არაჩვეულებრივად მეძინა, ასე დიდი ხანია არ მძინებია. რა კარგია მთა-მთის ჰაერი. ჩემი ოცნება ყოველთვის მთაში მოგზაურობა ან ცხოვრება იყო. მაგრამ ეს ოცნება რეალურად მექცა. სიამოვნებით ვიცხოვრებდი აქ და სიამოვნებით გავატარებდი ჩემს სიცოცხლის ბოლო წუთებსაცკი. აქეთ იქით მიმოვიხედე, ყველაფერი დედას თავს მახსენებდა. ამით კი მეგონა, რომ ის ჩემს გვერდით იყო. შხაპი მივიღე, ჩავიცვი ტანსაცმელი და ტელეფონს დავხედე, 25 შემოსული ზარი 10 გიორგისგან 15 მარიამისგან. ადგილზე გავქვავდი შემდეგ ესემესი ვნახე.
-(მარიამის ესემესი)
ანანო აქ გიორგი იყყო მოსული და გიკითხა, მეც ვუთხარი რომ წახვედი ადგილ მდებარეობაც. და იმედიმაქვს ჩამოვა და მალე შერიგდებით. მან გადაიფიქრა საზღვარგარეთ წასვლა, ვერ გიკავშირდები ალბათ შიგადაშიგ იჭერს და ამიტომ ვერ დაგიკავშირდი არც ვიცი ეს ესემესიც ან მოგივა და ან არა... ალბათ მალე ჩამოხვალ? ხო შეურიგდიი.
-მას ვეღარ შევურიგდებოდი, ისე მატკინა გული... არც ვაპირებ შერიგებას, რავქნა.. ან რატომ მისცა ჩემი მისამართი, მომეშალა ნერვები. ამ დროს კარზე კაკუნმა დაარღვია სიჩუმე
-ქალბატონო ანა, მაღლა აივანზე გელოდებათ ბებო სასაუზმოდ.
-კი კარგით ავალ...
---მხოლოდ მთებშია ბედნიერება---
-ბებო შეიძლება?
-კი მოდი ანანო, რასშვრები როგორ გეძინა?
-კარგად არაჩვეულებრივად, დამშვიდებული, კაი ხანი ასე კარგად არ მძინებია.
-მიხარია ანა შეეჩვიე?
-კი ძალიან, მითუმეტეს ჩემი ოთახი... ძალიან ბედნიერი ვარ.
-მეც ძალიან მიხარია, რომ ასეთი ბედნიერი ხარ. ანა დედაშენს გამსგავსებიხარ ძალიან. ძალიან გევხარ თმის ფერი, თვალის ფერი, სიმაღლეც კი... კოპიო ხარ.
-მიხარია რომ დედას ვგევარ და მისსავით მშვენიერი ვარ.
-აქ მართლა ბედნიერი ხარ ანა? ხომ? თუ წასვლა მოგინდება შეგიძლია წახვიდე.
-ბებო მთებშია ბედნიერება. წასვლას არ ვაპირებ მანამ არ გამაგდებ. (ჩამეცინა)
-ხოდა კარგია მაშინ, მე შენ არასდროს არ გაგადებ. (ამდროს კარებზე კაკუნია) შემოდი
-ქალბატონო, დემეტრე მოვიდა. თქვა რომ თქვენთან აქვს საქმე.
-შემოვიდეს თან ვასაუზმებ.
- შემოაღო კარები და შემოდის ძალიან სიმპატიური ბიჭი.
-ბებო შეიძლება?
-კი შვილო შემოდი.
-შეგაწუხეთ დღეს დედაჩემს უნდოდა თქვენი დაპატიჟება სადილზე, და თუ მოახერხებთ იქნებ მობრძანდეთ.
-შვილო თქვენ მოდით გელოდებით საღამოს.
-კარგით გადავცემ.
-შვილო დაგვეწვიე საუზმეზე, თან გაიცანი ეს ჩემი შვილიშვილია, ანანო ანანო ეს დემეტრეა პატარაობიდან სულ ჩემთანაა ისე ვუყვარვარ რო რავიცი, მეზობლები არიან ჩვენი, შენი აივნიდან თუ გაიხედავ დაინახავ მათ სახლს.
-სასიამოვნოა... (და ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად)
-ჩემთვისაც...
-თბილისიდან ჩამოხვედით?
-კი თბილისიდან ჩამოვედი.
-ო ჩემს ძმას ძალიან უყვარს თბილისი იქ სწავლობს...(შემომხედა და გაიღიმა)
-აა კარგია რომელ უნიში?
