ტელეფონი გათიშა და უაზროდ წავიდა საშხაპისკენ..მთელი სხეული სტკიოდა,ვერ ხვდებოდა,რატომ,მაგრამ სტკიოდა.საყვარელმა მუსიკამაც ვერ მოიყვანა ხასიათზე.გადაწყვიდა,საავადმყოფოს წინ ენახა ეკა.ხვდებოდა,რომ ამ გოგოზე დამოკიდებული ხდებოდა და ეს საშინლად აღელვებდა.
-როგორ ხარ,ძმა?-სააბაზანოდან გამოსულს ძმაკაცის ზარი დახვდა.
-არამიშავს,შენ?
-მეც..დღეს რა დღეა,გახსოვს?-ინტერესით ჰკითხა ლევანმა.
-დღეს კვირაა-გაეღიმა ბიჭს და მაისურის ჩაცმა დაიწყო.
-ეეე...დაგიფშტვენია.დღეს შენი დაბადების დღეა.
-ღადაობ?-სიცილი აუტყდა ლევანს.
-ყველაფერი შევუკვეთე,ფართი იქნება რა..ვინმე წამოიყვანე.
-არ მაქვს მაგის თავი-ბუზღუნით თქვა ბიჭმა.
-არა,მოხვალ! ვინმე ჰო არ გიყვარს,დაბნეულო?-ეშმაკურად ჰკითხა.
-არ ვიცი.
-საინტერესოა!-ჩაეღიმა ლევანს.

-სოსო,გილოცავ!-ნონა კისერზე ჩამოეკიდა ბიძაშვილს.
-დღეს აქვს პრატქიკა ეკას?-არც კი შეუხედავს,ისე ჰკითხა.
-ჰო,ნახევარ საათში..
-უნდა ვნახო.
-არ გჭირს?
-უნდა დავპატიჟო.
-შემიძლია,მე ვუთხრა.ჰო და მე არ მეპატიჟები>
-ლევანის ოინებია.
-კარგი,დაურეკე...ახლა ვეღარ მიასწრებ,შეშლილო!
-კარგი,მართალი ხარ..-ტელეფონი ამოიღო და თავის ოთახში გავიდა.
-როგორ მომენატრე რა-დივანზე წამოკოტრიალდა ნონა.

-ბატონო ვახტანგ-გოგონა აჩქარებით შევიდა ექიმთან და ხელთათმანები გაისწორა.
-ასე,კარგია!-ღიმილით უპასუხა ვახტანგმა და ფეხზე წამოდგა.
-შეგიხორცდათ?
-ჰო,კი..თითქმის-სიამოვნების ღიმილმა გადურბინა ვახტანგს.
-კარგია,დავიწყოთ..
-მგონი,შენი ტელეფონია-გოგონას ჩანთისკენ გაიხედა მამაკაცმა.
-მერე ვუპასუხებ-არც კი გაუხედავს უკან ეკას,ისე შეუდგა საქმეს.
-მოწადინებული ხარ...ნიჭიერი...-აუჩქარეუბლად საუბრობდა ვახტანგი და ვინ იცის რას ფიქრობდა...ალბათ,მასაც მოსწონდა ეკას ლამაზი მიხრა-მოხრა,ღიმილი,ქცევა,საუბარის მანერა...იქნებ მისი ხმაც,,,ასე ერთი შეხედვით ჩანდა ალბათ,მაგრამ ის უბრალოდ თავაზიანი იყო...
-გმადლობთ..თქვენ საუკეთესო ხარ..
სამსაათიანი პრაქტიკა დასრულდა..ადრენალინი კიაფობდა ეკას თავში...სიამოვნებდა ეს შეგრძნება და ღიმილით მიდიოდი ლიფტისკენ..მალე საავადმყოფოდან გავიდა კიდეც და მანქანა დაქოქა,მხოლოდ გზაში გაახსენდა,რომ ვიღაც ურეკავდა.ცალი ხელით გადაურეკა ისე,რომ ნომრისთვისაც არ შეუხედავს და მოპასუხეს დაელოდა.
-გირეკავდი,ეკუნ..-ჰაეროვნად ჩაესმა,თითქოს ძალიან ნაცნობი ხმა,თითქოს სოსოს ხმა...ჰო,სოსოს ხმა.
-ღმერთო..ვერ გიპასუხე.
-არაუშავს.
-სულ დამავიწყდა..ახლა ვნახე,რომ დაბადების დღე გაქვს..გილოცავ,სოსო!
-გმადლობ..მინდა,რომ მოხვიდე.დღეს საღამოს გამოგივლი,კარგი?
-კარგი,რა პრობლემაა-მხოლოდ იმ წამს გააცნობიერა,რომ უკვე საღამოვდებოდა,ერთი საათი ჰქონდა.
როცა ცხოვრებაში პირველად ხდება რაღაც,უფრო ეფექტურია და უფრო ამაღელვებელი...გრძნობებსაც ასე ემართება ხოლმე,გრძნობებს,რომლებიც არ ჩერდებიან ერთ ადგილას და გულზე სიყარულის ტაძარს იშენებს,ტაძარს,რომელსაც კედლებს საკუთარი ძველებით უკეთებენ,ხოლო კისის მაგივრად საკუთარ სისხლს იყენებს...გრძნობები ესაა,მსხვერპლს მოითხოვს თითოელი გრძნობა,რომელსაც აღმაფრენისკენ მივყავართ.
-მივდივარ!-არ გაკვირვებია ნონას დაჭყეტილი თვალები,რომლებიც უცნაურად აშტერდებოდნენ.
-მოგწონს!-გადაიკისკისა ნონამ.
-შენც მოდიხარ?-აღარ გაუპროტესტებია დაქალის ნათქვამი.
-კი...თვალები უნდა გადმოცვივდეს მაგას!-როლებში შეჭრილი ხმით თქვა ნონამ.
-კარგი რა..უბრალოდ..
-არ ვიცი მე უბრალოდ!-გაბრაზებით წარმოთქვა ნონამ.

უამრავი ხალხი მოსულიყო..ყველაფერ განათებულს ადამიანები კიდევ უფრო ნათელს ხდიდნენ...გეგონებოდა,რომ რაღაც საოცარი უნდა მომხდარიყო...ჭაღი ანათებდა,ხალხი იღიმოდა...ცენტრში იდგა სოსო და სადღაც იყურებოდა,ეტყობოდა,რომ ვიღაცას ეძებდა...
-უი,შენ აქ ხარ...-ღიმილით შეხვდა ეკას.
-ჰო,მოვედი..გილოცავ.
-არ მაკოცებ?-თვალი ჩაუკრა სოსომ.
-ჰო-ლოყა მიუშვირა და გადაიკისისა..-უი,რაღაც მაქვს შენთვის!-შეკვრა მიაწოდა.
-რა არის?
-ნახე.
-კარგი..-გახსნა და პერანგი შერჩა ხელში...ამან გააკვირვა და გაახარა.თვალები უციმციმებდა ბიჭს..ის დღე გაახსენდა,როცა გაიგო,რომ ნონას დაქალი იყო ეკა.
-მადლობა-ხელები გაუცნობიერებლად მოხვია წელზე,გოგონას სუნთქვა შეეკრა.ასე ახლოს მასთან არასდროს ყოფილა..თითქოს იგრძნო მათ შორის არსებული მიზიდულობა,რაღაც უცნაური მიზიდულობის ძალა,რომელიც ადამიანთა ყოფას და საერთოდ ცხოვრებას განაგებს...
-მოდი,ვიცეკვოთ!-საცეკვაოდ აგიწვია გოგონა.
-კარგი-გაყვა საცეკვაოდ და თვალები აარია,შორიდან ნონას ღიმილი დასჩხაოდა....გულში გაეღიმა,მაგრამ არ გაქცეულა დაქალისკენ.

-ლამაზი დღეა!-ვახტანგიც აქ ყოფილა...სასმელი მოსვა და ზემოთ აიხედა.მის გვერდით ნონა იყო და უცნაურად აკვირდებოდა მამაკაცს.
-რამე მოხდა?-გაკვირვებით ჰკითხა გოგონას.
-არა..უბრალოდ..
-ეკას იცნობ?
-კი.
-მას ვასწავლი..ალბათ ამიტომ გეცბე-მიხვედრილი გამოდგა ვახტანგი,ჭიქა დადო და მძიმედ ამოისუნთქა..იმ წამს მოეკრა ეკასა და სოსოს ცეკვისთვის თვალი.ალბათ არ იცოდა,ვისი დაბადების დღეც იყო.ნამდვილად არ სურდა სოსოს ნახვა და არ იცოდა,როგორ წასულიყო.
-ოუ...ანუ შენ ხარ ის მზრუნველი ექიმი?
-ჰო,მაგრამ მზუნველი არა!-უხერხულად თქვა.
-კარგი,სასიამოვნო იყო-ხალხისკენ წავიდა ნონა და ვახტანგი მარტო დატოვა.
-დაინახე?
-ვინ?-გაიკვირვა ეკამ.
-ის ექიმი.
-აქ რა უნდა?
-არ ვიცი.
-ნახავ?
-წამოდი..ჩემი მედიცინის ბედი ეგ კაცია!-ხელი გაუყარა სოსოს და ვახტანგისკენ წავიდა.-ექიმო ვახტანგ!
-ღმერთო,ვერ დაგინახე-ამ ორის ერთად ნახვამ ძალიან დააბნია მამაკაცი.არ უნდოდა,რომ სოსოსთან ლაპარაკი დასჭირვებოდა.
-ვიფიქრე,რომ ...არ მეგონა აქ,რომ გნახავდით.
-არც მე.ნაცნობმა წამომიყვანა,ნუ მეგობარმა.
-სასიამოვნოა..გიცნობთ უკვე,მაგრამ მაინც-გაეღიმა სოსოს.

