შემიყვარდი და რა ვქნა? თავი №7
ვიღაც ბიჭი. ქერა და მწვანეთვალება. ხულიგანის გამომეტყველებით... ისეთი სიმპატიური იყო, მაგრამ ვეღარ მოვითმინე და დავუყვირე: -რა გინდაა ჰააა?! ვინ ხაარ?! გაგვიშვიი რაა!! (მე) -მეორე გაიყვანეთ! (დაიყვირა იმ ბიჭმა) სხვა ბიჭები შემოვარდნენ და ნათიას სტაცეს ხელი, მეორე, გვერდითა ოთახში ჩაკეტეს. იმან მიპასუხა: -ვინ ვაარ? (ცინიკურად მიყურებდა) -ჰოო! ვინ ხარ?! რატოო მომიყვანე აქ?! (მე) -მე დემეტრე ვარ. (დემეტრე) -მერეე? რა გინდა ჩემგან?! რატო მომიტაცეე?! (მე) მას არაფერი უთქვამს, მომვარდა, კედელს ამაყუდა და ტუჩებში მეცა. გულის ცემა გამიასმაგდა. ვერ ვინძრეოდი, ხმას ვერ ვიღებდი. მეც ავყევი. მაგრად მიჭერდა რო არ გავქცეულიყავი, მეც ვერაფერი მოვიმოქმედე. ბოლოს მივხვდი რო მაგარ ცუდ დღეში ვიყავი, მკერდზე ვკარი ხელი და მოვიშორე. -სულ გაგიჟდიი?! რატომ მაკოცე?! ნათია სად არის?! (მე) -მოგეწონაა ჰოო? მოკეტე და ამყევიი რაა. (თვალი ჩამიკრა და მომვარდა) ისევ ტუჩებთან მომიახლოვდა, მაგრამ აღარ დავაცადე და მუცელში ვხეთქე მუშტი. -აუ! გოგო გააფრინე შეენ?! (დემეტრე) -მე გიჟი ვარ ძმაო! შენ კი ეხლავე თუ არ გამიშვებ მაგრა დაგერხევა! (მე) -ძაან მომწონს შენნაირი ქაჯები. (დემეტრე) ოთახიდან გავიდა და კარები ჩამიკეტა. მე კი კარებს რტყმა დავუწყე. სადაცაა გავანგრიე, მაგრამ ერთ-ერთი ბიჭი შემოვარდა და დამიღრიალა: -დაწყნარდიი გოგო ეე! (ბიჭი) -ნათია აქ შემოიყვანეთ თორე გადავწვავ აქაურობას! (მე) -კააი ჰოო. ოღონდ მოკეტე რაა! (ბიჭი) ნათია შემოაგდეს და კარი მოგვიბრახუნეს. -ნათიი! (მივარდი) -ტასოო... (ამოიკნავლა ნათიამ) -რა გჭირს გოგოო?! რამე დაგიშავეეს?! (მე) -არა, უბრალოდ ძალა აღარ მაქვს... (ნათია) -გოგო მიდი ეხა როგორც გინდა ისე მოიკრიბე ძალა! (მე) -კაი ჰოო... (ნათია) -რამე უნდა მოვიმოქმედოთ! (მე) -ჰო რავი... (ნათია) -გოგო!! (მე) -კაი, კაი ვსო! (ნათია) -რა ვქნათ? (მე) -რა და... მოიცა! რატო დაგვშალეს ჩვენ? ის სიმპატიური ბიჭი ვინ იყოო? (ნათია) -ოჰჰ! გამოცოცხლდი შეენ? (ჩავიცინე) -თქვიი გოგოო! (ნათია) -ვაიმე... კედელს ამაკრო და ტუჩებში ისე მეცა ვერაფერი გავაკეთე, ბოლოს მუცელში ვხეთქე მუშტი, მგონი ვევასე! ან რაღაც ეგეთ პონტში... (მე) -გაკოცაა?! ფუიი... (ნათია) -რა ფუიი?! (მე) -რატო ბრაზოობ? რა მოგეწონაა? (ნათია) -არა გაგიჟდიი?! (მე) -ოო კაი ჰოო... (თვალები დამიბრიალა ნათიამ) -ეხა შენ მაგაზე ფიქრს, ის მოიფიქრე აქედან როგორ გავაღწიოთ... (მე) -კაროჩე აი ფანჯარა