-შავი ზღვის უნივერსიტეტი
-ვაუ მაგარია, წარმატებებ8ი.
-ახლა უნდა წავიდე, საღამომდეე...
-დროებით.
-შვილო ცოტა ჰაერი ჩაყლაპე,არ გინდა გარეთ გასვლა?
-კი ისე ბებო სიამოვნებით გავიდოდი.
-არ დააგვიანო ოღონდ.
-კაი ბეე...
-გადავკოცნე ავიღე ჩემი ნაუშნიკები, სათვალეები გამოვედი და ჩავიძირე ჩემს ფიქრებში. ვფიქრობდი გიორგი რომ ჩამოსულიყო რა უნდა მეთქვა, ვფიქრობდი ამაზე... ვინმეს რომ ეკითხა მიყვარდა თუ არა ვუპასუხებდი აღარ. ისე ძლიერ მატკინა გული, შეუძლებელია რომ ვაპატიო. გვეყო ამაზე ფიქრი, არ მინდოდა რამე დეტალი გამეხსენებინა თბილისიდან. მხოლოდ მინდოდა მომავალზე მეფიქრა, სამუდამოდ ვაპირებ აქ დარჩენას, გადაწყვეტილია. არ შევცვლი ჩემს აზრს, აქ ყველაფერი ისეთი გასაოცარია... ყველაფერი დახატული გეგონებათ. უი მე მიყვარს ხატვა 9 წლიდან ვხატავ. ხელოვანი ვარ. ასევე ფოტოგრაფი. გზად ატირებული გოგო შემომხვდა გავაჩერე და ვკითხე თუ რა სჭირდა... და რაც მითხრა ვერანაირად ვერ დავიჯერე. მითხრა რომ ძალით ათხოვებდნენ! მშობლდბი უსიყვარულოდ. რომელი საუკუნეა რა უსიყვარულოდ -_- ღადაობთ?! არც მომისმინა რომ ჭკუა დამერიგებინა ან რამე მეთქვა ისე წავიდა. მე ძალიან გულთან მივიტანე ეს ამბავი. რას ქვია ძალით გათხოვება აქაც ხდება ესეთები? მე მხოლოდ თურქეთში და ინდოეთში მეგონა.. ჩემთვის ვბუტბუტებდი როცა ფეხის ნაბიჯები გავიგე შემოვტრიალდი და დემე იყო.
-ისეთი გაოგნებული თვალებით მიყურებდა თითქოს პირველად ვენახე. დემე?
-ჰჰ... ჰო?
-რახდება?
-რარავიცო არაფერი შენსკენ?
-ჩემსკენაც, რავიცი გამოვისეირეე...
-აა კაია კაი ჰაერი ტოო ...
-ტო?
-ხო დ
-აა კაი ეხლა უნდა წავიდე აბა, დროებით დღეს ხომ მოდიხართ.
აუ ჩემი არ ვაპირებდი წასვლას და როგორ არ წავიდე.. ფუ რას გავმაზავდი (გაიფიქრა).
-კაი ახლა უნდა წავიდე და აბა დროებით.
-კაი კარგად
-წამოვედი ადვილად ვიღლები... ავედი ჩემს ოთახში და დავეგდე...ჩამეძინა გავიღვიძე ცრემლიანი და აფორიაქებული, სიზმარში დედა ვნახე, ვითომ თეთრი კაბა ჩამაცვა და მათხოვებდა. ეს იმის ბრალია ის გოგო, რომ ვნახე ალბათ. ჩავირბინე პირველ სართულზე რომ ბებოსთვის მეთქვა...
-ბეეე... ბებოოო.... თასმას ვიკრავდი თან კეტების, თავი რომ ავწიე. ვერცკი წარმოიდგენთ ვინებს ვხედავდი... იქვე მინდოდა მიწა გამსკდარიყო და ჩავარდნილიყავი. დემეტრე მისი მშობლები და... გიორგი ო.ო აი სად დამერხააა....
-ჩემი ცხოვრებაა ძილისგუდაა... როგორ ხარ ? რასშვრებიი ?
-რაარა... ენა ამებმა რაშენი ცხოვრება? დაგავიწყდა რომ დავშორდოთ? თუ გინდა შეგახსენებ.
-კი მაგრამ შესარიგებლად მოვედი.
-არ გირიგდები, წადი შენ საზღვარ გარეთ ხომ მიდიოდი ისედაც.