-უკვე გვიანია...გარეთ ცივა..უნდა წავიდე! ყველა წავიდა-დაბნეულად საუბრობდა გოგონა და სოსოს თვალს ძლივს აშორებდა.
-რომ არ გაგიშვა?
-მთვრალი ხარ.
-არა,არ ვსვამ-გააპროტესტა ბიჭმა.
-კარგი,მაშინ შენ გამოყვანე.
-გვიანია...არ მინდა მარტო...
-მარტო იქნები?
-ჰო,კედლების შიში მაქვს,ეკუნ...
-ხვალ ადრე უნდა ავდგე,ვერ გავაცდენ.
-ერთხელ გავაცდინოთ.
-ვერა...რა გჭირს?-შუბლი შეეკრა.
-ხვალ მინდა,რაღაც განახო...მაგარ ადგილას გეპატჟები,რას იტყვი?
-მაგარ ადგილას?
-ჰო,ძალიან მაგარ ადგილას.
-კარგი,ახლა დავიძინებ.
-მოდი აქ-ხელი წელზე მოხვია და მისი თავი მიიკრო.ეს მისთვის ყველაზე ბედნიერი დაბადების დღე იყო.საშინლად აღელვებული იყო,როცა ეკას სუნთქვას გრძნობდა,როცა მას ეხებოდა..მისი ხმა და სიახლოვე თითქმის კლავდა.
-მეძინება-მალევე ჩაეძინა ემოციებით მთვრალ ეკას.

-ნონა,ჩემი შვილი სადაა?-ქეთიმ დილას შენიშნა,რომ ეკა არ მოსულიყო და მაშინვე მის დაქალს დაურეკა.
-ადრე წავედი.მასზე ადრე..არ მოსულა?-ფეხზე წამდოგა და საათს დახედა.უკვე გვიანი იყო.გაუკვირდა,ეკა სადააო.
-არა,არ მოსულა.შენთან ჰო არაა?-ანერვიულდა ქალი,ხელი აუკანკალდა და მეორე ოთახში გავიდა.
-შეიძლება,მეგობართანაა...-შეეცადა სიტუაცია გაენაიტრალებინა.
-გაარკვიე რა,ჩემო კარგო!-ტკბილსიტყვაობაც დაიწყო ქეთიმ.
-დაგირეკავთ-გათიშა ტელეფონის გათიშვა და სახლიდან გავარდნა ერთი იყო.მანქანა დაქოქა და ბიძაშვილისკენ წავიდა.კაწაწები გაწეწა ლამის იყო.

