Dead Feelings - მკვდარი გრძნობები

თავი III

ღამე, ძირითადად, არმძინავს. ფიქრები არ მასვენებენ, ხშირად ჩემს მსხვერპლზე ვფიქრობ, ან იმაზე თუ როგორ ვისიამოვნო შემდეგით. ათასი იდეა და აზრი მიტრიალებს თავში, რა ფორმით, რა იარაღით გამოვასალმო სიცოცხლე შემდეგ მსხვრპელს. მაგრამ როცა ადგილზე ვარ მაინც ვერ ვწყვიტავ რომლით გავაკეთო ეს. რა ფორმით, რა იარაღით გამოვასალმო სიცოცხლე შემდეგს. მაგრამ დღეს სხვა ფიქრებმა შემაწუხა. შავთმიანი გოგო მიზიდავდა, მაგრამ ჩემი ერთი მხარე ეწინააღმდეგებოდა ამ გრძნობას. ხანდახან ჩემს გვერდზე მწოლიარე ადამიანზე ვფიქრობდი, და წარმოვიდგენდი როგორ ვაწამებდი, როგორ ტკიოდა, განიცდიდა, ეშინოდა. და ეს ყველა გრძნობა მე ძალას მმატებდა, იმაზე უფრო ბევრს, ვიდრე ჩვეულებრივი მსხვერპლი. ყოველთვის მინდოდა ამის გაკეთება მაგრამ ვერ ვაკეთებდი, არ ვიცი რატომ, არ ვიცი რა მიშლის ამაში ხელს. ალბათ, ის ჩემთვის აკრძალული ხილია და ამიტომაც მწყურია ასე ძალიან მისი სული. მაგრამ ამაში რაღაც მიშლის, რაღაც მეწინააღმდეგება. არმინდოდა ამის ჩადენა აქვე, ამ სახლში და ამიტომაც გარეთ გავედი რომ სხვაზე გადამეტანა ყურადღება. ტაქსი გავაჩერე და თბილისის ზღვისკენ წავედი, უკვე გადაწყვეტილი მქონდა როგორ მომეკლა მსხვერპლი, ასე რომ, შესაბამისი იარაღი გავიყოლე. გზაში რათქმაუნდა სიგარეტის ბოლი ტრიალლებდა. საშინელი მუსიკა რომელიც ყურში ჩამყვიროდა, არ ჩერდებოდა. ამან უკვე ძალიან გამაღიზიანა ტაქსისტზე. რომ შევხედე კარგა ღონიანი ყოფილა, მაგრამ, არც მე ვარ სუსტი. დანიშნულების ადგილზე რომ მივედით, ღამე იყო რაღათქმაუნდა, ტყესთან გავაჩერებინე. ჯიბიდან ფული უნდა ამომეღო მაგრამ საბედნიეროთ თუ საუბედუროდ, ფული თან არ აღმომაჩნდა. ვიცოდი რომ მეთქვა გულზე არ დაეხატებოდა ეს ფაქტი, ასე რომ სწრაფად მოვიფიქრე გეგმა. ჩანთა გავხსენი და იარაღს წავაწყდი, გავითამაშე ვითომ გადავდიოდი და მაგდროს კონდახი ჩავარტყი თავში და გაითიშა. ცოტა ავღელდი მაგრამ ძალიან გაბრაზებული ვიყავი და საქმეს შევუდექი. ერთი დიდი სათამაშო მაქვს, მაღალი და სამფეხიანი, ხოდა გავხსენი ჩანთა და ნაწილები ამოვიღე. ავაწყე და მანქანიდან 10 მეტრის მოშორებით დავდგი, რათქმაუნდა ხელთათმანები მეკეთა. სიმართლე რომ გითხრათ არასდროს არ დამიშვია შეცდომა დანაშაულის ადგილზე. არც მკვლელობის იარაღს ვტოვებ, მაგრამ დღეს სხვანაირად ვაკეთებ საქმეს. სხეული მანქანითან გადმოვათრიე, ფეხები, ხელები და პირი შევუკარი. ჩემს სათამაშოს მაღლა კაუჭი აქვს თოკთან ერთად. ხოდა ეს კაუჭი ფეხზე მოვაბი, ამის შემდეგ თოკი გამოვწიე და გვამი ჰაერში, თავდაყირა დავკიდე. ტაქსისტმა საბოლოოდ გამოიღვიძა, გამიხარდა ლოდინი რომ არ მომიწია. მე და ის სიტუაცია რომ დაინახა სადაც იყო, ფართხალი დაიწყო, თვალები გააფართოვა და დაყვირება სცადა. მაგრამ ვერავინ გაიგებდა მის ხმას. დავიკუზე და თვალებში ჩავხედე, რამოდენიმე წუთი ვუყურებდი. ვტკბებოდი მისი მზერით, ძალასს მმატებდა მისი შიში და სასოწარკვეთილება. შემდეგ ჩანთიდან დანა ამოვიღე, ამაზე უფრო გაოცდა, ყელთან მივუტანე. როგორც წინა მსხვერპლს, მარცხნიდან დავიწყე დანის გასმა ძლიერად და წრეზე, კისერიც გამოვჭერი. უნდა გენახათ როგორ მოსდიოდა სისხლი. საოცარი იყო, ეს არის სიამოვნების პიკი, მაქსიმალური წერტილი, რამოდენიმე წუთი ვუყურებდი როგორ ჩამომსდიოდა სისხლი და როგორ მიუყვებოდა ქვემოთ მდინარესავით. შემდეგ წამოვწექი, ვითომ დაღლილი. წასვლის დრო როცა მოვიდა, ჩემი სათამაშოს და გვამის მეტი არაფერი წამიღია. რათქმაუნდა მანქანით წავედი და ვარკეთილში დავტოვე, შემდეგ კი ფეხით გავუყევი გზას სახლისკენ. ქუჩაში საოცარი სიჩუმე იდგა, კუთხეში ვიღაც დავინახე რომ იდგა მაგრამ სიბნელისგან კარგად ვერ გავარჩიე ვინ იყო. სწრაფად მივედი მასთან, ის უფრო შორს იყო. რაც უფრო ვუახლოვდებოდი, ის უფრო მშორდებოდა. გავოგნდი, სიარულს ავუჩქარე, შემდეგ სირბილი დავიწყე, ცოტა რო მივუახლოვდი ის კუთხეში მიიმალა და გაუჩინარდა. საბედნიეროდ სახე დავინავინახე, შემეშინდა, განვცვფირდი, ღრმად სუნთქვა დავიწყე და ასფალტზე ჩამოვჯექი. თვალებს არ ვუჯერებდი. მაგრამ თავს ვაწყნარებდი, რომ ეს მართლა არ მომხდარა. ხელი პირზე მივიფარე და ის დრო გავიხსენე როდესაც ერთმანეთს შევხვდით. მაშინ ყველაფერი რიგზე იყო. გავვოგნდი, ჩემს თავს აღარ ვგავდი, მაგრამ იდეა მომივიდა. მის სახლთან წავედი და ვუთვალთვალე, მინდოდა გამეგო მართლა ის იყო თუარა. მაგრამ როცა უკვე ფანჯარასთან ვიყავი, დავინახე როგორ ჩამოდიოდა კიბეზე და უცბად დავიმალე რომ არ შევემჩნიე. ამასობაში ისევ ის გოგი დავინახე მეორე სახლთან, მიყურებდა, მიყურებდა, თითქოს ჯოჯოხეთიდანნ იყო ამოსული და ჩემი წაყვანა უნდოდა. თავს ვამშვიდდებდი რომ ეს არი იყო რეალობა. ბევრჯერ ვიმეორებდი გონებაში, რომ ეს მეჩვენება.
ნუთუ ჰალუცინაციები დამეწყო ?
პანიკაში ჩავვარდი, მეშინოდა, როგორ შეიძლებოდა ის ყოფილოყო, როცა ჩემი თვალით დავინახე როგორ ჩამოდიოდა საკუთარ სახლში, კიბეებზე. მაგრამ მისი საშინელი მზერა არ დამავიწყდება. ასე არასდროს არ შემშინებია, არასდროს.
ცოტახნის შემდეგ, ავდექი, მივიხედ მოვიხედე, და გზა განვაგრძე. ქუჩის ბოლოში შესახვევი იყო და იქ უნდა შემეხვია როდესაც გამოვიდნენ შავთმიანი გოგო და მოჩვენება რომელიც შავთმიანნი გიგო მეგონა, ერთად. შევხტი, ძალიან შემეშინდა, უკან დავიხიე და თავს ისევ ვარწმუნებდი რომ ეს არ არის სინამდვილე. ფეხები გამიკოჭეს, ასევე ხელები. შემდეგ მკვლელობის ადგილას წამიყვანეს და ტაქსისტის მაგივრად მე ჩამომკიდეს, ფეხებით. დაახლოებით ნაახევარი საათი ვეკიდე იქ, მტანჯველი ნახევარიი საათი. შემდეგ “ჩემი” შავთმიანი გოგო გამოჩნდა, დანით. ზუსტად ისე იქცეიდა როგორც მე, ტაქსისტის მკვლელობის დროს. დაიკუზა, თვალებში მიყურებდა, რამოდენიმე წუთის შემდეგ კი დანა ყელზე მომადო. დანა გამისვა მარჯვნიდან მარცხნივ, ყურში ჩამყვიროდა, სისხლი მომდიოდა მაგრამ არ ვკვდებოდი. ჩემდეგ პერანგი გამხადა, და დანით, ჩემს სხეულზე დაიწყო რაღაცის ამოტვიფრა, საოცრად მტანჯველი და მტკინვეული იყო, განწირული ხმით ვყვიროდი, მაგრამ ჩემი ხმმა არავის ესმოდა. ვხედავდი რიგორ ჩაედინებოდა ჩემი სეულიდან სისხლი მიწაზე, როგორც ჩანჩქერი. რამოდენიმე წუთი ასე გრძელდებოდა, მტანჯველი 10 წუთი, თავი ჯოჯოხეთში მეგონა.
როცა დაამთავრა, ვხედავდი რომ სხეულზე, ლათინური ასოებით მეწერა, KILL HER (მოკალი). შემდეგ უნებლიედ, განწირუკი ხმით დავიყვირე და… და… წამოვვარდი, გარშემო არავინ იყო, გარდა მკვდარი ტაქსისტისა რომელიც ფეხებით ეკიდა ჩემს სათამაშოზე. დავმშვიდდი იმით რომ ეს არ იყო რეალობა. დავინახე რომ ტაქსისტს მაიკა გახდილი ქონდა და მივუახლოვდი, როცა შემოვბრუნდი, უცბად ინერციით უკან გადავვარდი. არმჯეროდა, როგორ შეიძლება ეს მოხდეს ?! მას სხეულზე ეწერა სიტყვა - KILL HER