ერთი წუთითაც კი არ მიფიქრია კარის დაკეტვა, შემეშინდა რომ ოთახში მარტო მყოფი საკუთარ თავს რამეს ავნებდა. ძალიან მიჭირდა მისი ტკივილის ატანა. კართან ვიდექი და ემოციებისგან გადაღლილს ცრემლიც აღარ ჩამომდიოდა. ტკივილი, ბოღმა და უუნარობის შეგრძნება ძვალსა და რბილში მივლიდა. ბოლოს გამოვბრუნდი, სამზარეულოში გავედი, მაგარი ყავა გავაკეთე და მასთან დავბრუნდი. ოთახიდან ირაკლის ჩახლეჩილი ხმა ისმოდა, რაღაცას ყვიროდა. კარი ფრთხილად შევაღე, ფანჯარასთან იდგა, შუბლი მინისთვის მიედო, ღრმად სუნთქავდა, უფრო ქშინავდა. საწოლიდან ქვეშაგები დაბლა მოესროლა, ოთახში ქაოსი იყო. ფინჯანი რაფაზე დავუდგი და გამობრუნებას ვაპირებდი ხელი, რომ აჰკრა ფინჯანს და ცხელი სითხე მკლავზე გადამესხა. ტკივილისგან ხმამაღლა დავიკივლე, ავტირდი. შეშინებულმა მკლავში ხელი ჩამავლო და სამზარეულოში გამიყვანა, ისე მტკიოდა ლამის გული წამსვლოდა, ფეხები აღარ მემორჩილებოდა. ირაკლი დამნაშავის თვალებით მიყურებდა, საშინლად დაღლილი და გამოფიტული იყო, მაგრამ ჩემმა ტკივილმა თითქოს გონს მოიყვანა. სულს მიბერავდა, მამხნევებდა, ბოდიშს მიხდიდა და თავის თავს ლანძღავდა. ტკივილი სულ დამავიწჯდა, როცა მისი ცვლილების და შიშის მიზეზს მივხვდი, ჩემზე ნერვიულობდა. დამწვრობის მალამო თავისი ხელით წამისვა და ხელიც შემიხვია.
- მაპატიე, - ჩემს გვერდით იჯდა და შეხვეულ ხელს დაჰყურებდა. - ხო,ხედავ რა ცხოველი ვარ... ახლა დარწმუნდი, რომ შენთვის ბევრი რამის დაშავება შემიძლია?
- არც კი ცდილობ, რომ ამ ცხოველს შეეწინააღმდეგო, ირაკლი, მე ვიბრძვი შენს გამო, შენ კი საკუთარი თავის გამოც არ შეგიძლია ბრძოლა. - მისთვის აღარც შემიხედავს, ისე წამოვდექი და კარისკენ წავედი, ის იყო გასვლას ვაპირებდი, კიდევ რაღაცის მსხვრევის ხმა შემომესმა, გულმა არ მომითმინა, ისევ გადავაბიჯე საკუთარ თავმოყვარეობას და მასთან დავბრუნდი. ქარბორბალასავით ტრიალებდა ოთახში, ყველაფერს ლეწავდა, იატაკზე ისროდა, კბილებს ახრჭიალებდა. მოულოდნელად ჩემს თვალებს გადააწყდა, ჩამუქებული ღამესავით შავი თვალები, მე რომ ასე მატყვევებდა და მოსვენებას მიკარგავდა, გასწითლებოდა, ჩემკენ წამოვიდა, არ გავნძრეულვარ.
- ესე იგი, შენ ჩემს გამო იბრძვიი? - საშინელი, ცინიკური ხმა ამოუშვა ყელიდან და ორივე ხელით მეცა. გამეტებით, მთელი უხეშობით მკოცნიდა, უტიფრად, საზიზღრად მიფათურებდა ხელებს. მაშიშვლებდა, ვგრძნობდი როგორი ჟინით ცდილობდა რამე დაეშავებინა, ტკივილი მოეყენებინა ჩემთვის, ცდილობდა გავენადგურებინე, მამცირებდა, ისე როგორც ქუჩის ქალს, თავისი სიძლიერის დამტკიცებას ცდილობდა. მე არ ვეწინააღმდეგებოდი, არაფერს ვაკეთებდი, ის კი ისე მტკენდა, ისე მაწვალებდა... ხელი მკრა, საწოლზე დავეცი, მაგრამ არ შემშინებია, წამოწევა ვცადე, მაგრამ ვერ შევძელი... ირაკლი ზემოდან მომექცა, ორივე ხელი გამიკავა და თვალებში ჩამაშტერდა.
