დილით, რომ გაიღვიძა ლოგინზე იწვა.. გაკვირვებული მისჩერებოდა ჭერს და ფიქრობდა სანდროზე.. „მოკეტე მარიამ! მოკეტე!“ - შემოუტია თავის თავს და ადგა.. წყალი გადაივლო და მოკლე ხალათით გავიდა.. 8 საათი იყო, ამიტომ ეგონა არავის ეღვიძებოდა, თან შაბათი იყო, მაგრამ შეცდა.. სანდრო რაფასთან იდგა და სიგარეტს ეწეოდა.. მარიამს გული საოცრად აუძგერდა და აფორიაქდა..
-ჯანმრთელობას ივნებ - ეგონა ჩუმად თქვა მაგრამ სანდროს გაეგო და ტუჩის კუთხხე ჩატეხა..
-მარიამ, ყავას გამიკეთებ?-გახედა გოგონას..
-მეტი საქმე არ მაქვს.. გააღვიძე მოსამსახურეები და გაგიკეთებენ, რომელი დიასახლისი მე მნახე? -შეუბღვირა და წყალი დალია..
-მართლა მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა ხარ!
-შენ რა განაღვლებს?
-მოგატეხ მაგ რქებს.. - ღიმილით ჩაილაპარაკა.
-ცდა ბედის მონახევრა-ო, წარმატებები..
-ჩემი ჯიუტი - თქვა, ამ დროს მარიამი გადიოდა შემოტრიალდა და გახედა.
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს-ო.. - თვალი ჩაუკრა და კისკისით გავიდა..
-განებუვრებული.. - თქვა და სიგარეტის ნამწვარი გადააგდო..
სუფრასთან ისხდნენ უკვე, სანდროს ტელეფონი, რომ ამღერდა..
-უკაცრავად.. - წამოდგა და ოთახიდან გავიდა.. მარიამი წამოდგა და წიწაკა აიღო და საჭმელს მოაყარა, მის წვენში მარილი ჩააყარა, შემდეგ ძმას გახედა..
-გთხოვ, არაფერი უთხრა, რა - ყელზე სამი თითი მიიდო.
-მერე არ მთხოვო დახმარება.. - ხელები ასწია..
-კარგი - ბოროტულად ჩაიცინა და თავის ადგილს დაუბრუნდა..
სანდროც მალე დაბრუნდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.. მოულოდნელად აწითლდა და მარიამს გახედა, თვალები ჩაუწითლდა და წვენის ჭიქას დაწვდა, უარესად ცუდად გახდა და სამზარეულოში გავიდა, სწრაფად დალია წყალი და უკან გაბრუნდა.. დამიანეს გადახედა, რომელიც ჩუმად ფხუკუნებდა და მარიამისკენ წავიდა..
-ვაიმე, არა, არა.. მე არაფერი მიქნია.. დამიანე იყო - გარბოდა თან უკან იხედებოდა..
-პატარა ჭინკა.. - მისდევდა სანდრო..
-დამი მიშველე , ვაიმე..
-მე გაგაფრთხილე - სიცილით თქვა და ოთახისკენ წავიდა - ჭკვიანად - თქვა და შევიდა..
-ვაიმე, მეღუტუნება - კისკისებდა თან ხელ-ფეხს იქნევდა აქეთ-იქით..-გთხოვ გაჩერდი, ვაიმე ცუდად ვარ - იცინოდა ისევ - აუ, ალექსანდრე გთხოვ გეყო - საწყლად ამოიკნავლა და ისევ კისკისი განაგძო..
-შემდეგში ვერ გადამირჩები, მარუშკა - ცხვირზე თითი დაჰკრა და ოთახიდან გასვლა დააპირა ბალიში რომ მოხვდა თავში..
-მარუშკა არა! მარიამი - გაუღიმა და ოთხში შეცუნცულდა.. სანდრომ თავი გააქნია და ისიც ოთახში შევიდა.. მალევე ყველა მომზადებული იყო.. გოგონები სკოლაში არ მიდიოდნენ, დამიანე ძმაკაცებთან იყო, ხოლო სანდრო სამსახურში..
-მარიამ წამო პარკში..
-წამო სიხარულო - დას ხელი ჩაკიდა, ჩაიცვეს და გავიდნენ.. სკამზე ჩამოჯდნენ და საუბარი დაიწყეს..
