ლინდა
ეზოში, მაგიდის გარშემო ვისხედით.. ცივ ყავას ვსვამდით და თან ვსაუბრობდით..
- ბიჭებზე რა აზრის ხართ? - იკითხა მოულოდნელად ელემ
- არ არიან ცუდები - ჩაილაპარაკა ანამ
- როგორ გვეგონა რომ მოგვდევდნენ - გაეცინა ეკას
- კიდევ კარგი არაფერი იციან - სიცილით თქვა ლიზამ
- ზუსტადაც რომ იციან - თვალი ჩავუკარი ლიზას.. ელეს ყავა გადასცდა სასულეში ჩემს ნათქვამზე..
- საიდან იცი შენ? - მკითხა ეკამ გამომცდელად..
- ვიცი და რა ვქნა ვაა - ცოტა ხანი სიწყნარე ჩამოვარდა.. ამ დროს ლიზას ტელეფონმა დაიწკრიალა.. ჩემთან ძალიან ახლოს იდო, შევამჩნიე, რომ ესემესი დათოსგან იყო.. მოუსწრიათ ნომრების გაცლა.. ლიზამ დახედა და ის ის იყო უნდა აეღო, რომე მოვასწარი და გადავწყვიტე ცოტა მემაიმუნა.. რა თქმა უნდა წერილი არ გამიხსნია, მაგრან ასე იწყებოდა ''ლიიზ..'' დაქალს ტელეფონი წავართვი და მთელი მსახიობური ნიჭით დავიწყე:
ლიიზ, პირველად რომ დავინახე შენი მწვანე თვალები ვერ წარმოიდგენ რა დამემართა.. მე მაოცებენ შენი თვალები, შენი შოკოლადისფერი თმაა, აი ხომ ხედავ ისიც ამბობს რომ.შენი თმა შოკოლადის ფერია - ვეუბნები და თან მივრბივარ, რადგან მომდევს - შენი ნაზი კანი, ვარდის არომატი, შენი ლამაზი ტუჩები და საერთოდ ეს შენ ხარ საოცრება, ერთი სული მაქვს გნახოოო, აუჩ.. დამპალო გამიშვიი - კიდევ დიდ ხანს გავაგრძელებდი, მაგრამ დამეწია ლიზა
- შენ როდის უნდა გაიზარდო რა - მითხრა და ტელეფონი გამომწიწკნა.. გოგოები კვდებოდნენ სიცილით..
- აუ კარგი რა, შენი სახე უნდა გენახა - ენა გამოვუყე მას
- ნეტავ რა დაინახე,, წამართვი ტელე, დაადე თავი და გაიქეცი.. - მითხრა ლიზამ
- ხომ იცი რა კარგი წარმოსახვის უნარი მაქვს არა - თვალები ავუპაჭუნე მას..
- რა მპგწერა შენმა მიჯნურმა - თავი წამოყო ანამ
- აუ რა გეშველებაათ, რა მიჯნური გოგო - უპასუხა ლიზამ
- მორჩა, მე ყველა დაგაწყვილეთ.. - გადავხედე გოგონებს
- შენ არ მოგეწონა სანშრო - გამომცდრლად მლითხა ელემ
- სხვა არ დამიტოვეთ და - მხრები ავიჩეჩე მე
- ვაიმე, ცაწკალიი, ნწ ნწ ნწ - გამაჯავრა ეკამ
- წამოდით სასეირნოდ, არ გინდათ? თანაც აქედან არც ისე შორს დასახლებაა.. ნათლიაჩემი ცხოვეობს იქ და გაგაცნობთ.. - გოგონები მალე მოწესრიგდნენ და გავედით.. გარეთ ბიჭები იყვნენ და სურვილი გამოთქვეს ჩვენთვის კომპანიონობა გაეწიათ.. ნათლიას სახლს მალე მივადექით, მაგრამ როდესაც დავუძახე ნინა ნათლიას მისმა როტვეილერმა გამოასწრო..
