რამოდენიმე დღე მაო მაინც დაძაბული იყო, სალომესგან გასაკვირი იყო ასეთი დათმობა და ელოდებოდა რომ რამეს მოიმოქმედებდა, თუმცა ჩვენდა გასაოცრად სალომემ მართლა გამოიტანა განცხადება სასამართლოდან. ტასუნა თავისთან წაიყვანა, მაგრამ მაოს ნებისმიერ დროს შეეძლო მისი ნახვა და წამოყვანა. ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა სიმშვიდემ და სიყვარულმა დაისადგურა ჩვენს ცხოვრებაში. მაოს რესტორანიც გავხსენით და ჩვეული ცხოვრება განვაგრძეთ. მეძინა ტელეფონის ზარმა რომ გამაღვიძა. ნომერს დავხედე მაგრამ უცხო რომ იყო, გამოვფხიზლდი და ისე ვუპასუხე.
- გისმენთ.
- ანი შენ ხარ? (ვიღაც ქალის ხმა იყო, რომელიც აშკარად ტიროდა, მისი ხმის მოსმენისას ერთიანად დავიძაბე და ვეცადე გონება მომეკრიბა.)
- დიახ მე ვარ, რომელი ხარ?
- ანი ვიცი რომ ჩემს ზარს არ ელოდებოდი შვილო, მაგრამ ძალიან გვჭირდები.
- რომელი ხარ? ან რა ხდება?
- თამუნა ვარ შვილო.
- ვიიინ?
- ნიკას დედა ვარ შვილო, ძალიან გთხოვ მომისმინე. (ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, ვერ ვხვდებოდი, ასეთი ხმა რატომ ჰქონდა, ან ამ შუაღამით რატომ მირეკავდა, ან რატომ ტიროდა)
- რა ხდება თამუნა დეიდა?
- ნიკა ავარიაში მოყვა გუშინ, ამ წუთამდე მხოლოდ შენ სახელს გაიძახის, არავის დანახვა არ უნდა (ტირილს უმატა, მისი მოსმენისას მეგონა ცხელი წყალი გადამავლეს, გონებამ უამრავი მოგონება ამომიტივტივა რომელიც ნიკას უკავშირდებოდა, შინაგანად ჩამწყდა რაღაც და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, საწოლიდან წამოვხტი და მისი მოსმენა გავაგრძელე.)
- ძალიან გთხოვ ანი მოდი, (თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა, ცხოვრებაში ყველაფერს დაველოდებოდი ამის გარდა, ქალმა რომელმაც შემარცხვინა და თავზე ლაფი დამასხა ახლა მთხოვს რომ დავეხმარო, მთხოვს რომ ყველაფერი დავივიწყო და ნიკა ვნახო, ახლა როცა მაოს სიყვარული გამაჩნია, ამით ხომ გულს ვატკენ მაოს?)
- ანი შვილო გესმის?
- კი თამუნა დეიდა მესმის, ძალიან ვწუხვარ მომხდარის გამო, მაგრამ მე... მე მოსვლას ვერ შევძლებ,
- რაა? არა შვილო ძალიან გთხოვ მაპატიე ყველაფერი. ახლა ნუ გამწირავ შვილო. (ტირილით მთხოვდა მისვლას.)
-ცოტა ხანში დაგირეკავთ თამუნა დეიდა. (ტელეფონი გავუთიშე და ფიქრი დავიწყე რა უნდა გამეკეთებინა, არ მინდოდა თავზე გადავხტომოდი მაოს, შეიძლება მას არაფერი არ ეთქვა, მაგრამ მაინც უნდა დავლაპარაკებოდი. ტელეფონი ავიღე და მაოს დავურეკე.)
- ბოდიში რომ გაგაღვიძე სიცოცხლე, შეგიძლია ჩემთან ჩამოხვიდე?
- რა ხდება ანი? კარგად ხარ? რა ხმა გაქ?
- კი კარგად ვარ ძვირფასო, შეგიძლია ჩამოხვიდე?
- კი ახლავე.
მაო ძალიან მალე ჩამოვიდა, რომ დამინახა ჯერ ჩამეხუტა, შემდეგ დამსვა და ყურადღებით მომისმინა.
