საბუთებს დიდიხანი ჩავსცქეროდი და უკვე ტვინი მეღლებიდა, ბოლოს ყველაფრის სისწორეში რომ დავრწმუნდი ჩემს უფროს შევატყობინე და საწოლზე მივწექი.საათის ციფერბლატი ცხრას უჩვენებდა, დაძინება ვცადე თუმცა ვერ მოვახერხე ამიტომ ტელეფონი ავიღე და მარის დავურეკე.
-მარიამ რომელ კლუბში ხართ?.სარკის წინ დავდექი თან მარის ვესაუბრებოდი თან კიდევ კაბას ვარჩევდი.
-ანუ მაინც გადაწყვიტე წამოსვლა.გახარებულმა ჩამძახა ტელეფონში და სიცილი დაიწყო.
-ხო დროზე მისამართი მომწერე სანამ გადამიფიქრია.ისევ ჩემი უხეშობა გამოვავლინე თუმცა მარი არ წყვეტდა ოვაციებს.
-კაი არ დამარტყა მოგწერ ახლავე.ტელეფონი გავთიშე და შავი მოკლე კაბა ჩავიცვი ამას შავი მაღლები შევუსაბამე და თმა გავიშალე.15 წუთში უკვე მზად ვიყავი კიბეები ნელა ჩავიარე და მანქანაში ჩავჯექი.დანიშნულების ადგილას მალევე მივედი მანქანა სადგომზე დავაყენე და შენობაში თავაწეული შევედი.
-ელისს ძლივს არ გამოჩდი? დავბერდი შენს მოსვლამდე.მხიარულად გადმომძახა ლევანმა და ჩამეხუტა.
-კაი არ გამაგიჟო აგე ჭაღარა დაგეტყო.თმაზე ხელი მოვქაჩე და ჩანთა მომსახურე პერსონალს გავუწოდე.
-გერმანული სიმკაცრე დაგეტყო ქალავ.ლევანს გიორგი მოჰყვა და გიორგის ერეკლე.
-ვიცი.მკვახედ ჩავილაპარაკე და სავარძელში ჩავჯექი.
-როკითხო უჩემოდ გერთეთო.ალმაცერად გადმომხედა მარიმ და ვისკის დაგემოვნება განაგრძო.
-მოვიწყინე და ამიტომ წამოვედი.სასმელი შევუკვეთე და კარისკენ გავიხედე უცებ კი დანიელი მოვლანდე.მაშინღა დაიწყეს იარებმა გახსნა და თვალზე უცოდველი ცრემლი ჩამომიგორდა.ისე შეიცვალა უფრო გასიმპატიურებულა ისევ ისეთი მკაცრი გამოხედვა აქვს.მეგონა მის დანახვისას ჩემს „ნიღაბს“ შევინარჩუნებდი თუმცა არა ვერ შევძელი.სინამდვილეში ისევ ის სუსტი გოგო ვარ ეშმაკის რომ ასე ძლიერ ეშინია.ეს წუთები საუკუნედ გაიწელა ვუყურებდი მას და მთელი ამ დროის განმაავლობაში განცდილ ტკივილს ბოლომდე შევიგრძნობდი. გულის ყველა კუნჭულში დამიარა საშინელმა შეგრძნებამ.თითქოს მოვკვდი.მთელი 3 წელი მაკლდა და ახლა როცა წინ მიდგას არ შემიძლია მასთან მივიდე და ჩავეხუტო.თანდათან მიახლოვდებოდა და თვალს არ მაცილებდა. ისევ ის შავვი და უფსკრულივით ღრმა თვალები. მახსოვს ასე პირველად შემომხედა მაშინ როდესაც მათემატიკის გაკვეთილზე შემოვიდა. ახლა რა იყო მის თვალებში? ზიზღი ტკივილი და იმედგაცრუება.ჩემსაში კი ტკივილი ხო მუდამ ტკივილი იკითხებოდა ჩემს თვალებში ისევე როგორც ახლა.
-გამარჯობათ.მკაცრი ბარიტონი მოსწვდა ჩემს ყურთასმენას და შიშისგან შევხტი.
-ვახ ვახ მშვიდობის მაძიებელი მოვიდაა.ერეკლემ იმწუთასვე შესძახა და ძმაკაცს ხელი მოჰხვია.