და გადავხტეთ რაა... (ნათია) -აუ! შენ რა მაგრა ვერ ხარ! აქედან რო გადავხტეთ, ვერ გადავრჩებით. (მე) -ოო აბა იმდენი არიან ვერ მოვერევით... (ნათია) -ცალ-ცალკე... (ეშმაკურად გამეღიმა) -დაჟეე? (ამყვა ნათიაც) -მარა რო არ გამოგვივიდეს? (მე) -ჰოო რავიი... (ნათია) -მოკლედ! რამე თუ არ მოვიმოქმედეთ ესენი აქ მთელი ცხოვრება დაგვტოვებენ... (მე) -კაი დაწყნარდი... ფანჯარა-თქო! (ნათია) -იქაც დგანან ხულიგნები... (მე) -მაშინ არ ვიცი რაა... ვსო აქ დავრჩით და ეგაა... (უიმედოდ აიქნია ხელები ნათიამ) -გამოსავალი ყოველთვის არსებობს... აა! დაშლო! (მე) -რა აბა? (ნათია) -მოიცა (გამეღიმა) ... -გამიშვიიით!! კარებს ფეხებს ვურტყამდიი და გამწარებული ვყვიროდი. შემოვიდა იდიოტი. -რა გინდა გოგოო? (დემეტრე) რა მექნაა?? მივარდი და ახლა მე ვეცი ტუჩებში. ხელები კისერზე შემოვხვიე... თვითონაც არ დაიბნა და ამყვა. აუ ისეე... ცუდი ბიჭი არ იყო... მარა ფუუ! რაზე ვფიქრობდიი?! უბრალოდ იქიდან გამოღწევა მინდოდა. სანამ მე... ნათია გავარდა და ორი ბიჭი დააგდო. მე დემეტრე კოცნით გავათრიე რაღაც ოთახში, სადაც ბიჭების უმეტესობა ისვენებდა. ზოგი კარტს თამაშობდა, ზოგი... რავი რა... იქ შევარდი და ყველას თვალწინ გავაგრძელეთ... ნათიამ ყველაფერი მოაგვარა „დაცვასთან“, მე კიი!.. დემეტრეს მოვშორდი, ფეხების რტყმა დავუწყე. დემეტრე ძირს დაეცა. სხვა ბიჭები მომვარდნენ. შემეშინდა, მაგრამ ხელ-ფეხის რტყმა დავიწყე და იქიდან როგორ გამოვაღწიე არც კი მახსოვს. ეზოში ნათია დამხვდა. ერთად გავიქეცით, მაგრამ აბა კაი ცხოვრებაა? დემეტრემ ხელი მომიჭირა და მიმიტაცა: -გოგო გაქცევა სცადეე?! ვის დაარტყი შეენ?! (დემეტრე) ხელებს წელზე მაგრად მიჭერდა, მიყვიროდა, ბოლოს ისევ შენობაში შემათრია, ნათიაც მოიყვანეს. -აუუ!! (ვყვიროდი ბოლო ხმაზე) -ჩუუ გოგოო! (დემეტრე) ისევ ოთახში შეგვაგდეს და დაგვტოვეს. -ეჰ! ჰო ვთქვი არ გამოგვივა-თქო! (ნათია) -უკვე ახლოს ვიყავით მიზანთან. (მე) -გოგო როგორ აკოცეე ჰაა? როგორ არ შეგეზიზღა?.. (ნათია) -როგორ არ შემეზიზღა? კი არ შემეზიზღა კინაღამ გული ამერია... (მე) -ოო კიი... (ნათია) -რაა ოო კიი გოგო?! მე ნიკა მიყვარს! (მე) -კი მარა... (ნათია) -მარა არ უნდა მაგას! თავის გასაღწევად ვაკოცე-თქო!! (მე) -ჰოო გავიგე კაი! (ნათია) #ნიკა იმ საღამოს ტასოსთან უნდა მივსულიყავი... ვერ მივედი, მაგრამ ალექსანდრამ დამირეკა: ძალიან ვნერვიულობო, რამდენი ხანია ველოდებითო და არ გამოჩენილანო... ეგრევე გავარდი ტასოს სახლისკენ... მითხრეს