ემა გზას ბარბაცით მიუყვებოდა. რატომ? იმიტომ რომ ბიჭი თვალს არ აშორებდა, ქარი წითელ თმას უწეწავდა. ბიჭის კი ემას სურნელი გონებას უფანტავდა, მიუხედავად იმისა რომ ბიჭი ემას რამდენიმე საათია რაც იცნობს , უნდოდა რომ ხელი ჩაეკიდა, გულში ჩაეკრა და ასე გაეტარებინა საატები დღეები წლები. დიდი სურვილის მიუხედავად ირაკლი ტავს იკავებდა რეალობასი ბრუნდებოდა და დას უღიმოდა.
პარკში მისულმა ანასტასიამ აიჩემა პირველად ეშმაკის ბორბალზე უნდა დავჯდეო. ირაკლიმ ბილეთები იყიდა და გოგნებთან დაბრუნდა
-კარგი.-დაიწყო ნინიმ-პატარებთან მე დავჯდები-ტქვა ტუარა სასწრაფოდ დაჯდა პატარებიც გვერდით მოისვა- უპს! მგონი ადგილი აღარაა.- გოგონამ ემას გაუღიმა.
-თქვენს შემდეგ- თქვა ბიჭმა, ემა კაბინაში შეძვრა და მოკალათდა. ბიჭიც ასე მოიქცა და ემას წინ დაჯდა. ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ და ნელნელა მაღლა წიევდნენ, ემას სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი უვლიდა გული გამალებით უცემდა. ცოტა ხნის შემდეგ გოგონამ მის წინ მჯდომს თვალიმოაშორა და ჰორიზონტს გახედა.
-ჯერ საკმაოდ მაღლა არ ვართ- დაიწყო ბიჭმა
-ჰო- ამოილუღლუღა ემამ და თმა ყურს უკან გადაიწია.
-ლამაზი თმა გაქვს
-მადლობა-როგორც ყოველთვის ემა გაწითლდა და თავიდ ახარა.ისევ სიჩუმემ დაისადგურა. მაგრამ ამ სიჩუმის ხმაური ემას გულში უღიტინებდა. როდესაც ემამ თავის აწია ბიჭის მომღიმარი სახე დაინახა , გაბრაზდა და მკვახედ უთხრა
-რაგაცინებს?
-არაფერი- ღიმილით უპასუხა ირაკლიმ , ემა კი უფრო მეტად გაცხარდა
-შეხედე-თქვა ბიჭმა და ფრთხილად გადაინაცვლა ემას მხარეს. -უკვე საკმარისად მაღლა ვართ რომ თბილისს ზემოდან გადახედო.
-ლამაზია-ემა თვალს ვერ წყვეტდა ამ ლამაზს ქალაქს.
-შენსავით- თქვა ბიჭმა, ემამ ირაკლის გახედა და ერთმანეთის თვალებს წააწყდნენ, ირაკლი მას თვალს არ აშორებდა, გრძნობდა გული ეკუმშებოდა, ხელებიც კი აღარ ემორჩილებოდა. ემამ ისევ ჰორიზონტს გახედა და ახლა მხოლოდ ერთი რამ სურდა: აჩქარებულიყო ეშმაკის ბორბალი და რაც შეიძლება სწრაფად დაბრუნებულყვნენ მიწაზე. რამდნეიმე წუთში ემამმიწაზე ფეხი დაადგა და ღრმად ამოისუნთქა. ნინიმ ფერდაკარგუულ მეგობარს გაუღიმა.
-ანასტასია წავიდეთ, ბიძია უნდა ვნახოთ.-თქვა ემამ და დას ხელი მოკიდა
-არა მე აქ მინდა დარჩენა-ხელი ჩაკიდა გოგონამ მარის.ემა ჩაიმუხლა და ანასტასიას შეხედა.
-სხვადროს წამოვიდეთ-ემამ დას გაუღიმა ხელი ცაკიდა და ნინის თვალით ანიშნა წამოსულიყო. გოგონას ირაკლისკენ არც კი გაუხედავს საკუთარ თავს ეუბნებოდა რომ უკენ მიხედვა არ შეიძლებოდა. შეიძლება იქ გაშეშებული ირაკლი დაენახ, ან სულაც ცარიელი სივრცე. იქნებ საერთოდ არ გრძნობდა ირაკლი იგივეს რასაც ემა გრძნობდა. რას გრძნობდა ემა???? ამ კითხვაზე პასუხი არავის ჰქონდა. არც ემას. ცდილობდა არარ ეფიქრა ამაზე მაგრამ ამინც სულ ერთიდაიგივე უტრიალებდა თავში. ირაკლი,ირაკლი, ირაკლი. ვინიყო და რატომ შემოიჭრა ასე უცებ მის ცხოვრებაში. სულის შებერვით დაანგრია ემას სიმყუდროვე,სადაც მხოლოდ ოთხი კედელი იყო. ბიჭმა კი კედლები დაანგრია და ახლა ემა ნანგრევებს შორის უსუსურად იდგა. ელოდებოდა რაღაცას, მაგრამ რას? ემა მშვენივრად აანალიზებდა რომ ამ დღის შემდეგ მისი ცხოვრება ისეთი აღარ იქნებოდა როგორიც აქამდე იყო.
