ყველაფერს აქვს დასაწყისი და რასაკვირველია აქვს დასასრული, მაგრამ არის მომენტები როცა არ შეგიძლია დასვა წერტილი, უბრალოდ ამისთვის მიზეზი არ გაქვს და სადღაც გულის სიღრმეში გჯერა, რომ წერტილის დასმა არ იქნბა სწორი და გინდა იმ ერთს მიუმატო ორი და აქ ჩნება დაუსრულებელი(მრავალწერტილი)..
**
ყველაფერი თინეიერობის ასაკში დაიწყო...
მას შემდეგ ძალიან ბევრი დრო გავიდა და ძალიან ბევრი რამ მოხდა...
ახლა 23-ის ვარ, ის 24-ის არის ბიზნესზე ვსწავლობ.ის ესპანეთშია და ფეხბურთელია თანაც ძალიან წარმატებული... ჩემ ცხოვრებაში ძალიან ბევრი რამ მოხდა იმის შემდეგ რაც საბოლოოდ კონტაქტი გავწყვიტეთ...მართალია მე საქართველოში ვარ და აქ იყო წარმატებული ნიშნავს, იყო ზედმეტად იღბლიანი, და ალბათ ვირიცხები იმ იღბლიანთა შორის.
რაც შეეხება მეგობრებს არ ვარ უთვისტომოდ პირიქით ბავშობის მეგობარიც შემომრჩა...რიტა(მარიტა) რომლის იუბილესაც ავღნიშნავდით ერთ-ერთ რესტორანში,4 წლის შემდეგ სწორედ იქ შევხვდი ...
***
-გამოადგი ეგ დაღრეცილი ფეხები საკუთარ იუბილზე ვაგვიანებ...
-ხოხ შენც არ თხოვდებოდე რა...-თავლები სასაცილოდ გადაატრიალა რიტამ და უკან მომიდგა რათა ძალდატანებით მაინც გავეძევებინე ბინიდან...
-ისე სხვათაშორის მარტო ჩვენები ვიქნებით და ასეთი გადაპრანჩვა საჭირო არ იყო!
-შენ წლები გემატება თუ ენაზე სიგრძე?!-რიტამ თავი ახლ უკვე მობეზრებულმა გააქნია და მეგობრების გვერდით ადგილი დაიკავა ...
რესტორანში ძლიან ბევრი ხალხი ირეოდა, ნოემბრის სუსხიან, თითქოს ჩვეუებრივ თვეში... მაგრამ სულ ცოტა ბედნირების სურველი და აღარ არის ნოემბერი ჩვეულებრივი და ასე სუსხიანი თუ ის, იქ არის იმ სუსხში და არ ხარ სიცივისთვის გაწინული.
რესტორნის შემოსასვლელში ორი ბიჭი გამოჩნდა,ერთ-ერთს ხელში დიდი თეთი ვარდების თაიგული ეჭირა ...რიტას მზერა იქითკენ გაექცა და თვალებ აციმციმებულს, სასიამოვნო ღიმილმა გადაურბინა ბაგეზე...სასიამოვნოდ გაკვირვებული იყო, მან ხომ უთხრა რომ ქალაქში არ იქნებოდა მის ოცდამესამე დაბადების დღეზე , თავიდან იმდენად ეწყინა არც კი ელაპარაკებოდა წესიერად,მაგრამ ბოლოს დააჯერა ბიჭმა,რომ ძალიან სერიოზული იყო მისი ვიზიტი სტამბულში...იუბილარის მაგიდას მოუახლოვდნენ ...
ერთი გაუღიმა ყვავილები მიაწოდა და ჯიბიდან ბეჭედი ამოაძვრინა, ნერვიულობისგან ხელები უკანკალებდა, მაგრამ როგორც კი ის სიტყვები წარმოთქვა რომელსაც რიტა ამდენხანს ელოდა, დიდიხნის შეკავებულმა ცრემლებმა უკითხავად დაიწყეს ლოყებზე ცვენა, ეს ნამდვილად ნიშნავდა თანხმობას ... ამ დროს ანასტასიას გულშიც ძლიან დიდმა სიხარულმა იფეთქა, ბევშობის დაქალს რომელთან ერთადაც აღამდებდა და ათენებდა ქორწილის დაგეგვმაში , სულ მალე ექნებნოდა ქორწილი და ე....ბოდა ქმარი რომელიც ყველაფერი იყო მისთვის..და როგორც იქნა ეღირსებოდათ რეალური ქორწილის დაგევმის საშვალება....
ემოციებისგან დაცლილი ანასტასია აივანზე გამოვიდა და გასაქანი მისცა გრძნობებს...
-უფრო ლამაზი და უფრო ემოციური...-ეგონა ეჩვენებოდა, მაგრამ მოჩვენებაც კი მოსწონდა ,ეს ხმა ძალიან დიდი ხანია არ მოუსნია და მონატებას დააბრალა...მაგრამ ხელზე როგორც კი აცოცებული თითების სითბო იგრძნო სასიამოვნო იმპულსები გაგზავნა ტვინში და გოგონას დაბურძგლა...
-რატომ არასდროს არ გაცვია თბილად?-აქ უკვე დარწმუნებული იყო რომ აღარ ელანდებოდა ...
-ალბათ იმედი მაქვს რომ ვიღაც მაინც გამოიჩენს მოწყალებას და საკუთარ პიჯაკს შემომთავაზებს -გაღიმებული მობრუნდა, ბიჭმაც ღიმილითვე უპასუხა გოგონას უნაკლო ტანს და ნაკვთებს მონატრებულად თვალი შეავლო და პიჯაკი მოახურა ...დიდიხანს იდგენენ ვერანდაზე და არცერთი არ ჩქარობდა რაიმეს თქმას, ამ მომენტში სიჩუმე უფრო მეტის მთქმელი იყო ვიდრე სიტყვები...
ანასტასიას თეთრი,ვიწრო, მუხლს ქვემოთ, უკან შხსნილი კაბა ,წითელი ტუჩსაცხი, მწვანე თვალები... ვიკოსტვის საკმარსისი იყო მივიწყებული გრძნობა გამოეღვიძებინა და უფრო გაძლიერების საშვალება მიეცა...
-შევიდეთ?
-კი-ჩაფიქრებული გოგონას ტვინამდე არც კი მისულიყო ინფრომაცია ისე სწრაფად დათანხმდა...
***
ყველაფერი სკოლაში დაიწყო, მე 10-ში ვიყავი ის კი იმ წელს ამთავრებდა ... იცოდა ჩემზე და მეც ვიცოდი მის გრძნობებზე... იცოდ რომ ვერ ვუპასუხებდი იგივე გრძნობით, მაგრამ მისის მონდომება რაღაც სასწაულებს ახდენდა... ჩემი არცთუ ამოსაცნობი ხასიეთები მიმართი ისეთი მომთმენი იყო ზოგჯერ მეგონა მე თვითონაც ვერ ავიტანდი ჩემს კაპრიზებს... მახსოვს მხოლოდ იმიტო გავბრაზდი რომ მითხრა აღარვიცი მიყვარხარ თუ არაო, ზამთარი იყო და კარნავალიც ახლოვდებოდა... და მე მაინც ჯიუტად არ ვუბრუნებდი პასუხებს, არც მის ნომერს ვპასუხობდი... ვიცოდი რომ ეს აცეცხლებდა,მაგრამ იმაშიც დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს ყველაფერი ასე არ ჩაივლიდა.
ისე მოხდა რომ ჩემს დაბადების დღეს დაემთხვა კარნავალი... და ორმაგად უფრო მიხაროდა... ვარდიფერი კაბა მეცვა მახსოვს ვიძახდი ქალს ვგავარ 40-იანებიდან თქო მაგრამ ძალიან ლამაზი იყო...ყოველთვის უყვარდა როცა კაბა მეცვა...
მეგონა გადავაგორე და სიგიჟებიც მორჩა ვიკოს მხრიდან-მეთქი, მაგრამ როგორცკი მეგობრის მუჯლუგუნი ვიგრძენი გვერდში რომელიც ვიკოზე მანიშნებდა მაშინვე მივტიალდი და დავინახე როგორ დადო მაგიდაზე საშუალო ზომის ყანწი და წავიდა სცენისკენ...შუბლი მოისრისა და მე რომ ძალიან მიყვარდა ისე გაიღიმა...
-ალბათ სასმელმაც იმოქმედა მაგრამ, არა სასმლი მეხმარება ის არ ზემოქმედებს ჩემზე და მინდა ჩემი სიტყვები არ ჩათვალო ბოდვად, იმიტომ რომ სიფხიზლეში უფრო ვიბოდიალე ...მინდა გაგიმეორო მილიონჯერ რომ, ვიცი... დარწმუნებული ვარ რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ ამ სიტყვებს იქამდე გეტყვი სანამ ისევ არ მეტყვი რომ ჩემზე გიჟდები... შეიძლება ბრძოლა წვაგე მაგრამ ომს არ წავაგებ...იცი შენ იმ კამფეტს გევხარ ბოლოს რომ ტკბილდება და იქამდე დავიცდი, არსად მეჩქარება.... გილოცავ დაბადების დღეს დაშოკილო...-ეს თქვადა ყვავილი იქვე მდგარი ლარნაკიდან ამოაძრო სცენიდან ჩამოხტა და ჩემკენ წამოვიდა, ემოციისგან სუნთქვა შემეკრა და სახეზე ხელები ავიფარე_ვეღარ გავუძელი და დერეფანს გავუყევი ბნელოდა მაგრამ ეზოში მაინც ჩამოვედი... წყნარი მუსიკა იყო თუმცა ხმა მაინც ისმოდა ეზოში...კიბეზე ჩამოვჯექი და ვცდილოდი ამდენი ემოციისგან არ მეტირა...
-ყვავილი დაგრჩა...-რა გავაკეთე? მივბრუნდი და მაგრად ჩვეხუტე...
-ახლა მეც ვიტირებ, თოვლი უკვე ზედმეტად რომანტიულია არა?-ამას ჩემი ჩაცინება მოყვა-რო არ კანკალებდე კიდე დიდხანს იდგებოდი აქ მაგრამ გაგიმართლა...
-თუ არ გამიშვებვებ ხელებს ან მომგუდავ ან გამყინავ...
-გაგიშვებ მაგრამ ჯერ ცხვირზე უნდა გაკოცო- სიმთვრალე მოჰკიდებოდა და ზედმეტად ბედნიერს თვალები უციმციმებდა...
****

როგორც გაირკვა მეჯვაები ვიკო და ანასტასია იყვნენ და მათ უწევდათ საქმეების მოგვარება...
-რატომ გავჩერდით?
-წამო რა ყავა დავლიოთ
-ფოტოგრაფი გველოდება
-მე ყავა მინდა
-სირცხვილია
-წამო რა
-ვიკო!
-ანასტასია!
-აუტანელი ხარ ...
-ვიცი სტას, მარა წამო რა და ცოტახანს ფოტოგრაფი ნა*უიზე გავუშვათ

-გოგონა ერთი კაპუჩინო და ერთიც ამერიკანო...
-კიდევ გახსოვს...
-ასეთი რაღაცები ვის ავიწყდება..
-ყველას..
-ყველა? არა სხვაგან მოხვდი, მე ვიკოს მეძახიან...-უღიმის ვიკო და ანასტასიას ეცინება ორივე იცინის
-ვიკო?!
-ხო ჩემო სიცოცხლე..
-არა ასე ნუ მეძახი აზრი არ აქვს!
-რას არ აქვს რეებს ამბობ ტო?!
-მე და შენს ამბავს ხომ ხვდები?-ნერვიულად ათამაშა კისერზე თითები გოგონამ
-არა ტასო ვერ ვხვდები
-არ გამოვა რას ვერ ხვდები
-საიდან მოიტანე?
-მე რიტას მეჯვარე ვარ და შენ დათასი
-ქორწილამდე დროა
-დრო ვაიმე ფოტოგრაფი ვიკო სწრაფად ადექი...-მანქანასი კვლავ ღმიმილიანი ვიკო იჯდა და „ დაშტერებული“ უაზროდ იღიმოდა -ჰორიზოტს უღიმოდა..
-ან-ხმაში სითბო ჩაეღვარა და ანასტასიაც სასიაოვნო იმპულსებმა მოიცვა
-ხო
-წეღან იცი რა საყვარელი იყავი
-კარგი რა ვიკო
- შენი მწვანე თვალები ისე აღელდნენ საშინლად მომინდა...
-ვიკო
-არა ანასტასია ნუ მაჩერებ-ხმას აღარ იღებდა ანასტასია და ცდილობდა როგორმე სიწითლე ასცდენოდა..ვიკო მისკენ გადაიხარა და რა ქნა იცით? თვალებზე აკოცა...როგორ აბნევდა ყველაფერი როგორ რევდა ანასტასიას... ვიკოც არეული იყო მაგრამ მაინც ისეთი მშვიდი ისეთი მომთმენი...ზუსტად იცოდა რა უნდოდა ზუსტად იცოდა რას გრძნობდა....
***
-რიტა ფატა საშინელებაა...
-ტასო კარგი რა.ჩემი ქორწილია და მე ამ კაბასი ძალიან კარგად ვარ თან ძალიან მომწონს ფატასაც არაუშავს... მთავარია ამდენ ხანს ვიპოვე კაბა რომელიც ზუსტატ ჯდება ჩემს გემობნებაში...
-კარგი, კარგი, იყიდე და გავიდეთ ჩემთვისაც მოვძებნი რამეს...
-აუ ტასი
-რა
-მე რო სახლში წავიდე, ძაან დავიღალე და...-გაიწელა რიტა
-მეკაიფები?
-კაი რა ჩემთავს გაფიცებ!-ანასტასიას ხმა არ გაუცია წყენა სახეზე დაეტყო,მაგრამ ქორწილამდე სულ რაღც ერთი კვირა რჩებოდა და მას კაბაც კი არ ქონდა ნაყიდი-ვიკო ხო გაყვები?
-კი აბა რას ვიზავ...
- არ მინდა გაყოლა! გაგიყვანოს შენ აქედან როგორ წახვალ?!
-არ მინდა გაყვანა ჩემითაც გავალ...-ანასტასიამ თვალები გადაუტრიალა მაგრამ რიტამ ლოყები დაუკოცნა და ჩასჩურჩულა ჭკუითო...
ძალიან ბევრი კაბა მოიზომა ვიკოს დაარბენინება აქეთ-იქით,მაგრამ არც ჩვენი ბიჭი უკლებდა ისეთ რეპლიკებს ესროდა ანასტასია სიბრაზიგან წითლდებოდა.ბოლოს გააგდო ტყუილად ხელს მიშლიო...

***
-სტას რაშვები?
-რავი მეძინა...
-რადროს ძილია ვთხოვდები გოგო ...
-შენ ნუ დაიძინებ მე რა შუაში ვარ...
-ო... ნუ ხარ იდიოტი ადექი სწრაფად რა...
-რატო?
-ფოთში მივდივართ
-აუ კაი რა რომელი საათია, ან ფოთში რა მინდა?-ნახევრად მძინარე გოგონას თვალები ჯერაც არ გაეხილა იმის იმედით რომ რიტა მოასვნებდა და მისცემდა ძილის საშვალბა
-ცხრა ხდება, დათას მშობლებთან მივდივართ...
-მოცია ძაან გინდა შენ დედამთილის ნახავა?
-ო, ბევრ ლაპარაკს ჯობს ჩაიცვა და ჩემთან გამოხვიდე ....
საწოლში ზლაზვნით წამოდგა და თვალებ დახუჭული წავიდა საშხაპეში ცოტა აზრზე მოსასვლელად...ტაქსი გამოიძახა და ცოტა დიდი ზომის ჩანთა გადმოიღო ...
ტაქსი რიტას სახლის სადარბაზოსთან გააჩერებინა და ეზოში მყოფ სასიძოს,რიტას,ვიკოს და დათას დას მაკოს მიესალმა..
-მოკლედ ორი მანქანაა,შენ და მაკო ჩემთან ჯდებით...(ვიკო)-რიტს მავედრებელი თვალები რომ დავინახე დავთანხმდი, ვიცოდი მაკო მაინც და მაინც არ ეხატებოდა გულზე ...
უკან დავჯექი და დავინახე როგორ გამოპარა მზერა ვიკომ და თავის გვერძე მჯდომ მაკოს გაუღიმა...
-ისე ფეხბურთი მაინც რაღაცნაირად სხვა თემაა...-ჩაილაპრაკა მაკომ ორაზროვნათ, ისე რო მისტვის არავის არაფერი უკითხავს..
-მოგწონს ესეგი ფეხბურთი?
-ფეხბურთი არა მაგრამ ფეხბურთელები ძალიან...-ვიკომ გატარა არაფერი უთქვამს ცოტა ხნის შემდეგ საუბრაი ისევ თვითონ წამოიწყო მაკომ -შენ ესპანეთის ნაკრებში თამაშობ ხო?
-კი
-დიდი ხანია?
-5-6 წელი იქნება..
-როგორ გამომეპარე ისე?!
-სტასუს შენ რატო არ ლაპარაკობ ხოარ დაიღალე-ძლიან დიდი ხნის მერე გავიგე ისევ „სტასუს“ და უნებურად დამიარა ჟრუანტელმა...მაგრამ არ დავბნეულვარ
-მე რაგბისტები მომწონს...-ვიკომ სარკიდან გამომხედა და გამიცინა
-როდიდან?(ვიკო)
-4წელია
-კაი ჩემთავსგაფიცებ რა მოგწონს სადისტები არიან(მაკო)
-გემოვნებაზე არ დაობენ ....(ვიკო)
მერე კიდე დიდხანს ძილში ჩამესმოდა მაკო ვითომ ძაან ჯერსკული ლაპარაკი და ვიკოს მობეზრებული პაუხები..
^^^
5წლის წინ
იმ ახალწელს უკვე ესპანეთში შეხვდა... ანასტასიას სკაიპიდან ელაპარაკებოდა თითქმის ყოველ საღამოს,სულ რაღააცეებს უყვებოდა და ძალიან ბევრჯელ ვიკოს ლაპარაკში ჩასძინებია,დიდხანს უყურებდა ხოლმე, სანამ ღრმა ძილით არ ჩაეძინებოდა,იცოდა თუ გათიშავდა შეაშინებდა ან გაგვიძებდა,ამიტომ სანამ ღრმად არ დაეძინობდა იქამდე არ უთიშავდა,თანაც ყველაფერს ერჩივნა მისი ყურება მძინარე მითუმეტეს...
ამასობაში მეორე სემესტრიც მიილია ბანკეტი ახლოვდებოდა და თავისი ბიძაშვილის მეწყვილე უნდა ყოფილიყო.. მთელი დღეები ფოტოებს ათვალიერებდა სასურველი კაბისთვის რომ მიეგნო... ვიკო უკვე 3 კვირა იქნებოდა რაც არ შეხმიანებოდა რაგაცნაირად ეკლდა მისი გამორჩეული ხმის ტონი და ლაპარაკის მანერა.. მაგრამ იმდენად დატვირთული იყო რომ ვერც კი იცლიდა ნორმალურად ...
და აი დადგა დღე ბანკეტისა თავისი არა ვიკოს კლასის ...
აჩიმ გამოუარა და ლამაზ შინდისფერ მოკლე კაბაში გამოწყობილი თმა აწეული ანასტასია რომელსაც კვლავ არ ეცვა მაღალი ქუსლით ფეხსაცმელი და მომხიბვლელად იღიმოდა...
საღამო ძალიან კარგად მიდიოდა, ანასტასიას კარგად ქონდა დალეული, აი ისე კარგ ხასიეთზე რომ ხარ და თავს მეორე პლანეტაზე არ გრძნობ,ლადის ეცეკვებოდა როცა დარბაზში ხმაური ატყდა, დაბაზის შესასვლელში ვიკო იდგა თმა უკან ქონდა გადავარცხნილი თეთრი პერანგი და შავი შარვალი ეცვა ხელზე ოქროსფერი ROLEX-ის საათი ეკეთა, ახლა მიხვდა რომ ეკლდა დღევანდელ დღეს ის...
ცოტა რო მოიოხეს მეგობრებმა გული და ამომწურავი პასუხი მიიღეს ყველა კითხვაზე დაიფანტნენ და ვიკომაც დრო იხწლთა...
-წამო რა ვიცეკოთ-ხელი მომკიდა და მონატრებულმა მაგრად მიმიხუტა
- რატომ არ მითხარი-მის მკლავებში გნაბულმა ამოვიბუტბუტე
-სურპრიზი სტასუს
- მომენატრე
- ძალიან ლამაზი ხარ
- არა ძალიან მთვრალი ვარ
- აღარ ვარ აქ და აუშვი?!
- რატო?
- დაგინახე
- ლადიზე ამბობ
- აჰა დაჟე ლადი ?
- ნუნუკას მეწყვილეა
- მერე დღეს პირველად რო ხედავ არაუშავს ?
-კაი რა
- გამოუშვი ეგ გოგო და დამელაპარაკე როდამდე უნდა იცეკვოთ მელოდიის გარეშე? (ხვიჩა)
- კაი რა შენ მაინც ნუ მიტრაკებ მაცადე დავტკბე სანამ შემიძლია
- კაი ბაზარი არა მარა პირველივე დღეს ჩხუბს რა მუღამი დაუჭირე?
- მიდი და მოვალ ორ წუთში
- არა სუ გაუბერა ტო,შენს იქით ვერც ძმაკაცს ხედავს აზზრზე ხარ ტასო?!- თავი უკმაყპფილოდ გაიქნია და სუფრისკენ დაიძრა

