სიბნელე იყო ძალიან ბნელოდა ვერაფერს ვხედავდი,თუმცა მეშინოდა რაიმეს დანახვის.თვალების გახელა მინდოდა,მაგრამ არ ვახელდი,ხმის ამოღება მინდოდა,მაგრამ ვდუმდი.სამარისებული სიჩუმე იყო ჩემს გარშემო.არც იმის მჯეროდა რომ მოვკვდი ან მალე დავლევდი სულს.სიკვდილამდე სიკვდილის დაჯერება ხომ მაინც ძნელია.იმედი ერთია,ის შენია და შეგიძლია ამ იმედით იცოცხლო.ამიტომ არც მე ვაპირებდი დანებებას ის პატარა იმედი მაცოცხლებდა და სუნთქვის საშვალებას მაძლვდა,ის ისე მქონდა ჩახუტებული როგორც წმინდა სიდონიას იესო ქრისტეს კვართი.ყოველი წამი საუკუნედ მეჩვენებოდა,მინდოდა მალე დამენახა ყველა და ძლიერად ჩავხუტებოდი,მაგრამ არა და არ ხდებოდა ეს.შეიძლება რამდენიმე ცრემლიც გადმომივარდა,მაგრამ მე ვერ ვგრძნობდი,ვერაფერს ვგრძნობდი ინვალიდივით ერთ ადგილზე გაშეშებული ვიწექი და გაღვიძებაზე ვოცნებობდიდი ვოცნებობდი ისევ შემეხედა სამყაროსთვის ჩემი თვალებით უკვე ისიც კი დამავიწყდა როგორი იყო ისინი,ლამის და სუნთქვაც დამვიწყებოდა.ცხოვრება მავიწყდებოდა,უფრო და უფრო მეცლებოდა სიცოცხლის შანსი.თითქოს უკვე ყველაფერი დავიწყებას მიეცა და სადღაც სიბნელეში ჩაიმალა.ვცდილობდი ყველანაირად ცხოვრებას დავბრუნებოდი და ჩამესუნთქა ჰაერი,ახლა ისიც უცხო ხდებოდა ჩემთვის.ყველაფერი ისე იკარგებოდა თითონაც ვერ ვხვდებოდი.ისე მავიწყდებოდა ვერ ვაკონტროლებდი.უკვე ყველაფერი წარსულს მიეცა,მაგრამ აღმოჩნდა,რომ წარსულს თურმე დაბრუნებაც შეუძლია და განსაკუთრებით კი იმ შემთხვევაში,თუ იმ წარსულს ჩვენ თითონაც არ ვშორდებით.მე ვერ ვშორდებოდი წარსულად წოდებულ ჩემ ულამაზეს და სახვადასხვა ფერებით გაფერადებულ ცხოვრებას.ვიბრძოდი თავდაუზოგავად ვიბრძოდი და ვცდილობდი თვალების გახელას,ვცდილობდი დამენახა ყვალა და ყველაფერი უკვე მზად ვიყავი ამისთვის ბევრი ვიცადე არ ვიცი რამდენი ხანი,მაგრამ ეს ჩემთვის საუკუნეებს უდრიდა არ მეშინოდა არაფრის მეშინოდაარ მეშინოდა არც სიკვდილის,არც სიცოცხლის,არც გულის გაჩერების და არც მისი რომ დავტოვებდი ყველას და ყველაფერს რადგან სიყვარულის არ მეშინია,ბოლოს კი როგორც იქნა ნელა თვალების გახელა დავიწყე.ვერაფერს ვხედავდი ისევ და ისევ სიბნელეს ცოტა შემეშინდა კიდეც,მაგრამ უცბად სინათლე გამოჩნდა.ათასობით პატარა მნათობი ამშვენებდა ცას,მთვარე კი იყო უჩვეულოდ თეთრი.თავი სადღაც მაღალზე მეგონა საიდანაც მოჩანდა ყველაფერი,მაგრამ უცბად უჩვეულო,უსიამოვნო წამლის სუნი მეცა და ბუნების სასიამოვნო,სუფთა,თავისუფალი ჰაერი ჩაანაცვლა.ღრმად ჩავისუნთქე ასე მონატრებული ჰაერი,ვიგრძენი ასე მონატრებული სიცოცხლე,ვიგრძენი როგორ ცემდა გული ჩემ სხეულში,მერე კი ერთი სული მქონდა როდის დავინახავდი მათ,ყველას.თვალი მოვავლე პალატას.