გიო და ნინა სეირნობდნენ და თან ნაყინს მიირთმევდნენ..
-გიუნა.. როგორ ხარ? - ყელზე ჩამოეკოწიალა ვიღაც გოგო..
-არამიშავს ლანა შენ?-ამრეზით გაუღიმა, ნინა კიდევ იდგა გაავებული.. ცოტაც და მოკლავდა იმ გოგოს.
-კარგად.. აუ მომენატრე, რამდენი ხანია არ მინახიხარ - ტუჩები გაბერა და „გაბუტული გოგოს“ იმიტაცია გააკეთა, ეგონა აკოცებდა ან რამე მაგდაგვარი, მაგრამ ნურას უკაცრავად..
-ჰო რავი.. ცოლი მომყავს და არ მცალია, რაღაც საქმეებიც მაქვს და..- უთხრა და ნინას წელზე ხელი შეუცურა.. ღიმილი სახეზე შეაშრა, რომ გენახათ ალბათ სიცილისგან ცუდად გახდებოდით.. ნინას ფხუკუნი აუტყდა და გიოს ყელში ჩამალა თავი..
-უი, არ ვიცოდი გილოცავთ-„თ“ გამოკვეთილად თქვა..
-მადლობა - ირონიულად გაუღიმა ნინამ..
-კაი ჩემი წასვლის დროა მელოდებიან.. -გაიღიმა, მაგრამ ვაი ამ ღიმილს და გაეცალა..
-ცოლობა მთხოვე და არ მახსოვს? - წარბაწეულმა გახედა ნინამ თან გაბრაზებული იყო.. - აუ მომენატრე, რამდენი ხანია არ მინახიხარ - ლანა გაააჯავრა და შემდეგ გიოს გახედა..-გაგებუტე..
-ნინა.. ხვდები რაზე ბრაზობ?
-არა!
-კაი რა გჭირს?
-არაფერი!
-ნუ მებუტები!
-არ გებუტები და ბამბის ნაყინი მინდა - უცებ თქვა და პატარა ბავშვივით შემოკრა ხელები ერთმანეთს..- მნამ.. მადლობა- ხელი წაიღო ნაყინისკენ რომ გამოერთმია მაგრამ გიომ არ მისცა.. - რა?
-კოცნა.. - გაუღიმა გიომ, ერთი ხელი წელზე შეუცურა და დააგემოვნა მისი ტუჩები.. - რა გემრიელი იყო.. - გაიცინა და ენის წვერი გადაისვა ტუჩებზე..
ბოლოს დამიანესთანაც მივიდნენ...
-პრივეტ კაი ხალხს-გაიცინა გიომ და გადაკოცნა „წყვილი“
-ბევრი დაგვიგროვდა სალაპარაკო - ნინამ უთხრა სიცილით და დამიანეზე ანიშნა
-სულაც არა.. -თავი გააქნია..
-სულაც კი - ჩაიცინა ნინამ და გიოს მიუბრუნდა - ხელი გამიშვი..-შეუბღვირა..
-ნინ, კაი რა..
-ნინ, კაი რა..- გამოაჯავრა დაოთახში შეიკეტნენ..-გიყვარს - დადო განაჩენი ნინამ..
-ჰო.. ალბათ- მხრები აჩეჩა
-ალბათ არა! გიყვარს!- გვიანობამდე ისაუბრეს ინფორმაციებს ცვლიდნენ ბოლოს დაიშალნენ კიდევაც..
-მადლობა რომ მომაცილე - გაუღმა ანამარიამ და მანქანიდან გადავიდა... უცებ აირბინა სახლში დედას მიესალმა და ოთახიდან ფანჯარაში დაინახა, დამიანეს ხელი დაუქნია, მანქანაც ადგილს მოსწყდა..
ნინა და გიო ისევ გაბუტულები მიდიოდნენ.. გიო ეწუწუნებოდა ბოლოს გაბრაზდა და შეეშვა „ გადაუვლის მალე ბრაზი-ო“
მობუზული მიდიოდა ნინა, გიომ გაიხადა და მოახურა თავისი ქურთუკი..
