მათე
დილით ადრე ავდექი, ვივარჯიშე, მერე მოვემზადე და ლიზასაც ვეთამაშე.. სამსახურში წასვლას არ ვჩქარობდი, რადგან ოფისში მისვლა საერთოდაც არ იყო საჭირო, ინვესტორებს მშენობლობის ადგილზე უნდა შევხვედროდით.. ემილის დავურეკე და გავაფრთხილე.. გადავწყვიტე მასთან გამევლო და წამეყვანა.. ცალ-ცალკე სისულელე იყო მისვლა..
მანქანაში მოვთავსდი, დავძარი და ემილის გავუარე.. ისიც მზად დამხვდა, უკვე მობეზრებია მეტიჩარას კლასიკური სტილი.. მანქანაში ჩაჯდა და მისალმებაც არ მაცალა
- მისტერ უჟმურო, დღეს თქვენთან კინკლაობის ხასიათზე არ ვარ.. სხვა დროისთვის გადავდოთ.. - თითქოს რაღაც აწუხებდა.. არ ვიცი რატომ, მაგრამ აღარაფერი ვუთხარი.. ჩუმად მივუყვებოდით გზას, ნორმალური სიჩქარით, მაგრამ, როდესაც არაფერა ელი, მაშინ ხდება საშუნელებაც.. წინიდან მომავალი მანქანა შეგვეჯახა.. ყველაფერი უცებ გაშავდა, მაგრამ გონს მალე მოვედი.. ემისკენ გავიხედე, გონზე არ იყო ჯერ მოსული.. საავადმყოფოში უნდა წამეყვანა.. დრო არ იცდიდა, სწრაფად უნდა მემოქმედა.. აასწრაფოს დავურეკე, მაგრამ მათ მოავლას ვერ დაველოდე.. ემიკიანა ხელში ავიყვანე და საავადმყოფოშო წავიყვანე.. არც მე ვიყავი კარგად, საშინელ თავბრუსხვევას და ტკივილს ვგრძნობდი.. მაგრამ ძალიან ვნერვიულობდი.. არ მინდოდა ამ ბავშვს რამე მოსვლოდა.. ძლივს მივაღწიე საავადმყოფომდე.. ემილი წაიყვანეს.. არც მე დამტოვეს ისე, გასასინჯად წამიყვანეს.. ბევრი არაფრრი მჭირდა.. მცირე დაჟეჟილობები მქონდა.. გონება კი თავის დარტყმის გამო დავკარგე..
ემილის ველოდებოდი.. არ მინდოშა მის ოჯახს ენერვიულა, ამიტომ, მანამ არ მეტყოდნენ რა სჭირდა, არ ვაპირებდი დარეკვას.. რამდენიმე ხნის ლოდინის შემდრგ ექიმიც გამოჩნდა..
- სერიოზული ტრამვა არ აქვს.. მცირე დაჟეჟილობა და არანაირი მოტეხილობა.. როგორც ჩანს, ძალიან შეეშინდა.. ემოციური შოკი უფროა, ვიდრე ფიზიკური. გონზეც მალე მოვა.. მერე შედით მასთან..
- გმადლობთ, თქვენ რომ არა
- მე ჩემი საქმე შევასრულე - გამაწყვეტინა ექიმაა...
ინვესტორებს დავუკავშირდი და ვუთხარი, რომ შეხვედრა უნდა გადაგვედო.. ძალიან გაბრაზდნენ, მაგრამ სიტუაციაში გავარკვიე და პეობლემა არ შეგვქმნია.. მაეჭვებდა ავარია.. ის გამიზნულად წამოვიდა ჩვენკენ.. ნომრებიც კი არ ჰქონდა, ან ვერ შევნიშნე.. გონს რომ მოვედი უკვე აღარ იყო.. ეს განზრახ მომხდარ ავარიას გავს.. მე რომ არ მეჩქარა და არ მომესწრო ოდნავ გადასვლა, ალბათ დავოხოცებოდით.. ჩემს მეგობარ გამომძიებელს დავურეკე და შეხვედრა დავუთქვი.
