_ დამცინი?_ ლიკამ ჯერ დივანს გახედა მერე კი დემეტრესკენ შემობრუნდა.
_ შენ წარმოიდგინე არა_ უდარდელად უპასუხა და საწოლს გადასაფარებელი გადააძრო.
_ მოდი ახლავე გავერკვეთ ყველაფერში_ დოინჯი შემოირტყა_ მე არც სურვილი და არც პრეტენზია მაქვს შენთან სარეცელის გაყოფაზე,უბრალოდ ასეთი დამოკიდებულება უპატივცემულობის ნიშანია და იქნებ ამიხსა როდემდე აპირებ ასე?
_ მგონი შენ არ უნდა იძლეოდე რჩევებს პატივისცემაზე.
_ ძალიან ვწუხვარ,რომ ასე მოხდა,ორი ჭიქა ღვინო დავლიე და იმოქმედა ბოდიშს გიხდი,თუმცა შენმა დღევანდელმა საქციელმა დამარწმუნა,რომ პირველადი შეფასებისას არ შევმცდარვარ.
_ მხოლოდ ჩემში არაა საქმე,სანამ არ ისწავლი სხვისი აზრის,წარმომავლობის,ოჯახის,შრომის და სახელის დაფასებას ისე მოგექცევი,როგორც დაიმსახურებ.
_ მე ყველაფერი ვიცი ,უბრალოდ შენ რომ ამას დაინახავ ძალიან გვიანი იქნება.
_ მისმინე ლიკა,არც პატივმოყვარე ვარ და არც ამაყი,მე მართლა ერთი უბრალო გლეხი ვარ,მაგრამ თავმოყვარე და ღირსების მქონე.ის რაც დღეს გავაკეთე ეს პრინციპის ამბავია,ვთქვი და შევასრულე.მე კი სიტყვებს ჰაერზე არ ვფანტავ.დაიმახსოვრე შენ ყველას თვალში ჩემი ცოლი ხარ და ყველასგან მოვითხოვ,რომ პატივი გცეს და დაგაფასონ,მაგრამ მე არა.შენ ჩემთვის არაფერი ხარ.იმას გააკეთებ, რასაც გეტყვი,წინააღმდეგ შემთხვევაში საწარმოს გავაკოტრებ.
_ მეზიზღები_ თვალები აუცრემლიანდა.
_ მე ხომ საერთოდ_ ღიმილით უპასუხა და ზედატანი გადაიძრო,განიერი მხარბეჭი ჰქონდა,მზისგან გარუჯული,ნავარჯიშები და ათლეტური.ლიკამ თვალი აარიდა_ საბანი აი იმ კარადაშია,ღამე შეგცივდება_ მიასწავლა,თავად კი საწოლში კომფორტულად მოთავსდა.
დამძიმებულმა და გულნატკენმა ხმაურით ამოიხვნეშა და კარადიდან საბანი გამოიღო,ტანსაცმლიანად მოიკუნტა ვიწრო დივანზე და საბანი გადაიფარა.საშინლად უნდოდა ეტირა მაგრამ არც ის სურდა ეს დემნას გაეგო,არ უნდოდა დაენახა,რომ სუსტია.როდის,როდის ჩაეძინა.
დილის რვა საათზე უკვე ჩვეულებისამებრ გაეღვიძა დემეტრეს,საწოლიდან ოდნავ წამოიწია და ოთახს თვალი მოავლო.
ლიკა პატარა კნუტივით მობუზული დივანზე მოკუნტულიყო,საბანი კი იატაკზე ეგდო.
მის შემხედვარეს ჯერ გაეღიმა,მერე კი შეებრალა,ფეხზე ფრთხილად წამოდგა,ტანსაცმელი ჩაიცვა და ძირს დავარდნილი საბანი მეუღლეს ნაზად მიაფარა,თავად კი უხმაუროდ გავიდა ოთახიდან.
ქვემოთ სასადილო ოთახში უკვე მთელი ოჯახის შემადგენლობა იყო თავმოყრილი_ ნუგზარი,თამილა და ლიზი.
_ ძამიკო მართლა ცოლი მოიყვანე? სადაა?_ ბავშვური სილაღით და ინტერესით სავსე თვალებით შეეგება ძმას და მის შემოგეგებულ გაშლილ ხელებში შეხტა და ყელზე შემოეხვია.დემნამ ხმაურით დაუკოცნა ლოყები დაიკოს და მერე ისევ ძირს დასვა.
_ ჰო ლიზი,მოვიყვანე_ და თვალი მშობლებს მოავლო.
_ ვააა რ მაგარია_ლიზი სიახლემ ძალიან გაამხიარულა_ წავალ ყველას გავაგებინებ სახლში_ ხტუნვა-ხტუნვით გავარდა კარში.
_ შვილო , იქნებ აგვიხსნა რა ხდება?_ მაგიდასთან მოკალათებულმა ნუგზარიმ მკაცრი იერით ამოხედა.მამა- შვილი წყლის ორი წვეთივით ჰგავდნენ ერთმანეთს.
დემნამაც გამოაჩოჩა სკამი და მშობლდების წინ ჩამოჯდა.