- ნიკა მოყოლილა ავარიაში, დედამისმა დამირეკა რომ ცუდადაა და ჩემს სახელს გაიძახის, მთხოვს რომ გავიდე და ვნახო, არ ვიცი როგორ უნდა მოვიქცე მაო, გთხოვ მირჩიე რამე. (სახეზე ჩამომისვა ხელი და თბილად შემომხედა)
- ძალიან ვწუხვარ მის გამო, მაგრამ თუ არ წახვალ და მას რამე გაურთულდება საკუთარ თავს დაადანაშაულებ, არ მინდა რომ შენი გადაწყვეტილებებიდან ოდესმე რამე ინანო, მაგრქმ ზუსტად ვიცი რომ უნდა წახვიდე, იქნებ გადაარჩინო კიდეც შენი მასთან სიახლოვით.
- შენ არ გესმის მაო, შენ ყველაფერი არ იცი. არ მინდა მისი ნახვა.
- და რა არის ისეთი რაც არ ვიცი და უნდა ვიცოდე?
- მხოლოდ დედამისის გამო არ დავშორებულვართ. ნიკასთანაც მომივიდა შელაპარაკება რამოდენიმეჯერ რითიც უარესად დავმცირდი,
- რას გულისხმობ?
- როცა ნიკამ მაკასთან დაიწყო შეხვედრები ვცდილობდი არ დამეკარგა ის მაგრამ მან ყველას თვალწინ დამამცირა და მითხრა რომ თუ მაკასთან ურთიერთობა ჩემს გამო აერეოდა ცხოვრებას დამინგრევდა. შენ ვერ მიხვდები ეს ქალისთვის რამხელა დამცირებაა, მან ეს სიტყვები მაკასთან და მის ნათესავებთან ერთად მითხრა, ახლა არ შემიძლია იქ წასვლა და ისე მოქცევა თითქოს არაფერი მომხდარა.
- მოდი ჩემთან. (გულში ჩამიხუტა თავზე მაკოცა და მითხრა:) მესმის შენი ანი, მაგრამ ეს ხომ წარსულია? ის ახლა თუ ასე ცუდადაა მაინც უნდა ნახო, რადგან ახლა მხოლოდ შენ გეძახის ანუ მისთვის მნიშვნელოვანი ხარ და ეგ სიტყვები უბრალოდ გაზვიადებული იყო.
- კი მაგრამ...
- არავითარი მაგრამ. საკმაოდ გაგიცანი იმის გასააზრებლად თუ თავს როგორ დაიდანაშაულებ იქ არ წასვლით. მიდი ჩაიცვი, მეც გავემზადები და ერთად წავიდეთ. მე გაგიყვან.
- როგირ შეგიძლია ასეთი კარგი იყო? ვამაყობ რომ ჩემი გქვია. (ვაკოცე და ოთახში შევედი. მალე გავემზადეთ და წავედით, მანქანიდან რომ გადავედით მაომ ხელი ჩამკიდა და ისე შევედით საავადმყოფოში, თამუნა და მაკა დავინახეთ, მაკას უკვე მოზრდილი ჰქონდა მუცელი, საკმაოდ ლამაზი ორსულია მაკა, ისე როგორც ყველა მომავალი დედა. რომ დამინახა კედლისკენ შეტრიალდა, მაგრამ თამუნამ ტირილი დაიწყო და გულში ჩამიკრა.
- მოხვედი, მაინც მოხვედი შვილო, მადლობა. (ტირილით მიკრავდა გულში, ხმას ვერ ვიღებდი, არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა, როცა ხელი გამიშვა მაომ უთხრა.)
- ძალიან ვწუხვართ ნიკას გამო.
- მადლობა შვილო, ღმერთს ვთხოვ რომ ანი დაეხმაროს რამით, რადგან ასე დაჟინებით გაიძახის მის სახელს მჯერა რომ რაღაც მაინც გამოსწორდება.
- ჩვენც გვაქვს მაგის იმედი და სწორედ ამიტომ ვართ აქ.
