მას შემდეგ ,რაც 13 წლის ასაკში დედა გარდაეცვალა,მხოლოდ მამა ჰყავს,მამას კი ის.რაც თავი ახსოვს მამას არც ,რამე აუკრძალავს მისთვის და არც რამე მოუთხოვია.ეს პირველი შემთხვევა იყო.
მირზა ყოველთვის სამაგალითო მამა იყო.მას შემდეგ,რაც ცოლი დაეღუპა აღარ დაქორწინებულა.,მთელი ცხოვრება შვილს და ღვინოს მიუძღვნა,ახლა კი ამ საღამოს ორივე ნანინანატრი და გამოზრდილი ხელიდან ეცლებოდა.
შენობისკენ გზას ორივე უხმოდ მიუყვებოდა,ქალი დაბნეული და უიმედო,მაგრამ იმით კმაყოფილი,რომ მამა არ დააღალატა.კაცი კი უბედური,რომ ბიზნესი არჩია შვილს,მაგრამ ამაყი,რომ მისმა ერთადერთმა საყრდენმა და მომავალმა იმედი არ გაუცრუა და არ მიატოვა.
_ მადლობა მამი_მადლიერი ხმით გადაულაპარაკა ქალიშვილს და თავზე აკოცა.
_ და ეს ყველაფერი ჩემი სიტყვების გამოა ხომ მამა?_ ლიკა ის გოგოა მხოლოდ ღვინის დაყნოსვაც,რომ კმარა მის დასათრობად და ახლა საშინლად ნანობდა იმ ორ ჭიქას,რომლის გამოც ამდენი უბედურება დაატეხა თავსაც და მამასაც.
_ მეც ასე ვფიქრობ , ნამდვილად ცუდად მოიქეცი მაგრამ ,ახლა ამის გარჩევას აზრი აღარ აქვს.აწი შენზეა დამოკიდებული შვილო,დაანახე დემეტრეს თუ ვინ და როგორი ხარ სინამდვილეში,დაანახე,რომ შეცდომა ყველას მოსდის და მზად ხარ პასუხისგებსათვის_ თან მეორე სართულის კიბეს აუყვნენ.ამჯერად სათადარიგო შესასვლელით ისარგებლენ,რომ ხალხისთვის აერიდებინათ თავი.
_ ვეცდები მამა_ თქვა და ამოიხრა.დაძაბული იყო,შინაგანად დუღდა,საკუთარ თავზეც ბრაზობდა და დემეტრეზეც,ხვდებოდა ეს სასჯელი იყო,იმის საფასური, რაც ჩაიდინა,ბრაზობდა ასეთი ჯიუტი და პატივმოყვარე,რომ გამოდგა ეს ბიჭი.კაბის კალთები ორივე მხრიდან მუჭში ძლიერ მოიქცია და დაძაბული შეჰყვა მამას ოთახში.
დემეტრე სავარძელში იყო მოკალათებული მაგრამ მამა- შვილის დანახვისას ფეხზე წამოდგა და მათ შეეგება.
_ სასიამოვნოა კიდევ ერთხელ თქვენი ხილვა_ გაიღიმა,თუმცა გაურკვეველი იყო ღიმილი თავაზიანობას გამოხატავდა თუ ირონიას.
_ არაა საჭირო ეს თვალთმაქცობა_ სიბრაზით გამოცრა სიტყვები და სახე დაეძაბა ლიკას .
_ მართალი ხართ_ ხელით დივნისკენ მიუთითა სტუმრებს და დააყოლა_ სანამ რეესტრის თანამშრომელი მოვა შეგიძლიათ ჩამოისვენოთ.
_ აქ? ახლა?რა საჭიროა ეს სიჩქარე? _ მოულოდნელობისაგან უკვე დამჯდარი მირზა კვლავ ფეხზე წამოდგა.
_ საქმე იმაშია,რომ როგორც უკვე იცით მე სოფლელი ბიჭი ვარ_ ბოლო სიტყვები მკვეთრად და ხაზგასმით წარმოთქვა და ლიკას ჯიქურ მიაშტერდა_გვიანი გაზაფხულია,ეზოში ბევრი საქმე მაქვს,არ მცალია ასე დაუგეგმავად ვიარო წინ და უკან.ბარემ ყველანი შეკრებილები ვართ და რატომ უნდა დავკარგოთ დრო? ის ასეთი მნიშვნელოვანია თქვენი საწარმოსათვის.
_ ძალიან ამაყი და პატივმოყვარე ყოფილხართ_ ბრაზიანი თვალები მიანათა საპატარძლომ.
_ და პროვინციელი კალოშებით,არ დაგავიწყდეს_ შეუსწორა.
