დამიანეს სახლი შედარებით დიდია მარიამის სახლთან. ორსართულიანია, პირცელ სართულზე მისაღებით,სამზარეულოთი ორი საძინებლით და ერთი სააბაზაბოთი ხოლო მეორე სართული მთლიანად 5 საძინებელს უკავია. მარიამმაც სწორედ სვანეთში გაიცნო დამიანე და რასაკვირველია შემდეგ ბევრჯერ შეხვედრია ჩემს სახლში. დამიანეს სახლში მისულები მისაღებში შევედით ოთხივე.
- ისე აქამდე როგორ არ წამომიყვანე სვანეთში არასდროს დამიანე ? - კალთაში ჩავუჯექი და თმები მოვქაჩე-
- სად მქონდა ბავშვების ნერვები? -სიცილით თქვა-
- სამაგიეროდ ჩვენ ახლა არ გვაქვს ბებერი ხალხის ნერვები - ღრენით მიუგო მარიამმა -
-ვიღაცას ენა დაუგრძელებია - თვალევში შეხედა დამიანემ ქალბატონ მარიამს. -
- ეს გააჩუმეთ რა - თხოვნით შემოგვხედა მე და ნიკოლოზს. ადგა და მისი კუთვნილი ოთახისკენ წავიდა მისი პატარა ჩანთით.
- თქვენ შეიწირავთ ერთმანეთსაც და ჩემს ნერვებსაც. პატარაა პატარაო იძახე და ნახავ სხვა რომ წაგართმევს - ვუთხარი გასაბრაზებლად. დამიანეც სწრაფად ადგა და აუყვა კიბეევს ქალბატონთან სალაპარაკოდ.
- წამო ჩვენ რამე ვჭამოთ,ძლიერები უნდა ვიყოთ ცოტახანში მესამე მსოფლიო ომი დაიწყება -
-მართალი ხარ თან ძალიან მშია- ფეხზე წამოვდექი. ნიკოლოზმა ხელი გადამხვია და ასე ხელგადახვეულები შევედით სამზარეულოშიც.
****
მარიამთან :
გაბრაზებული შევედი ერთ-ერთ საძინებელში და ბოლთას ვცემდი. აქეთ იქეთ დავდიოდი და ხმამაღლა ვლანძღავდი საკუთარ თავს.
არა რა ხო ხარ ღირსი მარიამ რომ ამ შენი უასრო გაბუტვებით მიხვდეს რომ მოგწონს. სულ მენატრება ეს ვირი და რა გავაკეთო. ჩემ თავს კიდევ დიდხანს ვლანძღავდი კარევში მდგომი დამიანე რომ დავინახე.მისკენ წავედი და წინ დავუდექი. არ მინდოდა დაბნეულობა შემტყობოდა ასე რომ ძალით გავიღიმე.
- გინდა რამე ? - თვალებში შევხედე და მის ყავისფერებში კინაღამ ჩავიკარგე. არაფერი უთქვამს უთქვამს უბრალოდ სწრაფად მომხვია ხელი და ჩამიხუტა კარები კი მის ზურგს უკან სწრაფად მიკეტა-
- ერთი თვეა არ გინახივარ. ახლა კი როცა აქ ვარ შენთან მხოლოდ,გამარჯობით შემოიფარგლა შენი მოსალმება მე კი ეს საშინლად არ მომწონს- მითხრა და უფრო მაგრად მომხვია ირივე ხელი. მის მკლავებსი გავიტრუნე და ერთი ორი ცრემლიც გადმომვარდა თვალებიდან რაც მისთვის შეუმჩნეველი არ დარჩენილა. მისი მკერდიდან სახე ამაწევინა და თვალებში ჩამხედა. ორივე ხელით დამიწირა სახე და თვალები მისი ტუჩებით გამინთავისუფლა ცრემლებისგან. თუმცა ამან უფრო ამიჩუყა გული და ახლა უხმოდ ავტირდი რაზეც სახე გაუმკაცრდა დამიანეს და კვლავ მომიქცია მის ძლიერ მკლავებში მეც გავიტრუნე სასიამოვნო სუნის შეგრძნებისგან. ასე უხმოდ ვიყავით ერთმანეთზე ჩახუტებულები და ახლა მართლა გავიაზრე ჩემი გრძნობის სიძლიერე. მიყვარდა,ჩემი ცხოვრევის პირველი ნამდვილი სიყვარული იყო დამიანე ხაბულიანი. ცოტახანში მეთვითონ გამოვერკვიე და მოვცილდი მის სხეულს არ მინდოდა უფრო შევჩვეოდი და მივჯაჭვოდი მას.