-ეს და მშვიდობა? გეხვეწები რაა.სახედამანჭულმა ჩაიხარხარა გიოეგიმ.
-ოჰ ელისაბედ როგორ მოიარეთ გერმანია?.სავარძელში მოთავსდა და ერთიანად ამათვალიერა შემდეგ კი ირონიულად შემეკითხა.
-კარგად.ჭიქა ხელში ავიღე და გრადუსიანი სითხე მოვსვი.
-კარგად და მეტი არაფერი? გერმანიაში იყავი ბოლოსდაბოლოს იმათ კი კარგი ბიჭები ყავთ გამიგია.ირონიას არ იცილებდა და შიგადაშიგ სარკასტულად იღიმებოდა.
-მაგაზე ნამდვილად ვერ შეგედავები.არც მედავაკელი და რაც ძალა და ღონე მქონდა გავიღიმე.
-კომპანიაში მუშაობ ხო? ბიზნესი და რამე.თვალს არ მაცილებდა და აგდებულად მესაუბრებოდა ამის გამო კი გული მეფლითებოდა თავს ძლივს ვიკავებდი ტირილი მინდოდა თუმცა ახლა ჩემი სისუსტის გამოხატვის თავი არ მქონდა.
-ხო აბა ფსიქოლოგობა წარსულში დავტოვე უკეთესი რამ მომინდა.ნაძალადევად გავიღიმე და დალევა ისევ განვაგრძე.
-ხო შენ სულ უკეთესი რამ გინდოდა და პროფესიასთან ერთად ადამიანებიც გამოიცვალე.ფეხს ნერვიულად ათამაშებდა ასე ზუსტად მაშინ იქცევა ხოლმე როცა რამეზე ნერვიულობს.
-რა მიხვედრილი ხარ.თავი გვერდით გადავწიე და ირონიულად გავუღიმე.
-ელის ერთი წუთით.ქეთიმ ხელი მომკიდა და საპირფარეშოში გამათრრია.
-გოგო რა გემართება?.ნინი მკლავში მწვადა და შემანჯღრია.
-ეგრე არ შეიძლება ელის.ნაწყენი ხმით ჩაიდუდუნა მარიმ.
-რამე მოხვდა?.თავი არხეინად გავიქნიე და ნიჟარაზე შმოვსკუპდი.
-თავს ნუ იტყუებ ჩვენ ყველაზე კარგად გიცნობთ.განაგრძო ნინიმ.
-მერედა ვინ იტყუებს თავს?.ცალი წარბი ავწიე და ფეხის ქნევა დავიწყე.
-რატომ მითხარი უბრალოდ რატომ იქცევი ისე თითქოს ყველაფერი ფეხებზე გეკიდოს? ასე არაა და ეს შენთვითონაც იცი.თითისქნევით მიყვიროდა ქეთი და ფეხზე ხელს მიჭერდა რომ გამეჩერებინა.
-აჰაა არ მოგწონთ არა ასეთი ელისაბედი? ადრე სუყველას თავს რომ ვუხრიდი მაშინ ხომ ვიყავი კარგი გოგო? მაშინ ხომ ყველაფერი ცუდი ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში მაგრამ ახლა? ახლა სხვა ვარ და არავიის მივცემ უფლებას ჩემი აწყობილი ცხოვრება დამინდგრიოს და ძველი გრძნობები გამიღვივს მათ შორის თქვენც.ხმამაღლა ყვირილი დავიწყე შემდეგ გოგონებისგან აღმარრთული კედელი გავარღვიე და გარეთ გავედი ჩანთას ხელი დავავლე და გასასვლელისკენ დავიძარი.
-ელის საით?.უკან ზუკამ სიტყვა მომაწია და ადგილზე გამაჩერა.
-კომპანიიდან დამირეკეს ახალი დოკუმენტები გადმომიგზავნეს უნდა მივხედო.მათკენ მივტრიალდი გავიღიმე და ისევ წასვლა დავაპირე.
-გაქცევა ჩვევად გქცევია.ახლა დანიელის ირონიულმა ხმამ შმაჩერა ოღონდ ამჯერად გული საშინლად მეტკინა.
-შენ კი სისულელეების ლაპარაკი.თვალი ჩავუკარი და შენობა დავტოვე.
