სექსუალური ბოსი!
VI თავი.
დაუღლელად იზომავდა კატერინა კაბებს, ნაირნაირებს, მაქმანებიანს უმაქმანოს, ამოჭრილ მკერდიანს სწორ მკერდიანს, მკლავიანს უმკლავოს და ყველა რაც კი ხელში მოხვდებოდა.
–არ მომწონს– ამბობს ნიას. კატერინას ქალთევზის ფორმის კაბა აცვია, მაქაქმენაბიანი, მკერდთან ღრმა ჭრილით– არ შეუძლება უფრო მდიდრული კაბა ნახოთ, მაქამებით, უმკლავო, მკერდს ქვემოდან გაშვებული?– კონსულტანთთან თხოვნით მიდის და დაღლილი იმასაც ვერ აცნობიერებს რომ ყელზე თითებ მოჭერილი მის წინ დგას.
–საცავში წამომყევი და ჩემთან ერთად მოძებნე– ხელკავს უყრის ქალბატონი ლილი ნიას და საცავისკენ მიჰყავს. დაღლილი ნია ბოლო ძალებს ირკებს, რომ გაძლიერდეს და შემართებით იწყებს კაბების თვალიერებას. ზუსთად ისეთ კაბას როგორიც უნდოდა.– ვიპოვე– გახარებული ყვირის და ლილისკენ კაბა მიაქვს.
–კარგი საყვარელო მიდი დაჯექი და ჩავაცმევ კატერინას ამას– უღიმის და მკლავზე ეფერება. ნია სავარძელში თვალებ მიხუჭული ზის და ელოდება, ფეხსაცმლის ხმაზე მაღლა იხედება და კატერინას უყურებს, რომელიც პრინცესასავით მოაბიჯებს, ამაღლებულ ადგილას დგება, ლილი მას ფატასაც უმაგრებს.
შოკირებული ხმასაც ვერ იღებს, პირშეხსნილი უყურებს. კაბა ზუსტად მისთვის არის შექმნილი, მკერდის ზომაც კი ზუსტად ემთხვევა.
–აბა რას ფიქრობ?– ნიასკენ ბრუნდება და როცა მას ასეთს ხედავს ჩუმად ხითხითებს.
–უბრალოდ საოცრებაა– ამბობს ნია– ეს რომ არ იყიდო შენს მეგობრობაზე ხელს ავიღებ– ამატებს სიცილით და მის გვერდით დგება. რამოდნიმე წამში ამჩნევს როგორ იწყებს ტირილს კატერინა, რაზეც ნიას ეცინება. ფრთხილად ეხვევა.
–ეს ისაა– ამბობს სიცილით და ცრემლებს იწმენდს– ეს ნამდვილად ის არის! ჩემი კაბაა– ამბობს თავდაჯერებული და სარკეში კიდევ ერთხელ ავლებთ თვალს მისთავს.
გახარებული ლილი გოგოებს ფრთხილად ეხვევა და ულოცავს შენაძენს. კაბას მალევე იხდის, შეფუთული კი სახლში მიაქვს, ფასზე დიდად ყურდღება არ გაუმახვილებიათ, ყველაფერს მაინც ეკე იხდიდა, ამიტომ თავს არ იზღუდავდა.
–საოცრება ხარ– იღიმის კაწინკა და უკეთ ეხვევა ნიას, რომელიც ცოტაც და ატირდება! ბედნიერების ცრემლები ცვივა, რაზეც კაწიკნასაც ეტირება და ორივე ერთად იწყებს ტირილს.
–ძალიან მიყვარხარ– ამბობს კაწინკა, ცრემლებს იშორებს და მანქანის მძღოლს უყურებს, როგორ ეცინება მათ საქციელზე.– ბატონო ნიკა ჩვენ დაგვცინიხართ?– ცრემლების წმენდით გადახედა მძღოლს.
