ასეთი დაბნეული და გაქვავებული გამომეტყველება თემოს სახეზე აქამდე არასოდეს მენახა.ჩემმა სიტყვებმა შოკში ჩააგდო.
-ვიგულისხმე,რომ ,ამჟამად თქვენზე ახლობელი არავინ მყავდ და არ მინდა დაიკარგოთ ჩემი ცხოვრებიდან,თუნდაც მეხსიერება დამიბრუნდეს-განვავრცე ჩემი აზრი,თუმცა ვეცადე თავდაპირველი ნაგულისხმევი დამეფარა.რამდენად დავაჯერე მეორე არგუმენტში თემო არ ვიცი, მაგრამ ცოტა მოეშვა.
-გასაგებია-დაბნეულმა გაწელა სიტყვა და მსუბუქად დამიქნია თავი.
-არ გავაგრძელოთ?-ფიქრებიდან გამოვარკვიე.
-ჰო-თავი ოდნავ შეარხია-ისევ მე დავსვა კითხვები თუ ახლა შენ დამისვამ?
-ახლა მე დავსვამ თუ თანახმა ხარ-მაქსიმალურად ვცდილობდი დაძაბულობ არ შემმჩნეოდა სახეზე,არადა რამოდენიმე წუთის უკანდელი ჩემმს მიერ ნათქვამი სიტყვები ჯერ კიდევ ყურებში მიზუზუნებდნენ.აშკარა იყო,რომ თემოსაც.
-კარგი მზად ვარ-მშვიდად ჩაილალაპარა და საზურგეს მიეყრდნო.
-რა გაღიზიანებს?
-ჭორიკანა ხალხი.
-რას აპატიებ ადამიანს?
-სიყვარულისთვის ყველაფერს.
-რას არ აპატიებ?
-ღირსების დაკარგვას.
-გიტირია?
-რათქმაუნდა.
-ვისი გშურს?
-საბასი.
-საბასი?ეგ როგორ?-გამაოცა მისმა მოულოდნელმა პასუხმა.
-ახლა ,ვერა სხვა დროს აგიხსნი-გაეღიმა-შემდეგი.
-ჰო-აღარ ჩავეძიე-რას ემალები?
-საკუთარ თავს.
-რას მალავ?
-ბევრ რამეს-უხერხულად გაეღიმა-მისი პასუხი არასერიოზულად მივიღე.
-მაინც?-არ მოვეშვი.
-წიგნაკს-ისეთი სეროზული სახე მიიღო,რომ დავიბენი.არ მსურდა ჩვენ თამაშს ასეთი სახე მიეღო.
-კარგი....რისი გწამს?
-ადამიანობის.
-რას დარდობ?
-წარსულს.
-ვეფერები.
-საბას და ჩემს მოგონებებს.
ამ სიტყვებმა გულში რაღაც ჩამწყვიტა,აშკარად მის ცოლს გულისხმობს ალბათ.
-რაზე ოცნებობ?
-ოჯახზე.
-რას ნანობ?
-უთქმელობას.
-ვინ გენატრება?
-დედა.
-ახლა,რომ შენი ცხოვრების ბოლო წუთები იყოს,რას იტყოდი?
ჩეემმა კითხვამ ცოტა დააბნია,თავი ჩახარა,რაღაც წამი ასე იყო,მერე ფრთხილად ამომხედა და ,გამიღიმა.
-რას ვიტყოდი?....მაპატიე...მენდე....არ დამტოვო....მიყვარხარ-პაუზ-პაუზ ამოთქვა თითოეული სიტყვა და თან თვალს არ მაშორებდა,მისმა მზერამ,ლოყები ამიწვა და გული ამიჩქარა.არ ვიცი ვინ იყო მისი სიტყვების ადრესატი,მაგრამ ისე დაჟინებით მიცქერდა,რომ ყოველი სიტყვა ჩემად მივიღე და გული ამიფორიაქა,იმდენად,რომ მუხლები და ხელები ამიკანკალდა.ქალურმა ეჭვიანობამ,სიშმაგებ და მესაკუთრეობამ იფეთქვა ჩემში,ისეთი გრძნობა მქონდა,რომ ვიღაც უხილავი მეცილებოდა მასში და წართმევას მიპირებდა.შინაგანად ავდუღდი.მეყო სითავხედე და კითვა შევუბრუნე:
-ვის ეკუთვნის ეს სიტყვები?