-ჭკვიანად იცოდე - ეს მითხრა და მარჯვენა ხელზე მაკოცა,ხვიჩას სწრაფი ნაბიჯით დაიძრა და მხარზე მაგრად დაარტყა ხელი...
^^^
ფოთში ჩავიდნენ და რიტას აწ დედამთილის დაჟინებით რიტა,დათა და მაკო იქ დარჩნენ... ეს გეგმაში არ ყოფილა იმ დღეავე აპირებდნენ გამოტრიალებას , ანასტასიას მეორე დღეს შუალედური ქონდა და ვერაფრით ვერ დარჩებოდა...
- კაი რა გამოცდაა, რადროს გამოცდა დარჩი. რამე მოიფიქრე და მერე დაგაწერინოს რა ( დათა )
-არა რა უნდა ჩავიდე უეჭველი
- მე წაგიყვან სტასუს რა, არ ინერვიულო( ვიკო)
- წამო რა ზღვაზე გავიდეთ(რიტა)
- მე არ მინდა რა ცივა( ტასო)
- შენ სულ გცივა წამო რა( დათა)

ნაპირზე სეირნობდნენ და ზღვაში ფერად კენჭებს ისროდნენ ...ისე ხმაურობდა ზღვა, მაგრამ ისეთი ლამაზი იყო დიდი ტალღები რომელიც ნაპირს ხმაურით აწყდებოდა მოგინდებოდა გეგებოებოდი ...ალბათ ყველას საკუთარი განცდები უჩნდბა მისი ყურებისას, შეიძება ზოგს ხმაური სულაც არ მოსწონდეს. ბევრისთვის ჩვეულებრივი ხმაურია მაგრამ, ამ მეთევზესტვის ამ ტალღებს ბევრი მოგონება მოჰქონდა, თევზაობა მიევიწყებინა და ანკესი გვერძე დაედო.. ისე ნოსტალგიით გაჰყურებდა მოუსვენარ ტალღებს იმ ჰორიზონტს რომელსაც სადღაც ძალიან შორს ზღვას ცა უერთდებოდა...
თითქოს ვიღაცამ უჩურჩულაო ისე გამოიხედა ახალგაზრდებისკენ...
- ბიძიკოებო თქვენ იცით რომ ლეგენდა არსებობს?
- რა ლეგენდა- რიტას თვალები გაუბრწყინდა უყვარდა მისტიური ამბები…
- თუ ამ ზღვაში წყვილი შევიდოდა ამ დღეს , მთელი ცხოვრებას ერთად გაატარებდნენ
- არც ისე ლეგენდარულია არა-ხმამაღლა მოუვიდა თქმა ანასტასიას…
- არა ბიძია მე და ჩემი ცოლი ყოველთვის ამ რიტუალს ვასრულებდით და მე ახლა 71 ის ვარ და უკვე 50 წელია რაც ერთად ვართ...( კაცი ისეთივე მშვიდად გაგვცდა როგორც მოვიდა...
-მე არ მჯერა(ანასტასია)
რიტა და დათა უკვე შესულებიც იყვნენ და გამოდიოდნენ კიდეც აკანკალებულები ჩასხდნენ მანქანაში
ვიკო ცოტა მოშორებით იყო ანასტასიასგან, მისკენ გაემართა ქვემოთ დაიხარა ნიჟარის ასაღებად ანასტასიას ეგონა ხელში ამიტაცებსო და ერთი შეჰყვირა
- რა გაყვირებს ?
- ამ მეგონა... აღელვებისგან სიტყვა გაუწყდა ვიკო მიუხვდა და ფეხებში ხელი მოჰკიდა და ზურგზე აკიდებული შეიყვანა ზღვაში
-მაინც გეგონა და..-დასცინოდა ვიკო
-ავად ხარ? გამიყვანე გავიყინე - გაჰკიოდა ანასტასია და ძლიერად ებღაუჭებოდა ცურვის არ ცოდნის და დიდი ტალღების გამო მამაკაცს...
მანქანაში უკანა სავარძელზე მოთავსდნენ.გაბრაზეული და გაწუწული ანასტასია რამის გასკდომილიყო
- მც ი ვა- ძლივს ლაპარაობდა.გაყინული ხელები ვიკოსკენ გასწია მას ჩაეღიმა და მის დიდ ტორებში მოიქცია ანასტასიას მომცრო ხელები...
იქიდან საღამოს 9-ზე გამოვიდნენ...
-კიდე კაი ისევ უკან არ ჩაჯექი
- გიშლი? გამიჩერე გადავალ - სერიოული სახით ეუბნებოდა ტასო ,ვიკოს ძლივს შეკავებული სიცილი წასკდა
- ჩამთავს გაფიცებ ესეთ უაზრობებზე რო ჭედავ სიცილის როგორ იკავებ?
- უაზრო თვითონ ხარ
- სამაგიეროდ შენ ისევ ჩემი პატარა ბუტია გოგო ხარ ...
-შენი? სასაცილო ხარ შენ ის შეგრჩეს ჯერ წეღან რაც გააკეთე
- ისე რატო აღარ მელაპარაკებოდი სკაიპში
- შენთვის მე უკვე მოვალეობათ ვიქეცი და გაგანთავისუფლე ამ ყველაფრისგან...
- კაი რა რეებს იძახი?
- სამაგიეროდ ახლა ბედნიერი ხარ
- ვისთან ანასტასია? რა მეტყობა ბედნიერებს მითხარი ?
- არვიცი ალბათ რომელიმე ლათინოსთან როგორც გეგმავდი...
- ხო ტასო ალბათ ვიქნებოდი კიდეც ბედნიერი რო არ წაგერთვა ბედნიერების უფლება…
-მე წაგართვი? არაფერი არ მიქნია არასდროს შენთვის ცუდი და ეს ერთ-ერთი ყველაზე სწორი საქციელი იყო ჩემს ცხოვრებაში.
-რა იყო სწორი რო აღარ მელაპარაკებოდი და ნომერი რო გამოცვალე?
-მას მერე უკეთესობისკენ წავიდა შენი კარიერა...
-და შენ რა იცი?
-ინტერნეტი საყვრალო ახალი გამოგონება ალბათ ესპანეთამდე არ მოსულა ჯერ ...
-მ... მეგონა რაგბისტები მოგწონდა -პასუხი არ გამიცია უფრალოდ გავუღიმე-ის რო კარიერაში წარმატებული ვარ არ ნიშნავს რომ ბედნიერი ვარ...
-იქნებ ესაც მე დამაბრალო..
-შენი ბრალია
-იდიოტი. ყველთვის ის არის მართალი...-ჩავიბურდღუნე და საქარე მინას თავი მივადე.. ანასტასიას მთელი გზა აცემინა...
თბილიში ღამის 2 საათზე იყვნენ... ტასოსრომ გახედა მისამართის საკითხავად ისე ტკბილად ეძინა გაღვიძება ვერ შეძლო და პირდაპირ თავისთან მიიყვანა ...
^^^
სიცხემ გამოაღვიძა... კონდიციონერე თბილ ჰაერს პირდაპირ სახეში უბერავდა ... ჯერ ცალი თვალი გაახილა.. რომ მიხვდა საკუთარ ოთახში კონდიციონერი არ ქონდა, მეორეც სწრაფად მიაყოლა და შეშინებული წამოვარდა საწოლზე... გვერძე რაღაც რომ გამოძრავდა შეეშინდა და თავი ფრთხილად მიატრიალა. ვიკო რომ ამოიცნო უცნობში საწოლში მის გვერდით ცოტა დაწყნარდა, მაგრამ ბრაზმა გადაურბინა სახეზე... მერე შარვალი დინახა რომელზეც ვიკო მთელი ზურგით იწვა და აქ უკვე ტვინში რევოლუცია მოხდა,,,შრვლი გამოთრევას შეეცადა მაგრამ ვიკოს ზმუილის მეტი ვერაფერი მიიღო ძალიან ბევრჯერ ცადა მაგრამ ვიკო ჯიუტად არც იღვიძებდა და არც შარვალს აძლევდა.
-უხ..ვერ გიტან!-დანებების ნისშნად ესღა თქვა და ფეხზე წამოდგა მაგრამ ჯემპრი ზედმეტად მოკლე იყო...
ბნელოდა და ნორმალურად ვერაფერს ხედავდა ტელეფონი გაანათა და იქვე საწოლზე მიგდებული ვიკოს პერანგი დაინახა ჯემპრი გადაიძრო და პერანგს ხელი დავლო ეს უფრო გრძელი იყო ვიდრე მისი ჯემპრი, თანაც უფრო კომპორტულად გრძნობდა თავს არც სცხელოდა და ჯემპრზე ბევრად გრძელი იყო...
ოთახებში ხმაურით დადიოდა, რომ როგორმე ვიკოს გამოღვიძებოდა... ამ ტანტალში წყურვილმა შეაწუხა და სამზარეულოს მოსაძებნადად წავიდა ... რამოდენიმე ოთახის შემდეგ მიაგნო სასურველ ადგილს და მაცივარი გამოაღო- მაგრამ საჭმლის დანახვაზე კუჯმა წკმუტუნი დაიწყო და თითქმის ცარიელი მაცივარში სასურვი საკვების ძებნას შეუდგა ..სალატის ფოთლები კვერცხი და ზეთი აიღო... მეტი მაინც არაფერი იყო...კვერცხი მოიმზადა და მაგიდაზე დადგა.. მაცივრიდან წვენით სავსე დოქი გამოდგა და გარეცხილ ჭურჭელში ხმაურიანად დაიწო ჩანგლის ძებნა...ვიკოს გამოღვიებოდა და კარის ჩარჩოსი მხრით მიყუდებული აკვირდებოდა საკუთარ პერანგში გამოწყობი გოგონას რომელიც ცდილობდა როგორმე ეხმაურა...ვეღარ გაუძლო და გოგონასკენ სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა...
ტასომ უცებ მუცელზე ხელები იგრძნო გააზრება ვერც კი მოასწრო ისე სწრაფად მოატრიალა ვიკომ თავისკენ და დაეწაფა მის წითელ ჯერ კიდევ ძილისგან დაბუშტულ და დაწითებულ ტუჩებს...გრძნობით კოცნიდა მონატრებულ ბაგებს და გაშვებას არცკი აპირებდა...უცებ ხელში აიტაცა, ტასოს მოულოდნელობისგან ხელიან დოქი გაუვარდა და ხმაურით დაიფშხვნა იატაკზე, ამას მიყვა თეფშით კვერცხიც, ინსტიქტურად ხელები შემოხვია და აწ უკვე თავისუფა მაგიდზე შემოსვა...ცოტახანს გაბრუებული იჯდა და აზრზე ვერ მოდიოდაა წამიერად აყვა კიდეც მაგრამ როგორცკი ფეხზე ხელი იგრძნო დენდარტყმულივით მოიშორა ვიკო რომელიც სუნთქვის დარეგულირებას ცდილიბდა...
- აღარასიდეს გესმის აღარასოდეს აღარ მაკოცო, თავხედო, ჯერ ის არი კმარა სახლში რომ მომიყვანე ... ან ვინ გითხრა შარვალი რომ გამხადე ან ეს კოცნა, რა თავხედობაა და ესეც არ იკმარე და ნახევრად შიშველი გამომეცხადე...
- სუნთქვა არეგულისე საყვარელო შუალედებში თორე წაგივა გული უჰაერობისგან ...- იცინოდა ვიკო ,სიბრაზისგან გოგონამ ვერაფერი ვეღარ თქვა, ოთახში შევიდა შარვალი სასწრაფოდ ჩაიცვა.
- სახლში იმიტი მოგიყვანე რომ გეძინა და არ გაგაღვიძე, მეორე რა იყო? ა ჰო , შარვალს რაც შეეხება შემეცოდე ძალიან ცხელოდა, და ჩემს სიშიშვლე კი იმის ბრალია რომ ჩემი მაისური უკითხავად მოიპარე და ამისთვის შური ვიძიე- საძინებლიდან გამოსულს კარში ვიკოს შეეჩეხა-კოცნა მოგპარე იმიტო რო შენ პერანგი" ამწაპნე "მაგრამ ეს ალბათ უფრო მიზეზია სინამდვილეში სიგიჟემდე მინდოდი,ერთხელ მითხარი ერთხელ ცხოვრობ და უფლება გაქ რაც გიბდა აკეთოო...
ფეხსაცმილის ჩაცმას მორჩა და კარი მოიხურა...
- თავხედი იდიოტი ვუნდოდი და თურმე უფლებაც ქონია ... ბურტყუნით მიდიოდა ქუჩაში და ცდილობდა ღამეს 4 საათზე ტაქსის გაჩერებას რომელიც ჯიბრზე არ ჩანდა 20 წუთის ლოდინია შემდეგ გამოძახებულ ტაქსში ჩაჯდა და სახლის მისამართი უკარნახა ...
დაღლილობისგან ალბათ მისვლიათანავე ჩაეძინებოდა და წარმოსახვაში უკვე რამდენჯერ წარმოიდგინა თავისი რბილი ბალიში
-მოვედით - მძღოლს ფული გადაუხადა და მეოთხე სართულზე ლიპტით ავიდა .
ჩანთში გასაღების ძებნა დაიწყო მაგრამ ვერსად ნახა, ყველა ჯიბე და კუნჭული უკვე მესამედ შეამოწმა მერე გახსენდა, რომ შარვალში ედო და შარვლის ჯიბები მოსინჯა, როგორც ჩანს გასაღები ვიკოს სახლში დაუვარდა... როგორ არ უნდოდა ახლა იქ მიბრუნება და იმ იდიოტის კმაყოფილი სახის დანახვა...
კორპუსის წინ მძინარე ტაქსის მძღოლს კარზე მიუკაკუნა


