თავი 13
-თბილად ჩაიცვი-მეუბნება ცოტნე და თვითონაც შარვალს იცმევს
-თბილას ვიცმევ, უბრალოდ კაბის ჩაცმა რომ მიწევს ნერვები მეშლება-გავიცინე და მოკლე ერთიანი შავი კაბა გადავიცვი, მასზე ჯერ თხელი ჟაკეტი მოვიცვი მერე კი ჩემი პალტო, რომელიც მხოლოდ ტრაკს მიფარავდა
-გამიცივდებიიი-მითხრა სერიოზული ხმით და შარფი მომახვია ყელზე.
-ჯერ ნოემბერია და უკვე რას მიშვები და დეკემბერში და იანვარში რას მიზავ?-წარბები შევკარი მე და შარფიდან ცხვირი ამოვყავი, ტუჩები კი ქმრის ტუჩებს მივაწებე.
-ნუ ცუღლუტობ-თითი დამიქნია და ეხლა თვითონ შემოიხვია ყელზე კაშნე
-სულელო, მოდი გაგისწორო-ვუთხარი სიცილით და კაშნე გავუსწორე ყელზე
-წამოდი ეხლა, 11ზე ვართ ჩაწერილები და უკვე 10ია.-ხელი წელზე მომხვია მან, მე კი საყვარლად გამობზეკილ მუცელზე დავიდე ხელები
-აუ რა პატარა მუცელი გაქ ტო-საავადმყოფოსთან მისულებს ყველა იქ დაგვხვდა, პირველი კი გაბრიელი გამოვარდა წინ
-აქ რაგინდათ?-გაკვირვებული მოვათლიერე ბიჭები, გაბრიელი, ნიკა, ომიკო, კაკალა,ზუკა, დათო და ნინოც კი აქ იყო.
-ყველა მოვედით რომ გავიგოთ როგორაა ჩვენი ბიჭი-თქვა ნიკამ და მუცელზე მომისვა ხელი
-ამას აქ რაუნდა?-გადავულაპარაკე ნაწყენმა ცოტნეს და ნინოზე ვანიშნე
-რავქნა, მისი ძმა ჩემი ძმაკაცია-ამოიხვნეშა მან და წელზე უფრო ძლიერად მომხვია ხელი
-არცერთი არ შემოხვალტ შიგნით, შეგიძლიათ დაიშალოთ კიდეც, მე და ლიკა შევალთ მარტო, ეხლა კი აღარ გვცალია-უთხრა ბიჭებს და კარში ჯერ მე შამატარა მერე თბითონ შევიდა.
-არ მსიამოვნებს ის გოგო რომ ჩვენს გარშემო ტრიალებს-ამოვიბუტბუტე და თავი მკერდზე მივადე ქმარს, შემდეგ კი სკამზე დავჯექით და სხვა წყვილებთან ერად დაველოდეთ.
-ერთი სული მაქვს როდის მოვა მარტის ბოლო-მითხრა ქურხულმა და ხელით მუცელზე მომეფერა
-მე მინდა ჩემს დაბადების დღეზე დაიბადოს-უკმაყოფილო სახით გავხედე მას
-ხო მაგრამ მარტის ბოლოსო-ენა გამომიყო ცოტნემ
-ცოტნე, მოგკლავ, მე არ გავაჩენ 3 აპრილამდე-ვუთხარი ბუზღუნით და ექთანს გავყევი რომელმაც ჩემი გვარი ამოიკითხა
-როგორაა ექიმო ჩემი შვილი?-თვალებგაბრწყინებულმა შეხედა ეკრანს ცოტმენ
-პატარაა, თუმცა კარგადაა, ეხლა დედას უნდა ავუღოთ ანალიზები.-გაიღიმა ქალმა და მიგვითითა ანალიზების ასაღებად სად წავსულიყავით
-სანამ პასუხები იქნება ვჭამოთ ხომ?-ავხედე ქმარს და გავუცინე
-მცხეთაში რა წავა ეხლა საჭმელად-გაიცინა ქურხულმა თან თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და შუბლზე მაკოცა
-მობრძანდით, სისხლს აგიღებთ-შემიძღვა ექიმი კაბინეტში, ორივენი უკან მივყევით, გაფითრებულმა ცოტნეს გავხედე როდესაც მითხრეს რომ სისხლი ვენიდან უნდა აეღოთ, მან კი გამამხნევებლად გამიღიმა და ჩემი მარცხენა ხელი თავის ტორებში მოიქცია
-საშიში არაფერია გოგონა, ნუ ღელავთ-გამიღიმა ექიმმა და მალევე ვიგრძენი ჩხვლეტა, ინსტიქტურად მოვიჭირე ქმრის ხელს ხელი, მალევე დასრულდა ჩემი „წამება“ და ხელზე ბამბა დამადო ქალმა.