ჩემს მარჯვენა ხელზე ეძინათ ლექსოს და ანუკას,მარცხენაზე კი ნიკას თავი ედო.ოდნავ მოშორებით საწოლზე ეძინა დემესაც.ეტყობოდა რომ დიდხანს არ ძინებია.იქვე სკამზე ტასოს ეძინა ტუჩები ისე საყვარლად ქონდა მობუსული სურათის გადაღება მინდოდა.ყველას ისე საყვარლად ეძინა დამენანა მათი გაღვიძება.დიდხანს ჩუმად დაწოლილიც ვერ გავჩერდი და ადგომა გადავწყვიტე.რაღაცაზე ვიყავი შეერთებული და ეს ხელს მიშლიდა,მოძრობა ვცადე,მაგრამ უშედეგოდ.ხელის განძრევაზე ნიკას გამოეღვიძა.თავიდან ძილბურაში იყო და მემგონი ვერც დამინახა და არც ჯეროდა ჩემი თვალღია დანახვის,როცა გამოფხიზლდა გახარებული წამოხტა ჩამეხუტა,ლამის ბოლო ხმაზე ეკივლა მთელ პალატაში დარბოდა და გამალებით მკოცნიდა შუბლზრ,ხელებზე
-ნიკა ჩუმად არ გააღვიძო.-ჩურჩულით მაგრამ გასაგებად ვუთხარი
-ნუკა შენ გაიღვიძე,ნუკა შენი თვალები ისევ ღიაა,ნუკა შენ მხედავ და მეც გხედავ.დაიკოო მომენატრე დაიკო.როგორ შემაშინე ეს რატომ გააკეთე.ისე მენატრებოდი დაიკო დაიკო.რატომ გეძინა,რატომ არ ახელდი თვალებს როცა გთხოვდი,რატომ არ ირხეოდი როცა ჩემი ცრემლები გისველებდა სახეს.ასე მეგონა არ სუნთქავდი,მაგრამ მჯეროდა რომ გაიღვიძებდი და აი შენ მიყურებ,ირხევი,სუნთქავ,ლაპარაკობ
-დამშვიდდი ძამიკო ცოცხალი ვარ არსად წავსულვარ და არც წავალ.მეც მეშინოდა,მეშინოდა რომ ვეღარ დაგინახავდი.სიბნელეში სულ მარტო ვიყავი.ვერაფერს ვაკეთებდი ნელ-ნელა ყველაფერი მავიწყდებოდა,მაგრამ ხომ ხედავ აქ ვარ-ვიცინოდი და ცრემლებს ვიმშრალებდი.მერე დავმშვიდდით
-ახა მითხარი რა მოხდა რამდენი ხანი მეძინა?
-3 დღე ნუკა 3 დღე გეძინა
-ასე ცოტა? მე კი დრო იქ საუკუნეებად მეჩვენებოდა
-დამიჯერე ჩვენც ეგრე ვიყავით.ჯერ თვალი არავის მოგვიხუჭავს დღეს კი როგორც ჩანს ვეღარ გავუძელით.დემე ხომ საერთოდ არ იძინებდა არც არაფერს ჭამდა,არც სვამდა მერე ყავაში ძილის წამალი გავურიეთ და როგორც იქნა დაეძინა
-დედა და მამა სად არიან
-ანა,გაგა,კაკო და სალი გარეთ არიან ანა ცუდად გახდა და მასთან არიან
-რა ცუდად გახდაა ეხავე ავდგები
-არა ნუკა იწექი არ გაბედო ადგომა
-არა ნიკა უნდა ავდგე ეს რაღაც საშინელება მომაშორე
-ნუკა რა ჯიუტი ხარ არ შეიძლება დაწექი
-არა ნიკა არა უნდა წავიდე დამეხმარე ადგომაში
-ნუკა შენ ხომ ასე მძიმე დაავადება გჭირს დამშიდდი
-რა მჭირს?მაგას ახლა არ აქვს მნიშვნელობა,ეს რაღაც მომაშორე
-არა ნუკა არა-მერე მე თითონ მოვიგლიჯე,ცოტა სისხლიც წამომივიდა,მაგრამ ახლა მაგაზე არ ვფიქრობდი ნელა ვდგებოდი და ნიკას ვეყრდნობოდი.კარებს ხელი მოვკიდე და სწრაფად გავაღე.ფეხი გადავაბიჯე და რას ვხედავ ყველა აქაა მთელი სანათესაო,სამეგობრო ვიცნობდი თუ არ ვიცნობდი ყველა კედლებზე მიწოლილი ელოდებოდა ჩემს გაღვიძებას ახლა კი ყვედა დედას ეკრა თავს.