-აუ, მარიამ.. - მოიწყინა ადელაიდამ.
-რა იყო ? რატომ მოიწყინე დელი?
-მამა მომენატრა.. -საყვარლად დაბრიცა ტუჩები..
-ხო იცი მამა სამსახხურის გამო წავიდა.. აი, 5 დღეში დაბრუნდება..
-აუ, ბევრია..
-მოიცა დაურეკოთ აბა...-ტელეფონი აიღო და მამას დაურეკა..
-ჩემი პრინცესა, როგორ ხარ მა? - მოემა მამიკოს საყვარელი ხმა.
-რავი მა გვენატრები, შენ როგორ ხარ?
-მეც მენატრებით სიხარულებო.. მალე ჩამოვალ, ადელაიდა შენთანაა ?
-კი, დელი მოდი დაელაპარაკე მამას..
-მამი, როგორ ხარ?
-ჩემი მერცხალი, შენ როგორ ხარ? ხომ უჯერებ დამიანეს და მარიამს?
-კი, ვუჯერებ, მამი ჰო მალე ჩამოხვალ?
-კი, მამა სულ მალე ჩამოვალ..
-ჰო, რა კარგია..
-კარგი მა ახლა უნდა წავიდე სამსახურშია საქმეები..
-კარგად მამი - დაემშვიდობეს და სეირნობა განაგრძეს. უკვე საღამო იყო სახლში დაბრუნება, რომ გადაწყვიტეს.. მოულოდნელად მანქანამ დაამუხრუჭა..
-მამიკოს გოგო საით გაგიწევია?
-ოჰ, ურჩხული მოსულა..
-როდიდან ვარ ურჩხული? - ტუჩის კუთხე ჩატეხა.. - ჩაჯექით წაგიყვანთ..
-არ მჭირდება, ტაქსითაც წამოვალ..
-განებივრებული - თავი გადააქნია..-ადელაიდა შენ ხომ წამოხვალ?
-აუ, წავალ, რა მარიამ - შეეხვეწა დას..
-ჯანდაბს მაგისი თავი.. - ხელი ჩაიქნია და მანქანაში ჩაჯდა..
-აბა საით წავიდეთ?
-სახლში - თქვა მარიამმა..
-ადელაიდა შოკოლადები ხომ გინდა?
-კიი - ტაში შემოჰკრა..
-კარგი, ახლა ჩვენ წავალთ და ვიყიდით შოკოლადებს..
-ადელაიდა - თვალები დაუბრიალა დას.. ბავშვიც მოიღუშა..
-ამოგძვრა თვალები - წარბაწეულმა უთხრა სანდრომ..
-ცინიკოსი - თქვა და ფანჯარაში გაიხედა.. მაღაზიასთან გააჩერა..
-წამოხვალ მარიამ?
-არა!
-კარგი, წამო ადელაიდა.. - ბავშვს ხელი მოჰკიდა და გზას გაუდგა,..
მარიამმა კი მუსიკების მოსმენა გადაწყვიტა, ყურსასმენები მოირგო და მუსიკალლურ სამყაროში გადაეშვა, თვალები დახუჭული ჰქონდა და თან მღეროდა.. ვერც კი გაიგო როგორ ჩაეძინა..
სანდრო და ადელაიდა, რომ მივიდა, ჩუმად დასვა გოგონა და მძინარე მარიამს გადახედა, ისეთი საყვარელი იყო, თმა გადაუწია და ლოყაზე მიეფერა, შემდეგ მანქანა დაძრა და სახლამდე მიიყვანა.. ადელაიდა გადავიდა და სახლში შევიდა სანდრომ მარიამი ხელში აიყვანა და სახლში შეიყვანა..
-აქეთ წამოიყვანე - მიუთითა ადელაიდამ.. ოთახში შეიყვანა და ნელა დააწვინა, თვიდან ცოტა შეიშმუსნა, მაგრამ ბიჭის ხელს ჩაებღაუჯა თავქვეშ დაიდო და ძილი განაგრძო, სანდრო მოუხერხებლად იჯდა, ადგომა გადაწყვიტა, ხელის გამოწევას ეცადა, მაგრამ მარიამი გადმობრუნდა და მეორე ხელიც მოჰხვია.. რაღა დარჩენოდა, გვერდით მიუწვა და დააცქერდა გოგონას..