ექიმმა მითხრა, რომ ემილი გონზე მოვიდა და მის სანახავად.შევედი.. ხელები ჰქონდა ბინტით გადახვეული და შუბლზეს პატარა ეჭწებოვანი ლენტი..
- როგორ ხარ? - ვკითხე და მასთან ახლოს დავჯექი..
- უკეთესადაც ვყოფილვარ.. - მითხრა შეშინებულმა.. ვერ ვხდები, ასე რატომ ეშინია... წამოდგომა აცადა და შევაჩერე ხელით.. როცა მივხვდი, მაინც წამოდგებოდა წამოვაყენე და ურგს უკან ბალიშები დავუდე..
- ემი, ვიცი უდროო კითხვაა, მაგრამ ავარიაზე რამე გახსოვს? გახსოვს ის მანქანა, ვინც დაგვეჯახა..
- მე არაფერს დავკვირვებულვარ.. მაეთლა.. არ ვიცი - უცებ ისევ რაღაცაძე ანერვიულდა..
- კარგი, კარგი.. მშვიდად, არაუშავს თუ არ გახსოვს.. ხო, მალე დემეტრე და მამაშენი მოვლენ..
- და ინვესტორები?
- არ იღელვო.. მოვაგვარე უკვე.. - გასვლას ვაპირებდი, როდესაც შემაჩერა
- მისტერ უჟმურო, თქვენ როგორ ხართ?
- კარგად, გმადლობ - ვუთხარი და გამოვედი..
მისი ოჯახის წევრები მალე მოვიდნენ.. ცოტა ხანს მასთან იყვნენ.. შემდეგ კი დემეტრე ჩემთან სალაპარაკოს მოვიდა..
- არ ვიცი დემეტრე, არ ვიცი.. ფაქტია, ჩვენი ბრალი არ იყო.. - ჯიბეებში ხელჩაწყობილი ვიდექი და სივრცეს ვუყურებდი.. - უცნაურია.. განზრახ დაგვეჯახა.. ვუსიგნალებდი.. გვერდზე გადავდიოდი, მაგრამ არ გაჩერებულა
- ვიცი, რომ უცნაურია, მაგრამ ისეთ დიდ კომპანიაშ, როგორიც ჩვენია, ბევრი მტერი ყავს.. ეს ამბავი ისე არ ჩაივლის.. - მხარზე ხელი მომარტყა.. - ამას გამოვიძიებთ.. მანამ კი ფრთხილად უნდა ვიყოთ.. მომისმინე, მე ყოველთვის ემისთან ერთად ვერ ვარ.. ახლა კი, როდესაც შენთან კონტრაქტი დადო, სანამ საქმეს არ დაასრულებს არ წავა, ასეთი ხასიათი აქვს.. იმაზე ფიქრიც არ მინდა, რომ შეიძლება, რაიმე შეემთხვეს...
- ნუ ღელავ - მისკენ შევბრუნდი და მეც მხარზე მივარტყი ხელი - მანამ ჩემთან იქნება, არაფერი მოუვა.. გპირდები, ვიზრუნებ ამაზე..
დემეტრეს მოვშორდი და საავადმყოგოს დერეფანს გავუყევი.. არ ვიცი ვის რა უნდოდა, მაგრამ ერთი ზუსტად ვიცი, ის ვიღაც ჩემი მტერია და არა ემილის,.. მე კი არ მინდა, ჩემ გამო ვინმე დაშავდეს.. განსაკუთრებით კი ემილი..
საღამოს სახლში დავბრუნდით.. ეს ავარია.. საეჭვოა.. დავიჯერო ისევ ის.. არა, არა, შეუძლებელია.. ცოტა ხანში ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა.. შეტყობინება დაფარული ნომრიდან- ''სხვა დროს, უბრალოდ აღარ გაგიმართლებს....