-მადლობა-გაუღიმა და ჩაეხუტა.. -აუ, გი.. გიყვარვარ? - ახედა მაღალ სხეულს
-არა.. - სრული სერიოზულობით თქვა, ნინა მოიბუზა თვალები აუწყლიანდა.. -არ მიყვარხარ იმიტომ რომ ვაბოდებ შენზე ჩემი სიცოცხლე ხარ, და რასაც ვგრძნობ ეს სიყვარულზე ბევრად მეტია.. -უთხრა და აკოცა - ჩემი პატარა სულელი ეჭვიანი გოგო ხარ.. ხო დარჩები დღეს ჩემთან?
-დედას გავაფრთხილებ.. - თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად
„დე, მე გიოსთან ვრჩები და არ ინერვიულო“
„ კარგი დე ჭკვიანად“ - მოუვიდა მესიჯი.. სადარბაზოსაც მიუახლოვდნენ.. მალევე ავიდნენ.. ცოტა გაერთნენ ბოლოს ჩახუტებულებს დაეძინათ...
ანამარია დილით ადრე ადგა.. მოემზადა და სამსახურში წავიდა..
-ანამარია, ორზე გვიბარებენ
-რა ხდება?
-არ ვიცი.. ქალბატონმა ნათელამ გელოდებითო და..
-კარგი, ჯერ ადრეა.. - ნერვიიულობაში გაატარა 4 საათი..
„ნეტავ რა ხდება? სამსახურიდან უნდა დამითხოვოს? „ - და მსგავსი ფიქრებით ჰქონდა თავი არეული..
2 საათიც დადგა გოგონებიც შევიდნენ კაბინეტში..
-გოგონებო მოდით- სკამებზე მიუთითა, ისინიც დასხდნენ..-ე.ი. რისთვის დაგიბარეთ.. მიწევს ცოტა ხნით წასვლა, ამიტომ ახალი უფროსი გეყოლებათ 1 თვე... მერე ისევ მე ვიქნები.. ამის თქმა მინდოდა, ხოლო უფროსიც მოვა ახლავე.. – 2წუთის შემდეგ გაიღო და კაარში, სიმპატიური მამაკაცი შემოვიდა... ყავისფერი თვალები, არც თუ ისე გრძელი თმა და მოზრდილი წვერი.. - აი, გოგონებო ეს დემეტრეა თქვენი ახალი უფროსი, იმედია კარგად გაუგებთ ერთმანეთს..
-სასიამოვნოა - ერთხმად თქვეს გოგონებმა, ანამარია კი აკვირდებოდა.. ბოლოს „ვიღაც“ ამოიცნო და ქალბატონ ნათელას მიუბრუნდა
-უკაცრავად ქალბატონო ნათელა, მეც მინდოდა თქვენთან საუბარი..
-ისმენ საყვარელო.. -გოგონები გავიდნენ დემეტრე და ქალბატონი ნათელა დარჩა
-სამსახურიდან მინდა წასვლა
-რატომ? კი, მაგრამ.. ხო იცი როგორ გენდობი შენ..- ქალი გაოცებული იყო..
-მე .. უბრელოდ რაღაც პერიოდი ვერ ვივლი და მგონი ჯოობია საერთოდ წავიდე..
-არა, რას ლაპარაკობ.. სანამ შენ არ ივლი სხვამ იაროს და როგორც კი დაბრუნდები ისევ ისე იარე როგორც ადრე.. ვინც გინდა მოიყვანე ..
-კარგით, მაპატიეთ თქვენის ნებართვიტ წავალ მე.. სამუშაო საათები დაასრულა, გამოიცვალა და გარეთ გავიდა, დამიანე რომ დაინახა..
მანქანაზე მიყუდებული სიგარეტს ეწეოდა.. მეტად სიმპატიური ეჩვენა იმ წამს..
-გამარჯობა-ღიმილიანი სახით მიესალმა, მაგრამრა ფასად დაუჯდა ღიმილი.. სულ აფორიაქებული იყო, გული ამოხტტომას ლამობდა, ფეხები სადაცაა აუკანკალდებოდა..
-როგორ ხარ?- მივიდა და აკოცა..
-არამიშავს შენ?
-კარგად.. სად მიდიხარ? - მეტად მკაცრი მოეჩვენა მისი ხმა
-სახლში..
-ჩაჯექი..
