს...გიგასაც უყვარდა ევა..უყვარდა,მაგრამ მაიცნ სხვას ხვდებოდა...იქნებ ცხოვრება ბედის ირონიაა!

-კატო მონატრება.
-ხვალ გამოცდაა,ევა..
-ვიცი,მარიამ..
-ვიცი,რომ იცი...
და გამოცდებიც დადგა...ეს დროც მალე გავიდა,დადგა ივლისი და გმოცდების პასუხების ლოდინში დრო უფრო ნელა წავიდა...მარიამმა გიგა ქობულეთში წაიყვანა,დაქალებს დაემშვიდობა და წავიდა..ლეა და ევა ისევ დარჩნენ მოწყენილობაში...
ევამ მოათავა აქაური საქმეები და ეგვიპტეში წავიდა.რა თქმა უნდა,ლეასთან ერთად...იქ მშვენიერი დრო გაატარეს..ბიჭები ყოველ წამს ეკიდებოდნენ ევას..აქ სულ სხვა ხალხია,უფრო გამბედავიო,ღიმილით ეუბნებოდა დაქალს..
ორი კვირა გაატარეს ლაღად,შემდეგ ისევ დაბრუნდნენ თბილისში..მშობლები ქალაქში არ დახვდა,მაგრამ სამაგიეროდ კარებთან საჩუქარი ნახა..გაუხარდა მისი გულს,გაუხარდა და ლამის სიხარულის ზენიტს მიაღწია...
იცოდა,რომეს გაბრიელისგან იყო და კიდევ ვერ იჯერებდა,რომ სექსუალურ მოცეკვავეს ის...იქნებ სიყვარული მეგორბობით როცა იწყება უფრო მყარია! მას რას გავუგებთ,მაგრამ,აი,ევამ კი გაიხარა,როცა არდებს წააწყდა...
„14-ში ვერ გაჩუქე და...“-ჩაეღიმა..გევრდით გაიხედა და ბიჭი დალანდა..ის იყო..მუცელი შეეჭმუხნა...ათასნაირი ენერგია იგრძნო და თვალები დახუჭა,ხომ არ მელანდებაო..
-აქ ვარ...როგორ ხარ?-ხელები წელზე შემოხვია ბიჭმა...გოგონამ მხოლოდ იმ წამს გაახილა თვალები და შემდეგ მზერა დაძაბა.
-შენ ხარ?
-ჰო,მე ვარ..
-ჰო?
-მომენატრე..

ზღვა უფრო უყვარდა,მთა ბებრების არისო,იტყოდა,თუმცა არც მასზე ამბობდა ხოლმე უარს..აგვისტოს შუა რიცხვები იყო,უფრო სწორედ,უკევ ნახევრის იქით იყო გაწეული კალენდარში რიცხები,როცა ბათუმში წავიდეთო,შესთავაზა ლეამ..
-კარგი,რა...საქართველო სხვაა..
-კარგი..ჰო..-მთა ზამთარში უფრო უყვარდა,ზაფხულში ზღვა და მზეაო-იტყოდა.

არა,ბათუმი ვინ აცალა..მარიამმა დარეკა,წამოდით ქობულეთშიო..გიგას სახლიც კი შესთავაზა,მარტო ჩვენ ვართო,თუმცა ევას არ უნდოდა...თითქოს ისევ ეუხერხულებოდა მასთან..
-გოგო,კარგი რა..
-კარგი,ჰო..-ეკონომიას დასთანხმდა ევა,მისი დაქალი ხომ მომავალი ეკონომისტი იყო! მისგან უნდა ესწავლა რამე.

გაბრიელს არ ეცალა,უცხოეთში ჰქონდა გამოსვლები,ამიტომ მხოლოდ წაიყვანა გოგონები ქობულეთში..დაგაბინავებთო,სახლამდეც მიიყვანა და აყვა კიდეც.
-ჰეი..ჩემი გოგონები...-გამოვარდა მარიამი და დაქალები კინაღამ დაახრჩო.
-ჰეი,აქ მეც ვარ..-გაბრიელმა გადაკოცნა გოგონა.
-შემოდით..
-ეჩქარება და რამე გამოუტანეთ-ღიმილით უთხრა ევამ მასპინძელს და სახლში შევიდა..
-ჰეი,სასტავს-გიგამაც გამოყო თავი.
-მარტო ხართ?-იკითხა ლეამ და ჩანთა ძირს დადო.
-ჰო,დაგვტოვეს.

სუფრა გააწყვეს გოგონებმა და ყველანი მიუსხდნენ.ევა და გაბრიელი ერთმანეთის გვერდით ისხდნენ..გიგას უხერხული მზერა,ალბათ,არ უნდა გამოპარვოდათ.ბიჭმა იცოდა,რომ გაბრიელი მიდიოდა,მაგრამ ვერ იყო ხასიათზე..არ იცოდა რა ექნა...შეშლილი იყო,ისევ ახსენდებოდა დამრიგებლის სიტყვები,დამრიგებლის დამრიგებლული სიტყვები..
-ბოლოს როდის იყავით ქობულეთში?-იკითხა გიგამ,თითქოს ყველას ჰკითხა,მაგრამ მხოლოდ ერთს უყურებდა და ეს ევა იყო..
-ქობულეთში?-დაბნეული სახით შეხედა ბიჭს.
___
ესეც მესამე..რას ფიქრობთ აბა..იმედია,მოგწონთ...ველი შეფასებებს..მიყვარხართ,ჩემო ტკბილებო..