ხანდახან ძალიან მარტივად, ცხოვრებაში დგება პერიოდი, როცა რაღაც ეტაპს გაივლი და ისევ უბრუნდები შენს მდგომარეობას. მეც იგივე დამემართა. ვერ ვიტყვი, რომ იოლად დავუბრუნდი ძველ ცხოვრებას, მეგობრებს და ხაისათიც დავიბრუნე, თუმცა მივხვდი რომ არ ღირდა ზედმეტი ფიქრი, ზედმეტი თავის გარჯა, ეს ცხოვრება იყო და თუ შენი წესებით არ ითამაშებდი, ვერ გადარჩებოდი.

_ნინ, მომაწოდე რა ეგ შარვალი_ვეუბნები ნინის და შავ შარვალზე მივუთითებ.
_ტანზე შემოგეხა ეს ჯინსი, კარგი რა, რამე სხვა ჩაიცვი_ოთახში რედი შემოდის, საწოლზე ჯდება და შარვალს ამრეზით უყურებს. რატომ არავის მოსწონს ჩემი შარვალი?
_მართალია, რამე სხვა..._ეთანხმება ნინია, კარადის სიღრმეში აგდებს ისევ შარვალს და ელასტიკებს მიფრიალებს ცხვირწინ.
_ვერ ვიტან მაგ რაღაცას_წარბებს ვჭმუხნი, თან რედის გვერდით ვიკავებ ადგილს.
_ვერც შარვალი ვერ გიტანს შენ_მეუბნება რედი, სულ ძალით მაგდებს ფეხზე და ორივენი ერთად მაიძულებენ მათი არჩეული ტანსაცმელი ჩავიცმა.

დღეს სანდროს დაბადების დღეა. ყველა მის სახლში, უფრო სწორედ, ჩვენს საერთო სახლში ვიკრიბებით და ასე თუ ისე, გართობას ვაპირებთ. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ყოველ დღე ვერთობით, მაინც. უნივერსიტეტში აკადემიური მქონდა აღებული, თუმცა სწავლა ისევ გამიგრძელდა, ამიტომ ძალიან, ძალიან დაღლილი ვარ. წელს ისედაც ვამთავრებ, თუმცა მეც არ ვიცი, საერთოდ რატომ ვაბარებ. მომავალ ინჟინერობას ნამდვილად არ ვაპირებ, თუმცა ხატვა და ხაზვა მართლა მეხერხება და საქმე საქმეზე რომ მიდგეს, ალბათ გამომადგება დიპლომი და მტვერი არ ექნება მოდებული.
საჩუქარი უკვე ვუყიდე სანდროს, მაგრამ დარწმუნებული არ ვარ, რომ მოეწონება. გარდა ამისა, დღეს მასთან ვილაპარაკებ. უკვე ერთი კვირაა ვცდილობ ამას, მაგრამ ამაოდ. ბედის უკუღმართობაა მემგონი, რადგან რამდენჯერაც მასთან ამ თემაზე საუბარი წამოვიწყე, იმდენჯერ რაღაცამ შეგვიშალა ხელი. ასე ხომ ვერ ავდგები და ვეტყვი, “იცი სანდრო, მე ორსულად ვარ”. ამასაც ვაპირებდი, თუმცა მივხვდი რომ ასე უბრალოდ გამიჭირდებოდა. რომანტიული ვახშმის მსგავსიც არაფერი მიცდია, ან სადმე განსაკუთრებულ ადგილას წაყვანა. უბრალოდ ველოდები დროს, როცა მარტო დავრჩებოდით. ეს კი მხოლოდ ღამით იყო, მაგრამ მე ნივერსიტეტის გამო გათიშულს მძინავდა.

ორი საათი გახდა თუ არა, სახლის კარი დავკეტე და გოგონებთან ერთად გამოვედი.
_მე საათი ვუყიდე, თქვენ?_იკითხა რედიმ, თან კიბეებზე დაიწყო ჩასვლა. ლიფტით ვერ ვმგზავრობდი, კლაუსტროფობია მჭირს.
