ლოგინზზე ვიყავი წამოწოლილი და სიმღერებს ვუსმენდი როცა ტელეფონზე ჩემი დეიდაშვილის დამიანეს სახელი დაეწერა. სიხარულით ვუპასუხე მონატრებულ ძმას.
- დამიანე - სიხარული ჟღერდა ჩემს ხმაში-
- ტასიკ როგორ ხარ ? -
- კარგად დაკარგულო შენ, მომენატეეე - ამოვიწუწუნე-
- ხოდა თუ მოგენატრე ჩამოდი დაბლა, ქალბატონი მარიამის სახლთან ახლოს ვართ - ამის თქმა და ჩემი კივილი ერთი იყო, მარიამიც შეშინებული წამოხტა ფეხზე, ასევე კივილით ჩვირბინე კიბეები და ეზოში მდგარ მონატრებულ სხეულს ზედ შევახტი და მთელი ძალით მოვეხვიე მანაც მომხვია ხელები და მთელი სახე დამიკოცნა -
- ეს კიდევ ქაჯი გყავს ? - სიცილით მომესმა კიდევ ერთი ნაცნობი ხმა, რომელიც ჩემი დეიდაშვილის ძმაკაცს ნიკოლოზს ეკუთვნოდა. დამიანეს სხეულს მოვშორდი და ახლა ნიკოლოზს ჩავეხუტე. ამასობაში სახლიდან ყველა გამოვიდა, ალბათ ეს ჩემი კივილის დამსახურებაა. მხოლოდ ახლა შევნიშნე ღამის პენუარში გამოწყობილი ჩემი დაქალი და დამიანეს დაქაჩული თვალები. ხო სწორად მიმიხვდით დამიანეს დიდიხანია მოსწონს მარიამი,მარიამსაც თუმცა არ აღიარებს. დამიანე კი უბრალოდ არ ცდილობს გრძნობები გამოხატოს მიზეზი კი ისაა რომ მარიამზე 7წლით დიდია და ბავშვიაო ასე ამბობს ხოლმე. მალევე გადავაწყდი ალექსადრეს მკაცრ სახეს რომელიც მეც და ჩემს ბიჭებსაც კვლავ ამ უჟმური სახით გვათვალიერებდა, ალეკო და გიორგიც ნახევრად მძინარე სახეებით იდგნენ. ბოლოს ისევ ალექსადრემ ამოიღო ხმა-
- ქალბატონო შენ შედი სახლში და ჩაიცვი - ღრენით უთხრა მარიამს და მარიამიც ახლა გამოერკვია რომ მხოლოდ პერანგით იდგა შუა ეზოში და სწრაფი ნაბიჯებით შევიდა სახლში. მე კი დამიანეს და ნიკოლოზს გავაცინი ეს სამი ბედოვლათი. ბიჭებმაც სახლში შემოიპატიჟეს ორივე და მისაღებში მოთავდნენ. სმაზარეულოდან ცივი წვეის ჭიქებით გამოვედი და პატარა მაგიდაზე დავაწყვე. სინი ისევ სამზარეულოში გავიტანე იქედან გამოსული კი ნიკოლოზის კალთაში მოვკალათდი, მანაც არ დააყოვნა და ხელები მაგრად მომხვია-
- ტასიკ როგორ დამძიმებულხარ - სიცილით მითხრა ნიკოლოზმა და ყელში მაკოცა. ნიკოლოზს მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ და როგორც ძმა ისეა ჩემთვის არაფერი ზედმეტი ნამდვილად, სიგიჟემდე მიყვარს ისე როგორც ჩემი ბედოვლათი დამიანე. უნებურად გამეპარა მზერა ალექსადრესკენ, რომელსაც სახეზე უფრო მკაცრი მზერა ჰქოდა და დაძაბული გვიყურებდა მე და ნიკოლოზს. -
- აქ საიდან ? - ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე და დამიანეს კითხვით მივმართე -
- ბატონ ნიკოლოზთან ვართ ჩამოსულები, თან მამაშენმაც წადი მიგვიხედე იმ უჭკუოსო და - სიცილით მითხრა დამიანემ და ნიკოლოზის კალთიდან მისაში უცებ გადამისვა -
- უჭკუოს განახებ - სიცილით თავში ხელი წამოვარტყი და ახლა გამახსენდა რომ ბიჭები არ იცობდნენ ერთმანეთს - უი ბიჭებო გაიცაით ერთმანეთი , ეს ალექსანდრე , ალეკო და გიორგია _ მარიამის ბიძაშვილი და მისი ძმაკაცები. ეს სიმპატიური ბიჭი ჩემი დეიდაშვილია დამიანე და ეს ზე სიმპატიური არსება კი მისი ძმაკაცი- სწრაფად გავაცაი ბიჭებს ერთმაეთი. ამასობაში მარიამიც ჩამოფარფატდა უკვე ჩაცმული, პრინციპში იმ პენუარზე გრძელი კაბა არ ეცვა რაც ცოტახნის წინ. ალეკოს ჩაუხტა კალთაში და ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა კუნთები დამიანეს გასამხნევებლად ყურში ჩავჩურჩულე კარგი მეგობრები არიან შენ არ იდარდოთქო და ლოყაზე ვაკოცე.