- გაგიჟდი რომელი საათია?
- რიტა ბოდიში რა, მარა პრინციპში ღირსი ხარ სწრაფად ვიკოს მისამართი მიკარნახე შენ მერე მოგივლი...- გოგონამ მძღოლს მისამართი სიტყვა სიტყვით უკარნახა და მობეზრებული გადმოვიდა მანქანიდან ფეხები უკან რჩებოდა ყველაფერი ერჩივნა იქ მეორედ მიბრუნებას...
კარზე დიდხნას აკაკუნა ...ბოლოს როგორც იქნა გაიგო მამაკაცის ხმა
- ახლავე- და ამას საკეტის გადატრიალების ხმა მოყვა და ზღურბლს უკან აწეწინი თმით ახლა უკვე საცვლებში გამოწყობილი ბიჭი ედგა..
- მოგენატრე?
- გასაღები დამივარდა ავიღებ !- თვალი აარიდა მამაკაცს და გასაღების ძებნა დაიწყო...
- ვინარის საყვარელო- ამას მოყვა ორ ხმაში სიცილი და ძალიან ეტკინა სადღაც გულის სიღრმეში იმედ გაცრუებულმა ახედა თავისზე მაღალ მამაკაცს და მისაღებში ძირს დაგდებულ გასაღებს დაწვდა...
***
4 თავი
***
ოქტომბერი იყო და ჯერ ისევ ცხელოდა...მე და ჩემი კლასი ვაპირებდით ექსკურსიის მოწყობას ყაზბეგში, როგირც ყოველთვის ახლაც აკლდებოდათ ხალხი და ჩამატება მოუწიათ... ხვიჩა და ვიკო დაემატნენ და კიდე ორი კაცი სხვა კლასებიდან ...
ჩასვლისას ყველა დაღლილი იყო და იმ დღეს არაფერი უნახით. სამაგიეროდ მათ გარდა იმ სასტუმროში სხვებიც იყვნენ დაბინავებულები...
მათი ბიჭები მალევე გაერივნენ ჩვენს გოგოებში და არც ჩვენ გვიქაჯია ცივილიზებულად ვიქცეოდით ...
რაღაცეებს ვთამაშობდით მოკლედ ძალიან კარგი და დასამახსოვრებელი იყო მაგრამ ჩვენმა ბიჭებმა როგორცკის ჯოკრის ბოლო პარტია დაასრულეს გავიდნენ და მარტო გოგოებიღა დავრჩით... მოსაწყენი მეჩვენა თან გვიანიც იყო,რიტა გამოვათრიე და ჩვენს ოთახში ავედით... საწოლზე მოწყვეტით დავეცი და ის,ის იყო მუსიკი ჩართვას ვაპირებდი რო ოთახში ვიკო შემოვიდა- შემოვარდა...
- რომელი საათია ანასტასია? - იყო ვიკოს მკაცრი ტონი
- თორმეტის თექვსმეტი წუთია- მიამიტურად უპასუხა და დაელოდა ოთახიდან როდის გავიდოდა
- და ამდენხანს სად იყავი?
- მოიცა და შენ უნდა შეგითანხმდე სად წავალ?
- ამ შუაღამეს იყავი ოთახში რომელშიც 90% ბიჭებია.
- და მერე შენ რა ?
- მე გავალ ( რიტა)
- არა რიტა დარჩი უკვე მიდის
- არსად არ წავალ !
- შენ ვაფშე ვინ ხარ რატო ერევი?
- რას ქვია ვინ ვარ?! იცი შენ რასაც ვგრძნობ შენს მიმართ...
-ეგ არ გამართლებს რომ გიყვარვარ მე ეგრე ცეზარი მიყვარს მარა არ ვერევივ გოლებს რომელ კუთხეში გაიტანს ...
- იცი რა შენ ცეზარი გევასება და მე შენ მოყვარხარ განსხვავება ძალიან დიდია უბრალოდ შენ გაქ ძალიან პატარა ტვინი...
- ძალიან დიდი მადლობა თუ დამთავრა გამოსვლა შენმა ძმაკაცმა ,ხვიჩა შეგიძლია გაათრიო...
- წამო წამო შე ჩემა ნუ გაუწყალე გოგოს გული...
-პროსტა ეს რო იქით გასული დავინახო ?! შენ ძმობას ვფიცავარ ყველა სახურავიდან თუარ გადავაყუდო
- რიტა ისე ნეტა ძინავთ უკვე გავიდეთ მაინც არ მეძინება- იყო ჩემი ხმაღალი ლაპარაკი ვიკოს ნერვების მოსაშლელად ...
^^^
დილით უკვე საკაიფო გრიპი ჰქონდა სუნთქვაც უჭირდა და თავიც საშინლად სტკიოდა მგონი სიცხეც ქონდა...
-ჯანდაბა...- ფეხზე წამოდგომა უნდოდა მაგრამ. ვერაფრით შეძლო თავბრუ ესხმოდა იქვე ბალიშთან მიგდებული მომღეერალი ტელეფონი აიღო
- ხო რიტა
- აბა რა ხდებოდა წუხელ რატო დამაფეთიანე?
- სად ჯანდაბა ხარ?
- 1 საათში გამოვალთ ფოთიდან შენ რა ხმა გაქ
- გრიპი ავიკიდე და ფეხზე ვერ ვდგები ...რო ჩამოხვალ მერე მოგხედავ მე შენ
- დეიდაშენი არაა?
- არა ჩემებთან წავიდა სოფელში შვებულება აქვს არ მიდა დავურეკო და შევაშინო...
- კაი ეხლქვე წამოვალ მარა რიდის ვიქნებით ჩვენ,სავიკოს ვეტყვი და გამოვა
- არა არ მჭირდება არავინ
ტელეფონი მოისროლა,ვიკოს გახსენებამ გულში მწარედ გაკენწლა.. ახალა მისი ნახვა გაციებაზე უარესი იყო მისთვის... სუსტად იყო და ისევ ჩაეძინა, არც ძილი დააცადა ვინმემ კარებზე ზარი გაუჩელებლად რეკდა მერე ძლივს მოკრეფილი ძალებით მივიდა კარამდე და არცკი გაუხედავს ისე გააღო კარი...
ვიკომ ფერწასული თვალებ აწყლიანებული ანასტასია,რომ დაინახა რომელიც ფეხზე ძლივს იდგა, თვითონ უარესი ფერი დაედო და ხელი მიაშველა ,რომ არ წაქცეულიყო.
- თავბრუ მეხვევა-ამოიკნავლა მისუსტებული ხმით...
- მოდი აქ წამოწექი- სიმხურვალე იგრძნო აშკარად მაღალი სიცხე ჰქონდა გოგონას...
ექიმსაც დაურეკა ანასტასია სახლში გასინჯა და წამლები დაუწერა....ვიკოს ფერი საერთოდ არ ქონდა ძალიან ნერვიულობდა,როცა საყვარელ ქალს ასე ცუდად ხედავდა.ათასჯერ ეყოლებოდა ნაცემი ახლა სხვა ასეთ დღეში, რომ ჩააგდო გოგონა მაგრამ საკუთარ თავს რას მოუხერხებდა ... თავს დამნაშავედ გრძნობდა... ყველაფერს აკეთებდა რომ ანასტასია უკეთ გამხდარიყო...
მეორე დილას უკვე კარგად გრძნობდა თავს სიცხეც დაწეოდა...თვალები გაახილა თუ არა ვიკო დაინახა მძინარე რომელსაც სკამზე არაკომფორტულად ჩასძინებოდა და თმა აჩეჩვოდა... გოგონა ფეხზე წამოდგა წყლის დასალევად სამზარეულოსკენ წავიდა კიდევ ეხვეოდა თავბრუ... წლის ჭიქამ ბრახვანი მოადინა და ნამცხვრევები იატაკზე უწესრიგოდ მიმოიფანტა ვიკო შეშინებული წამოხტა და ანასტასია მაცივარზე მიყრდნობილი დაინახა...
-კარგი რა, რატომ ადექი?-ხელში აიყვანა და კვლავ საწოლში დააბრუნა ...
-წყალი მინდოდა
-მე იქ არ ვიყავი ?!აღარ ადგე ექიმმა თქვა უნდა იწვესო...
-შეგიძლია წახვიდე უკეთ ვარ..-წუხანდელი ღამის მოგონება ამოუტივტივდა და ცივად მიმართა..
-კი აბა რა სამზარეულოში მე წამივიდა ხო გული?
-საჭირო არა აქ ყოფნა-კვლავ სიმტკიცეს ინარჩუნებდა ტასო...
-მაგდებ ?
-არ მჭირდება შენი მოვლა...
-თუ წუხანდელის გამო ხარ ნაწყენი აპატიე მართლა საშინლად გამომვიდა-ტასო ზუსტად ამიტომ ეუხეშებოდა მაგრამ ხომ არ შეიმჩნევდა?! თუ ასე მოიქცეობდა მასინ ვიკო იფიქრებდა რომ მისით დაინტერესებლია და იეჩვიანა... ტასოს კი ამის თქმას სიკვდილი და ათასგვარი ტყუილის მოფიქრება ერჩია...
-სულელი ხარ და ყველაფერი მაგის ბრალია იმ კაცმა მაგრად გაგაცურათ, ცოლი თან არ ყავდა და გეუბნებოდათ აქ ვბანაობთო, მე მაშინვე მივხვდი მაგრამ შენ რატომღაც გაგრილება მოგინდა და მეც ხელს გამაყოლე ..-თემა უცებ შეცვალა გოგონამ...
-იქნებ შენთან დაბერება მინდოდა..
-მაგაში დარწმუნებული ვარ რომ მარტო გაყინვა გქონდა განზრახული...
- ისე ჭურჭლის მტვრევა ძაან დაამუგამე- თემას ახლა ვიკომ გადაუხვია, ანასტასიამ მოღუშული სახე ფანჯრისკენ გაატრიალა - წავალ მე მაღაზიაში და მალე მოვალ
- არ მინდა არაფერი
- მე მინდა .. კარის დაკეტვის ხმა გაისმა და ანასტასიამ ღრმად ჩაისუნთქა ჟანგბადი თითქოს ვინმე უშლიდა სუნთქვას ძალიან მალე კარების ხმა კვლავ გაისმა და მერე ლიკუნას წკრიალა ხმაც მისწვდა ყურს
- ტასუნა სად ხარ? კარი რატომ გაქვს ღია?
- აქ ვარ ლიკა ოთახში
- რატომ წეხარ?
- ვირუსი შემხვდა სერიოზული არაფერია...- კარზე ზარი იყო და ქალი ოთახიდან კოლიდორის გავლით მთავარ კართან აღმოჩნდა და ცოტა გაოცებულმა ახედა საშუალო სიმაღლის მხარბეჭიან მამაკაცს
-გამარჯობათ
- გამარჯობა
- ესენი ანასტასიას მოვუტანე
- შემოდი, რატო შეწუხდი
- არა რადგან მარტო აღარაა მე წავალ
- დიდი მადლობა კარგად იყავი
ლიკუნა სასიამოვნოთ გაოცებული შევიდა ჯერ სამზარეულოში და შემდეგ ტასოს ოთახში
- ამიხნი რახდება?
- რახდება?
- ვინიყო ის ბიჭი?
- ვინ ბიჭი?- ლიკუნას ეშმაკური მზერა დავინახე და ვარჩიე მომეყოლა იქიდან გამომდინარე რომ ვუყვებოდი ხოლმე ყველაფერს და ისიც შეძლებისდაგვარად დეიდის კვალობაზე კარგად იღებდა ყველაფერს.
- ეს დათას მეჯვარეა
- და აქ რატომ. მოვიდა ? ან ის რაღაცეები რატო მოიტანა ?
- ოო კარგი რა ლიკო რამდენ კოთხვებს მისვამ გუშინ ცუდად ვიყავი.ექიმი მოიყვანა რიტამ დაურეკა და მოვიდა
- თვითონ სადაა?
- დედამთილთან დარჩა- ლიკას მხიარულად ჩაეღიმა
***

-ტასუნა?
-ხო ძეტკა?
-შენ და ვიკო რესტორანში გადით რა რაღაც საქმეებია ...
-მოიცა ეს შენი დარეკინება მაგრად დაამუღამა ხო?
-კაი მაშინ ნომერს მივცემ და შენით გაყევი ხოლმე ....
-და რატო მე და ვიკო?
-აბა სხვა მეჯვარე მე არ მყავს და
-რაღა მაინც და მაინც ვიკო რიტა ?
-რიტა რა შუაშია გოგო დათას მეჯვარეა...
-კაი ჯანდაბას მოვიდეს ...
-უკვე დაბლა დგას ნუ გააჭაღარავებ იცოდე მალე ჩადი...
-ო ეხლა ნუ მიტრაკებ რა, საქმე მაინ არ აქვს და მელოდოს..
-შენ მაგისთვის ლოდინი ისედაც არ დააგიკლია
-თუ დამაცდიდი გავემზადებოდი დროულად...
- უიმე რა უჟმური ხარ..


-ძალიან სწრაფი რო იყავი ვიცოდი მაგრამ ასეთი სისწრაფისთვის უამრავი ჯარიმა მოგივა
-კაი ეხლა რამდენი გალოდინე 40 წუთი?
-თითქმის ერთი საათი...
-კაი არაუშავს...
-ვაფშე და უშავს მარა...
-იცი რა შეგეძლო მარტო წასულიყავი და არ მოგიწევდა ჩემთვის ლოდინი...
-სიმართლე გითხრა არც მე მეხალისება შენი წაყვანა ..
-არავინ გეხვეწებოდა..
-რიტას ვერ გავუტეხე...
-ხოდა ვსო ნუღარ წუწუნებ ...
-ეს რესტორანია- ძრავა გამორთო და გოგონას ანიშნა გადადიო-რიტამ იცის რა და როგორ მინდაო და აუხსენი რა ყველაფერი..
-მოიცა შენ არ მოდიხარ?
-მე რა მინდა?
-ნუ პრინციპში მძღოლს რა უნდა მართალი ხარ...-წაკბინა და მანქანის კარი ძლიერად მიაჯახუნა, ვიკოს ეღიმებოდა რადგან საერთოდ არ შეუცვლია წლებს და ცხოვრებას მისი ხასიეთი, სიჯიუტე და გული სიხარულით ევსებოდა რომ ისევ მისი სტასუნა იყო,ისევ ისე უბრაზდებოდა და რადგან ბრაზდებოდა ეს ნიშნავდა, რომ იგივე ადგილი ეკავა რაც ადრე.. მართალია შეყვარებულები არ რქმევიათ რადგან ყოვეთვის იყვნენ ვიკო და ანასტასია.მათ ურთიერთობას ორივე „მისტერ არაფერს“ ეძახდა. მაგრამ ორივემ იცოდა გულის კუნჭულში, რომ ყველაფერი იყო ორივესთვის ბევრს ნიშნავდა სიყვარულზე მეტს შყვარებულობაზე მეტს მოიცავდა ...
****
5თავი
ანასტასია ლექციაზე ყველაზე უკან იჯდა თავი მერხზე ედო ,საერთოდ არ ესმოდა ეს ქალი ამოუცნობი თმის ფერით, რატომ იძრობდა ასე ხშირას სათვალეს...
მერე იგრძნო მუცელთან რაღაც მოუსვენრად, რომ დახტოდა და მობზუილე ტელეფონი ამოაძვრინა, ბოდიში მოიხადა და აუდიტორია დატოვა ... უკან ვიღაც მოყვა მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევია. თუმცა ისეთი არომატი გაატარა დიდხანს,რომ არ დაგავიწყდება სუნი...
- სად ხარ ?
- სემინარი მაქვს,რახდება?
- კაი გარეთ ვიკო გელოდება-რიტამ ეშმაკურად უთხრა და გაეცინა
- რატო?
- მოენატრე "ანგელოსო "
- ო,ნუ დებილობ ..
- გამოყევი იცოდე თავი არ გაიგიჟო-დაქალს მობეზრებულმა ჩაჰყვირა და ტელეფონი გაუთიშა
გარეთ გამოვიდა და ვიკოს თვალებით დაუწყო ძებნა...
მანქანის სიგნალის ხმა გაისმა და ვიკიც გადმოვიდა მანქანიდან ,
ტასოს ყურადღება არ მიუქცევია ისე ჩაჯდა უკან...ხმა არ ამოუღია წინა სავარძელში ვიღაც იჯდა მანქანა რომ დაძრა ნიავი უკან წამოვიდა და უკვე სასიამოვნო, ნაცნობმა არომატმა ცხვირში მოუღიტინა ...ღრმად შეისუნთქა სუნამის სურნელი და სიამოვნებისგან ჩაეღიმა ...
ჯერ დათასთან მივიდნენ იქ შეთანხმდნენ რო ტბაზე წავიდოდნენ, რადგან ქორწილი ახლოვდებდა და რადგან წვრილმანების გარდა ყევალფერი წესრიგში იყო და ყველა გადარლილი გადაწყვიტეს გატვირთვა და რამდენიმე დღიანი ლაშქრობა დანიშნეს...
მარკეტში შეიარეს გზად რომ რაღაცეები ეყიდათ...
- მოკლედ ტკბილეულისკენ წავიდეთ ჩვენ -ვიკომ იყვირა და ანასტასიას კალათა მიაჩეჩა და უბიძგა წასულიყო... ტასომ ერთი შეუბღვირა და კალათა ტკბილეულის დახლისკენ გააგორა.
- ნაყინი ჩადე!
- რა საჭირო დაგვიდნება...
- კაი რა სტასუს შენ ისევ ნაწყენი ხარ ?
- ის კამფეტი ჩაყარე და გამოდი საკმარისია- არცკი მიუქცევია ბიჭის კითხვისთვის ყურადგება
- ისე დამიკიდრე როგორც Marlboro-ში "რ"
- როგორც რაფაელოში არფრის მთქმელი სიტყვები
- ბოდიში ცუდად გამოვიდა
- პრობლემა არა, ახსნა საჭირო არარის. შენ შენი ცხოვრება გაქვს და მე არავინ ვარ, რომ რამ ამიხსნა...-არ ესიამოვნა ამის გახსენება...უდარდელად ლაპარაკობდა მაგრამ მე ხომ ვიცი გილი როგორ ეტკინა რდენჯერ გამოლანძღა საკუთხარი თავი და დაწყწვლილი გასაღები ... ბიჭს გაუღიმა და არაფრის თქმა არ აცალა ისე დაიწყო სალაროსთან ტკბილეულობების გადმოლაგება
^^^
- დათა ჩაუწე რა სიმღერას ყურებს ვეღარ ვგრძნობ...
- შემახსენე ეს ვიკოსთან რატო არ ჩაჯდა?
- თუ არ გსიამოვნებს შეგიძლია გადაჯდე შენს ძვირფას საძმოსთან
- და გგონია მანქანას თქვენ განდობთ
-მაშინ მოგიწევს ამიტანო...
- ეხ ვიკო,ვიკო ,რა შარში ყოფ თავს რო იცოდე ?!- ჩაილაპარაკა ორ აზროვნად და დანანებით გააქნია თავი და ბანერს შეხედა სადაც ეწერა ლოპოტა19 კილომეტრი
^^^
- მე დაჩი ვარ გაცნობა ვერ მოვასწარით- მოესმა გოგნას ზურგს უკან ხმა და ცოტა შეშინებული უკან მიტრიალდა
- სასიამოვნო,ანასტასია.
-მგონი ფსიქოლოგიაზე ერთ აუდიტორიაში ვართ
- არვიცი არ შემიმჩნევიხარ
- შენ არც ახლა მიმჩნევ- ჩაეღიმა დაჩის და მისმა სასიამივნო ღიმილმა ანასტასიაც აიყოლია
- დათას ძმაკაცი ხარ?
- უკვე მეჯვარე
- უი, მეგონა ერთი მეჯვარე ყავდა
- ერთი ყავს
- კი მაგრამ ვიკო?
- არა უარი თქვა...
- გასაგებია- ცოტა გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა და ნაწყენი წავიდა თავისი ოთახისკენ..
„თუ თავიდანვე არ უნდოდა რაღას მიწამლა ნერვები ერთი თვე?! „საწოლზე პირაღმა წამოწოლილი ბურდღუნებდა და ამ ბურდღუნში ჩაეძინა...