_მე სუნამო, ყველაზე ბანალურად_გაიცინა ნინიმ.
_შენ რამე ზედმეტად ოთხიგინალურს მოიფიქრებდი_სიცილით მკრა ხელი რედიმ და სადარბაზოსთან მისული კედელს მიეყრდნო.
_ვერ დაგეთანხმები_ვუთხარი მე_ვერცხლის კულონი ვიყიდე, ოღონდ უბრალო თხელ ‘თოკზეა’ დაკიდებული_ყველამ ერთად ავტეხეთ სიცილი.
_ძეკვს მე მოგცემ_მითხრა ნინიმ.
_არა, ასე უკეთესია...
_კულონი გვაჩვენე რა_მთხოვა რედიმ. გოგონებს გაეღიმათ უცნაური, თუმცა სადა ფორმის კულონის დანახვისას. ვერცერთი მიხვდა, რომ ეს შროშანი იყო, უბრალოდ სურნელის და ბუნებრივობის გარეშე.
_სად ნახე?_თან მანქნისკენ დავიძარით
_სად უნდა მენახა_გავუღუმე ნინის_გუშინ ბიძაჩემის გადმოგზავნილი ფული დამერიცხა და გადავწყვიტე მეშრომა
_ანუ?_დაიბნა ის. მანქნის კარი გამოვაღე და ჩავჯექი. გვერდით ნინი მომიჯდა, საჭესთან კი რედი მოთავსდა.
_ანუ, ის, რომ რაღაცის გაკეთება მეც შემიძლია. ვერ ვიტან ნაყიდ ნივთებს. ჩემს ბინასთან ახლოს მჭედელია, ადრე დავდიოდი მასთან. გუშინ ვესტუმრე და დანარჩენი უკვე ძნელად ასახსნელია.
_ამიტომ არ იყავი ჩვენთან? სანდრო ნერვიულობდა შენზე_რედიმ სარკიდან გადმომხედა. მესიამოვნა მისი სიტყვები. კარგია, როცა ვიღაც ნერვიულობს შენზე.
_ჰო, გავათენეთ.
მერე მან სიმღერები ჩართო და როკის ხმამ ყელაფერი დამავიწყა.

სახლი კარგად იყო-მეთქი მორთული, ვერ ვიტყვი. ისე, როგორ ყოველთვის, მხოლოდ იმ გამსხვავებით რომ, წინა ღამეს გოგონებს და ლუკას დაულაგებიათ და მისაღებ ოთახშჯ დივანთან მაგიდა შემოეტანათ.
_ეი, როგორ ხართ?_ბიჭებს გავუღიმე და მოვიკითხე. სანდრო არ ჩანდა.
_კარგად ელენიკო, შენ?_მომეხვია ნოე, რომელიც ერთი კვირაა არ მინახავს. უსიამოვნო ტალღებმა დამიარა ტანში. ჩვენ მხოლოდ მეგობრები ვართ, სხვა რა უნდა იყოს?
_რავი, მეც_ძალით გავუღიმე და ფრთხილად მოვშორდი.
_დავსხდეთ, სანდრო ზემოთაა, ყავა გადაისხა და თავს იწესრიგებს_გაიცინა ლუკამ და დივანზე დაებერტყა. სწრაფი კვება ძალიან უყვართ? მე მაგალითად, მერჩივნა რამე წესიერი გაეკეთებინათ. თუმცა იყოს ასე, ეს ხომ ჩვეულებრივი დაბადების დღე არ არის.
_ავაკითხავ_ვთქვი და კიბეებზე სწრაფად ავედი, რათა მათი წამოძახილები აღარ მომესმინა.
მის კარებზე ფრთხილად დავაკაკუნე, და რადგან პასუხი ვერ გავიგე, ფრთხილად ჩამოვწიე სახელური. ოთახში შესულს სანდრო მძინარე დამხვდა. სიცილი რომ არ ამტყდომოდა, პირზე ხელი ავიფარე და შევედი, თან კარები უხმაუროდ მივკეტე. შავი კედები მარტივად გავიძვრე, ცალი ფეხით ისე ავედი საწოლზე, რომ არ ეხმაურა, მერე კი ფრთხილად დავწექი მასზე, თუ შეიძლება ასე ითქვას.
