ბიჭებმა გოგონები სახლში მიაცილეს და შემდეგ სანდრომ გაბრიელო სახლში წაიყვანა..
მარიამი მივიდა და ოთახში სამეცადინოდ შევიდა.
-დაიკო შეიძლება?
-მოდი, დამი-გაუღიმა ძმას.
-აბა რას შვრები?
-რავი, აბა.. - დახედა წიგნებს,- შრნ რას შვრები ინსტიტუტში?
-რავი, ახალი გოგო გადმოვიდა.
-მე ახალი დაქალი მყავს. რა ქვია? ჰა მიგეწონა? -სიცილით გაჰკრა მხარი ძმას.
-ლილა ჰქვია.. ჰო საყვარელია..
-ჩემს დაქალსაც ლილა ჰქვია- ღიმილით თქვა..- ისიც შენხელაა -ალმაცერად გგახედა.
-ფოტო მაჩვენე აბა -ღიმილით უთხრა.
-აი შეხედე - ტელეფონი აჩვენა.
-ეგაა -ღიმილით თქვა.
-ვუჰუ, რა მაგარია.. Uფფ რა კარგი რძალი მეყოლება-ლოგინზე ხტუნაობა დაიწყო.
-ჰეჰე, დაიკო ბევრს ოცნებობ.
-ის შენ ნაშებს არ ჰგავს,-თითი ასწია ჰაერში.
-ვიცი მარიამ ვიცი.
-დამიკო დამი დამიანე დამიკო -ღუტუნი დაუწყო.
-ჰაჰა კარგი გაჩერდი დავიღალე -იცინოდა ბოლოს მარიამი დაიჭირა და მას დაუწყო ღუტუნი. ბოლოს ორივე დაღლილი მიესვენა საწოლზე.
-შეძლება?-კარში ადელაიდა შემოვიდა.
-მოდი სიხარულო. - დამიანემ ხელში აიყვანა..-აბა რა ხდება?
-მე და გაბრიელი შევრიგდით.. დღეს გაბრიელმა და სანდრომ მოგვაცილა სახლამდე.
-სანდრო ვინაა? -წარბაწეულმა გახედა მარიამს.
-რავი მე, გაბროს მამის ძმაკაციო.. - თვალები დახუჭა.
-კარგი.. -წავედი ახლა მე ბიჭებთან ჭკვიანად იყავით.
-მერე კლუბში უნდა წავიდე მე - მიაძახა ძმას.
-მოკლე კაბა არ ჩაიცვა თორემ არ წახვალ.
-კარგი ჰო.. - წამოდგადა და დაიკოს გახედა -ადელი აბა რა ვქნათ?
-ვიმეცადინოთ..
-კარგი შემოიტანე ჩანთა.
ერთად იმეცადინეს ბოლოს მარიამმა მომზადება დაიწყო, ადელაიდა ძიძას ჩააბარა და გავიდა. ლილას შეხვდა და ერთად წავიდნენ..
-როგორ ხარ ლილ?
-კარგად სიხარულო შენ?-გაუღიმა და გადაკიცნა.
-უფ, რავი დავიღალე, რა.
-მალე დამთავრდება სკოლა და დაისვენებ-სიცილით უთხრა და კლუბში შევიდნენ.. მაგიდას მიუსხდნენ და საუბარი დაიწყეს..
-ახალ ინსტიტუტში გადავედი.. -ღიმილით თქვა ლილამ.
-ჰო ვიცი -კისკისით თქვა მარიამმა.
-საიდან?- გაკვირვებულმა გახედა.
-ჩემი ძმაც იქაა -ისევ კისკისებდა.
-მოიცა ის საყვარ.. ისა, დამიანე შენი ძმა? -გაკვირვებულმა კითხა.
- ჰოჰო -ღიმილით დაუქნია თავი..-გევასა ცუნცულ? -სიცილით ჰკითხა
-საყვარელია-ლოყებაწითლებულმა თქვა.
-ნუ გეშინია არ ვეტყვი. - უცებ ხმაური მოესმათ და შემოსასვლელისკენ გაიხედეს ბიჭები შემოლაგდნენ, ზოგი უცნობი, ზოგიც - დამიანეს ძმაკაცი და თვითონ დამიანეც..
-ვა, მარიამ.. რა პატივია - ყველაზე პოზიტიური მივიდა და ხელზე აკოცა..
-ლუკჩო, ისევ ისეთი ცანცარა ხარ.. - გაუცინა და ლილას გახედა - ბავშვებო ეს ლილაა.
-სასიამოვნოა - ყველამ ერთხმად წამოიძახეს.. გაცნობის ცერემონია დამთავრდა და ყველა მაგიდას მიუსხდა, ზოგი რაზე საუბრობდა, ზოგი - რაზე.
-მე უნდა წავიდე, - ლილას საყვარელი ხმა გაისმა..
-გაგიყვანენ - მარიამმა თქვა.
-მე გაგიყვან - დამიანე წამოდგა.
-არა იყოს, წავალ ჩემით, - მორცხვად თქვა.
-პროტესტის გარეშე - წარბი მაღლა ასწია დამიანემ..
-კარგი - გაუღიმა იქ მსხდომებს..- ნახვამდის - დაემშვიდობა.
-მოვვალ მალე, უჩემოდ არსად წახვიდეთ - გააფრთხილა დამიანემ და წავიდა ლილასთან ერთად.. -შენზე მომიყევი- გახედა ლილას..
-რა გაინტერესებს?
-ყველაფერი!
-კარგი, მაშინ მე ვარ ლილა - სიცილით თქვა, მყავს - 20 წლის, მყავს პატარა ძამიკო, დედ-მამა და ბებია.. ვსწავლობ, როგორც შენ ეკონომიურზე, ვცეკვავ ქართულს, შეყვარებული არ მყავს.. - მოკლედ თქვა და შეხედა.. - შენზე რას მეტყვი?
-დამიანე ჭიშკარიანი, 20 წლის, მარიამის გარდა კიდევ ერთი პატარა პრინცესა მყავს, ადელაიიდა 7წლის და მამა.. შეყვარებული არც მე მყავს..
-კარგია..
-მოვედით - უცებ დაამუხრუჭა დამიანემ..
-მადლობა - გაუღიმა და გადავიდა.. ბიჭმაც მოსწყვიტა მანქანა ადგილს და 5 წუთში ისევ ბიჭებთან ერთობოდა..
-ბიჭო, სანდრო ჩამოვიდა, ტო - თქვა დამიანემ..
-ვავა, კარგია.. სადაა ტო?
-მოვა მალე.. - მარიამი მათ უსმენდა და თან წვენს სვამდა.
-გამარჯობა, შეიძლება ვიცეკვოთ?- მივიდა მასთან ბიჭი.. დამიანეს გახედა, თანხმობა, რომ მიიღო გაჰყვა.
-ვა, სანდიკ.. რავახარ? ბიჭო სად დაიკარგე? - ყველა მხიარულად შეხვდა ძმაკაცს..
-რავი ტო სამსახხური და ასე რა.. - დაჯდა და ვისკი მოსვა..
მარიამიც ამ დროს მოვიდა და მზერა გაუშესდა „ღმერთო რა დავაშავე, ყველგან ეს“ - გაიფიქრა და მიესალმა..
-ოჰ, აქაც შენ..
-მოიცა იცნობთ? - დამიანემ გადახედა.
-ჰო, როგორღაც..-თვალები გადაატრიალა მარიამმა.. -მე წავალ- თქვა მარიამმა.
-გაგიყვანო? - ჰკითხა დამიანემ..
-არა, ტაქსით წავალ, რა..
-ჭკვიანად - შუბლზე აკოცა და გაუშვა.. ნელა მიაბიჯებდა და ფიქრობდა სანდროზე..
-არა არა! ნუ ფიქრობ მაგაზე- თავზე ხელი მოიჭირა და შეეცადა ფიქრების გგაბნევა.. სახლში მივიდა და დაღლილმა ეგრევე დაიძინა..
ღამის 4 საათზე გაეღვიძა პირი საშინლად ჰქონდა გამშრალი, ნელა წამოდგა და დაბლა ჩავიდა ბარბაცით.. თვალდახუჭული მიდიოდა, უცებ ვიღაცას რომ შეასკდა..
წაიქცეოდა, რომ არა მამაკაცის ძლიერი ხელები.. კივილი დააპირა, როდესაც პირზე ხელი ააფარეს..
-ჩუმად, არ იკივლო, გაიღვიძებენ - ნაცნობი ბარიტონი მოესმა..
-ხელი მიშვი - ჩუმად, მაგრამ გაბრაზებულმა თქვა.. ნალა უშვა ხელი და მარიამმა შუქი აანთო..-აქ რა გინდა?
-ოჰ, მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა გაბრაზდა - ირონიულად თქვა..
-ნუ მეძახი ეგრე მარიამი მქვია - შეუბღვირა..
--ჰო გავიგე რომ მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგო ხარ!
-ოო, - ხელი აიქნია- აბა რა გინდა აქ?
-ეტყობა არ უთქვამს შენ ძმას შენთვის, არაუშავს.. ხვალ გეტყვის - თვალი ჩაუკრა და ოთახიდან გავიდა. მარიამმა თვალი გააყოლა და ერთხანს გაშტერებული იყურებოდა, გულზე ხელი მიიდო და შეეცადა სუნთქვის დარეგულირებას.. წყალი დალია და ოთახში ავიდა.. ლოგინში ჩაწვა, მაგრამ ვერ დაიძინა, ბოლოს პლედი აიღო, აივანზე გავიდა და პუფში ჩაჯდა.. ვარსკვლავებს აკვირდებოდა, ბოლოს ჩაეძინა კიდევაც..

ადელაიდა:

მარიამი:

დამიანე:


იმედია კარგი გამოვიდა..
შეაფასეთ..