ვიფიქრე სანდროსთვის სამაგიეროს გადახდის ჯერი მოვიდა- მეთქი და ჩემს ჭკვიან ძაღლუკას ჩავჩირჩულე
- პატარავ, შეაშინე ესენი, ოღონდ არანაირი კბენა - ჩემმა ჭკვიანმა ბიჭმა სწორად გაიგო და ბავშვებს დაერია.. მხოლოდ ''ვაიმე'' მესმოდა.. რა მოხდება ცოტას თუ ირბენენ?.. ნინა გამოვიდა და მეც სხვა გზა აღარ მსონდა, უნდა გამეჩერებინა
- ჰეი, ჟორიკიე, მოდი ჩემთან - ვუყვირე ძაღლს და ისიც ფეხებთან მომიცუცქდა.. ნათლიასთან ცოტა ვილაპარაკეთ, ხალხი გავაცანი და წავედით..
- იმ ძაღლს რა დაუძახე? - ამდენი ხნის ნაგროვები სიცილით მკითხა დათომ
- რა და ჟორიკიე.. ნუ ჟორა კი ქვია მაგრამ ეგეც ესმის - ბავშვებმა სიცილი ატეხეს
- და ჟორა ვინ შეარქვა - სიცილით მკითხა სანდრომ
- მე დავარქვი
- საწყალიი - ისევ იცინოდა სანდრო
- საწყალი შენ იყავი როცა დაგდევდა.. როგორ ყვიროდი '' არ ვიჭმევი, თავი დამანებეე'' - ხმაზე გავაჯავრე და მეც ავხარხარდი..
- აუ რა საძაგელი ხარ - მითხრა სანდრომ და ლოყაზე მიჩქმიტა.. ბავშვებს გავხედე და ისინი კარგად დაწინაურებულიყვნენ
- ნუ გამიბლატავდი რა.. სანდრო ჟორა მოვიდაა
- ჰა, სად? - უკან მიიხედა მან - აუ რა დამპალი ხარ ტოო, სუსტი წერტილი იპოვე არა
-ახლა უკვე კიი - ვუთხარი და ბავშვებს დავეწიე.. ცოტაც ვისეირნეთ და სახლშიც დავბრუნდით.. გოგონები ისევ ჟორაზე საუბრობდნენ.. წასვლა დავაპირე, როცა ანამ შემაჩერა
- ჰეი, ქალბატონო.. ნაბიჯი აღარ გადადგა - წარბი ზევით აზიდა
- რა ხდება?
- როგორ უთხარი ჟორას? ''პატარავ, შეაშინე ესენი, ოღონდ არანაირი კბენა'' - გამომიჭირეს
- რა იყო, ყურები გაქვს თუ ლოკატორები? კარგი ხო, რა იყოთ.. ეს იყო შურისძიება.. - სანდროზე მოვიყევი გოგონებს და ერთიანად აუტყდათ სიცილი..
- აუ როგორ ყვიროდა ნიკა, აი დათოიე შეჭამე, მე არ გამოგადგებიო - გაიხსენა ეკამ.. მალე ბებომ მოგვაკითხა ოთახში
- საჭმელი გაგიმზადეთ და ჩამოდით ბებო, არ გიჭამიათ ნორმალურად რაც აქ ჩამოხვედით - გოგოებს გადავხედე დაანიშნეს ჯერ არ გვშიაო
- აუ ჯერ არ გვშია ბებოო, მერე ვჭამთ რა
- დავოჯერო, გკითხეთ გშიათ-მეთქი? - იკითხა ბებომ - წამოდით მალე.. - სხვა გზა აღ დაგვიტოვა და წავედით.. როდესაც მოვრჩით აივანზე გავედით
ჩვენ ჩვენი ადგილები დავიკავეთ.. ჩვენი აივნიდან ბიჭების აივანი ჩანდა პირდაპირ.. ისინიც იქ ისხდნენ.. როგორც ყოველთვის, ახლაც დედამ დამირეკა.. დიდ ხანს ვესაუბრე.. უკვე საშინლად მომენატრა..