-პასუხი 4 საათზე იქნება-მითხრა ქალმა და იქედან გამოგვისტუმრა
-ძალიან გეტკინა?-მკითხა თბილად ქურხულმა და მიმიხუტა
-არა-თავი გავაქნიე სიცილით-მიდი ბიჭებს დაურეკე, წავედით მცხეთაში
-წავიდეთ-გამიცინა და ტელეფონი მოიმარჯვა, როგორც მივხვდი ყველას მესიჯი გაუგზავნა თუმცა გარეთ გასულებს ყველა ისევ ადგილზე დაგვხვდა.
-კიდე აქ ხართ?-სიხარულით შემოვეხვიე ჩემს ბიჭებს
-წავედით, მცხეთაში-თქვა ნიკამ და ხელი გადამხვია
-რა გვინდა მცხეთაში? რესტორნები დაილია?-დაიწუწუნა ნინომ
-მე მცხეთაში მინდა-ვუთხარი ღიმილით
-იქ გაკეთებული საჭმელი მოსწონს ჩემს შვილს-დამეთანხმა ქურხულიც
-ჩემს ანას წამოვიყვან მე და მოვალ, მათხოვეთ მანქანა-გახედა ბიჭებს ზუკამ
-აჰა, ჩემი წაიყვანე-მიაწოდა გასაღები დათომ
-თქვენ რით წახვალთ?-გახედა ზუკამ
-გვრიტებს დავუჯდებით მანქანაში-გაიცინა დათომ და ცოტნეს მანქანის უკანა კარი გამოაღო
-ორსულობის დროს ძალიან არ მოგიმატებია ხო?-მკიხა ნინომ როგორც კი მანქანა დაიძრა
-არა, ჯერ 7 კილო მაქვს მომატებული მხოლოდ-გავიცინე მე და მუცელზე ხელი დავისვი
-ცოტნე, შეგიძლია გამათბობელი გამორთო? ძალიან ცხელა-კვლავ თქვა ნინომ
-არა, ლიკა გაცივდება, გარეთ ძალიან ცივა-უპასუხა ქურხულმა და ხელით სწრაფად იპოვა ჩემი თითები
-მიდი, ორივე ხელით მართე, მე კიარსად გავრბივარ-სიცილით დავაბრუნე მისი ხელი საჭეზე
-ძალიან გშია?-გადმომხედა სიცილით ცოტნემ
-კი, გუშინ ღამე, თითქმის მთელი ტაფა კატლეტი შევჭამე, რა გემრიელი იყო-ტუჩები გავილოკე სიცილით
-ღამე ჭამე მთელი ტაფა კატლეტი? ეგრე ხომ გასუქდები-თაველებგაფართოებულმა მკითხა ნინომ
-მერე რა? ვინ არ გასუქებულა? ჩემს პატარა ლუკას საჭმელი უნდა მე კიდევ როგორი დედა ვიქნები რომ არ ვაჭამო?-ვთქვი და ხელები მუცელზე მოვიხვიე
-მოვედით-ჩემს საყვარელ რესტორანთან გააჩერა მანქანა ცოტნემ
-მშია-ვთქვი და მანქანიდან გადავედი, ჩვენების მანქანა უკვე აქ იდგა, ანუ შესულები იყვნენ, შიგნით შევედი და როგორც ყოველთვის ჩვენი მაგიდისკენ ავიღე გეზი რომელიც სხვებისგან ცოტა მოშორებით იდგა. ბიჭებთან მივედით და უკვე შეკვეთილ საჭმელს დაველოდეთ
-აი თქვენი კუბდარი-წინ დამიდო ნაცნობმა მიმტანმა თეფში და გაიღიმა-აჭარულიც მალე მოვა
-მადლობა, ამას შევჭამ მანამდე-გავუღიმე მე, თან ბიჭებს გადავხედე, ყველა გემრიელად შეექცეოდა იმერულ ხაჭაპურს.
