მთელი დღე მის გვერდით გავატარე, ვცდილობდი უხერხულობა, არ შემექმნა, რადგან ზუსტად ვიცოდი, როგორ უჭირდა ამ ყველაფრის გამო ჩემთვის თვალებში შემოხედვის. ყავა გავუკეთე, აივანზე გავუტანე და მეც გვერდით დავუდექი.
- მეცადინეობ? - მკითხა მოულოდნელად, თუმცა არ შემოუხედავს.
- ვცდილობ, თუმცა ქიმიაში დიდად ვერ ვერკვევი, ეს ფორმულები თავს მატკიებს. - ღრმად ამოვისუნთქე და თავი უკან გადავწიე. ირაკლი ჩემკენ შემობრუნდა, ცოტა ხანს ასე მიყურებდა, მეც არ გავნძრეულვარ, გადაწეული თავით მზერა ზეცისთვის მქონდა გაშტერებული. თავი ჩემსკენ გადმოწია და ძალიან ფრთხილად შემეხო ამობურცულ ხორხზე, ვიგრძენი როგორ დამიარა დენმა იმ ადგილიდან და ყელს დაბლა ჩაუყვა. მკოცნიდა, ნელა, აუჩქარებლად და ნაზად, ვიდექი თვალებგაშტერებული და ყოველი ამბორისას სუნთქვა მეკვროდა. ორივე ხელი შემოვხვიე წელზე და სხეულზე მივეკარი. ხელებსშუა მომიქცია, ზურგით მოაჯირს მიმაყრდნო, მე ისევ გადაწეული მქონდა თავი და მის მოქმედებას ველოდი. ის არ ჩქარობდა, დაჟინებით მიყურებდა, მათვალიერებდა თითქოს ჩემი სახის შესწავლა უნდოდა. თავი წამოვწიე და მზერა გავუსწორე, მიღიმოდა. გული გამითბა. მის თვალებში მე ვჩანდი, გამიგონია როცა ადამიანის თვალებში შენს თავს დაინახავ, იცოდე, რომ ის შენი ბედისწერააო.
- მე პირველი ვარ? - მკითხა ღიმილით.
- ჰო, - თვალები დავხარე. - შენ პირველი ხარ, როგორც ყოველთვის ყველაფერში.
- ჩემი ჭკვიანი გოგო. - შუბლზე მაკოცა და ხელი კისერზე შემომხვია, მისი თითების შეხებამ გამაბრუა. მეორე ხელით ჩემს თითებს მისწვდა, ლოყასთან მიიტანა და სახეზე ჩამოისვა. ტუჩები კბილით მეჭირა, რომ თრთოლა როგორმე დამეფარა. ხელი ამომიბრუნა და ხელის გულს სული შეუბერა, გაშლილი ხელისგული თითებით მოვისინჯე, ასე მეგონა რაღაც მძიმე და მტკივნეული გაფანტა, ისე როგორც უდაბნოში ამოვარდნილი ქარი გაფანტავს ქვიშას. მის თითებს კისერზე ვგრძნობდი, პირველ მალასთან და სიამოვნებისგან თვალები მეხუჭებოდა. ჩვენი ტუჩები შეერთდა, აი, ასე უბრალოდ და ყოველგვარი მოულოდნელობის გარეშე, არც მე გამიწევია თავი და არც მას დაუძალებია რამე, მას ეს უნდოდა, მეც. ჩემი პირველი კოცნა, ჩემს პირველ სიყვარულთან, ჩემი ოცნების მამაკაცთან, აივანზე, შებინდებისას, მაშინ როცა ღამე სილურჯით ცდილობს დღის დამორჩილებას, როცა ცაზე მთვარის მკრთალი კონტური იკვეთება.
ყველაფერი დეტალურად მახსოვს, აპრილი იყო, ლურჯი აპრილი.
- დაუკრავ ჩემთვის რამეს? - ვკითხე და ლოყაზე ვაკოცე.
- რა დავუკრა?
- რა ვიცი, რამე ისეთი ჩვენ რომ შეგვეფერება. - ვეუბნებოდი და მისი ინსტრუმენტებისკენ მივდიოდი, ხელი დამიჭირა, თავისკენ შემაბრუნა და მომეხვია.
- უკეთესი იდეა მაქვს. - ყურთან მიჩურჩულა და კარისკენ წამიყვანა. - აიღე ჩანთა. - მივყავდი და თან მოსაცმელს იცმევდა.
- სად მივდივართ, ირაკლი?
