#29 დეკემბერი
ახალი წელი ახლოვდება, ასერომ ყველამ გადავწყვიტეთ ერთად შევხვედროდით და გვეზეიმა.
გადაწყდა რომ გიოსთან ვიკრიბებოდით.
-აბა, რომელზე? (მე)
-9-გე გამოგივლი (თორნიკე)
-მე მოვალ, პირდაპირ წადი შენ (მე)
-კაი, არ დაგაძალებ (თორნიკე)
8 საათისთვის სახლიდან გავედი და თითქმის გზოს ნახევარი გავიარე რომ სმს მოვიდა
-სადახრ კუკლაჩკა? (ლაშა)
-მოვდივარ (მე)
ამ დროს ჩემთან ახლოს მანქანა გაჩერდაა.
-გოგონა (უცნობი) დაიცადეთ, გოგონა
-გისმენთ (მე)
-გამარჯობა, დავითი (უცნობი) ხელი გამომიწოდა
-გამარჯობა, გიცნობთ? (მე)
-არა, ახლა გამიცნობთ. (უცნობი) ხელები მომხვია და მანქანაში შემაგდო. ტელეფონი დამივარდა. უკან თურმე ნიკა მოდიოდა და დამინახა, მარამ , ვერ მომისწრო.

-ბიჭებო,ეეე! (ნიკა) მირბოდა
-რაიყო ნიკუშ? (ანასტასია)
-ვერმივუსწარი ბოდიშით! (ნიკა) ტელეფონი თორნიკეს მისცა
-რასამბობ? მარის ტელეფონია ეს? (გიო)
-სადარის? მითხარი ნუ ხარ ჩუმად?! (თორნიკე) ხელი წაავლო ნიკას
-დაწყნარდი, თორნიკე! ნიკა სადარის მარი? (ლაშა)
-მისმინეთ! (დაიწყო ნიკამ) მოვდიოდი და დავინახე ჩემს წინ მარი. დაძახება მინდოდა, მაგრამ, შორს იყო. ცოტახანში დავინახე მანქანა გაჩედა და დიდი, აზვირთული ბიჭი გადმოვიდა. მე თორნიკე მეგონა, მაგრამ, მარის გაკვირვებული სახით მივხვდი რომ არიყო. ამ ბიჭმა ხელები მოხვია და მანქანაში ჩატენა. მივრბოდი, მაგრამ , ვერ მივუსწარი.
-კუკლაჩკა, ტო! (ლაშა)
-ვაიმე მარიამ! (გვანცა, ანასტასია, ელენე)
-კაი დაწყნარდით გოგოებო, ვიპოვნით! (გიო)
-ჩემი სიცოცხლე, სად ან ვინ ან რატო? მოვკლავ არდავინდობ, რა გავაკეთო? (თორნიკე)
თან ჩემმა მობილურმა დარეკა.
-ალიო, მარი (თორნიკე)
-არა, ცქნაფუშ, დავითი ვარ. მარიამი ჩემთანაა... (დავითი)
-არგაცოცხლებ, სადახარ? ვინხარ? მიწიდან ამოგთხრი (თორნიკე)
-მშვიდად! ღრმად მოგიწევს თხრა, აჰაჰაჰაჰჰააჰ (დავითი) ეს გოგო წლებისწინ ავარჩიე, თითქოს რაღაც გამოგვდიოდა და ჰოპ! შენ გამოჩნდი, შე არაკაცო! მაგრამ ახლა ის ჩემთანაა და სიცოცხლის ფასად დავიცავ, ჩ ე მ ი ა! აჰაჰაჰ
-არა! იცოდე არაფერი დაუშაო თორემ! (თორნიკე)
-რასამბობ, გინდა დაგალაპარაკო? (დავითი) უთხარი რამე
-თო, თორნიკე (მე)
-მარი სადხარ? ნუგეშინია გიპოვნი! (თორნიკე)
-არა! აზრი არაქვა, მისმინე ყველაზე მეტად მიყვარხარ, ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ კარგად იყო, და ამიტომ არმომძებნო, ეცადე ბედნიერი იყო, და იცოდე რომ ამით მეც კარგად ვიქნები! (მე)
-რასამბობ? გიპოვნი! შენ რა ტირი? არშევარჩენ (თორნიკე)
-მიყვარხარ თორნიკე! (მე)
-გაითიშა, ტიროდა ტო, ტიროდა ბიჭო! (თორნიკე)
-მარი ტიროდა? (გვანცა) როგორც ჩანს ძალიან უჭირს ის ხომ არასდროს ტირის.
p.s მარი არასდროს უნახავთ მომტირალი. და ასევე მას ცხოვრებაში არავისთვის უთქვამს "მიყვარხარ"
-ძაღლიშვილი, ვინარის? რაგითხრა? (ლაშა)
-ეს, ეს რაღაც ნაცნობი ხმა იყო (თორნიკე) ის არის რომ აწუხებდა, გოგოებო იცით რამე?
-დავითი, კიდევ რაღაც მომწერა მარიმ დაიცა ვნახავ (ანასტასია) და მარიმ რაო?
-მიყვარხარო (თორნიკე, გაკვირვებული და გაღიმებული)
-რაიო? (ელენე) ეგ მაგსიტყვას არამბობს, ცუდადაა საქმე.
ვიპოვნით თორნიკე! დროზე ანასტასია (ლაშა)
-დაიცა, ვეძებ (ანასტასია) აი, აი ვნახე. დავით დადიანი, შავგვრემანი, მაღალი, 20 წლის, თბილისელი, ვაზის უბნელია.
-წავედით! (თორნიკე)
-დაიცათ (ანასტასია) გაგახაროთ?
-დროზე (ლაშა)
-ფოტოც მაქვს (ანასტასია) მაინტერესებდა ვინიყო
-მომეცი, (თორნიკე) წავედით, ნიკა გოგოებთან დარჩი
-კაი, დამირეკეთ (ნიკა)


