სიტუაცია საშინლად დაიძაბა,ზუსტად ის მომენტი იყო დარბაზში,როგორც იტყვიან ხოლმე- ბუზის გაფრენის ხმას გაიგებო- აი ასეთი.ლიკა კარში გაიხიდა,არც ინძრეოდა,მგონი არც სუნთქავდა,სახეზე ყველა ფერმა გადაურბინა,რაც კი ბუნებაში არსებობს.დაძაბული და დამფრთხალი მხოლოდ ორ ადამიანს არ აცილებდა თვალს-მამას და დემეტრეს.ეს უკანასკნელი კი ნამდვილად სახიფათოდ გამოიყურებოდა.სიბრაზისაგან სახე აწითლებული,ნესტოები დაბერილი და მუშტშეკრული,თუმცა გაუნძრევლად ,უხმოდ იდგა,როგორც სხვები.მხოლოდ მირზა აფრქვევდა სიბრაზეს,თავისთვის ჩუმად და თან ასე მრისხანე ბუტბუტით ლიკასკენ მოემართებოდა.
_ ნანა მიშველე_ განწირული ხმით ამოიხავლა და კარის ჩარჩოს ჩაებღაუჭა,რომ ძირს არ დაცემულიყო.
_ შარში ვართ ლიკუ_ დარბაზს კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი და საკუთარი სიტყვების დასტურად თავის კატუნს მოჰყვა.
_ ენას ამოგაძრობ,თავხედო ლაწირაკო_ მკლავში წვდა მირზა ქალიშვილს დარბაზს უხერხული ღიმილით მოავლო თვალი და ბოდიშის ნიშნად თავი დაუკრა საზოგადოებას,მისკენ ძლიერად მოქაჩა და ლამის წაათრია გასასვლელისკენ,თან ჩუმად ლანძღავდა_ შემარცხვინე,თავი მომჭერი,აი ნახავ ,როგორ დაისჯები,ამის საფასურს აუცილებლად გაზღვევინებ,სხვისი ღირსების შელახვა ძვირად დაგიჯდება_ ქოთქოთებდა მირზა და კარისკენ მიმავალი შვილსაც მიათრევდა.ლიკა ხმას არ იღებდა,არც კი ესმოდა მამის სიტყვები,მისი თვალები და გონება,მხოლოდ და მხოლოდ დემნასკენ იყო მიმართული,უყურებდა მის წაშლილ და სიბრაზისგან ალეწილ სახეს და უკვე ნანობდა,მწარედ ნანობდა მის საქციელს მაგრამ გვიანი იყო,ძალიან გვიანი.
ნანა დანაშაულზე წასწრებული თავდახრილი აედევნა მამა- შვილს უკან.
მანქანების სადგომამდე ასე აპროწიალა,ავტომობილის კარი ლამის გამოგლიჯა და ძლიერ უბიძგა ,რომ შიგნით ჩამჯდარიყო.ლიკა უხმოდ დაემორჩილა,უკანა სავარძელზე მოკალათდა და თავი ჩახარა.
_ აქ კონცერტებს არ გავმართავ,მაგრამ მივალთ სახლში,საკმაოდ მკაცრი სასჯელი გელოდება_ მერე გაშვერილი თითი,რომელსაც სიბრაზით ლიკას უქნევდა ახლა ნანას აუქნია ცხვირწინ_ აი შენ კი ქალბატონო მოემზადე,ამის ჭკუაზე,რომ დადიხარ და არა უფროსის, შენც დაისჯები,ახლა კი წინ გამიძეხი და მამა ზეციერს მუხლიჩოქვით ევედრე,რომ თქვენი სულელური საქციელის გამო იმ კაცმა აქციებზე უარი არ თქვას ეს შენც გეხება ქალბატონო,თორემ ჯერ თქვენ მოგკლავთ და მერე მეც დავიხლი ტყვიას.
ნანა მორჩილად აედევნა უფროსს.
ლიკას ასეთი გაბრაზებული და გამწარებული არასოდეს ენახა მამამისი და კიდევ უფრო დარწმუნდა, რომ სავარაუდოდ ცხოვრებაში ყველაზე დიდი შეცდომა დაუშვა.
არადა ნამდვილად არ სჩვევია ასეთი საუბრები და საქციელი,არც გათამამებული და მატრაკვეცაა,სავარაუდოდ ეს სიტყვის სითამამე იმ ორი ჭიქა ღვინის ბრალი იყო,რომელიც დარბაზში მამასთან ერთად დალია.
