კიდევ ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდა.
პალატაში ექიმი შემოვიდა ანალიზების პასუხის გასაცნობად.
-ყველაფერი წესრიგშია სრულიად გამოჯამრთელდით გილოცავთ ახლა საბუთებს გავამზადებ და გაგწერთ-ექიმი
-მადლობა ექიმო-მე
ეს ვუთხარი და პალატიდან გავიდა. მისი გასვლიდან ცოტახანში კარი იღება და ბებო და ტასო შემოდიან პალატაში.
-როგორ ხარ?-ტასო (ჩემთან მოდის და მეხუტება, იგივეს იმეორებს ბებოც)
-კარგად მშვენიერი ანალიზებია, ეხლა საბუთემს გაამზადებენ და გამწერენ.-მე
-ვიცით ბებიკო ეხლა ვნახეთ ექიმი-ბებო
-სულ ცოტახანი და ისევ ერთად ვიქნებით-ტასო
პალატაში ექთანი შემოდის და მეუბნება...
-შეგიძლიათ წახვიდეთ საბუთები მზადაა.-ექთანი ( გვიღიმის და გადის პალატიდან)
-კარგით ეხლა დამეხმარეთ მოვემზადო-მე
უცბად გავემზადე და საავადმყოფო დავტოვეთ. იქვე მანქანა გველოდებოდა შიგ ჩავჯექით და წავედით. პირდაპირ ჩემი მშობლების საფლავისკენ.
მანქანიდან გადავდიოდი, როცა შემაჩერეს.
-მეც შენთან ერთად მოვდივარ-ტასო (ეს მითხრა და ფეხი გადმოდგა მანქანიდან)
-არა მარტო მინდა წასვლა-მე
-თავი დაანებე ტასო, არსებობს მომენტები, რომელთაც მარტო უნდა გავუმკლავდეთ.-ბებო

მივდიოდი და ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი, რომ ისინი აღარ იყვნენ , ტირილი მინდოდა მაგრამ ვერ ვტიროდი. ბოღმა მახრჩობდა ჩემი უსუსურობის გამო. თვალწინ გამირბოდა ჩვენი ერთად გატარებული ბედნიერი დღეები, როგორ ვპარავდით დედიკოს მე და მამა შოკოლადებს, როგორ დავდიოდით ერთად გასართობად. (ამ ფიქრებში მყოფი მივუახლოვდი მათ)ჩემო დედიკო მამი მითხარით სად არის გამოსავალი მითხარით რა ვქნა, როგორ მოვიქცე, თქვენს გარეშე, როგორ ვიცხოვრო, სად არის გზა, სად დამანახეთ. უკვე ვყვიროდი ვხვდებოდი მაგრამ გაჩერება არ შემეძლო. ვიცი, ვიცი და ვხვდები, რომ ეს უბედური შემთხვევა არ ყოფილა, ამიტომ ვფიცავ თქვენს სულს, ვფიცავ ჩვენ ბედნიერ დღეებს, რომ შურს ვიძიებ, სიკვდილს ვანატრებინებ თითოეულ მათგანს ვინც ოდნავ მაინც არის გარეული ამ საქმეში, მაგრამ სიკვდილსაც არ ვაღირსებ. ძალიან მიყვარხართ, ვიცოცხლებ იმისთვის, რომ გაცოცხლოთ.
ეს ვუთხარი ბოლოჯერ შევავლე თვალი მათ საფლავს, რადგან ბოლო რამოდენიმე წელი ალბათ ვეღარც ვნახავდი.შემოვბრუნდი და წავედი მომავლისკენ, რომელიც ბუნდოვანია.
მანქანასთან მივედი და ვთხოვე, რომ წავსულიყავით.
