"ლიზა"
დილიდან საშინელ ხასიათზე ვიყავი, ამიტომ, გადავწყვიტე ბავშვებისთვის დამერეკა.
თავიდან დემეტრეს დავურეკე, მაგრამ ტელეფონი გამორთული ქონდა. ვიფიქრე ძინავსთქო, ამიტომ აღარ დამირეკავს. ავდექი ,ვიბანავე ,ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.ქვემოთ ლალი და გაბო დამხვდა.
-როგორ ხარ შვილო-? წამოვიდა ჩემსკენ ლალი.
-კარგად-მოვუჭერი მოკლედ და გვერდი ავუარე.
-რაშვები გაბო?-ვკითხე და ლოყაზე ვაკოცე.
ლალიმ კი სამზარეულო დატოვა.
-რავიი ,დღევანდელ გეგმებს განვიხილავ.
ხო არიცი დემეტრეს ტელეფონი, რატომ აქვს გამორთული?
-არა კუდრაჭა. ალბათ ძინავს- მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
- გავედი მე- მითხრა გაბომ.
-კაი მიდი.
ნახევარ საათში, ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა.
მეგონა დემეტრე იყო და გახარებული მივვარდი. მაგრამ უცხო ნომერი მირეკავდა,რაღაც გულმა ცუდი მიგრძნო.
-გისმენთ-ვუთხარი აღელვებული ხმით.
-ლიზა ბრძანდებით?-მკითხა ვიღაც უცხო ქალმა.
-დიახ რახდება?
-საავადმყოფოში დემეტრე დადეშქელიანი მოიყვანეს ,ნომრებში თქვენი ნომერი ვნახე და დააგირეკეთ.ახლა საოპერაციოში ყავთ შეყვანილი.იქნებ მოხვიდეთ?
-რა? ეხლავე მოვდივარ-უცებ ავარდი ოთახში, ჩანთა ავიღე და საავადმყოდოში გავიქეცი.
"დემეტრე"
დილით გადავწყვიტე კლუბში წავსულიყავი.
მანაქანაში ჩავჯექი და წავედი.
გზაში ტელეფონმა დამირეკა, უნდა ამეღო მაგრამ ძირს გადამივარდა .
დავიხარე და ავიღე, მაგრამ, რომ გავწორდი რული ვეღარ დავიმორჩილე
და ხეს შევასკდი.

"ლიზა"
დერეფანში გიჟივით შევარდი.იქვე ექთანი დავინახე და მასთან მივირბინე.
-უკაცრავად, დემეტრე დადეშქელიანი რომელ პალატაშია?
-იცით ბატონი დემეტრე საოპერაციოში ყავთ შეყვანილი, 2 სართულზე აბრძანდით და დაელოდეთ.
-კარგით მადლობა-ვუთხარი და ლიფტს აღარ დავლოდებივარ უცებ ავირბინე კიბეები.
ერთი საათი ვუცდიდი, თან ღმერთს ვთხოვდი, რომ მისი თავი არ წაერთმია.
ერთ საათში ექიმი გამოვიდა და თავის კაბინეტში შემიყვანა.
-იცით ჩვენ ყველაფერი ვცადეთ მაგრამ...
-არა, ოღონდ არ მითხრათ, რომ დემეტრე, ჩემი დემეტრე, ვთქვი და ტირილი დავიწყე.
-დამშვიდდით ქალბატონო. ის კომაშია, მაგრამ თუ 24 საათში, კომიდან არ გამოვა,სამწუხაროდ ის ვეღარ გადარჩება.
ექიმის კაბინეტიდან ძალა გამოცლილი გამოვედი. გარეთ ბავშვები დამხვდნენ,გაბო მოვიდა და მაგრად ჩამეხუტა.
დამშვიდდი პატარა, ის ძლიერია და არ მიგვატოვებს.
-ვერ გავძლებ გაბო მისგარეშე, არშემიძლია .
ვუთხარი და ტირილი დავიწყე.
გაბომ იქვე სკამზე დამსვა და გვერძე მომიჯდა.
თავი მის მხარზე დავდე . როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე.
დილა იყო, რომ გამეღვიძა ,საავადმყოფოში ვიყავი, სკამიდან ავდექი და დერეფანში გავიარე. ყველაფერი გაშეშებული მქონდა. ამ დროს ექიმი გამოვიდა, დემეტრეს პალატიდნ და გახარებული გამოიქცა ჩემსკენ.
ქალბატონი ლიზა, დემეტრე კომიდან გამოვიდა
ყველაზე ბედნიერი დილა იყო ჩემს ცხოვრებაში.
სიხარულისგან ხმამაღლა კისკისი დავიწყე.
-შეიძლება შევიდე?
-რა თქმაუნდა.