//
-3 საათია, წავედით-ვუთხარი ბიჭებს და ყველა ფეხზე ავყარე, ჩვენთან ამჯერად ზუკა და ანა დაჯდნენ
-აუ არ წაიღო იმ სწერვამ ტვინიი-ჩავილაპარაკე გაბრაზებულმა
-ნინომ?-გადმომხედა ანიმ სიცილით
-ხო, აბა ვინაა სხვა სწერვა ჩვენ სასტავში-თვალები ავატრიალე მე
-აუ მაგარი ბო.ზი გოგოა-დამეთანხმა ზუკაც
-წესიერად ილაპარაკე-თვალები უბრიალა ანიმ
-კარგი, ეხლა ნუ ატრაკებ-ცხვირზე აკოცა შეყვარებულს სიცილით და ხელი მოხვია
-აი ამიტომ არ ვიყავით შეყვარებულები, მერე უნდა მომნატრებოდი და შენ დაგეშალა ჩემთვის რაღაცეები-ხელი აიქნია ცოტნემ
-არ იყავით შეყვარებულები?-თვალები გაუფართოვდა მას-პირველად მესმის
-ხო, ვწყვიტავდით ერთმანეთს, მერე კიდე ერთ დღეს წამომიარა, წამო გავიპაროთ ცოლად გამომყევიმეთქი, მართლა არ გამომყვა?-სასაცილოდ გაშალა ხელები ბოლო სიტყვებზე მან
-თუარგინდოდი შენი ჭირიმე რას მთავაზობდი, ახლა ვეღარ მომიშორებ ვიცი რამდენჯერაც არ უნდა წაიღო შენი სიტყვები უკან-სიცილით გავეცი პასუხი
-არასდროს ვინანებ, მე მაგას, შენ დარწმუნებული იყავი-ცხვირზე მაკოცა მან
-გზას გახედე ბიჭო-ვუყვირე და თავში ხელი ჩავარტყი
-აი მოვედით-კლინიკის წინ გააჩერა მანქანა მან. სწრაფად გადავედით ოთხივე
-ჩვენ აქ დაგელოდებით, ძალიანაც არ დააგვიანოთ-დაგვიბარა ზუკამ და სიცივისგან აკანკალებული ანი გულზე აიხუტა.
-ანალიზის პასუხებზე ვართ მოსული-ვუთხარი ექთანს, მანაც მიგვასწავლა სად უნდა აგვეღო პასუხები და გაგვეცალა
-გემოგლობინი გაქვთ დაბალი, გადასხმაა საჭირო-გაგვაცნო პასუხი ექიმმა
-წამლები რომ დავლიო? აუცილებელია გადასხმა?-მოვიბუზე მე
-მაშინ ჯერ წამლებს გამოგიწერთ და ერთ კვირაში თუ არ გვიშველა მაშინ გადასხმა გავიკეთოთ კარგით?-გვკითხა და ფურცელზე რაღაცის ჯღაბნა დაიწყო
-აი, მისამართიც მივაწერე სად უნდა მიხვიდეთ, სხვა აფთიაქებში არ იქნება, გაითვალისწინეთ-რეცეპტი გამოგვიწერა ქალმა და იქედან გამოგვიშვა.
-წამლები გამოუწერა-წყვილის მზერას როგორც კი წააწყდა უფროსი ქურხული გასცა პასუხი და რეცეპტი მანქანაში ჩადო.
-წავედით, მაშინ ვიყიდოთ, მერე კი სახლში წავიდეთ, ჩემთან ამოდი მერე რძალო, მოენატრე დედაჩემს შენს გარდა აღარავინ ახსოვს-გაიცინა ზუკამ
-ჯერ მე მიმიყვანეთ კარგი?-ამოხედა ანამ ზურას
-შენი სახელიც პირზე აკერია, არ დაიჩაგრები, ხო უნდა გაიცნო სადედამთილო-თვალი სიცილით ჩაუკრა ცოტნემ ანის და მანქანა დაძრა.
