მეორედ, უკვე მშობლების სიკვდილის შემდეგ, სულიერად გატყდა .სასოწარკვეთილი ძირს დავარდა და მწარედ აქვითინდა.დაუძლურებული ვეღარაფერს აანალიზებდა.მხოლოდ ერთი რამ სურდა შურისძიება, მისთვის ისეთივე ტკივილის მიყენება ,როგორიც მან განიცადა.ამასთანავე საკუთარი თავიც სძულდ,მთელი გულით ეზიზღებოდა,რომ ვერ შესძლო წინააღმდეობის გაწევა.ეს დაღი იყო,მისთვის სამუდამო,რომელსაც ვერაფერი აღმოფხვრიდა.მალე ცრემლებიც გაუშრა.შეშლილივით ისტერიულად იცინოდა და თან გამალებით ბარგის ჩალაგებას ცდილობდა .შიგ რას ტენიდა თვითონაც არ ახსოვდა.ახლა უნდა განმარტოვდეს.თავშესაფარი უფალს უნდა სთხოვოს,მან უნდა დაეხმაროს ამ დიდი ტკივილის გადატანაში,რადგან ერთადერთი იმედი ცწორედ ,რომ მისი თანადგომა გახლდათ.

დედაოებთან ყოფნისას მისი სული ცოტათი დამშვიდდა.ცდილობდა გარე სამყაროზე ნაკლებად ეფიქრა.არავითარ სამუშაოს თაკილობდა და მათთან ერთად მიწასაც კი ამუშავებდა.ლოცვა იყო მისი ერთარდეთი ხსნა,მაამაოს გაანდი საკუთარი ფიქრები და გულიწადილი.უდიდესმა თანაგრძნობამ ,მამაოს უფლის მადლით სავსე თბილმა ხელებმა დაამშვიდდა,ძალა მისცა და გამოაფხიზლა.
გაზაფხულის სურნელება კვლავ უწვავდა ცხვირს,ნაზ სიოს ვარდების სურნელება მოჰქონდა და სახეზე ელამუნებოდა.ხვდებოდა,რომ უაზროდ აღარ უნდა ეტირა,რადგან მომხდარს ვერაფრით შეცვლიდა.ბევრს ფიქრობდა შურისძიებაზე,მაგრამ კეთილმა გულმა გადააფიქრებინა.
უკვე ორ კვირაზე მეტია აქაა და დღითიდღე სილაღე უბრუნდება.აქედან გადაწყვიტა თავის მონატრებულ კუთხეში რაჭაში წასულიყო.
უნდა გენახათ მისი ტკივილით სავსე თვალები რამხელა სილამაზეს უცქერდა.მისთვალწინ მოგონებების კორიანტელი დაეხვია და ერთიანად იფეთქა.
რიონის რიყიან ნაპირებს მიუყვებოდა და წარსულის მორევში დაცურავდა.იხსენებდა თუ როგორ ისროდა ქვებს მდინარეში ჯერ კიდე პატარა.თვალების დახუჭვისას მშობლების მომღიმარი სახეები ახსენდებოდა,ახსენდებოდა დედის განსაკუთრებული სურნელი,სურნელი ,რომელიც იასამანს მოგაგონებდათ.ახსოვს ნათლად ის და მამამისი როგორ ეჯიბრებოდნენ ნაყინების ჭამაში.გაუმძღარი თვითონ ,რომ ვეღარ მიირთმევდა გადამალავდა ხოლმე სადმე იმის იმედით,რომ მერე შეექცეოდა ,მაგრამ ნახვისას ნაყინები გამდნარი ხვდებოდა და ხანდახან ღრიალსაც მორთავდა..ოხხ,როგორ ვერ იტანდა გოზინაყს,რა ქნას ,?ეზიზღებოდა,მაგრამ დედა,რომ არ გაეწყენინებინა ძალით სულ პირში იტენიდა...
ეს ყველაფერი ზღაპარს გავდა,მაგრამ რეალობა კი საშინელი იყო.პირისპირ ამასთან შეჯახებისას ამით გული უფროდაუფრო ეფლითებოდა.