- ნიკასთან ეხლა შემიშვებენ?
- კი შვილო, წამოდი, რეანიმაციაშია მაგრამ გიას ძმაკაცმა მოაგვარა ეგ საქმე რომ შეგიშვათ.
- კარგით, ( მაოს მივუბრუნდი და ვუთხარი,) მალე გამოვალ ცხოვრება.
- მიდი არ იჩქარო.
შუბლზე მაკოცა და ნიკასკენ გავემართე, რენიმაციაში რომ შევედი ყველაფერი წრიპინებდა, ეს გარემო ჩემთვის უცხო არ იყო, მაგრამ ახლა ყველაფერი მეუცხოებოდა, ნიკას მივუახლოვდი და როდესაც მისი სახე დავინახე საშინელი ტკივილი ვიგრძენი. მის ხელს შევეხე, სახეზე ხელი გადავუსვი და ვუთხარი:
- აქ ვარ ნიკა, ამდენი ხნის მერე ისევ შენს გვერდით ვდგავარ, (ხელი მომიჭირა და თითქოს გამოძრავდა, სანამ თვალებს გაახელდა იქამდე წამოიძახა რამოდენიმე სიტყვა.)
- ანი... მაპატიე. (გული მომიკვდა მისი მოსმენისას, თვალები გაახილა და რომ დამინახა ცრემლები გადმოსცვივდა,)
- დიდი ხნის უკან გაპატიე ნიკა, მაგაზე ფიქრიც კი აღარღირს, ახლა მთავარია შენ გახდე უკეთ.
- მთავარია შენ მაპატიო ჩემი სიმხდალე და სხვას ეშველება,
- ნუ იღლი თავს, იცოდე რომ აქ ვარ და გაპატიე, აღარცკი მახსოვს რაზე მთხოვ პატიებას.
- მე შენი ღირსი არ ვიყავი და ღმერთმა იმიტომ დაგვაშორა, მაგრამ ისევ უზომოდ მიყვარხარ,
- ნიკა შენ ანგელოზივით ცოლი გყავს რომელიც მალე შვილს გაჩუქებს,
- მერე რაა, ცოლის მოყვანამ მხოლოდ სიტუაცია შეცვალა, გულს და გრძნობას ვერაფერი მოუხერხა.
- ნიკა, ერთადერთი რისი თქმაც შენთვის შემიძლია ის არის რომ გაპატიე ყველაფერი და აღარაფერი ცუდი აღარ მახსენდება შენზე,
- ჩემმა ოჯახმა ცხოვრება დამინგრია როცა შენზე მათქმევინეს უარი, ჩემი ოჯახით არავინ არაა ბედნიერი, მინდა რომ შენ მაინც იყო ბედნიერი.
- მე ბედნიერი ვარ ნიკა, მაგრამ ამაზე არ გვინდა ლაპარაკი, ახლა ცუდად ხარ,
- ანუ ვინმეა შენს ცხოვრებაში? და მე დამივიწყე?
- კარგად მიცნობ და იცი ცოლიან კაცთან ჩემი დამოკიდებულება ნიკა. არ აქვს მნიშვნელობა ვინმეა თუ არა ჩემს ცხოვრებაში, მთავარი ისაარომ ბედნიერი ვარ.
- მიხარია.
- გთხოვ დედაშენს ნუ ტანჯავ, ის შენი მშობელია რომელიც მუდამ შენზე იზრუნებს, როგორ გამოუვა ეს არ აქვს მნიშვნელობა, მთავარია რომ უყვარხარ და თავისი გადასახედიდან ცდილობს გაგაბედნიეროს.
- მადლობა რომ მოხვედი, მთელი გულით მინდა ჩემი წილი ბედნიერებაც შენ გქონდეს იმიტომ რომ ყველაზე ძვირფასი რამ ხარ ჩემთვის.
- მადლობა ნიკა, გპირდები ასეც იქნება, ეხლა უნდა წავიდე,
- კიდევ მოხვალ?
- არა ნიკა, ასე მაკაა ცოდო, ის შენი ცოლია და მისი ადგილია აქ და არა ჩემი.