დილით რაღაც ბრახუნმა ან უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი დავარდნამ გააღვიძა, თვალები ზანტად გაახილადა დაინახა ვიკო რომელიც მის აივანზე სახანძრო კიბით ამომძვრალი შავ მტვრიან შარვალს იბერტყავდა, და გითხრათ სასწაული ტასოს ძალიან მაგარმა იდიამ დაარტყა თავში..
ფეხზე წამოდგა თმა შეიკრა და ვიკოსკენ ძალიან ნელი და სექსუალური ნაბიჯებით წავიდა..და ბიჭი როლეიც ჯერ კიდევ შარვლის ბერთყვაში იყო გართული ძლიან მოკლე საღამური შორტით და მაისურით საიდანაც მუცელი ზოლად მოუჩნდა,ასეთ ფორმაში წინ აესვეტა ... ვიკომ თვალი ააყოლა და ფეხზე წამოიმართა
- დილამშვიდობისა
- პანიკაში რატო არ ვარდები?ან რატომ არ მეკითხები აქ რა მინდა?
- რადგან მოხვედი ესეგი მოგენატრე... ყურთან ახლოს მიიწია და ჩასჩურჩულა- ვცდები?
ყურზე ცხვირი გაუხახუნა და თვალებში შეხედა შემდეგ მზერა ტუჩებზე გადაიტანა და ძალიან ახლოს მიიწია სუნთქვა ფირდაპირ სახეში ეფრქვეოდა ... გრძნობდა მომენტებში როგორ ეკვროდა სუნთქვა მამაკაცს მაგრამ ჯიუტად არ კოცნიდა ვიკოც გაშტერებული და ჯერ აზრზეც ვერ მოსულიყო. ვერ მიმხვდარიყო ამდენხას ასე სასურველი ქალი რომელიც ედემივით მიუწვდომელი იყო, ასე უცებ რამ შესცვალა და რით დაიმსახურა ეს ყველაფერი...
- გოგონამ თვალები დახუჭა და ვიკოსაც ბევრი არ უფიქრია ისე მიაწება გოგონას ტუჩებს ბაგეები .. ანასტასიამ კისერში ხელი შეუცურა და თვისკენ მოქაჩა ... ვიკოს ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა... და გოგონას თმა ერთი ხელის მოსმით გახსნა
-ვაღიარებ მომენატრე - ვნება მორეული ბუტბუტებდა და თავისზე ერთი თავით პატარა გოგონას მონდომებით უკოცნიდა ყოველ ნაკვთს... ანასტასიამ ახლა პერანგის ღილების გახსნაში იყო გართული-ძალიან ნელა და ნაზად ხსნიდა ღილებს იცოდა როგორ აგიჟებდა ვიკოს მისი თითეული შეხება და ბიჭის ქვეცნობიერთან თამაშს აგრძელებდა
- კიდევ რამეს ხომ არ აღიარებდით
- მაინც რას?
- არვიცი ალბათ იმას რომ კარგად გიცნობ ან სულაც იმას რომ გაგიჟებ შეიძლება იმასაც რომ ისევ გიყვარვარ..
- ეგ ისადაც ნათელია-ღიკების გახანას მორჩა თუ არა პერანგი იატაკზე აღმოჩნდა ვიკომ გოგონას მაოსურის ქვეშ ხელები შეცურა ...
- გოგონა წამში გაუსხლტა ხელიდან და კარებიდან მოაძახა
- ახლავე დავბრუნები დასალევს მოვიტან დამელოდე-. იქვე მიგდებული კაბა შორტზე ამიცვა ა და კებეები ხმაურით ჩაირბინა გამარჯვებულის ღიმილი აიკრა და სასტუმროს კაფეს თვალი მოავლო დაინახა დაჩი და მისი მაგიდისკენ წავიდა
- პრივეტ
- დილამშვიდობისა ანასტასია- საყვარლად გაუღიმა ნუ ეს ღიმილი დამუღამებული აქვს რას ერჩი...
- დანარჩენები სად არიან ?
- რიტა და დათა სასეირნოდ გავიდნენ დილით და ვიკო არვიცი კარზე ვუკაკუნებდი და არ გამიღო შიგნიდან აქვს ჩაკეტილი ალბათ ძინავს
- გასაგებია
- ყავას დაელევ ?
- აუ კი ძაან მინდა- ყავა შევუკვეთე და მომლოდინედ ავაბარტყუნე თითები მაგიდაზე
- დაჩიმ ვიღაცას ჩემს ზუგს უკან ხელი დაუქნია და ანიშნა მოსულიყო არ მივტრიალებულვარ მაგრამ ნაბიჯის ხმაზე მივხვდი ვინც იყო...
- ვაახ ადექი მზეთუნახაო?-იყო ანასტასიას ეშმაკური ღიმილი და რანაკლებ ეშმაკური კითხვა
- წეღან ვიყავი და არ გესმოდა ალბათ ( დაჩი)
- ხო ალბათ ღრმად მეძინა-ისეთი თვალებით შეხედა ტასოს მეგონა შეჭამდა თავი უკმაყოფილოდ გაიქნია რასაც ტასოს გულიანად გაცინება მოჰყვა ...
- საყვარელო რა გჭირს შენ ცუდი სიზმარი ნახე? - ავუჩეჩე თმა შუბლ შეჭმუხნულ დემონს
- ხო ძვირფასო მაგრამ შენ არ იდარდო ცუდმა სიზმარმა ინერვიულოს ცუდად აქვს საქმე - თვალი ჩაუკრა მოსუვენარ ტასოს ბიჭმა...
მაგრამ ნათელი იყო რომ ვიკოს მოსვენება დაჰკარგვოდა და საშინლად ეჭვიანობდა დაჩიზე ცეცხილი ეკიდა როცა იჭერდა დაჩის მზერებს ანასტასიასადმი და ისიც ვითომც არაფერი ისე ატარებდა ან მთლად უარესი უღიმოდა ...
"""
დაჩი ?
საყვარელია მაგრამ...- უკმაყოფილოდ იქნევს თავს ტასო
"""
- დაჩიზე რას იტყვი ?
- აქაც დაჩი ? სხვა კითხვები არ გაქვთ?
^^^
ძნელია, დამეთანხმებით როცა ეჭვიანობის პიკზე ხარ და ვიკოც მეთანხმება ამ წამს...
ანასტასია ფეხზე წამოდგა და ბოდიში მოიხადა ცოტახანს გავალო... საპირფარეშოსკენ მშვიდად მოაბიჯებდა როცა ვიკომ თავისკენ მოატრიალა და აღმოჩნდნენ ასე პირისპირ ვიკო ხელა ძლიერად უჭერდა და გაშვებას არ ცდილობდა მიუხედავად ტასოს ტკივილისაგან მობრეცილი ტუჩისა
- გამიშვი- გაიბრძოლა გოგინამ
- რა თამაშს თამაშობ ანასტასია?
- არ ვარ აზარტული- მოუჭრა მოკლედ
- ძალიან შეცვლილხარ, ტყუილები გისწავლია....
- სულაც არა
- აბა ეს ყველაფერი რას ნიშნავს ?
- შეიძლება შევიცვალე კიდეც მაგრამ ექსტრასენსობამდე ვერ ვქაჩავ
- თავის გასულელება როცა გაწყობდა ყოველთვის გამოგდიოდა
- აუ გამიშვი რა !რა გინდა? რატო გადამეკიდე?
- აზარტული ვარ გახსოვს ?! რადგან გინდა ვითამაშოთ!
***

- გინდა ვითამაშოთ პატარა
- კარგი რა ვიკო უკვე დიდი გოგო ვარ
- ხო ნუ 16 წელი უკვე თემაა...
- ნუ დამცინი
- კაი თქვი ორი სიტყვა რაც გინდა და თუ გავარტყავ რაც ჩაიფიქრე, მაშინ დაგიძახებ ასე და თუ არა ,მაშინ არა!
- ნათურა და საათი
- შენ ჩაიფუქრე ლამფუჩკა
- წააგე მე ჩავიფიქრე ნათურა
-პატარავ....
- მატყუარავ აკი აღარ დაგიძახებო აღარ გეთამაშები არასდროს!- გაიბუტა სტასუნა ვიკო მისკენ გადაიწია და ყველში ტუჩები შეახო
- ჩემო პატარა
@@@@
6თავი
***
- სტას სად ხარ ჩემთავს გაფიცებ?
- გიასთან ვარ
- ვინ გია ?
- სურამელაშვილი
- ო მართლა სად ხარ?
- სალონში ვარ სად ვიქნები
- აუ მალე მოდი რა
- რატო?- ეშმაკურად გაუპო ღიმილმა ბაგე
- ვნერვიულობ
- რატო ნერვიულობ კიარ ვთხოვდები რა გჭირს
- უარესი მე ვთხოვდები
- კაი ჩემო სიცოცხლე არ ინერვიულო რესტორანში იმდენი დავლიოთ არაფერი რო არ გახსოვდეს და ყველაფერი იქნება ცხრიანში
- ო ეგრე რათ მინდა თან მახსოვს ხოლმე
- ო ეხლა ნუ მიტრაკებ ,რა მოვალ რა პანიკებში ხარ
***
პატარძალი რაღაც საოცნებო იყო საოცრად ლამაზი-დახვეწილი სადა კაბა ეცვა ულამაზესი იყო ახლა რამდენი ზედსართავიც არ უნდა გამოვიყენო ვერაფრით აღგიწერთ იმ შთაბეჭდილებას რომელსაც რიტა ტოვებდა ... ხოო ამ ზღაპრულ პრინცესას,ზღაპრული პრინცი უმშვენებდა გვერდს იცით რა სიმპატიური იყო?!სიტყვაზე მენდეთ ეს ორივე ცალ-ცალკე ხო შოკი იყო, მაგრამ ერთად პიკი,ავსებდნენ ერთმანეთს ორივე ისე ანათებდა ერთმანეთისგვერდით ისე ივსებოდნენ ბედნიერებით...არშეიძლებოდა არ ყოფილიყო გადამდები მათი სიყვარულით აღსავსე გულები..
გოგონაც მაგიდის ბოლოში რომელიც ძალიან ელეგანტურად და ლამაზად გამოიყურებოდა ამ კრემისფერ ტანზე მოდგმულ კაბაში,ზემოთ აქაჩული თმით საოცრება იყო...
მის მწვანე თვალებში ბედნიერების ცრემლები ბჭყვინავდა სასმელსაც ემოქმედა და ზედმეტად გულჩვილობას ამჟღავნებდა
-აუ შენი არ ვიცი მარა მე უნდა დავთვრე... ერთხელ ვათხოვებ დაქალს და როგორ არ დავლიო გაფრთიანებამდე
საღამოკარგად მიდიოდა ანასტასია კარგად გრძნობდა თავს ალკოჰოლი უკვე საკმარისად ქონდა სხეულში გამჯდარი და ყველაფერს ზედმეტად ლამაზად აღივავდა პრინციპში რა სასმლის ბრალი იყო ყველაფერი თუ ძალიან კარგად იყო... ხალხში გარეული მამა-პაპურ სიმღერებზე წაქცევამდე ცეკვავდა ანასტასია, დაჩი გაჩნდა საიდანღაც აჭარულში ჩაუხტა
ანასტასიას სული უხურდა და სისხლი უდუღდა ასეთ სიმღერებზე ფეხს ყოველთვის აქამქარებდა თუ წცეკვას ვერ მოახერხებდა,მაგრამ ახლა მთელი გულით ცეკვავდა არც დაჩი იყო ცუდი მოცეკვავე გარშემო ხალხი როგორ მიმოიფანტა და როგორ დარჩა ეს ორი ცეტრში ვერც იგრძნეს მუსიკა დამთავრდა თუ არა ხალხის მხიარულმა შეძახილებმა მოიცვა დარბაზი, დაჩიმ ყოჩაღო ჩაშჩურჩულა და ლოყაზე აკოცა, ტასომ გაიღიმა და იქვე მდგარ გაღიმებულ დაქალს როგორც შეეძლო მიეხუტა..
- ჰეი ბიჭუნა შამპანიური მოგვიტანე რაც შეიძლება დიდი ჭიქით
- ჩემი რიტუსის სადღეგრძელო უნდა დავლიო
- შენ ჩემი ძმა ხოარ წახვიდოდი სახლში უკვე საკაიფოდ ხარ და
- მაგდებ შე ჩემა?- გვერდებში მოუღიტინა დაქალ-ძმაკაცურად
- ვიცი მე შენი სიმთვრალეები და არც ისე სახარბიელოდ ასრულებ ხოლმე.წადი სახეზე შეისხი წყალი და დაჩის თუ ნახავ გამოუშვი რა
საპირფარეშოს სარკეში მაკიაჟს ისწორებდა კაბა შეისწორა და უკანალის ქნევით დატოვა ქალების საპირფარეშო ყვირილი მოესმა და დაჩის ხმა ამოიცნო ზედმეტად ნასვამი იყო არც უფიქრია ისე აღმოჩნდა კაცების ტვალეტში
- უი ბიჭებო- ღიმილი მოედოებოდა სახეზე , ვიკომ თვალები დაქაჩა და წარბი შეკრა
-დაჩი რიტა გეძებდა საქმე აქვს- ვიკომ რაღაცნაირი მანერით ანიშნა წადიო, დაჩიმ კარები გააღო და მეც ვაპირებდი გასვლას ვიკომ კარი ,რომ ხვირწინ მიმიხურა ცოტა ტემპერატურა ამეწია და მგონი კაბაც არ იყო მთლად ადგილზე
- გამატარე
- სადმე მიდიხარ?- ხმა რატომღაც ვერ ამოვიღე სახე ახლოს მოქონდა ნელ-ნელა. თვალებში ძალიან ახლოდან რომ შამხედა და მერე თვალები ქუთუთოებით რომ დაიფარა თავი მივატრიალე
...
- რას აკეთებ
- დაჩის აქვს უფლება და მე არა ?
- და შენ ვინ ხარ დაჩიზე უკეთესი რით ხარ?- სიმწრით ჩაეცინა
- დედა ვატირე
- გაიწიე
- ტასო შენ სიცოცხლეს ვფიცვარ ძაან მიტეხავ ვიღაც სი*ს რო უშვებ ახლოს
- არავის არ ვუშვებ რა ნუ ქმნი პანიკას ის რომ ვიცეკვე არ ნიშვას არაფერს
-ნუ მიწვევ,ნუ მაგიჟებ ანასტასია კარგად არ დამთავრდება შენთვის...-ცოტახანს მკაცრად უყურებდა შეკრთალ გოგონას მერე კარები მოიჯახუნა და ანასტასიამ ღრად ჩაისუნთქა...


-აუ ჩემი სიმღერა რიტაა ჩემი რაა ძველია იცი? როგორ მიყვარა ძალიან მიყვარს გესმის წამო რა მეცეკვე ჩემთავსგაფიცებ
- ჰეი ბრაძიაგა დაეშვი აბა
- წამო მე მეცეკვე - ვიკომ ხელი ნაზად შეუცურა და გულზე აიკრა
- მოგწონს?- კითხა სიმღერაზე და ლამაზ თვალებში ჩახედა, თითქოს ბოდიშშს უხდიდა..
ტასო ნაწყენი იყო წეღანდელი ინციდენტის გამო და მხოლოდ თავი დაუქნია...
-ცუდად გამომივიდა ბოდიში-დააკონკრეტა ვიკომ მზერის შინაარსი...
-არაუშავს...-ოდნავ გაუღიმა...
- იცი როგორ მიყვარხარ-ანასტასია არ ელოდა ისე შეკრთა ამ სიტყვებზე და გამხიარულდა... ამდენი წლის შემდეგ, ამ ბარიტონით ეს სიტყვები,რომ მოისმნა უჩვეულოდ ესიამოვნა და როგორც მაშინ ბავშური კითქვა დაუსვა...
- აბა როგორ
-ფეხის ფრჩხილიდან თმის ბოლოებამდე
- ცოლას გამომყვები? - აუ ამასაც კარგად ქონია გრადუსი ,რეებს ბურტყუნებს, აუჰ აი აქ უკვე კუპიდონის ბრალია და მე ნურაფერს დამაბრალებთ
- ახლავე ?
- ვინმეს ელოდები?
-რომელი საათია- „ტასო გამოფხილდი ეხლა არ გამაგიჟო“-ტუილად ცდიობდა გონება რაიმეს თქმას ახლა ეს ორი გულის თქმას ენდობოდნენ და გონება ჯანდაბაში მოესროლათ...
- 10 აკლია ორი წუთი
- აუ
- რა არ მითხრა კვახად გადავიქცევიო
- ბეჭედი რო არ გვაქ თან ეხლა ჯვარს ვინ დაგვწერს ან ხელს სად მოვაწერთ თან ცოტა მთვრალი ვარ- „ხო ხო სულ ცოტა“
- ტასო ჩვენ უნდა გავიპაროთ რა, აღარ შემიძლია დავიღალე და ვიკო მიხედე რა, სახლში მიიყვანე- „ეე ესე არა ესე არ მაწყობს ქოწილი მინდოდა მე დიდი და ლამაზი ჩემი ვიკოს და ანასტასიას კუპიდონ მაცალე რა „
- კიბატონო ჩემი იმედი გქონდეთ- კაი კუპიდონ ჩემთავს გაფიცებ ამ მთვრალების სიყვარულს რა მუღამს უჭერ ( კუპიდონს კი გავუ*რაკე მარა მემგონი ვაფშე არ ლაპარაკობს ჩემ ენაზე)
***
7 Tavi
თავის ტკივილმა გამომაღვიძა მანქანაში ვიჯექი უკანა სავარძელზე მიწოლილი. გაჩერებულ "კაპოტ " ახდილ მანქანაში ორი სხეული მოძრაობდა ოღონდ არ ჩანდნენ, მერე სარკეში ჩავიხედე თვალები ჩაწითლებული და დასიებული მქონდა ქუთუთოებთან თითები მივიტნე და რაღაცამ რომ მომანათა თითიდან აქ უკვე დამცხა თითიდან მოვიძრე და ხელში დავატრიალე, კიმაგრამ ვის გავყევი ცოლად შიგნით კი ეწერა " ფეხის ფრჩხილიფან თმის ბოლოებამდე" არა არც ისე გალაქტიონურად ჟღერს... ვერაფერს მივხვდი ერთადერთი ცუდი ის ჭირს ჩემს სიმთვრალერომ არაფერი მამახსოვრდება ...
მანქანიდან ზლაზვნიათ გადმოვედი ალბათ საშინელი სანახავი ვიქნებოდი გაოცებული სახით მივშტერებოდი ვიკოს და ეს ვინაა საიდანღაც მეცნობა ... ალბათ შენი ქორწილიდან მოიცა მოიცა ეს ხო ხვიჩაა... კიი ისაა კითხვის ნიშნები ეხატა ტასუნას და ელოდა პასუხს არ დასმულ კითხვებზე
- რომელს გამოგყავით ცოლად - ბიჭები ყველაფერს ელოდნენ,მაგრამ ამას არცერთი თან ისერთი ხმით და გამომეტყვებით თქვა ტასუნამ ბიჭებს ისტერიული სიცილი აუტყდათ
- აუ რა გაცინებთ?- გაიბუტა სიცივისგან აკანკალებული ტასუნა და მანქანის კარები მაგრად მოიბრახუნა...
ტელეფონი რეკდა, რეკდა და რეკდა ანასტასია ჯიბრით არ ეძახდა არცერთს მათაც არ ესმოდათ ბოლოს ბანჯარა ჩამოწია და ტელეფონი გადაყო რომ მიმხვდარიყვნენ
-საყვარელო უპასუხე ჭუჭყიანი ხელები მაქვს
-"საყვარელო უპასუხე" გაჯავრა ანასტასიამ ყურებიც ჭუჭყიანი აქ
- ალო- უპასუხა მობეზრებულმა და დაელოდა პასუხს გოგონამ აშკარად ესპანურად დაიწყო ლაპარაკი „პახმელიაზე“ კიდე ამოს წიკვინი უნდოდა,! გაჰკიოდა და კაცმა არ იცის რას, ანასტასია სულ მოიშალა ყურმილი გვერდით გადადო და ბოლოს ბუტბუტი რო აღარ ესმოდა ყურზე მიიდოა - ოქეი ბეიბიო ასე უთხრა იმან ესპანურად მიყვარხარო ესერთი სიტყვა იცოდა და ეს თარგმნა... - ბიჭებს მანქანა გაეკეთებინათ და უკვე მანქანაში ისხდნენ
- ვიღაც გოგო იყო ვიკო ... წიოდა და კიოდა მემგონი ტიროდა კიდეც , მიყვარხარო ესე თქვა დაურეკე მერე ცოდოა
- მოიცა შენ მართლა არაფერი გახსოვს?- იყო შეცვლილი ხვიჩას პასუხი
- აბა გეკაიფები?
- დედასვფიცავარ ერთნაირები ხართ ორივე ეგრე როგორ უნდა დათვრე რო საკუთარი ქორწილი დაგავიწყდეს...
-მოიცა ანუ შენ არ ხარ ჩემი ქმარი? -რატომღაც შვებით ამოისუნთქა გოგონამ ...
-მეჯვარე ვარ მე..
-ჰე ეხლა მოყევი თუ გახსოვს ნუ დამტანჯე
**
რამოდენიმე საათით ადრე...
-ხვიჩი
-ხო ვიკო რახდება ბრატ
-მოსვლა შეგიძლია
-კი ძმა...