მეზობლებიც მოინახულა.მოხუცი ბებია-ბაბუები სულ კოცნით ავსებდნენ სოფლის გიჟ გოგოს,რომელიც სულ ხიფათში ჰყოფდა თავს.გახარებულები უყვებოდნენ აქაური ამბების შესახებ და მთელი გულით ლოცავდნენ.
აქ ყოფნის წამებიც მალე მიილია.უკვე ერთი თვეც გავიდა.გზა ძალზე დამღლელი აღმოჩნდა.ამ დროს ფიქრობდა სრულიად თავის სამუშაოზე.ჩასულს უამრავი საქმე დახვდა ,ამიტომ მთელი ღამე თეტრად გაათენა საბუთებში ჩარგულმა.ყავის გადამეტებულ დოზას იღებდა ,მაგრამ უშედეგოდ .ძალა გამოცლილს საჭმელი საერთოდ არ ახსოვდა .
დილით ადრე ადგარი ეგრევე კომპანიისაკენ გაეშურა.მდივანს ისევ ყავა სთხოვა.ძალების მოკრება ესაჭიროებოდა,რადგან ახალი ნახაზები შეასადგენი და განსახილველი იყო.და როგორც იქნა დაამთავრა თავისი სამუშაო.ამ დროს კი ოთახში მდივანი შემოვიდა .
-ქალბატონო თინა!ეს ბოლო საბუთია . ხელმოსაწერაა საჭირო და გადავაგზავნი მერე.
თინა ნელა წამოდგა ფეხზე ,მაგრამ უცებ თავბრუ დაეხვა.
-ქალბატონო!რა გჭირთ?-შეშინდა მდივანი და ქალს წელზე ხელები შემოხვია.
-არაფერია.თითქმის რამდენიმე დღეა არაფერი მიჭამია და..-ეს იყყო და უგონოდ ჩაესვენა.


თვალები ძვლივს გაახილა.რამდენიმე წუთი დასჭირდა,რომ გადაეხარშა ყველაფერი.სააავადმყოფოს სპეციპიკურმა სუნმა ცუდად იმოქმედა და ღებინების შეგრძნება მოჰგვარა.ცოტახანში ოთახში ქალი ექიმი შემოვიდა.
-კარგად ხართ?!-ექიმმა წვეთოვანი შეამოწმა.
-ექომო..კი ,მაგრამ რა დამემართა?
-არაფერია ლამაზო.შენთვის გადაღლა არ შეიძლება და კარგი ამაბავი მაქვს.მალე დედა გახდები..
-ე..ეს როგორ?-შეაწყვეტინა შეშინებულმა გოგონამ.
-ორსულად ხართ.შენ და შენი პატარა კარგადა ხართ,მაგრამ ტოკსიკური ორსულობა გჟირთ,მაგრამ ეგ არაფერია ..გილოცავთ და მალევე გაგწერთ.


სახე გაუფითრდა.ერჩივნა მიწა გასკდომოდა და შიგ ჩაეტანა.ორულად ვარ!ამას იმეორებდა სულ გულში. მასში პატარა არსება იზრდებოდა,მაგრამ მოსვენება დაკარგული ჰქონდა ცქმუტავდა,რაღაც არ ასვენებდა.საერთოდ პატარები ძლიერ უყვარდა,მარამ ამ ბავშვის შენარჩუნებას არ აპირებდა .დაფიქრდა, გადაწყვიტა ,ნაყოფს მოიშორებდა და სამუდამოდ დაივიწყებდა ამ ტკივილით სავსე ბნელ ღამეებს.
დაქალემა,რომ გაიგეს სიხარულისაგან ცას ეწივნენ,მაგრამ თინას გადაწყვეტილება არ მოეწონათ.ეხვეწებოდნენ,ემუდარებოდნენ,რომ არ ჩაედინა ეს დიდი დანაშაული,მაგრამ გოგონა ჯიუტად საკუთარ აზრს არ იცვლიდა.

ახლა დერეფანს მიუყვება,გული გამალებით უცემს.საცაა ამოვარდეს,სისხლი საფეთქლებს აწვება და ბუნდოვნად არჩევს სილუეტებს,კაბინეტის კარებს აკანკალებული აღებს.გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა,ხელები ნერვიულობისაგან ერთმანეთში ახლართა.
