[თავი 7]
დანიელის საძინებელში შევდივარ და მის ბეჭებს ვაკვირდები. ნაქსოვს სვიტრში ვატან მზერას და მის სულში ვიჭრები. შინაგან ხმას მაინც სჯერა მისი... სჯერა, რომ ვუყვარვარ! მეც მინდა დავიჯერო! ამისთვის კი დანიელის პასუხია საჭირო. საწოლზე ფრთხილად ვჯდები. მამაკაცი ჩემკენ არ ტრიალდება.
–გუშინ ღამით ამ საწოლში ერთად ვიწექით... ერთი საწოლი გვაერთიანებდა... ერთმანეთს ვიყავით მიკრულნი და მე სულაც არ მეშინოდა შენი... მაშინ, როცა შენს გულისცემას ვუსმენდი, დავრწმუნდი, რომ მიყვარდი... ახლაც ვიცი, რომ მიყვარხარ, მაგრამ ამ გრძნობის მეშინია... ის, რაც ჯერჯერობით ეჭვია, სიმართლე რომ აღმოჩნდეს საკუთარ თავს დავკარგავ... მითხარი, რა მოხდა სინამდვილეში, დანიელ! თუნდაც მომკლას ამ სიმართლემ, მაინც მითხარი! მე ძლიერი ვარ და ყველაფერს გავუძლებ!–თამამად ვამბობ და ჩემი შემართება წარმოსახვაში მამაღლებს.
დანიელი ჩემი მიმართულებით მოდის, იატაკზე იმუხლებს და ხელებს მხვევს. სლუკუნით ვადებ თავს მხარზე და ჩურჩულს განვაგრძობ.
–აუცილებელი რომ არ ყოფილიყო, არ მომატყუებდი... აქ ყოფნის განმავლობაში დავრწმუნდი, რომ უხეში, მაგრამ პირდაპირი ადამიანი ხარ... ტყუილად არ იცრუებდი...
მამაკაცი გულღიად მიღიმის და ტუჩებს ჩემს სახეზე დააცოცებს... თვალებს ვხუჭავ და საბანს ხელში ნერვიულად ვჭმუჭნი. დანიელის ბაგეები უფრო და უფტო აქტიურდებიან და ბოლოს გამობურცულ, ვარდისფერ ტუჩებსაც აგნებენ... ლავა ზემოთ–ქვემოთ დამიდის... ცეცხლის ალი გულსაც კი სწვდება... გასაკვირი ისაა, რომ ისევ და ისევ სასიამოვნო შეგრძნებები მიპყრობს და სიმართლის უცუდინრობის მიუხედავად, კოცნას არც მე ჩამოვრჩები.
–დანიელ... მორჩი...–რამდენიმე წამში თავს უკან ვწევ და ჭერს ვაცქერდები.
დანიელი მუცელზე თავს მადებს და მოყოლას იწყებს.
–პირველივე ლექციაზე დაიპყრო ჩემი გული საშუალო სიმაღლის გამხდარმა გოგონამ, ყელზე მფეთქავი არტერია ნათლად რომ ეტყობოდა და უფსკერო, მწვანე თვალები წინ წამოწეოდა. მთელი საათის განმავლობაში მისთვის თვალის არიდებას ვცდილობდი, მაგრამ ხამი მამაკაცივით არაფერი გამომდიოდა... უმწეო, მორიდებული გოგონას შთაბეჭდილებას ტოვებდა, მაგრამ თავისუფალ დროს მეგობრების გარემოცვაში სულ სხვანაირად იქცეოდა. საიდან ვიცოდი ეს ყველაფერი მე? გაცნობის დღიდან სამსახურს სხვადასხვა მიზეზების გამო ვაცდენდი და მას დავდევდი უკან. უნივერსიტეტში, კაფეში, კინოთეატრში... ყველგან მის გვერდით ვიყავი. კაციც კი მივუჩინე. მეშინოდა, რომ ერთ დღეს დამეკარგებოდა... რომ ვეღარ ვიპოვიდი და ღამითაც კი ვეღარ ვიძინებდი... პატარა ბავშვივით ავცეტდი. ერთ უძილო ღამეს კი მისი სიყვარული შევიგრძენი... დღეები მიდიოდა და ერთ დღეს გავიგე, რომ ის პატიმარი გამოიპარა ციხიდან, ჩემს მოპოვებულ ცნობებზე დაყრდნობით რომ გამოუტანეს განაჩენი. ჩემმა დაცვამ, რომელიც ყოველდღე უკან დაგყვებოდა, მითხრა, რომ სხვა ავტომობილიც შენიშნა ჩემი საყვარელი არსების, ანუ შენი მადევარი. რაღაცეები გავარკვიე და მივხვდი, რომ სამიზნეში შენ ამოგიღო. ასე უნდოდა ჩემთვის სამაგიერო გადაეხადა. იმ ბანდიტმა შეცდომა დაუშვა და მე დამირეკა. უბედურების შესახებ წინაწარ მამცნო. სხვა გზა აღარ იყო... სადმე უნდა გადამემალე. ვერაფერი რომ ვერ მოვიფიქრე, მოგიტაცე, როგორც საცოლე, რათა არ შეშინებულიყავი. აი, ესაა სიმართლე, მართა! ახლა როგორც გინდა, ისე მოიქეცი, უბრალოდ ხვალამდე მაინც ვერსად გაგიშვებ. თუ დამჭირდება, სარდაფში ჩაგკეტავ, რადგან ხვალ ის უკვე ციხეში იქნება. იქ, სადაც მისი ადგილია!–ზიზღით ასრულებს მონოლოგს და მერე ისევ სითბო უდგება თვალებში.