–არა ჩამოკარგო– სერიოზულდება უცებ ბატონი ნიკა. ნია სახელის გაგონებისას კრთება, მაგრამ არ იმჩნევს. მანქანაში ჯდება და სავარძელში კომფორტულად თავსდება.
–აბა საით ქალბატონებო?– მანქანაში ჩაჯდომისას სარკით თვალს ავლებს გოგოებს და მათ პასუხს ელოდება.
–სახლში! ირაკლი სახლში არაა, არც ეკეა ამიტომ ცოტახნით მარტო ყოფნით დავტკბებით– ამბობს კატერინა და ჩუამდ მჯდომ ნიას უყურებს
–რა გჭირს შენ? რამოდენიმე კვირაა ვეღარ გცნობ
–არაფერი, გადაღლილი ვარ– მხოლოდ ამას ამბოლბს და ჩუამდ ოხრავს. უნდა ყველაფრის მოყოლა მაგრამ რაღაც აკავებს და თვითონაც არ იცი რა.
–შენსა და დამიანს შორის რა ხდება?– არ ეშვება კაწინკა.
–შევრიგდითა
–რა რაზე დაშორდით?
–დაკითხვაზე ვარ?– ჩურჩულით ეკითხება, როცა კაწინკას ხმა არ ესმის ხვდება რომ უხეშად გამოვუვიდა. თვალებს ახელს და კაწინკას ზურგს აკვირდება. მისკენ იხრება და უკნიდან ეხუტება– ბოდიში რა... უბრალოდ დაღლილი ვარ, სხვა დროს ვისაუბროთ კარგი?
–ხო ხო კარგი!– ბუზღუნით ამბოლბს და მაინც ეხვევა ნიას.
სახლთან მისვლამდე ნიას ყველაფერს ხარშავს, ფიქრობს დღევანდელ დღეზე და დამაინზე. თითქამის ორი კვირა ისე გავიდა რომ წესივრად არ უსაუბრიათ, დღეს კი მათ შორის ყველაფერი დასრულდებლოდა, მაგრამ დამიანმა არ მისცა დასრულებულიყო ის რაც მათ შორის იყო, მაგრამ კედელი მათშორის ხომ მანვე ამოაშენა?
არ იცის რა იფიქროს, რა გააკეთოს და როგორ მოიქცეს, მაგრამ იცის ერთი! უნდა მასთან იყოს, უნდა მისი რომ იყოს.
–დაძინებამდე ვსვავთ– ხამამღლა აცხადებს კაწინკა როცა მანქანიდან გადადის– კაბას შევინახავ, მანამდე მოეწყვე შენ, ოღონდ არ ჩამოგეძინოს.– სიცილით აფრთხილებს და სახლში შესვლისას მეორე სართულისკენ მიდის, კაბას ინახავს და კიბეებზე სიმღერით ეშვება.
–აბა ნია, მზად ხარ წინააღმდეგობა გაუწიო მაღლაკელიძეების რძალს?
–შენ მე მაგას მეუბნები მაღლაკელიძეების რძალი, მომავალ მაღლაკელიძეების რძალს?– სიცილით ეკითხება და თვითონვე უკვირს ეს რამ მათქმევინაო. ჯერ მხოლოდ რამოდენიმე საათია რაც შერიგდნენ და უკვე რძალია.
–ვნახოთ ვინ აჯობებს. არაყი თუ ღვინო?
–ვოდკა ბეიბე– ამბობს სიცილით ნია და ხასიათზე მოდის, დაღლილობა კი სულ ავიწყდება.
1...2...3...10...13– ჭიქას ჭიქაზე ცლიან და არცერთი აპირებს დანებებას. დალევას მიჩვეულები არიან, მაშინ როცა რუსეთში ერთად სწავლოდნენ ხშირად იყო ისეთი მომენტი როცა სწავლსისგან დასტრესილები სმაში აკლავდნენ დაღლას.
