დილით როცა თვალები გაახილეს უკვე 12 სათი იყო სკოლაში წასვლას აზრი არ ქონდა. ამიტომ მსვიდად და უშფოთველად გააგრძელეს ძილი, მაგარამ ვინ აცდიდა მათ ძილს, მეორე სართულიდან ანასტასია სირბილით ჩამოვიდა და ემას გვერდით დაუდგა.
-ემა-უთხრა ჩუმად, მაგრამ როცა პასუხი ვერ მიიღო უფრო ხმაამაღლა ტქვა, არა კიარ თქვა დაიყვირა- ემაააა
-ხო.. ხო.. რაიყო-თავი წამოსწია ერმამ და შიშით შეხედა პატარა წითურს.
-დილამშვიდობის.-თქვა გოგონამ და გაიღიმა
-პატარა მაიმუნო-უთხრა ემამ დას და ცვირზე უჩქმიტა.
-დღეს წავიდეთ სადმე?-თქვა ნინიმ და თვალები მოიფშვნიტა
-არვიცი არმგონია შევძლო-უპასუხა ემამ და ფეხზე წამდგა
-კაი რა
-არა ნინი გუშინ სამსახურში არ ვყოფილვარ დღეს უნდა წავიდე აუცილებლად.
-იცი რა ეგ ნუგზარი უკვგე მაგრად ატრაკებს.-ბრაზით თქვა ნინიმ და ისიც ფეხზე წმოდგა.
-კარგი როგორც გინდა-დაამატ ნინიმ და ისევ დივანზე დაჯდა
-კარგი ხო, სიმართლე გითხრა მეც ამომივიდა ყელში მაგ კაცის ქცევები- ბრაზით ტქვა ემამ და ტელეფონი ამოიღო ნომერი აკრიბა და პასუხს დაელოდა.
-გისმენთ-ისევ გაისმა მკაცრი ამაზრზენი ხმა ყურმილის მეორე ბოლოდან.
-ნუგზარ. როგორ ხარ?-გაუთამამდა გოგონა. ნინიმ თვალები დაჭყიტა და ჩუმად უთხრა“რასაკეთებ?“ ემამ კი საპასუხოდ მხოლოდ გაუღიმა.
-სამსახურიდან მივდივარ. ბედნიერებას გისურვებთ- თქვა ემამ და ყურმილი სწრაფად დაკიდა. და მხოლოდ ამის შემდეგ გაანალიზა რაც გააკეთა. ყელში ცრემლების უზარმაზარი ბურთი მოავა. რაუნდა ექნა ახლა? როცა ანასტასია მუდარით შეხედავდა და ეტყოდა ეს მიყიდე ან ის მიყიდეო. თავი აიძულა რომ ცრემლები არ წამოსვლოდა, ნაძალადევად გაიღიმა, ნერწყვი გადაყლაპა და ცრემლების დიდი გორგალიც მას გააყოლა.
-რაგააკეთე ?- მშვიდად იკითხა ნინიმ
-სამსახურიდან წამოვედი. ახლა შეგვიძლია ნებისმიერ ადგილას წავიდეთ.
-გიჟი ხარ.ეხა რას აპირებ?
-არვიცი თქვენც ხომ ეს გინდოდათ. ახლა ვნახავ რა იქნება მაგრამ მანამდე ალბათ სადმე კარგად გავერთობი.
-პარკში წავიდეთ რა-ტქვა ანასტასიამ და გოგონებს გახედა.
-კარგი საღამოს წავიდეთ.
-რომელ საათზე?-ანასტასიამ საათს გახედა მიუხედავად იმისა რომ საათის ცნობა ჯერ კარგად არ იცოდა.
-აი პატარა ისარი რომ 5 ტან მოვა და დიდი ისარი 12 თან მაშინ წავიდეთ.
-კარგი-ღიმილით უთხრა დაიკოს ორივე ხელი მაღლა აწია და ანიშნა რომ მისკენ ჩამოწეულიყო. ემა ანასტასიასკენ დაიხარა. პატარა წითურმა კი დას ლოყაზე აკოცა.
-აფერისტები-თქვა ნინიმ და ენა გამოყო.-მანამდე რავქნათ?
-კაფეში შეგვიძლია წავიდეთ
-კარგი წავიდეთ-ნინიმ თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია-ანასტასიას მე ჩავაცმევ.