მთელი ვაზის უბანი გადაქექეს და 2 დღის შემდეგ ძლივს მიაგნეს დავითს, სცემეს საშინლად
-სადარის? (თორნიკე)
-გულში (დავითი) იღიმოდა
-მოგკლავ, შენი (თორნიკე)
-კაი! მისმინე ბიჭო, (ლაშა) იმგოგოს, რომ რამე მოუვიდეს იცი რასგიზამ? ტყავს გაგაძრობ.
-არგეტყვით, არა! ხომგითხრათ არმომძებნოთო? ხოდა კიდე მე დავითი არავარ, მე ლევანი ვარ ასერომ მარი შეგიძლიათ დავითთან ეძებოთ. (ლევანი)
-ეგ როგორ? (ლაშა)
-აბა, რაგეგონათ? ჩემს ვინაობას ვეტყოდი და ჩემივე ფოტოს გავუგზავნიდი? (ლევანი) ეე, მე თქვენ ჭკვიანი ხალხი მეგონეთ, ან ვერმიცნობდა როცავნახე?
-შე ძაღლიშვილო (თორნიკე) შეაშინე! სადარის დავითი?
-აქავარ ძმა! რა გინდოდა? (დავითი)
ოთახში მხარ-ბეჭიანი, დაკუნთული, მაღალი ბიჭი შემოვიდა და ალმაცერად დაიწყო ყურება.
-სადარის? მივარდა თორნიკე
-აღარარის! აჰაჰაჰაჰ (დავითი) თუ ჩემთან არაა, არც შენთან.
-იტყუება! (გიო) ხმა გაიღე ღორო!
-ვფიცავ! მაგრამ მე არა, მან გააკეთა (დავითი) თითი ლევანისკენ გაიშვირა.
თორნიკე გაფითრდა, ეცა და ახრჩობდა დავითს, ლაშამ და გიომ ძლივს გააშველეს. ორივე მიბეგვეს და წამოვიდნენ.

