ადამიანები გაურბიან ერთმამეთს,გაურბიან საერთო ტკივილის გამო...
გადაულახავი იარების გამო კარგავენ ერთმანეთს,სულიერად შორდებიან და სულ ბოლოს,უცხოვდებიან...
ოჰ,ეს მტკივნეულია!
გინდა გყავდეს ახლოს, მოეხვიო და იგრძნო მხაედაჭერა...
გიმდა იგრძნო თბილი მკლავების მუხტი...
როგორი ადვილია არა?დაკარგო ყველაზე ახლობელი ადამიანი,და როგორი ძნელია სინდისის ხმის ჩურჩული,რომელიც ყოველ წამს,ყოველ წუთს გახსენებს იმას,რასაც გაურბი,გაურბი მთელი არსებით...
თვალებს ახლელ და გიჭირს წუთის შეგრძნება,გაანალიზება.
ხარ მარტო,ოთხ კედელთან ერთად და გაყინული მზერა კედლებს მიღმა,უსასრულობაში დაფრინავს...

***
ქალი ზანტად წამოდგა სავარძლიდან,კაბა გაისწორა, სკამზე გადაკიდებული კოსტუმი, მხრებზე მოისხა ნივთები მოკრიფა და კაბინეტის კარები გაიხურა.
დიდიხანი ელოდა ლიფტს,ბოლოს ფეხით ჩაიარა მთელი შვიდი სართული,მანქანაში ჩაჯდა და სახლისკენ დაიძრა.
სასწრაფოდ მიიღო შხაპი,სპორტულები ჩაიცვა კარადიდან იარაღი გამოიღო და ზურგსუკან დამალა.თავზე კაპიშონი ჩამოიფხატა,ასი გრამი რომი გადაკრა და სახლი დატოვა.
ადელას არ უფიქრია რა მოხდებოდა მას შემდეგ რაც ამ ნაბიჯს გადადამდა,არც მშობლებზე უფიქრია უბრალოდ გააკეთა ის რასაც არასოდეს ინანაებდა,რაც სწორად მიაჩნდა.