_მმ_წარბები შეჭმუხნა და თვალების გახელა სცადა, თავი ყელში რომ ჩავუდე და ხელები გულზე დავაწყვე.
_ელოო_მიჩურჩულა, ზურგზე მომხვია მკლავები. თავი ავწიე და გავუღიმე. თმები სახეზე ჩამომშლოდა. ტუჩებში მაკოცა, ზემოდან მომექცა და ჩემს ელასტიკებს უკმაყოფილოდ დახედა.
_კაბა რომ ჩაგეცვა, არა?_თვალები დაიწვრილა.
_ნწ_თავი გავაქნიე, კვლავ ვიღიმოდი. ხელები ფრთხილად შემიცურა შარვალში და როგორც კი საცვალი ოდნავ ჩამოსწია, ამოვიკვნესე. ყურის ბიბილოზე მიკბინა და ელასტიკი ცალი ხელით ჩამოსწია, მეორეთი კი განაგრძობდა საცვლის წვალებას.
_სანდრო_აღმომხდა ჩურჩულით და მისი მაისურის ქვეშ შევაცოცე თითები. გახურებული სხეული ვიგრძენი, გამაჟრჟოლა და ხელებით მაისური გადავაძვრე. საცვალი ჩამოსწია და თითი ჯერ თეძებზე მომისვა, შემდეგ გვერდით გასწია და ჩემი კვნესის გამო, ტუჩებზე კბილები ფრთხილად მომდო.
_ახლა არა_როგორღაც მოვიკრიბე ძალა, რომ ეს მეთქვა. მალე ალბათ ორგაზმს მივაღწევდი.
_ჩუმად_ქვედა საცვალი ბოლომდე ჩასწია და მეც ქვედა ტუჩზე მაგრად დავირჭე კბილები, რათა ქვემოთ არ ჩასულიყო ხმები. როგორც კი მისი თითი ვიგრძენი და როგორც კი შემოსვლები დაიწყო, გულისცემა საგრძნობლად ამიჩქარდა და თეძოებით წინ ავიწიე, მერე კი ისევ ქვემოთ.
_წყნარად, წყნარად_მეჩურჩულებოდა და აჩქარებდა, თან მკოცინა. მაგრამ მხოლოდ ყელში, ლავიწზე და ტუჩთან ახლოს. ტუჩები მისი ტუჩებისკენ გავწიე, თუმცა არ მაკოცა. დაჟინებულად მხოლოდ ყელში დათარეშობდა და უფრო ღრმად შემოდიოდა. მუცელში სითბო ჩამეღვარა, ბოლოჯერ, თუმცა ხმამაღლა ამოვიკვნესე და მის ზურგზე ჩავარჭე ფრჩხილები.
მომშორდა, ჩემს გვერდით გადაწვა და საცვალი და ელასტიკი ისე ამომიწია, ჩემი სახისთვის თვალი არ მოუშორებია. მეც ჯიქურ ვუყურებდი და რატომღაც, საშინლად დავიძაბე.
_რას მიკეთებ ასეთს..._მითხრა მან და თვალები დახუჭა. არ ვიცოდი, ეს როგორ მიმეღო. მართლაც, მე ვინ ვიყავი მისთვის? აქამდე ბევრი ყოლია ჩემნაირი, ეს მე ვიყავი, ვისაც მისი მსგავსი არავინ ყოლია. მე არაფერი ვიყავი, საერთოდ არაფერი. პრობლემური გოგო, რომელიც ყველაფერს გვერიდიდან უყურებს, თითქოს ყველაფერს ართულებს და მისი ცხოვრებაც ისე არასწორადაა წარმართული, ნახევრად წმინდანი და ნახევრად ცოდვილი. ნელ-ნელა იძირება ჭაობში, თუმცა პირობა, რომ ასე არ მოხდებოდა, პირობად რჩება. მას ალბათ ბევრი ყოლია ჩემი მსგავსი...