- მარიამ , წამო საჭმელი გავამზადოდ მანამდე ბიჭებიც გიცნობენ ერთმანეთს. თან ალბათ გშიათ ხო ბიჭებო? - ღიმილით ავდექი დამიანეს კალთიდან დასამზარეულოსკენ წავედი მარიამიც თან გავიყოლე. შიგნით შესულმა მარიამმა კარი მიკეტა-
- ამას რა უნდა აქ - ვითომ უინტერესოდ თქვა და თვალები აატრიალა -
- ვითომ არ გიხარია - სიცილით ვუთხარი - ლამის ზედ შეახტი სიხარულისგან - მარიამმა თვალები დამიბრიალა და არანაკლებ წამკბინა -
- ხო ალექსანდრე კი მოგიკლავს ნიკოლოზს როგორც ჩანს ისე უყურებდა - ენა გამომიყო -
- კარგი რა სისულელეებს ბოდავ - მეც გამეცინა. სწრაფად მოვამზადეთ სალათი კარტოფილი შევწვით. წვეიც გამოვიღეთ და სუფრაც სწრაფადვე გავშალეთ.
- წავალ ბიჭებს დავუძახებ - კურტუმოს ქნევით წავიდა მარიამი და მეც სიცილით ჩამოვჯექი სამზარეულოში მდგარ სკამზე. სამზარეულოში მალევე შემოვიდნენ 5 ახმახი და ერთი წრიპა ქალბატონი. ყველანი მოთავსდნენ მაგიდასთან და უხმოდ შევექეცით საჭმელს, მხოლოდ დამიანე არ აჩერებდა ენას და მარიამს აბრაზებდა -
- ქალბატონო მარიამ კიდევ ამდეს ჭამ ? მეც არ ვთქვი რატომ მეჩვენება ასეთი გასუქებულითქო - სიცილით უთხრა მარიამს , მარიამმაც თვალები დაუბრიალა. ყველას გაგვეცინა ალექსანდრეს გარდა. სწრაფად მივირთვით და მალევე ავალაგეთ მაგიდა. ბიჭები მისაღებში იჯდნენ და ლაპარაკობდნენ. ცოტახანში ჩვენც შევუერთდით და ვინც არ ვიცნობდით ერთმანეთს უკეთ გავიცანით
- დღეს ძალიან ცხელა რა - ამოიწუწუნა მარიამმა -
- კი განსაკუთრებით დილას დამცხა - ეშმაკურად თქვა დამიანემ რაზეც ხმამაღლა გადავიკისკისე. მივხვდი მარიამის დილანდელი მდგომარეობა იგულისხმა. -
- მოდი მდინარეზე წავიდეთ - არაჩვეულებრივი აზრი გამოთქვა გიორგიმ -
- მშვენიერი აზრია, წავალთ ჩვე საცურაო კოსტუმებს ჩავიცმევთ - თვალი ჩავუკარი ბიჭებს და მარიამი ფეხზე წამოვაფრინე. სწრაფად ავიარეთ კიბეები, ასევე სწრაფადვე გამოვეწყვეთ საცურაო კოსტუმებში და მოკლე სარაფნებში. ცოტახანში კი ორი მანქანით დავადექით გზას მდინარისკენ. ჯერ ისედაც ხომ გაოცებულ ვიყავი უშგულით და ახლა მდინარემ და ირგვლივ მდებარე გარემომ სულ გამიბრწყია თვალები. სწრაფად გადავიძვრეთ სარაფნები მე და მარიამმა.მაშინვე შევნიშნე დამიანეს ჭინკებით აციმციმებული მზერა რომელიც მარიამს თვალმოუშორებლად უყურებდა. შემდეგ მოვათვალიერე ბიჭებიც ყველა ჩვენს მსგავსად თავისუფლდებოდა ტანსაცმლისგან. ალექსანდრეს მზერას ცოტახნით გადავწყდი რომელიც ურცხვად ათვალიერებდა ჩემს სხეულს, თუცმა დიდხას არ დამიყოვნებია და მდინარეში შევცურე. დანარჩენებმაც მომბაძეს. მხიარულად ვატარებდით დღეს, ბიჭებიც ხუმრობდნენ და ერთმაეთსაც კარგად შეეწყვნენ აშკარად.