-ანუშკი...
-რაგჭირს გოგო რა ბედნიერი ხარ?
-ჩემთავს გაფიცებ მეჯვარე ხო იქნები?
-რა? გამოშტერდი ვისი მეჯვარე?
-ჩემი ან
-რა შენი? რა ? ვის გაყები არ გადამრიო?
-აუ იქნები თუ არა? ქორწილში ნახავ რა...
-ვიქნები კი
-ხოდა მიდი გაემზადე გამოგივლით ახლა...
-მეკაიფები?-ანასტასიამ ამოიზმუილა და ყურმილი დაუკიდა...
***
-ან დედაშენთან რო წავიდეთ?(ანას დედა ნოტარიუსი იყო და ხელის მოწერა ასე თუ ისე მოგვარდებოდა)
-სად გოგო სიღნაღშია
-მერე რა
-ბეჭდები მაინც გაქვთ?(ხვიჩა)
-არაფერი საერთოდ შენძმობას ვფიცავარ -გახევამდე ეცინებოდათ ანასტასიას და ვიკოს...
-აუ ესენი მგონი დაბოლილებიც არიან ?-ახლა უკვე ოთხ ხმაში იცინიან
**
თავი სიღნაღში ამოყვეს თან სასმელს გზადაგზა ამატებდნენ და გამოფხიზლების საშვალება რელურად არ იყო... ღამის პირველ საათზე ასე ცარიელ და ლამაზ სიყვარულით სასვე ქუჩებში ორი შეყვარებული შესაძლოა სასმლისგან მაგრამ მაინც ძალიან, ძალიან შეყვარეული წყვილი მიაბიჯებდა და მათ უკან ბედნიერების გამზიარებელი ორი უახლოესი ადამიანი მიყვებოდა... რომლებსაც მათი ძალიან თბილი და ზედმეტად სასაცილო დიალოგები კიდევ უდრო ახალისებდათ და გაკვირებუიები ადევნებდნენ თავს მოსიყვარულე თითქმის ცოლ-ქმარს რადგანაც ისტორია, ხო მატი ძალიან დიდი ისტორია ასე უჩვეულოდ მოსიყვარულე ჯერ არ ენახათ .. ანასტასია ყოველთვის იკავებდა გრძნობების გამოხატვისგან თავს მაგრამ დღეს ყველაფრის უფლება მისცა საკუთარ შინაგან ხმას და იმედია არ დადგება დღე როცა ამ ყველაფერს ინანებს...
-ჩემთავს გაფიცებ ხვალ დღე არ გაგითენდებოდა ამ შუარამეს რომ გინდა მოასწრო ყველაფერი რომელსაც 1 თვეში თუ მოაგვარე მადლობას იტყვი?!
-ან რას ველოდო მითახი?! იცი რამდენი ხანი ვიცადე, ყველაფერს ვუცდიდი, მაგრამ ეხლა აღარ დავიცდი, დღესვე უნდა გავყვე, არც ერთი დღით მეტი ამ წუთას- ამ ღამეს ...ხელიც უნდა მოვაწერო და ჯვარიც დავიწერო მიყვარს გესმის მიყვარს...
-აუ ჯვრისეწრა საიდან მოგაფიქრდა კარგი რა ტასო ასე მთვრალს?ასეთ დროს,რომელი მოძღვარი დაგწერთ ჯვარს?(ხვიჩა)
ხელის მოწერამ მშვიდად ჩაიარა ანას დედამ უპრებლომოდ მოაწერინა ხელი. საიუველირო მაღაზიაც ძალიან დიდი ძებნის შემდეგ წყალზე შესულმა მეჯვარეებმა აღმოაჩინეს და ღამის 4 საათზე იუველირს სახლში დაადგენენ...სამფეხა მოხუცი ჯოხით გამოკაკუნდა და დიდი სათვალეებიდან ნაცრისფერი წყლიანი თვალები მოჭუტა , გახარებულმა მიიღო წყვილი და ძალიან ძველი გაკეთებული ძვირფასი ბეჭდები გამოუტანა..
ხვიჩამ გადარეკა და ერთ ადგილას მიასწავლეს ეკლესიამდე დიდი და ქვიანი გზა გაიარეს ბოლოს სინათლეზე გამოჩნდა პატარა ეკლესია და გვერდით კელია, ხმაურზე სინატლე აანთო მამაომ ელოდა და ამიტომ ..
- იცოდე თუ შეგატყოთ რომ მთვრალები ხართ ჯვარს არ დაგწერთ შეიკავეთ ყველანაირად თავი( ხვიჩა
- აუ რიგორ ვკიდივართ(ანა
***
-ყველაფერი ასე იყო
- ანა სადაა?
- ფრენა მაქ ხვალ შუადღესო
- და ეხლა სად მივდივართ
- წუხელ ჯვრის წერის შემდეგ ვიკომ დედამის დაურეკა ,რძალი უნდ გაგაცნოო-იცინოდა ხვიჩ
- მოიცა აუ ვიკო შენ რაღამ გამოგაშტერა...
- უფ მე კიარ გავყევი მთვრალ კაცს ცოლად
- ნუ მნანებინებ ისედაც არ ვარ მაინცდამაინც აღტაცებული
და მაინც უკვე ცოლ-ქმარი იყვნენ,მაგრამ ირონიას და კბენას არცერთი აკლებდა, ალბათ ეს იყო მათი ურთიერთობის ხიბლიც....

***
მისვლისას ყველა თბილად შეგვხვდა,ასეა ან ბიჭში უნდა გაგიმართლოს ან დედამთილშიო, ალბათ მე დედამთილში გამიმართა .პატარა სუფრაც გაგვიშალეს და ასე ვთქვათ რძალი მიიღეს როცა ციციმ ( აწ დედამთილმა ) მკითხა როგორ გადაწყვიტეთ ესე უცებო, დავიბენი და ვეცადე,იმაზე ამეგო ყველაფერი რაც ხვიჩამ მომიყვა, ძალიან ბევრი ვალამაზე და ვამატე,აბა იმას ხმ არ ვეტყოდი არ მახსოვს თქო...ძალიან კარგი იყო ყველაფერი, მაგრამ დაღლილი ჯერ ქორწილით შემდეგ მანქანაში არკომფოტული და დაუსრულებელი ძილით, თანაც აქაც ასე დაძაბული ვიყავი არაფერი მეთქვა ცუდად , პირველი შთაბეჭდილება ყოველლთვის მნიშვნელოვნად მიმაჩნდა...ასე დაღლილი მაინც მხნედ ვიჯექი სუფრასთან და ყველას ვუღიმოდი. მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად მინოდა ძილი და ცხელი შხაპი...
ვიკომ როგორცკი ჩემი საცოდავად დაღლილი და ჩაწიტლებული თვალები დაინახაა თვალი ჩამიკრადა და სულ მალე მის საძინებელში აღმოვჩნდი... ჩვეულებრივი ოთახი იყო არაფერი გამორჩეული საწოლნახევრიანი იდგა
- იმედია ნორმალური წოლა შეგიძლია
- მეც მაქვს მაგის იმედი თუარადა შეგიძლია იმ დივანზე დაწვე - საათს იხსნიდა და სრულიად სერიოზულად მელაპარაკებოდა. თვალები ისე დავუქაჩე ალბათ წითელი კაპილარები მიჩანდა
ძალიან მაგრად გადაიხარხარა და კარიდან მომაძახა დაგასწარი აბანოში პირველი მე შევდივარო.რაღას ვიზავდი თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე და ვიკოს კარადაში მოვიქექე ამ ქუსლიანებით და კაბით სიარული მსპობდა ფილთვებს მიცივებდა,სუთქვა მიჭირდა... ვიკოს გარდერობში ვიქექებოდი და ვეძებდი რამე კომფორტულს.. ერთ-ერთ უჯრაში ვიკოს ბოლოზარის პერანგი ვიპოვე და უნებურად მომინდა წამეკითხა, თვალი მოვავლე წარწერებს და უცებ მოგონებრბმაც იჩინრს თავი...
***
- უხ უკვე დიდი ბიჭია ნახე როგორ გაიზარდა - ვიცინოდი მე და რიტას მხარზე ვუჯიკებდი.
- ხო,ხო შენი ბიჭი- გამაჯავრა მანაც ...
ყველა აწერდა და მინდოდა მეც რამე დამეჯღაბნებინა ტელეფონი ამოვიღე და უბრალოდ ტექსტური შეტყობინება გავაგზავნე"marcxniv,jibestan adgili damitove "გამომხედა და გაეღიმა ზარი შევიდა და მეც გაკვეთილზე აღმოვჩნდი ნახევარი გაკვეთილი ვფიქრობდი რა შეიძლებოდა დამეწერა სამახსოვროდ , არადა თავში აზრად არაფერი არ მომდიოდა ფეხზე ვიბრაცია ვიგრძენი და ტელეფონი ამოვაცურე
"mivdivar tu ramis dawera ginda derefanshi gelodebi"რაღაც მოვიმიზეზე და გარეთ გამოვედი,ჩვენს გარდა არავინ არ იყო, გამიხარდა.
თეთი "საროჩკა " უკვე კარგად დაჯღაბვნოდა მხოლოდ ჯიბე იყურებოდა თეთრად. მის წინ გავჩერდი გული საშინლად აჩქარებული მქონდა.. თმა ყურებზე გადავიწიე და სასწაული კალიგრაფიით დავიწყე წერა...
"გილოცავ ვიკო ბედნიერი და წარმატებული იყავი, იმედია ვიდეოს ამიტყვირთავ ესპანეთიდან:დ... იცოდე რო ყოველთვის მეყვარები ისე არა შენ რო გინდა ჩემებურად მეყვარები... და მე სამაგიეროდ იმედი მაქ რო გემახსოვრები ... ალბათ დაგაბნიე ნუ როგორც ყოველთვის ... მეც მაბნევს აქ მარცხნივ რომ გიცემს ასე სწრაფად... მოკლედ სკოლის დამთავრებას გილოცავ პატარავ ...
შენი პირადი შოკი <33 "
რომ დავასრულე თვალებში შევხედე, აჟიტირებული, თვალებ გაპრწყინებული, მიყურებდა ვერ მოვითმინე, თითისწვერებზე ავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე "დამიმახსოვრე " ვუჩურჩულე და კიბები ჩავირბინე ... რომ არ გამეკეთებინა ვინანებდი თავის დავიდანაშაულებდი ის ისეთი ბედნიერი იყო... და რაღაცნაირად მეც გადმომედო გული როგორღაც დავიმშვიდე...
მაგრამ, ალბატ ყელაფრად ღირდა რადგანაც ეს მოგონება ჩემთვის ყოველთვის ლამაზად მოგონებად დარჩებოდა და ალბათ მისთვი ოქროს ასოებით იქნებოდა ჩაწერილი…
***
საღამოს უკვე კარგად ვგრძნობდი თავს... წვიმდა ძალიან მაგრად წვიმდა, მე რომ გულში მწვდებოდა და მახარებდა ისე წვიმდა. გადაუღებლად ძლიერად და ნათებით... ფანჯრიდან მზერა,ტუმბოზე მოხტუნავე ტელეფონზე გადმოვიტანე და სწრაფად ვუპასუხე...
-ხო ლიკო
-სად ხარ ანასტასია ? ეს რა პოსტია ფეისბუქზე და მე რატო არ ვიცი არაფერი?-თავში მოვქექე რა პოსტზე მელაპრაკება თქო, არაფერი მომაფიქრდა ... ჩემი ორი ყველაზე საზიზღარი ჩვევა ამომიტივტივდა ერთი რომელიც თქვენთვის უკვე კარგად ნაცნობია დალევასთან დაკავშირებით და მეორე მნიშვნელოვანი მოვლენების პოსტვა ....
-აუ ლიკუ არ ინერვიულო რა
-როგორ არ ვინერვიულო-უარესად აღშფოთდა ლიკა..
-უბრალოდ მომილოცე
-ის მაინც მითარი ვიკო ვინაა?
-შენ რო მოგეწონდა ისაა
-და ასე სწრაფად რატო გადაწყვიტე-ცოტა შვება დავატყვე ხმაში
-ლიკუნა ეხა ვერ აგიხნი დიდი ისტორიაა.. ჩამოვალ და მოგიყვები რა
-ჩამოხვალ ?კიმაგრამ სად ხარ?
-ვიკოს მშობლებთან
-კარგი კარგი -უკმაყოილოდ ჩაილაპარაკა
-მიყვარხარ

-ესეგი მოვეწონე სიდედრს-ხელები შემომხვია და ზურგიდან მიმიკრა...
-ხო ყველაზე კრიტიკულ სიდედრს მოეწონე, მეორე უკეთესია და გაგიმართლა...(თუ ვინმე ვერ მიხვდით ლიკუნა არის ანასტასიას დეიდა რომელსაც საკუთარი ოჯახი არ ყავს და ანასტასიასაც შვილივით ზრდის. და მეორე სიდედრი ანასტასიას დედა )
-მე გოგოში უფრო გამიმართლა-ლაპარაკისას კისერში მეფინებოდა სუნთქვა და სამოვნებისგან მბურძგლავდა ... უცებ მაგრად იქუხა და შევხტი...
მახსოვს ხვიჩასთან ძალიან ვძმაკაცობდი და წვიმა ორვეს გვიყვარდა... იძახდა რომანტიკულიაო,მგარამ მე ყოვეთვის ვამტკიცებდი რომ სენტიმენტალური იყო..-ნანობ რამეს?-შემატრიალა და თვალებში შემომხედა... ელვას შუქის ჩაქრობა მოჰყვა და ამას ძიერი ქუხილი...ვიკოს ხელები მაგრად შემოვხვიე
-მეშინია...-ამოვიკნავლე საცოდავად...გაეცინა და მომშორდა..
-როგორც ყოველთვის უპასხო კითხვების მიემატა ესეც..
-პასუხები რა საჭიროა როცა ძალიან კარგად მიცნობ და იცი რომ თუ რამეს ვინანებ ასე მშვიდად არ ვიქნები...-საწოლზე დაწვა და სადღაც სიბნელეში გავიგონე საბანზე დატყაპუნებული ხელი ... რომ დავწოლილიყავი... ელვამ ცოტა თვალები ამიხილია და საწოლს მივაგნე და კიდევ ერთი ქუხილით შეშინებული საბანში შევძვერი... ვიკომ მკლავებში მომიქცია
-არა ტასო ნანობ!-იყო დამაჯერებელი ტონით ნათქვამიმ სიტყვები-ნანობ რომ არ გახსოვს ამდენი ხნის დაგეგმილი ქორწილი ასე უბრალოდ არ გახსოვს, რომ ვერ მოუყვები შვილებს შენი ზღაპრული პრინცესას ქორწილის ამბებს... და ვერც იმას მოუყვები რა გრძნობა როცა შენ გულს ეუბნები კის როცა ტვინი ამბობს უარს... და დილით იმის ნაცვლად რომ გაიღვიძო ბედნიერმა და გახარებულმა წინა ღამის მეგზურ მამაკაცთან რომელიც ახლა შენი ცხოვრების მეგზურია... ლამაზ წითელი ვარდის ფურცლებით მორთულ ოთახში და ამ ფურცლებზე სადღაც მიგდებული თეთრი კაბით... გვერძე იყურები და გეღიმება... ვიცი ხო ვიცი და დიახ გიცნობ იმაზე უკეთ ვიდრე შეიძლება შენ წამოგედგინოს... და ვიცი რომ ნანობ ასე რომ არ იყო, რომ დილით თავის ტკივილმა გაგაღვიძა და სახე ისე საშინლად მოგემანჭა ალბათ მე ჯერ, რომ არ მინახავს. ირგვლივ რომ მიმოიხედე მანქანა დაინახე, რომელშიც არავინ იჯდა და შემდეგ ბეჭედი როელსაც გაკვირვებული მზერით უყურებდი.. ალბატ კისერიც გტკიოდა არაკომფორტული ძილის გამო და იმის მაგიერ,რომ ბედნიერი ყოფილიყავი . ალბატ ყველაზე დაბნეული იყავი იმიტო, რომ არც კი იცოდი იმ ორი ბიჭიდან რომელიც შენ წინ „მაზუთით“ მოთხუპნულები იდგნენ რომელი იყო შენი ქმარი...და ბევრს მივცემდი, რომ ასე არ ყოფილიყო და მე მაინც მახსოვდეს რამე, რომ მოგიყვე და რომ იმ გაფუჭებულ მანქანაში არ გძინებოდა და თეთრი კაბა გცმოდა კრემისფერის სანცვლოდ და ოთხკაციანი ქორწილი არ გვქონოდა...
-ვიკო მოიცა არა ნუ ამბობ მაგას...
-არა ანასტასია ჩემი ბრალია...
-არა არ ვნანობ ხომ გითარი, არ ვნანობ ბედნიერი ვარ და არც ისე ცუდადაა საქმე ,ტელეფონი აუცილებლად მექნება ფოტოები და ვიდეოები... გახსოვს მე სელფერი ვარ... ეგ სანერვიულო არაა თან შენ შეგიძია გახსენება ...მეც გიცნობ და ვიც რო შეგიძლია გახსენება ჩემგან განსხვავებით -ვუღიმი თითქოს ხვდებოდეს და მხედავდეს.. ისე ბნელა თითს ვერ მიიტან თვალთან...
-იცი რამდენჯერ წამომედგინა პირველი ღამე მარა შენ სიცოცხლეს ვფიცავარ შენ თუ მე დამამშვიდებდი წამითაც არ გამივლია თავში-სიბნელეში მისი სიცილის ხმა ისმის მე რო ჩკუა მეკეთება ის ხმა და ის სიცილი
^^^
დილით ადრე ვიღვიძებ ნუ ვიკოზე ადრე ისე ბავშურად ძინავს ისეთი საყვარელია ... წვალება მიგინდებოდა დავიხარე და ყურის ბიბილოზე კბილები ძალიან მოვუჭირე ...
- უფრო თბილ გაღვიძებას ველოდი - მომანჭული იზელს ყურს
- დილამშვიდობისა- ვუღიმი თითქოს მე არ მეკმინოს წეღან მისი ყურისთვის
- ზედმეტად მშვიდად იწყებ - არ მაკლებს ირონიას და ქვემოდან მიქცევს წამებში ისე, რომ გააზრებაც მიჭირს ყელში მკოცნის , არადა ზუსტად იცის რომ სიკვდილამდე მეღიტინება
- არა არა მომშორდი ვიკო გთხოვ მეღუტუნება ძალიან - ვიცინი და თვითონაც ეღიმება ვგრძნობ
- აბა კიდე სად გეღიტინება? - თვალებში მიყურებს მე ღუტუნისგან ცრემლიანი თვალები მიბრწყინავს - მოიცა დავფიქრდე მემგონი მუცელზე არა?- თვალებს ჭუტავს და მავედრებელ მზერას ყურადღებას არცკი აქცევს
- ვიკო ძალიან ცუდად ვარ მეღიტინება გესმის .. ამოეთრიე ცუდად ვარ... ხელებს ნუ მიჭერ აღარ შემიძლია
- აუ როგორ ტეხავს ეხა ვინმე რო გისმენდეს - იცინის და მეც მეცინებ
- ამ და ვაჟბატონს სად ეღიტინება?
- მე არ მეღიტინება შეყვარებული არ მყავს - კვლავ იცინის
- მის დაკუნთულს სხეულს ზემოდან ვაწვები და თალებში ვუყურებ
- ესეგი არ გყავს
- არა - მეუბნება უდარდელად
- ამ მაშინ ცოლი გეყოლება
-არა თავისუფალი ვარ
- ესეგი თავისუფალი
- გიჟივით- მიცინის
- თუ გაპატიო -ვეუბნები და ვდგები
- ცოლი გამიბრაზდა
- კაპაასი იქნება , ალბათ არჩევაში შეცდი- ვეუბნები უდარდელად
- ხო ჩვეულებრივია რა როგორც ყველა -ვიკოს მაისური გადავიცვი
- ჩემი ტანსაცნელი შენთცისაა შეკერილი , გაკვდება , თან ისე ლამზად გიფარავს ნახევარ საჯდომს ...
- ტანსაცმელი მინდა რა რამე იმ კაბის და ფეხსაცმილს ჩაცმა აღარ მინდა