- მადლობა რომ მოხვედი და მომისმინე. (გავუღიმე ფეხზე ავდექი და დავემშვიდობე, გარეთ რომ გამოვედი მაო ვერსად დავინახე, შემეშინდა რომ ინანა ჩემი მოყვანა და თვითონ წავიდა, თამუნა ისევ ჩემთან მოვიდა, მაკამ კი ისევ ამარიდა თავი.
- როგორაა?
- კარგად. მაო სადაა?
- შენი შეყვარებულია?
- არა ჩემი საქმროა, სადაა?
- აქ ვარ სიცოცხლე, მოსაწევად გავედი, (ხელები მომხვია და თავზე მაკოცა.)
- წავედით,
- მადლობა რომ მოხვედი ანი,
- ამდენი მადლობა საჭირო არაა. იმედია კარგად გახდება ნიკა, კარგად იყავით.
მაომ ხელი გადამხვია და წამოვედით.
- კარგად ხარ? (მაომ მანქანასთან გამაჩერა და მისკენ შემატრიალა.)
- პატიება მთხოვა,
- მერეე? (სახეზე მეფერებოდა და ისე მელაპარაკებოდა)
- ვაპატიე, მაგრამ მისი დანახვა აღარ მინდა აღარასოდეს.
- დამშვიდდი, შენს გვერდით ვარ და გპირდები ეგეთ გულის ტკივილს ვეღარასოდეს ვეღარ იგრძნობ. ( ჩამეხუტა და მაკოცა, ისეთი სიმშვიდე ვიგრძენი მაოს ჩახუტებით რომ ყველაფერი დამავიწყდა. ერთია აპატიო ადამიანს რამე მაგრამ მეორეა იმ ადამიანის მიმართ გული მიგიბრუნდეს. მაომ სახლში დამტოვა, დავწექი და ვფიქრობდი იმაზე თუ სად გაქრა ნიკას მიმართ გრძნობა, მეცოდებოდა როგორც ადამიანი მაგრამ სხვანაირად სულერთი იყო ჩემთვის. მაო ჩემს ცხოვრებაში ნაპოვნი განძია რომელიც თავდავიწყებით და სამუდამოდ შემიყვარდა, მაოზე ფიქრში ჩამეძინა.

***********

უნდა ვაღიარო ძალიან გამაღიზიანა იმის წარმოდგენამ რომ ნიკა ანის დაელაპარაკებიდა, მასში დარწმუნებული ვიყავი მაგრამ ნიკას არ ვენდობოდი, იმის წარმოდგენაც კი მაცოფებდა რომ შეიძლებოდა ხელი მაინც შეეხო ანისთვის. ყველანაირად ვეცადე ანის ჩემი ემოციები არ დაენახა. როგორც კი ნიკასკენ გაემართა და თვალს მოეფარა, მაშინვე გამოვბრუნდი და სიგარეტს მოვუკიდე, მალევე გავიგე საუბარი რომელშიც ანის სახელმა გაიჟღერა, მხოლოდ ამის შემდეგ გადავწყვიტე მომესმინა მათი საუბარი.
- არ მეგონა რომ მოვიდოდა, არ ვიყავით ღირსები ისე ცუდად მოვექევით.
- თამუნა გეყოფა, ეხლა სულ ნუ გამაგიჟებ, რას ქვია არ იყავით ღირსები, მე? მე ვიყავი ღირსი ნიკამ და შენ რომ ამ სატანჯველისთვის გამიმეტეთ?
- გეყოფა მაკა მაგის დრო არაა.
- პირიქით, სწორედ ეხლაა დრო, რაც თქვენს ოჯახში შემოვედი ნიკა ნორმალურად აღარ მექცევა, იმიტომ რომ მეც დამაბრმავე და ნიკას და მაგ გოგოს რომელიც ჭირივით მეზიზღება ცხოვრება დავუნგრიეთ, ნიკა მასავით ვერასოდეს შემიყვარებს,
- მაგას ნუ ამბობ მაკა, ნიკას შენც უყვარხარ.
- ხო, იმდენად ვიყვარვარ რომ ზოგჯერ ანის მეძახის მაკას მაგივრად. აუტანელია ჩემთვის ეს ყველაფერი.