-ცოტნე, ნახე, იმ აფთიაკის ფილიალია, იმ ქალმა რომ გვითხრა, შენი აზრით ექნებათ წამალი სხვაგან რომ არ ვიაროთ? დავიღალე-ვუთხარი და აფთიაქზე ვანიშნე
-კარგი, ჩემი ცხოვრება, გადავალ უცებ და მოვალ-თქვა მან, რეცეპტი აიღო და აფთიაქში შევიდა
#ცოტნესთან
აფთიაქში შევიდათუარა რიგში ჩაგდა, მეტად სათნო ქალი ჩანდა გამყიდველი, ღიმილს არ იშურებდა კლიენტებისთვის, მალევე დადგა ქურხულის ჯერიც.
-გემოგლობინის წამალი მინდა-უთხრა ღიმილით ქალს და რეცეპტი გაუწოდა
-რა გემოგლობინის შვილო? აქ სულ სხვა წამალი წერია?-გაუკვირდა ქალს
-ექიმმა გამოგვიწერა, ჩემი ცოლი ორსულადაა და დაბალი გემოგლობინი აქვს, მაგის სამკურნალოდ, გადასხმა უნდა გაეკეთებინა მაგრამ ნევსის ეშინია-აუხსნა სიტუაცია ექიმს
-ნათია, მოდი ერთი, თვალს დამაკლდა?-გახედა გვერდით მჯდარ გოგონას, მანაც აიღო რეცეპტი
-არა მაკა დეიდა, ყველაფერი ისეა როგორც თქვენ წაიკითხეთ-მხრები აიჩეჩა გოგომ
-შვილო, ამ წამალს ისინი სვავენ, ავადმყოფი შვილები რომ ჰყავთ, პირველ აბორტს რომ ვერ იკეთებენ და ბავშვი ზრდას წყვეტს, ანუ იშლება მისი ორგანიზმი-ცდილობდა აეხნა ქალი
-მერადავებით? გემოგლობინის წამალიაო-გაკვირვებულმა თქვა ქურხულმა, თუმცა როგორც კი გაიაზრა რა ხდებოდა, რეცეპტს ხელი დაავლო და სწრაფად გავარდა გარეთ
-გადმოდით-უხეშად თქვა და ცოლს კარი გაუღო, გადმოსვლაში მიეხმარა, შემდეგ კი ზურას ხელში ათლარიანი მიაჩეჩა
-ტაქსით წაიყვანე დედასთან, სასწრაფო საქმე მაქვს და საღამოს მოვალ-უთხრა მანქანაში დაჯდა და კლინიკისკენ წავიდა, შემდეგ არ შეუმჩნევია არაფერი, არც ის რომ ქალს პატიენტი ჰყავდა, ოთახში შეუვარდა, ყელში წყვდა ქალს და კედელს მიახეთქა
-რამდენს უწერ შე ბო.ზო გემოგლობინის წამლის მაგივრად იმ წამალს რომლითაც ნაყოფი განვითარებას წყვეტს?-უყვირა და ფურცლები სახესთან ახლოს მიუტანა
-ჩემი ბრალი არაა, დამაშანტაჟეს-ამოიხავლა ქალმა
-ვინ გადაშანტაჟა? თქვი თორემ ეხლავე კლინიკის დირექტორთან მივალ-კედელს მოაშორა და ისევ მთელი ძალით მიახეთქა ქალი
-ნინო იყო მოსული, ბერაია-უთხრა ქალმა, ნაცნობი სახელის და გვარის დანახვაზე კი გაოცებული მოშორდა ქალს
-ამით ჩათვალე შენი კარიერა დასრულდა, აღარ არსებობ, მოკვდი-უთხრა ქალს და კლინიკიდან გამოვარდა, ამჯერად ძმაკაცის სახლისკენ აიღო გეზი, კარებზე ძლიერად დააბრახუნა და გაკვირვებულმა დათომ რომ გაუღო კარი სწრაფად შევარდა სახლში
-სადაა შენი და?-იყვირა და ოთახი მოათვალიერა, ყველა ოთახი დაიარა, ბოლოს აბაზანიდან გამოვიდა მხიარულ განწყობაზე ნინო, სახეზე შეეყინა ღიმილი.