- ისე ეს ჩემი ოთახია პატარა ჭინკა. - ღიმილი მოედო სახეზე დამიანეს -
- გავალ - ჩემს ზირგჩანთას ხელი მოვკიდე და გასვლას ვაპირებდი როცა დამიანემ ხელი დამიჭირა. -
- იყავი მე სხვაგან დავწვევი - კიდევერთხელ მომეხვია და შუბლზე ცხელი ტუჩები მომაკრო. მალევე გაუჩინარდა ოთახიდან მე კი ასე გახევებული დამტოვა შუა ოთახში დაბნეული და გაოცებული -
****
ანასტასიასთან :
მე და ნიკოლოზი თან ვჭამდით და თან ვლაპარაკობდით ცოტახანში დამიანეც შემოგვიერთდა -
- შენ ცოცხალი ხარ ანუ დაქალი მომიკალი? - გავეხუმრე დამიანეს მაგრამ როცა მის სახეს შევხედე მივხვდი რომ რაღაც ისე ვერ იყო.- მოხდა რამე დამი ? - გვერდით დავუდექი და ხელი მოვხვიე -
- მიყვარს ტასიკ ძალიან მიყვარს ის შენი უტვინო პაწაწინა დაქალი. სიგიჟემდე მიყვარს და რა გავაკეთო- ჩემს კისერში ამოიდუდღუნა -
- რა უნდა გააკეთო და უნდა იბრძოლო მისთვის . გაიძახი პატარაა პატარაო. ასეც იყო აქამდე. თავისთავად პატარაა მაგრამ არა იმდენად რომ შენს სიყვარულს ვერ გაუგოს. თანაც ისიც არ ჩანს გულგრილი - მხარზე ხელი დაკრა ნიკოლოზმა სანუგაშოდ. დამიმ კი საცოდავად შემომხედა -
- ვიცი რომ არაა გულგრილი თუმცა არ ტყდება ბოლომდე. თანაც რომც გამოტყდეს მეშინია არ ვატკინო ამხელა ვირმა გული. ის ზედმეტან კარგია ჩენთვის - გულით ლაპარაკობდა დამიანე და სამზარეულოს მაგიდას დაყრდბოდა-
-არა ეს შენ ხარ ზედმეტად კარგი - მოისმა მარიამის ხმა და ჩვენც უხმოდ დავტოვეთ სამზარეულო. -
- მგონი გვეშველა - ჩავიფხუკუნე. ნიკოლოზიც ამყვა - წამო გავისეირნოთ და ესენიც მარტო დავტოვოთ - ღიმილით ჩავკიდე ხელი ნიკოლოზს და სახლიდან გავაქცუნე -
- ნელა ქაჯო - სიცილით მითხრა და ზურგზე მომიგდო. ნიკოლოზს მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ დამიანეს ბავშობის მეგობარია და რათქმაუნდა ჩემთვის უფროსი ძმასავით არის. უხმოდ ვსეირბობდით ხელჩაკიდებულები. ცოტახანში ნაცნობ სილუეტს მოვკარი თვალი და ნიკოლოზს უფრო ავეკარი. არ ვიცი ამას რატომ ვაკეთებდი თუმცა მომწკნდა ალექსანდრეს მკაცრ სახეს უფრო მეტი სიმკაცრე რომ ემატებოდამ თვალები სულ რომ უშავდებოდა.
- ალექსანდრე - ღიმილით მივესალმე. ნიკოლოზს ურეკავდნენ და მოშორევით გავიდა ცოტა.
- მარიამი სადაა - სიჩუმის დასარღვევათ თქვა და წინ დამიდგა -
- სახლში. ჩვენ სასეირნოთ გამოვედით -
- ხვალ გადნოხვალთ ისევ ? - შავი თვალებით ჩამაშტერდა. მიუხედავად სიბნელისა მაინც ჩანდა მისი შავი თვალები.
- ხო ალბათ - ღიმილით მივუგე.
ნიკოლოზიც მორჩა საუბარს და სახლშიც დავბრუნდით.
- აუ ნიკოლოზ ტელეფონის სატენი დამრჩა ნარიამის სახლში და გამომყევი რა. - დავიწუწუნე -
- კარგი პატარავ - თავზე მაკოცა და კვლავ გავედით გარეთ საკმაოდ ციოდა ასე რომ სწრაფი სიარულით მივუახლოვდით მარიამის სახლს. მისაღებში მჯდომ ბიჭებს მივესალმე და მეორე სართულზე ავედი მარიამის ოთახში სატენს ვეშებდი როცა უკნიდან ვიღაცის სხეული ვიგრძენი რომელმაც სწრაფად მიმატრიალა მისკენ და ასევესწრაფად დაეძგერა ჩემს ბაგეებს. სასიამოვნო გრძბობა დავაიგბორე სწრაფად მოვიშორე და მთელი ძალით მოვუქნიე მუშტი რამაც ცოტა შეაბარვაცა ალექსადრე მაგრამ მგონი მე უფრო მეტკინა ხელი ვიდრე მას ლოყა. ტკივილისგან ამოვიკრუსუნე და ცრენლები გადმოვყარე