ხმა დაახლოებით ხუთი წუთი რომ არ ამოიღო, თვალები ცრემლით ამევსო და საწოლიდან ისე წამოვდექი, არაფერი რომ არ გაეგო, თუმცა მივხვდი, თვალები გაახილა. სირბილით, ფეხშიშველი შევვარდი აბაზანაში და კარი სწრაფად მოვხურე. უკვე ტირილი ამივარდა. ხელი ორჯერ დააბრახუნა და ჩემი სახელი იყვირა.
კართან ჩავიკეცე და ჩუმად ავსლუკუნდი.
_ელენე, გამიღე კარი_შედარებით რბილი ხმით მომიგო, მე კი ყელში რაღაც მომაწვა და მალე ღებინება ამიწყდა. ხმა აღარ ამოუღია, იმედია, ვერც ეს გაიგო. ფრთხილად ჩავრეცხე და პირი დავიბანე, მერე კი შედარებით დამშვიდებულმა გავაღე კარი. წარბაწეული მიყურებდა და პირი როგორც კი რაღაცის სათქმელად დააღო, მე დავასწარი.
_დღეს რაღაცამ მაწყინა. ეს იყო და ეს_ნაწილობრივ მართალი იყო. თავს ამით ვიიმედებდი.
_კარგი, მაგრამ..._რაღაცნაირად შემომხედა, ამოიოხრა და თავი ჩახარა
_რამის თქმა გინდა?_ხმა ამიკანკალდა მე.
_ელო... უბრალოდ, მინდა რომ ამდენი დოზით აღარ იღებდე ნარკოტიკებს. ნინიმ მითხრა, რომ შენ ანორექსია გაქვს, ნარკოტიკები, ეს ტაბლეტები, ანდანტე, მოსაწევი, ყველაფერი საშინელებაა გესმის? შენ ასეთი არ უნდა იყო ელო_მეგონა, ყვირილს დაიწყებდა, მაგრამ მშვიდი და დაბალი ხმით მეუბნებოდა ამას, ისე რომ თვალებში არ მიყურებდა. გულში სასიამოვნოდ გამკრა იმან, რომ ამაზე ფიქრობდა.
_ვიცი, მაგრამ მე უკვე ღრმად შევტოპე_ვთქვი, თუმცა ვაპირებდი კიდევ დოზის შემცირებას და თავის დანებებას. ბავშვის გამო...
_ჯერ კიდევ არ არის გვიან._თქვა, მაგრამ ამის თავადაც არ სჯეროდა_და რომც იყოს, თავს არ მისცე უფლება, ჩაიძირო_თქვა, ამომხედა და გამიღიმა. მეც გავუღიმე მას და შემდეგ ხელჩაკიდებული გავედით ოთახიდან.

_ოჰ, როგორც იქნა_უკმაყოფილოდ შემოგვხედა რედიმ თუმცა ნიკას კალთაში მოთავსებულს არაფერი ეტყობოდა უკმაყოფილების.
_ლამის ჩაგვეძინა_თქვა ნიკამ.
_რაღა ლამის, ამათ ახლაც სძნავთ_ჩაიფხუკუნა ნოემ და ნინის და ლუკას გახედა. მათ დანახვაზე მეც გამეცინა. დივანზე ისხდნენ, ნინის ფეხები ლუკას კალთაზე დაეწყო, და ისე მოხრილიყო, რომ თავი მის მხარზე მოეთავსებინა.
_ჩშშ, არ გააღვიძოთ_დავიჩურჩულე მე.
_კარგი ერთი, როდემდე უნდა ეძინოთ?_დოინჯი შემოირტყა რედიმ.
_ეძინოთ, მერე რა_თქვა სანდრომ და მაგიდაზე დადებულ ტელეფონს დაწვდა. როგორც ჩანს, მე დამრჩენოდა და დიდი იმედი მაქვს, არავის აუღია.