გაბრაზებულმა ტელეფონი კედელს გავუქანე.. ისევ ის, ისევ ტატო დაბრუნდა.. თავისი წვეტიანი აზრებით.. თავადაც არ ვიცი, რა უნდა.. ვერ გამიგია.. მე არავინ არ მყავს.. მთელი ცხოვრება მარტო.ვარ.. ის ჩემთან ერთად გაიძარდა.. როგორც ღვიძლი ძმა, ისე შევიყვარე.. მან კი რა გააკეთა.. ყველაფრის წართმევა მოისურვა.. მის გამო დამნაშავედ მთვლიდნენ.. ახლა კი ისევ გამოჩნდა...

ემი
მართალია, ავარიაში მოვყევი, მაგრამ არაფერი მომსვლია.. მათეს წყალობით დროულად მოვხვდი საავადმყოფოში.. საოცარია, მაგრამ.რამდენჯერაც მათე გამოჩნდა, იმდენჯერ შარს გადავეყარე და იმდენჯერვე მათემ მიშველა.. ავარიისას სერიოზულად არ დავშავდი, მაგრამ ძალიან შრმეშინდა.. მას მერე, რაც დედას დაემართა..
საღამოს სახლში დავბრუნდით.. დემემ ხელში ამიტაცა და ისე შემიყვანა..
- ავად არ ვარ დემე - ვუთხარი ღიმილით..
- სუსტად ხარ და ესეც საკმარისია - მითხრა და ლოყაზე მაკოცა..
- მსოფლიოში ყველაზე კარგი ძმა ხარ - მეც ვაკოცე მას და გავუღიმე..
შუაღამისას მობილურის ზარმა გამაღვიძა.. ავღელდი, ზარი გიორგისგან იყო..
- ხო გიო, მშვიდობაა? ცომ კარგად ხარ? რამე მოხდა? - მივაყარე ერთად..
- კი, მოხდა ბაჭიავ.. მე და ლილი დავქორწინდით და პირველს შენ გირეკავ ამის სათქმელად..
- დაქორწინდით? გიოო, მე იმდენი გეგმები მქონდა შენი ქორწილისთვის.. ახლა კი, ჰმ.. გილოცავ გიო.. ბედნიერებას გისურვებთ.. ორივე მიყვარხართ.. - გავუთიშე და გახარებულმა საწოლზე დავიწყე ხტუნაობა.. მერე მობილური.ავიღე და ანას დავურეკე..
- ემი, სულ შეიშალე? ამ დროს რომ მირეკავ რა უბედურებაა? - მძინარე ხმა მომესმა..
- ამ ამბავს რომ გაიგებ, უბრალოდ შოკში ჩავარდებიი - ვუკივლე მეც
- რა ამბავს, ხომ მშვიდობაა - შეშფოთებულმა იკითხა..
- მართლა არ იციი? ლილი და გიო დაქორწინდნენ.. ახლა.დამირეკეს..
- ვაააააა, რა მაგარიაა - მომესმა ანას ბედნიერი ხმა.. ალბათ ისიც საწოლზე ხტუნაობდა ჩემსავით.. მერე ცოტა კიდევ ვისაუბრეთ და ბედნიერად დაგვეძინა..
მეორე დღეს ადრე ავდექი.. მამა და დემე უკვე მაგიდასთან ისხდნენ..
- რა ხდება? - ვკითხე მათ, როდესაც მათ აღელვებულ სახეებს შევხედე
- დაჯექი მამა, რაღაც უნდა გითხრა - სცადა გაეღიმა..
- რა ხდება მამა? - მეც გავუღიმე
- შვილო, მე და დემეს იტალიაში წასვლა გვიწევს.. თუ ასე არ მოვიქცევით, შეუძლიათ გვიჩივლონ.. უნდა წავიდეთ - შეწუხებული ჩანდა მამა..
