ბებოსთან ლაპარაკის დროს, გული ტირილით ვიჯერე,ემოციებისგან გამოვიფიტე, ბოლოს ტირილიც აღარ შემეძლო. ბებოს ძალიან ეძნებოდა, ამიტომ მოვატყუე რომ მეც მეძინებოდა და ოთახში ავედი. ჩემი ტელეფონი ავიღე და ყურსასმენები გავიკეთე,სიმღერებს ვუსმენდი მაგრამ არაფერი მესმოდა, მხოლოდ სანდროზე ვფიქრობდი. ბოლოს როგორც იქნა ჩამეძინა.
დილით ბებო მაღვიძებს :
-ელე, ადექი ბებიკო სანდრო მოვიდა. (ბებო)
-კაი ბები რა ნუ მატყუებ. მეძინება ცოტახანში ჩამოვალ რა(მე)
- მართლა გეუბნები (ბებო)
-მარლა? (მე)
ბებომ თავი დამიქნია, მეც უკანმოუხედავად გავიქეცი, არც კი დავკვირვებივარ რა მეცვა ეგრევე ქვევით ჩავირბინე. სანდრომ დამინახა თუარა მაშინვე ხარხარი ატეხა.
- ისევ პატარა ბავშვი ხაარ ამხელა გოგო რაა.. (სანდრო)
- რა გინდა მარტო პატარებს აცვიათ მარტორქებიანი "პიჟამოები"
-აქამდე ეგრე ვიცოდი (სანდრო) კაი, კაი გვეყოს, მანქანა გამოგიყვანე.
- 15 წუთი თუ დამელოდები გაგიყვან თუ მიდიხარ სადმე.
-არააა, არა იყოს ბაიასთან მივდივარ სალაპარაკოდ. (სანდრო)
- აა, კაი (მე), საღამოს გამოდით ჩემთან.
- აუცილებლად, კაი წავედი ეხა (სანდრო)
მითხრა მან, გადამკოცნა და წავიდა.
უკნიდან ბებო მიყურებდა:
-რამე მოხდა? (მე)
-არაა (ბებო)
-აბა ეგრე რატომ მიყურებ? (მე)
ბებომ ჩაიცინა და სამზარეულოში გავიდა. მეც ოთახში ავირბინე, შარვალი, ჩექმები, შავი მაიკა და ონდავ გრძელი ჟაკეტი ჩავიცვი. ჩემი ნივთები ავიღე და სკოლაში წავედი.
მთელი გაკვეთილები ისე გავიდა ხმა არ ამომიღია, მასწავლებლები მეკითხებოდნენ თუ კარგად ვიყავი, იმიტომ რომ ესეთი წყნარად ყოფნა არ მჩვევია, მაგრამ მათ რა იცოდნენ რომ ჩემს ფიქრებში მხოლოდ სანდრო იყო. ჩემი ცხოვრების სიყვარული.
გაკვეთილები დამიმთავრდა, ბავშვებს დავემშვიდობე და სკოლიდან გავედი. ჩემდა გასაოცრად, მანქანასთან სანდრო მელოდებოდა.
-ელეეეე (სანდრო)
-აქ რა გინდა? (მე)
-შენს სანახავად მოვედი.(სანდრო)
-ბაია რატო არ იყო? (მე)
-არ ვიცი, (სანდრო)მითხრა და ქვევით დაიხედა.
-ჩემთვის რამე უნდა გეთქვა? (მე)
-ხოო, იცი ესე სალაპარაკო თემაა არაა და სადმე დავსხდეთ. (სანდრო)
-კარგი ოღონდ ხუთზე სამოდელოზე უნდა წავიდე.
- ძალიან კარგი სამი საათი მაქვს დრო (სანდრო)
სანდრომ ერთერთ ბარში შემიყვანა. ორივემ ყავა შევუკვეთეთ. თავიდან უხერხული სიჩუმე იყო, სანდრო ნერვულობდა, თვალებში ვერ მიყურებდა, სულ ქვევით იხედებოდა, ამიტომ მე დავიწყე :
-იცი უკვე ნახევარი საათი გავიდა რაც ხმა არ მოგიღია (მე)
-კიდევ ერთი წუთით, სათქმელს ვალაგებ (სანდრო)
მეც გავჩუმდი და ყავა მოვსვი. ბოლოს სანდრომ დაიწყო :
-ვიცი რომ ღრმა ბავშვობიდან გიყვარვარ,ყველაფერი ვიცი,აქამდე რა ხდებოდა ჩემს თავს არ ვიცი, მაგრამ მეც მიყვარდი, ოღონდ მეგონა რომ როგორც და ისე, ვერასდროს ვიფიქრებდი რო როგორც გოგოს ისე შემოგხედავდი. ეხლა ისეთი შეცვლილ ხარ, გოგო კიარა ქალი ხარ, უმშვენიერესი ქალი,რესტორანში რაც მოხდა იმის მერე ჩემი გრძნობები შენს მიმართ გაიზარდა, ღმერთო რა სისულელეებს ვლაპარაკობ, ელენე მიყვარხარ, მთელი ჩემი არსებით მიყვარხარ, შენი ყველაფერი მიყვარს, შენი ღიმილი, შენი თაფლისფერი თვალები, შენი სიცილი, შენი ცრემლებიც მიყვარს, შენი თმის სურნელი, ღმერთო ძალიან მიყვარს....
-სანდრო (მე) გთხოვ გაჩერდი.მე ბაიას ამას ვერ გავუკეთებ.
-მე და ბაია დიდიხანია დავშორდით, სამ თვეზე მეტი იქნება. დღეს დილით ყველაფერი ვუთხარი, მას არც კი ვუყვარდი და არც მე მიყვარდა.
თავი ვეღარ შევიკავე და ტირილი ამიტყდა, ჩანთას დავტაცე ხელი და გარეთ გამოვედი, მანქანაში ჩავჯექი და კარები ჩავკეტე. სანდრო მანქანასთან მოვარდა:
-ელე,ჩემო ლამაზო გააღე კარები გთხოვ, ელენე, ეელე არ გაბედო მაქანის დაქოქვა, ელენეე.........
ტირილს ვერ ვიკავებდი, სანდროს შევხედე, მემუდარებოდა რომ არ წავსულიყავი მაგრამ არ შემეძლო, მანქანა დავქოქე და წავედი, მაგრამ შუა ტრასაზე დავატორმუზე.
-მას მე ვუყვარვარ. ვთქვი და ჩემი მანქანის კარები გაიღო.



-------------------------------------------------------------


ჩემო საზამთროს მურაბებო როგრო ხართ აბა? დღეს ერთი ამბავი მქონდა, ძალიან დავიღალე, რაღაც დავწერე, მაგრამ რა არ ვიცი, დიდი იმედი მაქვს მოგეწონებათ <3 <3 <3

სიყვარულით თქვენი FANGIRL