ბევრჯერ დამთვრალან ისე რომ სულაც დავიწყებიათ ყველაფერი, მაგრამ რუსეთში ეს მოსული პონტი იყო? ან მერე რა თუ დალევენ? გამოთვრებიან და პრობლემებს დაივიწყებენ? ამით ხომ არაფერი შავდება.
–მეთხუთმეტე ჭიქაა შენ კი ისევ ისე გამოიყურები, რაღაცას მატყუება– ამბობს სიცილით კატერინა და გაორებულ ნიას თითს უქნევს. ნიას მის საქციელზე გულიანად ეცინება, სიცილი სლოინში გადასდის როცა ხედავს როგორ ვარდება კატერინა იატაკზე.
მეგობარს თავზე ადგება და დასცინის, მაგრამ ნიას კატერინას მოქნეულ ფეხს ვერ იშორდებს და ისიც მის სიტუაციაში ხვდება იატაკზე გაწოლილია. ორივე ბოლო ხმაზეც იცინიან.
ცრემლების წმენდით დგებიან და ჭიქებისკენ მიდიან
–აპ აპ აპ დადე უკან– სახლში ეკეს ხმა ისმის და მალევე მათ წინ ჩნდება. ჭიქას ორივეს ართმევს და მაგიდაზე აბრუნებს– რას გავს თქვენი საქციელი?– ცდილობს გაუბრაზდეს ორივეს, მაგრამ როცა ამჩნევს კატერინას, რომელიც ბარბაცით მიდის მისკენ იცინის.
–ჩემი ბიჭიც მოსულაა
–ქმარს მთვრალი უნდა ხვდებოდე?– ეკითხება გაბრაზებული.
–სიძეს... ჯერ სიძე ხარ ბატონო ერეკლე. სიიიძეე– ამბობს ნია და არყით სავსე ჭიქას ცლის.– ესეც ასე ქალბატონო კაწ გაჯობეთ. ვსო ახლა ვი სვე ნებთ– სლოკინ სლოკინით ამბობს, რაზეც თვითონვე ეცინება.
ეკე ორივეს ძლიერად ხვევს ხელს და მეორე სართულისკენ მიჰყავს. ჯერ ნია შეყავს დამიანის ოთახშია, შემდეგ კი ცოლთან ბრუნდება.
კარგად შემთვრალი ნია სააბაზანოში შედის და სახეზე ცივ წყალს ისხმს, რომელიც ცოტათი, სულ ცოტათი აფხიზლებს. სააბაზანოდან გამოსული დამიანის გარდერობს ხსნის და პირდაპი ცხვირით ეშვება მაისურებში და შარვლებში. ლაკოსტას სურნელს ისუნთქავს და ინაბება, ეს ხომ მისი საყავრელი სურნელია.
ფრთხილად ეხება მის ტანსაცმელს და ეფერება, ისე თითქოს ფაიფურის ძვირიანი ნივთი იყოს. მაგრამ ჰო ეს მისთვის სწორედაც რომ ფაიფურის ძვირიანი ნივთებია. რადგან მათ დამიანის სუნი ასდის და ეს ნივთები დამიანს ახსენებს.
ერთერთ ზედას ხელში იღებს და საწოლისკენ მიდის. კაბას და პერანგს ერთიხელისმოსმით იშორებს, რასაც ბიუსჰალტერსაც აყოლებს, დამიანის მაისურს იცმევს და მის სურნელს კიდევ ერთხელ ისუნთქავს. საწოლზე სწორედ იმ მხარეს წვება საითაც დამიანი წევს, მის ბალიშს იხუტებს და ტკბილ სურნელთან ერთად სიზმრების სამყაროში ეშვება.
დამიანი კი ამ დროს ერთერთ კლუბის ბრთან ზის. გაცეცხლებულამა არც კი იცის რა ქნასა. გეგმა რომელიც დასახა თითქმის ბოლომდე იყო მიყვანილი, მაგრამ ხელი ირაკლიმ შეუშალა რაც ძალიან აცოფებს.
