_გასაღები!_ბრაზით დახედა მის ხელებში მომწყვდეულ გოგონას
_დამსვი!_მტკიცედ თქვა ანკამ და ერეკლეს ხელებში ფართხალი დაიწყო
_მორჩი ფართხალს!და მითხარი სადაა ეს ოხერი გასაღები!_ხელები უფრო ძლიერად შემოხვია გოგონას
_დამსვი!_ამოიწუწუნა გოგონამ და თვალები ცრემლით აევსო_დამ..სვი_ხმა გაებზარა მას
_მითხარი....
_არა მეთქი დამსვი და წადი..რომ გეუბნები გაიგე..არ მშირდება შენი დახმარება ...
_უკვე დაგჭირდა და დაგეხმარე კიდეც!_ახლა უკვე ცინიკური მზერით შეხედა ბიჭმა
_შენს გამო ისევ...შემეშვი წადი..არ გესმის მეშინია..._ბოლო სიტყვა ჩუმად ამოილაპარაკა მაგრამ ერეკლემ მაინც გაიგონა და მზერა დაუსევდიანდა
_გეშინია?_ახლა უკვე ნამდვილი სუფთა,კეთილი და მზრუნველი თვალებით დახედა..მისმა ყავისფერმა თვალებმა საოცარი სითბო შეიძინა
_არ უნდა მეშინოდეს?_ახლა გოგონამ ახედა გაკვირვებულმა მისი ხმის ტემბრის ცვლილებით
_გეშინოდეს?ალბათ უნდა გეშინოდეს კიდევაც_ჩაილაპარაკა დამნაშავესავით ბიჭმა და გოგონა ფრთხილად დასვა ძირს
_ხოდა მეშინია..
_წავალ..._და თავზე ხელი გადაისვა და გოგონას მზერა შეავლო
_ჩემს ცხოვრებაში არასოდეს გამოჩნდე..შენი დანახვა აღარ მინდა სამომავლოდ !_უთხრა ზიზღით გოგონამ და ჩანთაში გასაღების ძებნა დაიწყო
_ნახვამდის ანკა_თქვა ბიჭმა და უკანმოუხედავად დატოვა კორპუსი ,კარებში მიყუჟულმა და აღლევებულმა ანკამ გაიგონა როგორი სისწრაფით მოწყდა მანქანა ადგილს და როგორ დაისადგურა წამში სიმშვიდემ ...მაგრამ ანკა კვლავ კანკალებდა და ვეღარ მშვიდდებოდა ტელეფონი ხელის კანკალით აიღო გიოს ნომერი აკრიფა და დაელოდა ...
_გისმენ ჩემო პატარა?_მთქნარებით თქვა ბიჭმა
_გიუშ ხომ არ გეძინა?_უცბათ დაუბრუნდა სიხალისე ანკას
_ჰოო ჩამძინებია...რა მოხდა რაღაცნაირი ხმა გაქვს_წმში შეამჩნია დის ანერვიულება
_არაფერი..შენ ეს მითხარი ექიმმა რა გითხრა დღეს?
_თU მოინდომებ ყველაფერი გამოვაო..როგორც ყოველთვის რა...
_ნუ ბუზღუნებ ახლა..შენ აუცილებლად უნდა ადგე ფეხზე გაიგე?ჩემს გამო ..დედაშენის და დედაჩემის გამო..ჩვენი ოჯახის გამო.გესმის გიო?გესმის?
_მესმის ცემო პატარა მესმის...არ მომწონხარ ხმაზე მეტყვი რა მოგივიდა ?
_ხვალ გიო ხვალ..ახლა კი დავიძინებ კარგი?
_კარგი მიდი ჩემო პატარა ტკბილი ძილი..ძალიან მიყვარხარ ხომ იცი?
_მეც ძალიან ძალიან..ძილინების_ანკამაც დაამთქნარა და ტანსაცმლიანად გადაეშვა საწოლში..დილით ტელეფონის ზარი აღვიძებს შუბლშეკრული დგება საწოლიდან და თვალებ დახუჭული პასუხობს
_გისმენთ..
_ანკა დე..
_აა დედა რატომ მირეკავ..გვერძზე ოთახში არ ხარ?
_ვაიმე ანკა რა გეშველება..არ გიჭამია გუშინ რომ დაბრუნდი სახლში?
_არა..მერე რა არის?
_მაცივარზე წერილი მივაკარი...სოფელში ვარ გვერძზე მეზობელი გარდაიცვალა ....სამ დღეშI დავბრუნდები მანამდე კი თავს მიხედე და საჭმელი ჭამე..ბევრი საჭმელი დაგიტოვე მაცივარში...მიყვარხარ ჩემო ლამაზო..
_ჰო ჰო მეც_ვერც გაიაზრა დედის ნათქვამი,ტელეფონი ტუმბოზე დადო და კვლავ მძიმეთ დაეშვა საწოლზე......ერეკლე აღარ გამოჩენილა,ანკამ ის სამი თვის წინ ნახა,მას შემდეგ ბევრი იფიქრა მასზე ძილისწინ სულ მასზე ფიქრობდა...ფიქრობდა როგორი ადამიანი იყო...უხეში,ცინიკოსი,საყვარელი,სიმპატიური და საშიშI..საშინლად საშიში ანკას ძალიან აშინებდა ის.უხეში უტიფარი ხშირად მოიხსენიებდა ასე გონებაში
დადგა პირველი მარტიც..გაზაფხულის პირველი ლამაზი დღე..ანკამ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი გაეღიმა..გრძეილ სარაფანი ჩაიცვა ჯინსის კურტკა მოიცვა და უნივერსიტეტის გზას დაადგა...ტელეფონსი სასურველი სიმღერა მოძებნა ,, აბლადული ნაოშნიკები ძვლივს გახსნა და სასიამოვნო ჰარმონიაშI გადაეშვა..არაჩვეულებრივი დღე იყო ანკას ახარებდა ეს დღე ღიმილით ავიდა ყვიტელ მარშუტკაში ... უნივერსიტეტში მისულმა მაშIნვე აუდიტორიისკენ გასწია..ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა კლასელი წერდა რომელიც წელიწადნახევარია არ უნახია..პასუხის აკრეფა დაიწყო მაგრამ ვიღაცას შეასკდა
_წინ არ იყურები.._ბრაზით თქვა ანკამ და ძირს დავარდნილ ტელეფონს დაწვდა...
_ჩემი ბრალი იყო ანკა..._გაშეშდა,,ფერი გადაუვიდა ანკას და ნელნელა ახედა ბიჭს შიშ ცამდგარი ტვალებით
_კარგი რა ტო!_საშინლად გაბრაზდა ბიჭი მისი თვალების დანახვისას_ასე რატომ მიყურებ?ნუ მიყურებ ასე...ჩემს გამო ნუ ვხედავ შენს თვალებში ცრემლს.._ზუსტად ამ დროს აკიაფდა გოგონას თვალზე ცრემლი,ბიჭს ერთხელაც შეხედა და გვერდის ავლა სცადა თუმცა მისი ხელი სწრაფად მოექცა მარწუხებში..
_გამიშვი.._უთხრა გაპარული ხმით
_არა...ჩემთან ერთად წამოხვალ........