**
დამიანე სახლიდან გასულლი მის ‘ძველ სამალავში’ წავიდა, მაგრამ კარი ღია დახვდა და გაუკვირდა.. ნელა შევიდა და გული საოცრად აუფრთხუალდა..


-ჯანმრთელობას ივნებ - ეგონა ჩუმად თქვა მაგრამ სანდროს გაეგო და ტუჩის კუთხხე ჩატეხა..
-მარიამ, ყავას გამიკეთებ?-გახედა გოგონას..
-მეტი საქმე არ მაქვს.. გააღვიძე მოსამსახურეები და გაგიკეთებენ, რომელი დიასახლისი მე მნახე? -შეუბღვირა და წყალი დალია..
-მართლა მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა ხარ!
-შენ რა განაღვლებს?
-მოგატეხ მაგ რქებს.. - ღიმილით ჩაილაპარაკა.
-ცდა ბედის მონახევრა-ო, წარმატებები..
-ჩემი ჯიუტი - თქვა, ამ დროს მარიამი გადიოდა შემოტრიალდა და გახედა.
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს-ო.. - თვალი ჩაუკრა და კისკისით გავიდა..
-განებუვრებული.. - თქვა და სიგარეტის ნამწვარი გადააგდო..
სუფრასთან ისხდნენ უკვე, სანდროს ტელეფონი, რომ ამღერდა..
-უკაცრავად.. - წამოდგა და ოთახიდან გავიდა.. მარიამი წამოდგა და წიწაკა აიღო და საჭმელს მოაყარა, მის წვენში მარილი ჩააყარა, შემდეგ ძმას გახედა..
-გთხოვ, არაფერი უთხრა, რა - ყელზე სამი თითი მიიდო.
-მერე არ მთხოვო დახმარება.. - ხელები ასწია..
-კარგი - ბოროტულად ჩაიცინა და თავის ადგილს დაუბრუნდა..
სანდროც მალე დაბრუნდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.. მოულოდნელად აწითლდა და მარიამს გახედა, თვალები ჩაუწითლდა და წვენის ჭიქას დაწვდა, უარესად ცუდად გახდა და სამზარეულოში გავიდა, სწრაფად დალია წყალი და უკან გაბრუნდა.. დამიანეს გადახედა, რომელიც ჩუმად ფხუკუნებდა და მარიამისკენ წავიდა..
-ვაიმე, არა, არა.. მე არაფერი მიქნია.. დამიანე იყო - გარბოდა თან უკან იხედებოდა..
-პატარა ჭინკა.. - მისდევდა სანდრო..
-დამი მიშველე , ვაიმე..
-მე გაგაფრთხილე - სიცილით თქვა და ოთახისკენ წავიდა - ჭკვიანად - თქვა და შევიდა..
-ვაიმე, მეღუტუნება - კისკისებდა თან ხელ-ფეხს იქნევდა აქეთ-იქით..-გთხოვ გაჩერდი, ვაიმე ცუდად ვარ - იცინოდა ისევ - აუ, ალექსანდრე გთხოვ გეყო - საწყლად ამოიკნავლა და ისევ კისკისი განაგძო..
-შემდეგში ვერ გადამირჩები, მარუშკა - ცხვირზე თითი დაჰკრა და ოთახიდან გასვლა დააპირა ბალიში რომ მოხვდა თავში..
-მარუშკა არა! მარიამი - გაუღიმა და ოთხში შეცუნცულდა.. სანდრომ თავი გააქნია და ისიც ოთახში შევიდა.. მალევე ყველა მომზადებული იყო.. გოგონები სკოლაში არ მიდიოდნენ, დამიანე ძმაკაცებთან იყო, ხოლო სანდრო სამსახურში..
-მარიამ წამო პარკში..
-წამო სიხარულო - დას ხელი ჩაკიდა, ჩაიცვეს და გავიდნენ.. სკამზე ჩამოჯდნენ და საუბარი დაიწყეს..
-აუ, მარიამ.. - მოიწყინა ადელაიდამ.
-რა იყო ? რატომ მოიწყინე დელი?
-მამა მომენატრა.. -საყვარლად დაბრიცა ტუჩები..
-ხო იცი მამა სამსახხურის გამო წავიდა.. აი, 5 დღეში დაბრუნდება..