-მადლობა, იყოს ფეხით წავალ..
-ჩაგსვა?
-ფეხით წავალ-მეთქი - არც ანამარიამ დაუთმო პოზიცია..
-ან ნებითა შენითა ან ძალითა ჩემითა..
- არც ნებითა ჩემითა არც ძალითა შენითა - ენა გამოუყო და ნაბიჯი გადადგა..
-კაი, ძალითა ჩემითა ანუ..- თქვა და მხარზე გადაიკიდა..
-ვაიმე იდიოტო დამსვი ხალხი გვიყურებს.. - მუშტებს ურტყავდა ზურგზე.. უცებ ჩასვა და თვითონაც დაიკავა ადგილი..
-დემეტრეს საიდან იცნობ?
-არ ვიცნობ - საიდან იცნობდა დამიანე დემეტრეს? უეცრად დაებადა კითხვა. - შენ საიდან იცნობ?
-მარიამ მე მატყუებ?
-არ ვიცნობ!
-მომიყევი მიდი..
-არ მინდა..
-კარგი, როცა მოგინდება მოგისმენ..
-კარგი.. სად მივდივართ?
-მოგიტაცე..
-ჰა? ხუმრობის ხასიათზე ვარ შენი აზრით?
- და ვინ ხუმრობს რომ?
-მეღადავები? რა მომიტაცე კარგად ხარ?
-სრულებით..
-წესიერად არც კი მიცნობ..
-გიცნობ იმაზე კარგად ვიდრე შენ გგონია..
-არაფერი არ იცი ჩემზე..
-ვიცი..
-ჰო ? აბა რა?
-ყველაფერი.. - გაჩუმდა დიდხანს აკვირდებოდა, ბოლოს ტელეფონზე ბლოკი მოხსნა და რაღაც სურათს შეხედა.. სურატსაც დიდხანს აკვირდებოდა.. ბოლოს ხან დამიანეს შეხედავდა ხან სურატს.. ბიჭს ჩაეღიმა „ მიხვდა“ - გაიფიქრა და მანქანა გზიდან გადაიყვანა.. ანამარიას უყურებდა, ისიც თვალს არ აშორებდა.. მწვანეთვალები.. ახლა სხვანაირი გაუხდა.. ბავშობაში ხომ ჭაობისფერი ჰქონდა ახლა.. ახლა ქამელეონივით გაუხდა..
- შენ? - ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა და შოკში იყო..
-რა მე?
- შენ.. ისა.. ჯიშკარიანო, მეც გადაგიხდი სამაგიეროს ერთ დღეს.. - ხელი ზემოთ აზიდა და დაბღვერილმა შეხედა..
ბოლოს როდესაც ნახა ზაფხული იყო.. სკამზე იჯდა მეგობრეტან ერთად, რომ მიეპარა ჯიშკარიანი და წყალი გადაასხა, არც ეს იკმარა, და კალიები დაასვა ზედ.. შეშინებულმა ანამარიამ ყვირილი მორთო, ბოლოს ატირდა... დაიფიცა.. დაუფიცა იმ დღეს რომ სამაგიეროს აუცილებლად გადაუხდიდა..
-წარმატებები - გაუცინა და მანქანა დაძრა.. მალევე ჩაიდნენ სვანეთში.. გახარებული ანამარია სწრაფად გადახტა მანქანიდან და ბუნების სილამაზით ტკბობა დაიწყო..
მაგრამ სიცივე იყო, თან უკვე ბნელოდა.. მოიბუზა...
-შემოდი - სახლის კარები შეაღო დამიანემ და ნინიც შევიდა, ბუხარი დაანთო და მიუსხდნენ.. შემდეგ ჩაი დალიეს და ბოლოს ანამარიას დამიანეს მხარზე ჩამოეძინა..
დილით სხეულზე მიხუტებულს გაეღვიძა, საკმაოდ „ახლართულად“ იწვნენ.. ერთი ფეხი დამიანეს ფეხში ჰქონდა ახლართული, მეორე გაშლილი ხელი დამიანეს მხრებზე მოეთავსებინა, დამიანეს ერთი ხელი ანამარიას საჯდემზე ედო მეორე კი ხერხემალზე..
სულ ახურდა და დაძვრენა სცადა, მაგრამ ვერ მოახერხა..