- ემი, არ შეგვიძლია, რომ დავრჩეთ, მაგრამ არც შენი დატოვება გვინდა..
- მეც კონტრაქტი მაქვს მათესთან.. ამ შეთანხმებას ვერ დავარღვევ.. - გამახსენდა კონტრაქტის ერთ-ერთი მუხლი, სადაც მითითებულია, რომ ის, ვინც პირველი დანებდება, იძულებული გახდება... რომ მეორეს ნებისმიერი, ხაზს ვუსვამ, ნებისმიერი.. ეეს კი.. - არაა, მე არ მოვდივარ..
- არც გთხოვთ ემი.. უბრალოდ მარტოს ვერ გტოვებთ.. ხომ გესმის არა..
- აბა რა უნდა ვქნათ დემე.. გიო და ლილი ახლა დაქორწინდნენ.. საერთოდ არ არიან ქალაქში.. ანას კი ვერ ვთხოვ, ისედაც ბევრი არიან და მე ზედმეტი ვიქნები.. - ხმას ავუწიე..
- ვიცით, ამიტომ სხვა გზა გამოვძებნეთ.. - მითხრა მამამ
- რა გზა?
- მათე გულედანთან იცხოვრებ, სულ რამდენიმე თვის საქმეა- მითხრა დემემ..
- მამა, რას ამბობთ.. მე? მისტერ უჟმურთან..რამდენიმე თვით თან..
- რაიმე საწინააღმდეგო გაქვს მის? - მომესნა უკნიდან მათეს ხმა და ადგილზე მივიყინე.. ის ახლოს მოვიდა- , თუ არ გინდა, არც ეგაა პრობლემა.. მაგრამ კონტრაქტის დარღვევ.. - სიტყვის დასრულება არ ვაცალე
-თანახმა ვარ მაა, რა პრობლემაა.. - ვცადე გაღიმება
- კარგი, აიღე ნივთები და წავიდეთ.. სამსახურის მერე ჩემთან წავალთ..- უფრო მიბრძანა.. მისკენ წავედი, გავუღიმე და ჩუმად ვკითხე
- მისტერ უჟმურო ოდესმე იღიმით? - ცალი წარბი ჰაერში ავწიე..
- მაშინ გავიღიმებ, როცა შეთანხმებას არ დაარღვევ..
- მისტერ უჟმუროო.. ისწავლეთ გაღიმება.. ცხოვრება ისედაც ხანმოკლეა.. - ირონიულად გავუღიმე და გზა განვაგრძე...- იდიოტი, უჟმურების გნსახიერება - ჩავილაპარაკე ჩემთვის, ვფიქღობ გაიგონა..
- პატარა, მეტიჩარა ბავშვი - თავი გაიქნია მათემ..
ნივთები მალე ავიღე.. მანქანაში მოვათავსრთ და წავედით..
საღამოს ჩემები აეროპორტში გავაცილე და მერე მათესთან ერთად დავბრუნდი უცხო სახლში..
- ემილი, დღეიდან ჩემი სტუმარი ხარ, ამიტომ ისე მოიქცევი, როგორც მე ჩავთვლი საჭიროდ .
- ვწუხვარ მისტერ უჟმურო..
- მათე დამიძახე - მომმართა მან
- სულ ერთია.. ჩვენს ქვეყანაში სტუმარი ღვთისაა, მას ისე არ ექცევიან, როგორც მონას.. მე არ ვაპირებ ჩემი ცხოვრების წესის შეცვლას - გავუღიმე და გავყევი..
ოთახში რომ შევედით ერთი ქალი შემოგვეგება,ბავშვით ხელში.. ლიზა ვიცანი.. მის ფოტოს დიდი ხანია ვინახავ..
- ეს ჩემი შვილია - მითხრა მან.. ამ ამბავმა იმოქმედა ჩემზე.. მე ვიცოდი, რომ ხოლი არ ჰყავდა..