- სანამ ნიკასთან დაიწყებდი ურთიერთობას მანამდე მაგ გოგოზე ყველაფერი იცოდი, ისიც იცოდი ნიკას როგორ უყვარდა, მაგრამ თანახმა იყავი რომ მისთვის ყველაფერი გაგეკეთებინა ასე რომ ეხლა გეყოფა მაგაზე ლაპარაკი, ეხლა მთავარია ნიკა იყოს მშვიდად და კარგად.
სანამ მათ საუბარს ვისმენდი რამოდენიმე ღერი სიგარეტი ისევ მოვწიე, როგორც კი გავიგე ანის ხმა მისკენ წავრდი, რომ გავიგე საქმრო დამიძახა იმდენად მესიამოვნა ენით გადმოცემა შეუძლებელია, ვეღარ მოვითმინე და ჩავეხუტე, როცა წამოვიყვანე და მივხვდი შეცდიმა არ დამიშვია როცა ანი ნიკას შევახვედრე ერთიანად დავმშვიდდი. სახლში დავტოვე და იმაზე ფიქრი დავიწყე რომ დრო იყო მართლა დარქმეოდა ჩემი საცოლე, ბევრი ვიფიქრე როგორ მეთხოვა მისთვის რომ ჩემი ცხოვრების მეგზური გამხდარიყო, ბევრი ფიქრის შემდეგ ჯერ ტასუნასთან დალაპარაკება გადავწუვიტე, ამიტომ დილითვე წავედი სალომესთან და ტასუნა წამოვიყვანე, გასარათობ ცენტრში წავიყვანე, ბევრი ითამაშა, როცა საჭმელად შევედით მერე დავუწყე ანიზე ლაპარაკი.
- მამი, ანისთან კარგ დროს ატარებ ხოლმე?
- კი მამიკო, სულ მეთამაშება და მაცინებს ხოლმე,
- ესეიგი გიყვარს?
- კი თან ძალიან, დაქალები ვართ.
- შენც ხომ იცი რომ მეც ძალიან მიყვარს?
- ეგ ვიცი იმიტომ რომ შენც გაცინებს ხოლმე ხო?
- კი მამი, ( გამეცინა მის ბავშურობაზე, თმაზე მოვეფერე და გავაგრძელე)
- საიდუმლო რომ გითხრა ხომ შემინახავ?( თავი დამიქნია და თან ჭამას განაგრძობდა.) მინდა რომ ანი ჩემს სახლში მოვიყვანო და სულ ჩემს გვერდით იყოს, შენ ხომ არ გაბრაზდები?
- რა მაგარიააა, ანუ ღამითაც აღარ წავა ხოლმე?
- არა მამი ღამითაც ჩემს გვერდით იქნება.
- მერე დედიკო?
- ხომ ვილაპარაკეთ მაგაზე უკვე? მე და დედიკო სულ ვჩხუბობთ, ზოგჯერ უფროსები შორდებიან იმიტომ რომ ერთმანეთს ვეღარ უგებენ, მე და დედიკოც მასე ვართ ჩემო კუდრაჭა,
- და მერე ანისთანაც იჩხუბებ ხოლმე?
- არა მამიკო, ანისთან არ ვიჩხუბებ ხოლმე, მაგრამ თუ ერთმანეთზე გავბრაზდებით მალევე შევრიგდებით იმიტომ რომ ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს.
- და როდის მოიყვან სახლში?
- ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ რადგან შენგან თანხმობა მაქვს მაშინ მალე მოვიყვან, მაგრამ ჯერ საიდუმლოდ უნდა შემინახო ყველასთან კარგი მა?
- კი მამიკო, შენც ხომ მინახავ ხოლმე საიდუმლოებებს და მეც შეგინახავ.
პრობლემა თითქმის აღარ არსებობდა ჩვენს დაქორწინებაში, ამიტომ ახლა ბეჭედი უნდა მეყიდა და შესაბამისი მომენტი მომეძებდა რომ ანის ჩემი საცოლე დარქმეოდა. ანი საღამომდე მუშაობდა, როგორც ყოველთვის სამსახურთან დავხვდი.