_ დედა მამა ვწუხვარ,რომ ეს ასე მოულოდნელად მოხდა,მაგრამ ლიკა კარგი ოჯახის შვილია,განათლებული,ფიზიკურად კი თავადაც ხედავთ რომ ლამაზია.
_ და თუ ასეა,რატომ იჩქარე შვილო?
_ მქონდა ამის მიზეზები,მამა პატარა ბიჭი ხომ არ ვარ არა? ვიცი, რაც გავაკეთე და რატომაც გავაკეთე,დამიჯერე არ დარჩრებით გულნატკენები და იმედგაცრუებულები.
საუბრისას ოთახში ლიკაც შემოვიდა ფეხაკრებით.გაღვიძებისთანავე ოთახს თვალი მოავლო და,რომ აღმოაჩინა,რომ მარტო იყო სწრაფად გამოიცვალა და გამოვიდა,არ სურდა პირველივე დღე უთახმოებოთ და საყვედურებით დაეწყო.
_ დილამშვიდობის_ თბილად გაიღიმა და ახალი ოჯახის წევრებს თვალი მოავლო.
_ შემოდი შვილო შემოდი_ მაშინვე ხალისით ფეხზე წამოდგა თამილა და რძალს შეეგება_ აი აქ დაჯექი_ დემნას გვერდით მოაკალათა.მისკენ არც კი გაუხედავს,მორიდებით დახარა თავი.
_ რამდენი წლისა ხარ შვილო?_ საუბრის ინიციატივა მამამთილმა აიღო.
_ 23
_ ოჯახში ვინ გყავს?
_ მხოლოდ მამა,დედა 10 წლის წინ გარდამეცვალა,დედმამიშვილი კი არ მყავს.
ეს დემნამ არ იცოდა,ცოტათი შეებრალა კიდეც და თვალებაწყლიანებულ ცოლს გახედა.
_ გითანაგრძნობ შვილო,დღეიდან მე და შენ ვიყოთ დედა და შვილი,წინააღმდეგი ხომ არ ხარ_ სანდომიანად გაუღიმა თამილამ და ლიკას ხელებზე ნაზად მოეფერა.
_ არა,რათქმაუნდა არა_თქვა და დემნას ახედა,ის კი კმაყოფილი იღიმოდა.საშინელმა სურვილმა მოუარა ლიკას,აეღო ეს წყლის გრაფინი,რომელიც მაგიდაზე იდგა და ამ ცინიკურ სახეზე მიეფშვნა მისთვის.
_ კი მართალია
დემნამ სიურპრიზი მოგვიწყო მაგრამ ჩვენ გამოვასწორებთ და მოკლე ხანში ქორწილიც გადავიხადოთ_ რძლით კმაყოფილმა ნუგზარიმ ომახიანად განაცხადა.
_ მამა ლიკას არ უყვარს ასეთი რამეები,მოდი ჯერ არ გვინდა კარგი?
_ მართლა ლიკა?
_ თუ არ მიწყენთ ასე მირჩევნია_ თქვა და გაბრაზებულმა მრისხანე თვალები შეანათა ქმარს,ის კი კმაყოფილი იღიმოდა.
_ კარგი შვილო,როგორც თქვენ გადაწყეტთ,არც დემეტრეს უყვარს ასეთი რამეები,კი გეცოდინება,რომ საკმაოდ უბრალო და უპრეტენზიოა.
_ “ კი როგორ არა,უპრეტენზიო”_გაიფიქრა გულში, მაგრამ ხმამაღლა თქვა_ რათქმაუნდა .
_ ლიკა არ ვიცი გითხრა თუ არა დემნამ ჩვენ მეორე ვაჟთან დაჩისთან ვცხოვრობთ თბილისში,აქ კი სტუმრად ვართ,გამოფენისათვის,რომ ემზადებოდა,აქაურობისათვის არ ეცალა და ჩვენ ვეხმარებოდით.დღე სახლში ვბრუნდებით მაგრამ მალე ჩამოვალთ ყველანი._ ლიკამ დაბნეული გახედა დემნას,ეს არ უთქვამს მისთვის.
_ მიდი გაიყვანე გოგო ეზოში დათვალიერებინე აქაურობა_ შვილს მხარზე მოუთათუნა ნუგზარმა და ოთახიდან გავიდა.
ფეხზე წამოდგა და ცოლს კარისაკენ ანიშნა.
_ გთხოვთ
საშინლად აღიზიანებდა მისი მოჩვენებითი თავაზიანობა,თუმცა ჯერ იმდენად არ იცნობდა,რომ განსხვსვებს გაეკეთებინა,როდის თამაშობდა დს როდის იყო რეალური.მორჩილად წამომდა და წინ გაუძღვა.ეზო სამოთხის ბაღს ჰგავდა,მოვლილი სუფთა და აყვავებული.აქა- იქ რამოდენიმე ქალი და კაცი ფუსფუსებდა,როგორც სჩანს დამხმარეები ჰყავს.