-შე ბო.ზო, მოკვლა გინდოდა არა? მოკვლა გინდოდა? მე მოგკლავ ეხლა შენ მე დაგახრჩობ-ყვიროდა გამწარებული და ყელში უჭერდა ხელებს გოგოს
-მოშორდი, რა გჭირს? გაგიჟდი?-დაბნეულმა დათომ სწრაფად მოაშორა მის დას ცოტნემ
-მას ჩემი შვილის მოკვლა უნდოდა, გესმის, ექიმს გემოგლობინის წამლის მაგივრად გამოაწერინა წამალი რომელიც ბავშვის განვითარების წყვეტს.
-ვიცოდი ეგ ძუკ..ნა საიდუმლოს შემნახავი რომ არ იყო-ზიზღით თქვა ნინომ
-შენ გოგო ში.. ხოარაგაქ? ჩემი ხელით მოგკლავ გეფიცები, მოგკლავ-კვლავ აფეთქდა ქურხული, გოგონას მთელი ძალით კრა ხელი და კედელს მიანარცხა
-რა მოხდა ცოტნე ამიხსენი? რახდება?-აყვირდა ეხლა დათოც
-ის რომ შენი და ა, უცნობ ბიჭებთან „“მაობაზე არ დაკმაყოფილდა, მეც ჩამიწვა, ომიკოსთანაც კი ჰქონდა სექს.ი, თქვენთან რომ ვიყავით, აბაზანაში შემომივარდა, მოდი ცოლს დაშორდი საყვარლები ვიყოთო, რომ არ გამოუვიდა ჩვენი დაშორება მერე ჩემი შვილის მოკვლა უნდოდა, ექიმს წამალი გამოაწერინა რომელიც ნაყოფის ზრდას წყვეტს.-უთხრა ყველაფერი დათოს ქურხულმა
-მე ომიკოსთან არ ვწოლილვარ, მხოლოდ შენთან მქონდა სექსი-შეუტია ნინომ ცოტნეს
-შე ბო.ზო, ეხლა იმაზე უნდა იმსჯელო ვისთან იწექი?-წამოენთო ცოტნე
-გთხოვ, ცოტნე დაწყნარდი, მთავარია ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა, მისი დასჯა კი მე მომანდე-მკვლელი თვალებით გახედა დას უფროსმა ბერაიამ.
-იცოდე, თუ კიდევ გადამეყრები სადმე, მე ან ჩემს ცოლს ან ჩემს შვილს, არ გავითვალისწინებ იმას რომ დათო ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ჩემი ხელით მოგკლავ, მე კი შენზე მომინდია მისი დასჯდა-ძმაკაცს ხელი დაარტყა მხარზე მეგობრულად და გაღიზიანებულმა დატოვა ბინა, ნანობდა იქ რომ მიაგდო ორსული ლიკა და სწრაფად წავიდა მშობლების სახლისკენ..
#ლიკა.
თვალები ამიცრემლიანდა როგორც კი ცოტნე დიდი სიჩქარით მოწყდა ადგილს და გაუჩინარდა
-რა დაემართა?-ავსლუკუნდი და მაზლს მივეხუტე
-კარგი, დამშვიდდი, ალბათ ძალიან მნიშვნელოვანი რამ მოხდა თორემ ესე არ დაგტოვებდა ხოიცი, მე კიდე ხო მარა შენ ხოიცი რომ ყველაფერს ურჩევნიხარ არა?-მამშვიდებდა ზურა და თან მისი ძმის მსგავსად თავზე მკოცნიდა, უკნიდან კი ანა იყო ჩემზე მოკრული და თვალები მასაც ცრემლიანი ჰქონდა.
-კარგი გოგო შენ რაღა გატორებს-ღიმილით დაკრა თითი შეყვარებულს ცხვირზე
-ლიკაც ხო ტირის-თავი იმართლა სასაცილოთ მან და ცრემლები მოიშორა, ამაზე კი მე გამეცინა
-ვაიმე რა სულელები ხართ-ორივე მკლავებში მოგვიქცია მან და ხან ერთს გვკოცნიდა შუბლზე ხან მეორეს
-აბა ტაქსით წავიდეთ თუ ცოტა გავერთოთ?-თვალები გაუბრწყინდა უმცროს ქურხულს.