ფოტო გადავუღეთ თუ არა, სიცილი აგვიტყდა და მათაც გაეღვიძათ.
_ოო, თვალებში მომანათა სინათლემ_დაიწუწუნა ნინიმ და გაიზმორა. ხელი თვალში მოხვდა ლუკას, რაზეც დაიყვირა.
_უიმე, რა სათუთი ხარ_დავცინე ლუკას, მან კი შემომიბღვირა. ფოტო ფეისბუქზე ავტვირთე და წყვილი დავთაგე. მოგვიანებით ნახავდნენ.

დიდი ხანი ვსაუბრობდით, ბევრი ვიცინეთ, ბოლოს კი საჩუქრები გადავეცით სანდროს. რამდენი წუთი უხმოდ უყურა კულონს, შემდეგ კი უცნაურად ჩაეცინა.
_რა სახე გაქ, რომ არ მოგეწონოს, ელენას მაგივრად მე მოგიგრეხ თავს_დაემუქრა ნინი.
_როდის აქეთ ასეთი აგრესია ძვირფასო?_გაეცინა ლუკას და მხარი გაკრა.
_ოჰ, მომწონს... მაგრამ რატომ მომკლავ კულონის გამო?_ჰკითხა სანდრომ.
_იმიტომ რომ ეგ ელენეს გაკეთებულია და დაახლოებით ათიდან დილის რვამდე მაგას აკეთებდა_მის მაგივრად გასცა პასუხი რედიმ. დილის რვამდე არა, შვიდამდე რედი. რა საჭირო იყო ამის თქმა?
_მეღადავებით_არ დაიჯერა სანდრომ და ყელზე დაკიდებული კულონი ხელში შეათამაშა.
_არა სანდრო, მართლა მე გავაკეთე_სიცილი ამიტყდა.
_მაოცებ_ნოემ წარბი ასწია და თვითონაც გაეცინა_ნეტა მეც მყავდეს ასეთი შეყვრებული.
მის სიტყვებზე თვალები დავხუჭე და გავატერე. აშკარად იგრძნობა რომ მოვწონვარ და ეს ძალიან ცუდია.
_ნოე, ვფიქრობ, სალაპარაკო გვაქ_სანდროს არც კი შეუხედავს მისთვის, თუმცა მკაცრი ხმა ყველაფერზე მიანიშნებდა.
_არა სანდრო, არ გვაქვს. მე ჩემთვის, თქვენ-თქვენთვის_თქვა თუ არა, გვერდით გაიხედა. მართალი იყო, აქ გარჩევების არც დრო იყო და არც საჭიროება.
_მაინც გვაქვს_მოკლედ მოუჭრა სანდრომ, კულონს თვალი მოაშორა და გამიღიმა.

უკვე ათი იქნებოდა საათი, საიდანღაც საშუალო ზომის ტორტი რომ მოიტანა რედიმ.
_ჯერ დაბადების დღეზე ტორტი არ მქონია, ეს არ მომწონდა_აღიარა სანდრომ, თუმცა რედის მადლობა გადაუხადა და გადაეხვია.
_ხო, მაგრამ ეს ტორტი განსაკუთრებულია_გაიცინა ნიკამ.
_კიდევ ერთი განსაკუთრებულობა. და რატომ?_თვალები უკვე გაღიზიანებულმა აატრიალა სანდრომ. თუ არ უნდა, არც ვაჩუქებ არაფერს ამის შემდეგ.
_სანდრო, ეს მე გამოვაცხვე, შე დაუნო!_დაუყვირა რედიმ, ენა გამოუყო და ტორტი მაგიდაზე დადო დანასთან ერთად.
_არ მჯერა იცი. ის უფრო ადვილი დასაჯერებელია, რომ ეს კულონი ელენემ გააკეთა, ვიდრე შენ და მცხობელი_ეჭვით გადახედა სანდრომ.
_ანუ ჩემი არ გჯერა?_ჩავერიე მე.
_არა_გაიცინა მან.