- საყვარელია - მხოლოდ ეს ვუთხარი.. ბავშვს ვაკოცე და მოსამსახურეს ვთხოვე, ჩემი ოთახი ეჩვენებინა.. ყველაფერი მოვაწესრიგე და სააბაზანოში შევედი.. წყალი გადავივლე და დასაძინებლად წავედი.. მეუცხოვა გარემო.. თავს უხერხულად ვგრძნობდი.. ტელეფონს ხმა ჩავურთე, რომ ჩემი ძმის ზარი გავიგო.. დიდ ხანს ვიწრიალე და ძლივს დამეძინა.. ''ჩემი'' ოთახი მათეს ოთახის გვერდით აღმოჩნდა.. მათ ერთი დიდი ფანჯარა საზღვრავდა... ხვალიდან ყველაფერი ცოტა სხვანაირად იქნება..
დილა მართლა სხვანაირად დაიწყო.. წყალი გადავივლე და ჯერ კიდევ სველი სამზარეულოში ჩავედი.. შესული არ ვიყავი, როდესაც ფეხი გადამიბრუნდა, დავეცემოდი, რომ არა ვიღაცის ძლიერი მკლავები.. თვალი გავაყოლე და მათეს წავაწყდი.. სულ სხვანაირი იყო.. ასე, არაფორმალურ სტილში ძალიან მიმზიდველი იყო.
- ასე დიდ ხანს უნდა იყო? - წარბი აზიდა ზემოთ..
- თუ გამიშვებ აღაღ ვიქნები - ვანიშნე ხელებზე, რომლებსაც ძალიან მიჭერდა.. ნელ- ნელა შემიშვა ხელი და გავსწორდით.. მშვიდად ვისაუზმე და სამსახურში წასასვლელად მოვემზადე.. გზად ლიზაც ვნახე და ფუმფულა ლოყები დავუკოცნე..
ავღელდი, რადგან ჩემებს არ დაურეკავთ..
-მათე, ჩემებს არ დაურეკავთ.. ნეტავ რა ხდება..
- დამშვიდდი.. დარეკეს.. ახლა ვაპირებდი მეთქვა შენთვის.. მშვიდად ჩავიდნენ, ყველაფერი რიგზეა..
- თქვენ რატომ დაგირეკეს და არა მე..
- გირეკავდნენ, მაგრამ ვერ დაგიკავშირდნენ..
- კარგით - ცოტა გავნაწყენდი..
სამსახურში წავედით.. ანაც და სანდროც ვნახეთ..
- ემილი ამ საბუთებს გადახედე - მითხრა მათემ..
მთელი დღე საბუთების დათვალიერებას მოვუნდი.. უკვე თავბრუსხვევას ვგრძნობდი, მთელი დღე არაფერი მეჭამა, ჩემი ანემიისთვუს კი ეს კატასტროფა.. თავზე ხელები მოვიჭირე, მინდოდა ტკივილი და თავბრუსხვევა შემეჩერებინა.. ის ის იყო ავდექი, რომ საჭმელად წავსულიყავი, რომ მათე გამოჩნდა.. ხელში საჭმლის პაკეტი მომაწოდა..
- გმადლობ - გავუღიმე და გამოვართვი..
ისევ სამუშაოს შევუდექით.. შემდეგ ისევ სახლში დავბრუნდით.. სამსახირის გადამკიდე მეგობრებისთვია ვეღარ ვიცლი.. დასაძინებლად დავწექი, როდესაც ლიზას ტირილი შემომესმა.. გავედი და მისაღებში მათე იდგა, ბავშვით ხელში და მის გაჩუმებას ცდილობდა..
- რა სჭირს? - ვკითხე მას..
- არ ვიცი.. არც სიცხე აქვს, არც შია.. რა აღარ ვცადე..