-რათქმაუნდა გავერთოთ-აყვა ანაც, იქვე მდებარე კაფეში შევედით და შუა ზამთარში ნაყინები შევუკვეთეთ
-ცოტნემ რომ გაიგოს არ მაცოცხლებს-თქვა ზუკამ სიცილით და ნაყინზე გვანიშნა
-ხო, ცივ წყალს არ მასმევს და ნაყინზე ხო საერთოდ-გამეცინა ქმრის მზრუნველობაზე და მალევე მომეღუშა სახე მისი წასვლა რომ გამახსენდა
-ნუ ნერვიულობ, საყვარელ დედამთილთან წაგიყვანთ ეხლა, იმას კიდევ ბორში აქვს გაკეთებული და შოკოლადის ტორტი აქვს, აბა ვისი საყვარელი საჭმელებიაო?-იკითხა ღიმილით ზუკამ
-იცი პირველად რომ გნახე მაგრად არ დამევასე-არ დავუმალე ზუკას და მისი კითხვა დავაიგნორე
-პირველად რომ იყავი მოსული მაშინ ამატირა-სახე მოეღრინცა ანას
-კარგი ეხლა, რაიყო, ვის არ უტირია-ენა გამოუყო უმცროსმა ქურხულმა შეყვარებულს
-იცი მაშინ ცოტნე რით გავამწარე? შენი ძმა გჯობიამეთქი-გავიცინე მე
-მერე არ ვჯობივარ?-გაკვირვებულმა გადმომხედა მან
-ნწუ, ჩემი ცოტნე სულ სხვაა-სიამაყით მოვიხსენიე ჩემი ქმარი
-არსად დაგეკარგოს, წამოდით ეხლა-ფეხზე წამოდგა ის.
-ერთი ნაყინიც წავიღოთ რა-შევეხვეწე მაზლს და კატის თვაკებით გავხედე
-ჩემი ძმისშვილის ხათრით-თქვა და საოჯახო ნაყინი იყიდა მალევე დავტოვეთ კაფე და ჩემი მოთხოვნით ფეხით გავუყევით გზას სახლამდე.
-ვისიიააა, ვისიიიააა, ნამცხვარიიი ლამაზიიიი-ღიღინით გამოვიდა ზურა სამზარეულოდან და ტორტის დიდი ნაჭერი წინ დამიდო, ნინა და ანი კი კიდევ პირველ ნაჭერს ჭამდნენ.
-ჩემიიააა, ჩემიიიააა, ტორტიიიი ლამაზიიიიიი-ბოლო ხმაზე დავიწყე სიმღერა და დამტავრებული არ მქონდა ცოტნე რომ შემოვიდა კარში
-მოხვედიიი?-ყვირილით წამოვვარდი ფეხზე და მაგრად მოვეხვიე ცოტნეს
-ბოდიში, რა იქ რომ დაგტოვე, აუცილებელი საქმე მქონდა-საწყალი სახით გადმომხედა მან
-გაპატიებ, ერთი პირობით-გავხედე ღიმილით
-ამა მითხარი ეშმაკუნა-ცხვირზე მიკბინა მან
-ზურას არ მოკლავ რომ ნაყინი მაჭამა, არც იმიტომ რომ ფეხით ვაიძულე სახლამდე მოსვლა და არ დამიშლი იმ ნაყინის ჭამას მაცივარში რომ დევს ეხლა-ვუთხარი და კვლავ საწყალი სახით ავხედე მას
-აი შანსი არააა, ზუკა, მოეთრიე აქქქქ-იყვირა ქურხულმა
-ხოდა მე ჩემს დედამტილთან ვრცები, შენ კიდე წადი სადაც გინდა, ხმა არ გამცე-ცხვირი ავიბზუე და სამზარეულოში გავედი, ჩემი ნაყინი გამოვიღე და გულმოსულმა დავიწყე ჭამა
-ბევრი არ ჭამო რა, არ გაცივდე-საწყლად მომეტუზა ცოტნე გვერდით
-ჩემი ბიჭი-გახარებულმა ვიყვირე ნაყინი იქვე დავდე და ცოტნეს კისერზე ჩამოვეკიდე
-შენი და ჩვენი ბიჭის გარეშე ერთი წუთიც არ შემიძლია-მითხრა თბილად და მალევე ვიგრძენი როგორ დამისველა ყელი მისმა ცრემლებმა
-აუ რატო ტირი?-ამოვიკნავლე და მეც ამიცრემლიანდა თვალები
-კარგი ტო, შენც არ იტირო ეხლა, შენს მაგივრად ვტირი-ცადა გახუმრება მან
-რამოხდა ცოტნე? ჩემი მოტყუება არ გამოგდის-ვუთხარი, იქვე სკამზე დავაჯინე და მე კალთაში დავუჯექი
-ნაზიკოსთან უნდა წავიდეთ ხევსურეთში, თუმცა ამ ყველაფერს ზუკასთან ერთად მოგიყვები-მითხრა და მუცელზე მაკოცა.