_ ზურგზე არასოდეს ვეცემი.
_ არც მე_ მისკენ დაიხარა და ყურში ჩასჩურჩულა.
_ სჯობს აქედანვე იყო იმედგაცრუებული
_ თქვენ კი ქალბატონო სჯობს აგრონომიის წიგნს ჩაუჯდეთ და კარგად ისწავლოთ,რადგან ხვალიდან პრაქტიკული მეცადინეობა დაგეწყებათ.
_ შენთვის შეინახე ბარიც,თოხიც და კალოშებიც_ ისიც ხმადაბლა კბილებში სცრიდა თითოეულ სიტყვას.
_ რათქმაუნდა,აბა ჩემი შენ რას გამოგადგება,შენთვის ცალკე ვიყიდი_ მშვიდად და კმაყოფილი ტონით საუბრობდა.
_ რაიმე პრობლემაა?_ რადგან მათი საუბარი არ ესმოდა და მხოლოდ შვილის ალეწილ სახეს ხედავდა ეცადს სიტუაციაში გარკვეულიყო მირზა.
_ არა,არაფერი ბატონო მირზა,უბრალოდ სამეურნეო იარაღების გაყოფაზე ვერ შევთანხმდით,მაგრამ მე მამაკაცი ვარ და რათქმაუნდა ჯერ ქალბატონები,დავთმე_ თქვა და წარბები მაღლა აზიდა და კმაყოფილი იერით საცოლეს თავი დაუქნია.
მირზამ მისი რეპლიკიდან აზრი ვერ გამოიტანა და შეეშვა.
საჯარო რეესტრის წარმომადგენელიც მალე მოვიდა.ნახევარ საათში ყველა საბუთი წესრიგში იყო,ქორწინებისაც და აქციებისსაც.
მოწმეებად ილია და ნანა დაიყენეს.
ყოველგვარი პომპეზურობის,შამპანურის,შოკოლადის და მილოცვის გარეშე ჩაიარა ამ წუთებმა.
_ შეგვიძლია წავიდეთ _ წავიდა თუ არა მოწვეული სტუმარი მაშინვე ახალგამომცხვარ ცოლს მიუბრუნდა.
_ ჯერ სახლში უნდა გავიარო ჩემი ნივთები მჭირდება.
_ კეთილი ერთად გავივლით.
მიუხედავად მირზას შეპატიჟებისა დემეტრე და ილია არ შევიდნენ მათ სახლში,ჭიშკართან მანქანაში ლოდინი არჩიეს.ლიკა კი სირბილით შევარდა სახლში და საძინებლის კარი სწრაფად გადაკეტა.ლოგინს დაემხო და ბალიშზე პირაფარებულმა აბღავლდა.ცოტა,რომ მოეშვა მისი ნივთების ჩალაგებას შეუდგა..კარზე კაკუნი შემოესმა.
_ შეიძლება შვილო?_ მირზა იყო.
_ მოდი მამა_ კარი ფართოდ გამოაღო და განზე გადგა,რომ შემოსულიყო.
მამამისი საწოლზე ჩამოჯდა და შვილს ხელით ანიშნა მის გვერდით მოკალათებულიყო,ლიკაც დაყვა მის ნებას და ჩამოჯდა.
_ მამა წლებია მხოლოდ მე და შენ ვართ,ხომ იცი რომ უსაზღვროდ მიყვარხარ.მე ეს დღე სულ სხვანაიტად წარმომდგინა შვილო.არ მინდა იფიქრო,რომ რადგან რს შემოგთავაზე და მერე გადაწყვეტილებისას ხელი არ შეგიშალე მე შენზე არ ვზრუნავ ან არ მაინტერესებს შენი მომავალი.უბრალოდ ჩიხში მიმიმწყვდია,რომ არა შენი დღევანდელი საქციელი ალბათ ასეთი არჩევნის წინაშე არ მოგვიწევდა დადგომა,მაგრამ ახლა ამაზე ფიქრი გვიანია.მადლობა,რომ გამიგე და გადამარჩინე,მეც და ყველა ჩემი თანამშრომელი.შვილო,კარგის მეტი არაფერი მსმენია დემეტრეზე და მის ოჯახზე,ასე,რომ არ ყოფილიყო ამ შემოთავაზებაზს არც კი გავამეორებინებდი,მაგრამ რადგან ასე მოხდა…...მადლობა შვილო ყველაფრისათვის და მინდა იცოდე,თუ გაგიჭირდა მე აქ ვარ,ჩემი იმედი გქონდეს.აქ შენი სახლია_ თქვა და შვილი მჭიდროდ ჩაიკრა გულში.ლიკამ თავი ვეღარ შეიკავა და ცრემლები წასკდა.