-წავიდეთ სახლში-მე
-აილინ იქნებ სჯობდეს ჯერ ჩემთან წავსულიყავით-ტასო
-არა რატომ ? (ვეკითხები მათი საქციელით გაკვირვებული)
-ტასო მართალია ბებო-მერო
-რატომ ამიხსენით რომელიმემ-მე (გაურკვევლობაში მყოფმა არ ვიცი რა გავაკეთო)
როდესაც ბებომ რაღაცის თქმა დააპირა ტასომ შეაჩერა. ჩემი ნერვები კი უკვე პიკზე იყო.
-მე გეტყვი -ტასო
-გისმენ!!!-მე
ერთი ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო.
-თქვენი სახლი თქვენი აღარააა-ტასო დაბნეულობისგან აღარ იცოდა რას ამბობდა.
-ვერაფერი ვერ გავიგე ნორმალურად ამიხსენით-მე( ახალა უკვე ბებო ცდილობდა აეხსნა რა ხდებოდა)
-მოკლედ ეს ავარია შემთხვევითი არ ყოფილა (ვხედავდი როგორ ნერვიულობდა და თვალებში ცრემლი უდგებოდა მაგრამ არ ვაჩერებდი, რადგან გაურკვევლობა მანადგურებდა) ეს მოუწყეს შენს მშობლებს, რათა შემდეგ თქვენი ქონება თავისუფლად ჩაეგდოთ ხელში.-მერი (ამის მოსმენისას სახე გამიშეშდა)
-ვიცოდი რომ არ ყოფილა ავარია შემთხვევითი მაგრამ მაინც მძიმე იყო იმის მოსმენა, რომ ის ნაბიწვრები დაუსჯელებიმ დადიოდნენ უფრო მეტიც მამაჩემის ქონებას ეუფლებოდნენ.
სისხლი ძარღვებში აღარ მეტეოდა, მიდნოდა მომეკლა შიშველი ხელებიტ დამეხრჩო ყველა ვინც ასე მოექცა ჩემს მშობლებს, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ თუ არ შევიცვლებოდი და არ ვისწავლიდი თავის დაცვას მათ ვერაფერს დავაკლებდი. ამიტომ გადავწყვიტე აქედან წავსულიყავი!!! უკვე ტასოს სახლში ვიყავით, როდესაც ჩემი გადაწყვეტილება გავაცანი. მისაღებში შევედით დივანზე დავსხედით და ლაპარაკი დავიწყე...
-აქედან უნდა წავიდეთ-მე სივრცეზე თვალ გაშტერებული ვსაუბრობ
-ხო მივდივართ სვანეთში-მერო
-არა ბებო საქართველოდან უნდა წავიდეთ და სანამ საკმარისად ძლიერი არ ვიქნები, რომ ჩემი მშობლების მკვლელებს გავუსწორდე მანამდე არ დავბრუნდებით-მე (ჩემი გადაწყვეტილებით გაოგნებულები მიყურებდნენ, მაგრამ იცოდნენ, რომ აზრს არ შევიცვლიდი)
-კარგი წავიდეთ-ტასო (ბებო ჯერ კიდევ ვერ მოსულიყო გონს)
-ბრიტანეთში-მე
-როდის მივფრინავთ-ტასო
-ხვალვე-მე
-კი მაგრამ სახლის გაყიდვას ვერ მოვასწრებთ-მერო
-და სახლი რატომ უნდა გავყიდოთ?-მე ვკითხე გაკვირვებულმა
-კი მაგრამ ფული არ გვჭირდება, რომ გავფრინდეთ?-მერო
-მე მაქვს ანგარიშზე და გვეყოფა ხოლო, რაც შეეხება სახლს ჩვენთან იცხოვრებთ -ტასო
-არა მამამს ყოველი შემთხვევისთვის ფული ერთერთ ბანკში ყოველ თვიურად შეჰქონდა გარკვეული თანხა და მისგან ვიცი, რომ საკმაოდ დიდი ტანხა დაგროვდა. დრესვე წავალ იქ და გამოვიტან. ტას შენ მანამდე ბილეთები დაჯავშნე დიდლის რეისზე, ბებო შენ კი გთხოვ გაემზადო.