#სახლში
-მარი, სადარის? (გოგოები)
-ჩუუუთ! (ლაშა) წამო თორნიკე დაისვენე
თორნიკე ფეხზე ძლივს იდგა, ფერი აღარ ჰქონდა და ერთ ადგილს აცქერდებოდა.
-რა ჭირს გიო? (გვანცა)
ლაშა და თორნიკე ავიდნენ თუარა გიოს ცრემლი ჩამოუგორდა და
-აღარ არის (გიო)
-ვინ აღარარის? რასბოდავ? მარი სადარის? (გვანცა)
-მოკლეს იმ ღორიშვილებმა (გიო)
ყველა გაშეშდ, ანასტასიამ იკივლა და ჩაიკეცა. გვანცა ხმაას ვერიღებდა ელენე შეიშალა და ნიკას მივარდა
-რომ მიგესწრო, ო ღმერთო, ის ახლა აქ იქნებოდა ჩვენთან, მარი ო ღმერთო რატომ? (ელენე)
-წყნარად, ყველას ბრალია (ლაშა) თორნიკე ასეთ არასდროს მინახავს, კუკლაჩკა ყველაზე მეტად უყვარდა! გიჟს გავს!
-უნდა გამევლო, არ უნდა დამეჯერებინა მისთვის (თორნიკე) ახლა რავქნა? მისგარეშე, როგორ ვიცხოვრო? მან მიყვარხარო გესმით, მიყვარხარო! პირველად მითხრა! და ვერც ჩავეხუტე, ვერც ვაკოცე. ბოლოწუთებშიც კი ვერვნახე, საზიზღარი ვარ.
ყველა ტიროდა და მიხსენებდა, ვიდეოებით!
-ნახე, რაბედნიერია აქ (ლაშა) თორნიკე ის შენთან იყო ასეთი მხოლოდ სენთან.
-უნდა გავფრთხილებოდი, ახლა რაპასუხი გავცე მის მშობლებს? ღორი ვარ, ერთი აუტანელი ბიჭი რომელიც სეყვარებას ვეღარასოდეს ვეღარ შეძლებს, მისი ბოლო სიტყვები გულს მიკლავს .
-რა გითხრა? (ანასტასია) ტიროდა
- მეტად მიყვარხარო, ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ კარგად იყო, და ამიტომ არმომძებნო, ეცადე ბედნიერი იყო, და იცოდე რომ ამით მეც კარგად ვიქნებიო! (თორნიკე) ცრემლებით
-ვახ ტო, მარი! როგორ შეეძლო? (გიო)
-რა შეეძლო? (ელენე)
-როგორ სეეძლო, რომ ასე თავდაჯერებით ეთქვა ყველაზე ძვირფასი ადამიანისთვის, რომ არმოეძებნა და თან დაუმალა რომ კლავდნენ (გიო)
-მგარი გოგო გვყავდა! (ლაშა) მისი არყოფნით თითქოს საყრდენნი გამოგვეცალა! მე პირადად ღვიძლი დასავით მყვადა. ყოველთვის მეხმარებოდა.
-ჩვენს გვერდით იყო სულ! ტო! მისგარეშე (ნიკა)
-არ შემიძლია (თორნიკე) მისგარეშე როგორ გავძლო?
-გაიხსენე (ანასტასია) და ეცადე ბედნიერი იყო, რატა იცის კარგად იყოს.
-გავიხსენო მისი ღიმილი, ოი ღმერთო! რა ღიმილი ჰქონდა, რა თვალები, გული? (თორნიკე) მახსოვს სიურპრიზები არუყვარდა და ყოველთვის ჩვენ გვეხმარებოდა, თქვენთვის აგვერჩია საჩუქრები გოგოებო. ბოლოს როგორი ბედნიერი იყო, და მე რაგავაკეთე? ჩავაშხამე ყველაფერი, იმიტომ არუნდოდა, რომ გამევლო, ნეტავ შენ წასულიყავი ლაშა!
-ნეტამც! (ლაშა)
-ან მე რომ მიმესწრო! (ნიკა)
-ყველას ბრალაი (გვანც)

2 კვირის შემდეგ ნიკა და ელენე პარიზში წავიდნენ, ნიკას საქმეზე, თან თორნიკეს ასეთს ვერუყურებდნენ.
ლაშა, გიო, ანასტასია და გვანცა კი სულ თორნიკესთან იყვნენ და ცდილობდნენ, რაიმეთი გაერთოთ, თუმცა ამაოდ!

#20 იანვარი
სკოლაში დაბრუნდნენ, გაიგეს ჩემი ამბავი, ზოგს ეწყინა ზოგს პირიქით.
-თორნიკე, ძვირფასო! მოდი ჩაგეხუტო (თაკო)
-შენ თავი ვინ გგონია? (ლაშა) ხელით გამოათრია
-შეეშვი. (თორნიკე)
-რაო? (ანასტასია) უკვე დაივიწყე მარი?
-რასამბობ? უბრალოდ მომისამძიმრა (თორნიკე)
-კი, აბა, ზუსტად (ანასტასია)
-იქნებ ვცადოთ რამე. (თაკო)
-რაო? გაეთრიე აქედან, თვალით არდამენახო. შენ ვერასდროს იქნები ის რაც მარი იყო, უნამუსო (თორნიკე)
-გაეთრიე აქედან უსინდისო (ლაშა)

თაკო წავიდა, ანასტასია გამოეკიდა და სილა ტკიცა თაკოც.
-შენ ვერასდროს, გესმის? ვერასდროს იქნები მარო! (ანასტასია)
-მასზე უკეთესი ვიქნები! (თაკო)
-მოგკლავ, (ანასტასია) მივარდა და ურტყამდა

ბიჭებმა ძლივს გააშველეს და დააწყნარეს.
-ეგ , ნახე რა, უკეთესიაო. (ანასტასია)
-დაწყნარდი (ლაშა)
-როგორ?! (ანასტასია)
-კაი ანასტასია დაწყნარდი (თორნიკე)
-შემომაკვდება (ანასტასია)

------ ძალიან გთხოვთ გამიზიაროთ თქვენი მოსაზრება---
როგორ ფიქრობთ სწორად მოიქცა თუარა მარი? (როცა ურჩია რომ კარგად ყოფილიყო უიმისოდ)
ან რასელით შემდეგთავში?