-აუ, ბევრია..
-მოიცა დაურეკოთ აბა...-ტელეფონი აიღო და მამას დაურეკა..
-ჩემი პრინცესა, როგორ ხარ მა? - მოემა მამიკოს საყვარელი ხმა.
-რავი მა გვენატრები, შენ როგორ ხარ?
-მეც მენატრებით სიხარულებო.. მალე ჩამოვალ, ადელაიდა შენთანაა ?
-კი, დელი მოდი დაელაპარაკე მამას..
-მამი, როგორ ხარ?
-ჩემი მერცხალი, შენ როგორ ხარ? ხომ უჯერებ დამიანეს და მარიამს?
-კი, ვუჯერებ, მამი ჰო მალე ჩამოხვალ?
-კი, მამა სულ მალე ჩამოვალ..
-ჰო, რა კარგია..
-კარგი მა ახლა უნდა წავიდე სამსახურშია საქმეები..
-კარგად მამი - დაემშვიდობეს და სეირნობა განაგრძეს. უკვე საღამო იყო სახლში დაბრუნება, რომ გადაწყვიტეს.. მოულოდნელად მანქანამ დაამუხრუჭა..
-მამიკოს გოგო საით გაგიწევია?
-ოჰ, ურჩხული მოსულა..
-როდიდან ვარ ურჩხული? - ტუჩის კუთხე ჩატეხა.. - ჩაჯექით წაგიყვანთ..
-არ მჭირდება, ტაქსითაც წამოვალ..
-განებივრებული - თავი გადააქნია..-ადელაიდა შენ ხომ წამოხვალ?
-აუ, წავალ, რა მარიამ - შეეხვეწა დას..
-ჯანდაბს მაგისი თავი.. - ხელი ჩაიქნია და მანქანაში ჩაჯდა..
-აბა საით წავიდეთ?
-სახლში - თქვა მარიამმა..
-ადელაიდა შოკოლადები ხომ გინდა?
-კიი - ტაში შემოჰკრა..
-კარგი, ახლა ჩვენ წავალთ და ვიყიდით შოკოლადებს..
-ადელაიდა - თვალები დაუბრიალა დას.. ბავშვიც მოიღუშა..
-ამოგძვრა თვალები - წარბაწეულმა უთხრა სანდრომ..
-ცინიკოსი - თქვა და ფანჯარაში გაიხედა.. მაღაზიასთან გააჩერა..
-წამოხვალ მარიამ?
-არა!
-კარგი, წამო ადელაიდა.. - ბავშვს ხელი მოჰკიდა და გზას გაუდგა,..
მარიამმა კი მუსიკების მოსმენა გადაწყვიტა, ყურსასმენები მოირგო და მუსიკალლურ სამყაროში გადაეშვა, თვალები დახუჭული ჰქონდა და თან მღეროდა.. ვერც კი გაიგო როგორ ჩაეძინა..
სანდრო და ადელაიდა, რომ მივიდა, ჩუმად დასვა გოგონა და მძინარე მარიამს გადახედა, ისეთი საყვარელი იყო, თმა გადაუწია და ლოყაზე მიეფერა, შემდეგ მანქანა დაძრა და სახლამდე მიიყვანა.. ადელაიდა გადავიდა და სახლში შევიდა სანდრომ მარიამი ხელში აიყვანა და სახლში შეიყვანა..
-აქეთ წამოიყვანე - მიუთითა ადელაიდამ.. ოთახში შეიყვანა და ნელა დააწვინა, თვიდან ცოტა შეიშმუსნა, მაგრამ ბიჭის ხელს ჩაებღაუჯა თავქვეშ დაიდო და ძილი განაგრძო, სანდრო მოუხერხებლად იჯდა, ადგომა გადაწყვიტა, ხელის გამოწევას ეცადა, მაგრამ მარიამი გადმობრუნდა და მეორე ხელიც მოჰხვია.. რაღა დარჩენოდა, გვერდით მიუწვა და დააცქერდა გოგონას..
**
დამიანე სახლიდან გასულლი მის ‘ძველ სამალავში’ წავიდა, მაგრამ კარი ღია დახვდა და გაუკვირდა.. ნელა შევიდა და გული საოცრად აუფრთხუალდა..

შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით.. როგორია? ღირს გაგრძელება?