-დამიანე გამიშვი..
-ჰმ.. -ამოიზმუვლა
-დამიანე-მეთქი ხელები მომაშორე!
-რატომ? ძალიან კომფორტულად მიდევს.. - თითები აათამაშა და ანამარიაც უფრო გააწითლა..
-აუ, გამიშვი.. - ამოიკნავლა..
- ცოტახანიც რა და ავდგეთ.. მაინც არ გაიშვებ ამიტომ დაიძინე.. თუ გინდა იავნანას გიმღერ
-მიმღერე
-აჰამ.. იავნანა ვარდო ნანა იავნანინაო ვსო დაიძინე
-ოო, არაა ეს იავნანა..
-ჰო არის...ა ბა მეტი მე არ ვიცი და.. დაიძინე ახლა.. – 12საათამდე ეძინა’თ ბოლოს ინება ბატონმა ადგომა.. ანამარია საჭმელს ამზადებდა.. რაც პროდუქტები იყო იმით ხოლო დამიანე უყურებდა..
-მოდი რა ეს დაჭერი.. - გახედა ანამარიამ დამიანეს..
-მომე.. - გამოართვა დანა დაიჭირა და დაჭრა დაიწყო.. ისეთი სასაცილო იყო, ანამარია ვიდეოს უღებდა თან იცინოდა.. ჯერ მარჯვენა ხელში ეჭირა დანა, ძვლივს დაჭრა მერე მარცხენაში გადაიტანა ვერაფერი მოახერხა.. ისევ მარჯვენათი დაიწყო ჭრა ბოლოს იმდენი ქნა ზედ დაიყარა ის მწვანილი და ხელიც გაიჭრა.. -ფუ ამის..
-მაჩვენნე- უმალ დადო ანამარიამ ტელეფონი..
-არაფერია იყო.. - ღიმილი უთხრა დამიანემ
-მაჩვენე-მეთქი-შეუბღვირა და მისი ხელი ონკანს შეუშვირა... არაფერი ისეთი, მაგრამ მაინც შეეშინდა.. „ლეიკოპლასტერი“ გადააკრა, თითი გადაუსვა, შეხედა დამიანეს და გაუღიმა.. -16წლის ვიყავი, 20ივლისი იყო, 21-ში დაბადების დღე მქონდა..ჩემი საუკეტესო დაქალი, ნატალია, ისიც ჩემხელა იყო.. დემეტრეს უყვარდა.. არც ნატალია იყო მის მიმართ გულგრილი.. დასასვენებლად დაგვპატიჟა.. მისთან „დაჩაზე“.. გადაწყვეტილი იყო იქ გადამეხადა დაბადების დღე.. ჩვენ ჩავედით, რადგან გასაღები გვქონდა და გავაღეთ სახლი, საოცრად ლამაზად იყო მორთული სახლი,.. ვმხიარულობდით და ვემზადებოდით ჩემი დაბადების რისთვის, მაგრამ ტელეფონზე დამირეკეს და შემატყობინეს ნატალია და დემეტრე ავარიაში მოყოლია, არაფერი მახსოვს ბოლოს გონს რომ მოვედი საავადმყოფოშ ვიყავი, როგორც გავიგე ტრაილერი შეჯახებიათ და.. ხევში გადავარდნილა მანქანა... ნატალია სუსტი აღმოჩნდა და გარდაიცვალა, დემეტრე კი - საშინლად მძიმე მდგომარეობაში იყო.. 2 წელი კომაში იყო, ბოლოს წავიდა რუსეთში და დღეს ვნახე 6წწლის შემდეგ.. არ ვიცი, მაგრამ ვერ ვუყურებ.. მეშინია თითქოს, არა არ მეშინია, უბრალოდ.. არ ვიცი.. - უყვებოდა და ცრემლები მოსდიოდა, მამაკაცს ეხუტებოდა და ქვითნებდა..
-ჩუ, დაწყნარდი ჩემო პატარა.. გთხოვ! შენ ხომ ძლიერი გოგო ხარ! გთხოვ,, ნუ ტირი.. - თმაზე ეფერებოდა დამიანე თან ჩურჩულებდა..

კარგია? ღირს გაგრძელება? ^_^ <3