- ნუ, ხარ მოუთმენელი, მივიდეთ და ნახავ. - გამიცინა და სირბილით ჩამატარა კიბეები, მისი მხიარულება მეც გადამედო. გულისფანცქალით ველოდი მომდევნო ნაბიჯს. მანქანას მართავდა, თან ვიღაცას სწერდა და კმაყოფილი იღიმოდა, მერე ჩემკენ გადმოიხარა მაკოცა და წელში გასწორდა. გვერდულად ვიჯექი და მის პროფილს ვუყურებდი, უბედნიერესი ვიყავი, ირაკლი იღიმოდა და მე ეს მიხაროდა. მანქანა ბართან შეაჩერა, ჩემს მხარეს მოუარა, ხელი გამომიწოდა და გადასვლაში დამეხმარა, მიკვირდა, ასეთ ირაკლის პირველად ვხედავდი. ბარში ხალხმრავლობა იყო, მეუცხოვა ეს გარემო, თავი უხერხულად ვიგრძენი, ირგვლივ სიგარეტის კვამლი და გამაყრუებელი მუსიკა ისმოდა, ჩემთვის უცნობი ბენდი, მთელი მონდომებით ცდილობდა მსოფლიო ჰიტების დაკვრას, თუმცა ვერ ვიტყვი რომ კარგად გამოსდიოდათ. ირაკლიმ სცენის წინ დამაყენა და სადღაც გავიდა, ორ წუთში სცენა ჩაბნელდა, სიჩუმე ჩამოწვა. გაოგნებული ვიდექი და ველოდი. მერე სცენიდან საოცრად ნაცნობი ჟღერადი ხმა გაისმა, ვიღაც მთელი მონდომებით მღეროდა ZAYN – PILLOWTALK-ს. მერე ვიგრძენი როგორ მომეხვია ვიღაც უკნიდან, ხელები მუცელზე შემომხვია და ცეკვაში ამიყოლია, არ შემშინებია, ჩემმა სხეულმა ირაკლის სიმხურვალე ზუსტად ამოიცნო, მთელი გრძნობით მივენდე, ავყევი. ეს იყო უბედნიერესი წუთები, მე მთლიანად განვიცდიდი მას და ის მე. დარბაზი ნელ-ნელა განათდა, ბოლოს სცენაზეც აინთო შუქი და გავშეშდი. გული ამიჩქარდა, მიკროფონთან ირაკლი იდგა და მღეროდა, დაბნეულობისგან გავშეშდი თვალები დავხუჭე და თავი გავაქნიე, მაგრამ ირაკლი ისევ სცენაზე იდგა და მღეროდა. გაოგნებისგან არ ვიცოდი მიმეხედა უკან თუ არა, ჩემზე შემოხვეულ ხელებს, ხელები მოვკიდე და მოვიშორე, მთელი სხეულით დაძაბულმა მივიხედე უკან და ირაკლის დანახვაზე ხველა ამიტყდა. ჩემ წინ იდგა, ღიმილიანი სახით და ეშმაკური თვალებით წარბებს ქვეშიდან მიყურებდა. ხან სცენაზე მდგარ ირაკლის ვუცქერდი, ხან ჩემ წინ ეშმაკურად მომღიმარს, ვგრძნობდი, რომ ცუდად ვხდებოდი, გული მიცემდა, თავბრუ მეხვეოდა, სუნთქვა მიჭირდა. ალბათ საშინლად გამოვიყურებოდი, რადგან ირაკლის მომენტალურად შეეცვალა გამომეტყველება და გარეთ გამიყვანა, მინდოდა წინააღმდეგობა გამეწია, მაგრამ გაუგებრიობისგან და მოულოდნელობისგან გაბრუებულს საუბრის თავიც არ მქონდა.
- კარგად ხარ? - მისმა სიტყვებმა რეალობაში დამაბრუნა, ის იყო, ირაკლი, მაგრამ აბა სცენაზე ვინ მღეროდა?
- შენ ის ხარ? თუ... - ერთი ნაბიჯით დავიხიე უკან და შორიდან ავათვალიერე, გაეცინა, თმები აიჩეჩა და ხელი მომკიდა.
- მე, მე ვარ. - ხელი წელზე შემომხვია და უკან მიმახედა, ჩვენკენ ირაკლის ორეული მოდიოდა. - გაიცანი, ჩემი ძმა, გიორგი. - გაოგნებულმა გვერდულად გავხედე.
- გამარჯობა, დადუნა. - ირაკლის ხმით მითხრა ირაკლის ორეულმა, გაოცებისგან ხმას არ ვიღებდი, ძმები ღიმილით მიცქერდნენ და ჩემს პასუხს ელოდნენ.
- გამარჯობა. - ამოვილუღლუღე და ხელი გავუწოდე. - მეგონა მესიზმრებოდა. - ჩემს გულუბრყვილობაზე სამივეს გაგვეცინა. ვუყურებდი ძმებს და ვხვდებოდი, მიუხედავად ფიზიკური მსგავსებისა, ისინი აბსოლიტურად განსხვავდებოდნენ ერთმანეთისგან. გიორგი ბევრად ლაღი ჩანდა, ვიდრე ირაკლი, უფრო მხიარული, ქარიზმატული.


გიორგი მალე დაგვემშვიდობა, წასვლამდე ძმას მხარზე მეგობრულად დაჰკრა ხელი და ლაღად გააგრძელა გზა.
- არ მჯერა, ტყუპისცალი გყოლია და მე როგორ არ ვიცოდი! - ვერაფრით ვმალავდი აღფრთოვანებას.
- შენ ბევრი რამ არ იცი, დადუნა. - საყვარლად გამიღიმა.
- არაფერიც, მე ყველაფერი ვიცი. - გავიჯგიმე გულმოსული.
- მოდი აქ, ნუ გარბიხარ. - მომეხვია და ჩემს თმაში ჩამალა ცხვირი. - აბა, რა იცი მითხარი.
- ყველაფერი.
- მაინც? - არ ცხრებოდა ირაკლი.
- თუნდაც ის, რომ არავინ გყვარებია. - თამამად ვუპასუხე, გაშეშდა, ხელი გამიშვა და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან.
- კიდევ? - ვხედავდი, როგორ უკანკალებდა ხელები, სანთებელის ანთებისას.
- გეშინია ამ გრძნობის, ფიქრობ, რომ შენამდე ვერ მოვა. - გავაგრძელე ჩუმად, სიტყვებს ფრთხილად ვარჩევდი. - ან მოვა და ვერ შეინარჩუნებ…