_ მიყვარხარ მამა_ მის მკერდზე მიყრდნობილი ზლუქუნებდა.
ალბათ დიდხანს იქნებოდნენ ასე,რომ არა გაბმული სიგნალის ხმა ეზოდან.ეს დემეტრე იყო.ერთი ღრმად ამოიოხრა ლიკამ და ჩანთას ხელი დაავლო,უფრო დიდი და მძიმე კი მამამ აიღო.
სევდიანი ფს მტკივნეული იყო მათი განშორება.
დემეტრეს მანქანას ილია მართავდა.უკან კი ის და ლიკა მოკალათდა.
_ ვინ გყავს სახლში?_ უხერხული სიჩუმე ლიკამ დაარღვია.თითქოს შორეული ფიქრებიდან გამოარკვიაო მისმა ხმამ,დემნა შეიშმუშნა,მხრებში გაიშალა და ნახევრად მისკენ შებრუნდა.
_ მშობლები და და.
_ იცინიან?
_ რა?
_ რომ ასეთი ამაყი და გულღრძო, რომ ხარ.
_ შეგიძლია შენ მოუყვე.
_ და ჩემზე იციან?
_ არც ეგ.
_ და რას იტყვიან?
_ შენ არ იდარდო.
_ არც არასოდეს იქნები ჩემი სადარდებელი.
_ ნუ იჩქარებ დასკვნების გამოტანას.
_ შენ კი ჩემს შეფასებას.
_ უკვე ვიცი,რაზე უნდა ვიმუშაო პირველ ჯერზე.
_ ვერ გავიგე?
_ გრძელი ენა გაქვს.
_ არაუშავს,სამაგიეროდ შენ მოკლე ჭკუა და დაბალანსდება.
_ შენ მე არ მიცნობ.
_ აი შენ კი მე.
_ დღევანდელი საკმარისი იყო წარმოდგენის შესაქმნელად.
_ იმავეს ვიტყვი შენს მდაბიო საქციელზე.
_ იგივეს ვიტყოდი შენს თავხედობაზეც.
_ კარგით რა ნუ გაუტიეთ,ნუ კინკლაობთ_ თითქოს მობეზრებულმა ღიმილით გამოსძახა ილიამ და სოფლისკენაც გადაუხვია.
ლიკამ ხელები მკედრზე გადაიჭდო და ფანჯრისკენ შებრუნდა,გარეთ უკვე უკუნეთი სიბნელე იყო.
არცერთ აღარ ამოუღია ხმა სახლამდე.
სახლი კი მართალც დიდი,ლამაზი და მოვლილი იყო.
შევიდა თუ არა მანქანა ეზოში პირველად ოჯახის უფროსები შემოეგებნენ_ ნუგზარი და თამილა ხუციშვულები,დას კი ლიზის,რომელიც 10 წლისა იყო უკვე ეძინა.
შვილს ღიმილით შეეგებნენ,მაგრამ მალე ღიმილი გაოცებამ ჩაანაცვლა,როცა მანქანიდან უცხო გოგონა გადმოვიდა.
_ გამარჯობათ_ მორიდებით თქვა ლიკამ და ყველას გაუღიმა.
_ გაგიმარჯოს შვილო_ დაბნეულმა თამილამ ვაჟისკენ იბრუნა პირი_ ვინ არის ეს ლამაზი გოგონა შვილო?
_ დედა,მამა_ცერემონიალურად გაშალა ხელი_ გაიცანით თქვენი რძალი- ლიკა მჭედლიშვილი,ოღონდ არ მკითხოთ,ვინ,როგორ და საიდან,ამ ყველაფერზე ხვალ გიპასუხებთ ახლა კი საშინლად დაღლილი ვარ და უნდა დავიძინო_ თქვა და ლიკას ხელი დაავლო და სახლში შევიდა.მშობლები გაოცებულები ისევ იმ პოზაში გაშეშებულები დარჩნენ.
ოთახის კარი მიხურა თუ არა აბაზანაში შევარდა.ლიკა კი დაღლილი და დაძაბული საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
დემნა მალრ გამოვიდა აბაზანიდან და მოკრა თუ არა თვალი საწოლზე ჩამომჯდარ ცოლს,ფრთხილად მკლავში ამოსდო ხელი და ფეხზე ააყენა.
_ უკაცრავად ქალბატონო,ეს ჩემი საწოლია,შენ აი იქ_ დივანზე მიუთითა_ აი იქ დაიძინებ.
,.....
P.s

გისმენთ ტკბილებო