- ვიღაცას ურჩევნია გამექცეს - სიცილით წამოემართა ნიკოლოზი ჩემსკენ მეც დამიანეს უკან დავიმალე-
-დამიანე უთხარი რამე შენს უტვინო ძმაკაცს - თვალები დავუბრიალე , ის კი უცებ მომშორდა და მარიამისკენ გაცურა - თავხედი თვალები გადავატრიალე და სწრაფადვე ჩამაყვინთინა ნიკოლოზმა წყალში. იმისდა მიუხედავად რომ ზაფხული იყო წყალი მაინც არ იყო თბილი და მალევე ამოვედი გალურჯებული. პირსახოცი შემოვიხვიე და მხიარულ ბავშვებს გავხედე. პრინციპში ბავშვები მხოლოდ მე და მარიამი ვიყავით ბიჭები კი არცერთი არ იყვნენ 25 წელზე ნაკლები. მალევე მათაც მობეზრდათ მდიარე და კვლავ სახლში დავბრუნდით. ნიკოლოზი და დამიანეც წავიდნენ ნიკოლოზის სახლში იმ პირობით რომ საღამოს ისევ გამოგვივლიდნენ.
- დამიანე როგორ გიყურებდა - სიცილით ვუთხარი დაქალს და შორტი ამოვიცვი -
- საძაგელია , ნერვებს მიშლის - დაიღრინა მარიამმა -
-სმაგიეროდ კარგი ჩახუტება იცის - თვალი ჩავუკარი რის გამოც ხელი მკრა და ლოგინზე მოწყვეტით დავეცი -
- აუტანელი ხარ ანასტასია -
- ვიცი მსუქანო - გავახსენე დამიანეს სიცილით. ნათქვამი კარისკენ გავემართე და დაბლაჩავედი დიდხას ვუყურე ტელევიზორს უაზროდ. მერე ცივი ყავა მომინდა რაც სამწუხაროდ არ გვქონია. ამიტომ ბიჭებთან ავედი ოთახში რომ წავეყვანე. თუმცა გიორგისაც და ალეკოსაც გათიშულებს ეძინათ და მეც გამოვიპარე უჩუმრად ოთახიდან.