- დედამთის ეპრანჩები?
- ხო მოდი შენ შედექი მაგხელა ქუსლებზე მაგ კაბაში გამოიკვანწე და დედამთილს გაეპრანჩე
- კაი ხო ვიცი რო მე მეპრანჭები
- კაი ჯანდაბას მალე მაინც თუ წავალთ კიდევ არაუშავს
- კაი ჩავალ და ვეტყვი და თათიას ( ვიკოს და) ტანსაცნელი ექნება რამე დატოვეული - მანამდე თუ მაკოცებ
- კოცნა ჩაცმული რომ ვიქნები მერე
- უჟმური ხარ უჟმური
- სად მიდიხარ ესე ჩაცმული მაისური მაინც გადაიცვი
- ჩემ სექსუალურ ცოლს აცვია
- კარი მაინც მიხურე სირცხვილია- ღიაკარებიდან მელაპრაკება
საწოლზე მოწყვეტით ვეცემი და გვერდით მდგარ ჩარჩიში ჩასმულ ფოტოს ახლაღა ვამჩნევ იქიდან გოგონა მიცინის ... ო ღმერთო რა სიცილი აქ რა ლამაზია ნუთუ ეს მე ვარ ყურებამდე მეცინება ჩემ ფიქრებზე მერე უცებ დამარტყდა და მივხვდი რო ახალი დადებული არ იყო დაა ჩემს ძველ ფოტოს ბავშობიდან ინახავდა .. ახლა უკვე ბედნიერმა გავიღიმე და კარებში მდგარ თმა აბურძგნულ ბიჭს შევხედე, რონელსაც ხელში ტანსაცმელი ეჭირა..ამაზე უარესად გამეღიმა
- ვა ჩემი ცოლი გიპოვია- მანიშნა ფოტოზე
- ხოო შოკია
- ბავშობიდან მასეთი იყო შენ ეხლა უნდა განახა...-ტანსაცმელს ვართმევ საწოლზე წამოწოლილ ვიკოს და ელასტიკებს ფეხებზე სწრაფად ვიცმევ
- რამე თბილი ნახე ჩემთან და ის ჩაიცვი დაბლა გათბობა ახლა ჩავრთე და ცივა ... თათიას არაფერი ქონდა ისეთი -კარადას ვაღებ და ნაცრისფერ სპორტულს ტანზე ვიცმევ
ვიკოს თვალები დახუჭული აქვს და სულაც არ ვედარდები
- შენც ჩაიცვი და ჩავიდეთ რა სირცხვილია12 ხდება- ხმას არ იღებს
- ვიკო შენ გელაპარაკები- თმას ვიკოსავ და საწოლთან ახლოს მივდუვარ , წარბსაც არ იხრის
- ვიკოო კაი რა
- მოდი რა დაიკიდე
- რასქვი დაჯკიდე - ხელს მაჯაში მკიდებ და მის გვერდით ვჩნდები მგარად მხვევს მკლავებს და ახლა უკვე ჩემშ კისერში ფშვინავს
-ადექი რა- ყვირილიდან ხვეწნზე გადავდივარ-ლოყასა და ცხვირს შორის ვკოცნი ... შუბლს ჭმუხნავს
- მორჩა შენი ძმაკაცური კოცნები თუ რამე გინდა იცი სადაც უნდა აკოცო ბიძას
- სირცხვილია შე ველურო გამიშვი უნდა ჩავიდე
- აუ ნუ ფართხალებ და დაიძინე არავინაა სახლში
- ვერ ვსუნთქავ როგორ დავიძინო..
- ხვიჩა სადაა?
- ძინავს
- ადექი რა
- მომასვენე
- არა - ამოიზმუილა და ხელები უკმაყოფილოდ გამიშვა
ქვემოთ პარტყუნით ჩავედი ტელევიზორს არასოდეს ვუყურებდი რა უნდა გამეკეთებინა ძალიან მშიოდა იმათაც მოშივდებოდათ მაგრამ სანამ საჭმელების ძებნას დავიწყებდე, მანადეყავა უნდა გამეკეთბინა სასწრაფოდ ,ძებნში ვიყავი გართული კარადის დაკეტვის ხმა ,რომ გავიგე სწრაფად გავიმართე წელშიდა გულზე ხელ მიბჯენილმა გავხედე ვიკოს
- რა მშიშარა ხარ ტო
- მოჩვენებების მეშინია
- ყავა მეც გამიკეთე რა და ხვიჩასაც უნდა - ადუღებული წყალი დავასხი ჭიქებში და მაცივრიდან ნამცხვრის ნაჭრები მაგიდაზე გადმოვალაგე
- აუ ძმა ხარ ტო(ხვიჩა)
რატომ შეეგუნა ასე მალე?ალბათ ყველას ბუნებრივია გიჩნდებათ ეს ლოგიკური კითხა...
მთელი მისი ცხოვრება ეწინაღმდეგებოდა ბედს ტასო . ყოველთვის უკმაყოფილო იყო აწმყოთი და არასდროს არ მოსწონდა წარსული, ყოველთვის ქონდა გეგმა და მთელი მისი ცხოვრება გათვლილი იყო... მაგრამ ეს ერთფეროვნება ისეთი მოსაბეზრებელი გახდა, ისე უნდოდა რაღც ახალი. იქ სადაც თავს კმფორტულად იგრძნობდა და იქნებოდა ისეთი მინუსიანი ტასო როგორიც მარტო ვიკომ იცოდა...და მიუხედავად ამ მინუსებისა მაინც სიგიჟემდე ეყვარებოდა... სწორედ ამიტომ შეურიგდა ბედს. ამიტომ არ ათხოვა თავის მეორე მეს ყური ... დანებდა ბედს,მაგრამ არ უნანია არცერთი წამი იმიტომ, რომ ასე იყო საჭირო ახალა უკეთესად იყო. უფრო ბედნიერი ვიდრე ოდესმე... ალბათ მან თავის ნეკნს მიაგნო და ამიტომ იზიდავდნენ მაგნიტივით ერთმანეთს ამდენი წლის შემდეგაც... და მათ სიყვარულს არ ერქვა ბავშობის გატაცება ან უბრალოდ ამოჩემება. ეს იყო წრფელი და ნამდვილი გრძნობა რომელმაც აქამდე მოიყვანა რივე მათგანი ...

8 თავი
###
-სად იყავი?
-კლუბში მაგრამ ეხლა აქ ვარ -წელზე ხელები შემომხვია
-გაიწიე
-ვიღაც გამიბრაზდა
-ნუ მეხები-უხეშდ მოვიშორე ხელი და გვერდი ვიცვალე
-რას მებუტები ტო?
-შენ ცოლი სახელიში გჭირდება მარტო..
-რატო ვერ გაკმაყოფილებ ?-ხმაში ირონია გაეპარა
-ნუ პრინციპში მარტო სახელი არა პერანგები და თბილი საჭმელები გენატრებოდა
-და თბილი საწოლი უსაყვარლეს ქალთან
-შენ უნდა გაერთო და მე სახლში ვიჯდები მთელი დღე?
-კაი რა ნუ მიტრაკებ სუ ბიჭბი ვიყავით სად წამეყვანე
-შეგეძლო დაგერეკა ან მოგეწერა
-კაი ბოდიში ამის მერე დაგირეკავ ხოლმე და გეტყვი როდის რომელ ქუჩას ვკვეთ-უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა
კისერში ნაზად მაკოცა და სწრაფად გადმომაბრუნა თავისკენ გაბუტულ ტუჭებზე სწრაფად ავაყოლე მოძრაობდა და სულ მალე თავისი პერანგი ოთახის მეორე ბოლოში მოისროლა ტასოს მუცელზე მხურვალე თუჩები აცოცა და სულ მალე ორივეს ხშირი სუთქვა მისწვდა ოთახის კედლებს ..
***
ევროპა მოიარეს 2თვე გავიდა მათი ბედნიერებიდან და უკვე ახლოვდება შინ დაბრნების პერიოდი
-ანსტასია-მკლავები მაგრად შმოვია სუსტ გოგონას
-ჰო
-ზეგ ბილეთები ავიღე
-რა?
-ხო ზბორები მეწყება და თან ფეხიც მომირჩა, ამისგამო გამიგრძელდა დასვენება...
-კი მაგრამ ხომ ვილაპარაკეთ მე ვერ წამოვალ
-ვერ დავრჩები და კარიერას ვერ მივატოვებ
-და მე საქართველოში და შენ ესპანეთში, როგორ წამოგიდგენია ეს ყველაფერი
-ჩამოვალ ხოლმე როგორცკი მოვახერხებ
-ასე არ გამოვა
-გთხოვ ნუ მიბრაზდები, შენ სწავლას რომ დაამთავრებ წამოხვალ
-7 თვე ვიკო? ამდენხანს როგორ უნდა გავძლო-შუბლზე მაკოცა
-მე უფრო მეშორება, მაგრამ როგორც შენტვის სწავლა მნიშვნელობანი,ისე ჩემთვის პროფესია მის გარესე ცხოვვრება მიჭირს
-და ჩემ გარეშე სეძლებ -ეგოისტობამ იჩინა თავი
-მაპატიე კარგი?! 7თვე მალე გავა არც ისე ბევრია როგორც გვეჩვენება სამაგეროდ მერე ძალიან ბევრი შვიდი თვე გვექნება და ამას სულაც არ გავიხსენებთ

***
ცხვრებას თითქოს ისევ ისე გრძლებდნენ ანასტსია სწავლობდა და ბოლო კურსს ამთავრებდა ვიკო კი ახალი 5 წლიანი კონტრაქტით თამაშობდა. ერთი განსხვავება იყო ორივეს სიგიჟში გადასდიოდათ მონატრება.
ყოველ დღე ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს თუმცა ეს რომ გამოსავალი არ იყო რათქმაუნდა.
ვიკო იყო ჩამოსული ერთითვის შემდეგ ოთხი დღით ანასტასიას დაბადების დღეზე,ახალი წლის პერიოდი იყო. ისე ჩამოვიდა რომ არავინ არ იცოდა..
ანასტასია კლუბში იხდიდა და სახლში მისულ ვიკოს არავინ დაუხვდა, ესეც კოვზი ნაცარში..ანასტასიამ ბევრი დაელია უკვე კარგად იყო...ტაქსი გამოიძახა და სახლში ნახევრად მძინარე შევიდა.. ფეხსაცმელები შესასვლელში დაყარა და საძინებლისკენ წვიდა... შუქის ანთება და ვიკოს გაბრწყინებული სახის დანახვა ერთი იყო...
-არარსებობს-გამოფხიზლდა ანასტასია და კისერზე ჩამოკონწიალებულმა ფეხები მჭიდროდ შემოხვია
-გილოცავ დაბადების დღეს პატარავ...-დეჟავიუს გრძნობა ჰქონდა...
-მადლობა ჩემო სიცოცხლე როგორ გამახარე
-აუ ჩამოდი ტო ერთი დამენახე ...-ჩამოაგდო თავისი წელიდან, რამის ზედ ჩაძინებული
-უზრდელო ჩახუტება მაინც მაცადე ნორმალურად
-მოდი ხო მოდი ბუტიავ -მაგრად მიიხუტა გულზე -მიყვარხარ ძალიან
-მეც ,მეც-იმეორებდა და სახეს უკოცნიდა...
საწოლზე ვიკო სიგრძეზე ანასტასია სიგანეზე იწვა 90 გრადუსიან კუთხეს ქმნიდნენ ბიჭს ხელები გოგონას მოქერავო თმაში შეეცურებინა და ეფერებოდა...ანასტასია განაბული იწვა და ეღიმებოდა..
-არა ჰა თქვი შენზე მაგრი ცოლი ვის ყავს , არც ვერწევი არც ვსვავ არც გეჩხუბები და არც გცემ , სხვა რო არაფერი არცკი გაგინებ...’
-სრულყოფილება ხარ -იიცინოდნენ სინქრონში მუცლისტკივილამდე...
-რამთვრალი ხარ გოგო
-მთვრალი კი არა დიდი გოგო ვარ
იმ ღამეს ის თკბილად ეძინა ანასტასიას რომ დილით არც ახალიწლის წინ დღე გახსენებია და არც არაფერი მშვიდდ სუნთქავდა ვიკოს მკერდზე... ბიჭს დიდიხანია რაც გაეღვიძა და გოგონას უყურებდა არც კი ინძრეოდა რომ რ გაეღიძებინა..
3 სრულდებოდა თვალები ზანტად რომ გაახილა დიდი ფანჯრებიდან შემოსულმა სითეთრემ თვალი მოჭრა და რეფლესის გამო თვალები დაეხუჭა...
საწოლზე დადებულმა ორმა ყუთმა მისი ყურადრება მიიპყრო და ჯერ პატარა ბანტიანი ყუთი გახსნა...შიგნით ძალიან ლამაზი საათი იდო აშკარად დაეტყო ბედნიერებ სახეზე, მაგრამ მეორე ყუთიც გაახსენდა და სწრაფად ახადა შედარებით დიდ ყუთს თავი...სადაც ქალის თეთრეული ეწყო
-მაჩვენებ როგორ გაქ ?-ეშმაკურად გაიღიმა და ასე გაღიმებული დატოვა ოთხში ვიკო...
-სულ მალე ძალიან ღია ვარდიფერი ხალატი გადაიღეღა და იქიდან თეთრი საცვლები გამოჩნდა ... ისეთი სექსუალური იყო წრაფად გაუღიმ მამაკაცმა და თითქმის შიშველი გოგონა ტანზე ტკიპასავით აიწება აღზნებული უკოოცნიდა ყველა ნაკვთს და სუნთქვა სულ ავიწყდებოდა...ანსტასიამ მის ქვემოთ მოიქცია და ამ ქმედებაზე ვიკოს ირონიით გაეღიმა
-ასე მალე პროგრესს არ მოველოდი
-სათანადოდ ვერ მაფასებ...
თუჩები ყელიდან პრესისკენ წაიღო ...აშკარად სიამოვნებდა მამაკაცს მაგრამ ვიკომ ქვემოდან მოიქცია..
-იდიალური ხარ უბრლოდ დაბლიდან უკეთ ჩანხარ ...მკერდზე კოცნა დააკონა...-წელზე ბჩხილები მკივნეულად დაუსვა და ვიკოს სიამოვენების შეძახილი მიწვდ ყურს ....

***

-ვის ეძებ?-მოესმა დილით ხმა
-ონკანის ხელოსანს იმდღეს აქ დავტოვე აღარ არის,ხომ არ გინახავს?!
-ესეგი ხელოსანი არა?
-ონკანის-გაეღიმა მამაკაცის ქვემოთ კნუტივით მოქცეულ გოგონას
-და მისტერ მასტერზე რას იტყოდი..
-იმედია თავისი საქმის ფროფეიონალია...
-მგონი ჯობია შეამოწმო...
***
-მშია-სააღამო იყო როცა ამოიზმუილა ჯერ კიდევ მძინაე ტასომ და საწლზე წამომჯდარმა იქვე მიგდებული ხალათი ტანზე შემოიკრა..
-მეც-ბედნიერად უყურებდა ტასოს ვიკო და მის ყველა მოძნაობას სწავლობდა...
-რა გაცინებს აბა ?
-ჩაიცვი და სადმე ვჭამოთ რა
-კარგი-ღიმილმა გადაურბინა სხეზე გოგონას ახლა საჭმის გაკეთებას სიკვდილი ერჩივნა....