-მეთითონ ჩავიცმევ-პროტესტი გამოთქვა გოგონამ
-ტანსაცმელი შენ აარჩიე და მე ჩაგაცმევ-თქვა ნინიმ წითურს ხელი მოჰკიდა და ზემოთ აიყვანა.ემამ მამას დაურეკა გაიგო როდის დაბრუნდებოდა, შემდეგ სახლი მიაწესრიგა , გოგონებიც ჩამოვიდნენ, ანასტასიას შავი შარვალი კეტები და წითელი კლეჩატი საროჩკა ეცვა.
-წავედით?-იკითხა ემამ და ანასტასია შეათვალიერა
-კი კი-შეჰყვირა გოგონამ და ემასკენ წავიდა.
-ძალიან გთხოვ რა ეგ შენი კაპიშონი მოაშირე აქედან.-თხრა ნინიმ ემას, გოგონას მიუახლოვდა შეკრული თმა გაუშალა და ღიმილით შეხედა.
-შეკამათებას აზრი არ აქ-თქვა ნინიმ და კერებში გავიდა. გოგონებიც მას მიყვნენ. ფეხით გაისეირნეს, და როგორც კი კაფეში შევიდნენ ანსტასიამ იმის ჩამოთვლა დაიწყო თუ რას შეჭამდა.
-მე ნაყინი მინდა ნამცხვარი და კოკა-კოლა.-გოგონებს გაეცინათ.
-იქნებ ჯერ ადგილი მოვძებნოთ და დავჯდეთ.-ნინი მაგიდისკენ წავიდა-აქ დავჯდეთ მშვენიერი ხედია- თქვა და კაფეს თვალი მოავლო. აქედან ყველაფერი ჩანდა, და ცნობისმოყვარე ნინის შეეძლო მთელი კაფე დაენახა.
-კარგი-სიცილით ემამ , ანასტასია მაგიდასთან დასვა და ხელები გაშალა-აბა?
-რა აბა?
-რას შეჭამთთქო.
-შენ გვეპატიჟები?-იკიტხა ნინიმ და რიმილით შეხედა.
-ჰო
-კარგი, მე ჯერ ნამცხვრებს შევჭამ, ორცხობილებს და მერე მოვიფიქრებ კიდე რა დავაყოლო.
-იმედი მაქვს მთელს კაფეს არ გამომატანინებ.-ბრაზით თქვა გოგონამ და მაგიდას გაეცალა. სანამ ემა დახლთან იდგა და თავის რიგს ელოდა რომ შეკვეთა მიეცა, კაფეში ვიღაც შემოვიდა, კარებზე დაკიდებული ზანზალაკი შეირხა და ემამაც ინსტიქტურად კარებისკენ გაიხედა, კარებთან მაღალი შავგვრემანი ბიჭი იდგა, რომელსაც გვერდს პატარა გოგონა უმშვენებდა, ისიც შევგვრემანი იყო, დაახლოებით ანასტასიას ასაკის. ემამ შეხედა თუარა ბიჭს მთელს ტანში უცნაურად დაუარა სითბომ. ბიჭის ყურადღება კი წამსვე მიიქცია ემას ცეცხლისფერმა თმამ. როგორც ყოველთვის გოგონა დაიბნა, ისიც კი დაავიწყდა რა უნდა შეეკვეთა. ფიქრებიდან დახლტან მდგომმა მომსახურე პერსონალის ხმამ გამოარკვია.
-გოგონა რას შეუკვეთავთ?-იკითხა გაღიზიანებულმა
-ერთი ნამცხვარი და ორი ნაყინი-დაბნეულად უთხრა ემამ, სანამ შეკვეთა მზადდებოდა ემამ რამდენჯერმე გაიხედა ბიჭისკენ რომელიც კვლავ გოგონასკენ იყურებოდა.
-ინებეთ-გოგონამ შეკვეთა მაგიდასთაჯ მიიტანა.
-ემა ეს რაჯანდაბაა?-იკითხა ნინიმ
-რამოხდა?
-ჩემი ორცხობილები?
-მაპატიე ჯერ ეს ჭამე და მერე შევუკვეთავ.