-აქ დაჯექი, დედა არ გამაწყვეტინო, ვიცი, ნინოს ყველა იცნობთ დათოს დას, ისიც იცით რომ მასთან რაღაც ურთიერთობა მქონდა, მე და ლიკუნა რომ გავიპარეთ სიღნაღში დათომ მთხოვა ჩვენთან დარჩიო, ვერ გავუტეხე და მასთან მივედი, იქ პირველად ნახა ლიკამ ნინო. ჩვენს წაჩხუბებას ცდილობდა, მაგრამ მოგეხსენებათ რა ჭკვიანი ცოლი მყავს და მიასვა ადგილზე, მერე აქ რომ ჩამოვიდა რომ ნახა არანაირ ყურადრებას არ ვაქცევდი მტლიანად ლიკაზე და ლუკაზე (ბავშვზე) ვიყავი გადართული არვიცი რამ წამოუფრინა და იმ ექიმთან მისულა სადაც ლიკა კონსულტაციებს გადიოდა, ექიმმა ანალიზებზე გაგვიშვა, იქ გვითხრეს რომ დაბალი გემოგლობინი ჰქონდა და გადასხმა იყო საჭორო, რადგან ლიკუნას ნევსის ეშინია წამლები გამოვაწერინეთ, კონკრეტული მისამართი დაგვიწერა ქალმა აქ მიდითო, გზაში ლიკა აწუწუნდა დავიღალე, აქ იმ აფთიაქის ფილიალია და აქაც ექნებათ წამალიო და ამან გადაგვარჩინა. ნინო ექიმს აშანტაჟებდა, არვიცი რაზე და რატო მაგრამ ექიმმა გემოგლობინის წამლის ნაცვლად ის წამალი გამოგვიწერა რომლის დალევის შემდეგაც ბავშვი წყვეტს განვითარებას. ალბათ იმან მიშველა რომ მას სხვა აფთიაქში ჰყავდა ხალხი გაფრთხილებული, თან ისეთ კარგ ხასიათზე ვიყავი გემოგლობინის წამალი მინდთქო ვიყვირე. ნინომ არც უარყო რომ მან გააკეთა ეს, მოვკლავდი მის ძმას რომ არ შეეშალა ხელი, ეხლა კი მასზეა დამოკიდებული რას მოუხერხებს საკუთარ დას-დაასრულა თუარა მან მონოლოგი გაკვირვებული მივაჩერდი მას
-ჩვენი შვილი?-მუცელზე ხელი დავიდე და ისე ავხედე
-ყველაფერი კარგადაა, არაფერი გემუქ...-სიტყვის დასრულება კი სრულებითაც არ მახსოვს. გონს ჩემი ქმრის ყოფილ ოთახში მოვედი, თავზე სასწრაფო დახმარების ექიმები მედგნენ, მწვანეში გამოწყობილნი.
