# ვერ გაგახარებთ?!
ნუთუ მართლა დაიჯერეთ? მე? ასე სწრაფად? არა! ჯერ კიდევ ბევრი დრო მაქვს.
-აბა, რაო მიგაგდეს? (დავითი)
-აახვიე, გადაგიხდი ამისთვის (მე) ასეთი პასუხისთვის მივიღე კიდევაც.
-ინანებ, გეფიცები (მე)
-ოხ, ოხ , ოხ, აბა რასიზამ? (დავითი) 2 კვირის მშიერი
-ვნახოთ (მე) და დანა ვატაკე ფეხში, დაეცა და გავიქეცი, დღის შუქმა თვალი მომჭრა და წამით გავშეშდი. მაგრამ გზა მაინც განვაგრძე.რის ვაი ვაგლახით მივრბოდი და დავითიც მომზდევდა. 2 დღე დამჩირდა გამორკვევასა და ორთჭალაში დასაბრუნებლად.
პარასკევი დღე იყო 2:50წთ. თორნიკე და ლასა სკოლიდან გამოვიდნენ და გაიშალნენ, მე თორნიკეს გავეკიდე, გავაჩერე და
-მომზდევს, და თუ მარტლა უნდა მომკლას, ჩაგეხუტები მაინც (მე)
-ვინახარ? წადი რა! (თორნიკე)
-ნუთუ მართლა? ვერმიცნი? (მე)
-საერტოდ გიცნობ? რასგავხარ (თორნიკე)
-კაი, მე კიდე ყველაფერი გავიღე, რომ მენახე, შენ კი უცებ შემეშვი არა? (მე)
-მარიამ?! კუკლაჩკა?! (გიო, ლაშა)
-ბიჭებო? (მე) გადავეხვიე და გადავკოცნე
-რაო? მარი? შენ? ნუთუ მართლა? აკი.... მოდი ჩემთან (თორნიკე) გულში ჩამიკრა
-გაგახსენდით ბატონო? (მე)
-ჩუუ! უბრალოდ ჩამეხუტე (თორნიკე)
-არა! არა! მომზდევს (მე)
-ვინ? (ლაშა)
-დავითი (მე)
-როგორ ბედავს? (გიო)
-წავედით, ჩემთან წამოდით (ლაშა)
ლაშასთან ავედით.
-აუ ვიბანავებ რა.. (მე)
-მიდი კუკლაჩკა! (ლაშა) იქ ანას სარვალია და ჩემი მაიკა აიღე.
-მადლობა (მე)
ვიბანავე! (როგორც იქნა!) და ლაშას მაიკით ჩამოვედი
-ოხ, გაჩუქო უნდა! გხატავს (ლაშა)
-აბა, (მე) შემაბარბაცა
-რა გწირს? (თორნიკე) მოვარდა
-მშია, სასწაულად (მე) 2 კვირაა არმიჭამია.
-ჩემი ბოთე გოგო, მოდი დაჯე (ლაშა)
-ახლავე თქვენო უდიდებულესობავ (გიო)
-რას ინებებთ? (თორნიკე)
-რამეს, რავი, ძაან მშია (მე)
-კაი! ქათამია შემწვარი (ლაშა) ჩვენც ვჭამოთ
დავსხედით.
-აბა მოყევვი, რა და როგორ მოხდა? (ლაშა)
-შენრომ მომწერე, მოვდიოდი, უცებ მანქანა გაჩერდა და ვირაც მომესალმა (მე) გიცნობთქო? არაო, ახლა გამიცნობო და მანქანაში ჩამტენა, იქ კიდევ იყვნენ ვიღაცეები, რაღაც გამიკეთეს, აი (თან ყელი ვაჩვენე დიდი შრამით)
-არშევარცენ (თორნიკე) თან თითი დაუსვა კისერს.
-მერე? (გიო)
-რო გავიღვიძე სადრაც ბნელ სარდაფში ვიყავით და დავითი მოვიდა, მითხრა, რომ უნდა გამეშვი, არადა მოგკლავდა. სხვა გზა არმქონდა, მერე შენც გელაპარაკე!
-როგორ გაიქეცი? (თორნიკე)
-ერთი ბიჭი იყო იქ, ლევანი, დანა მომცა და იმით დავითი ფეხში დავჭერი და 2 დღის მერე მოგაგენით. (მე)
-ლევანი? (ლაშა) ეს ტამაშია, რაღაც ცაფიქრებულიაქვთ.
-ადექი წავედით. (თორნიკე)
-სად? (სამივე)
-ექიმთან (თორნიკე)
-არა, იცი, მე... არაფერი ყოფილა მართლა (მე)
-რა სულელი ხარ (თორნიკე) თავზე მაკოცა. მაინტერესებს ყელზე რაგაქ.
ცემს სახეზე ლაშას და გიოს სიცილი აუვარდათ.
-ბიჭო, ეს ვინარი (ლაშა) მომენატრე კუკლაჩკა. მაკოცა
-მაროოო! აჰაჰაჰაჰაჰაჰ, რაკაი იყო (გიო) ჩამეხუტა
ექიმმა ყელიდან კაფსულა ამოიღო და თქვა:
-დროზე მოსულხართ, ეს მომაკვდინებელია.
-ვახ! რაარასვენებთ? (ლაშა)
-უნდა იწვეთ, მთელი 1 კვირა (ექიმი)
-არა რა! ამდენი წოლა (მე)
-მე ვიზრუნებ მაგაზე (თორნიკე)
-ჯერ სუსტად იქნება, არ შეგეშინდეთ (ექიმი)
-სისუსტეში რასგულისხმობთ? (გიო)
-თავბრუსხვევა, გულის უეცარი წასვლა, მოთენთილობა, აი სისუსტე ესარის. (ექიმი)
-კაი, წავედით! (ლაშა)
-წავალ, ჩემებს ვნახავ. (მე)
-ჯერ არა! არვვიცით (თორნიკე)
-აბა? რავქნა? (მე)
-რა და ჩემთან წამოხვალ (თორნიკე)
-მე, ის, არვიცი (მე)
-წამო,წამო (თორნიკე)
-კაი, ოღონდ მალე რა! თავი მტკივა (მე)
მთელი 1 კვირა ბიჭები არ მომშორებია, თორნიკე კი სულ ჩემგვერდით იყო. მალე გოგოებიც ვნახე, ჩემებიც და სკოლაშიც დავბრუნდი. ცხოვრება ისევ ჩვეული რითმით განვაგრძე. თორნიკე არსად არმიშვებდა მარტოს, სახლშიც კი. ჯერ კიდევ ვერგაეგოთ რა გეგმა ჰქონდა დავითს და მიფრთხილდებოდნენ.
მეკი მსიამოვნებდა მათი ყურადღება და მსოფლიოში უბედნიერესი მეგონა ჩემი თავი.
-რაშვები? (თორნიკე)
-მაღაზიაში უნდა ჩავიდე (მე)
-მაიცა მე ამოვალ! (თორნიკე)
-კაი რა, ამხელა გზა 15წუთის გულისთვის? (მე)
-დამაცადე (თორნიკე) მაშინ გიო გაგიყვანს
-ოხ, რა! ნუ შენთან ლაპარაკს აზრი არაქვს! (მე)