ჩვვენი პირველი შეხვედრა იმაზე ცუდად წარიმართა ვიდე ველოდი ესეც რათქმაუნდა ჩემი გულუბრყვილობის ბრალია თუმცა არაუშავს იმედგაცრუებას მიჩვეული ვარ.მანქანა დავძარი და სახლში წავედი.გზაში არც მიტირია არც არაფერი უბრალოდ უემოციოდ ვმართავდი საჭეს და ქართველი ვაჟკაცების შეძახილებს ყურადღებას არ ვაქცევდი რომელიც იმასთან იყო დაკავშირებული რომ ქალები კუხნაში უნდა იყვნენ და არა საჭესთან.საახლის კარები შევგლიჯე და ჩემს ოთახში ავაჭერი.ფეხსაცმელი და კაბა ერთიხელის მოსმით გადავიძრე და საწოლში შევწექი.ახლა რას ვგრძნობდი? არაფერს! სრულიად არაფერს.თითქოს გრძნობები წამართვეს და ახლა მხოლოდ ფიტული დავრჩი რომელიც სინთქვის და სამუშაოს შესრულების გარდა არაფერს აკეთებს. ლოყაზე მაინც გაიკვალა ერთმა უსუსურმა ცრემლმა გზა თუმცა უხეშად მოვიწმინდე და საწოლზე წამოვჯექი.თმაში ხელი შევიცურე და კედელს გაშტერებული მივაჩერდი, მერე სახეში ხელი გავირტყი მერე მეორედ და მანამდე ვცემდი ჩემს თავს სანამ ცრემლები არ წამომივიდა ბალიში ავიღე თავი მასში ჩავრგე და ბოლო ხმაზე დავიყვირე ხელებით კი საწოლს დავუწყე რტყმევა.ემოციებისგან რომ დავიცალე ბალიში პირვანდელ ადგილას დავაბრუნე და დავიძინე.დილას როგორც ყოველთვის ადრე გამეღვიძა,ავდექი ვიბანავე თავისუფლად ჩავიცვი და მანქანის გასაღებს ხელი დავავლე.ერთი დავიყვირე გავდივართქო და დემეტრეს სახლისკენ წავედი.ვიცოდი რომ იქ დანიელი დამხვდებოდა მაგრამ მაინც არ შემშინებია პირიქით გაზს ფეხი მივაჭირე და 15 წუთში მის სახლთან გავჩნდი.როგორც ყოველთვის კარი ღია იყო ამიტომ არც კი დამიკაკუნებია ისე შევაღე სამზარეულოდან როხროხის ხმა მომესმა ამიტომ პირდაპირ :ხმაურისკენ“ დავიძარი იქ კი დანიელი და დემე დავინახე.
-დაკაკუნება შენთვის არ უსწავლებიათ?.ირონიულად ჩაილაპარაკა დანიელმა და ფორთოხლის წვენი მთლიანად მოსვა.
-მოემზადე მივდივართ.მისი კითხვა დავაიგნორე და დემეს გავხედე.
-სად მივდივართ ადამიანო შემაჭამე ორი ლუკმა.პირგამოტენილი საუბრობდა დემეტრე და ხელებით მაგებიებდა თავის სათქმელს.
-რადა ბინის ყიდვა მინდა და შენ უნდა გამომყვე.დოინჯი შემოვირტყი და ფეხი ავათამაშე.
-მერე გარბის ეგ ბინა თუ რა პონტია გათენდეს ჯერ.გერმანული აქცენტით ჩაილაპარააკა და გამეცინა.ამაზე სულ მეცინება ხოლმე.
-ხო გარბის მოემზადე ახლა.გავიცინე და ხელი ავუქნიე.
-საუზმეზე ხომ არ დაგვეწვევი?.აი ისევ დანიელის ხმა და ჩემი გულის ბაგა-ბუგი.
-არა მადლობ არ ვსუზმობ.არხეინად ვუთხარი და ტელეფონში ჩავხტი.დემე რომ არ განძრეულა ისევ მკაცრად ავხედე.-ჰე ეხლა რაღას უცდი.ჩემი მკაცრი თქმა და დემეს წამოფრენა ერთი იყო,იმწუთასვე წამოხტა ფეხზე და საძინებლისკენ გაიქცა მეც სირბილით გავედი გარეთ და მანქანასთან მივედი.