-დილამშვოიდობის-სინით დაადგა თავზე ეკას სოსო.
-ღმერთო,რომელი საათია?-ფეხზე წამოხტა გოგონა.
-გვიანია,ვერთობით!-თვალი ჩაუკრა.
-ვაიმე,დედაჩემი...ტელეფონი მომაძებნინე-ძირს ძებნა დაუწყო.
-აქაა!-ზემოთ ააგდო სოსომ და გოგონას გაუწოდა.
-ვერა ხარ...დაბადების დღე არ ხსნის ზრდილობას-გაანჩხილებულმა თქვა.ქეთის ლამის იყო გული ამოვარდნოდა,როცა შვილის ხმა გაიგონა.
-სად ხარ?
-მეგობართან და ჯერ არ მოვალ...უნივერსიტეტში მივდივარ,საღამოს გნახავ.
-კარგი და ასე..რატომ მანერვიულე?
-დე,დაწყნარდი....
ძლივს დაამშვიდა დედამისი და შემდეგ ძლიერი სუნთქვით გათიშა ტელეფონი,ჩაის ჭიქა აიღო და პირისკენ გაიქანა,თან მადლიერებით ახედა.
-კარგი გოგო ხარ-გვერდით მიუჯდა და დივანზე ფეხები შემოაწყო.
-ფეხები ძირს!-გაეცინა ეკას.
-კარგი რა...ფეხსაცმელი ჰო არ მაცვია?-ბუზღუნით თქვა.
-დღეს ძალიან მაგარი სიუპრიზი მაქვს....აი,შენთვის..
-ჩემთვის?
-ჰო.
-უნივერსიტეტი?
-ვახტანს დავურეკე უკვე და პრაქტიკის მეტი არაფერი გქონდა..
-ვერა ხარ-სიცილი აუტყდა ეკას და მხარზე ხელი დაკრა სოსოს.
-ვიღაც მოსულა..-კარებისკენ წავიდა სოსო.
-ვინ უნდა იყოს?-გაიკვირვა ეკამ.
ჰო,ეს ნონა იყო,გაოფებული შემოვარდა,სილა გაარტყა ბიძაშვილს და დაქალს თვალები დაუბრიალა.
-რა იყო? დედაჩემს დავურეკე...რა გჭირს?
-აუ,რა მატყუარები ხართ-ბრაზით თქვა და საჭმელს დასწვდა.
-გვაპატიე,დაიკო...-სულ არ ეტყობოდა სოსოს გაბრაზება.
-ის არაა,რაც გგონია...გვიანი იყო და არ გამომიშვა ამ ვაჟბატონმა-მიაყარა სიტყვები ეკამ.
-უნდა დაგერეკათ.
-არ გვცემო..ჩაეძინა ეკას..არ გამოვუშვი,დღეს კი მაგარი გეგმა მაქვს...შენ არწამოხვალ,მხოლოდ ჩვენ გვეხება.
-ყვარობ?-ღიმილით თქვა და ფეხზე გაიხადა,თავი კალთაში ჩაუდო ეკას და თვაელბი დახუჭა.
-ჩემი შეშლილი ხარ..-ხელი თავზე მოსცხო სოსომ და გვერდით ოთახში გავიდა...-მალე მოემზადე და წავედით-თვალი ჩაუკრა ეკას.
-გყვარობს!
-დღეს ხასიათზე ვერ ხარ,ჰო?-დაქალის უხასიათობა მაშინვე იცნო.
-აუ,ჰო...სულ დამავიწყდა,რომ მეთქვა..სასწორმა ორი კილოთი მეტი აჩვენა...ღაოდაობ,ჰო? ათჯერ დავდექი..იმდენი ვიხტუნავე ზედ,რომ მეზობელი ამომივარდა კინაღამ.
-ჰო არ ურევს?
-ასე როგორ აურევს? იმდენი მივეცი...წავალ,გადავამოწმებ ამ მაიმუნის სასწორზე...-ძმა,სასწორი სადაა?
-საწოლის ქვეშ..
-მოვხტი..თუ არ გაცვია,ჩაიცვი..-ოთახში შეუვარდა და მისი სასწორი კიაღამ ჩატეხა.
-რა ხდება აბა?
-წადი რა-გაბრაზებული გავიდა ეკასთან.
-კრიტიკული დღეების წინ იცის ხოლმე,წყალი გროვდება-დამაჯერებლად თქვა ეკამ.
-მართლა? დავგუგლავ-სიხარულით წამოიძახა ნონამ.
-არ გჯერა ექიმი ქალის?
-ჰო,ასეაა..ვნახე...აუ,მე კი მოვკვდი ნერვიულობით..გენაცვალე..ახლა გაგიშვებ ამ მაიმუნთან...მანამდე კი რამეს შევჭამ...ფულის მეტი რა აქვს ამ მასხარას=ლოყაზე აკოცა დაქალს და სამზარეულოსკენ გაექანა.
-მზად ვარ-ცოტა ხანში შეაკითხა სოსოს.
-წავედით-ხელი გაუყარა ბიჭმა და კარებისკენ წავიდა.
-გყვარობს-ენა გამოუყო ნონამ დაქალს.
-დარჩები?
-ჰო,დავისნებენ-თავი დაუქნია ბიძაშვილს.
-გიჟია-გაუღიმა სოსომ ეკას და ჩანთა გამოართვა.
-არაა მძიმე.
-მერე რა.
-აუუუ-ბუზღუნით თქვა ეკამ.
-შენი საყვარელი მუსიკა უნდა ჩავრთო....
-აბა მიდი-თავი საზურგეს მიადო და სოსო გახედა.