-ვის?..... მართლა გაინტერესებს?-გამომცდელად ჩამაშტერდა თვალებში და საბოლოოდ განმგმირა შინაგანად.
-აჰა,ალბათ საბას დედას გულისხმობ-იხტიბარი არ გავიტეხე და თითქოს ჩემთვის სულერთია სახე მივიღე,თუმცა შინაგანად ტირილი მინდოდა,არა,უფრო სწორად ბღავილი,ქვითინი.
-მართალი ხარ ,საბას დედას ვგულისხმობ-ამ სიტყვებმა ლახვარ ჩამსცა-მორჩა კითხვები?
-კიდევ ერთი კითხვა-ჩემს თავზე ვბრაზობ,რა თავხედურად ვიქცევი-ახლა,რომ შენი ცხოვრების ბოლო წუთები იყოს ,რას გააკეთებდი?-რა გადავეკიდე ამ ბოლო წუთებს?სიცოცხლეს ვუსწრაფებ ამ ბიჭს.
ჩემმა კითხვამ მგონი უფრო დააბნია,მხებსი გაიშალა,თითები ნერვიულად შეიცურა თმაში და დაძაბულმა შემომხედა:
-რაა?
-ახლა,რომ ბოლო წუთები იყოს,რას გააკეთებდი?-არ ვეშვები.
ვატყობ სახეზე,როგორ ედება ალმური,გაშლილი თითები ახლა სახეზე ჩამოიცურა,ღრმად ამოისუნთქა და ისევ მე შემომიბრუნდდა:
-მართლა გაინტერესებს?
-კი-რა წერამ ამიტანა,არ ვიცი,რას გადავეკიდე.
როგორც კი დავეთანხმე მაშინვე წამოფრინდა მისი სკამიდან,ჩემი სახე ხელისგულებში მოიქცია და ტუჩებში მთელი ძალით და მონდომებით დამეკონა.ეს იმდენად მოულოდნელი და შოკისმომგრელი ყო,რომ ჯერ სუნთქვა შემეკრა,მერე გულიც გამიჩერდა,თვალები დავჭყიტე,მაგრამ ეს წამის მეასედ მომენტში.მერე?თემო შეჩერებას არ აპირებდა,ნაზად ,მომთხოვნად და რიტმულად,ამოძრავებდა მის ტუჩებს ჩემს ბაგეზე,ვგრძნობდი,მესმოდა მისი აჩქარებული გულისცემა,რომელსაც ჩემი გულიც ფეხს უწყობდა.რაღაც სასიამოვნო ჩამეღვარა სულში,უკვე განცდილი მაგრამ განსხავებული,ტკბილი და თბილი,ნეტარებით მივლულე თვალები და კნუტივით ავკრუსუნდი,ალბათ ეს ისო სიამოვნების და ნეტარების შინაგანი გამოძახილი,გონებას გულისკენ „sos „ სიგნალს აგზავნიდა მაგრამ მე შეგნებულად ვუყრუებდი მას,გონებას გამოცალკავება სურდა გულს კი მასთან შეერთება და შეწყმა.ამ მოძრაობაში,მორჩილად ავყევი და უფრო ჩავიძირე მის სურნელსა და ალერსში.თავი დავკარგე,ამ წამების დამთავრება არ მსურდა.ვიგრძენი,როგორ მოშორდა ჩემს ბაგეს მისი თბილი ტუჩები და ახლა ყელისკენ გადანიაცვლა,ნელა ჩაასრიალა ნამიანი ტუჩები და უფრო ღრმად ამოვიკვნესე.თითქოს ჩემსავე ხმამ რეალობისკენ დამაბრუნა.მსუბუქად მივაცექი მის მკერდს მუჭებით და ვეცადე თავი დამერწია მისი ალრსისაგან,მაგრამ ვერ გამოვაფხიზლე,თუმცა ბოლომდე არც მე ვიყავი ამ ბურუსისგან გათავისუფლებული.
-არა,არა-ვბუტბუტებდი და უფრო ძლიერად ვაწვებოდი,რომ ჩემგან განმეცალკავებინა მისი სხეული.
წამში გამოერკვა,მხრებში ჩამავლო ხელები,ოდნავ განზე გამწია და თვალებში ჩამაცქერდა,ალბათ ნახევარი წუთი მაკვირდებოდა,მე ხმას არ ვირებდი,დაჰიპნოზებულივით ჩავიძირე მის თაფლისფერ თვალებში.