სიჩუმე იყო ირგვლივ.. ყველანი ფიქრებში ვიყავით და არემარეს ჩვენი ცანცარით არ ვაყრუებდით.. სასიამოვნოდ მეღვრებოდა გულში სიჩუმის ჰანგები.. ბიჭებისკენ გავიხედე, აივანზე სანდრო დარჩენილიყო მარტო და ზეცას გასცქეროდა.. ცოტა ხანში ტელეფონი ამოიღო და რაღაც მპქმედება შეასრულა.. ცოტა ხანში ჩემი ტელეფონი ''აბჟუილდა'', შეტყობიმენა იყო ტექტით ''უთხარი დედაშენს, რომ შენ ახლა ჩემი ხარ''.. გავიხედე და სანდროს მომღიმარი სახე დავლანდე.. ვერ გავიგე რას გულისხმობდა.. ''მაგრამ მე მაინც დედასი ვარ'' ავკრიფე და გავუგზავნე.. საშინლად ვიყავი დაბნეული.. დასაძინებლად დავწექი.. არ მინდოდა, მაგრამ მაინც მეფიქრებოდა.. ''უთხარი დედაშენს, რომ შენ ახლა ჩემი ხარ'' თავიდან არ ამომდიოდა ეს ფრაზა.. ძლივს-ძლივობით მოვახერხე დაძინება...

სანდრო
გოგონებთან სასიამოვნოდ გავატარეთ დრო.. ყველანი ძალიან კარგები არიან, მაგრამ ლინდა, ლინდა საოცრებაა.. უამრავი ქალი მყოლია, მაგრამ ასეთი ძლიერი სურვილი მისი დაპატრონებისა, არასოდეს მგონია..მაგრამ ისიც ზუსტად ვიცი, რომ არ მინდა სხვებივით გამოვიყენო.. ცხოვრებაში პირველად დავფიქრდი გოგოზე სერიოზულად.. როდესაც ვაკოცე და მკითხა, ეს რა იყოო, ძალიან მინდოდა მეთქვა, რომ ეს ჩემი იდიდესი სურვილი იყო, მაგრამ არ ვითხარი, ვერ ვუთხარი.. სისულელეა ორი დღის გაცნობილ ადამიანზე ამდენს ამდენს ფიქრობდე.. ვუთხარი, რომ სამაგიერო იყო, საბურავის გამო.. თუმცა მე ხომ ვიცი, რომ ეს სულ სხვა რამ იყო..
ცოტა ხანში გოგონებთან სასეირნოდ გავედით.. ლინდამ ნათლია გაგვაცნო, მაგრამ ვაი ამ გაცნობას.. ნინამდე ჩვენს ''შესაგებებლად'' როტვეილერის ჯიშის ძაღლი გამოექანა.. რაღაც უჩუეჩულა ლინდამ და ეგრევე გამოგვეკიდა.. ესეც პასუხი ჩემს ''სამაგიეროზე''.. ათიანში გაარტყა ლინდამ.. ბავშვობიდან სასტიკად მეშინია ძაღლების.. რვის ბიყავი საშინლად რომ დამკბინა მეზობლის ლაიკამ და გონებაში შიში ჩამებეჭდა.. მერე ცოფის საწინააღმდეგო შრატი რომ გამიკეთეს შემზიზღდა ლამის. ნინას გამოჩენამ გვიშველა.. მაგრამ აი ძაღლის სახელი რომ გავიგეთ გავიგუდეთ სიცილით.. ცოტაც ვოსეირნეთ და დავიშალეთ.. საღამოს აივანზე ვისვენებდით.. გოგონებსაც ვხედავდით.. ფიქრებში წასულმა ვერც გავიგე, მარტო როდის დავრჩი.. მოპორდაპირე აივანს გავხედე და ლინდას მოვკარი თვალი.. ისევ ტელეფომზე საუბრობდა, თანაც ისეთი სახოთ, რომ მივხვდი დედამისთან საინრობდა.. ავდექი, ტელეფონი ავიღე და მის სირათს დავაკვირდი, რომელიც ცოტა ხნის წინ ვუმად გადავუღე.. როგორ ეგოისტურად მომინდა, რომ ჩემთანაც ისე თბილად ესაუბრა, როგორც დედამისთან, იმავე საცით, იმავე ემოციით.. ნეტავ იცოდეთ, როგორ მომინდა... ტექტი მივწერე, უთხარი დედაშენს, რომ ახლა ჩემი ხარ-მეთქი.. მხოლოდ ეს მომივიდა აზრად.. მან კი მიპააუხა, რომ მაინც დედასია.. გამეღიმა მის ბავშვურობაზე.. ცოტა ხანში დასაძინებლად დავწექი, მაგრამ გვიანობამდე თვალი ვერ მოვხუჭე..