- როგორ მომენატრე ჩემო ანგელოზო.
- მეც მომენატრე სიცოცხლე. რას შვრებოდი დღეს?
- მე და ტასუნამ გავატარეთ ერთად მთელი დღე.
- სალომესთან წაიყვანე ისევ ხო?
- კი ხვალ გამოვიყვან პარასკევია და შაბათ კვირას ჩემთან იქნება. ქარ გინდა ეს შაბათი კვირა სადმე წავიდეთ კარვებით?
- კარგი აზრია მაო, პიკნიკი მოვიწყოთ,
- ანუ თანახმა ხარ? ხვალ მოვაგვარებ ყველაფერს და წავიდეთ სადაც შენ გენდომება იქ.
- ეგეც შენ მოიფიქრე მაშინ, მე ხალხზე ვიზრუნებ.
- ლაშასაც ვეტყვი თავისი ტურფა წამოიყვანოს და ეგაა.
- ხო მე, შენ, ტასუნა, ნინი, ლაშა და თავისი ,,ტურფა" წავიდეთ მაშინ.
- ჩემი ცხოვრება ხარ შენ. იცი როგორ მიყვარხარ?
- არაა, არ ვიცი.
- აი ასე. (ნაზად ვაკოცე, მაგრამ მთელი გრძნობით. უკვე გადაწყვეტილი მქონდა სსდ წავიდოდით და ხელს როგორ ვთხოვდი. მხოლოდ ბეჭდის ყიდვა იყო საჭირო, დანარჩენი ყველაფერი მოგვარებული მქონდა.)
შაბათს დილის 9 საათზე ვიყავით შეთანხმებულები ჩვენს კორპუსთან შეხვედრაზე ანის და ნინის დაქალებიც დავპატიჟეთ ანის სურვილით. რადგან ამდენი გოგო გროვდებოდა ლაშამ და მე ჩვენი ძმაკაცებიც დავპატიჟეთ. სულ 10 ადამიანი ვიყავით. ლაგოდეხის ნაკრძალზე გადავწყვიტეთ წასვლა, ჩანჩქერჩან გავშლიდით ღამით კარავს. იმდენი საჭმელი და გასართობი საშუალება მოგვიგროვდა მანქანებში ადგილი აღარ იყო. ჩემი და ჩემი ძმაკაცი ბექას მანქანით მივდიოდით. 9 ხდებოდა ანისთან რომ ჩავედი. აჩმა და ნამცხვარი დაბლა ჩავიტანე და ისევ ანისთან ავედი. მას წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა რამდენად მნიშვნელოვანი დღე იყო, მაგრამ მაინც ყველაფერზე ღელავდა.
- მაო, სალათები მოიტანეს ხო გოგოებმა,
- კი ჩემო ცხოვრება.
- სამწვადეს და ხილს გზაში ვიყიდით ხო?
- კი ჩემო ცხოვრება.
- შამფურები ჩადეთ?
- კი ჩემო ცხოვრება.
- ტასუნასთვის რამე მოსაცმელი ჩადეთ?
- კი ჩემო ცხოვრება.
- რატო მგონია რომ რამე გვრჩება?
- ვაიმე ანი თავს ნუ გაიჭაღარავებ ეხლა თორე არსად აღარ წავალთ.
- ნუ მიბრაზდები სიცოცხლე, უბრალოდ მიხარია რომ მივდივართ და მინდა ყველაფერი კარგად იყოს.
- შენ ვერც წარმოიდგენ რამდენად ჯარგად იქნება, ასე რომ თუ არ გინდა კიდე გაგიბრაზდე მალე მაკოცე.
ამის თქმა იყო და ისე უცბად მაკოცა თვალის დახამხამებაც ვეღარ მოვასწარი, ხელები მოვხვიე და კოცნაში ავყევი, მერე ცოტა უკან დაიხია და შემომხედა.
- უზომოდ მიყვარხარ მაო. ჩემთვის ყველაზე და ყველაფერზე მნიშვნელოვანი ხარ.