-არა არ შეიძლია!-მხოლოდ ესღა აღმოხდა.საავადმყოფოდან გიჟივით გავარდა.გულს იწყევლიდა ,რომ მისი ნაყოფის ,უმანკო არსების მოკვლა ჰქონდა გადაწყვეტილი.ვერ მოითმინა,ვერ გაიმეტა.უყვარდა ?კი უყვარდა ჯერ კიდევ არდაბადებული ბავშვი,მიუხედავად იმისა,რომ ის სიყვარულის ნაყოფი არ იყო და როდესაც გაანალიზა,რომ კვლავ ფეთქავდა მასში მეორე პაწაწინ აარსება, მისი უმწეო გული,სიხარულისაგან გააჟრჟოლა,მის მშვენიერ სახეზე კი უმალ სიხარულის ცრემლებმა გაიკვალე გზა.
საღამოს დივანზე წამომჯდარი ,,ტომი და ჯერის „უყურებდა ,შიგადაშიგ გულიანად იცინოდა , ნაყინით სავსე კონტეინერი კი ამასობაში თითქმის ნახევრამდე დაიყვანა.გატიკინებულმა ნაყინი გვერდზე გადადო და თავის მუცელს მოფერება დაუწყო.-დე ჩემო ლამაზო,ჩემო პატარა ,მაპატიე კარგიიი...,გთხოვ...აი,იცი როგორ მიყვარხარ?სიგიჟემდე ...ნეტავ როგორი იქნები ?ან გოგო თუ ბიჭი?-და ოცნებებში გადაეშვა.სასიამოვნო ფიქრთა სამყაროდან კარებზე გაუჩერებელმა კაკუნმა გამოიყვანა.
წამოიზლაზნა.იფიქრა ჩემი რომელიმე დაქალი იქნებაო და კარები დაუფიქრებლად გააღო.შეკრთა კარებში იმის დანავისას .შეეშინდა ,როდესაც მის მრისხანე სახეს თვალი მოჰკრა.კარების მოკეტვა უნდოდა,მაგრამ დემეტრემ მთელი ძალით გასწია და სახლში უცბად შემოვარდა.გოგონასაკენ ზურს შექცევით დადგა და ბოლთის ცემა მოჰყვა.ის ისეთი გაცეცხლებული იყო,რომ მტრისას.მალევე შემოტრიალდა და მრისხანე თვალებით გადახედა გოგონას.მასკენ დაიძრა და შეშინებული დაკეტილ კარებზე უხეშად ააყუდა.
-ამის დედა შე*****ცი,ყველაფერი გავიგე ,ეს როგორ გაბედე ?!როგორ მოიშორე შვილიი?რა ქალი ხარ ასეთი?გეკიტხებიი..-ტორებს ძლიერ უჭერდა წელზე და კბილებს აღრჭიალებდა.
-გთხოვ, მტკივაა..-ამოიკნავლა გადაფითრებულმა ქალმა.ცდილობდა დასხლტომოდა ,მაგრამ უშედეგოთ.
-გტკივაა?!-ირონიულად ჩაიცინა.-მეტის ღირსი ხარ?სულ არ შეგებრალა ?!-კვვლავ ბოხი ბარიტონით დაიღრიალა.საბრალო გაფითრებული შოკირებული გოგო კი ხმას ვერ იღებდა.
- არ იღებ ხმას ხო?!მე შენ გასწავლი ჭკუას....არ დაგინდობბ..-იდაყვებით დაიჭირა და ქალის წინააღმდეგობის მიუხედავად ქვემოთ ძალით წაათრია,თან ერტი ხელით პირზე ხელს აფარებდა.მანქანის კარები სწრაფადვე გამოაღო და ჩატენა.
-დემეტრე,გთხოვ არ გინდა .მომისმინე....-ცრემები წამოუვიდა იმის გაფიქრებისას,რომ ბავშვს რამე მოუვიდოდა.
-რა მოგისმინო რა!ენა ჩაიგდე ძ***ნა.-გააფთრებულმა საჭეს ხელი რამდენჯერმე დაარტყა ხელი.ძალაგამოცლილმა გოგონამ ცივ მინას მიადო თავი და მალევე გაითიშა.
უცხო ჩაბნელებულ ოთახში , დიდ საწოლზე იწვა.მიუხედავად სიბნელისა მთავრის ოდნევ შუქზე შენიშნა,რომ დემეტრე მდივანზე იჯდა და ცალი ხელით სასმლის ბოთლს იყუდებდა.