დილით ადრე გამეღვიძა და ეზოში გავედი.. კაციშვილი არ ჩანდა.. უცებ თორნიკე გამომეცხადა, აჩეჩილი თმით და მხოლოდ შორტით
- რას გავხარ შე...მა, წადი თმა დაივარცხნე - ვუთხარი მას
- აუ მოიცა თუ ძმა ხარ რაა.. რატო ადექი ასე ადრე?
- რავი, გამეღვიძა და ვეღარ მოვისვენე, შენ?
- კიდევ კარგი მკითხე.. მე კი არ გამეღვიძა, გამაღვიძეს - მითხრა ''განაწყენებულმა''
- ოო, რას მიედ მოედები ბიჭო, ვინ გაგაღვიძა
- ვინ კი არა, რაამ, უფრო სწორად რაებმა - ზიზღი გამოესახა სახეზე - თაგვებმა ტოო, რამდენიმე წრუწუნა დახტის. თავზე ლამის გადამახტნენ
- რას ამბობ ბიჭო
- არა, მართლა და სასწრაფოდ უნდა მოვოშოროთ..
- უნდა მოვიშორთოთ და მოვიშორებთ კიდევ, იმ გაწლიკულებმა როგორ უნდა გვაჯობონ.. დავხოცავთ და ნაგავში გადავყრით.. ხო კიდებ, მარგო ბებოსთან არ თქვა რა, ეშინია და ცუდად არ გახდეს....
- რითი უნდა დავხოცოთ? _ იკითხა თოკამ
- რავი ბიჭო, რამე ტკბილში საწამლავი გავირიოთ და ისე
- კარგი ხო, ოღონდ მალე რა და გავუარით მერე გოგოებს..
ცოტა ხანში ბიჭებმა რაღაც მი-მოვტყიპნეთ, დარიშხანი გავურიეთ და თაგვების შესაძლო ადგილმდებარეობაზე დავალაგეთ.. მარგო ბებომ დაგვიძახა და გვასაუზმა.. მმ, გემრიელი ნამცხვარი გაუკეთებია ბებოს.. თავში მშვენიერი აზრი მომივიდა.. ნამცხვარი თეფშზე დავაწყვეთ და ბიჭებთან ერთად მეზობლებთან გადავედით..

ლინდა
დილით ადრე გამეღვიძა, ეკას ჩემ გვერზე ეძინა.. ჩემმა მოუქნელმა მოძრაობამ ისიც გამოაფხიზლა.. ავდექით და გარწთ გასეირნება დავაპირეთ, ეზოს გაბცდით და გარეთ გასვლისას ბიჭების საუბარი მოგვესმა.. ვიღაცია თუ რაღაცის სიკბდილზე საუნრობდნენ.. ბოლოს კი რომ თქვეს რაიმე ტკბილში საწამლავი გავურიოთ და ისეო, მერე გოგომებთან წავიდეთო.. რაო? გოგონებთანო? სახეზე ფერი შეგვეცვალა
- შენც იმას ფიქრობ, რასაც მე? - მკითხა ეკამ - ჩვენი მოკვლა უნდათ, - ძმა აუკანკალდა ეკას. - მოგვკლავენ და ნაგავში გადაგვიძახებენ
- დამშვიდდი დაო, ვერაფერს გვიზამენ.. წამოდი, გოგონებს ავუხსმათ და რამე მოვიფიქროთ - დავამშვიდე ის.. გოგოებთან მივედით და ველაპარაკეთ..