- ესე იგი, არ გეშინია ჩემთან ყოფნის, არა? - ახლა ირაკლი კი არა, საშინელი მონსტრი მიყურებდა, რომელიც ასე მოქცევით ცდილობდა საკუთარ სიტყვებში დავერწმუნებინე. ხელი გავითავისუფლე, წელზე შევეხე, ვიგრძენი როგორ დაუმშვიდდა აკანკალებული სხეული, მერე მეორე ხელიც გამოვაძვრინე მისი თითებიდან და ახლა უკვე ორივე ხელით შევეხე, გატყდა, მოეშვა, თუმცა მაინც ზემოდან დამცქეროდა. იდაყვებს დავეყრდენი და წელი წამოვწიე, თავი ახლოს მივუტანე, სახეზე ვგრძნობდი მის აჩქარებულ სუნთქვას. თვალებში ვუყურებდი, მინდოდა მისი ყურადღება მიმეპყრო, ძალიან ნაზად, ფრთხილად შევეხე ტუჩებზე, ვაკოცე, პირველად ჩემი ინიციატივით, ამყვა, ხელები წელში შემიცურა. თითქოს ჩვენში აფეთქება მოხდა, ვერ ვხვდებოდი რას ვაკეთებდი, არამარტო ირაკლი მეც ვერ ვაკონტროლებდი საკუთარ სურვილებს. ირაკლი არ ყოფილა ნაზი, არც მე მდომია სინაზე. ის სურვილს იკმაყოფილებდა, მე ვეხმარებოდი, თუმცა არა, ეს მეც მინდოდა, საშინლად მინდოდა, ვერ ვიტყვი, რომ მე მისი მსხვერპლი ვიყავი, პირიქით თავად ვუწევდი მის საქციელს პროვოცირებას. არეულ ოთახში, არეული, ვნებამორეული ხმები ისმოდა. მტკიოდა? იმდენად რამდენადაც სიამოვნებას შეუძლია ტკივილის მოყენება. ჩემი სხეული ბრძოლის ველს დაემსგავსა, ნატკენი ხელებით, დალურჯებული ადგილებით, ცრემლებით, უკიდეგანო ვნებით, მოცახცახე თითებით. ყველაზე არანორმალური, მტკივნეული, მაზოხისტურად სასიამოვნო გრძნობით. ჩვენ არ ვეკუთვნოდით საკუთარ თავს, ჩვენ სურვილების მონად ვიქეცით, სურვილმა გაგვაერთიანა, გაგვამთლიანა, მე მისი-ის ჩემი, გახელებამდე, გაგიჟებამდე მისული აღტკინებული სხეულები.
ირაკლის ძლიერი ხელები ყელზე შემომეჭდო, მიჭერდა დახრჩობამდე, მეშინოდა, მაგრამ უარესად ვხელდებოდი, ის მე მიჭერდა, მე მას, ჩემში შემოსულს. ჩვენს სხეულებს არცერთი წუთით არ შეუწყვიტავთ ერთმანეთის დამორჩილება, ეს არ ყოფილა ნორმალური, ეს არ ყოფილა ის რაზეც ვოცნებობდი, ამაზე არ ოცნებობენ შეყვარებული გოგოები. შეუძლებელია ვინმეს უნდოდეს ასეთი პირველი სექსი. შეუძლებელია ასეთ დროს ვინმემ ამდენად იგრძნოს ერთიანობის არსი, წყურვილი, ვნება, სხეულის ენა. შეუძლებელია ასე გაანადგურო, გაქელო, დაამცირო და ამავდროულად სიამოვნების ჭაობში ჩაახრჩო. ატკინო, ასიამოვნო, ბედნიერიც გახადო და უბედურიც, მოკლა და მკვრეთით აღადგინო, დასცე და აღამაღლო, გიყვარდეს და გძულდეს, ტკენდე და თავად ურჩენდე იარებს, ატირო მიღებული სიამოვნებისგან და ტკივილისგან.
აი ,რა გააკეთა ირაკლიმ. აი, რა შეუძლია ადამიანს, როდესაც სურს. მერე იყო დამშვიდებული, ნდომადაკმაყოფილებული, ერთმანეთზე მისვენებული, გაოფლილი,ძალაგამოცლილი სხეული, ჩამცხრალი ვნებები, ნაზი კოცნა, მისი ხელი ჩემს მუცელზე, ჩემი თავი მის მკერდზე.
- ღამემ უსაშველოდ შავმა,
დილის სურნელოვან თმებში,
ძალა იხმარა და აჰყვა,
ამ დღეს მეწამული ფერი...
შენ, თუ გგონია რომ წავალ,
ალბათ არ გცნობივარ კარგად,
სხეულს შეუძლია მოგცეს,
მაგრამ სულაც არ მსურს დაცდა.
დილის სურნელივით სპეტაკს,
შეგრჩა მხოლოდ ჩემი სუნთქვა,
მარტო მაგ თვალებით მიცქერ
''სულ რომ არ მალავენ სევდას.''
როცა ადგები და წახვალ,
სურვილს განასხვავებ გრძნობით,
ღამეს დაივიწყებ,რადგან
არ მსურს მეტი მოგცე გული.



პ.ს.ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით ასე დაგვიანებისთვის,თან პატარა თავისთის,მაგრამ მართლა ვერ ვწერ, როგორც ფიზიკურად ისე სულიერად მიჭირს. ასე ძალიან არც ერთი მოთხრობის დაწერა არ გამძლენებია. ვაღიარებ ყოველი ახალი თავი იმდენ ენერგიას მართმევს, მცლის...
პ.პ.ს. ლექსის ავტორი მე ვარ, სრულიად გამოუცდელიამ ჟანრში და გთხოვთ მკაცრად ნუ შემაფასებთ.