-მარო! სადახარ? (გიო)
-შეგაწუხე ხო? (მე) არმინდოდა
-კაი, რასამბობ! კიდე რორამე მოგივიდეს თორნიკე ჯერ მე მომკლავს მერე თავის თავს. (გიო)

20 წუთში სახლში ვიყავიი. გიოს მადლობა ვუთხარი და გადავკოცნე.
მთელი ღამე თორნიკესთან ლაპარაკში გავატარე.
ნიკასგან და ელენესგან გავიგეთ, რომ პარიზში დარჩენას აპირებდნენ, და კარგახანს არ ჩამოვიდოდნენ.

მე არმეგონა, რაიმე ასე თუ შემცვლიდა. თორნიკეს გარეშე ყველაფერი წარმოუდგენლად მიმაჩნდა.
ვურეკავ და ვეუბნები:
-ჩემო სიცოცხლე, უშენოდ გატარებული ყოველი წამი მძულს, ვერვიტან. შენი ღიმილი, ჩახუტება ცხოვრებას მიხალისებს. ყველაფერზე ვარ წამსვლელი, ოღონდ შენმყავდე კარგად. მემგონი გამოვხატე ის რაცმინდოდა.
-სიცხე გაქ? (თორნიკე)
-არა, რატო? (მე)
-აბა, შენ ესსიტყვები? (თორნიკე) ყველაზე თბილო, მეც ძალიან მიყვარხარ. დღეს ხომნახავ?
-აბა, რასვიზამ! არტ კაფეში ხომოხვალ? (მე)
ჩვენს ადგილას :) . ჩვენს დროს? (თორნიკე)
-რათქმაუნდა! (მე)
5 საათი მე და თორნიკეს 1 კვირაა არგვინახავს ერთმანეთი (ცუდად იყო :( ) ჩავეხუტე, და არმინდოდა გამეშვა მაგრამ...
-მომენატრე! (თორნიკე)
-უძალიანესად, ამდენხანს სადხარ? (მე)
-ახლა ხო აქვარ! მოდი ჩაგეხუტო (თორნიკე)
-მოდი! (მე)

#დავითი, ლევანი
-ეეე, ჩავფლავდით (ლევანი)
-ხო! მაგრამ გეგმა ძალაშია. (დავითი)
-როდის აგვყავს? (ლევანი)
-მალე, უეჭველი, ვეღარ ვითმენ! (დავითი)
-და როგორ? მეეჭვება შევძლოთ! (ლევანი)
-შენი პესიმისტი დედა მოვ**ან! (დავითი)
-კაი, ხო და მაგით რასმიაღწევ? (ლევანი)
-თავისი ფეხით მოცუნცულდება, და შემეხვეწება გავუშვა, მაგრამ, ამაოდ! (დავითი)
-ისე კაი, გოგოა! (ლევანი)
-მაგარი! მარტო ჩემთვის ოღონდ. (დავითი)
-ისე ამხელა კაცს ჭკუა არგაქვს? 16-ისაა ჯერ (ლევანი)
-მე გავზრდი! და შენ მაგაზე ფიქრს გიჯობს, რაც გითხარი ისქნა (დავითი)
-ახლა კაფეში არიან (ლევანი) რო დაშორდებიან...
-ზუსტად, რაცმალე მით უკეთესი (დავითი)
-წავედით! (ლევანი)
-ყველაფერი მზად გაქვს? (დავითი)
-აბა რა! (ლევანი, გაიღიმა)
-იცოდე, ერთი მისხალი რომ აცდეს არგაცოცხლებ! ჩამოგახრჩობ ანდა უკეთესი, ტყავს გაგაძრობ! (დავითი)
-კაი, ნუდარდობ. (ლევანი)


---------აბა რასმეტყვით კაია? --------
რასელით შემდეგ თავში? გამიზიარეთ შეხედულებები <3