- რა ამბობთ გოგოებოო - ხმა შეეცვალა ელეს
- ფუ, არა და მომწომდნენ - გვითხრა ლიზამ
- არ არიან ღირსები ის ტკბილი მათ ვაჭამოთ? - იკითხა ანამ
- ჯანდაბა, არა და იმდენი გეგმა მქონდა - ვუთხარი გოგოებს და საწოლე დავვარდი - ჯერ შეყვარებული არც კი მყოლია.. ვიფიქრე დავამთავრებ უნივერსიტეტს, მერე იქნებ შემიყვარდეს ვინმე-მეთი.. ეჰ.. არა და ბავშვების სახელებიც კი მქონდა უკვე არჩეული - დანანებით ვთქვი, არ ვიცი რატომ მაგრამ გოგონებს, როგორც იტყვიან ''მაზოლზე ფეხს ვაჭერდი''.. უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრეთ, უბრალოთ თავი შორს უნდა დაგვეჭირა.. ჩოტა ხანს ვიბოდიალეთ ასე.. ეკამ გამოსამშვიდობებელი წერილიც კი დაწერა, მერე ყველამ ხელი მოვაწერეთ.. ბიჭებოს ძახილიც გაისმა.. გარეთ გავედი და მათგან საკმაო დისტანცია დავიცავი ისე შემოვუსვი.. (არ მუნდოდა რამე ეეჭვათ)
- აბა რამ შეგაწუხათ - ვკითხე ყალბი ღიმილით
- ეჰ, თქვენ - წაიჩურჩულა კოსტამ.. ეკამ გაიგონა და ხომ გეუბნებოდის მზერით გადახედა დანარჩენებს.. - ხო, აი ეს ნამცხვარი თქვენ - თეფში გამოგვიწოდა კოსტამ..
- იყოოს, გეჭიროოს, აი აქ დადგი.. ააქ.. -მაგიდაზე მივუთითე
- რა გჭირთ? რაღაც ხასიათზე ვერ ხართ - გვკითხა დათომ.
- არაა, რატომ - ისევ ეს ყალბი ღიმილი.. - ყავას გაგიკეთებთ, არ დალევთ? - ვკითხე მათ
- აუ კიი - გვიპასუხეს და მეც გავედი.. ნელ-ნელა მომყვნენ უკან
- ყავას ხიმ დალევთ - ხმაზწ გამაჯავეა ლიზამ - ტიპებს ჩვენი დახოცვა უნდათ.. ამას კიდე..
- ოო, აბა ვაფიქრებინოთ, რომ ვიცით? წამოდი, აქეთ ვაჭამოთ ის ნამცხვარი..- შევთავაზე მათ.. ყავის გაკეთებამდე გოგოები ბოლთას სცემდნენ.. მანამ ბიჭებიც შიგნით არ შემოლაგდნენ.. სამზარეულოს მაგიდაზე დადგეს ნამცხვრების თეფში და დასხდნენ.. იქვე ხილით სავსე ვაზა იდგა.. სანდრომ დანა ისე აიღო, თითქოს მიმიზნებდა.. ინსტიქტურად უკან დავიხიე.. ის აცლოს მოვიდა, მერე ვაზას გადაწვდა და ისე გაჭრა ვაშლი, მეგონა მე მომაჭრა რაიმე ნაწილი.. ჩემს სახწა რომ შეხედა მხრები აიჩეჩა, ვერ გავიგეს სახე ''დაკერა'' და გემრიელად გადაყლაპა ვაშლი...