-აღარ მივდივარ.
-რასქვია აღარ მიდიხარ?
-ხო მიყვარხარ და ამიტომ.
-ახლა ბოდიშს გიხდით დემეტრე, ბებო და დემეტრეს მშობლებო...ეს ბიჭი უბრალოდ ჩემი ყოფილი შეყვარებულია. მაგრამ ახლა აღარავინ. ახლაკი შეგიძლია წაბრძანდე.
-შვილო კარგი იყოს ცოტახნით ჩვენთან, ეხლა უკვე დაღამდა და სად გავაგდოთ ხვალ წავიდეს.
-კაი ბებო ! მაგრამ წავა ეს ადამიაბი აქედან.
-კაი შვილო გაიცანი ეს დემეტრეს დედაა მარი და მამამისი ზურა.
-სასიამოვნოა.
-ჩვენთვისაც.
-გამოდის საჭირო ოთახიდან ბიჭი, დემეტრე.. მაგრამ დემეტრე ხომ ზის აქ ო.ო ვაიმე აშკარად სიზმარში ვარ !
-აუტყდათ სიცილი...
-ეს დემეტრეს ძმაა ტყუპის ცალი, ალექსანდრე.
-ბიჭმა ერთი წარბი აწია და სულ ოდანავ გაიღიმა...
-ზდაროვაა
-ალექსანდრე ცოტა ზრდილობიანად! ოჯახში ვართ სტუმრად "სასტავში არა" შეუსწორა დემეტრემ
-(ალექსანდრემ კი მორთო ხარხარი) ხო კარგი
-ვაიმე...
-დასხედით ბავშვებო სუფრასთან.
-კარგი ბებო... გიორგი ენას ისევ არ აჩერებდა...
-მე და ანანო ისეთი ბედნიერები ვართ რო რავიცი.-
-ვიყავით ! ... ის უკვე ნერვებზე წვეთავდა... ბებოს გამო არ მინდოდა თორემ ავტეხავდი ყვირილს იქვე... გიიორგი სალაპარაკო გვაქვს როგორც ჩანს გამოდი გვერდზე ან ჩემს ოთახში ამოდი. გამომყევი.!
-კაი სიხარულო.
-ავედით ოთახში.
-ცხოვრება ასე ძალიან მოგენატრე რომ უკვე ოთახში ამომიყვანეე?
-ნუ სულელობ! გითხარი რომ ჩვენს შორის მორჩა ყველაფერი.
-არა სიხარულო არაფერიც არ მორჩა, მანამ მე არ ვიტყვი არაფერიც არ მორჩება.
-რას მელაპარაკები? რაო ვერ წახვედი საზღვარ გარეთ ჩემი თანხები მოგაკლდა?
-არაა ისე მომენატრე...
-მიმიმწყვდია კუთხეში ხელები კედელს შემოაწყო, რომ არ გამოვსულიყავი.
-მომენატრე ანანო.
-კოცნას აპირებდა. და შემოვატყი. ამდროს დემე თუ ალექსანდრე ო.ო რომელიღაც შემოვარდა... და დაარტყა მუშტი მწარედ გიორგის...
-ეხლა მისმინე ბრატ, ეხლავე წამ-წუმებში ამ სახლიდან დაახვევ თორემ, მერე მე არ დამბრალდეს რომ გისვრი მეორედან.
-შეშინებული გავარდა...
-კარგად ხარ?
-კი...არვიცოდი რა მეთქვა.
-კარგი წამო ჩავიდეთ.
-მადლობა...
-და შენ? რომელი ხარ დემე თუ ალექსა? კითხვაზე პასუხი არ გამცა. ჩასვლის თანავე...
-ალექსანდრე ჩვენი წასვლის დროა უკვე.
-ხო კაი წავიდეთ.
- დიდი მადლობა ანეტა ბებო, როგორც ყოველთვის ახალგაზრდულად გამოიყურებით.
-უჰ შენ მაესპე!
-წავიდნენ...ანუ ალექსანდრე იყო.. დ... გადავეხვიე ბებოს და ავედი ჩემს ოთახში, ძალაინ მეძინებოდა... უცებ ჩამეძინა.
-------------------------------------------------
-ჰეჰ ესეც მეორე თავი ^^ ეს იმათთვის ვისაც უნდოდა გამეგრძელებინა ვისაც არ გევასებათ კომენტარებისგან თავი შეიკავეთ ! :* და ალექსანდრე თუ დემეტრე? ^^ ჰეჰჰ