- შენ ის არ იცი მე როგორ მიყვარხარ ჩემო ფერია, შენით ვსუნთქავ, აი ამ ძარღვებს შეხედე, (მოშტი შევკარი და ძარღვები დავანახე) აქ სისხლთან ერთად შენც დაიარები, ისე უსაზღვროდ მყავხარ გათავისებული რომ მგონია შე რომ არ მყავდე სისხლი აღარ იმოძრავებს. ( ვენებზე ხელი გადამისვა და ისე გააგრძელა.)
- თუ ოდესმე ვიგრძნობ რომ ამ ვენებში ჩემი სიყვარული აღარ მოძრაობს იცოდე რომ მოვკვდები,
- გამოდის რომ მუდამ ცოცხალი მეყოლები. (კიდევ ვაკოცე და დაბლა ჩამოვედით.)
ბექა და გიო ყველას გავაცანით, ჩემს მანქანაში ლაშა, ლაშას შეყვარებული თათა, და ტასუნა ჩაჯდნენ. ანი წინ დავისვი რათქმაუნდა რომ, მთელი გზა მეყურებინა მისი ულამაზესი თვალებისთვის. ბექას მანქანაში ნანკა, ციკო, ნინი და გიო ჩაჯდნენ. ლაგოდეხში ჩასვლამდე ბევრი ვიხალისეთ, რომ წარმოვიდგენდი მალე ანის მარჯვენა ხელზე ჩემი არჩეული ბეჭედი ეკეთებიდა სიხარულით სუნთქვა მიჭირდებოდა, ჩანჩქერთან ფეხით მოგვიწია ასვლა, ყველას რაღაც გვეჭირა, ტასუნას დიდი მოვალეობა დავაკისრეთ. კამერაზე უნდა აღებეჭდა ის მომენტები რაც მომავალში დღევანდელ დღეს გაგვახსენებდა. ისიც ბავშურად დადიოდა და დიდი ქალივით იღებდა ვიდეოს. როგორც იქნა ავედით ჩანჩქერთან. ადგილი მოვნახეთ სადაც კარვებს გავშლიდით. ბიჭებმა კარვები გავშალეთ, გოგოებმა უგემრიელესი საჭმელები დაალაგეს ძირს, გადავწყვიტეთ მწვადები საღამოს შეგვეწვა კოცონზე, გიო თავისი გიტარით ღიღინებდა და გოგოებს აწინებდა თავს, ცოტახანში ბექაც შეუერთდა ფანდურით. მდინარეზე ვიბანავეთ, მერე ბავშობაც გავიხსენეთ და ბურთი ვითამაშეთ, გოგოები ცდილობდნენ ბიჭებისთვის ბამბიქრონით თამაში ესწავლებინათ. ტასუნა ნინისთან ერთად იღებდა ვიდეოებს და სურათებს. ასეთი სასიამოვნო თუ იქნებოდა აქ ყოფნა არ მეგონა, 6 საათისთვის კოცონისთვის დავიწყეთ შეშის შეგროვება, ღამია გათენებას ვაპირებდით ამოტომ ბევრი შეშა დაგვჭირდა, ვუყურებდი ანის რომელიც ტასუნას ეთამაშებოდა ბურთს, მათ კისკისს ლაგოდეხის ტყე მოეცვა და ეს სულ არ ანაღვლებდათ, მხოლოდ მე და ტასუნამ ვიცოდით რას ვგეგმავდი, მწვადები შევწვით არაყიც დავლიეთ, ცოტაც ვიმღერეთ, უკვე ბინდდებოდა დიდი კოცონი რომ ავანთეთ, გიოს ვთხოვე გიტარაზე რამე მშვიდი და სასიამოვნო მელოდია დაეკრა, ტასუნამ გადაღება დაიწყო, მე კოცონთან დავდექი ვითომ ვთბებოდი. ნახევარწრედ ისხდნენ ამიტომ მე მათ წინ დავდექი და ანის ვთხოვე ჩემთან მოსვლა, უკნიდან მოვეხვიე და გაჩუმება ვთხოვე ყველას.

******************
იმედი მაქვს მოგეწონათ.