-აი ამას გავაკეთებდი-მტკიცედ და დამაჯერებლად წარმოთქვა ,ფრთხილ;ად შემიშვა მხრებზე ხელი და სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან,მე კი გაოგნებული,გაქვავებული,ვნება აშლილი და თავდაკარგული დამტოვა.
დავინახე ,როგორ გავიდა აივანზე და მტელი სხეულიტ დაეყრდნო მოაჯირებს,ნახევარი საათი ასე იდგა,მერე ისევ სახლში შემობრუნდა და თავის ოთახში შევიდა.მე ისევ იმ მდგომარეობაში ვიყავი,არც კი გავნძრეულვარ,ჯერ კიდევ ვერ მოვდიოდი გონზე.
არ ვიცი მგონი ხუთი წუთი გავიდა ან მეტი,ოთახში ისევ შემოვიდა თემო,ისევ ჩემს წინ მდგარ სავარძელში ჩაჯდა,ისევ ახლოს მოაჩოჩა ჩემკენ,ღრმად ჩაისუნთქა და სევდიანი და ცრემლიანი თვალებით ამომხედა.
-რატომ მოვიქეცი ასე.....-არაბუნებრივი იყო მისი ხმა,მტკიცე და შეუვალი.
-მე.....მე...-ენა დამება მღელვარებისაგან-მე არ დამიმსახურებია ასეთი .....-მეტი ვეღარ გავაგრძელე სიტყვა,თითქოს ყელში გამეჩხირა და მგუდავდა.
კიდე უფრო ახლოს მოიწია,დავიძაბე,წამოდგომა მსურდა მაგრამ ფეხებს და საერთოდ სხეულს ვეერ ვიმორჩილებდი,ეს კაცი მნუსხავდა.
-მისმინე თათო-ოდნავ ჩაახველა ,მისი ხმა და მზერა შეუვალი იყო-იმაზე,რაც რამოდენიმე წუთის უკან გავაკეთე,პასუხისმგებლობას ჩემს თავზე ირებ და აგიხსნი კიდეც თუ რატომ მოვიქეცი ასე.არ ვნანობ და არც ვინანებ,მხოლოდ იმას განვიცდი,რომ შენთვის იყო ეს ყველაფერი მოულოდნელი და დამაბნეველი.კარგა ხანია ამაზე ვფიქრობ,ვფიქრობ კი არა მთელი ჩემი არსებაა მოცული ამ ფიქრებით.ველოდი შენს ექიმთან ვიზიტებს და მინდოდა ამაზე მერე გვესაუბრა მაგრამ,ჩემმა დღევანდელმა თავშეუკავებლობამ დამაჩქარა,-თქვა და ხელები გადმომაშლევინა,ფრთხილად ჩამიდო მუქ ყდიანი წიგნაკი-გთხოვ ეს წაიკითხე,ეს შენი დღიურია,არ იფიქრო,რომ მოვიპარე,უბრალოდ ჩანთიდან გადმოვარდა ,როცა ბარგს ვეზიდებოდით და მაშინ ვნახე,ვაღიარებ წავიკითხე,მინდოდა,როცა მეხსიერება დაგიბრუნდებოდა მაშინ მომეცა,მაგრამ ახლა უკვე ამას არა აქვს მნიშვნელობა.მხოლოდ ერთს გთხოვს,გულდასმით წაიკითხე,მაპატიე ის ტკივილი,რომელიც ამის წაკითვით მოგადგება,მაპატიე,რომ ამ ტკივილისთვის გიმეტებ,მაგრამ არ შემიძლია ,იმის მერე რაც მოხდა არ შემიძლია,ან უნდა გაგრძელდეს,ან წერტილი უნდა დაესვას,ამის გადაწყვეტა მხოლოდ შენ შეგიძლია და თუ სენი წარსული არ გეცოდინება ,ისე ამას ვერ გააკეთებ,.უბრალოდ კიდევ ერთხელ განვმეორდები თათო-....მაპატიე...მენდე....არ დამტოვო....მიყვარხარ-წამოდგა და დამტოვა ჩემს სიმარტოვეთან,ცარიელ ოთახში ამ მუქყდიან ბლოკნოტით ხელში.


............................
მიყვარხართ