-ჰჰჰ,ჩემი თავი ყველაზე ამაზრზენი და არაკაცი მეგონა,მაგრამ შენ..შენ როგორ გაიმეტე!-თავისას აგრძელებდა დემეტრე.გოგონა საწოლზე წამოჯდა და არაფრის მთქმელი თვალებით გაიხედა სიბნელისაკენ ,სადაც კაცის სახე ეგულებოდა .ძალა ერთიანად მოიკრიბა და საცოდავი ხმით წარმოსთქვა.
-შენ !შენ გგონია მართლა ასეთი უგულო ვარ?!საზიზღარი არსება?სიმართლე გაინტერესებს?ხოდა,არა არ მომიკლია ,მინდოდა,მაგრამ ვერ შევძელი,ვერ შევძელი ერთადერთი სხივის ჩაკვლა. გასაგებია?!
-მატყუებ! მე შემატყობინეს ,რომ მიხვედი..
-კი მივედი აბორტისთვის,მაგრამ გადავიფიქრე ,არ შემეძლო!...-ცრემლებმა იფეთქეს თვალებიდან.
-მატყუებ,მატყუებ,რომ გადარჩე და აღარაფერი დაგიშავო...-წამოხტა მამაკაცი და ვისკის ბოთლი მთელი ძალით დაახეთქა.
-ჩემი გაგიჟება გინდაა გოგოო?!ამის დედა შე***ცი,გამეცი ხმა!-საწოლისკენ დაიძრა და უხეშად წამოაყენა ზეზე.
-გეფიცები,მართალს გეუბნები....აააააა-უცებ დაიყვირა განწირულიც მთელი ხმით .
-რა გაყვირებს?!გამეციი..რა გჭირს?!
-ჯანდაბა აა!მტკივა ძალიანნნ მუცელი იი,ვაიმე..-სადაცაა ტკივილისაგან ჩაიკეცებოდა.
-ეს რა ცირკია?!-შეანჯღრია ,მაგრამ უშედეგოთ თინამ გონება დაკარდა და მის ხელებს შორის ჩაესვენა.

-ექიმო, როგორაა?რა სჭირსს?!-იკითხა ანერვიულებულმა დემეტრემ.
-ახალ კარგადაა ,ისიც და ბავშვიც ,მაგრამ ნერვიულობა არ შეიძლება ,თორემ დაკარგავს..
-ეს ...ისევ ორსულადაა?-ნერვიულობისაგან ხელით თმა უკან გადაიწია.
-დიახ,პატარას აღარაფერი ემუქრება .ორივე ჯამრთელად არიან და სასურველი კიდევ გიმეორებთ არ დაიტვირთოს ,არ ინერვიულოს და კარგად იკვებოს.აი, ეს სპეციალური წამლებია მისთვის...მე დაგტოვებთ...-გაოგნებულმა გადახედა მძინარე ქალს და საწოლს ნელა მიუახლოვდა.


ვერ იჯერებდა.ეგოისტურად გაუხარდა ,ასე არაფერი არასოდეს გახარებია.სიხარულისაგან ენდორფინებმა ორმაგი დოზით დაიწყეს გაორმაგება.იმის გაფიქრება,რომ მეორე პატარა ეყოლებოდა გულმა სწრაფათ დაუწყო ძგერა.წამოწვა,ქალს შემოხვია ხელები და მის თმებში თავი ჩარგო.
-რას მიშვები?ასე როგორ მიმონებ?როგორ მაჩოქებ ...დადებილებული სულ შენ სახეს შევსცქერი ,ფიქრებშიც კი.მომაჯადოვე..კი ჯადო გამიკეთე.სამუდამოდ გამაბი შენს მახეში.რომ იცოდე რამდენი გეძებე და როგორ გამაბედნიერე?...ოხ,რა ნაზი სურნელი გაქვს?სურნელი ტკბილი იასამნისა.....
პ.ს.ეს დღეები მართლა ვერ მოვიცალე.ვიცი სწრაფად დავწერე და ბევრი შეცდომები იქნება,მაგრამ მადლობა კომენტარებისთვის წინასწარ და რომ კითხულობთ ჩემს ნამუშევრებს.