-იდიოტი-ოთახებში მოჩვენებასავით დადიოდა ნონა,როცა ქალაქის ტელეფონი აწრიალდა.მივარდა და მაშინვე უპასუხა,სხვა საქმე მაინც არ ჰქონდა.
-ვახტანგი ვარ-მამაკაცის მკაცრი ხმა გაიგო.
-რომელი ვახტანგი?-კეკლუცად უპასუხა.
-უკაცრავად....სოსოს სთხოვეთ..
-არაა სახლში..მე მისი ბიძაშვილი ვარ.
-კარგით,დავურეკავ მობილურზე.

-ლამაზი ადგილია..ზემოთაა სიუპრიზი...ამდენი უნდა ავიაროთ..ბუნება..
-კარგი ჰო..ვხედავ! მომწონს მართლა-კმაყოფილად ახედა ეკამ.
-ტელეფონი უნდა გამოვრთო,მაგრამ მირეკავენ.
-მობილიზებული-ჩაიკისკისა ეკამ და ძირს დაჯდა.
-გაცივდები..ჩემი მოსაცმელი აიღე-მიაწოდა სოსომ და ვახტანგის ზარს უპასუხა.
-უთხარით,რომ ხვალ მოვიდეს.
-კარგი,ჰო,ახლა რა დროს ეგაა-ბუზღუნით თქვა ბიჭმა.
-აუ,მაგარია დასვენება..მადლობ-ფეხზე წამოდგა ეკა და ბიჭს გაუღიმა..
-პირველი თავისუფალი დღე...დასვენება სწავლას უფრო ნაყოფიერს ხდის.
-რა სუბრძნე..რა სიბრძნე..
-წავედით,აბა...მომაკიდებინე ეს ზურგჩანთა.
-კარგი და ვინ იყო?
-ვახუნა ექიმი.
-ასე როდიდან ეძახი?
-ხვალ მოვიდესო..
-აუ,ჰო..არ მეგონა,თუ იცნობდი..
-ნაცნობია და რავი.

სუფთა ჰაერი სიმაღლესთან ერთად იმატებს..რამდენიმე საათის სიარულის შემდე ეკა ძლივს ითქვამდა სულს...
-მომე ხელი-ასვლაში დაეხმარა სოსო,ბიძგი მისცა და მის გვერდით დააყენა...
-აუ,დავიღალე-ძლივს ამოისუნთქა ეკამ.
-ცოტაც დარჩა,ეკუნ..
-აუ,ვერ მოვდივარ..დავისვენოთ რა-მუდარით ახედა ბიჭს.
-ხელით წაგიყვან-ხელი სტაცა და თავი მისკენ მოაბრუნებინა.
-არ გაგივარდე-შიში ვერ დამალა ეკამ.
-რა გულწრფელი ხარ..
-აუ,მაღლა ვართ,თან ამხელა ჩანთა გკიდია...
-ასეთი სუსტი გგონივარ!-ირონიით უპასუხა სოსომ.
-კარგი,მალე..თვალებს ვხუჭავ..რომ მივალთ,მითხარი რა.
-ჩემი გოგო ხარ.
-რაო?-გაიკვრივა ეკამ და მინაღამ ხელიდან გადმოუხტა.
-როგორ? ჩემი პატარა ხარ!
-გირჩევნია,არ ჩამოგივარდე-სიცილით უთხრა და შეეცადა,რომგაეაზრებინა სოსოს სიტყვები,თუმცა ამის საშუალებას სიმაღლე არ აძლევდა.
-აჰა...მოვედით-გადმოსვა გოგონა და მისკენმიაბრუნა..-თვალები დახუჭე.....ხელი მოხვია თვაელბზე და წინ წაიყვანა....არ ჩავვარდეო,ბუზღუნებდა ეკა,მაგრამ სოსო არ უსმენდა მას..-გაახილე..-მთის კენწეროზე სახლი დაინახა დაგაეღიმა.
-ვინმიატოვა?
-ჩვენია.
-ჩვენი...-გადაიკისკისა და მისკენ წავიდა...ბუხარი გიზგიზებდა დაკომფორტულად მოწყობილი ოთახი შეჰხაროდა ეკას..
-ღადაობ?-გაიკვირვა და ხელები ბუხარს მიუშვირა.
-წარმოსახვითი ცეცხლი რეალური გახდება მალე-კმაყოფუილად თქვა სოსომ.
-შესანიშნავია,მაგრამ რატომ მე..
-მერე გაიგებ,კარგი?
შეშა შეუკეთა ბუხარს და ეკას გვერდით ჩამოჯდა...გოგონა ოდნავ მიიწია ბუხართან და ხელები მიუშვირა სითბოს...გათბა,მაგრამ სოსოს სიახლოვე უფრო ათბობდა....
-არ გინდა,ვიგუნდავოთ?-შესთავაზა ბიჭმა.
-კარგი..ცოტა ხანში,მანამდე ჩაი დამალევინე რა.
-ოჰ,გულწრფელი გოგო.
-მიდი რა,სოსო.
-კარგი,ჩემო....სახე შეგეცვალა!-პაუხის შემდეგ უთხრა და თვალებში ჩააშტერდა.