-ამდილაუთენია რა სახლი აგიტყდა?.როგორც ყოველთვის პირი ქონდა გამოტენილიდა მაისურს გარეთ იიცმევდა თან კი კარებს კეტავდა.
-ჯერ ერთი საქმე მოამთავრე და მერე გააკეთე მეორე მერამდენედ უნდა გითხრა.მის კითხვას თავი ავარიდე და მანქანაში ჩავჯექი.
-ოჰ ბოდიში შენ ხომ თვით რკინის ლედი ხარ და ყველაფერს მიყოლებით და წესების დაცვით აკეთებ.გვერდით მომიჯდა და ჩიფსების ჭამა დაიწყო.
-ეს ჩიფსი საიდან გააძრე?.ალმაცერად გადავხედე და თავზე ხელი შემოვიკარი.
-ხელში მეჭირა ვერ დაინახე?.ჩიფსიანი ხელი მადიანად გაილოკა და სალფეეთქით გაიწმინდა.
-ვაიმე მორჩი ჭამას.შეკვრა ხელიდან გამოვგლიჯე და უკან მოვისროლე.-ცოტახანში ეგ კუბიკები ერთ დიდ ბურთად გადაიქცევა.დავტუქსე და მანქანა დავძარი.
-ეს რა აკადრე ჩემს კუბიკებს.გაბრაზებულმა შეიცხადა და საქარე მინას გახედა.
-აქვე ერთი ბინა იყიდება ის მინდა შევიძინო.
-იცი მაინც რა ეღირება?.
-კრედიტს გამოვიტან თუ საჭირო იქნება.
-კაი.მხრები აიჩეჩა და გზას გახედა.2 წუთში მეპატრონესთან მივედით და სახლის დათვალიერება დავიწყე.2 სართულიანი დიდი ბაღით და ულამაზესი ვერანდით ძალიან მოვიხიბლე ფასიც დამაკმაყოფილებელი იყო და ამიტომ მისი შეძენა დავაპირე ახლა მხოლოდ საბუთების გაფორმება იყო საჭირო მეტი არაფერი და ეს მშვენიერი „სასახლე“ ჩემს საკუთრებაში ჩაიწერებოდა.-ნეტა მე რიღასთვის გამიყოლე ხმა არ ამომიღია.არხეინად საუბრობდა დემე და ისევ ჩიფსებს მიირთმევდა.
- შენი აზრი მაინტერესებდა თან თავდებად შენ ჩამიდექი რაიყო.წამიერად გადავხედე და ჩემს ძველ სახლთან გავაჩერე.-თავისუფალი ხარ.მშვიდად ვუთხარი ისე რომ არც კი გამიხედავს.
-მომისმინე.გადასვლა დააპირა თუმცა ჩემსკენ მოტრიალდა და ხელი ხელზე დამადო.-ვიცი რომ გუშინ გოგოებს ეჩხუბე როცა მოგინდეს დამელაპარაკე, მე კი ჩემი უაზრო რჩევებით გაგამდიდრებ, ვიცი ახლა ყველაზე მეტად გტკივა გული უბრალოდ დაწყნარდი და დაფიქრდი ვის რას ესაუბრები, გუშინ ძლივს დავაწყნერეთ მარიამი.ლოყაზე მაკოცა და კარი გააღო.
-შენც კარგად.თვალიდან წამოსული ერთი კინკილა ცრემლი მოვიწმინდე და ისევ საქარე მინას მივაშტერდი. რამოდენიმე დღეში კონტრაქტი გავაფორმეთ და ახლა ულამაზესი სახლი მაქვს.ჩემებს კი ეწყინათ რომ გადავდიოდი თუმცა რაც უფრო ნაკლებად ვიკონტაქტებ მათთან მით უფრო არავის ვატკენ გულს.ავეჯის შეძენის შემდეგ პირდაპირ გადავცხოვრდი და ახალ ცარიელ სახლს ბედნიერი სახით შევეგებე.
-იმედია შენც არ გაიცრუებ იმედებს.ღრმად ამოვისუნთქე და სახლში მარჯვენა ფეხით შევედი.1 კვირაში ნინის ქორწილი იყო ამიტომ კაბაც საყიდელი მქონდა ისევე როგორც საჩუქარი მე კი ამის თავი ნამდვილად არ მქონდა.საღამოს მისაღებში ვიჯექი და ფილმს ვუყურებდი თან კი ცხელ შოკოლადს მივირთმევდი კარზე ზარის ხმა რომ გაისმა, როცა გავაღე რას ვხედავ ნინი მარი და ქეთი საჭმელებით ხელში დამადგენ თავზე.