-სტას კაი რა ამდენს რას იცვამ მოვკვდი მშიერი...
-მზადვარ-საბაზანოს კარებს მიყრდნობილ ვიკოს აკოცა და კაკუნით წავიდა გასასვლელისკენ...
-ლოდინად ღირდა.
-სად წავიდეთ?-ხელში გასაღები დაატრიალა ანასტასიამ
-მოიცა არა შენ მანქანაში არ დაგიჯდები
-წამო რა არ დაგამტვრევ
-გასაღები მომეცი-გაბრაზებულმა შეაჩეჩა და ადგილი დაიკავა
მთელი გზა არ ელაპარაკებოდა, არც კი უკითხავს სად მიდიოდნენ არადა აზრზე არ იყო კარფურის გზაზე რატო წამოვდინენ ვითომ საჭმელად მიდიოდნენ ?! ბევრი კითხვა უტრიალებდა თავში მაგრამ სახეზე სრულებით არააფერი ეტყობოდა შუბლ შეჭმუხნული იყურებოდა და არც ვიკოს მზერას იმჩნევდა და არც ბოლო ხმაზე აწეულ მუსიკას.. იციოდა ბიჭმა ვერ იტანდა როცა ბოლო ხმაზე უსმენდა მაგრამ მაინც ყველთვის იგივეს იმეორებდა...
მიმტანს შეკვეთა მისცეს.ვიკომ თითები მაგიდაზე აბარტყუნა და დაჟინებუი მზერა მიააპყრო გოგონას...
-ვაიმე ვჩანვარ?-ამოთქვა შეწყუებულმა და თვალი თვალში გაუყარა...
-მიყვარს როცა მიბრაზდები...
-ქაბაბიც ხოარ გიყვარს?
-კი წეღან შევუკვეთე -ირონიულად გაუღიმა..
-უკეთესი ადგილი ვერ იპოვე ?
-ვიპოვიდი მაგრამ ახალი წელი მოდის და განწყობისთვის სახლის მორთვა არა ცუდი იდეაა,ხოდა ვჭამოთ აქ და მერე ვიყიდოთ რაღაცეები..
.ჯიბრზე ჭამდა 20წუთი ნახევარ თეფშ ფრის...ვიკო იჯდა და უყურებდა როდის მორჩებოდა თან ეღიმებოდა...
-თუ მალე არ შეჭამ აქედან გაგვაგდებენ 1 საათი რათუნდა ხუთი კართოფილის შეჭმას..-წარბშეკრულმა ახედ ქალმა და სწრაფად წამოდგა...
-არ მჭირდება დაყვედრებული არაფერი...-თითქოს ამ მომენტს ელოდაო...
-მოიცა სად გარბიხარ-სწრაფად გადაიხადა ფული და გოგონას წელზე ხელის მარტივი მოძრაობით შემატრიალა..
-გაჩერდი სირცხვილია-ხელები ჩამოაშვებინა წელისადან და ერთი ნაბიჯით უკან გაიწია..მხრებზე ხელი მოხვია და ჩასჩურჩულა...
-ყველაზე ბრაზიანი ცოლი მყავს მთელ მსოფლიოში..
-რა უნდა ვიყიდოთ?
-დიდი ნაძვისხის მუღამი მაქ ტო...
-ის თეთრი მომწონს..ოქროსფერი და მუქი ვარდისფერი სათამაშოებით...
-მე არ მომწონს-თავს იქნევდა თეთრ წვერებში გამოწყობილი ვიკო.. ანასტასიამ სექციას თვალი მოავლო და წვრებზე მოქაჩაა და უკვე გამოჩენილ ტუჩებს მოწყვეტით აკოცა.-გადავიფიქრე-იცინოდა ვიკო....
-სანათებიც გვინდა...
მოკლედ ყველაფერი იყიდეს მაგრამ სახლში მისულებს არაფერი აღარ უნდოდათ და ორივეს გაგუდულს ჩეძინათ ერთმანეთზე...
***
გაღვიძებული ანასტასიას ვიკო ისევ მძინარი დახვდა...საწოლის მეორე ბოლოში წოლა არც ისე მოსწონდა მისკენ სრაფად მიჩოჩდა. და მუცელზე დააწვა... ვიკომ ამოიზმუილა და ხელები შემოხვია..გაყინული ცხვირი კისერში მიუხახუნა გოგონამ
-მთლად გაყინული ხარ...-ამოიბუტბუტა ძილბურანში მყოფმა
-არა ტუჩები მაქ თბილი...
-ვიღაც მაიმუნობის ხასიეთზეა...-თუჩებით მოძებნა მფეთქავი არტერია... თითები მოკლედ შეჭრილ თმაზე გაუსვა..
-ყავა მინდა-ტუჩზე იკბინა..
-აი თურმე რატო მეფერები...
ყავა ვერანდაზე მიირთვეს პლედებში გახვეულებმა ისეთი უშაქრო ყავა იყო მაგრამ აღარ წუწუნებდა ტასო თავი გულზე მიადო და მწარე ყავს და კრუასანებს გემრიელად მიირთმევდა..

-როგორ გნატრობ ხოლმე-ამოიზმუილა ტასომ და ცრემლები წამოუვიდა...
-კარგი ჩემთავს გაფიცებ რა გატირებს...
-მენატრები ხოლმე...-მის კალთაში მოკლაათებული მგრად ეხუტებოდა ვიკოს..
-კაი ეხა 5 თვე დარჩა 5წელი ასე ვიყავი მარა არ ვტიროდი..
-არა შენ ესე არ გენატრებოდი ....
-რა სულელი ხარ...
-არ წახვიდე რა..
-მე ჯერ აქ ვარ და აღარ იტირო წამო ვიგუნდაოთ არ გინდა?
-შენ რო არ ხარ სუ მცივა...
-მეც მცივა სტას უშნოთ...
***
9 Tavi
ნაძვისხე სულ ბუზღუნით დადგა ანასტასიამ.ფეხბურთის ყურებაში გართულ ვიკოს ებუზღუნებოდა აქაც ფეხბურთი მეცილება შენთავსოო...ამ სიტყვებმა გული მოულბო ბიჭს და ტირილისთვის მობრეცილ ტუჩებზე მთელი გრზნობით აკოცა.
-სულ სატირლად ხარ გამზადებული რა გჭირს ტო?- ეხუტებოდა გოგონას-ისედაც მაგრად მიტყდება აქ რო გტოვებ და უარესს ნუ მიმატებ. ასე ვეღარ მოგცილდები, რადგან არ ვტირი არ ნიშნავს რომ მიადვილდება შენი სიშორე..
-სულელი ვარ მაპატიე აღარ ვიტირებ..
- კაი მიდი შენ რამე საჭმელი იჩალიჩე და მე მოვრთავ რა. ნორმალურად არც მიჭამია 4 დღეა...
ძალიან დიდიხნის წინ ამაზე არცერთს უოცნებია ვერცერი ვერ წარმოიდგენდა რომ მათ ექნებიდათ ოჯახი, ასე ტკბილი და თბილი... ეს ის მომენტი იყო როცა უბრალოდ ღის დაიჭირო წამი ...
ანასტასია სამზარეულოში ფუსფუსებდა ვიკო სახლს ნათურებით და სახალწლო აქსესუარებით რთავდა ... 31 დეკემერი იყო შუადღე...
- მოდი რა სტას ცოტახანს წვერზე ვარსკლავი დაასვი
- ვიკო არ მცალია
- მოდი და მეც მოგეხმარები
ფქვილიანი ხელებ დაიბერტდა და წინსაფარ გაკრული შუბლზე კოსა დასმული შემოვიდა
- მოიცა მე შენზე მაღალი ვარ თუ?
- მოდი ამოძვერი კისერზე და დაკიდე
- გაგიჟდი ჩამაგდებ - კისეზე ეჯდა ვიკოს ისე ეშინოდა ხელებს მაგრად უჭერდა ძლივს დაასვა ვარსკვლავი
- ტასო ნუ გეშინია არ აგაგდებ
- მეშინია
- ნუ ხარ მშიშარა გიჭერ
- ვსო დავასვი ნელა დამწიე
- ლამაზია ტო

ფქვილში აზელილების, ბოლო ხმაზე აწეული მუსიკის ფონზე არაფერი ესმოდათ გარდა ერმანეთის გულის ცემისა ...
- აქ პირველად რომ იჯექი რეაქცია გქონდა რაღაც სასწაული მეგონა თავეზე დამამხობდი ყველაფერს-ეჩრჩულებოდა მამკაცი სამარეულოს მაგიდაზე შემომჯდარ ცოლს
- ღირსი თუარ ყოფილიყავი - კისკისებდა გოგონა
- მაშინ ვიფიქრე რომ ასეთი გრძნბა არასდროს გამჩენია და ვფიქრობდი, რომ მეორედ აღარც მეღირსებოდა შენ გვრდით ყოფნა, რომ ყველაფერი ზედმეტად აფსურდულად ჟღერდა .
-მეც შემეშინდა გრძნობების რომელიც იმ წამს წამოიჭრა და გამოცოცხლდა….
**
-ჩვენები აპირებენ მოსვლას და ვეღარ მოვასწრებ ვერაფერს- ავსებულ აბაზანაში სურნელოვანი ზეთი ჩაასხა და შიგ ვიკოსტან ერთად მოკალათდა
- მარტო ყოფნას არ დაგაცდიან რა( ვიკო)
- ეგ კი არა დედაშენი გადაირევა რო დაგინახავს
- გაუვლის რა- ფეხზე ხელი ჩამოუსვა ანასტასიას და თვალს არ აშორებდა გოგონას რომელიც ფათიფუთით ცდილობდა მოეშორებინა ჭუჭყი
- მოდი მე მოგაშორებ- უღმოდა ქალს როელიც მთელი მისი ცხოვრებს სიყვარული იყო და იმაზე დიდი ადგილი ეჭირა მიც ცხოვრებაში და მის სხეულში რომ გაბრუებული და თავბრუ დასხმული ბედნიერებსგან სულელივით იღიმოდა,ეს ერთი ციდა გოგონა მთელი მისი ცხოვრების მიზანი და ოცნება იყო. ამდენი წლის მერე ოცნება აუხდა და არა მარტო აუხდა პირიქით უკეთესადაც კია,თავს უბედნიერესად გრძნობს როცა შეუძლია შეეხო და იგრძნოს რადგა ის უკვე მისია მისი "საკუთრებაა"
- დილით რომელზე გაქვს ფრენა? - ფიქრებიდან ტასოს ხმამ გამოიყვანა
- ექვსზე- მხარზე დაუტოვა კოცნა გგონაც თითქოს ამას. ელოდა ისე მირტიალდა მისკენ ტუჩბი მიაწება და ცრემლებიც წაუვიდა
- ხომ შემპიდი?- წყენა გაერია ხმაში ვიკოს და სახეზე რომელიც ხელებში ქონდა მოქცეული შუბლზე აკოცა
- წავალ მე რაღაცეებს ვიყიდი - არ უნდოდა კვლავ ენახებინა ანასტასიას თაისი სისუსტე და უარესად დაემძიმებინა სიტუაცია
წამოდგა და რაც შეეძლო სწრაფად დატოვა სააბაზანო
-ტასო- პირსახოც შემოხვეული შევიდა სამარეულოში სადაც ანაატასია ტრიალებდა
- ნუ დადიხარ ასეთი წადი ჩაიცვი
- რატო აღგაგზნებ- წარბები აათამაშა ბიჭმა
- სულელო გაცივდები
- უჩემოდ არ წახიე დამელოდე და ჩავიცმევ
- შენ დარჩი მარტო წავალ
- არა საჭირო თავის მოჩვენება რომ მშიშარა არ ხარ
- არ გაჩვენებ მართლა აღარ მეშინია- ვიკო მისკენ დაიძრა და ღიმლით აიხუტა სეხეულზე
- დავსველდი ვიკო