- შეუძლება? - ვკითხე და ხელი გავუწოდე.. ბავშვი ავიყვანე და ჩავეხუტე.. პატარას მუცელი ჰქონდა შებერილი.. ალბათ ეს აწუხებდა.. აბასაზაში შევიყვანე და თბილ წყალში ჩავსვი.. ცოტა ხანში ამოვიყვანე და ჩავაცვი.. მის წამლებში შრბერილობის წამალიც აღმოვაჩინე და მივეცი..
ღამის პირველი საათი იყო, როდესაც დაძინება მოვახერხეთ.. პატარას მშვიდად ეძინა. მეორე დილით ადრე ავდეი და ლიზასთან გავედი.. მათეჩ იქ იყო..
- ხომ კარგადაა _ ვკითხე მას..
- კი, კარგადაა.. გმადლობ.. გუშინ მართლა დამეხმარო..
- არაფრის - გავუღიმე და გასვლა დავაპირე, როდესაც ისევ რაღაცას წამოვკარი ფეხი.. ისევ მათემ დამიჭირა..
- ნორმალურად იარე.. მე ყველგან ვერ ვიქნები, რომ ყოველთვის გიშველო..
- მე არ დამიძალებია, რომ გეშველა.. შეგიძლია ახლახაც გამიშვა - ვუთხარი და თვალი გავუსწორე.. მან კი უბრალოდ გამასწორა და ჩაილაპარაკა
- ბავშვი... - მეც გავედი და სამსახურისთვის მოვემზადე..

მათე
არ ვიცი, რა მემართება.. რა მომდის, როდესაც მას ვეხები,.მაგრამ რატომღაც, მხოლოდ მაშინ ვგრძნობ, რომ აქ, მარცხნივ მფეთქავი ორგანო ისევ გამაჩნია' მეირე მხრივ მეშინია.. არ მინდა ტატომ რამე დაუშავის.. ამას არ დავუშვებ..
სამსახურში ყველაფერი ნორმალურად იყო.. მხოლოდ ერთი.შეხვედრა გვქონდა.. იმ კომპანიის წარმომადგენლებთან, რომელთაგანაც მასალებს ვიღებთ.. ეს მნიშვნელოვანია..
შეხვედრაზე ემი უცნაურად იქცეოდა.. ბოლოს განაცცადა
- ჩვენ არ გვინდა თქვენთან თანამშრომლობა.. - ლამის გავაფრინეთ.. ეს ყველაზე ხარისხიანი მასალის მწარმოებელი კომპანიაა..
- რას ნიშნავს ეს ემა? - ვკითხე, როდესაც მარტო დავრჩით..
- ისინი რაღაცას აპირებენ გესმის? გავიგე, როგორ დარეკეს ვიღაცასთან და ასე უთხრეს, რომ ყველაგჭფრრი გეგმის მიხედვით მიდის..
- ეს არ ნიშნავს, რომ რამეს აშავებენ.. ეა სისულელეა.. რაიმე დამამტკიცებელი საბუთი გაქვს?
- არა, არ მაქვს..
- წადი მათ კომპანიაში და მოუბოდიშრ - ვთხოვე მას.. - ეს, მართლა მნიშვნელოვანია..
დიდი ხანი ვიკამათეთ, ბოლოს კი მაინც წავიდა.. დამიბარა, რომ ერთ საათში მოვა.. მაგრამ არ გამოჩნდა.. ვცადე დამერეკა, მაგრამ არ გავიდა.. ვერ ვუკავშირდებოდი და უკვე ძალიან ვღელავდი....




********
პირველ რიგში, ბოდიში დაგვიანებისთვის.. თავს ცუდად ვგრძნობდი და წერას ვერ ვახერხებდიი..

ველოდები თქვენს შეფასებებს.. იმედია მოგეწონებათ.. მაინტერესებს თქვენი აზრი.. შეცდომებისთვის ბოდიში