დარბაზში ისევ დაძაბულობა შეიმჩნეოდა,მაგრამ ისე მძაფრად აღარ,ყველა თავისთვის ფუსფუსებდა.დემეტრე აღარსად ჩანდა.ნირწამხდარმა მირზამ მის მოადგილეს ეცა.
_ ბატონო ილია, სად წავიდა თქვენი უფროსი?
_ მეორე სართულზე ერთერთ კაბინეტშია,გელოდებოდით,როდის შემობრუნდებოდით,წამობრანდით_ ხელით გზა უჩვენა და წინ გაუძღვა.
გაურკვეველი მომავლის შიშით და მუხლისა და გულის კანკალით უკან მხრებში გამართული გაჰყვა მირზა მას და ცდილობდა არ შეემჩნია ჩუმჩუმად ,როგორ აყოლებდა თვალს ზოგიერთნი და ქირქილებდნენ.ნანაც მათ კვალს მიჰყვა.
შეაღო კარი თუ არა ილიამ ,მაშინვე მოჰკრა თვალი მირზამ დემეტრეს,რომელიც ფანჯარას ცალი ხელით ეყრდნობოდა და სწორედ იმ მიმართულებით იყურებოდა,საითაც რამოდენიმე წუთის უკან ძალად ჩასვა მანქანაში მისი ქალიშვილი.
მძიმედ ჩაახველა,ნერვიულად გადაისვა თმაზე ხელი და მობოდიშებას ეცადა:
_ ბატონო დემეტრე,უმორჩილესად გთხოვთ მაპატიოთ ჩემი შვილის სითავხედე,ძალიან ვწუხვარ და განვიცდი მომხდარს,დარწმუნებული იყავით,რომ ჩემი შვილი საკადრისს მიიღებს.
მის ხმაზე.ნელი მოძრაობით შემობრუნდა დემნა,სახეზე უცნაური,უფრო საეჭვო ღიმილი დასთამაშებდა,მაგიდას შეკრული მუშტებით დააწვა და სტუმარს გახედა.
_ დაბრძანდით ბატონო მირზა_ ხელით წინ მდებარე სავარძელი მიუთითა,თავადც მოკალათდა და მაგიდაზე ფართოდ შემოაწყო ორივე ხელი,ზურგით კი სკამს მიეყრდნო.
_ მხოლოდ ერთი შვილი გყავთ?_ ისეთი ხმის ტემბრი ჰქონდა გეგონებოდანთ ჭექა-ქუხილიაო.
_ დიახ ბატონო დემეტრე_ კაცი განადგურებული იყო.
_ არ ვიფიქრებ იმას,რომ მისი ჩემდანი დამოკიდებულება ან შეფასება ,თქვენივე შეხედულების,ან ოჯახში ჩემზე საუბრის შედეგია.
_ არა ბატონო დემეტრე,არასოდეს მიხსენებიხართ,მითუმეტეს უარყოფითად.დღეს პირველად გნახათ,არ ვიცი რა დაემართა,არ ვიცავ ჩემს შვილს,მსგავსი რამეები არ ახასიათებს ან …...არ მინდა ვიფიქრო ,რომ ჩემს შვილს ამ დონეზე არ ვიცნობ_ სკამზე უხერხულად შეიშმუშნა,დაძაბულს გაეღიმა,ოდნავ წინ გადმოიხარა_ იმედი მაქვს ეს ინციდენტი არ იმოქმედებს დღევანდელ ჩვენს შეხვედრაზე და მის მიზანზე.თქვენ ხართ ჩემი ბოლო იმედი_ სასოწარკვეთილების უზენაეს საფეხურზე იდგა.
_ თქვენ,როგორ ფიქრობთ,თქვენ როგორ მოიქცეოდით ასეთი სიტუაციის მერე?
_ მეეე?_ ამოილუღლუღა
_ მე ბატონო მირზა_ მთელი სხეულით მაგიდას დაეყრდნო_ სწორედ იმ დროს გამოგიწოდეთ დახმარების ხელი,როცა სხვები იდგა და თვალს ადევნებდა თუ როგორ იძირებოდი,ამ გადაწყვეტილების გამო ბევრს გიჟი ვეგონე და მაინც გავრისკე.ამ დროს კი გამოდის თქვენი თავხედი შვილი და ღირსებას მილახავს და მიწასთან მასწორებს სწორედ აი ამ საზოგადოებაში ,რომელშიც ჩემი წონა და სახელი მაქვს.როგორ ფიქრობთ ასე ადვილად გადავყლაპავ?ან ასე ადვილად ვაპატიებ?_რკინასავით მტკიცე იყო მისი ხმა.
_ არ ვიცი რა გიპასუხოთ,მართალი ბრძანდებით_ ხმა აუკანკალდა_ მე რა შემიძლია გავაკეთო,რით დაგეხმაროთ?