ყველაფერი მშვიდად გადალახა,ფრთხილად მოქმედებდა და ზედმეტ წინააღმდეგობასაც არ გადაჰყრია...
სახლში ქურდივით შეიპარა,ეძებდა ხელჩასაჭიდს,ნივთმტკიცებას და ა.შ თუმცა,უფრო მნიშნმელოვანს გადაეყარა.უცოდველი კრავივით უშფოთველად ეძინა.ფრთხილი ნაბიჯებით მიუახლოვდა,ცივი იარაღი შუბლზე მიაბჯინა და თვალები ძლიერად დააჭირა ერთმანეთს.
-გაიღვიძე!-უფრო მჭიდროდ მიაკრა იარაღი შუბლზე და ცივი გამომერყველებით ჩახედა მამაკაცს თვალებში.
-რა ჯანდაბას აკეთებ?-დაიგრგვინა კაცის ხმამ.
-ტონს დაუწიე შენი ღრიალის არავის ეშინია!-არც ქალმა დააკლო მაღალი ტონი.
-ვინ ჯანდაბა ხარ!
-მე შენი სინდისი ვარ ლევან,ან იქნებ შენი სიკვდილის ანგელოზი?-ცივად ჩაიცინა ქალმა და იარაღი გადატენა.
-რას მიედებ მოედები?დაწიე იარაღი...-გამწარდა მამაკაცი.
-ახლავე გაგახსნებ...2011 წლის 3 თებერვალი, 20:3 წუთი...პეკინის #14,ქერა, კარე თმიანი გოგონა,მუცელში ღრმა ჭრილობით...
აბა,რას იტყვი გახსოვს?-ავად ჩაიცინა ქალმა.
-მახსოვს...-ამოილუღლუღა ლევანმა.
-ის თუ გასხოვს ვინ ესროლა?-წარვები შეკრა ადელამ.
-ჰო...
-მითხარი აბა...მინდა საფლავზე წავიყვანო და მუხლებზე დაცემულმა მოვათხოვნინო პატიება სთხოვოს ფეხმძიმე გოგონას!-ხმა ვერ დაიმორჩილა ქალმა და წამოიყვირამ
-საკუთარი ხელებით მინდა ტვინი გაგიხვრიტო და ისევე გაგამწარო შენი ოჯახი, როგორც შენ გაამწარე ჩემი!
-ეს უბედური შემთხვევა იყო...-ჩამწყდარი ხმით ჩაილაპარკა კაცმა.
-სულერთია რა იყო,მთავარი შედეგია...შენ მოკალი უდანაშაულო დედა და ჯერაც მუცალდ მყოფი ბავშვი!ნუ ცდილობ თავის გამართლებას,ისედაც ყველაფერი მორჩა!-დაიგრგვინა ქალის ხმამ კაცს წამოდგომისკენ უბიძგა და ბორკილებით შეუკრა ხელი. "როდის გავხდი ასეთი?"-დაუსვა საკუთარ თავს კითხვა და პასუხის მიღებისას გული მოეკუმშა,თითქოს საკუთარ "მე"-ს გაურბოდა...
-შენი პიტალო ხალხი დაამშვიდე!-გააფრთხილა ადელამ ლევანი და კარებში გაიყვანა.მსწრაფველ შემოერტყა გარს ლევანის ხალხი ორვეს და იარაღი დაუმიზნეს ასელას,ქალს იარაღი ლევანის შუბლზე მიეკრა და უდარდელი,ცივი გამომეტყველებით უყურებდა ბანდის წევრებს.
-გაგვატარეთ!-გამოსცრა ლევნმა და ბიჭებს თვალით რაღაც ანიშნა.
მანქანასთან თითქმის მისულები იყვნენ როცა პოლიციის სირენების ხმა გაისმა,მას გასროლის ხმა მოჰყვა...ზედიზედ სამჯერ გაისროლეს და სამივე ტყვია ლევანის გვერდით მიმავალ,ადელას მოხვდა...
ქალი, ძლიერმა დარტყმამ შეარხია...თვალებიდან ცრემლი გადმოსცვივდა,ტკივილმა მისი სიძლიერე და მედიდურობა დაანგრია...
ეს არ იყო ფიზიკური ტკივილი,
ეს,მოვაეობა მოხდილი და ოჯახისთვის ახალი განსაცსელის მოახლოვების,წინასწარი ტკივილი იყო,რასაც ქალი წინასწარ ჭვრეტდა...


სამყაროში ხომ ყველაფერი წარმავალია?
იქნებ სიყვარული სულაც არ არის ჭეშმარიტი ბედნიერბის წყარო?
იქნებ სიკვდილი ყველაზე დიდი ბედნიერებაა?
იქნებ...
იქნებ...
და ისევ იქნებ...


***
-ის გასარჩა...
-მადლობა ღმერთს,ამდენს ვეღარ გაუძლებდა ჩემი ბებერი გული...
-ყველაფერი მოგვარდება.



***
ქალმა ბოლო ნივთი ჩადო ქაღალდის ყუთში,თვალები დახუჭა და სახეზე მადლიერბის თუ სიამაყის ღიმილმა გადაურბინა...
"მე დაპირება შევასრულე" -გაიფიქრა და კაბინეტის კარები გაიხურა.
-ქალბატონო...-მოესმა ნაცნობი და მონატრებული ხმა.გაღიმებული მიტრიალდა უკან.
-დიახ,ბატონო მაქსიმე...-ალმაცერად გახედა ქალმა.
-ამ საღამოს რასაკეთებთ?-სიცილი აუტყდა კაცს და ადელას მიუახლოვდა.
-ამ საღამოს,ჩემი ახალი ცხოვრების,საწყისი ეტაპის აღნიშვნას ვაპირებ-ჩაფუქრებულმა უპასუხა ადელამ.
-კომპამიონზე რას იტყვით?
-მშვენიერი იდეაა!
-ჰოდა,ნუღარ გავწელავთ,წავიდით!-გაიცინა კაცმა ადელას ხელი დაავლო და მის ტუჩებს დაეპოტინა...



არც კი ვიცი ვახსოვარ თუ არა ვინმეს...
დავაგვიანე თანაც საკამოდ.
არ ვიცი რამდენად მოგეწონებათ,
ასეთი დასარული.
არ მინდოდა დაუმთავრებელი დამრჩენოდა და ავად თუ კარგად მოვრჩი.
ველოდები თქვენს კომენტარებს,
უყვარხართ მარიამს!