-რადაგემართა?-იკითხა ნინიმ გაოცებულმა როდესაც სახლში შევიდნენ, და ემა მხოლოდ ახლა გამოერკვა ფიქრებიდან, არ ახსოვდა როგორ გამოიარა მთელი გზა როგორ გააღო სახლის კარები და როგორ აღმოჩნდა დივანზზზე.
-რადაგემაღთა???-გაიმეორა ნინიმ მაგრამ ამჯერად უფრო ხმამაღლა
-არაფერი-თქვა გოგონამ და გაიღიმა
-არაფერი?-კოპები შეკრა ნინიმ- ის მაინც თუ იცი როგორ გეხვეწებოდა ანასტასია მთელი გზა რომ უკან დავბრუნებულიყავით. ძლივს დავაწყნარე. არვიცი რა დაგემართა ისეთი რომ ანასტასიას ტირილის ხმაც არ გესმოდა.
„ტირილი?“-გონებაში თქვა გოგონამ და ოთახი მოათვალიერა.-ანასტასია სადარის?
-ოტახში ავიყვანე. ტაქსში ჩაეძინა-ემა ფეხზე წამოდგა და მეორე სართულისკენ სირბილით წავიდა. ოთახში შევიდა და ანასტასიას გვერდით მიუწვა. შუბლზე აკოცა და მის წითელ კულულებზე თამაშ დაიწყო, როგორ მოსწონდა როცა პატარა წითურის კულულებს ეხებოდა, მოსწონდა მისი ბზინვარე ცეცხლივით ნატელი თვალისმომჭრელი თმა, მოსწონდა პატარა პრინცესას ცისფერი თვალები.ფიქრებში ჩაძირულმა ემამ ვერც კი გაიგო როდის ცაეძინა. მაგრამ გამოღვიძებული სწრაფად წამოდგა საათს დახედა ტელეფონი აიღო და თეიმურაზთან დარეკა
-მამა-ტქვა გოგონამ როდესაც ყურმილის მეორე ბოლოდან ხმა მოესმა
-გისმენ პრინცესა.
-როგორხარ?
-მე კარგად შენ როგორხარ? რამდენიმე საათის წინ დავრეკე და ნინიმ მითხრა რომ გძინავდა. ყველაფერი რიგზეა?
-კი კი, ყველაფერი კარგადაა. ბიძია როგორარის?
-უკეთესად, ხვალ სახლში დავბრუნდები.
-კარგი მამა თავს გაუფრთხილდი
-ნუღელავ პრინცესა.-გოგონას გაეღიმა, მამას დაემშვიდობა ყურმილი დაკიდა და მისაღებში ჩავიდა. დივანზე ანასტასია იჯდა და მურთფილმს უყურებდა მაგრამ როგორც კი ემა დაინახა მაშინვე გაბრაზებული სახით შეხედა ემას.
-კარგი რა ზრარბო-თქვა ემამ და დას გვერდით მიუჯდა-ნუ მიბრაზდბი.-ემამ გოგონას მოუღიტინა წამიერად ანასტასიას გაეცინა თუმცა ისევ გაბრაზებული სახით შეხედა ემას
-კარგი-თქვა გოგონამ-ესეიგი მაინც მიბრაზდები, კარგი, ნაყინს მხოლოდ მე და ნინი გავიყოფთ.-პატარა წითურმა ნაყინის ხსენებაზე უმალ მოადუნა სახე და ემას ღიმილით შეხედა.გოგონამაც საპასუხოდა გაუღიმა და სამზარეულოში გავიდა რომ ნაყინი გამოეტანა. ნინი გაზქურასთან იდგა.
-რასაკეთებ?-კითხა ემამ და მაცივარი გამოაღო
-საჭმელს
-კარგი რა შენც მიბრაზდები?
-არა-მკვახედ უპასუხა გოგონამ
-ნინი!!!
-ემა!!!
-კარგი ხო რაიყო.
-ამიხსენი რამოხდა????
-არაფერითქო
-კარგი-თქვა გოგონამ და საჭმლის კეთება განაგრძო. ემა ნინის გვერდით დაუდგა და ლოყაზე ნაზად აკოცა.
-ჩემი ბრაზიანი-თქვა და ნაყინი გაუწოდა. ნინიმ ჯერ მკაცრი სახიტ თუმცა შემდეგ ღიმილით შეხედა და წკლიპურტი უთხვაზა. ემამ გაიოცა თუმცა რამდნეიმე წამის შემდეგ ხმამაღალი სიცილით გავიდა სამზარეულოდან და ანასტასიას შეუერთდა. მთელი რამე გაათენეს. წინ მთელი შაბათი ელოდათ ამიტომ მათ ერთი წამითაც არ დაუხუჭიათ თვალი. ანასტასიას კი მაშინვე ჩაეძინა როდესაც ნაყინის ჭამა დაასრულა.