მაღაზიაში წავიდნენო... მაღაზიის გზას დავადექი... ისე იქ რა ან ვინ უნდა მეპოვა? გაბრაზებული წამოვედი იქიდან. ყველას ვეკითხებოდი ტასო ხო არ გინახავთ-თქო, მაგრამ ამაოდ... ალექსანდრეს რო ვკითხე არ ვიციო, მაგრამ ვიღაც ბიჭი მოვიდა და მე ვნახეო! კი ვერაფრით ვუშველეო, მაგრამ მოწმე ვარო, რო მოიტაცესო და აი იმ გზას დაადგნენო, ერთი გზისკენ მიმანიშნა. გაცოფებულმა დავძარი მანქანა და რაღაც გზას გავყევი. უეცრად დანგერულ შენობას მოვკარი თვალი და რაღაცნაირად დავეჭვდი. მანქანა სადღაც მიყრუებულში დავაყენე და იმ შენობაში შევედი... პირველ-მეორე სართულებზე არავინ იყოო... მოვიარე ყველა ოთახი. ბოლოს გადავწყვიტე რო იქ არავინ იყო, მაგრამ ტასოს ხმა შემომესმა... ... #ტასო -გამომიიშვიიიით!! (მე) ვბრდღვნიდი ყველაფერს და ვერ ვისვენებდი! -გეყოს გოგო! მაინც არ გაგვიშვებენ! (ნათია) -ოო! შენ რა პესიმისტი ხარ! იმდენს ვიზამ თავს მოვაბეზრებ და იტყვიან ვერაა გაუშვითო. ნახე თუ არა! (მე) -ეგ ისედაც ყველამ ვიცით რო ვერ ხარ! (ჩაეცინა ნათიას) მაგრამ მაინც არ გაგვიშვებენ-მეთქი! (ნათია) კედელს ავეკარი, ჩავიკუზე და კივილი მოვრთე! ამ დროს!.. ჩხუბის ხმა გავიგე. წამოვხტი და ნათიას გავხედე... -ეე რა ხდება? (მე) -უუ! ალბათ ერთმანეთში ჩხუბობენ. (ჩაეცინა ნათიას) -არა მოიცაადე!... ხმა გეცნობაა? (მე) -მოიცა... ეე! ეს?.. (ნათია) -ნიკაა? (შევაწყვეტინე) უეცრად, სიჩუმე ჩამოვარდა. -ვაიმე! ნეტა ნიკას რამე ჰო არ დაუშავეეს?! (მე) -აუ ეხა ვსოო! (ნათია) ნათიამ მთელი ძალით ჰკრა ფეხი კარებს და გაანგრია, მერე ფეხი ასტკივდა... ამაზე სიცილი მოვრთე. გარეთ გავარდით და დავინახეთ ძირს დაგდებული ბიჭები, მათ შორის დემეტრეც! გავიხედ-გამოვიხედე, მაგრამ ნიკა ვერ ვიპოვე! -აუ! რა ხდება? (წამოვიყვირე) -ტასოო? (ნიკა) ნიკა იყო. ხმას გავყევი, მეორეზე ჩავედი და ნიკას მოვკარი თვალი. მთელი სისწრაფით გავექანე და მივეხუტეე... თვალებიდან ცრემლებს ვღვრიდიი! -ნიკააა!! (მე) -ტასოო... როგორ ხარ? რაზე ფიქრობდი იმ შუა ღამეს რო მაღაზიაში წახვედიი?! რამე ჰო არ დაგიშავეეს?! (ნიკა) მე თავი ჩავხარე... -რა გოგოო?! რამე დაგიშავეეს?! (ნიკა) -ნუ მიყვირი, გთხოოვ... (ტირილი განვაგრძე) -კაი პატარავ ნუ ტირი... რამე დაგიშავეეს? მიპასუხე. (ნიკაა) -ერთმა მაკოცა... (ნიკას მივეხუტე და ისევ ცრემლებით აღმევსო თვალები) -რაა?! აუ! მაგას არ ვაპატიეებ ბო*იშვილი ვიყო! გადავწვავ აქაურობას! (ნიკა) -გაჩერდი რა გემუდარები! არ გინდა! უბრალოდ, თუ ოდნავ მაინც გიყვარვარ წამიყვანე რაა! (მე) -რას ნიშნავს ოდნავ?! (ნიკა) ნიკამ მიმიხუტა, შუბლზე მაკოცა, მე და ნათია მანქანაში ჩაგვსვა და გავექანეთ ჩემი სახლისკენ. სახლში გიო და სალო დაგვხვდნენ. კარები შევაღე თუ არა, ეგრევე გიოს მივარდი და ჩავეხუტე. -გიოოო... (ცრემლი გადმომიგორდა თვალიდან) -ნუ ტირი, გთხოოვ! (გიო) გიომ უფრო მაგრად მომხვია ხელები. ნათიასაც ჩაეხუტა... ამ დროს კიბის მოაჯირიდან ჩამოსრიალდა სალომე. -ტასოოო! ნათიიი! სად იყავიით?! რა მოხდაა?! (სალომე) -არ ინერვიულო სალო, ყველაფერი კარგადაა! (მე, ნათია) სალომეს გადავეხვიეთ და ლოყაზე ვაკოცეთ. ამ დროს კარზე ზარის ხმა გაისმა. შემოცვივდნენ გოგოები. -როგორ ხარ ტასოო?! ნათია?! რა მოხდა?! (სოფი, ალექსანდრა) -კაროჩე, people, ეხა დაწყნარდით, წამო ავიდეთ ჩემს ოთახში და ყველაფერს მოგიყვებით. (მოწყენილი ხმით ვთქვი) -ჰე რას ელოდები?! ავიდეთ... (სოფი) ჩემს ოთახში ავარდით. გოგოებმა მოგვაყარეს კითხვები: -რა მოხდა? სად იყავით? თქვიიით ჰე! (სოფი, ალექსანდრა) -რა და რავი მივდიოდით მაღაზიაში, ვიღაცეებმა გვტაცეს ხელი და მანქანაში ჩაგვსვეს... მერე გამოგვკეტეს რომელიღაც შენობის ოთახში... ბოლოს ნათია გაიყვანეს სხვა ოთახში და მე ხულიგნების „ბოსმა“ მაკოცა... (მე) -რააა?!?! (ალექსანდრა) -ჰოო... მერე მოვიშორე და... ნუ... ვთხოვე რო ნათია ჩემთან შემოეყვანათ. ისე ვუყვიროდი ვერ ამიტანეს და ნათია შემოაგდეს. მერე მეც ვაკოცე ამ ბიჭს. რა თქმა უნდა ძალით, მაგრამ მომიწია რა... გავართე ეგ ბაბნიკი. ამ დროს ნათიამ „დაცვა“ ჩაბეგვა და გამოვიქეცით მაგრამ წელზე მტაცა იმ *ლემ ხელი და ისევ დაგვიჭირეს რა... დემეტრე ჰქვია იმ იდიოტს... (მე) -ვაიმე... გოგო გევასაა? (სოფი) -არა! (მე) -ჰმმ? (ალექსანდრა) -რა ჰმ გოგო გაგიჟდიი?! (მე) -კაი ჰოო... (სოფი) -აუ ნიკას და ვაფშე არავის არ უთხრათ რაა! ძალიან გთხოვთ! (მე) -კაი ძმაო რა პრობლემააა... (ალექსანდრა) -ბაზარი არაა... (სოფი) -კაი ჰო მარა ის დემეტრე რო დაგადგეს სადმე? (ნათია) -ოო აი მანდ დამერხევა მაგარიი... თან ნიკასთან რო ვიყოო... (მე) ნეტა რატო მომიტაცეს რაა... როგორი შარი ავიკიდე... თან ამ დემეტრემ რო მაკოცა, რაღაცნაირად... ოო რავი რა... გულის ცემა ამიჩქარდა, მაგრამ... არაფერი, კაი... მოკლედ, დაიკიდეთ! არ მევასა და ვსო! მე ნიკა მიყვარს და მორჩა!! ... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- მოგეწონათ? შემიფასეთ. გავაგრძელოო? 
|
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