გეგმას ბოლომდე მაინს მიიყვანს, მაგრამ ეს რამოდენიმე თვეს გასატანს, რაც იმას ნიშნავს რომ კიდევ რამოდენიმე თვე მოუწევს ირაკლისთან და ეკესთან ცხოვრება.
–ჯანდაბა–იღრინება და კიდევ ერთ ტეკილას სვამს. ბრაზს სასმელში ახრჩობს, სახლში მისვლა კი არ უნდა, მაგრამ რომ იცოდეს საწოლში ვინ ელოდება სულ ცხვირ–პირის მტვრევით წავიდოდა სახლსიკენ.
მის გვერდით მჯდომ გოგოს თვალს ავლებს და შემფასებულური მზერით უყურებს, ფიქრებში კი ნიას ადარებს. ხვდება რომ ეს გოგო ნიას სილამაზემდე ვერასდროს მივა, როგორც სულიერად ისე გარეგნულად. ნია ხომ მისთვის ღვთაებაა!
ნია...ნია...ნია მხოლოდ ეს სახელი უტრიალებს გონებაში, მხოლოდ მისი სურვილი კლავს ახლა, უნდა მისი ხელები მის წელსგაარშემო იგრძნოს, მისი ტუჩები ტუჩებზე, მზერა კი მხოლოდ მისკენ იყოს მიმართული.
ფიქრებს ტელეფონის ხმა უფანტავს, დაჰყურებს და ფიქრობს უპასუხოს თუ არა, მაგრამ ბლოლოს მაინც პასუხობს, ძმაა და ძაანაც რომ არ უნდოდეს მაინც ღელავს მასზე.
–სად ჯანდაბაში ხარ?– ტელეფონში ეკეს ღრიალის ხმა ისმის. დამიანს კი მის ხმაზე ეცინება
–იქ სადაც შენ არასდროს ყოფილხარ– ამბობს სიცილით და კიდევ ერთ ტეკილის ჭიქას ცლის.
–სმას შეეშვი და სახლში მოდი, ნია გელოდება– ბოლო სიტყვებს ამატებს და ხვდება რომ გამოსავალი იპოვა.
დამიანს გული ძალიან უჩქარდება და ისე ეღიმება, რომ ცოტაცაა და ტუჩები შუაზე გადაეხსნება. მისი სახელის გაგონებაც კი ბედნიერებს და ავიწყებს ყველაფერს.
კლუბიდან სწრაფად გამოდის და მანქანაში ჯდება, ღვედის შეკვრის პარალელურად მანქანას ძრავს და გზაზე გაყავს. სიჩქარეს თანდათან უმატებს, უანდა ისევ ნახოს, ჩაეხუტოს და მისი სურნელი იგრძნოს.
სახლში ლამის სირბილით შედის, ეკეს და ირაკლის აიგნორებს და კიბეებზე არბის, მისი ოთახის კარს ხსნის თუ არა ხედავს ნაის, რომლის თმაც მთელ საწოლზეა მოფენილი.
მის ბალიშზე ჩაჭიდებულს ისე ღრმად ძინავს რომ არც ანთებული შუქი არ უშლის ხელს, ბალიშს ძლიერად იხუთებს და ძილს უშფოთველად აგრძელებს.
მხოლოდ შუბლზე კოცნის და ოთახს ტოვებს, შუქს აქრობს რომ უფრო ტკბილად დაეძინოს. კიბეებზე ჩარბის და სამზარეულოსკენ მიდის, მაგრამ ეკეს ხმა აჩერებს
–მაინც ვერ ვხვდები რას გეგმავა
–რა?– გაკვივრებული უყურებს. ცდილობს გაღიზიანება დაფაროს და არ შეიმჩნიოს ის რომ თითქმის გამოიჭირეს.