ჩაი,თბილი კჩაი,არა,ცხელი ჩაი და გვერდით ადამაინი,რომელიც შენს სულში,შესაძლოა,არაა,მაგრამ მალე იქნება...შემდეგ გარეთ გასვლა და გუნდაობა..ძალიან ცოვა და მაინც რომ გცხელა..რადგან ბედნიერების ნაპერწკლები გათბობს..
-გცივა,ეკუნ?
-გესროლო...-გაიქცა ბიჭისკენ და გუნდა პირდაპირ სახისკენ გაუქანა.
-აუ,...-ჰაიწია გვერდით და გოგონაც ინერციიც მისკენ წავიდა...საბოლოოდ ორივენი დაეცნენ,ეკა ძირს მოექცა,სოსო კი მის ზემოთ..
-მჭ....ტ-სახე შეეჭმუხნა ეკას.
-ვდგები ახლავე-წამოწია და გოგონას სუნთქვას მოშორდა..უცნაურად ესიამოვნაეს რამდენიმე წამის სიახლოვე...
-ხელი მომეცი-ეკაც ააყენა და გაუცნობიერებლად გულზე მიიკრა.
-მცივა,სოსო!-თვალები დაუბრიალა ეკამ.
-მოდი,ჩემი ჩაიცვი..-გაუწოდა და თავისი ხელით ჩააცვა.
-მზრუნველი ხარ-გუნდა სახეში ესროლა და გაიქცა.
-ნახავ მაგასაც-გაეკიდა სოსო და დაიჭირა ეკა.
-ეს რაა?საქანელაა? დათოვლილია,თორემ დავჯდებოდი-ხის ტოტზე გაობმულ საქანელაზე გაეცინა ეკას.
-მე დავჯდები და მერე შენ..-ჩამოჯდა და გოგონას წელზე ნაზად მოხვია ხელი,კალთაში ჩაისვა და ისევ იგრძნო მისი სიახლოვით გამოწვეული სასიამოვნო გრძნობა.
-არ გცივა? არ გაცვია..-ეკაც დაინტერესდა სოსოს მდგომარეობით.
-არა..
-რატომ?
-არ ვიცი..ნახე,ცა..რა ლამაზია,ეკუნ!
-აი,ისევ ეკუნ..
-მომწონს,ასე რომ გეძახი-ლოყაზე მიადო თავი და თვალები დახუჭა.
-ცივი ხარ!-ჩაეღიმა ეკას.
-მართლა?

-აუ,ღამემდე როგორ ჩავალთ...დავიღალე,სოსო...-ბიჭს თვალები დაუბრიალა.
-აქ კი დავრჩებოდით,მაგრამ ხვალ...თან აქ ტელეფონი არ იჭერს.არავინ იცის,რომ...
-ჰო,ასეა..თორემ კარგი იყო...შესანიშანვი დასვენება..
-მართლაც..შენ რომ დაღლილი ხარ,მე ჩაგიყვან.
-ამხელად გზაზე?
-შევეცდები,კარგი? ნუ გეცოდები ასე!
-ეს ზედმეტია..
-არაა,ზედმეტი..ზოგჯერ ზედმეტი ძალა გვაქვს..
-რას გულისმხობ?
-რომ ჩავალთ,გეტყვი,კარგი?
-თუ ჩავედით...-გადაიხარხარა ეკამ.
-მოდი,აქ..-გოგონა ხელში აიტაცა და ძირს დაეშვა..
-რამე თუ მომივა,ვახტანგთან პასუხს შენ აგებ.
-ოოოო,ეკუნ.....

____
ველი შეფასებებს,ჩემო ლამაზებო.მიყვარხართ.