- აუ ამას აქ რა უნდა? - სადღაც მიგდებულ ჩაქუჩს ცედი დაავლო თორნიკემ და ეკამც ინატიქტურად ჩემკენ წამოვიდა.. თორნიკემ ისევ გაუშვა ჩაქუჩს ხელი და თავის პოზიციას დაუბრუნდა
- გოგოებო, ნამცხვარს რატომ არ ჭამთ - იკითხა დათომ და თეფშზე გვანიშნა
- იიყოს, ჯერ თქვენ ჭამეთ - უპასუხა ლიზამ
- ჩვენ ვჭამეთ უკვე, მართლა - მის მაგიერ გვიპასუხა ნიკამ
- მერე რა - აფერისტულად გაუღიმა ელემ
- არა, უბრალოდ ძალიან გემრიელია და - გვითხრა კოსტამ.. მთელი თხუთმეტი-ოცუ წუთი იმაზე ვკამათობდით ვინ გასინჯავდა პირველი.. ამ კამათში ბებო შემოვიდა, ბიჭებს მიესალმა და ნამცხვარი აიღო
- უჰ, როგორ მოყვარს მარგოს ნახელავი და პირთან მიიტანა თუ არა ანამ უყვირა
- არ შეჭამოთ, მოწამლულია
- რაა? - გაოცებისგან თვალები შუბლზე აუვიდა კოსტას
- რა და მოწამლულია თამრო ბებო, დღეს დილით ჩვენი ყურით გავიგეთ, როგორ საუბრობდნენ მკვლელობაზე- უთხრა ეკამ
- ხო ბეე, დაგვხოცავენ და მერე ნაგავში გადაგვყრიან - ვუთხარი მე..
- რას ამბობთ ბებო, მთლად ასე როგორ დაშტერდით - შეიცხადა ბებომ
- ოო, მართლა გეუბნებით - ახლა ლიზი გამომექომაგა..
ბიჭებმა ჯერ ჩუმი სიცილი ატეხეს, მერე კი ხარხარში გადაუვიდათ..
- არა ტო, გადავირევი ნამდვილად - სიცილით იძახდა ნიკა - ამიტომ გქონდათ ეგ სახეები?
მელე თორნიკემ და სანდრომ აგვიხსნეს, რომ თაგვების დახოცვა უნდოდათ და არა ჩვენი.. აქამდე თუ გვეშინოდა, ახლა გვრცხვენოდა.. ბიჭები დიდ ხანს დაგვცინოდნენ.. ამიტომ ეზოში გავყარეთ და ''გავებუტეთ''
- ოო, კარგი რა, შევრიგდეთ ახლა - სიტყვით გამობიდა სანდრო, თან ღიმილი ეპარებოდა..
- ნუ ბავშვობთ რა, შეგვირიგდით - მოგბიბრუნდა კოსტა
- ნეკი ნეკისა და შერიგებისა - გაიხსენა ნიკამ, ჩვენ ისევ ვდუმდით..
- ეე, ამოიღეთ რა ხმა - გვთხოვო თორნიკემ
- გვითხარით რამე, ჯანდაბას, აღარ დაგცინებთ.. - მაინც ვდუმდით..
- კარგით ხო, ხვალ აქედან არც თუ ისე შორს ბაზრობა იმართება და იქ წაგიყვანთ თუ ხმას გაგვცემთ - თვალები ააფახულა სანდრომ.. ცოტა ხანს ვდუმდით, ბიჭები შეტრიალდნენ, წასვლას აპირებდნენ რომ დავუძახე
- ხვალ რომელზე უნდა გავიდეთ? - შემობრუნდნენ და ხვალინდელი დღის გეგმაზე დავიწყეთ საუბარი..


**************&
ესწც შემდეგი თავი, ძალუან მახრებთ თქვენი კომენტარებით, იმედია ახლაც არ დაგეზარებათ და მეტყვით, მოგეწონათ თუ არა.. არ გადამიკითხავს ისე ვტვირთავ და შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით.. გმადლობთ ♥♥♥