როგორც კი შევედი, დემეტრეს საწოლისკენ გავიქეცი და მაგრად ჩავეხუტე.
-მეტი აღარ მანერვიულო რა ასე.-ვუთხღი და ცრემლები გადმომცვივდა.
-ძალიამ ინერვიულე ჩემოპატარა?
მე თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-როგორ ფიქრობ, ეგრე ადვილად მომიშორებ თავიდან კუდრაჭა?
-არც მინდა შენი მოშორება.
ვუთხარი და მის ბაგეებს ძალიან ნაზად შევეხე.
მან საწოლზე გადამაწვინა და ჯერ ზედა, ხოლო შემდეგ ქვედა ბაგე დამიკოცნა.
ხელი წელზე შემიცურა და ლიფს დაეჯაჯგურა, მაგრამ ამ დროს გაბო შემოვიდა.
-უიი, კიდე ხელი შეგიშალეთ ბავშვებო-თქვა და სიცილი დაიწყო.
მე ლოყები ამიწითლდა.
-როგორ ხარ ძმა?-გაბო
-ჩემი პატარა ჩემთანაა, ამიტომ კარგად. -თქვა და კიდევ ერთხელ წაეტანა ჩემს ბაგეებს.
-შეჩ*** მე მაინც მომირიდე-უთხრა გაბომ და სიცილი დაიწყო.
-აბა ეხლა აქედან აუდე-უთხრა დემეტრემ.
ცოტახანში ექიმი შემოვიდა და პალატიდან გაგვყარა, პაციენტს დასვენება სჭირდებაო.
მე და გაბო კი სახლში წავედით, რადგან იმ დღეს დემესთან მაინც აღარ შემიშვებდნენ.
უკვე დასაწოლად ვემზადებოდი, როცა დემესგან შეტყობინება მომივიდა.
"დღეს გაბომ ხელი შემიშალა მაგრამ, როგორც კი აქედან გამოვალ, დაწყებულ საქმეს დავამთავრებ პატარავ!
ოპაა რადამემართა? ამითუხთუხდა ჰორმონებიი ...გამახსენდა მისი შეხება და ლამის დავდნი. ხოლო ვნება მორეულს ძლივს ჩამეძინა.
მეორე დილით, როგორც კი გამეღვიძა, ჩავიცვი და საავამყოფოში წავედი.
პალატაში, რომ შევედი ,დავინახე როგორ გამომწვევად დადიოდა აქეთ იქით მოკლე კაბიანი მედდა.
აჰაა, ჩემი ბიჭის ახევა გინდა ქალბატონოო ?"ვერმოგართვი.
დემემ შემამჩნია და ხელი დამიქნია, ჩემთან მოდიო.
-როგორ ხარ ჩემო ცხოვრება?-ვკითხე და მის ბაგეებს შევეხე.
დავინახე, როგორ უკმაყოფილოდ გადმომხედა მედდამ.
დემეტრესთან მოვიდა და უთხრა.
-ბალიში ხო არ გაგისწოროთ?-უთხრა და გამომწვევად გაუღიმა.ისეთი დეკოლტე ეცვა, ცოტა რომ გადმოხრილიყო, მკერდს სახეში გაარტყავდა ჩემ ბიჭს.
დემეტრემ პირი გააღო რაღაცის სათქმელად, მაგრამ არ დავაცადე.
-იყოს არ უნდა,თუ მოუნდება, მე თვითონ გავუსწორებ.
-კი მაგრამ, მე ვალდებიული ვარ ,რომ პაციენტებს მოვემსახურო,- თქვა და უკმაყოფილოდ ამოიფრუტუნა.
-მოემსახურო და არა შენი სხეული გადაუშალო წინ.-ვუთხარი და ირონიულად გავუღიმე.
-რას გულისხმობ?-უცებ გაიკვრვა.
-იმას, რომ მე, რომ არა ,დემეტრეს სახეში გაარტყავდი, შენს მკერდს.-ვუთხარი უკვე გაღიზიანებულმა.
-თქვენ, როგორ მიბედავთ ამას.-დაიწყო წიკვინი.
-შეგიძლია დაგვტოვო. -ვუთხარი და სწერვულად გავუღიმე.
ის კი გამწარებული, თეძოების ქნევით გავიდა .
-ჩემი ეჭვიანი გოგოოო. -მითხრა დემემ და ტუჩებში მაკოცა.
-სულაც არა რაა .-ვუთხარი და გვერძე მივუწექი, თავი მკერძე დავადე და თვალები დავხუჭე.

ესეც მეშვიდე თავი ჩემო შოკოლადებოო ....ვიცი რომ პატარა
მაგრამ უფრო დიდის დადებას ვერ ვახერხებ
ველი თქვენ შეფასებას