_ მართალია კი მე კალოშებიანი ახალგაზრდა პროვინციელი ვარ_ ფეხზე წამოდგა და მაგიფოს კიდეზე მირზას წინ ჩამოჯდა_ მიწაზე ჩემი ხელით ვშრომობ,სოფლად ვცხოვრობ,ქათმებიც მყავს და ძროხებიც და სულაც არ ვთვლი ამას სათაკილოდ.რაც შეეხებ თქვენს გატუტუცებულ ქალიშვილს,სამწუხაროა,რომ მონათმფლობელობა დიდი ხანია გადავარდა.მე მასზე რა უფლებ მაქვს. ჭკუა ვასწავლო ,მაგრამ არსებობს ერთი გამოსავალი.
_ რა გამოსავალი? _ იმედს ჩაებღაუჭა და სკამზე ზამბარასავით დაიჭიმა.
_ მომათხოვეთ.
_ რაა?_ დამუნჯდა.
_ თუ არა აიღეთ ეს საბუთები მაგიდიდან და გზა მშვიდობისა.
_ ბატონო დემეტრე საქმე მე ხომ არ მეხება,ჩემს უკან 300 თანამშრომელი დგას,რომლის ბედი ამ ფურცელზეა დამოკიდებული.
_ მითუმეტეს. ბატონო მირზა,მითუმეტეს.
მირზამ ნირწამხადი ნანას გახედა,რომელიც არანსაკლებ გაოცებული და დაბნეული იყო.
_ ცოლად გინდათ? კანონიერ ცოლად?- აშკარად დააბნია მისმა სურვილმა.
_ რათქმაუნდა.
_ პასუხი ახლავე გინდათ?
_ რათქმაუნდა.
უხმოდ წამოდგა სკამიდან მირზა ნანას თავის ქნევით ანიშნა აქ დამელოდეო და თავად კარში გავიდა.
ავტომლბილისკენ.მიმავალს ფეხები უკან რჩებოდა.მის წინაშე სასწორზე ერთ მხარეს შვილი იდგა მეორე მხარეს კი საწარმო 300 თანამშრომლით.
_”ბოლოსდაბოლოს ცილად ითხოვს, კანონიერ ცოლად,ჩამოყალიბებული და წარმატებული ადამიანია,ცუდი როგორ ვიფიქრო”_ გზად თავს იმშვიდებდა.
ლიკა ისევ ტიროდა,მამამისის ასე მალე დანახვამ გააკვირვა,თუმცა მისი შემოთავაზება უფრო გასაკვირი და შოკის მომგვრელი იყო.გოგონა ერთ ხანს ჩუმად,უხმოდ იჯდა და გონებაში რაღაცას ხარშავდა.
_ შვილო მე ძალას არ გატან,თავად გადაწყვიტე,თუ ხელს არ მომიწერს სხვა ვინმეს ვიპოვი.კარგი იქნებოდა დედაშენი ცოცხალი ყოფილიყო სწორ გზაზე დაგაყენებდა,მაგრამ ახლა გადაწყვეტილება მარტომ უნდა მიიღო.10 წუთს გაძლევს,კართან დაგელოდები,თუ მოხვალ ერთად ავალთ და თუ არა მე,უარს ვეტყვი და სხვა გადამრჩენელის ძებნას დავიწყებ._ თწვა და მანქანიდან გადავიდა.
ლიკას ხმა არ გაუღიმა.მართალია საშინელი,რამ ჩაიდინა,მაგრამ არც ისეთი ,რომ ვინმეს ცოლად გაყოლოდა.მაგრამ არხ მამამისი მრისხანება და სასოწარკვეთილება ავიწყდებოდა.არც ის,რომ ორი თველა ლამის მუხლისჩოქვით დაეძებს მამამისი ინვესტორს და აი ძლივს იპოვა და მისი თავქარიანობის გამო კარგავს,ეს მთელი 300 ოჯახის დაღუპვის ტოლფასია.არც შეყვარებული ჰყავს და არც ისე უშნოა ეა კალოშიანი პროვინციელი ,როგორც ერთი შეხედვით.მანქანიდან უხმოდ გადმოვიდა და მამას ხელკავი გამოსდო,უხმოდ დაუკრა თავი და გზისკენ უბიძგა.
P.s.
თქვენმა კომენტარებმა სტიმულით ამავსო,ჰოდა ვეღარ ვისვენებ :-) :-) ჰო ფოტოც შემიფადეთ,როგორ ფიქრობთ შეეფერება გმირების პროტოტიბს მათი ვიზუალი