-დედა-სუსტად დავიძახე და მისკენ გაშმაგებული გავექანე.ხელიდან სისხლი გაუჩერებლივ მოდიოდა,ძირს ეცემოდა და წითლად ღებავდა ყველაფერს.
-დედა,დედა,დედა-განუწყვეტლივ ვიმეორებდი და გაუჩერებლად მივდიოდი სკამისკენ სადაცდედის დასუსტებული,ლამის დახუჭული თვალები მიყურებდა
-დედა არ თვალები გაახილე,დედაა მე აქ ვარ დედა გავიღვიძე-შორიდან გავძახოდი და ლამის სირბილით მივდიოდი მისკენ.როგორც იქნა მივედი მივაღწიე მასთან
-ნუკა,ნუკა შენ გაიღვიძე ნუკა-ყველას ხმა ჩამესმოდა ყურში,მაგრამმე მარტო ერთიხმის გაგება მინდოდა და ეს დედას ხმა იყო რომელიც უეცრად გაისმა
-ნუკა ნუკა შენ გაიღვიძე .დედი სისხლი მომდი-დასუსტებული ხმა ძლივს მაგებინებდა სიტყვებს.
-დედა,დედა მე აქ ვარ დედა გავიღვიძე-გამუდმებით ვუმეორებდი და ძლიერად ვეხუტებოდი.ყველამ ყველაფერი რომ გაანალიზა.გახარებულები მიყურებდნენ და თვალებით მესიყვარულებოდნენ.
-მამი ნუკა შენ გაიღვიძე
-კი მამი გავიღვიძე და მინდა ძლიერად ჩაგეხუტო.
-ნუკა შვილო შენ გაიღვიძე,შენ დადიხარ,ლაპარაკობ ასე მგონია ახა დაიბადე-უცებ ზუსტად ჩემნაირი ხმა მომესმა.ეს კაკო იყო ’’მამაჩემი’’.უცებ ორივესადმი რაღაც თბილი გრძნობა გამიჩნდა და ის ტკივილი ნახევრის ნახევრად შემიმსუბუქდა და გადავწყვიტე რაღაც გამეკეთებინა
-კაკო,სალი თქვენც კი მენატრებოდით როცა სიბნელეში მარტო ვიყავი-ვუთხარი და კაკოს ჩავეხუტე.ამ დროს რაღაც სხვანაირი ვიგრძენი,რაღაც უფრო კარგი,მაგრამ არ მინდოდა ეს იმაზე კარგი გამხდარიყო რასაც მამა გაგას ჩახუტებისას ვგრძნობდი და უცებ მოვშორდი.დედასთან მივედი და ხელებს ვუუკოცნიდი.ჩემი სისხლი თითქმის ყველას მოდებოდა უკვე ტკივილსაც ვგრძნობდი ოდნავ ხელი დავიდე და ტკივილისგან ამოვიკვნესე
-ნუკა არ უნდა ამდგარიყავი წადი კაკოს გაყევი ჩემთან ნახე რამდენი ხალხია
-არა დედა მე შენთა ვიქნები და არსად არ წავალ
-ნუკა გთხოვ თუ გიყვარვარ არ მანერვიულო წადი.კაკო გთხოვ წაიყვანე
-წამოდი ნუკა შენთვის ადგომა არ შეიძლება.თან ლექსოს,ანუკას და დემეს ჯერ კიდევ ძინავთ.
-კარგი წამოვალ-ვუთხარი და ჩემი ხელი მისაში მოვაქციე.პალატაში რომ შევედით მათ ისევ ეძინათ გადავწყვიტე თითონ გამეღვიძებია სათითაო კოცნით.ჯერ ლექსოსთან მივედი და ლოყაზე მაგრად ვაკოცე,მერე ანუკასაც და ტასოსაც გავუგზავნე ჩემი კოცნა ბოლოს დემეს ჯერიც გახდა მასთან ფრტხილად მივედი და საწოლზე ჩამოვჯექი მერე კი ჩემი სისხლიანი ტუჩები მისას შევახე მასაც მალევე გაეღვიძა მერე ყურში ჩავრჩურჩულე
-ეს ჩემი კოცნა იყო და ამას უკვე ქონდა აზრი.