–რაღაც გაქვს ჩაფიქრებული, აქ ტყუილად არ დაბრუნდებოდი– ჩაფიქრებული ამბობს ეკე
–აქ თქვენი თხოვნით დავბრუნდი და რა გეგმაზე მელაპარაკებით?– ოსტატურად ბრაზდება და ხელებს იქნევს.– თუ ასე გაღიზიანებთ შეგიძლია თქვათ და წავალ, არ არის პრობლემა თქვენ უბრალოდ თქვით
–როდის იყო შენი აქ ყოფნით ვღზიანედებოდი? ეს შენ ხარ ის ვინც ჩვენით ღიზიანდება– საუბარში ირაკლიც ერთვება.
–ჰაჰ– ჩაიცინა დამიამა– ზუსტადაც რომ ღიზიანდებოდით, დაბადებიდან ვერ მიტანთ, მხოლოდ იმიტომ რომ დედა ჩემს მშობიარობას გადაყვა. ჯანდაბა გასაგებია რომ ჩემგამო დაიღუპა, არ შეიძლება ეს ყოველთვის არ შემახსენოთ?– ღრიალებს ისე რომ არაფერს ითვალისწინებს.
სამივე მამაკაცს თვალზე ცრემლი ადგება ამ სიტყვების მოსმენისას, ყველას გონებაში მხოლოდ ერთი ადამიანი უტრიალებს. ნინია. ეკეს და დამიანის დედა, ირაკლის კი სანაქებლო ცოლი.
–ვიცი რომ ჩემი ბრალია მისი სიკვდილი. მაგრამ რატომ არ ფიქრობთ რომ ეს ფააქტი მეც მტკენს? დედისგარეშე გავიზარდე, თქვენ კი ისე იყავით ამ ფაქტით გაღიზიანებულები რომ სულ არ მაქცევდით ყურადღებას, როდის მექცეოდი ისე როგორც ერეკლეს? როდის იჩენდი ჩემს მიმართ მამობრივ სითბოს? როდის? გაიხსენე და მითხარი როდის გიფიქრია ჩემზე? ყველა თავისთავზე ფიქრობს და ჩემგან ნუ გიკვირთ ის რომ თქვენგან შორს ვარ და თქვენ ზიზღიან თვალებს თავს ვარიდებ!
თითქოს ამდენი ხნის სათქმელს ერთად მოლუყარა თავი და ყველაფერია ამოანთხია მათ წინა, დანახა მისი ტკივილიც და მიახვედრა რომ მასაც აქვს გული! რომ მასც უყვარს ვიღაც.
სიჩუმე ისადგურებს, არავინ იღებს ხმას.
–აი თქვენი პრობლემაც. ისევ ჩუმად ხართ– ხელების ქნევით გადს ოთახიდან და კიბეებზე არბის, სახელოებით ცრემლებს იშრობს და მისი ოთახის კარს აღებს, საწოლზე გაწოლილ ნიას მის სხეულზე იხუტებს და ცდილობს დამშვიდდეს.
ნიას სურნელს ისუნთქვს. მის თმებს ეფერება, მისი სიხალოვე ამშვიდებს. გული უჩერდება როცა ნიას მკლავებს წელზე გრძნობს.
–კარგად ხარ?– მხოლოდ ამას ეკითხება ნია და მის კისერში თავს დებს.
–კი, კარგად ვარ და ყველფერი კარგადაა, შენც ჩემთან ხარ.
–სულ შენთან ვიქნები– ამბობს ჩურჩულით ნია და ყელში კოცნის.
............
ვიცი რომ პატარაა და შეიძლება შეცდომებით სავსეა(გადახედვას ვერ ვასწრებ), მაგრამ დროის უქონლობის გამო ვერ ვახერხებ დიდის დაწერას! და ისიც არ ვიცი ხვალ დავწერ თუ არა