- რამე გინდოდა ბიჭებთან? - მკაცრად მკითხა თავის ოთახიდან გამომავალმა ალექსანდრემ -
- ყავა მინდოდა მაგრამ არ გვაქვს და იმედი მქონდა წამიყვანდნენ მაგრამ ძინავთ - შეწუხებული სახით ვუთხარი -
- მე წაგიყვან - სულერთიას ტონით მომიგო , ოთახში შებრუნდა და გასაღებით დაბრუნდა უკან -
- მოიცა ფულს ავიღებ - ოთახში შესვლა დავაპირე თუმცა ხელი დამიჭირა და კიბეებისკენ წამიყვანა, არც გავძალიანებივარ. მის რეინჯროვერსი ჩავჯექით-
- უნალექო ყავა არც ისე სასარგებლოა ორგანიზმისთვის - ისე მითხრა არც შემოუხედავს, არფერი მითქვამს მაღაზიამდე ხმის ამოუღებლად ვიჯექი. მაღზიაშიც სწრაფად ვიყიდე ყავა და შოკოლადები რისი საფასურიც ალექსანდრემ გადაიხადა. გზაში სნიკერსის ჭამა დავიწყე -
- არ გინდა ? - ვკითხე ალექსნადრეს პირგამოტენილიმა რაზეც ცინიკურად ჩაეცია და თავი დამიქნია. პარკიდან მეორე სნიკერსის ამოღებას ვაპირებდი მაგრამხელი მომკიდა. -
- სხვაარ მინდა ესეც საკმარისია - ხელიდან ამაცალა ჩემი კუთვნილი სნიკერსი ერთი მოკბჩა და კვლავ უკან დამიბრუნა. გემრიელად ჩავკბიჩე სნიკერსი და ტუჩები გავილოკე. მანქანა უცებ დატორმუზდა. გაანაზილებაც ვერ მოვასწარი ისე სწრაფად შემიხსნა ღვედი ალექსანდრემ და ერთი ხელის მოსმით ჩამისვა კალთაში. ცალი ხელი ყელში შემიცურა ცალით კი წელზე მომეხვია. გაპროტესტებას ვაპირებდი თუმცა უცებ მეცა ვნებიანად მაკოცა. რაზეც სხეუში ელექტროდენებმა დამიარეს. თუცმა არ შევიმჩიე სწრაფად ავფართხალდი და გავთავისუფლდი მისი ხელებიდან. ალექსანდრეს კალთიდანაც გადმოვბობღდი -
-სწრაფად წადი - თვალები დავუბრიალე -
- გემრიელი ტუჩები გაქვს- თუცის კუთხე ჩატეხა და მანქანა დაძრა-
- შენ კი არა - სიცილით ვუთხარი - პატარა ბიჭიც კი შეზე უკეთ მაკოცებდა - გასაბრაზებლად ვუთხატი, თორემ ახლაც მიხურდა ტუჩები და სიამოვნებას ვგრძნბდი მთელს სხეულში. გვერდულად გაეცინა და გზა გააგრძელა-
- საიდან იცი რომ ვინმე უკეთ გაკოცებდა? - ცინიკური სახით სემომხედა - პირველი კოცნაცც კი ჩემი იყო პატარავ - სიცილით თქვა და მანქანა სახლის წინ გააჩერა. სწრაფად გადავაედი მანქანიდან და სამზარეულოში შევედი ყავით ისე რომ არც კი შემიმჩნევია მსაღებში მჯდარი 4 აყლაყი დამარიამი. ყავა გავიკეთე ჩემთვის და მათაც გავუკეთე-
- დღეს ჩემთან დარჩით რა - შემომანათა თვალები დამიანემ -
- რა პრობლემაა- ლოყაზე ვუჩქმიტე და გვერდით მივუსკუპდი - მარიამ რა აზრის ხარ ? - ვკითხე სიცილით ?
- რა მნიშვნელობა აქვს სად დავიძინებ - გაიკვირვა და სულერთიას მზერით შეხედა დამიანეს-
- ბიჭებო თქვენ ხომ არ იქნებით წინააღმდეგი? - ღიმილით მოავლო თვალი ნიკოლოზმა ბიჭებს. -
- რა სისულელეა წადით - გაგვიღიმა ალეკომ -
მე და მარიამმა პატარა ზურგჩანთებში ერთი ღამისთვის საყოფი ნივთები ჩავიყარეთ და ბიჭებს გავყევით. ბოლოს რაც დავინახე ეს ალექსანდრეს დაბღვერილი სიფათი იყო რომელიც ნათლად გამოხატავდა უკმაყოფილებას.
***
ბოდიშით ამდენხანს რომ დვაგვიანე მაგრამ ჩემმა ბედოვლათმა უფროსი ძმა ისვენებდა გუში და კომპიტერთანაც არ გამაკარა. იმედია მოგეწონებათ. დანაშაულის გამოსასყიდად დღეს კიდევ დავდებ მეორე თავს საღამოსთვის მადლობთ რომ კითხულობთ