მოკძალებით და თბილად მიესალმა ყველა დემეტრეს,ესეც გულღიათ და თავმდაბლურად,შინაურულად ესაუბრებოდა ყველას.ლიკა ცოტა გააოცა მისმა ასეთმა სახეცვლილებამ.ეს ბიჭი სახლში სხვა იყო საზოგადოებაში კი სხვა.
_ რატომ არ მითხარი კიდევ ერთი ძმა თუ გყავდა?
_შენ მკითხე სახლში ვინ მყავდა და მეც გიპასუხე.
_ ორმაგი სტანდარტით ცხოვრობ? ჩემთან სხვა ხარ აქ კი სხვა.
_ შენ მე არ მიცნობ,ამიტომ ფიქრობ ასე,ჰო აი აქ საქათმეა__ხელი პატარა ფიცრულისაკენ გაიშვირა_ იცი ალბათ რაცაა ხო?
ლიკამ წარბაწეული გახედა.მიხვდა რას ნიშნავდა ეს და უხმოდ გაუყვა მის წინ ბილიკს.
ცოტა ,რომ გაიარეს,წინ ულამაზესი მინდორი გადაიშალა,სადაც ვენახი იყო გაშენებული.ახალამოკვირტული ვაზის ფოთლების ხასხასა სიმწვანე არემარეს ალამაზებდა.
_ ეს კი ჩემი ვენახია,სწორედ აქ მოდის ის ყურძენი,რომლის გემომაც ასე აგირია გული და ზიზღი მოგგვარა_ კმაყოფილმა მოავლო თვალი მის შრომის შედეგს.
_ლამაზია აქაურობა_ მისი სიტყვები გულწრფელი იყო,მართლა მოიხიბლა აქაურობით.
_ ჰოდა ხვალიდან შენც მოგვეხმარები ამ საქმეში.
_ აქ უნდა მამუშავო?_ თითი ვენახისკენ გაიშვირა.
_ აქ ყველა მუშაობს,არც შენ იქნები გამონაკლისი.
_ აჰა,ეს იმ ჩამონათვალში შედის _ როგორ ვასწავლოთ ლიკას ჭკუა?
_ მაოცებს შენი გამჭრიახობა.
_ნეტა რატომ აღარ მიკვირს ეს ირონია.
_ ამაზე ფიქრით გონებას ნუ გადაიღლი,ხვალიდან სრულფასოვანი დიასახლისი ხდები,სახლშიც და კარშიც.
_ რა პატივია_ ხელები განზე გაშალა და თავი გააქნია,თან უკან სახლისაკენ შებრუნდა.
_ ჯერ სად ხარ_ მისი კმაყოფილი ღიმილი ლიკას ჭკუიდან აყენებდა.
უკან გზაზე ისე იარეს აღარ ამოუღიათ ხმა.
სახლში შესულს პატარა ლამაზი და ცქრიალა გოგონა შემოეგება.
_ შენ ხარ ჩემი დემნას ცოლი?_ წონ დოინჯით დაუდგა და თავი გვერდზე გადახარა,სახეზე ინტერესი და კმაყოფილება ეტყობოდა.
_ მე ვარ_ ლიკამ საპასუხოდ გაუღიმა.
_ დედა მართალი ყოფილა,შენ ძალიან ლამაზი ხარ_ თქვა და მოულოდნელად ჩაეხუტა,ლიკა უცრბ დაიბნა მაგრამ მერე თავადაც შემოხვია ხელები და გულში მჭიდროდ ჩაიხუტა ეს საყვარელი დს თბილი გოგონა.
_ როგორც მივხვდი შენ მძინარე მზეთუნახავი ლიზი ხარ_ თმებში თითები შეუცურა.
_ უკვე გითხრა არა?_ ძმას გაბრაზებულმა გახედა_ ისიც ასე მეძახის.
_ არა მას არ უთქვამს,მაშინ მძინარე მოვაკლოთ და უბრალოდ მზეთუნახავი იყავი,კარგი?_ მისკენ დაიხარა და ლოყაზე აკოცა.
_ კარგი_ ლაღად გაუღიმა და დედას მიეხუტა.
დემნა უხმოდ ადევნებდა თვალს ამ ყველაფერს და კმაყოფილს გაეღიმა.
მალე გაემზადნენ უფროსი ხუციშვულები დ ლიზიკო წასასვლელად.ლიკას შეპირდნენ,რომ ერთ კვირაში ჩამოვიდოდნენ და მამაც მოეპატიჟებინა.
იმ ღამესაც იგივე გამეორდა,ლიკამ დივანზე გაიმზადა მოდასვენებელი დემნა და მის კუთვნილს საწოლში კომფორტულად მოკალათდა და დაიძინა.
დილით ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფმა იგრძნო,როგორ არხევდა მძლავრად ვიღაც,თვალების ფშვნეტით წამოიწია დივნიდან და მაღლა აიხედა.
_ ადექი უკვე შვიდი საათია,დღეს ვაზს ვსხლავთ._ თავზე წამოდგომოდა დემეტრე და ხელში სეკატორს ატრიალებდა.
__მე არასდროს გამისხლავს_ ნახევრად მძინარემ ამოიდუდღუნა.
_ არაუშავს ისწავლი,გეპატიება,დღეს პირველი დღეა