-არ გავიგონო რომ დაღლილი ხარ და საბუთები გაქვს შესავსები თორემ გეფიცები ჩემი ხელით მოგკლავ.სახლში მარიმ შემოაბიჯა და მათ უკან გოგოები მოჰყვა.
-კარგით მოდით.კარი მივხურე და მისაღებისკენ გავუძეხი აჟიტირებულ დაქალებს.
-დღეს ვსვავთ.პარკიდან არყის ბოთლი ამოაძრო ნინიმ და მაგიდაზე დადო.
-და შენი აზრით ეს დამათრობს?.არც ისე პატარა ბოთლს გადავხედე და მერე ნინის შევავლე თვალი.
-ხოდა მეორეც მოვიტანეთ.ახლა ქეთიმ ამოაძრო მეორე ბოთლი ამჯერად კი უფრო დიდი.
-კაი დავლიოთ.მხრები ძალაუნებურად ავიჩეჩე და ჭიქები სამზარეულოდან გამოვიტანე.
-აი ასე მომწონს შენი შემართება ელის.გამამხნევებელი ცეკვა შემოცხო მარიმ და ბალიშები ძირს მიმოფანტა.
-აი ამ ჭიქით ამ გოგოს გაუმარჯოს ანემია რომ დაამარცხა და ცხოვრებაში რომ აღარაფრის ეშინია, მიუხედავად ამდენი ცუდი დღეებისა მაინც დგას ფეხზე და კომპანიის წამყვანი ბიზნესმენია.ქეთევანმა ჭიქა ჰაერში აღმართა და ერთიანად ჩაცალა.3 საათში უკვე ისე შემთვრალები ვიყავით საკუთარ სახელებს ძლივს ვიხსენებდით.
-მაიცა ერეკლეს უნდა დავურეკო.ნინიმ ტელეფონი ამოაძრო და თავის საქმროს დაურეკა.-ნასკი გამხადე ბიჭო.გაგონებიისთანავე შესძახა და სიცილი დაიწყო.-მთვრალივარ აბა რავარ.კაი მოქეიფე ქალივით დაიწყო ყვირილი.-ელისთან ვართ და ვგუგუნებთ.ჭიქიას წრიულად შემოავლო თითი და ენაზე გადაისვა.-აბა ეხლა სუსი ქენი.ეს უთხრა და გაუთიშა.
-რაო?.ფხუკუნით ვკითხე და ნამცხვრის ჭამა განვაგრძე.
-რა გასმევთო თუ რაღაც ასეთი აღარც კი მახსოვს.ბურტყუნებდა ისე რომ მეც ძლივს გავიგე.10 წუთი არ იყო გასული როცა კარი გაიღო და ბიჭები მისაღებში შემოცვივდნენ.მე იატაკზე ვიყავი გაწოლილი და თითებს ვითვლიდი.ერეკლემ ნინის ხელი სტაცა და გარეთ გაათრია გიომ მარის მოკიდა ხელი და წყალი სახეეზე შეასხა რადგან იდიოტურ სიცილს არ წყვეტდა.ლევანიმ კი ქეთი მხარზე გადაიკიდა და მეორე სრთულზე აიყვანა.მე კი უზროდ ვითვიდი თითებს და ხმამაღლა ვამტკიცებდი რომ 11 თითი მქონდა თან კი ვმღეროდი.დავინახე დანიელი როგორ დამადგა თავზე და ჩამეღიმა.ხელში ბრთხილად ამიყვანა და ოთახისკენ დაიძრა.გზაში კვლავ მქონდა ხელები ზევით აწეული და ისევ მეთერთმეტე თუთზე ვწუხდი როდის გამოჩნდამეთქი.მას ეცინებოდა ჩემს ბავშვურ რეაქციაზე სიცილით კვდებოდა მე კი მაინც იმ მეთერთმეტე თითზე ვფიქრობდი ასე რომ მანერვიულებდა.



ესეც ახალი თავი ჩემო შოკოლადებო.. იმედია მოგეწონებათ.. ველი თქვენგან კომენტარებს.. მომიტევეთ შეცდომები.. მიყვარხართ ძალიან