**
დიდი ხნის წინ….
ლაშქრობაზე წავედით მთელი სკოლა ზუსტად არ მახსოვს რა ადგილი იყო თუმცა დიდი გზა გვონდა გასაველი..
ნუ სადაც მე ვიყავი და პონტი იყო,ვიკოც იქ ყოველთვის ჩნდებოდა, აქედან გამომდინარე არც ეს „გაუმაზია“ და ძმაკაცებთან ერთად წამოვიდა...
ადრე უფრო არ დადიოდა ჩემთან ერთად მაგრამ რაც გაიგო,რომ ზურას ვუყვარვარდი იმის მერე ძლივს ვაკავებდი... თავიდანვე თვალში არ მოსდიოდა მაგრამ ამს გაგების შემდეგ მთლად აიძულა..
უკვე საკმაოდ ბნელოდა ბავშვები კოცონის გარშემო ისხდნენ და მღეროდნენ ზოგი ლექსით ამდიდრებდა საღამოს მოკლედ ზოგს ძალიან ზოგსაც ისე რა დაელიათ და ყველანი კარგ ხასიეთზე იყვნენ ... მე ვერ დავლიე ბევრი, ისედაც არ ვიკლავდი თავს, მაგრამ მაშინ ძალიან შევიკავე თავი, რომ არ მომკიდებოდა... სიცივე ვიგრძენი და რადგანაც ჯემპრი მარშუტკაში მედო ბავშვებს მოვერიდე და მარშუტკისკენ წავედი...
სიბნელის და ძაღლების პანიკურად მეშინოდა, მაგრამ მარშუტკა არც შორს იყო და ტელეფონითაც ვანათებდი...უკანა სვარძლებზე ჩემ ჩანთას ვეძებდი მხარზე რომ შეხება ვიგრძენი...წამოვიკივლე და შეშინებული ბეჭებში სწრაფად გავსწორდი...
-მშიშარავ...
-ვიკო გაფრინე ?! ისედაც შეშინებული ვარ და შენ უარესს მიშვები.
-ნუ გეშინია მე აქ არ ვარ ყველას კბილებით შავჭამ...-იცინოდნენ ერთხმაში...ფეხის ხმა მოესმათ და ტასო მაშინვე მარშუტკიდან ჩავიდა...
-ანას შენ ხარ?-ვითომ გაიკვირვა ზურამ
-ხო აქ რა გინდა?
-შენ გამოგხედე ეკა და ნათია გკითხულობდნენ ( მასწავლებლები)
-ხო ჯემპრი ავიღე და მოვდივარ..
-მოიცა.-ხელი მომკიდა
-რამე მოხდა?
-რაღაც უნდა გითხრა...-ისე დაიწყო რომ დამცხა აშკარა იყო რის თქმასაც აპირებდა... მაშინვე გამოსავლის მოძებნა დავიწყე...
-წამო ვიაროთ და მითხარი თან...
-არა მოიცა ყოველთვის ნუ გარბიხარ რა, მათქმევინე რამდენი ხანია რაც მინდა თქმა, მაგარმ შენი ამ საქციელით ვერასდროს ვერ მოვახერხე..-გავბრაზდი ძალიან არ მინდოდა ამის მოსმენა, იმიტომ არა რომ სიპატიური არ იყო, იმიტომ რომ კლასელი იყო და ძალიან მეგობრულად ვიყავით ერთმანეთთან არ მინდოდა ეთქვა ის რისი მოსმენაც არ შემეძლო...
-იტყვი თუ არა?-მოთმინბა დაკარგულს ერთი სული მქონდა როგორმე დაემთავრებინა ეს უაზრო საქციელი
-მიყვარხარ
-კაი ეგ ხო აქამდეც ვიცოდი.... მეც მიყვარხარ მაგრამ რიტას გაუტყდება იმას რო არ ეუბნები...-მინდოდა ამაინც გამეტარებინა ხუმრობაში იმიტომ რომ როგორც ავღნიშნე ვმეგობრობდი ვძმაკაცობდით მეც და რიტაც ეს კი სწორედ ამიტომ ვუხარი..
-არა-დაიწყო ხმამაღლა-გყეოს ხურობაში ამის გატარება შენც კარგად მიხვდი რაც გითხარი და მაინც თავ მარიდებ მე შენ მიყვარხარ და არა ისე როგორც რიტა...
-ნუ გარიდებ ? აბა რა გავაკეთო გითხრა მეც-მეთქი? მოვიქცე მეც არასწორად შენც ხო იცი რომ არ ჯდება ჩემში ეგ სიყვარულები... არაკაცული ტიპებიც არ ჯდება ჩემს გემოვნებაში... ამ სისულელს გერჩივნა საერთოდ ჩუმად ყოფილიყავი... გდაგივლიდა თვისით და ჩემ თვალში ნახევრად მაინც გექნებოდა ფასი.. ახლა კი რა გააკეთე სულ დაეცი ფასი დაკარგე... ვიცი მე შენი რომანები და შენი სიყვარული... თავი შორს დაიჭირე ჩემგან ძალიან გთხოვ..
-კაი ბოდიში რო შემიყვარდი..
-წადი და ცინიზმს მოეშვი...-ვიცოდი ვიკო ისმენდა.. არ მინდოდა გაეგონა ეს ყველაფერი, მაგრამ რადგან ვერაფერს შევცვლიდი.სიგიჟემდე მომინდა მარშუტკაში აბრუნება და ჩახუტება....
-გული მტკივა...-ამოვიბურტყუნე და თავი გულზე დავადე რომლიც ჩემი რიტმს იმეორებდა...
-არ იტირო რა...-შემეხვეწა და მივხვდი როგორ იკავებდა თავს მაშინ რომ არ ჩამოსულიყო და თავი არ ერტყმევინებინა ზურათვის...-ჩემი კარალევა ხარ შენ...
-ვიკო რატომ მომდის ყოველთვის ასე?
-გითხარი შენ ყველას ნუ უშვებ ახლოს მეთქი,მიამიტი ხარ, ყველას უჯერებ, როდის გეუბნებოდი მე შენ უყვარხარ თქო.... გაიძხოდი არა ჩემი მეგობარია რა სიყვარულიო... აჰა რა სიყვარული...
-ნუ მეჩხუბები რა..-თავზე მაკოცა და თმა რომელიც ჩატანილი მქონდა ჯემპრში ზემოდან გადმოყარა.. ვიგრძენი ღრმად რომ შემისუნთხა...
***
-ფიფქები
-ჩვენთვის თოვლს
- იქაც უხარიათ ერთად რომ ვართ
- ვითომ
- ტასო ტასო შენ ხომ იცი რო ეს ბედის აბავია თავიდან ბოლომდე
- ვითომ ბედი? აბა ფიფქები?
- ძლის რაღაც რომანტიული გითხარი და მაშინაც მეკაიფები
- მაპატე ჩემო სიცოცხლე - უღიმოდა ტასო და გაყინულ ცხვირს როგორც შეეძლო ყელში უხახუნებდა
- სულ გაყინული ხარ
- როცა შენ ხარ ვერც სიცივე და ვერც სიბნელე მაშინებს
***
მოკლედ ახალი წელი ჩვენს მშობებთან ერთად ავღნიშნეთ დედამისმა რომ დაინახა ზუსტად ისეთი აღშფოთებული სახე მიიღო როგორიც გუნებაში დავხატე... ცოტა იჩხუბა და მერე მონატრებით იხუტებდა შვილს...
- დე დათუნა არ წამოვიდა? - ვკითხე ძმაზე
- არა დე მეგობარებთან ერთად წავიდა...
- წეღან დარეკა და მოგილოცა
- ერეკლე ნუღარ სვავ რა - აწუწუნდა დედამთილი- უკვე ყვავივით მთვრალია პირველი საათიც არაა ფეხზე ვერცერთი ვერ დადგება სასმელში ვარდებიან
- მიზეზი მიეცათ და - აყვა დედაჩემიც
- კიდევ კარგი ჩემი ვიკო არ სვავს- დარწმუნებული ვარ სიცილს ვერ შევიკავებდი ამაზე, რომ არა ვიკო რომელიც სამზარეულოში ღვინის დოქს ავსებდა
- ჭორაობთ გოგოებო? - სასმელი. მოკიდება შევატყვე, არადა დედამის რომ კითხო არ სვავს
- ვიკო ნუღარ ავსებ საკმარისად დალიეს აუცილებელ ხოარა გონის დაკარგვამდე სმა?(ანასტასია)
- ეხლა ლაპარაკი - წარბები აქაჩა და დოქი სუფრაზე მიიტანა
- წად დედიკო გაუშალე სად წვებან თორე დღეს ასე ისხდებიან - მომართა დედამთილმა და ღიმილით წავდი რათა სუფრა დასასრუისკენ წამეყვანა და ჩემს მოცინარ ბიჭს რომეიც სუფრის თავში იჯდა და გულიანად იცინოდა მაგრად ჩავეკვროდი გულში...
-ვიკო წადი დაწექი შენ მაინც ნუ მებლანდები ფეხებში - გაბრაზებულმა ჯავრი მასზე ვათხიე, დედაჩემმა იცოდა როგორ ვერ ვიტანდი როცა ვინმე ხელს მიშლიდა დალაგებაში და წავიდა დასაძინებლად მაგრამ დედამთლი ვერაფრით დავიყოლიე დასაძინებლად წასულიყო, ვითომ სახლს მაწესრიეინებდა სამაგიროდ კი შიგადაშიგ შენიშვნებს ურევდა ერთი სული მქონდა ჭურჭელი დამერეცხა და დასაძინებლად წავსულიყავი ...თან ისე მინდოდა ჩემს სიცოცხლეს მივხუტებოდი და ტკბილად დამეძინა. წეღანდელისთვის ბოდიშიც მქნდა მოსახდელი...
ვიკო აივანზე ყავის ფინჯნით იდგა და დათოვლილ მთაწმინდას გაჰყურებდა ... კარის ხმაზე შემოტრიალდა და ფართოდ გაუღიმა. წეღან თითქოს გამოფხიზლა კიდეც ნიავმა მაგრამ ანასტასიამ უფრო მეტად აურია ტვინი მერე გოგონას წკრიალა ხმა ისწვდა ყურის ნიჟარას
- პირველად შენი ღიმილი შემიყვარდა
- მე შენი რუსული ცხვირი და მერე იცი რაა შემიყვარდა? - კარი ზურგს უკან მიკეტა და გოგონას უკნიდან დაუდგა - ყურის უკან რომ პატარა ხალი გაქვს - ტჩები მიაწება კისერზე და კაბის ელვა ფრთხილად ჩამოსწია - და მერე სხვა ხალებიც მაგრამ ზურგზე მარცხმივ ყველაზე დიდი ხალხი რომ გაქვს ეგ უკვე თავდავიწყებით მიყვარს...- თითი ხერხემალს ჩააყოლა
- ბედნიერი ვარ შენით- მთელ სხეულზე ტაომ დააყარა...
***
გაცილება რაღაც საოცრება იყო თელი სოციალრი ქსელი აჭრელდა მათი ვიდეოებით...
დიდხანს ლაპარაკობდნენ მერე ზოგმა გვიცნო და დაგვთაგა ნუ ეს აიტაცეს და იქამდე მივიდა რომ ერთ-ერთმა გაზეთმა მთხოვა ინტერვიუს ჩაწერა რადგან ვიკო არც ისეთი ცნობილი იყო მაგრამ ფეხბურთის გულშემატკივრებმა კარგად იცოდნენ მასზე... ხოდა მეც დავთანხმდი ... სტატია ძალიან კარგი გამოვდა...
ვიკოს ელ. ვერსია გადავუგზავნე...
ბოლო ერთი კვირის მანძილზე დილით ადომისას თავბრუ საშინლად მეხვევა და საჭმელსაც ძალიან შეჩევით ვჭამ, შეიძლება ჩემთვის ყველაზე საყვარელ საჭმელსაც ვერ მივეკაო ... წონაში აშკარად მომატებლი ვარ ... იმდღეს ლიკუნა მუბნებოდა საშინელი ფერი გაქვს გემოგლბინი გაისინჯე დაბალი არ გქონდესო...
ნუ პრინციპში ყველა ეს სიმპტომი გემოგლობინს დავაბრალე მაგრამ ექიმაა მახარა რომ უკვე 1 თვიის ფეხმძიმე ვიყავი და რაც შეიძლება ბევრი ვიტამინის მიღება მჭირდებოდა განსაკუთრებით დიდი დოზით ვაშლის...
ისეთი აჟიტირებული ვიყავი ... ვფიქრობდი რომ ოცნებები სრულდება მე ხომ ძალიან მინდოდა ბავშვი რომელსაც ექნებოდა იმ კაცის ღიმილი რომრლსაც შეუძლია ჩემი ბედნიერება ... ვიკოსთვის ვაპრები იმ ფოტოს გაზავნას ახლა წერყილი რომ იყოო და წეღან რომ გულსცემა გავიგონე.როგორ მინდოდა ვიკოსაც მოესმინა ამ ჩქარი გულის ფეთქვისთვის , რომელიც ასე ბედნიერს მხდიდა...თუმცა ახლა რომ მეთქვა ჩემს ფეხმძიმობაზე იქიდა ფეხითაც რომ მოხდომოდა მაინც ჩამოვიდოდა... ამით კონტრაქტს დარღვევდა, ამიტომ ზედმეტი აჟიტირებისგან და თავის ტკივილისგან თავის შეკავება მომიხდა. მიუხედავად იმისა რომ სიგიჟემდე მომინდა მეთქვა ჩვენ ჩემს ორმაგ ფეთქვაზე ...
**
მთელი ოთხი თვე მხოლოდ ჩემს სახეს ხედავდა და არა იმ ტანს რომელზეც მუცელი უკვე კარგად მეტყობოდა...დაჟინებული თხოვნების გარდა მაშინ მიწევდა ჩამეცვა ბევრი და უშველებელი ტანსაცმელი რომ არაფერი შეემჩნია, კი მეხუმრებოდა ხოლმე ლოყები გაგებერაო მაგრამ კარგად შევნიღბე ამბავი... ჩემმა დედამთილმა რომ გაიგო ძლიან გაუხარდა მაგარმ დავატყვე როგორ შეკრა შუბლი როცა ვუთხარი ვიკოსთვის არ მითქვამს თქო... რომ არ გამეფრთხილებინა პირს ვერ გააჩერებდა და ჩემი სურპრიზიც წყალში ჩაიყრებოდა.. ხშირად მირეკავდა და მოჰქონდა ჩემთვის ნატურალური პროდუქტი... დედაჩემი და დედიდაჩემი ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ რომ ჩემთვის კვების რეჟიმი ეკონტროლებინათ... თავიდან ვერაფერს ვიკარებდი თუ ვჭამდი არ მერგებოდ მაგრამ მეოთხე ტვეში რომ „ჩავდექი“
ჩემთვის საჭმლის დამალვა უწევდათ...ბოლო კონცულტაცია გავიარე ექიმთან.. მითხრა სასურველი არა მგზავრობაო, მაგრამ გართულებები არ მოყვება და შეგიძლიაო...
დღეს მამიკოს ვნახავთ მე და ჩემი წერტილი .. ისე აქტიურბს დილიდან ალბათ გრძნობს მოსალოდნელ შეხვედრას...
თვითფრინავში დრო ისე გაიწელა ვეღარ ვისვენებდი, ბევრჯელ ვცადე დაძინება მაგრამ ხან ბავშვი არ ისვენებდა ხან მე...ბევრჯერ დავხატე გონებაში ის სურათი თუ რა გაოცებული სახე ექნებოდა ვიკოს, და რა რეაქცია ენებოდა... იქნებ გაბრაზებულიყო კიდეც რომ დავუმალე, მაგრამ მაინც ვიტოვებდი იმედს რომ ერთი წუთითაც არ გაივლიდა ბრაზი მის თვალებში...
როგორც იქნა რამოდენიმე საათიანი, დამღლელი მგზავრობის შედეგ თვითფრინავი აერტოპორტში დაჯდა.
ვიკო აეროპორტში მელოდებოდა შორიდან დავინახე და ვეცადე მას არ შევემჩნიე ხალხის ბრბოშ გავერიე და ვიკოს უკნიდან მივეპარე, ხელები თვალებზე ავაფარე, ჩაუტება ცოტა გამიჭირდა ჩემი ღიპის გამო.
ვიკომ უჩვეულოდ ცივი ხელების შეხება როგორცკი იგრძნო მაშინვე თავისაში მიქცია და მონატრებულ ბაგეებს დაეწაპაა, გული რომ იჯერა, ჩახუტებაზე გადავიდა მაგრამ ხელი შეუშაა იმ აწ უკვე თქვნთვის ცნობილმა წერტილამა რომელიც წერტილის კვალობაზე საკმაოდ მოცულობითი იყო. ვიკოს პირელი რა მოაფიქრდა და რასაც დააბრალა საყვარელი ქალის ბოლომდე ვერ მიკარება,ეს ბარგი იყო მალევე მზერა ანასტასიას მუცელზე შეაჩერა რომელიც ამ კაბაში საკმაოდ მოზრილად და მრგვალად გამოიყურებოდა...გაკვირვებული, გახარებულ-აჟიტირებული იყო თითქოს ენა გადაყლაპოდა და როგორც ყოვეთვის ყუებამდე იღიმოდა...
მუცელზე ხელები უხმოდ გადაუსვა..შემდეგ გოგონას წელზე მოკიდა და შძლებისდაგვარად დაატრიალა, თან ყელში კოცნიდა
პირელად აუციმციმდა და აუწყლიანდა თვალები მამაკაცს ტასომაც პირელად ნახა ასეთი ვიკო... ბენიერებისან საქმელს თავს ვერ აბამდა
- ვიკო დამსვი გაგიჟდი? თავბრუ დაგვეხვა - ისე გაათბო ამ სიტყვებმა ვიკო , უკვე ორნი იყვნენ ... ორმაგად უყარდა ახლა ტასო ...
-მიყვარხარ მა..-დაჩოქილი მუელზე კოცნიდა
- და მე? - ტუჩები გადმოაბრუნა ტასომ, აშკარა იყო ეჭვიანობდა ... ვიკომ ხელი მოკიდა და გასასვლელისკენ დაიძრნენ
- შენ ჩემი ქალი ხარ- არ მოეწონა საშინლად ეწყინა ვიკოს ასეთი ცივი დახვედრა... ასე ტასოს ეგონა რომ ცივი იყო თორემ, დასაწუნი რა ქონდა ვითომ?!
***
დილთ მოუსვენარ ტასოს და "წერტილს" ადრე გაეღიძათ ... დიდხანს იწვა საწოლში, ბოლოს მოაფიქრდა რომ ვიკოსთის სურპრიზი მოეწყო და რამე გემრიელ მოემზადებინა ფეხზე წამოიჭრა და სამზარეულოში გაკუსკუსდა ... მაცივარი ისეთი ცარიელი იყო, რამის ცრემლები წამოუვიდა ჯერ იმიტომ, რომ არაფერს არ ქონდა სახლში ვიკოს და მერე იმაზე უფრო მოიწყნა,რომ სიურპრიზი არ გამოუვიდა... ისევ საძინებლისკენ გაგორდა და ვიკოს მხარეს მიჩოჩდა, დიდხანს აკვირდებოდაა არ უნდოდა ძილი დაეფრთხო ... მაგრამ ეს საჭირო არგამხდარა ვიკო ისედაც გამოფხიზლეულიყო მზერას გრძნობდა და აინტერესებდა რას იზამდა გოგონა ... ტასუნას უკაყოფილო ფუტუნი რომ ,გაიგო ნახევრად წამომჯდარ გოგონას ხელი მოხვია და მკერდე მიიკრა
-დილამშვიდობისა ანგელოზებს... - შუბლზე აკოცა და მუცლზე გადაუსვა ხელი ტასოს
- დილამშვიდობისა მაგრამ შუბლზე შენ ნაშებს აკოცე...- გუშინდელი გაახსენდა დღევანდელზეც გაღიზიანებული იყო...ვიკოს გულწრფელმა ღიმილმა ბაგე გაუპო
- ჩემო სულელო,როგორ მომენატრა შენი გაბრაზება -ძალიან ვნებიამად აკოცა ვიკომ, ტასოს არ უნდოდა მოშორებოდა და რათქმაუნდა გაყუჩეული ხმას აღარ იღებდა , მაგრამ ვიკო მოშორდა და სააბაზანოსკენ წავიდა... ახლა ანასტასია იხეოდა ბენიერებისგან ... საწოლზე ბალიშში თავა ჩარგოო დაა მუცელზე ხელები გადაიჯვარედინა...
-შენც იგრძენი დე? - ღიმილით ეჩურჩულეოდა სიყვარულის წერტილს - ეს მამიკოა , არარის რომანტიული მაგრამ ისეთი ღიმილ აქვს ყველა ვარდს მირჩევნია
- ვიკო მალე გამოხვალ?-როცა გული იჯერა ლაპარაკით და მოსწყინდა ოთახში ვიკოს მიმართა კითხვით
- შენ რამე გჭირდება ?- კარი გაუღო ვიკომ და ახლა უკვე სააბაზანოში შესული ლაპარაკობდნენ
- მშია და ვიფიქრე საჭმელს გავაკეთებდი,მაგრამ შენ მაცივარში არაფერი არ გაქვს,ჩემი შოკოლადებიც კი არ მოიტანია, ხომ იცოდი რომ მომინდებოდა?
- საიდან,მერავიცოდი რომ მსუქანი ჩამოხვიდოდი და ორმაგად შეჭამდი შოკოლადებს ?
- ძალიან მსუქანი ვარ ?- ტუჩები სატირლად გადმოაბრუნა
-არა!-იუარა წამში და საყვარელ ქალს მთელი გულწრფელობით გაუღიმა- ვფიქრობ რომ ძალიან ლამაზი ცოლი მყავს...
- მიდი ჩაიცვი და საჭამელად გავიდეთ(ვიკო)
- არა მეთვითონ გაგიკეთებ საჭმელს ისედაც რეებს ჭამ ვინ იცის თან მონატრებული გექნება ქართული საჭმელები
- არცისე აქაც ვჭამ ხოლმე
- მოიცა აქ როგორ ჭამ? შენ არ იცი საჭმელების კეთება და ...- ეჭვისთვალთ შეხედა ვიკოს
- რაგჭირს სტას? ქართული რესტონები აქაცაა... ეხლა გავიდეთ სხვაგან ვჭამოთ როდის იქნება წვალებას ესე ჯობს , მერე რაც გინდა ის ვიყიდოთ და საღამოს ვჭამოთ შენი საჭმელები კაი ჩემო პატარა?
- კაი
- მოდი აკოცეთ მამიკოს და მოემზადე
***
ჩემი ღიმილიანი ბიჭი (Xთავი-დასასრული)

მთელი ცხრა თვე უსიტყვოდ უსრულებდა ვიკო გოგონას ახირებებს და ყველანაირად ცდილობდა არ ეწყენინებინა ...
წერილმა რო ძახილად გადაიქცა ვიკო ანასტასიას ყვირილმა გამოაღიძა. გამოფხიზლება ვერც კიმოესწრო ისე წამოფრინდა საწოლიდან და გაურკევეელი მიმართულებით გაიქცა ,ანასტასია აქეთ ამშვიდებდა ვიკოს და აიძულებდა ღრმად სუნთქვას ...იმდენი იბოდიალა სანამ ყველაფერს თავს მოუყრიდა ... სავატმყოფომდე გზა როგორ გაიარა ვერ მიხვდა ტასოს ეხვიწებოდა, რომ ცოტაც მოეთმინდა და უარესად ნუ ანერვიულებდა თავისი მტკივნეული ხმით ...
გოგონა სამშობიაროში შეიყვანეს , ვიკო კი სკამზე ჩამოჯდა... ტელეფონი ჯიბეში მონახა და მეგობრებს გადაურეკა.. ფეხსაცმელეზე ყურადღება რომ გადაიტანა აშკარად ერთი ნაიკის და მეორე ადიდასის ეცვა ნერვიულად გაიღიმა, ფეხები ნერვოულად აამოძრავა ...
- უკაცრავად თქენი მეუღლე ითხოვს რომ მშობიარობას დაესწროთ...-ამაზე არ შეთანხმებულან მაგრამ უყოყმანოთ შეყვა მედდას...
ბავშვი ორივემ გააჩინეს შეიძლება ტასოს ტკიოდა მაგრამ ვიკო ორმაგად განიცდიდა .. არადა არ იყო ასეი მგრამ დღეს ჩვენი მამიკო უჩვეულო მდგომარეობაში იყო და ჯერ კიდევ აზრზე ვერ მოსულიყო ვიკო რა მოხდა მაგრამ ფაქტი იყო რომ სამშობიარო პატარას ტირილმა მოიცვა ..
აი ასე სასაცილოდ და უჩვეულოდ დაიბადა ვაჩე ...
მას შედეგ იყო კიდევ ტყუპი გოგო-ბიჭი.. დანი და მარიამი
***
და მაინც წერილის ნაცვლად მე ყოველთვის ვარჩევ მრავალ წერტილს...
-სტასუს
-რა?
- მოდი შენ ჭაღარა კაცს ჩახუტე
- ახლა მაინც მოისვენე,სირცხვილია ვიკო ,შვილიშილები დაგინახავენ
- ეჰ, სიყვარული სირცხვილი არარის ჩემო ანასტასია, ჩვენი სიყარული ცხოვრების საჩუქარია ...

დასასრული

ესეც სრული ვერსიაა კიდევ ერთი ჩემი ისტორიის სრულ ვერსიას დავდებ თუ ეს მოგეწონებათ და გინდათ რათქმაუნდა