-პატარა როგორ ხარ?-თავთან დამიჯდა ცოტნე და თავზე მომეფერა
-მოვკლავ, ჩემი ხელით მოვკლავ-ვთქვი ჩურჩულით და გადაღლილმა თვალები მივნაბე
-შენ ჩვენ შვილზე უნდა იზრუნო, იმის მოკვლაზე კიარა-ტუჩები შუბლზე მომაწება ქმარმა
-რადგან ორსულადაა დამამშვიდებელს ვერ გამოვუწერთ. თუმცა ეცადეთ არ გადაიღალოთ, სტრესს მოერიდეთ და კარგად იკვებეთ-დაგვარიგა ექიმმა და სახლი დატოვა
-შვილო, ბორში ხომ არგინდა?-თბილად გამიღიმა ნინამ
-კი, არაჯანი გაურიეთ ცოტა შიგნით, გთხოვთ-ყელი გამოვიწელე მე
-საჭმელზე არასდროს ამბობს უარს-გაიცინა ზუკამ
-გადით ოთახიდან ყველა, ცოლს უნდა მოვეფერო-ოთახიდან გაყარა სწრაფად ანი და ზუკა და გვერდით მომიწვა
-თქვენ რომ რამე მოგსვლოდათ-მთელი ძალით მომხვია ხელი და ყურში ჩამჩურჩულა
-ბორშს მაჭმევ?-გავხედე თვალებგაბრწყინებულმა
-რამ გადაგრია ამ ბორშზე ტო-გაიცინა და ნინას შემოტანილი თეფში გამოართვა, თავისი ხელით მაჭამა მთელი თეფში მერე კი მის მკლავებში მიმეძინა

-ცოტნე, გთხოვ არ წახვიდე, ცუდადვარ-ხელები მოვუჭირე ქმარს
-ლიკუნ, ნუ ნერვიულობ არსად წავალ, უბრალოდ ჩანთას და მანქანის გასაღებს ავიღებ და მერე არ მოგშორდები-მითხრა და სწრაფად გამოაღო კარადა, გამზადებული ჩანთა ბეჭზე გადაიკიდა და სწრაფად ამიტაცა ხელში
-ოღონდ დღეს არ გაჩნდე დე რაა-თან ვწუწუნებდი და თან დროდადრო ვკიოდი
#დერეფანში
-იმდენი მოახერხა მაინც მის დაბადების თვეს დაამთხვია-გადაიხარხარა ნიკამ და საათს დახედა.
-დაიბადა, გილოცავთ, ბიჭია-სამშობიაროდან გამოსულმა ექიმმა გაუღიმა ცოტნეს
-აუ ტოო, მამა ვარრრ-ყვიროდა გახარებული ცოტნე და შამპანიურს ხსნიდა
-ნახე ტო, 3 აპრილია, უკვე 10 წუთია, დაბადების დღე აქვთ დედა-შვილს-ჩაილაპარაკა თბილად კაკალამ
-ყველაზე მაგარი საჩუქარი გაიკეთა დაბადების დღისთვის-აყვა გაბრიელიც
-ცოლ-შვილის ნახვა მინდა-წამოიყვირა ცოტნემ და ექიმტან გავარდა

-ყველაზე ბედნიერი ვარ თქვენ რომ მყავხართ-თბილად უთხრა ქურხულმა ცოლს და ტუჩები დაცვარულ შუბლზე მიაწება, მერე კი მის პატარა ვაჟკაცს დახედა და თითით მოეფერა თავზე რომელიც ჭამით იყო გართული
-დედასავით ღორმუცელაა-ჩაილაპარაკა სიცილით ლიკამ და ქმარს ახედა გაბრწყინებული თვალებით
-ყველაზე მეტად მიყვარხარ-პირველად უთხრა ქურხულმა ცოლს ეს სიტყვა
-მეც მიყვარხარ-თავის ტუჩები ცოტნეს ბაგეებს მიაწება და გაეღიმა.
-ჩვენი პატარა თბილი ოჯახი, და პატარა პატრიოტი.
-დედა ჰყავს განსაკუთრებით სამშობლოზე შეყვარებული
-ხოდა, ესეც შენნაირი პატრიოტი იქნება.....

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი


არვიცი ელოდით თუარა მაგრამ ისე უცებ მომაწვაა.
მადლობა დედასა და მამასა, ჩემს ძმებსა და რძლებსა რომ ესეთი კარგი აღმზარდეს!
მადლობა bibo-სა და FireFly-ს. თქვენ ჩემი უსაყვარლესი მკითხველები ხართ, ყველას მადლობას ვუხდი ვინ კი ერთი თავი მაინც წაიკითხა, მადლობა უარყოფითი კომენტარებისთვის და მადლობა შეფასებისთვის მიყვარხართ ყველა. იმედია ისეთი გამოვიდა როგორსაც ელოდით, ცოტა სასტიკი დასარულიმინდოდა მაგრამ ვეღარ გავიმეტე ესენი ამისთვის... მადლობა ვინც ყურადღება დამითმეთ