-კარგი შვილო ახლავე-მერო
ცრემლ ჩამდგარი თვალებით მიყურებდა ვიცი უჭირდა აქედან წასვლა მაგრამ იმდენად ეგოისტი ვიყავი ვერ დავტოვებდი მას აქ!!!
გარეთ გამოვედი ვათვარიელებდი უკვე მრავალჯერ ნანახ და საყვარელ ქუჩებს და მიუხედავად ყველაფრისა გული მწყდებოდა, რომ აქედან მივდიოდი, მაგრამ აუცილებლად დავბრუნდებოდი სამართლიანობის აღსადგენად და ჩემი საკუთრების დასაბრუნებლად.!!!
ფიქრებში გართულმა მივაღწიე კიდევაც ბანკამდე და ფულის ასდაღებად შევედი.
-გამარჯობათ რით შემიძლია დაგეხმაროთ?- თავაზიანად მომმართა ბანკის თანამშრომელმა
-ფულის გასატანად მოვედი-მე
-ვის სახელზეა შენატანი მითხარით!!-
-აილინ ყიფიანზე- მე გაფაციცებით ვაკვირდები მას!!!
-აააააა კარგით და კოდი მითხარით, რომ შევიყვანო!!!
უცბად ცოტა დავიბენი გონებაში დავიწყე კოდების მოძებნა მაგრამ ვერაფერს ვიხსენებდი, ბოლოს კი გონება გამინათდა და გამახსენდა მამა რასაც მთელი ბავშობა მიმეორებდა, განსაკუთრებით ბოლო პერიოდში
- სულ ორი სიტყვაა „არასოდეს დანებდე“
-დიახ სწორია-თანამშრომელი მითხრა მან და საბუთების მოწესრიგება დაიწყო. შემდეგ კი ჩემი კუთვნილი თანხა გამომიწოდა, რაც დაახლოებით ერთ მილიონს აშშ დოლარს შეადგენდა.
ჩემი კუთვნილი თანხა ავიღე და სახლში წავედი.
იქ მისულს დილისტვის ყველაფერი მზად დამხვდა.
-კარგი წავედი მე დავიძინებ-მე
-ჯერ რამე გეჭამა ბებიკო- მერო
-არ მინდა ბე- მივედი და მაგრად ჩავეხუტე შემდეგ ტასოს მივუბრუნდი
-ტას .......
-ჰოუუუუ... მისსაქციელზე გამეცინა გამოტენილი პირით, რომ მელაპარაკებოდა
-ბევრი არ ჭამო თორემ გასუქდები მივედი და ლოყებზე მოვეფერე არადა სულ არ სუქდებოდა რამდენიც არ უნდა ეჭამა. ძალიან ლამაზია, მაღალი ასე 1.75, გამხდარი, ქერა თმით და ნაცრისფერი თვალებით, მისგან განსხვავებით მე კუპრივით შავი თმა და თვალები მაქვს 1.68 სიმაღლეში არც გამხდარი არც მსუქანი.
ამის თქმაზე თვალებ დაჭყეტილი მიყურებდა რაზეც მივედი და მაგრად ვაკოცე. ძალიან მიყვარს ეს ადამიანი ჩემი სულის ნაწილია.
-კაით აბა წავედი მე უნდა დავიძინო.
კიბეებისკენ დავიძარი და ერთ-ერთ ოთახში შევედი დავწექი და დაღლილს მალევე ჩამეძინა....


გამარჯობათ ჩემო ძვირფასებო მაინტერესებს თქვენი აზრი მოვლენებთან დაკავშირებით დავაჩქარო თუ წავიყვანო ისე, როგორც მიმყავს? და რამეს ხომ არ მირჩევთ რა შევცვალო!!!