-რაგჭირს?-იკითხა ნინიმ და გოგონას მზერას ტვალი გააყოლა. ემას თვალები ბიჭის თვალებს წამითაც არ მოშორებია.
-ვაუ, სიმპატიურია-თქვა ნინიმ და დაბალ ხმაზე შეჰყვირა.
-მოკეტე და ჭამე.
-ანასტასია შენი დაიკო შეყვარებულია.-ნინიმ ანასტასიას მხარზე ხელი ნაზად გაჰკრა. გოგონამ მოთხუპნული პირით შეხედა ჯერ ემას შემდეგ კი მომხიბლავ ბიჭს.
-მე იმ გოგოს ვიცნობ- ტქვა ანასტასიამ და ტუჩები ცაიტლიკა
-საიდან?-წამსვე იკითხა ემამ
-ჩემი მეგობარია.
-მართლა? არგინდა მიესალომო?-კითხა ნინიმ- თან მის საყვარელ ძამიკოს გაგვაცნობს-გოგონებმა ბიჭისკენ გაიხედეს. მის გვერდით მჯდომმა შავგვრემანმა გოგონამ ანასტასია შენიშნა თუარა ხელი დაუქნია. ბიჭმა გაოცებით გააყოლა თვალი შავგვრემანის მზერას და ემას ტვალებს წააწყდა. შავგვრემანმა გოგონას რაღაც უჩურჩულა, ცოტახანში ორივე წამოდგა და გოგონების მაგიდისკენ დაიძრნენ.
-გამარჯობათ- თქვა ბიჭმა და გოიგონებს თბილად გაუღიმა- ჩემი და ამ პატარა გოგონას იცნობს და მთხოვა რომ მომეყვანა, ხომარ შეგაწუხებთ?
-არა არა, შეგიძლიათ დაჯდეთ-თქვა ნინიმ და ანასტასიამისკენ ჩასწია, ემა მასინვე მიუხვდა ჩანაფიქრს, ბავშვები ერტად დაჯდნენ ბიჭი კი ემას გვერდით დაჯდა.
-ანასტასია გაგვაცანი შენი მეგობარი- თქვა ნინიმ და ემას გახედა
-მარი ქვია.
-სასიამოვნოა. მე ნინი მქვია იმ დიდ ბიროტ დეიდას კი ემა.-თქვა ნინიმ და გულიანად გაიცინა.
-ჩემ ძმას ირაკლი ქვია.-თქვა მარიმ და ირაკლის ხელი ჩაკიდა.მთელი ამ ხნის მანძილზე ემა ჩუმად იჯდა და ნაყინს მიშტერებოდა რომელიც ნელნელა დნებოდა, მხოლოდ ახლა ახედა ბიჭის შავ თვალებს, ბიჭმაც გაუღიმა , გოგონა კი გაწითლდა და თავი ისევ ძირს დახარა.პატარებმა დიდხანს ილაპარაკეს, თუმცა „დიდებს“ ბევრი არაფერი უთქვამთ. მხოლოდ ბავშვების საუბარში თუ ცერეოდნენ რამდენჯერმე.
-მარი მე ემამ პარკში უნდა წამიყვანოს - ტქვა ემამ და მარის გაუღიმა, გოგონამაც გაუღიმა და ირაკლის ახედა.
-თქვენც წამოდით- თქვა ნინიმ და ემას შეხედა რომელსაც სიწითლემ წამსვე გადაუარა და გაფითრდა.
-არმინდა შეგაწუხოთ-თქვა ბიჭმა და წასასვლელად მოემზადა მაგრამ ნინიმ გააცერა
-კარგი რა. რატო უნდა შეგვაწუხო ბავშვები გაერთობიან.
-კარგი, მარი გინდა წაასვლა?-ბიჭი ახლა თავის დას მიუბრუნდა, გოონამაც ღიმილით დაუქნია თავი.
-კარგი წავიდეთ- თქვა ბიჭმა-მე გადავიხდი-დაამატა ცოტა ხნის შემდეგ როდესაც ემამ ჯიბეები მოიჩხრიკა.
-მადლობა- მთელი ამხნის მანძილზე პირველად დაილაპარაკა ემამ. ბიჭმა ღიმილით გახედა, და თავი დაუქნია. კაფედან გამოვიდნენ და ფეხით გაუყვნენ გზას.