–დანიელ, მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ!–ტირილი მიტყდება ახუვლებული ემოციებისგან და ტუჩებზე ვეკონები საყვარელ მამაკაცს.
–აბა, შერიგდით, რძალო?–თავს ყოფს ოთახში დიტო და ტირილი უმალ მეცვლება სიცილით. პირველად ვხარხარებთ მე და დანიელი ერთ ხმაში, ეს კი დიდი საოცრებაა! აბა, ჭირვეული პატარძალი და ჯმუხი ნეფე საერთოს რომ გამონახავენ, ისტორიული ფაქტი არ არის?!

მეორე დღეს უკვე სამივე მანქანასთან ვტრიალებდით და ბარგს ვაწყობდით საბარგულში. ის პატიმარი ციხეში დაებრუნებინათ და ჩვენც საფრთხე აღარ გვემუქრებოდა!
დიტო როგორც ყოველთვის თავისებურად ხუმრობს და ტკბილსა და მწარეს ერთმანეთში ურევს! სულ რძალოს გაიძახის. დანიელი ეუბნება, გუშინ ღალატზე შენ მელაპარაკებოდი და ასე სამ დღეში რამ გაგაგიჟა მართაზეო.
მეც ვერთვები მათ დიალოგში და როგორც იტყვიან, ტკბილ სიტყვას შუაზე ვყოფ, არც ერთს რომ არ ეწყინოს.
დანიელის მართა სანატრელი მიხდება, რადგან სულ ჭირვეულოს მიწოდებს. სიმართლე გითხრათ მსიამოვნებს კიდეც! მისი ჭირვეული პატარძალი ვარ, სხვისი ხომ არა!
იმაზე კი არ ფიქრობს, რომ თვითონაც დამნაშავეა და თუ მოვინდომებ ციხეში ამოვაყოფინებ თავს, თუმცა არც ის მავიწყდება, რომ ამ შემთხვევაში მეც იქ მომიწევს პაემნებზე სიარული!
ეს აზრი დიდად არ მომწონს!
ამიტომ ვაპატიებ, დიდი ამბავი! მაგრამ... ეს მაგრამ ყველაფერს ცვლის!
მე მოვიტაცებ მისი ცხოვრების თითოეულ დღეს! მთელი სიცოცხლე გვერდიდან არ მოშორდება ჩემნაირი ჭირვეული და მეტი სასჯელი რაღა გინდა?!

^^^
მართამ და დანიელმაც იპოვეს ერთმანეთი! რა იქნება შემდგომ, ამას ჩვენ ვერ გავიგებთ, თუმცა მე მჯერა, რომ ჩემს მიერ შექმნილი პერსონაჟები ყოველდღიურობასთანაც ჩააბარებენ გამოცდას!
თქვენ, ჩემო ტკბილო მკითხველებო, დიდ სტიმულს მაძლევდით და მუზას წასვლის და დაკარგვის უფლებას არ აძლევდით. ამისთვის გიხდით დიდ მადლობას! იმ კომენტარებისთვის, რომელიც სახეზე ღიმილს მგვრიდა!
ამ ისტორიაში ბრძნული აზრი არ დებულა, თუმცა იმედი მაქვს სიამოვნება მიიღეთ მისი კითხვით და დროც ტყუილად არ დახარჯეთ.
ველი საბოლოო შეფასებებს, რომლითაც თქვენს კონკრეტულ აზრს გამოხატავთ.
დაბრუნებას მალე ვაპირებ, რადგან ახალი ისტორია უკვე დაწყებული მაქვს, სრულიად განსხვავებული, თუმცა ისევ ''ჩემებური''!
უყვარხართ სოფოს!