ყველა სიხარულით წამოფრინდა და ერთად გამუდმებით იმეორებდნენ
-ნუკა შენ გაიღვიძე გაიღვიძე-ლექსო ჩემტან მოვიდა და შუბლზე მაგრად მაკოცა
-როგორ გაგიმეტეს ასეთი ტკივილისთვის
-ძამიკო რა მჭირს გთხოვ მითხარი
-ნუკა ამას ჯერჯერობით არ აქვს მნიშვნელობა შე ხომ გაიღვიძე
-კი მაგრამ ვიცირომ რაღაც დაავადება მჭირს და არ მეუბნებით ნიკასაც რაღაც წამოცდა გეკითხებით,მაგრამ პასუხს არცერთი მაძლევთ.გთხოვთ არ აქვს მნიშვნელობა რა მჭირს არ აქვს მნიშვნელობა ვკვდები,მოვკვდი თუ მალე მოვკვდები.სიკვდილამდე სიკვდილის დაჯერ4ეა ხომ მაინც ძნელია.
-ჩუმად ეგ მეორედ არ თქვა შენ არც მოგვდები და არც არაფერი გეტკინება
-ნუ მპირდები ძამიკო იმიტომ რომ ვიცი ამას ვერ შეასრულებ მე აუცილებლად მეტკინება რაღაც,მაგრამ გავუძლებ ხომ იცი როგორი ძლიერი დაიკო გყავს ახა კი მითხარი რა მჭირს
-ნუკა შენ შენ..
-ლექსო ძამიკო-ვუთხარი მისი სახე ხელებში მოვიქციე და თვალებში ჩავხედე და ვუთხარი-ნუ ღელავ ყველაფერს გავუძლებ მარტო იმიტომ არ დავტოვებ სიცოცხლეს რომ სულ შენს გვერდიტ ვიყო
-დაიკო შენ გული
-რა?
-გულის მანკი გაქ-გულის მანკი მაქ შეიძლება მალე მოვკვდე შეიძლება სუნთქვა შევწყვიტო,შეიძლება სულ მალე გაყიუნული სხეულით ვიწვები უძრავად,მაგრამ არა მე უნდა ვიბრძოლო უნდა ვიბრძოლო არასდროს დავნებდები და მე მოვერევი ეს ხომ უბრალოდ მანკია
-ძამიკო-სიცილით ვუთხარი.-შენ რა ამ უბრალო მანკის შეგეშინდა?ეს ხომ არაფერია მე მას მალე დავამარცხებ და დიდ გვირგვინსაც დავიდგამ-ვიცინოდი,მაგრამ რა თქმა უნდა ფარისევლად ცრემლი მივარდებოდა ლექსოს რომ არ დაენახა დემესკენ მივბრუნდი და ზუსტად მის ფეხებთან დაეცა ჩემი უფერული თან საოცრად ფერადი ცრემლი.მისკენ გავექანე და ჩავეხუტე.
-დემე ასეთიც გეყვარები?
-ამ კითხვას ნუღარ მისვამ პატარავ მე შენ ყველანაირი მეყვარები
-მაგრამ არ მინდა რომ ჩემგამო დაიტანჯო
-მე მაშინ დავიტანჯები როცა შენ გვერდით არ ვიქნები
-და გინდა ჩემნაირთან ყოფნა?
-ნუ ტირი პატარავ პრინცესები არ ტირიან
-არამგონია პრინცესის ძალა კიდევ მქონდეს
-შენ ყველაზე ძლიერი პრინცესა ხარამქვენად
-დემე მე შეიძლება მოვკვდე
-არა ჩუმად ეს აღარ გაიმეორო მე შენ დაგპირდი რომ არ დავუშვებდი შენ წასვლას
-მაგრამ ამის შესრულება ისეთი ძნელია
-არაუშავს შევასრულებ ატარავ
-მე არ მინდა იწვალო გთხოვ წადი ჩემგან
-არ გაბედო და ეს მეორედ არ გაიმეორო
-მაგრამ მე ხომ ვიცი რაც მელის
-არაფერიც არ იცი თითონ თქვი სიკვდილამდე სიკვდილის დაჯერება ხომ მაინც ძნელია